Ατάκες, αριστεροί γιάπηδες και Realpolitik

Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, 9/11/2013, φώτο Αθηνά Γκριτζάλα

Τι απογοήτευση... Ολόκληρη η Βουλή να διολισθαίνει προς την αισθητική και τις πρακτικές της Χρυσής Αυγής. Ο τόπος, ή μάλλον μεγάλη μερίδα των πολιτών, αντιμετωπίζει οδυνηρό πρόβλημα επιβίωσης και οι τρέχοντες πολιτικοί, αντί να σκύψουν συνεργαζόμενοι ώστε να αρθούν τα αδιέξοδα, ανταγωνίζονται στην πιο τηλεοπτική ατάκα, σε ψευτοπαλικαρισμούς ή σε χυδαία υπονοούμενα. Κάποιοι νομίζουν ότι είναι ηθικότεροι, εξυπνότεροι και πιο πατριώτες από τους άλλους με αποτέλεσμα η υποκρισία και ο φανατισμός να αμιλλώνται την ηλίθια οίηση μέσα στο κοινοβούλιο. Λυπάμαι αλλά αυτή τη φορά τον τόνο της γελοιότητας έδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ κι για αυτό ίσως υπερψηφίστηκε από τους ξεδοντιασμένους Χρυσαυγίτες. Με έναν αρχηγό, κατώτερο των περιστάσεων, να έχει μπερδέψει την κυβίστηση με τον εξυπνακισμό και με ένιους βουλευτές να έχουν υπερβεί τα όρια της αυτογελοιοποίησης. Βοήθεια! Κάποιοι είναι βαθιά βυθισμένοι στο προσωπικό τους πρόβλημα, πολύ μακριά από τα προβλήματα της πατρίδας. Γι αυτό και καταφεύγουν κάθε τρεις και λίγο σε ξεθυμασμένες επαναστατικές πρακτικές στο όνομα ενός "λαού" που βρίσκεται αποκλειστικά στο μυαλό τους. Έχει γίνει τόση και τέτοια κατάχρηση, μέρα παρά μέρα, από συλλαλητήρια, διαδηλώσεις, καταλήψεις, κλπ, ώστε αυτά τα τόσο δυναμικά μέσα πίεσης να έχουν εξευτελιστεί και απονευρωθεί πλήρως. Οι επαγγελματίες όμως μιας αριστεράς-φαντάσματος δεν έχουν καταλάβει σε τι ιδεολογικά διλήμματα οδηγούν όλους όσους επιμένουν ακόμη να τη στηρίζουν. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ ταυτίζεται όλο και περισσότερο με τα νεκραναστημένα ρετάλια του ΠΑΣΟΚ και ο πρόεδρός του θυμίζει τον Ανδρέα (ακόμη και στην εκφώνηση του λόγου). Κάποτε η Αριστερά διέθετε προσωπικότητες με πνευματικό κύρος και αγωνιστικό ήθος. Ανθρώπους με αληθινή ταξική συνείδηση και αίσθημα ιστορικής ευθύνης. Σήμερα;

Σήμερα η πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε τόσο άκαιρη πολιτικά όσο και κουτοπόνηρη μικροπολιτικά. Το μόνο που κέρδισε, είναι πρόσκαιρες εντυπώσεις παραχωρώντας όμως έτσι έξι άλλους μήνες απρόσκοπτης λειτουργίας στην κυβέρνηση. Ήταν φυσικό μια τέτοια ιδιοφυής κίνηση να επικροτείται από ψήφους της Χ.Α., των ΑΝ.ΕΛ. και του Κ.Κ.Ε. Η στάση της ΔΗΜ.ΑΡ. -εξαιρετικός ο αγορητής της κ. Τσούκαλης- κρίνεται η πιο οξυδερκής πολιτικά. Κρατώντας αποστάσεις και από τους δυο μονομάχους αποκάλυψε την ουσία του προβλήματος. Σκεφτείτε: Άλλη μια φορά υποκριτικοί και ανούσιοι φιλιππικοί εναντίον της τρόικας και του Μνημονίου από λάβρους βουλευτές οι οποίοι μετά θα εισπράξουν καθησυχασμένοι τον παχυλό μισθό που όμως τους εξασφαλίζει το μνημονιακό δάνειο! Απ' την άλλη, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αφού έπλεξε το εγκώμιο των ΗΠΑ στο Τέξας (Τι δημοκρατία! Τι κοινωνικό κράτος! Τι οικονομικό σύστημα!), δήλωσε ξανά, γενικά και αόριστα, την πίστη της στην Ευρώπη. Αλίμονο όμως η μόνη Ευρώπη που σήμερα “παίζει” είναι εκείνη των ολιγαρχών και των τραπεζιτών. Η Ευρώπη του γεωρατσισμού ανάμεσα σε Βορρά και Νότο, η Ευρώπη της Μέρκελ και της ύφεσης, η Ευρώπη της υποκρισίας και της τραγωδίας στη Λαμπεντούζα. Απ' την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθει όσο καθοδηγείται από συστημικούς συνδικαλιστές -η ηγεσία της ΠΟΣΠΕΡΤ είναι κωμικοτραγικό παράδειγμα ανάλογο με την κατάληψη του ραδιομεγάρου από “βαθυψυχίτες”- όσο και από μεγαλοαστούς οικονομολόγους σπουδαγμένους σε πανάκριβα πανεπιστήμια της Εσπερίας που, μετά τον Γιωργάκη, ήρθαν να πουλήσουν εναλλακτικά οικονομικά και στον Αλέξη. Γαμβροί τ. προέδρων του ΣΕΒ, εκλεκτοί του "αμαρτωλού" διεθνούς ακαδημαϊκού κατεστημένου λόγω των σχέσεων του με το πολυεθνικό κεφάλαιο, επιδίδονται σε διαγωνισμό μπαρούφας στου κασίδη το κεφάλι υπό τις ευλογίες των σταθερά “αθώων” ελληνικών ΜΜΕ. Ο κ. Βαρουφάκης, από το μακρινό Τέξας, εμφανίζεται στις οθόνες και τα έντυπα της ψωροκώσταινας συχνότερα και από τον Άδωνι. Για να οδηγηθούμε έτσι στο φιάσκο της πρότασης μομφής. Όταν όλα εξαντλούνται σε τηλεπαιχνίδια εντυπώσεων (Βοήθεια!), είναι φυσικό η πραγματική πολιτική να εκδικείται. 

Επιπλέον τα καμώματα αυτά δίνουν συγχωροχάρτι σε μια κυβέρνηση που εξακολουθεί να έχει αντιπρόεδρο τον Βενιζέλο, που δεν προωθεί καμία ουσιαστική μεταρρύθμιση -η εξοντωτική, οριζόντια φορολόγηση και οι ανάλγητες οριζόντιες απολύσεις ΔΕΝ είναι μεταρρύθμιση-, που δεν πατάσσει την μεγαλοφοροδιαφυγή, που δεν ελέγχει τους εφοπλιστές, που επιτρέπει στις οργανωμένες καθηγητικές κλίκες να λυμαίνονται τα πανεπιστήμια, που δεν απορρίπτει την οικογενειοκρατία, την γεροντοκρατία, την αναξιοκρατία, που, που.... Ανάμεσα σε αυτή τη δεξιά κυβέρνηση και εκείνη την αριστερή αντιπολίτευση, με το κείμενο των 58 (Βοήθεια!) να είναι πιο υποτονικό και υπναλέο και από τους λόγους του Παπαδήμου ή του Παπούλια, διερωτώμαι μήπως οι εκθέσεις ιδεών του Ζουράρι είναι, εν τέλει, μια κάποια λύσις;