Τα πεθαμένα τραγούδια

-Πως πεθαίνουν τα τραγούδια; Δεν το ήξερα, δεν το πίστευα αλλά μου το έμαθες εσύ με τον τρόπο σου. Ήταν τα τραγούδια που εγώ σου μάθαινα κάποτε κι εσύ τ´ άκουγες έκπληκτη και, νομίζω, ευτυχισμένη, επειδή υπήρχαν τέτοια τραγούδια που δεν τα είχες ακούσει ποτέ και ξαφνικά στα τραγουδούσα σιγά στο αφτί σου και ήταν σαν να τα είχα γράψει εγώ, εκείνη τη μοναδική στιγμή, μόνο για σένα που, τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή ενώ χορεύαμε αγκαλιασμένοι, ήσουν μοναδική για μένα και κανένας δεν μπορούσε να σε αποσπάσει, ούτε κι ο θάνατος αν και καιροφυλακτούσε στις γρίλιες της μπαλκονόπορτας.

Και ξανά τα ίδια τραγούδια, λίγο αργότερα θυμάμαι ενώ ήμασταν πλαγιασμένοι αγκαλιά, μόνο που τώρα τα τραγουδούσαν, μες στο σκοτάδι, άλλες φωνές ιδανικές τραγουδιστών που έχουν πια πεθάνει  από το CD που σου είχα χαρίσει, πάλι μόνο για μας, μόνο και μόνο για να γίνουμε ένα, τα τραγούδια, εσύ, εγώ και η νύχτα που μας τύλιγε τρυφερή σαν μουσική. 

Τώρα εσύ είσαι άλλου, είσαι αλλού, είσαι αλλιώς, η μουσική έχει τελειώσει, αποτραβήχτηκε στις κρύπτες του ουρανού κι εγώ δεν μπορώ να ξαναπώ πουθενά αυτά τα τραγούδια, ούτε καν στον εαυτό μου ούτε κι εσύ μπορείς να τα ξανακούσεις γιατί δεν είμαι εγώ δίπλα σου για να τα τραγουδήσω σ´ αφτί σου, ένα με σένα, με τη μουσική και με ´κείνη τη νύχτα που έφυγε, κρύφτηκε στα πιο στενά περάσματα του ουρανού και δεν γυρίζει πίσω. 

Κι αν σαν αποκάλυψη στις πιο βαθιές σπηλιές του χτες ακούσεις, μόνη σου πια, αυτά τα τραγούδια στο ραδιόφωνο ή αλλού, μακριά, με άλλον, δεν θα είναι πια τα ίδια, εκείνα τα τραγούδια που εγώ σου τραγουδούσα κάποτε ψιθυριστά αλλά μια φρίκη τραγουδιών που θα σε κάνει να ουρλιάξεις από απελπισία, ξαφνικά μέσα στη νύχτα κάνοντας να τρομάξει η κουκουβάγια στον κήπο επειδή είναι πάντα η νύχτα που σφραγίζει κάθε φορά τα πράγματα, αυτό, τουλάχιστον, το ξέρεις, στο έμαθα. 

Δεν μπορεί να είναι το ουρλιαχτό όμως μουσική, ούτε και η φρίκη, μάθε το. Απλά είναι  ο τρόπος που τα τραγούδια διαλέγουν για να πεθάνουν. Για πάντα. Αρκεί να είναι νύχτα και οι άνθρωποι να είναι μόνοι, όπως συνήθως είναι. Τουλάχιστον εκείνα τα τραγούδια που ήταν σαν να τα είχα γράψει εγώ μόνο για σένα τότε -τι ωραίο ψέμα, τι ωραία τα ψέματα που νανουρίζουν τους έρωτες- και τώρα πια, ενώ τόσα άλλα τραγούδια ζουν κι ανθίζουν γι άλλους, άλλες νύχτες, σ' άλλες αγκαλιές, αυτά τα τραγούδια είναι για πάντα πεθαμένα, τουλάχιστον για σένα, τουλάχιστον για μένα.

Τήνος, 3/7/2015