Γενέθλια

Μνήμη των ξαδέλφων μου Λευτέρη Ταμβακοπούλου και Αλέκας Μπαζανή-Βλάχου που έφυγαν στη διάρκεια αυτού του καταραμένου Ιουλίου, ανάμεσα σε δυο πανσελήνους. Φαντάζομαι θα συμφωνούσε ο Μάνος, δεν είναι μόνο ο Απρίλης ο μήνας ο σκληρός. 

 

24 Ιουλίου, η επέτειος της φαλκιδευμένης μας Δημοκρατίας. Και τα γενέθλιά μου. Μη ρωτάτε τι κλείνω, ρωτήστε τι ανοίγω. Πετάω το παρελθόν σαν μολυσμένο κουφάρι, που θα έλεγε και ο Ναούμ Γκάμπο, και προστρέχω στο μέλλον και τις θεότητες του. Εξάλλου η νεότητα δεν είναι ηλικία, είναι στάση, είναι τρόπος να ζεις, είναι η βούληση του να είσαι αλλιώς. 

Επίσης μόνο οίκτος για κάποιους γερασμένους εικοσάρηδες που αγωνιούν από τώρα για τη συντάξη τους, που κρύβονται πίσω από την ασφάλεια του μέτριου, που υποδύονται τον έρωτα μέσα από κλισέ, χωρίς αληθινά πάθη, αλλά με συνταγές παθών. Αλλά και χωρίς εκείνη την ηδονή του κενού, τη μόνη ηδονή που νομιμοποιεί, λόγω υψηλού κόστους, όλες τις υπόλοιπες. Γιορτάζω λοιπόν και γιορτάζω μόνος, χαρούμενα λυπημένος, ερήμην της γενιάς μου, που ξεπούλησε και ξεπουλήθηκε, που αρνήθηκε να ωριμάσει, να επωμισθεί τις ευθύνες της ιστορίας, νομίζοντας πως έτσι δεν θα γεράσει ποτέ. Και τώρα που ήρθε ο λογαριασμός, κοιτάει αλλού, αδιάφορα, χωρίς ενοχές. 

Αυτό ήμουν πάντα. Μη σας φαίνεται αλαζονικό. Γεμάτος λάθη ή αδυναμίες αλλά και σταθερά μόνος εναντίον όλων. Το μόνο μου παράσημο: "Μόνος μου και όλοι σας". Κάνοντας τον απολογισμό ξέρω τι ΔΕΝ κέρδισα. Τουλάχιστον ας συνειδητοποιούσαν όλοι οι άλλοι γύρω μου, έστω για λίγο, τι έχουν χάσει ζώντας χωρίς να ζουν. Πόση ζωή του έφυγε από τα χέρια, πόσοι έρωτες κακοφόρμησαν από ανία και έλλειψη πάθους. Α, το πάθος πληρώνεται πάντα, και μάλιστα ακριβά. Αλίμονο αν δεν ήτανε έτσι. Εγώ περιμένω το αύριο και το καινούριο που θα μου φέρει. Πόσοι ακόμα το μπορούν;

ΥΓ. 1 Η σύντροφός μου κάθε βράδυ ή σχεδόν, πολλά απογεύματα ή νωρίς το πρωί, ακούγοντας τη μουσική που αγαπάμε, με πείθει πως είμαι νέος και εγώ της το ανταποδίδω με ευγνωμοσύνη. Είναι ένας τρόπος να μετράω το χρόνο με δευτερόλεπτα έντασης και όχι με χρόνια πλαδαρότητας, με την ηδονή όχι διάλειμμα αλλά κατάσταση και με τα γενέθλιά μου να γιορτάζονται κάθε μέρα, ή σχεδόν...

ΥΓ. 2 Γενέθλια σημαίνουν εκείνη τη μέρα που κανείς αναμετρά το παρελθόν με όρους μέλλοντος και τον θάνατο με όρους ζωής.

ΥΓ. 3 Οι φίλοι μου ας ακούσουν το δημοτικό τραγούδι "τ´ αντρειωμένου τ´ άρματα δεν πρέπει να πουλιώνται..." σε μουσική Λουκιανού Κηλαηδόνη και την ιερή φωνή της αγαπημένης Βίκυς Μοσχολιού. Επίσης, την Première Gymnopédie: Lent et douloureux του Erik Satie, για να ευθυμήσουμε λίγο!

ΥΓ. 4 Η τέχνη,όπως και η γιορτή,είναι εκείνο το ψέμα που κάνει λίγο λιγότερο αποκρουστικό το ψέμα της ζωής.