Ο γόρδιος εσμός

Το 2009 θα είναι πολύ δύσκολη χρονιά. Ειδικά για τις ασθενέστερες τάξεις και τους ανέργους. Αλλά και για το πολιτικοκοινωνικό μας σύστημα εν γένει, που ήδη δοκιμάζεται οδυνηρά. Τι τα θέλετε; Δώσαμε εξετάσεις και αποτύχαμε. Ολα τα άλλα είναι για τους ηγέτες εκείνους που αρκούνται να γράφουν εκθέσεις ιδεών. Ενώ η δουλειά τους είναι άλλη. Τι μέλλει γενέσθαι λοιπόν; Κατ’ αρχάς επιβάλλονται αυτοσυγκράτηση και περιορισμός των «θέλω» απ’ όλους. Ποιος είναι ικανός να απαιτήσει κάτι τέτοιο από έναν κόσμο αφενός κακομαθημένο και αφετέρου άκρως ταλαιπωρημένο; Σε τέτοιες κρίσεις κρίνεται η συνοχή των κοινωνιών εκείνων που έχουν ψυχολογικά και ιδεολογικά στηρίγματα και που χρησιμοποιούν το παρελθόν τους ως γνώμονα για το μέλλον και όχι ως ευκαιρία για ανέξοδη προπαγάνδα. Τώρα δοκιμάζεται ποιος διαθέτει έγκυρη γνώση και ποιος ανερμάτιστες πληροφορίες. Ποιος ομνύει στην τηλεδημοκρατία και τα κριτήριά της και ποιος ακουμπάει στη ζώσα παράδοση αυτού του τόπου και δεν είναι Ελληνας κατά δήλωση. Το είπαμε και άλλοτε: Για να επιτευχθεί η μέγιστη συναίνεση που έχει ανάγκη η χώρα, απαιτείται έμπρακτο παράδειγμα. Για να πείσεις τον άλλον να προσφέρει από το υστέρημά του, να εργαστεί περισσότερο για το κοινό καλό –όπως έκαναν οι Γερμανοί αμέσως μετά την ισοπέδωση που υπέστησαν στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο–, οφείλεις εσύ πρώτος να συνεργαστείς, να πορευτείς αξιοκρατικά, να εμπνεύσεις. Πώς όμως θα πείσει, λ.χ., ο κ. Ρουσόπουλος πως δεν είναι ο πλουτισμός η μόνη συνταγή επιτυχίας ή ο κ. Αβραμόπουλος πως δεν φυγομαχούμε από το πόστο μας όταν δούμε τα δύσκολα; Πώς θα πείσει ο κ. Παπανδρέου ότι καταδικάζει το νεποτισμό και υπεραμύνεται της αξιοκρατίας ή ο κ. Αλαβάνος πως στη δημοκρατία υπάρχουν και υποχρεώσεις και όχι μόνο απαιτήσεις; Ή, τέλος, ποικίλοι εργατοπατέρες και επαγγελματίες συνδικαλιστές πως το πολύπαθο κέντρο δεν αντέχει άλλες καταλήψεις, δηώσεις, συγκεντρώσεις, άλλους αποκλεισμούς, εμπρησμούς, μειοψηφούντες απολυταρχισμούς; Πόσο περισσότερο άραγε αυτοκαταστροφικοί, αδελφοκτόνοι και αυτόχειρες θα καταστούμε εναντίον της ίδιας μας της πατρίδας; Να γιατί μιλάω για συνολική αποτυχία και για έλλειψη, πνευματικής κυρίως, ηγεσίας. Κάποτε ο Σεφέρης με ένα ολιγόλογο κείμενο μπορούσε να καθοδηγήσει έναν ολόκληρο λαό εναντίον της δικτατορίας. Σήμερα ποιος; Ο γόρδιος δεσμός κόβεται με μαχαίρι. Ο εσμός όμως;

ΥΓ.: Ντρέπομαι για όσους ανέχονται να βεβηλώνεται ο ανδριάντας του Ρήγα και δεν καταλογίζουν στο δράστη όχι μόνο αντιδραστικότητα αλλά και αγραμματοσύνη.