Η ζωή είναι ωραία

"Α, τι ωραία ζωή" είπε το γλαρόνι πρωτανοίγοντας τα μάτια πάνω στον ξασπρισμένο, αρμυρό  βράχο και κοιτάζοντας γύρω τη θάλασσα έκθαμβο ενώ πιο πέρα ο πατέρας του ράμφιζε τον αφρό. Τ´ άκουσαν οι καρακάξες, πολύξερες, και το επανέλαβαν φτερακίζοντας κόντρα στον ήλιο πάνω απ´ το ερημητήριο του Αγίου Ρωμανού, τ´ άκουσε και ο ασβός που φωλιάζει στη γωνιά του κτήματος και το μετέφερε στα μικρά του που όμως σαφώς αδιαφόρησαν. Όρθωσε τα αυτιά ενώ κοιμόταν στα πόδια μου,η Τρικολίν, η γάτα της Αριάδνης, έπιασε το σήμα και γουργουρίζοντας συμφώνησε. Δεν είχα λόγο ούτε κι εγώ προσωπικά να διαφωνήσω. Παρόλο που τελευταία ήμουν ζοφερά δέσμιος των μελτεμιών και των μηνυμάτων τους. Κάθισα μάλιστα και έγραψα σ´ ένα κομμάτι χαρτί "η ζωή είναι ωραία" και έπειτα το κοίταζα εκστατικός σαν το απόλυτο φάρμακο για την όποια πίκρα. Γιατί επέτρεψα στον εαυτό μου να το ξεχάσει; Ήδη το γλαρόνι δοκίμαζε το αφρόψαρο που του προσκόμισε ο μπαμπάς γλάρος και, ώ του θαύματος, και το ίδιο το ψάρι, πεθαίνοντας, ομολογούσε δακρυσμένο "α, τι ωραία ζωή". Ντράπηκα που μου μάθαιναν σε αυτή την ηλικία τόσο σοβαρά πράγματα τα ψάρια, οι γάτες, τα κοράκια της ράτσας never more ή τα θαλασσοπούλια και άρχισα να σκίζω τα χαρτιά μου σαν τιμωρία της ολιγοψυχίας μου.

Τότε η Τρικολίν που είχε εν τω μεταξύ ξυπνήσει, βρέθηκε με ένα σάλτο στη αγκαλιά μου παρηγορώντας με:"θα σ´ αγαπώ πάντα" μου νιαούρισε για να προσθέσει "κάθε μέρα και λίγο πιο πολύ"κι έπειτα κοίταξε προς το πιάτο της με νόημα. Κατάλαβα αμέσως το ποιόν του έρωτά της και έσπευσα στη σακούλα με τις γατοτροφές. Ήταν τότε που κουδούνισε σαν σε ταινία μυστηρίου πρώτα το σταθερό κι έπειτα  το κινητό μου. Είπα να μην το σηκώσω, όπως το συνηθίζω, αλλά πάλι σκέφτηκα: "Κι αν είναι αυτή, η γυναίκα με το γελοίο όνομα και τα υπέροχα μάτια, και αν με ψάχνει;" Αφού η ζωή, μόλις το παραδέχτηκα, οφείλει να είναι ωραία και ο έμφυτος πεσιμισμός μου να υποχωρήσει ακαριαία. 

-"Σία;" βιάστηκα να ρωτήσω. 

-"Σία και αράξαμε", μου απάντησε μια γνωστή πλην ανδρική φωνή. "Αυτή την ώρα έχει πρόγραμμα, αποκλείεται να σου τηλεφωνήσει. Μάζεψε το μυαλό σου και κάνε κάτι άλλο."

-"Η ζωή είναι ωραία" του απάντησα αμήχανα για να εισπράξω μια αποσβολωμένη, αμήχανη σιωπή. 

Εν τω μεταξύ η γάτα είχε αποφάει και ξάπλωσε υπό το φως του ηλιοβασιλέματος, ικανοποιημένη κοιτάζοντας με το πράσινο βλέμμα της Σίας (από το Αφροδισία), τα νυχτοπούλια πετάριζαν επαγγελματικά γύρω από το κτήμα ψάχνοντας για αρουραίους, οι καρακάξες κούρνιαζαν ψάλλοντας τα τελευταία κεκραγάρια, τα φίδια ξεθάρρευαν και ερωτοτροπούσαν πάνω στις ζεστές ακόμα πέτρες ενώ ο ασβός κρύφτηκε στη τρύπα του περιμένοντας το απόλυτο σκοτάδι για να εξέλθει σαν τους πρωταγωνιστές τελετών μαύρης μαγείας, τους ερωτευμένους και τους κατα συρροήν δολοφόνους. 

Λίγο πριν δύσει ο ήλιος το γλαρόνι είχε ήδη αποπειραθεί τους πρώτους του φτερακισμούς πάνω στον όξινο απο τις εκατομμύρια κουτσουλιές βράχο. Η αυτοπεποίθησή του πρόλαβε να τσαλακωθεί σε ένα αγωνιώδες ερωτηματικό πριν βουτήξει στο γαλανό κενό: "Η ζωή είναι ωραία;"

"Η ζωή είναι ωραία" βροντοφώναξα κι εγώ απ´ το δικό μου βράχο προς ενίσχυσίν του τη μαγική στιγμή που συνυπήρχαν στον ουρανό η Σελήνη και ο ήλιος του δειλινού  και αν δε μ´ άκουσε -που μάλλον μ´ άκουσε- κακό του κεφαλιού του.

ΥΓ. 1 Η Αφροδισία τηλεφώνησε αγχωμένη λίγο αργότερα ρωτώντας πως μου φάνηκε η συνέντευξη με τον υπουργό Τρυφεροκωλαρούλη. "Η ζωή είναι ωραία", της απάντησα αυθόρμητα κι εκείνη μου έκλεισε το τηλέφωνο. Ψιλά στον ουρανό, μια καθυστερημένη καρακάξα, ίδια η έμπνευση του Πόε, μ´ έκραζε κανονικά. 

ΥΓ. 2 Αργά, μετά τα μεσάνυχτα, ένα κοκκινωπό αστέρι πλάι στον Βέγα που πρασίνισε από το θυμό του, μου αναβόσβησε συνθηματικά το μήνυμα σαν τον πλοίαρχο του "Θεολόγου": Η ΖΩ-Η ΕΙ-ΝΑΙ-Ω-ΡΑΙ-Α. Το τηλέφωνο ξαναχτύπησε περιέργως στον ίδιο ρυθμό της αστρικής επικοινωνίας. Δεν το σήκωσα...