Ποιος είσαι;

Η νύχτα και το φεγγάρι που γεμίζει,το παιχνίδι 

των σκιών,το μυστικό πως όλα θα γίνουν καλύτερα.

Στην ευτυχία που δικαιούμαστε. Αύριο...

Ποτέ γνωρίζουμε καλύτερα τον άλλον; Όταν είμαστε μαζί ή όταν έχουμε χωρίσει; Όταν τον κρατάμε στην αγκαλιά μας και αισθανόμαστε κατάβαθα τη γλύκα της ασφάλειας ή όταν πια έχει φύγει χτυπώντας με οργή την εξώπορτα πίσω του; Ειλικρινά δεν ξέρω. Αν και γνώρισα κάποιους ανθρώπους στ´ αλήθεια, όταν πια είχε μπει ανάμεσά μας σαν σύννεφο ομίχλης η απόσταση και ο χρόνος. Τους είδα όπως ήταν όταν δεν τους έβλεπα πια! Για να συνειδητοποιήσω, κάπως αργά, ότι ήμουν μαζί με κάποιον άλλον. Ίσως και για χρόνια. Κάποιον που δεν υποπτευόμουνα και που ο συναισθηματισμός μου μ´ εμπόδιζε να γνωρίσω. Απ'την άλλη,πιστεύω πως κάθε γνωριμία,κάθε σχέση είναι ένα είδος άσκησης για τη μεγάλη σχέση που θάρθει κάποτε. Έτσι είναι. Χρησιμοποιούμε τους άλλους και μας χρησιμοποιούν ανεπίγνωστα ώσπου να εμφανιστεί ο άλλος που θα γίνει δικός. Αν έρθει ποτέ κι αν γίνει. 

Έτσι είναι. Ως τότε θα ερωτευόμαστε ένα φάντασμα, το manequino εκείνο, σαν τα ανθρωποειδή του De Chirico, που έχουμε φτιάξει τόσο με τα χέρια όσο και με τη φαντασία μας. Τον πραγματικό σύντροφο όμως θα τον γνωρίσουμε, αν τον γνωρίσουμε, μόνο μετά. Μόνο με την απόσταση ανάμεσά μας. Χωρίς τα γλαρωμένα βλέμματα ή τα υγρά χείλια. Χωρίς τα λόγια, προπάντων αυτά, αλλά με τη σιωπή. Προπάντων αυτή. Ακριβώς όπως απομακρυνόμαστε για να βλέπουμε καλύτερα έναν πίνακα.Για να τον δούμε συνολικά. Και είναι τότε που η γνώση του άλλου, η ουσιαστική του γνωριμία, δεν έχει καμιά σημασία, πιά.  

ΥΓ .Οι σονάτες για τσέλο του Μπετόβεν με τον Πάμπλο Καζάλς (τον οποίο η Σία δεν ήξερε). Δεν πειράζει Σία, ξέρεις άλλα. Απλώς ένας μικρός Παρθενώνας στη καρδιά του ευρωπαϊκού Κλασικισμού, ένα σύνολο βαθύ που λέει όλα όσα νιώθεις μεν αλλά δεν μπορείς να πεις εσύ. Εντέλει, αλίμονο σ'όσους δεν νιώθουν. Σκεφτείτε,υπάρχουν άνθρωποι που προτιμούν ένα σούπερ μάρκετ απ´ ένα μουσείο. Κυρίως γιατί σ'ένα μουσείο περισσότερο απ´ τα έργα πρέπει να δεις τον εαυτό σου.Κι αυτό δεν το αντέχουν.

    

ΥΓ 2.Ο Αριστοτέλης έγραψε στα Φυσικά πως η τέχνη, όταν δεν μιμείται τη φύση, ολοκληρώνει όσα η φύση αδυνατεί να τελειοποιήσει. Κι ο Νίτσε πως τέχνη είναι εκείνο το ψέμα που κάνει υποφερτή την πραγματικότητα (την αλήθεια ).