Συνολικές προβολές σελίδας

Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009

Κοιτάξτε μας έστω και έτσι

Επιτρέπεται να συγχωρούμε όσους υπευθύνους δηλώνουν αιφνιδιασμένοι από την αντίδραση των νέων; Πρώτη και κύρια διαφορά: αυτό το ξεσήκωμα, αυθόρμητο στη συντριπτική του πλειοψηφία, δεν έχει σχέση με κόμματα και οργανώνεται με τη χρήση της νέας τεχνολογίας (sms, blogs, twitter). Πλάι στους «γνωστούς αγνώστους», τους προβοκάτορες της Αστυνομίας, τους πλιατσικολόγους εγχώριους ή εισαγόμενους, υπάρχουν οι 15άρηδες (συν-πλην). Απολίτικοι, σύμφωνα με την τρέχουσα έννοια του όρου, αλλά και πολιτικοποιημένοι από την αφασική τηλεοπτική εικόνα, το χουλιγκανισμό των γηπέδων, την εύκολη μαγκιά ή τη ρητορεία του lifestyle, το ανύπαρκτο σχολείο, το ανυπόληπτο αξιακό σύστημα, το απόλυτο μηδέν των προτύπων είτε στην οικογένεια είτε στην κοινωνία. Μπροστά στα δικά τους στερεότυπα βίας, η βία των Εξαρχείων μοιάζει naïve (αφελής). H γενιά του χάους, ένα κουρδιστό πορτοκάλι που σάπισε, δεν πιστεύει σε τίποτε, επειδή κανείς δεν την έμαθε να πιστεύει σε κάτι. Και επειδή δεν περιμένει τίποτε, καταφεύγει στη βία σαν μια δημιουργία της απελπισίας. Εχοντας μεγαλώσει μέσα σε αναθυμιάσεις σκανδάλων που ποτέ δεν καθαίρονται, η παραβατικότητά τους μοιάζει παιχνίδι. Μήπως και έτσι εντυπωσιάσουν, δηλαδή συγκινήσουν τους μεγάλους. Αυτούς δηλαδή που τους εξαπατούν καθημερινά με τη σοβαροφανή ακολουθία τους. Είναι σαν να λένε: «Κοιτάξτε μας επιτέλους, έστω και έτσι». Οσοι αναγόρευσαν τα γυάλινα ματάκια του Κούγια σε άκρον άωτον του κύρους, ας εισπράξουν τώρα τα επίχειρα της αφροσύνης τους.

1 σχόλιο: