Η εποχή της βαρβαρότητας ή Η βουλή σαν σκουπιδότοπος

Φωτό Θ. Λιανόπουλου

Πολιτισμός και Παιδεία, η μόνη απάντηση στον πολιτικαντισμό

Τι νόημα έχει πια να γράφει κανείς κείμενα ή να διατηρεί blog γνώμης; Πέρασε ανεπιστρεπτί ο καιρός που τα κείμενα μπορούσαν να αλλάξουν κάτι στον κόσμο. Τώρα κυριαρχεί η προγλωσσική βαρβαρότητα των εικόνων.

Πριν δέκα χρόνια κυκλοφορούσα ένα βιβλίο που λεγόταν «Ο Πολιτισμός στην εποχή της Μελαγχολίας». Πέρασε απαρατήρητο τότε μέσα στο κλίμα της διατεταγμένης ευτυχίας και της ξεχειλωμένης ευφορίας εν όψει Ολυμπιακών Αγώνων και γενικευμένης ρεμούλας. Και να σκεφτεί κανείς πως επρόκειτο για επιλογή κειμένων δημοσιευμένων στο «Αντί» από το τέλος του ’90. Προφητείες αυτοεκπληρούμενες επειδή όλοι μεν έβλεπαν αλλά ελάχιστοι μιλούσαν.

Σήμερα θα χρησιμοποιούσα τον τίτλο «Η εποχή της βαρβαρότητας», αν θα ήθελα να βγάλω ένα βιβλίο. Που δεν θέλω. Που δεν έχει πια κανένα νόημα, σ’ έναν τόπο που καταρρέει αναπολόγητος ενώ η ηγεσία του, αλλού νυχτωμένη, περί άλλα τυρβάζει. Όπως και οι εθνοπατέρες του σ’ αυτή τη βουλή-σκουπιδότοπο με την αισθητική της Χ.Α. να δίνει τον τόνο. Επίσης με τους βουλευτές-«νούμερα», τους ανύπαρκτους, τους βολεμένους, τα λαμόγια. Μα πάνω απ’ όλα με τους στυγνούς επαγγελματίες, δεξιούς ή αριστερούς. Οι οποίοι εισπράττουν περί τα 8.000 ευρώ μηνιαίως, έχουν διορίσει όλο τους το σόϊ με ανάλογους μισθούς -οι υπάλληλοι της βουλής παίρνουν ακόμη!!! 300.000 ευρώ εφάπαξ-, και οι οποίοι θεωρούν λαϊκισμό να υποστούν έστω και μια μικρή, συμβολική μείωση. Ενώ ο ανεκδιήγητος πρόεδρός τους κ. Μεϊμεράκης υποστηρίζει σοβαρά ότι δεν τίθεται κανένα ηθικό ή πρακτικό θέμα κι ότι όποιος βουλευτής δεν επιθυμεί, μπορεί να μην εισπράττει τα ποσά που δεν χρειάζεται (sic). Τόσο απλά, τόσο ηθικά και μάλιστα σε μια στιγμή που ο υπόλοιπος κόσμος βρίσκεται σε απόγνωση λόγω απολύσεων, υπερφορολόγησης, ανεργίας, υπερχρεωμένων δανείων κ.λ.π.

Δείτε τους στο κοινοβούλιο: Αστεία, γελάκια, πόζες, μούρες, αφασία. Δείτε τους στις τηλεοράσεις: Ιταμότητα, γελοιότητα, αμάθεια, κουτσαβακισμός. Επειδή Ταμήλο και Ραχήλ δεν διαθέτουν μόνο η Ν.Δ. ή οι ΑΝ.ΕΛ. Λόγω συγκυρίας σ’ αυτή τη βουλή έχει μπει κάθε καρυδιάς καρύδι. Με αποκορύφωμα τους Χρυσαυγίτες. Οι οποίοι βλέπουν τα ποσοστά τους να μεγαλώνουν αφού το πολιτικό σύστημα ακόμη δεν βρήκε το θάρρος ν’ αποκαθαρθεί. Κι αφού ως μόνοι αποδιοπομπαίοι κρίνονται οι Τσοχατζόπουλος, Μαντέλης και Παπαγεωργόπουλος. Άντε και ο Βουλγαράκης. Θα μου πείτε πως παλιότερα ήσαν βουλευτές η Σελήνη και ο υπαστυνόμος Θεοχάρης του Φωσκόλου, ο Ανατολάκης του Καρατζαφέρη. Ναι, αλλά σήμερα το τίποτε αναβαθμίστηκε σε λογής Παναγιώταρου.

Δηλαδή η Ελλάδα, κατά τ’ άλλα, βάφεται σταθερά φαιόχρους έως μαύρη επειδή οι πολιτικοί της αδυνατούν να κοκκινίσουν από ντροπή. Οι πάντες έχουν ευθύνη πλην αυτών. Αν και νομίζω, προσωπικά, ότι ένας και μόνο απλός νόμος θα μπορούσε να αναστρέψει το υπάρχον κλίμα υπέρ της Χ.Α. Εξηγούμαι: Μείωση των βουλευτών από 300 σε 150. Τόσοι φτάνουν. Μείωση των αποδοχών τους στο ήμισυ. Μείωση του αριθμού των εργαζομένων στη βουλή στο ήμισυ. Μείωση του προϋπολογισμού της βουλής στο ήμισυ. Να μην επιτρέπεται στο ίδιο πρόσωπο η εκλογή πέραν των 2 θητειών. Να μην συνταξιοδοτούνται οι βουλευτές από το κοινοβούλιο αλλά απ’ την κύρια εργασία τους. Να μην τους παραχωρείται δωρεάν αυτοκίνητο αλλά μόνο έξοδα μετακίνησης. Αυτά τα μέτρα θα ήσαν ένα αντίδωρο προς τα εκατομμύρια των πολιτών που δοκιμάζονται επί χρόνια χωρίς να φταίνε. Ή, τουλάχιστον, χωρίς να έχουν ίδιες ευθύνες με τους νομοθετούντες εθνοπατέρες.

Οι Ιταλοί και οι Ισπανοί πολιτικοί πήραν αυτοβούλως ανάλογα μέτρα ώστε να τονωθούν οι δημοκρατικοί θεσμοί και ν’ αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων προς αυτούς τους ίδιους και προς τους θεσμούς.

Εμείς γιατί όχι; Δεν μας ενοχλεί η σαπίλα; Δεν μας πνίγει η πτωμαΐνη; Δεν βλέπουμε τα χειρότερα που έρχονται; Είναι δυνατόν να παραμένει αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ο σκοτεινότερος και επικινδυνωδέστερος πολιτικός της Μεταπολίτευσης;

Ο ΣΥΡΙΖΑ, πολύ σωστά, τον εγκαλεί και μάλιστα πολύ τεκμηριωμένα, για το αηδιαστικό σκάνδαλο των υποβρυχίων που ακόμα παραμένει ανεξιχνίαστο. Αυτό αποτελεί έναν, πάντως, μόνο σκελετό από τους πολλούς που κρύβονται στους φοριαμούς του κοινοβουλίου. Και η Βουλή των Ελλήνων, σ’ αυτή την εποχή της βαρβαρότητας, δεν νομοθετεί, δεν παράγει πολιτική έχοντας εκχωρήσει τις αρμοδιότητες της, είτε στις υπουργικές αποφάσεις, είτε στις ντιρεκτίβες των Βρυξελλών. Ως βουβό μνημείο μιας άλλης εποχής. Ως Μαυσωλείο στο οποίο εγκαταβιούν ζόμπι που τρέφονται από το αίμα μας.

«Βοήθεια» που θα έλεγε και η Ζωή.