Του σύννεφου…

Ένας Turner σαν Monet για να μπερδεύονται οι ιστορικοί και να δυσανασχετούν οι έμποροι

Ο μετεωρολόγος υπηρεσίας τα φτύνει – κυριολεκτικά – επειδή ένα παιχνιδιάρικο, ροζουλί σύννεφο παίζει με τον επίσημο άνεμο του κράτους εν ου παικτοίς. Τρέχει από δω, τρέχει από κει. Ανεβαίνει, κατεβαίνει, γίνεται στρογγυλό σα μπάλα, απλώνει, σαν μαρμελάδα στο ψωμί, «θα βρέξω εδώ», λέει αποφασισμένα, «θα βρέξω εκεί», μετανιώνει αμέσως, «θα στις βρέξω», απαντάει ο κυβερνητικός άνεμος-εκπρόσωπος που βλέπει το πρόγραμμα του να γίνεται σμπαράλια και προσπαθεί να σπρώξει το ατίθασο συννεφάκι κατά τις ανάγκες της κυβέρνησης.

«Για το καλό της πατρίδας» το απειλεί υπό τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα του μετεωρολόγου υπηρεσίας, ο οποίος απεχθάνεται τέτοιες ελευθέριες συμπεριφορές στον αιθέρα.

Τότε το άταχτο σύννεφο, τα αφήνει κανονικά σαν το χρυσό σπέρμα του Δία στο κόλπο της Δανάης, ευλογημένο κάτουρο εξ ουρανού. Τα κάνει δηλαδή αφ΄ υψηλού του και ξεζουμίζει όλο του το ροζ υγρό ακριβώς στην πόρτα της καλής μου.

«Με τόση υγρασία που θα βγεις;» φωνάζει η, υποψιασμένη, μητέρα της και ματαιώνει το ραντεβού μας. Το μοιραίο σύννεφο ξεφουσκωμένο πια και ξέπνοο μόλις προλαβαίνει να καταλάβει τι έκανε.

«Μπορείς να με συγχωρήσεις;» με ρωτάει καθώς είναι έτοιμο να μεταστεί στις τάξεις της πιο αραιής και ανάερης ομίχλης. «Σε συγχωρώ» του λέω βιαστικά «αρκεί να κρύψεις για ένα λεπτό το παράθυρο της στην πάχνη σου, μέχρι να προλάβω ένα φιλί». «Έγινε» απαντάει το σύννεφο ροδίζοντας από αυθόρμητη αιδώ. Κι εγώ με τα μάτια κλειστά δεν ήξερα τι φιλούσα εκεί στη μυστική γωνιά του δρόμου. Ένα πρόσωπο που εξαερώθηκε ή μια πνοή του ανέμου που έλαβε προς στιγμήν σάρκα και χείλη;

ΥΓ1

Για τα περισσότερα ζευγάρια που ξέρω ισχύει ο κανών «δύο, ερωτευμένοι με έναν». Συνήθως, εκείνος μ΄ εκείνη κι εκείνη πάλι με τον εαυτό της. Το αντίστροφο είναι μάλλον σπάνιο. Παρά τον πολύ διαδεδομένο ανδρικό ναρκισσισμό.

ΥΓ2

Η υπερπροσφορά καταναλωτικών αντικειμένων οδηγεί στην ακύρωση της επιθυμίας. Απ΄ την άλλη πλευρά παρότι έχουμε υπερεπάρκεια σύννεφων, εντούτοις δεν μπαίνουμε στον πειρασμό να τα καταναλώσουμε, έστω και μεταφορικά. Τι κρίμα.