Στάχτες μετά τη φωτιά ή η Αριστερά σαν ΠΑΣΟΚ

Μετά τη φωτιά η στάχτη και μετά την επονείδιστη συμφωνία, ο θλιβερός ανασχηματισμός με τον Σκουρλέτη και τον Χάλι Γκάλι. Η Αριστερά στη γωνία και σε ρόλο ουραγού παραδίνεται υπογράφοντας και υποσχόμενη να εφαρμόσει το τρίτο, χειρότερο απ´ όλα, μνημόνιο! Πως φτάσαμε ως εδώ; Δεν φταίνε μόνο οι συνωμοσίες του Σόιμπλε ή ο καιροσκοπισμός του Δ.Ν.Τ. Δεν ευθύνονται μόνο τα παιχνίδια του διεθνούς κεφαλαίου, ο Ομπάμα ή ο Πούτιν. Δεν βαρύνονται μόνο οι προηγούμενες κυβερνήσεις με τις υπαναχωρήσεις και τις οπισθοβουλίες τους. Φταίει και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ που ήρθε εντελώς απαράσκευος να κυβερνήσει, χωρίς πρόσωπα, χωρίς πρόγραμμα και με έξαρση λαϊκίστικων συνθημάτων ή δημαγωγίας, που θύμιζαν τόσο  ενοχλητικά το ΠΑΣΟΚ και την αισθητική του.Ο Αλέξης σαν επαρχιώτης Αντρέας με αγγλικά linguaphone και με επιτελείο το Πασόκ του Γιωργάκη (Μπαρούφας,Παναρίτη,Κοτζιάς,Ρουμελιώτης και Σία...όχι εσύ μωρό μου)με ολίγη από Πασόκ του Σημίτη (Πανούσης,Τσουκαλάδες,Κατρούγκαλος!),και τις συνιστώσες ως αριστερίστικο προκάλυμμα για τον εξευμενισμό των Εξαρχείων, πέτυχε να φέρει τη χώρα τόσο πίσω όσο δεν την έφερε ποτέ η ίδια η δεξιά. Οι ερασιτεχνισμοί του ανεκδιήγητου Βαρουφάκη και οι σχεδιαζόμενοι, φρενοβλαβείς τακτικισμοί του Λαφαζάνη που θα εισέβαλε στο Νομισματοκοπείο(sic), δείχνουν τι τεράστιο έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας μαστίζει τον τόπο. Αλλά και οικονομικής και πνευματικής και κοινωνικής. Με ανυπαρξία θεωρίας και ανάλυσης, συγκεκριμένων στόχων ή στρατηγικής, η Αριστερά βολοδέρνει χωρίς συλλογικά ανακλαστικά, χωρίς ευρωπαϊκή συνείδηση, χωρίς προσωπικότητες και ηγεσία, χωρίς ανατρεπτική άποψη για την παιδεία και τον πολιτισμό -ο κ. Ξυδάκης υπερασπιζόταν τη δραχμή και τον Παπουλάκο για να ψηφίσει ΝΑΙ συγκαλύπτοντας με τη κωλοτούμπα του τη ανυπαρξία έργου στο υπουργείο του-, η Αριστερά,επαναλαμβάνω, συμπεριφέρεται σαν ένα μικρομέγαλο, συμπλεγματικό ΠΑΣΟΚ που ο προηγούμενος αιώνας ξέβρασε στα νερά του 21ου με αρκετή δόση χιούμορ αλλά και χαιρεκακίας... 

ΥΓ. 1 Τα περισσότερα από τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν εργαστεί κυρίως ως συνδικαλιστές, δεν έχουν πάρει πτυχίο ή μεταπτυχιακό, δεν έχουν μετεκπαιδευτεί ή εργαστεί στο εξωτερικό και οι αγώνες και η εκτελεστική  εμπειρία τους  εξαντλούνται σε καταλήψεις, πορείες ή συλλαλητήρια. Δηλαδή η ίδια, ξεθυμασμένη εδώ και δεκαετίες επαναστατική γυμναστική εκείνης της Αριστεράς που ασκείται από μερικούς ως βασικό επάγγελμα. Υπενθυμίζω πως το Ναι που δαιμονοποίησε η κυβέρνηση του Τέρενς Κουίκ για να το ψηφίσει μετά στη Βουλή ντροπιασμένη,το γενναίο όσο και δύσκολο Ναι της ευθύνης-που βέβαια καταψήφισε η ηρωική Κατάντια Βαλαβάνη,εκπρόσωπος της γενιάς μου και αγωνίστρια του Πολυτεχνείου-,υποστήριξαν εκατοντάδες παλιοί Ρηγάδες και ο πολύτιμος Δημήτρης Ραπτόπουλος από τους βετεράνους της "Επιθεώρησης Τέχνης".Σας λέει τίποτε το όνομα νεότεροι,ημιμαθείς αλλά και ξερόλες,σύντροφοι μου;

ΥΓ. 2 Εδώ και 20 χρόνια, ο παλιός συμμαθητής, φίλος και σύντροφος μου Γιώργος Ιωακειμίδης εκλέγεται δήμαρχος ανελλιπώς στον δύσκολο Ρέντη και στην ακόμη πιο δύσκολη Νίκαια. Είναι αθόρυβος αν και άκρως επιτυχημένος και γνωρίζει όσο λίγοι την δημόσια διοίκηση. Όσο τουλάχιστον την γνωρίζει ένας άλλος αφανής ήρωας ο Λέανδρος Ρακιντζής, γενικός επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης. Σε μια πανεθνική προσπάθεια ανασυγκρότησης δεν θα μπορούσαν οι άνθρωποι αυτοί, και άλλοι τόσοι ακόμη εκτός κομματικών στεγανών,διερωτώμαι, να προσφέρουν από κυβερνητικές θέσεις για την ανάταξη του τόπου; Στη θέση,ας πούμε,του Πολάκη .Τη στιγμή αυτή ο Αλέξης παίζει τα ρέστα του δυστυχώς από το ρευστό που ΔΕΝ διαθέτει πια ο τόπος...

Ρόλοι και μάσκες

Στον Στάθη Λιβαθηνό, με τις ευχαριστίες μου

Οι καλλιτέχνες οι μικροί πονάνε τόσο

Όσο κι οι μεγάλοι, μόνο που είναι μικροί. 

Είναι εκείνοι οι ηθοποιοί οι οποίοι 

Τη μάσκα παίρνουν του θεάτρου σπίτι τους

Και τη φοράνε στο μπακάλικο όταν

Παραγγέλνουν μακαρόνια ή τυρί

Με μια φωνή διάτορη και μούτες. 

Γελάνε οι άλλοι με το εξόφθαλμο τους ψέμα 

Μα οι μικροί οι καλλιτέχνες δεν πικραίνονται

Γιατί το ψέμα έκαναν τρόπο ζωής τους.

Και στη ζωή όμως πόσοι δεν υποκρίνονται 

Τον έρωτα και δεν φοράνε μάσκες ώστε

Μια μάσκα έγινε από καιρό το πρόσωπό τους,

Μια μάσκα κακοφορεμένη και το σώμα;

Πονάνε, τάχα, κλαίνε, έπειτα πλαγιάζουν 

Και κάνουνε τον έρωτα βαριεστημένο ρόλο. 

Α, τι κακό που στάζουν τότε στις ψυχές τους

-αυτές τις έρημες, μοναχικές ψυχούλες-

Τον έρωτα έτσι παίζοντας σαν ρόλο...

  

ΥΓ.Ό,τι ήταν ωραίο στις στιγμές της ηδονής,παραμένει 

εξαίρετο στις στιγμές της θλίψης.

                                               Μ.Γιουρσενάρ

Τήνος, 17/7/2015