Για την Κατερίνα Αγγελάκη Ρούκ

Από το περιοδικό Νέο Επίπεδο και το αφιέρωμά του στη Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ.
Του Μάνου Στεφανίδη.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΑΣΧΗΜΥΝΕ

Κανείς είναι ποιητής μόνο στη χώρα της μεταφοράς
Wallace Stevens



"Αν τουλάχιστον πίστευα στον Θεό
ο χωρισμός από το σώμα σου
-το σώμα μου-
Θα 'ταν προσωρινός
κι ο θάνατος δε θα 'χε
άλλες συνέπειες"
Κ.Αγγελάκη-Ρουκ





Είναι το ποίημα ένα κομμάτι -έστω, εξιδανικευμένο – της πραγματικότητας, μια παγωμένη φέτα ζωής, όπως λόγου χάρη μια φωτογραφία; Οι φωτογραφίες, υπογραμμίζει η Susan Sontag στην εξαίρετη μελέτη της On Photograph δεν είναι προτάσεις για τον κόσμο, όσο τμήματα του, μινιατούρες της πραγματικότητας τις οποίες ο καθένας μπορεί να δημιουργήσει ή να αποκτήσει. Μ’ άλλα λόγια η φωτογραφία επιμένει αξιωματικά πως κατέχει την αλήθεια κι ας είναι απλώς η ψευδαίσθηση της. Επίσης λειτουργεί ως προς την πραγματικότητα με σχέσεις απόλυτης ιδιοκτησίας σαν το πιο απτό θαύμα, το ιερό μηχάνημα του μοντερνισμού. Πάλι η Sontag: « Οι φωτογραφίες έχουν αξία γιατί δίνουν πληροφορίες: Ενημερώνουν κάποιον για το τι υπάρχει, κάνουν μια απογραφή. Για τους κατασκόπους, τους μετεωρολόγους, τους ιατροδικαστές, τους αρχαιολόγους και άλλους επαγγελματίες της πληροφορίας, η αξία τους είναι ανεκτίμητη…..» (Περί Φωτογραφίας, εκδόσεις του περιοδικού ΦΩΤΟγράφος, Αθήνα 1993, μτφρ. Ηρακλής Παπαϊωάννου, σελ 31).Η φωτογραφία αποτελεί έτσι το αναμφισβήτητο φετίχ της μικροαστικής ηθικής και αισθητικής. Το όπλο της για να διαπλεύσει τα σκοτεινά μυστήρια του κόσμου.
Το ποίημα πάλι έρχεται από πολύ μακριά, πολύ παλιά και κατευθύνεται ακόμη μακρύτερα, φέρει το διαρκές πένθος του ανθρώπινου πολιτισμού συγκροτώντας ταυτόχρονα την παραμυθία του. Έχει την κομψότητα να προσεγγίζει την αλήθεια, χρησιμοποιώντας ψεύδη ως ζωτικές βακτηρίες. Η ποίηση γενικότερα, δεν επιτρέπεται να είναι τίποτε άλλο παρά το λεκτικό απείκασμα του θανάτου, το σκάφανδρο για να βυθιστεί κανείς στην ανυπαρξία με αξιοπρέπεια αφού απήλαυσε το μοναδικό δώρο της όποιας ύπαρξης. (εξ ου και το πένθος).
Ο συνειδητός ποιητής –και εν προκειμένω μια ποιήτρια υψηλών δυνατοτήτων όπως είναι η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ -γράφει αποκλειστικά για τον θάνατό του. Αν έχουν εν τω μεταξύ προκύψει θριαμβικοί έρωτες, πτώσεις με μακάρια μέθη, τύρβη ζωών αδαπάνητων, ταξίδια στο πραγματικό ή το ανύπαρκτο, σώματα που καίγονται από μυστικές φωτιές και ιστορίες με πρίγκιπες σε μικροσκοπικούς πλανήτες ή παράξενα ζώα σε κοραλλιογενή νησιά, τόσο το καλύτερο! Ο ποιητής όμως ούτε στιγμή δεν χάνει τον στόχο του επειδή γνωρίζει πως η ποίηση είναι ο σταθερός εντολοδόχος του θανάτου στο παροδικό ντομίνιο της ζωής:

Ο άγγελος είναι έναστρος από μέσα

κι απέξω σκοτεινός για να βυθίζεται
στο μαύρο και να μη φαίνεται.
όταν φοβεροί αέρηδες
θαλάσσιοι με τρίζουν
το μαύρο πηχτό άυλο του αγγέλου
γίνεται έρεβος
μέσα μου. (…)



Αγγελικά Ποιήματα 1978



Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ παρότι πρωτοδημοσίευσε ποίηση το 1956 στο περιοδικό «Καινούργια Εποχή», όταν ήταν μόλις 17 ετών, κατ’ ουσίαν επιβάλλεται ως κυρίαρχη ποιητική φωνή με την Πέμπτη της ποιητική συλλογή « Ο θρίαμβος της Σταθερής Απώλειας» Κέδρος, 1978. Ήταν τότε που η ποιήτρια εκόμισε μια πρωτότυπη θήλεια φωνή ανάμεσα στα κυρίαρχα άρρενα πρότυπα της σεφερικής παράδοσης αλλά και των ποιητών της λεγόμενης γενιάς της ήττας. Η ίδια ήξερε να μιλάει για τον έρωτα και τη φθορά του, το δράμα του σώματος που δεν ελπίζει σε ανάσταση και για το οντολογικό κακό της ύπαρξης μ’ έναν λυρισμό και μια δυναμική «αφήγηση» εντελώς διαφορετική από τα κυρίαρχα κλισέ. Οι αναφορές της, είναι περισσότερο οι μπήτνικ ποιητές, ο αγγελικός, εωσφορικός Ντύλαν Τόμας ή ο εορταστής, επαναστάτης της φθοράς και του εφήμερου Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι. Κι όλα αυτά σε μια «θηλυκή», ελληνική γλώσσα μακριά από φεμινιστικούς βερμπαλισμούς ή μεταμοντέρνες αφέλειες. Σπουδαία πράγματα δηλαδή που σήμερα μπορούν να επανεκτιμηθούν και να τοποθετηθούν στη σωστή τους βάση.

Φανερώθηκε πάλι η μελαγχολία εκείνη

όπως όταν τα νερά τραβιούνται

...................................................

(με παίρνει) η μελαγχολία του φόβου
το μόνο πια επικό στοιχείο της ημέρας

Οι μνηστήρες, 1984

Ποίηση αληθινή, άμεση σαρκώδης, με τα ζουμιά και τα κουκούτσια της σε ίσες αποστάσεις από το φως και το σκοτάδι από τον έξω και από τον μέσα κόσμο, ποίηση λυρικά οντολογική, όπως η κάθε μεγάλη ποίηση. Ιδού σύντομα η εξέλιξή της:
Οι «Μνηστήρες» της (Κέδρος 1984) αποσπούν το Β’ Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 1985 ενώ λίγο πριν η ποιήτρια κυκλοφόρησε τις μεταφράσεις της πάνω σε σύγχρονους Αμερικανούς ποιητές (εκδόσεις Ύψιλον, 1983) αποδεικνύοντας την χλωρή και διάφανη ευαισθησία της και στο χώρο της ποιητικής μετα-φοράς, όπως πρέπει να είναι μια σωστή μετάφραση. Ο Κοντιλιανός στο Insτitutio Oratoria ξεχωρίζει τα διάφορα είδη της translatio, της μεταφοράς δηλαδή, από την οποία προκύπτει το αγγλικό translation ήγουν μετάφραση.
Η ποίηση της Ρουκ η ζωή είναι μεγίστη μεταφορά και ο θάνατος η επονείδιστη μετωνυμία. Μόνο που η ίδια δεν αναλώνεται σε θρήνους αλλά επιλέγει ένα είδος καβαφικής ειρωνείας ως άμυνα.



 
Εν τω μηνί Αθύρ (Μνηστήρες)
……..
Με φαίνεται πως ο Λεύκιος μεγάλως θα αγαπήθη.
(Με την αγάπη μίλαγε
την έτρωγε, ανάπνεε
αυτή που του δινόταν .
Αυτός ποτέ
……

Ω, ναι αγαπήθη…

Κι όταν έπαψε τόσο πια ν’ αγαπιέται
επέθανε.)
Εν τω μηνί Αθύρ ο Λεύκιος εκοιμήθη.




Άψογος ενδόμυχος διάλογος ιδανικό μετα-κείμενο στο κειμενικό πρότυπο, εξαίρεση «φιλολογική» επεξεργασία μιας άπεφθης, λυρικής ύλης. Η Αγγελάκη-Ρούκ εδώ υπερασπίζεται σθεναρά όσο και πειστικά στη σταθερή απώλεια (της), απώλειά μας, ξέροντας πως δεν χωρούν εδώ ναρκισσισμοί και ωραιοπάθειες. Και πως η ποίηση πρέπει να είναι λιτή και άμεση σαν ξερό ψωμί… Αλλιώς ας μην υπάρχει. Εφόσον: «Το σώμα χωρίς το μύθο του ένα επιχείρημα που δεν πείθει…» Κι επίσης: "Τα ποιήματα δεν μπορούν πια να 'ναι ωραία αφού η αλήθεια έχει ασχημύνει"

Κ. Α.-Ρ.  

Υ.Γ. Και μια και μιλήσαμε στην αρχή αντιστικτικά για τη φωτογραφία ας κλείσουμε με το γνωστό μότο του Lewis Hine : «Οι φωτογραφίες μπορεί να μην λένε ψέματα, οι ψεύτες όμως μπορούν να φωτογραφίζουν»

Αναδημοσίευση από τον ΣΥΡΙΖΑΡΙΟ

"Τα τελευταία 24ωρα παρακολουθούμε έκπληκτοι τις εγχώριες πολιτικές δυνάμεις του μνημονίου να ξεπερνούν ακόμη και τους δανειστές μας σε εκβιασμούς, απειλές και ψεύδη.

Την ίδια στιγμή που ο επικεφαλής του IIF, Τσαρλς Νταλάρα, οικονομολόγοι και αξιωματούχοι της ΕΕ υπογραμμίζουν την ανάγκη να σταματήσουν οι συζητήσεις σχετικά με την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ γιατί αν συμβεί κάτι τέτοιο οι εξελίξεις όχι μόνο στην Ευρωζώνη, αλλά και παγκοσμίως θα είναι εφιαλτικές,  οι εγχώριοι ταλιμπάν των μνημονίων συνεχίζουν την τρομοκράτηση του λαού  σε πλήρη υποταγή στα σχέδια της κ. Μέρκελ και του ΔΝΤ. Όσον αφορά στις τελευταίες δηλώσεις της κ.Λαγκάρντ το τελευταίο που επιζητούμε στην Ελλάδα είναι η συμπάθειά της. Τους φόρους, οι Έλληνες εργαζόμενοι τους πληρώνουν και είναι δυσβάσταχτοι. Για τους φοροφυγάδες, ας απευθυνθεί στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ να της εξηγήσουν γιατί δεν έχουν ακουμπήσει το μεγάλο κεφάλαιο και κυνηγούν τον απλό εργαζόμενο επί δύο χρόνια. Όσοι όψιμα επικριτές της τώρα εξανίστανται από τα λεγόμενα της, ας αναλογιστούν ότι αυτοί έφεραν το ΔΝΤ στη χώρα, παρουσιάζοντάς το ως εθνική επιτυχία και σωτηρία.

Έχουμε τη ΝΔ που επιστρέφει στο παρελθόν. Έχουμε απέναντί μας τον κ. Σαμαρά αγκαλιά με τη διαπλοκή, τα τραπεζικά συμφέροντα και τις δυνάμεις της στασιμότητας, της αδράνειας, της κλεπτοκρατίας, ιδιοτέλειας και της υποτέλειας.

Πολιτικά κόμματα, θεσμικοί παράγοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ξένα κερδοσκοπικά funds, εργοδοτικά συμφέροντα, μέσα ενημέρωσης της διαπλοκής, ένα στόχο έχουν: Να υποκύψει ο ελληνικός λαός, να επικρατήσει ολοκληρωτικά το μνημόνιο και να συνεχίσει να κυβερνά το πολιτικό προσωπικό του, δηλαδή αυτοί που χρεοκόπησαν ηθικά, πολιτικά και οικονομικά τη χώρα.

Ο πρώην πρωθυπουργός της χώρας κ. Σημίτης αρθρογραφεί, ξεχνώντας να κάνει την παραμικρή αυτοκριτική. Δεν λέει κουβέντα για τα δάνεια και τις μίζες των Ολυμπιακών αγώνων και των εξοπλισμών. Για τα μεγάλα έργα που κόστισαν δέκα φορές πάνω από ότι στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Για το σκάνδαλο της Γκόλντμαν Σάκς.

Η αντιπρόσωπος της Siemens στην Ελλάδα, αντί επιτέλους να τηρήσει μία φορά τον λόγο της και να αποχωρήσει από την πολιτική σκηνή μιας και δεν μπήκε στη Βουλή, επιστρέφει δριμύτερη στη γνωστή της τακτική. Χυδαιολογεί και κατασυκοφαντεί τον ΣΥΡΙΖΑ. Σε ένα πράγμα συμφωνούμε μαζί της. Ναι, είμαστε πάντα σε διαφορετικά στρατόπεδα. Εμείς δεν ήμασταν ποτέ ούτε στις χορηγίες του κ. Χριστοφοράκου, ούτε στο επισκεπτήριο πρεσβειών.

Σε όλους και όλες αυτές, που εκβιάζουν και τρομοκρατούν τον ελληνικό λαό, η απάντηση θα δοθεί στις προσεχείς εκλογές.

Στις 6 Μαΐου έγινε το πρώτο βήμα. Ο λαός καταψήφισε τις μνημονιακές πολιτικές εξόντωσής του. Ψήφισε δημοκρατία και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Στις 17 Ιουνίου, η ατζέντα των εκλογών δεν θα είναι αυτή που προσπαθούν να επιβάλουν οι δανειστές -τοκογλύφοι και τα φερέφωνά τους.

Ο λαός αντιστέκεται, οργανώνεται, αντεπιτίθεται και στο τέλος θα νικήσει.

Έχουμε τη δύναμη και το σχέδιο για να αλλάξουμε τα δεδομένα, για μια Ελλάδα της αξιοπρέπειας, της προόδου, της ανάπτυξης. Για να αφήσουμε οριστικά πίσω, στις υποσημειώσεις της ιστορίας, όλους αυτούς που έφεραν τη χώρα και το λαό στο χείλος της καταστροφής."

Χωρίς Σχόλια!

Αγαπητέ Κύριε Στεφανίδη,

Ονομάζομαι Κωνσταντίνα Μαύρου κυπριακής καταγωγής και κάτοικος Ιταλίας.

Πήρα το θάρρος να σας γράψω αφού διάβασα τα σχόλιά σας για τον κύπριο καλλιτέχνη Χρίστο Χρίστου. 

 

Σε ένα κτίριο το οποίο μέχρι το 2004 ήταν ιδιοκτησία του πατέρα μου και τώρα ανήκει στο Τμήμα Αρχαιοτήτων της Κύπρου υπάρχουν 2 τοιχογραφίες του καλλιτέχνη, η μια είναι μεγέθους (περίπου) 7 τετρ. μέτρα και η άλλη 10.

Το Τμήμα αρχαιοτήτων θέλει να κατεδαφίσει το κτίριο και δεν δίνει καμία σημασία στην αξία που μπορεί να έχουν οι τοιχογραφίες που το κοσμούν.

Αυτό που ζητώ από εσάς είναι την υποστήριξή σας στην προσπάθειά μας να μην χαλαστεί το κτίριο αλλά να αναβαθμιστεί.

Σας στέλνω φωτογραφίες των 2 αυτών έργων και θα ήθελα αν είναι δυνατόν να με καθοδηγήσετε στα βήματα που πρέπει να κάνω για να έχω μια σωστή εκτίμησή τους.

 

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων και μένω στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε διευκρίνιση.

 

Με εκτίμηση,

Κωνσταντίνα Μαύρου

Συμεών Σταμπουλού, R.M. Rilke - P. Celan: Από την ελεγεία στο ερεβώδες ποίημα, Άγκυρα, 2012

Σας ενημερώνουμε για την παρουσίαση του μεταφραστικού δοκιμίου του κ. Συμεών Σταμπουλού,

R.M. Rilke - P. Celan: Από την ελεγεία στο ερεβώδες ποίημα,

την οποία θα ακολουθήσει ανοικτή συζήτηση, με θέμα

Η περιπέτεια της μετάφρασης,

τη Δευτέρα 11 Ιουνίου 2011 στο Σπίτι της Κύπρου.

Το βιβλίο θα παρουσιάσει ο κ. Γιώργος Αριστηνός, ο οποίος θα συμμετέχει και στην ανοικτή συζήτηση μαζί με τον κ. Κώστα Κουτσουρέλη και τον κ. Φώτη Τερζάκη, ο οποίος θα έχει και τον συντονισμό.

Το μεταφραστικό δοκίμιο του Συμεών Γρ. Σταμπουλού με τον τίτλο  κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγκυρα . Πρόκειται για την παρουσίαση δύο σημαντικών σταθμών στην ποίηση του 20ού αιώνα: των «Ελεγειών από το Ντουίνο» (Duineser Elegien", 1922) του Ράινερ Μαρία Ρίλκε, και του κύκλου «Βυθισμένη στη νύχτα» (Eingedunkelt", 1966) του Πάουλ Τσέλαν. Στο εκτενές δοκίμιο του πρώτου μέρους του βιβλίου ο συγγραφέας περιγράφει την ‘γενεαλογία' των δύο κύκλων, την υποδοχή και τη συμβολή τους στη διαμόρφωση του σύγχρονου ποιητικού πεδίου. Ιδιαιτέρως, ο κύκλος του Τσέλαν, ο οποίος γράφτηκε ως απάντηση στις «Ελεγείες» του Ρίλκε, άγνωστος στον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο, γνωστοποιείται για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα. Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, σε δίγλωσση έκδοση, δημοσιεύονται, στο πρωτότυπο και σε ελληνική μετάφραση, οι δέκα «Ελεγείες από το Ντουίνο».

Κυριάκος Χαραλαμπίδης, Ίμερος, εκδ. Μεταίχμιο, 2012

Αθήνα, στο Σπίτι της Κύπρου (Ξενοφώντος 2Α), 12/6/2012, στις 8 μ.μ.

Το Σπίτι της Κύπρου και οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
σας προσκαλούν
στην παρουσίαση της νέας ποιητικής συλλογής
του Κυριάκου Χαραλαμπίδη
ΙΜΕΡΟΣ
την Τρίτη, 12 Ιουνίου 2012, στις 8 μ.μ.,
στο Σπίτι της Κύπρου
(Ξενοφώντος 2Α, Αθήνα).
Για το βιβλίο θα μιλήσουν
ο Γιώργης Γιατρομανωλάκης, Ομότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών,
ο Ευριπίδης Γαραντούδης, Αναπληρωτής Καθηγητής Νεοελληνικής Φιλολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών,
η Έρη Σταυροπούλου, Καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών,
και ο Μάνος Στεφανίδης, κριτικός τέχνης-Επίκουρος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών.

Έκδοση: 2012
ISBN: 978-960-501-704-0
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Συγγραφέας: Κυριάκος Χαραλαμπίδης

Ίμερος

Με την ποιητική του σύνθεση Ίμερος, η οποία προστίθεται στις άλλες δέκα που εξέδωσε ως τώρα, ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης εμβαθύνει στην έννοια του Έρωτος, ιδωμένου από ποικίλες οπτικές γωνίες.

Με την ποιητική του σύνθεση Ίμερος, που προστίθεται στις άλλες δέκα που εξέδωσε ως τώρα, ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης εμβαθύνει στην έννοια του Έρωτος, ιδωμένου από ποικίλες οπτικές γωνίες. Το μοτίβο της συλλογής, παρμένο από το πλατωνικό Συμπόσιον, προσφέρει και τον χαρακτηριστικό τόνο για την ερμηνεία του όλου έργου: «Έρως δ’ εστίν έρως περί το καλόν, ώστε αναγκαίον Έρωτα φιλόσοφον είναι». Το «καλόν», που εδώ σημαίνει την ομορφιά, διεκτείνεται πέρα από το σωματικό κάλλος, χωρίς αυτό να πάψει να κατέχει πρωτεύοντα ρόλο στα 31 ποιήματα της συλλογής.

Το ουσιώδες είναι ότι ο ποιητής επιχειρεί και ανασυνθέτει με συνεπτυγμένο τρόπο, και σε γλώσσα πολυφωνική με αρχαιοελληνικές απηχήσεις, το κάλλος στη βαθύτερη σημασία του. Η κυριαρχούσα μορφή της Αφροδίτης μεταστοιχειώνεται σε πολύμορφες όψεις της Ελένης και άλλων μυθογενών αλλά και νεότερων προσώπων που εκφράζουν ζωτικά στοιχεία της αναλλοίωτης πραγματικότητας. Η θεώρηση εν γένει της ζωής συνεπικουρείται από βαθιά υπαρξιακή συναίσθηση. Ως προέκταση όλων αυτών είναι και τα δύο ακροτελεύτια ποιήματα ποιητικής, στα οποία ο δημιουργός-ποιητής στοχάζεται γύρω από τα πράγματα και την ίδια τη φύση της δημιουργίας.

Ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης γεννήθηκε στην Κύπρο το 1940. Ασχολείται με την ποίηση, το δοκίμιο και τη μετάφραση. Το έργο του έλαβε πολλές διακρίσεις, μεταξύ των οποίων το Κρατικό Βραβείο Ποίησης της Ελλάδας (Μεθιστορία, 1995) και τρεις φορές το Κρατικό Βραβείο Ποίησης της Κύπρου. Η Ακαδημία Αθηνών τον τίμησε με το Βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη για το σύνολο του έργου του (2003) και με το Βραβείο Μερόπης Οικονόμου για το βιβλίο Θόλος (1989). Η Κυπριακή Δημοκρατία του απένειμε το Αριστείο Γραμμάτων (2007). Πήρε επίσης το Διεθνές Έπαθλο Καβάφη και το Βραβείο της Ελληνικής Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας.
λογοτεχνία, την οποία έχει επιμεληθεί ο ίδιος.

Σελίδες: 64

Τρία ποιήματα στη τιμή του ενός

Δοξαστικόν

Μισερά, μίζερα όντα μας έπλασες Κύριε, Δόξα Σοι!
Κάτι ήξερες, κάπως προνόησες Πάνσοφε
Κάπου στόχευε ασφαλώς το Μέγα Σου Έλεος
Ελλιπείς και ατελέστατοι όντας
Μισές χαρές, μικρές μόνο ευτυχίες αντέχουμε
Το απόλυτο είναι η πιο άχρηστη λέξη
Σε όλες μας τις εγκυκλοπαίδειες
Η πιο αχρείαστη. Αλληλούια! Δόξα Σοι Κύριε
Γιατί έστω και μια μόνο σταγόνα του
Και η πιο μηδαμινή του ρανίδα, του απόλυτου,
Ικανή θα ήταν να μας εξοντώσει
Να ισοπεδώσει ό,τι χιλιετίες τώρα μας συντηρεί
Ό,τι τη θνητότητά μας παραμυθεί: εκείνο το απίθανο
Το τάχα «Προσδοκώ Ανάστασιν Νεκρών».

 Sasha Stone, Erwin Piscator Entering the Nollendorf Theater, Berlin, 1929

Άτιτλο

Τι σπουδαίο πράγμα η ζωή

τι υπέροχο, ίσως επειδή κατά βάθος

δεν έχει καμία, μα καμία σημασία.

Γι αυτό σπουδαίοι ας γίνουμε.

Πράγμα που τελικά καμία

μα καμία δεν έχει σημασία.

Edouard Vuillard, Le Malade Imaginaire, 1900

Οσμές

Υπάρχει μια παιδαγωγική της ταπεινότητας

στη χρήση των μαζικών μέσων μεταφοράς,

όταν στριμώχνεσαι στο τρόλεϊ

και σε πολιορκεί η μυρωδιά του σύμπαντος κόσμου.

Τότε εισπράττεις αδελφοσύνη εν τοις πράγμασιν

και νοιώθεις με όλες σου τις αισθήσεις

-με την οικουμένη κολλημένη στη πλάτη σου-

την περιβόητη έννοια του πλησίον.

Το ΙΧ εξασφαλίζει βέβαια ιδιωτικότητα

σε προστατεύει, νομίζεις, από τη μπόχα των ανθρώπων

την ιδιότυπη οσμή του, ανυπόφορου, είδους σου.

-Έχει κι η μοναξιά πάντως την αποφορά της.-

Στην φλύκταινα μυρωδιά των λεωφορείων όμως

η τρομοκρατία του αληθινού σε πολιορκεί ακαταμάχητη.

Καλύτερα. Εξοικείωση. Στο κάτω-κάτω

δεν θα μυρίζει και χειρότερα κάτω από το χώμα.

Ύλη εαρινού εξαμήνου 2012, εισαγωγή στην αρχιτεκτονική και σκηνογραφία Β

 Bob Wilson, Shakespeare's Sonnets, Berlin, 2009

Θέματα: Εισαγωγή στη ιστορία της σκηνογραφίας.

1. Η εξέλιξη της σκηνογραφικής άποψης από το νατουραλισμό στο πειραματικό και το πρωτοποριακό θέατρο (1890-1940).
2. “Επαναθεατρικοποίηση”: Antoine, Appia, Craig, Meyerhold, Copeau, Artaud, Piscator, Pitoëff, Reinhardt, Prampolini.
3. Φωβισμός, Συμβολισμός, Εξπρεσιονισμός, Φουτουρισμός, Ρώσικη Πρωτοπορία, Bauhaus, γεωμετρική-λυρική αφαίρεση, σχέση και διάδραση των επιμέρους τεχνών.
4. Η Ελληνική σκηνογραφία και η γενιά του '30, Τσαρούχης, Βακαλό, Διαμαντόπουλος, Γκίκας, Βασιλείου, Μόραλης, Εγγονόπουλος.
5. Σύγχρονη Ελληνική σκηνογραφία: Ζιάκας, Πάτσας, Ζαΐμη, Μετζικώφ.
6. Η σκηνογραφία σήμερα: Από τον Bob Wilson στον Βασίλη και τον Διονύση Φωτόπουλο (performance, environment, happenings, video art, body art, conceptual art, minimal art, μεταμοντέρνο)

Υποχρεωτική εργασία με θέμα την εργογραφία ενός Έλληνα σκηνογράφου. Αισθητική αποτίμηση του έργου.

Προτεινόμενη βιβλιογραφία:

Jacqueline Jomaron, Ιστορία Σύγχρονης Σκηνοθεσίας (1914-1944), 2ος τόμος, εκδ. University Studio Press, 2008

Denis Bablet, Ιστορία Σύγχρονης Σκηνοθεσίας (1887-1914), 1ος τόμος, εκδ. University Studio Press, 2008

Παύλος Λέφας, Αρχιτεκτονική και κατοίκηση. Από τον Heidegger στον Koolhaas, Πλέθρον, 2008, σσ. 29-120.

Μάνος Στεφανίδης, Μικρή Πινακοθήκη. Πρόσωπα, κρίσεις και αξίες της νεοελληνικής τέχνης, Καστανιώτης, 2011

(Μόραλης, Διαμαντόπουλος, Τσαρούχης, Εγγονόπουλος, Μαυροΐδης, Φασιανός, Μυταράς)

Δήμητρα Τσούχλου, Ασαντούρ Μπαχαριάν, Η σκηνγραφία στο νεοελληνικό θέατρο, Άποψη, 1985

Pamela Howard, Τι είναι σκηνογραφία; εκδ. Επίμετρο, 2005 (Εισαγωγή και επίλογος: Ιωάννα Μανωλεδάκη)

Γεώργιος Λάββας, Επίτομη ιστορία της αρχιτεκτονικής, University Studio Press, 2008

Για όσους χρωστούν τα μαθήματα

68Θ610 Ιστορία της τέχνης Α':

Δευτέρα 11/6, 12 μεσημέρι -2 μμ, γραφείο καθηγητή

68Θ018 Εισαγωγή στη σκηνογραφία, θεατρική αρχιτεκτονική και ενδυματολογία Α':

Τετάρτη 13/6, 11πμ -2 μμ, γραφείο καθηγητή

Βιβλία για τον Εύδοξο:

68Θ610 Ιστορία της τέχνης Α' :

• Μάνος Στεφανίδης, Μια Ιστορία της Ζωγραφικής, Από το Βυζάντιο στην Αναγέννηση και από τους ιμπρεσιονιστές στον Πικάσο, Καστανιώτης, 2008

68Θ612 Ιστορία της τέχνης Β' :

1. Μάνος Στεφανίδης, Μικρή Πινακοθήκη. Πρόσωπα, κρίσεις και αξίες της νεοελληνικής τέχνης, Καστανιώτης, 2011

68Θ018 Εισαγωγή στη σκηνογραφία, θεατρική αρχιτεκτονική και ενδυματολογία Α':

• Γεώργιος Λάββας, Επίτομη ιστορία της αρχιτεκτονικής, University Studio Press, 2008

68Θ028 Εισαγωγή στη σκηνογραφία, θεατρική αρχιτεκτονική και ενδυματολογία Β':

7. Παύλος Λέφας, Αρχιτεκτονική και κατοίκηση. Από τον Heidegger στον Koolhaas, Πλέθρον,
8. Pamela Howard, Τι είναι σκηνογραφία; εκδ. Επίμετρο, 2005

Lettre ouverte au magazine "L'Hebdo"

Monsieur le directeur,

comme vous le relevez justement dans vos articles relatifs à la Grèce, mon pays, en tant que maillon faible de la zone euro, est le cible non seulement d'injures racistes de la part des puissants mais est également utilisé comme cobaye pour leurs politiques futures. Il se passe donc quelque chose de pareil à la situation entre Romands et Suisses-Alémaniques, ces derniers affirmant: « Die Welsche sind die Griechen der Schweiz » (L'Hebdo, 8.3.2012, Lettre ouverte de Charles Poncet,Weltwoche, etc ...). Est-ce simplement une différence de culture (les protestants du nord de l'Europe travaillent durement et vivent de manière ascétique alors que les catholiques ou orthodoxes du sud profitent du soleil et des allocations chômage)? Ou s'agit-il de quelque chose de plus profond? Avons-nous affaire à une jalousie métaphysique ou à une paranoïa consciente qui révèle grosso modo les contradictions, le vide institutionnel et le défaut démocratique des autorités de l'Union Européenne? Les Grecs ont une responsabilité énorme face à la « misère » de leur pays mais une responsabilité analogue est à mettre au compte de nos partenaires européens. Ou plutôt de la bureaucratie de Bruxelles et de la chancelière de fer qui décident, tels des empereurs romains autocrates et non comme un Sénat démocratique. Ils ont imposé à la Grèce, depuis trois ans, un programme financier d’austérité des plus durs qui, ayant augmenté de manière dramatique le chômage, la dépression économique et le démantèlement social, a annihilé la moindre productivité. Mais ils insistent malgré l'échec de ce programme pour des raisons … pédagogiques ! Cette même chancelière est intervenue de manière intolérable le 17 mai dernier, juste après le proclamation des nouvelles élections parlementaires, en exigeant (?) un référendum parallèle relatif à la volonté des Grecs ou non de rester dans la zone euro (sic). Les Grecs veulent l'euro et appartiennent au noyau de l'Europe plus que n’importe quel autre pays. Ils sont le lien entre le présent et le passé historique commun, entre l'Orient et l'Occident, entre le classicisme et le modernisme. Madame Merkel n'a aucun droit d'indiquer ou de commander à un peuple ou à un parlement ce qu'il doit faire. C'est aussi exactement ce qu'a fait M. Schäuble à la veille des élections du 6 mai avec comme résultat un report massif des voix tant vers les partis de gauche que vers l’extrême droite néo-nazie. (Je rappelle que quand, il y a 8 mois, le premier ministre d'alors George Papandréou avait proposé un référendum au couple Merkozi sur le 2ème memorandum, il avait proprement été mis à la porte et remplacé par le banquier Papadimos. C'est alors que Sarko avait déclaré n'avoir jamais vu Merkel si furieuse !) Devrions-nous aussi proposer un référendum aux Allemands pour savoir s'ils sont d'accord de provoquer une troisième guerre mondiale économique ? La crise grecque fait chuter les bourses d'Europe et d'Asie, est-ce vraiment la faute exclusive des Grecs ? L'expérience grecque révèle la mauvaise direction prise par toute la zone euro dont le futur semble bien sombre avec un tel leadership, puisque la crise s'est maintenant étendue partout.

Et si le voile de Pénélope commence à se déchirer, aucun Ulysse ne sera à même de le retisser comme avant.

Pour mémoire : L'historique des relations germano-helléniques remonte assez loin. Après la Révolution Nationale de 1821, des Bavarois furent chargés par les grandes puissances de mettre en place les bases du nouvel état et son premier roi, Othon, petit fils de Louis I de Bavière, était allemand. Les Grecs identifièrent alors cette « Bavarocratie » à l'administration ottomane et ils la haïrent. Et les Allemands, qui étaient jusqu'alors ex officio les héritiers du classicisme grec antique, virent avec malaise et déplaisir les Grecs « modernes » se réclamer les descendants de Socrate ou d'Alexandre le Grand.

Pendant la 1ère Guerre Mondiale, l'Allemagne se trouvait à la source de la dichotomie nationale qui conduisit à la perte de l'Asie Mineure (Smyrne et environs), à l'extermination de 600.000 civils et à l'exil de plus de 1.500.000 personnes. Le roi Constantin 1er, beau-fils du Kaiser, voulait la Grèce aux côtés des forces de l'Axe alors que le premier ministre Eleftherios Vénizelos du côté de l'Entente. Ce dernier se battit allié aux forces anglo-françaises depuis Thessalonique qu'il avait choisi pour capitale et, en vainqueur, signa le Traité de Sèvres en 1919.

Durant la 2ème Guerre Mondiale, les Grecs résistèrent plus longtemps que tous les autres peuples européens, pendant 6 mois, face aux Italiens puis aux Allemands, s'attirant ainsi l'admiration de Churchill lui-même, mais également des représailles sanglantes de la part des Nazis: les Allemands brûlèrent des centaines de villages et exécutèrent des milliers de civils (massacres de Distomo et Kalavrita par exemple), détruisirent des infrastructures vitales, sans pour autant payer la moindre indemnité de guerre (par la faute du gouvernement grec).

Aujourd’hui à nouveau les Allemands veulent avoir le destin de la Grèce entre leur mains et complotent pour la rejeter hors de l'Europe. Va-t-on les laisser faire ?

Manos Stefanidis

Professeur à l'Université d'Athènes

(ses articles sont publiés dans différents quotidiens et revues littéraires grecques.)

(salaire: 1600 euros par mois)

Traduction Véronique Maire

Βομβίδια

•  Ήθελα νά' ξερα ποιος ηλίθιος αποκάλεσε έξυπνο τον πανύβλακα Βενιζέλο παρασέρνοντας έναν ολόκληρο λαό (ο οποίος πάντως έλκεται παραδοσιακά από την πομπώδη ευήθεια).
• Η Μέρκελ είναι ο καλύτερος σύμμαχος του Τσίπρα. Λίγο ακόμη και θα τον κάνει τον αναμφισβήτητο σταρ της Ευρώπης. Σόϊμπλε ξαναμίλα!
• Οι Γερμανοί έχουν παρερμηνεύσει και τον ρόλο τους και την δύναμή τους στην Ευρώπη. Παίζουν τόσο άγαρμπα με την οικονομική τους υπεροχή ώστε προκαλούν μνήμες και αντιπάθεια. Και δεν είναι καιρός για τέτοια.
• Θα ξανά είναι ο Κύρτσος υποψήφιος του ΛΑ.Ο.Σ. Που διαλύεται; Γιατί όχι; Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή.
• Γιατί “παίζουν” συνεχώς τα τηλεμήντια τον Κύρτσο; Μα για τους ίδιους λόγους που μας τάραξαν με τον Καρατζαφέρη, τον Βορίδη, τον Άδωνι και τον Πλεύρη. Κύριε Πρετεντέρη μου.
• Κι έπειτα απορούν: ποιος, τάχα, νομιμοποίησε τους νεοναζί της “Χρυσής Αυγής”; Το ΛΑ.Ο.Σ. υπήρξε η κερκόπορτα αδέλφια.
• Χτες Σάββατο και το Αρχαιολογικό Μουσείο έκλεισε στις 3 μ.μ.! Αιτία η έλλειψη φυλάκων. Με ελάχιστη τη προσέλευση κοινού και τουριστών εν μέσω τουριστικής σεζόν.
• Το “θαύμα” του Γερουλάνου της αρχαιολόγου Μενδώνη γενικής γραμματέως και των λοιπών γραφειοκρατών του Υπουργείου πολιτισμού.
• Ξέρει κανείς, διερωτώμαι, το όνομα του διευθυντή του Εθνικού Αρχαιολογικού μας Μουσείου; Του πρώτου αρχαιογνωστικού μουσείου του κόσμου; Η “αξιοκρατία” της πασοκίλας.
  
  
  
  
  
• Εξαιρετική η έκθεση του Κουνέλλη στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Το πάντρεμα του αρχαίου με το σύγχρονο άκρως γοητευτικό. Και ο χώρος υποβλητικά θεατρικός.
• Είναι από τις λίγες περιπτώσεις που οι εικόνες νοηματοδοτούν την ιστορία και τα έργα εικονογραφούν ανάγλυφα τον διαρρεύσαντα ιστορικό χρόνο.
• Μου θύμισε την έκθεση “Γενέθλιον” του Βλάση Κανιάρη το 2008 στο Μουσείο Μπενάκη.
• Έψαχναν Πρωθυπουργό με το πιο κατάλληλο επώνυμο: Μαραμένος, Μαζωμένος, Λυπημένος, Κατουρημένος, Φοβισμένος, Συγκαμένος, Πικραμμένος.
• Πόσοι λέτε να είναι οι μασόνοι στη κυβέρνηση Πικραμμένου; Πάνω από 5 ή κάτω από 5;
• Πως είναι το σωστό; Σκατά η αξιοκρατία ή αξιοκρατία και σκατά; Κυρία Καραπαναγιώτη μου, υπουργέ του Πολιτισμού μας, οέο!
• Ιδιοφυής η κίνηση Σαμαρά να προσεγγίσει και τον υιό Πλεύρη. Σε λίγο θα προσέλθει και ο μπαμπάς ενώ σε βάθος χρόνου ο ίδιος ο Μιχαλολιάκος!
• Χάιλ Αντώνη ή το χάλι του Αντώνη;
• Αλλά ξέχασα, ο Τσίπρας φταίει για όλα...

Το Μίσος, το καλό

Σπύρος Στούκας, ζωγραφική, 2011

Με μίσος καλό σας εχθρεύομαι

Γ. Χειμωνάς

Το kitsch είναι εδώ, ακατανίκητο. Το kitsch μεταμορφώνει αυτόματα σε καγχασμό την οποία μελαγχολία. Η γελοιότητα κυρίαρχη αβρύνει το άγχος, το άγος των ημερών. Είναι τρομερό, κανείς δεν έχει καταλάβει τίποτε, σπιθαμιαία μεγέθη, κανείς δεν δέχεται ν' αλλάξει ούτε στο απειροελάχιστο. Η πολιτική ως απελπισμένη απόπειρα αντιψυχανάλυσης. Ο τόπος βαδίζει χωρίς μνήμη, χωρίς κρίση, χωρίς (αυτό)κριτική, χωρίς τρόμο για την ύβρη που συντελείται και συνεπώς χωρίς ελπίδα καθάρσεως. Νομίζω πάντως πως και μόνο η συνειδητοποίηση της γελοιότητας που καθημερινά βιώνουμε από παντού, μπορεί να λειτουργήσει παιδαγωγικά, δηλαδή καθαρτικά! Το κουτί της Πανδώρας άνοιξε και δεν ανέβλεψαν μόνο οι τετρακόσιοι τυφλοί της Ζακύνθου. Κάθε μέρα το έθνος παρακολουθεί εμβρόντητο και από μια -καινούρια- αποκάλυψη της -δικής του- αθλιότητας. Μόνη ελπίδα: Η ξεγύμνωμα των πάντων, το ξεβράκωμα των ειδώλων, μπας και εξορκιστεί το κακό. Αυτό το μεταφυσικό κακό που μας ταλανίζει εδώ και τριάντα χρόνια μεταμορφώνοντας τη κοινωνία μας σε αγορά του παραλόγου και τους πολίτες σε γουρούνια μια αδηφάγας Κίρκης. “Μεγαλείων οψώνια” που διαμήνυσε προφητικά ο Σκιαθίτης. Μ' άλλα λόγια ένας ασυμβίβαστος μαχητικός μοντερνισμός που θα επανεφεύρει την παράδοση χωρίς φολκλορικές παραχωρήσεις και που δεν θα χαρίζεται σεσυμπεφωνημένες κριτικές ή λιβανωτούς μετρίων από μέτριους. Στο φίμωμα του όποιου διαλόγου τελικά και στην επαίσχυντη σιωπή των αμνοεριφίων. Το κυρίαρχο μ' άλλα λόγια παιχνίδι του τριακονταετούς, κεντροαριστερού λαϊκισμού. Επειδή με τη δεξιά και τις κάθετες ιεραρχήσεις ή τον απολυταρχισμό της ήξερες τον εχθρό και αμυνόσουν. Η εξουσία ήταν εκεί και το κοινωνικό σώμα εδώ, περίπου ανέπαφο από τη λοιμική της. Με το Πασόκ όμως τα πάντα ανατράπηκαν. Οι βερμπαλισμοί θεωρήθηκαν ιδέες, ο κοινωνικός χυλός έγινε λαός και αυτός ο λαός εξουσία. Άρα ήταν θέμα χρόνου η διαφθορά να γενικευθεί. Όπερ και εγένετο. Τα στεγανά διερράγησαν, τα πάντα επιτρέπονταν. Σήμερα είμαστε όλοι Πασόκ εκόντες-άκοντες. Ακόμη κι αυτοί, οι ελάχιστοι που το σιχαθήκαμε και το πολεμήσαμε. Να η αληθινή κρίση του τόπου: Μούρη, αμορφωσιά, “δικαιώματα”, κρετινισμός, επιδειξιμανία, τυχοδιωκτισμός, “μαζικότητα”, λαϊκισμός, kitsch. Αν προσθέσεις και τις παροχές των Βρυξελλών -παρ' ότι ΕΟΚ και ΝΑΤΟ ήταν το ίδιο συνδικάτο- έχεις και τα αίτια και τ' αποτελέσματα του κακού: Νεοπλουτισμός, καταναλωτισμός, lifestyle, ήσσων προσπάθεια, ευκολία, κρατικισμός, κομματισμός, όλοι ευνοούμενοι, όλοι ευνουχισμένοι υπάλληλοι ενός κράτους-συμμορίας. Και η Αριστερά από δίπλα να τροφοδοτεί αυτό το κράτος-κόμμα με τους σταρ της, τα τσιτάτα της, την ανοχή της και την επαγγελματική της έγνοια για τα συμφέροντα των συνδικάτων. Η Ελλάδα παρήγαγε, κατανάλωνε αποκλειστικά φούσκες, με τη δημοκρατία, την αξιοκρατία, την παιδεία και τη δικαιοσύνη κυριολεκτικά εκτός παιγνίου. Έτσι ως παιδεία αποθεώθηκε η αποστήθιση και το βόλεμα των παιδιών των καθηγητών σε καθηγητικές έδρες αλλά και η άλωση των πανεπιστημίων από τους φωστήρες των κομματικών σωλήνων· ως δικαιοσύνη θεσμοθετήθηκε η αρνησιδικία και εν τέλει η α-νομία εμπρός στο διογκωμένο χαρτοβασίλειο μιας γραφειοκρατίας με μεταφυσικές πλέον προεκτάσεις· ως άμεση δημοκρατία τέλος εξελήφθη η καμόρα της τοπικής αυτοδιοίκησης δηλαδή η διαπλοκή του βλαχοδήμαρχου με τον μικροϊδιοκτήτη. Κανείς δεν αποκαλεί κανέναν ατάλαντο σ' αυτόν το τόπο, κανείς δεν εκφέρει ενοχλητική άποψη, ούτε καταγγέλλει προσωπικά, ad hominem. Έτσι όμως ακυρώνεται η όποια κριτική. Κι έτσι εκφυλίζεται το γούστο της νέας γενιάς όπως ξεφτιλίστηκε το γούστο της παλιάς. “Δεν έχει γούστο”. Ήταν μια κομψή έκφραση του '70 που δεν έχει νόημα σήμερα η επανάληψή της. Το πρόβλημα του τόπου, το έλλειμμα των προσώπων τα οποία αδυνατούν να φέρουν το βάρος του ονόματός τους, που δεν διαθέτουν ούτε τρόμο, ούτε συνείδηση της Ιστορίας. Ό, τι έλεγε ο μοντερνιστής Benjamin στο Μεσοπόλεμο βρίσκει στη μεταμοντέρνα -αλλά χωρίς βίωση του μοντέρνου- Ελλάδα δραματική εφαρμογή: “Η σύγχρονη ζωή χαρακτηρίζεται από τη σύγκρουση κατακερματισμένων, ασυνεχών παραστάσεων από τον κατακερματισμό της ανθρώπινης ολότητας.” Αυτό που απαιτείται για τον τόπο είναι ένα ισχυρό σοκ. Το shock effect που υπαινισσόταν ο Γερμανός στοχαστής. Ποιος όμως θα είναι ο αυθεντικός -με τη ρουσσωική, την “ηρωική” έννοια- “κοσμοσείστης”; Αυτός που θα ξέρει ν' αγαπάει έμπρακτα και να μισεί δίκαια με το μίσος το καλό;

Χωρίς τίτλο...

Υπουργοί αλλάζουν, άσχετοι έρχονται και φεύγουνε -ή μήπως "αθώοι"- αλλά το δράμα της Εθνικής Πινακοθήκης συνεχίζεται. Ακούει κανείς;

ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ ΠΟΤΕ;

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα!

Όπως ήταν φυσικό η μεγάλη ανατροπή που δημιούργησε ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ στις εκλογές της 6/5/12 προκάλεσε και προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδος. Βλέπετε είναι η πρώτη φορά μετά από δεκαετίες που παρουσιάζεται η προοπτική μιας άλλης πολιτικής, η δυνατότητα μιας ατζέντας αμιγώς αριστερής εκτός της πεπατημένης, εκτός της προαποφασισμένης πορείας που σχεδόν φαταλιστικά ακολουθήσαμε. Όπως είναι λοιπόν φυσικό, κάτι τέτοιο πυροδοτεί αναταράξεις σ’ όλη την κλίμακα του κατεστημένου συστήματος εξουσίας και φέρνει τον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ στο κέντρο των εξελίξεων αλλά και στη δίνη ενός πρωτοφανούς κυκλώνα.

Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εμείς, ποιοι; Η ευθύνη είναι τεράστια, όσο και οι δυνατότητες μιας άλλης πολιτικής μέσα στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μακριά από τον σκληρό πυρήνα εξουσίας της, στον οποίον εντοπίζεται σαφώς δημοκρατικό έλλειμμα. Μιας πολιτικής ούτε εύκολης, ούτε ανώδυνης, ούτε χωρίς ρίσκο και κινδύνους , αλλά επίσης μιας πολιτικής που να μπορεί να μας βγάλει από το τέλμα. Από αποφάσεις που πάρθηκαν από έντρομες και εθελόδουλες ηγεσίες. Από πολιτικούς του σωλήνα και από μεγέθη σπιθαμιαία. Χτες διαδήλωσε όλη η Ευρώπη εναντίον της αδιέξοδης μονεταριστικής πολιτικής του Βερολίνου. Εάν κάτι δεν πάει καλά, αυτό το κάτι πρέπει να αλλάξει αμέσως.

Είναι εντυπωσιακό επίσης πως η πολιτική του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ ρυμουλκεί προς τις θέσεις της και τη ρητορεία των δυο συστημικών κομμάτων, τα οποία τώρα διαπιστώνουν τις δυνατότητες επαναδιαπραγμάτευσης (sic) του μνημονίου καθώς και τη διαφαινόμενη αλλαγή στο ευρύτερο ευρωπαϊκό τοπίο. Ένα τοπίο που μας το παρουσίαζαν αμετακίνητο. Λέγοντας πως pacta servanda sunt (πρέπει να εξυπηρετηθούν τα συμπεφωνημένα).

Ας συνοψίσουμε λοιπόν τα επιτυχημένα σημεία της πρότασης της ριζοσπαστικής αριστεράς:

1. Αταλάντευτος, ευρωπαϊκός προσανατολισμός για μιαν Ευρώπη των λαών και για μια ευρωπαϊκή ένωση με αληθινά κοινωνικό πρόσωπο μακριά από νεοφιλελεύθερες αγκυλώσεις και ηγεμονισμούς. Ήδη η πολιτική της Μέρκελ αποδοκιμάζεται και στη Γερμανία.
2. Καταγγελία της πολιτικής του μνημονίου 2 επειδή ακριβώς και αδιέξοδη είναι και καταστροφική για τον τόπο όπως ακριβώς ήταν και το μνημόνιο 1, το οποίο άλλαξαν επειδή δεν έβγαινε οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας (με κωφάλαλη την “υπεύθυνη” πολιτική ηγεσία της χώρας).
3. Επιδίωξη νέας πολιτικής για τη σχέση Βορρά – Νότου. Συστράτευση με τις λοιπές προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης. Ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ οφείλει σήμερα να αναπτύξει στρατηγικές για να προωθήσει την πολιτική του στον σκληρό πυρήνα των ευρωπαϊκών αποφάσεων αποδεικνύοντας ότι οι θέσεις του δεν είναι τυχοδιωκτικές, όπως ισχυρίζεται η αντίδραση, αλλά ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες. Κάτι τέτοιο φαίνεται πιο εύκολο από το «χτίσιμο» ενός αριστερού «τριώροφου» στο εσωτερικό της χώρας. Ας ήμαστε ειλικρινείς, τι κοινό μπορούμε να έχουμε με το ΚΚΕ στο οποίο μάλιστα προτείνουμε (sic) και την πρωθυπουργία; Κάποιοι ακόμα στο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ δεν έχουν απαλλαγεί από την ηγεμονική κουλτούρα της ΚΝΕ. Και κάποιοι ξεχνούν πως όσοι γαντζώνονται υστερικά από τον μαξιμαλισμό έχουν σαφώς μινιμαλιστική αυτοπεποίθηση.
4. Άμεση προώθηση πολιτειακών και δημοσιονομικών μεταρρυθμίσεων εντός της χώρας. Πρέπει να εκσυγχρονιστεί το σπάταλο και αντιπαραγωγικό κράτος όχι επειδή το θέλει το Δ.Ν.Τ αλλά επειδή είναι εθνικό μας χρέος. Το υπάρχον χρεοκοπημένο και φαύλο σκηνικό πρέπει να αλλάξει άρδην, χωρίς να χαϊδεύουμε αυτιά ή να εξυπηρετούμε συμφέροντα μειοψηφιών.

Όπως είναι φυσικό, το πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα έτι περαιτέρω θα συγκεντρώσει τα πυρά όλων των «έμπειρων», «μυαλωμένων», «ορθολογικών» εκπροσώπων της συστημικής διαπλοκής και της πελατειακής εξουσίας. Ο Πάγκαλος ήταν μόνο η αρχή. Επειδή, κατ’ ουσίαν, στις εκλογές αυτές δεν νικήθηκε μόνο ο δικομματισμός αλλά και το Mega, ο Μπόμπολας, ο ΔΟΛ, οι κρατικοδίαιτοι ολιγάρχες. Όποιος γράφει σήμερα στο ΒΗΜΑ, ασχέτως του κύρους και της υπογραφής του, λειτουργεί σαν φωτοκόπια του Πρετεντέρη. Μηντιακός κανόνας. Ηττήθηκαν επίσης και οι πατριώτες-επιχειρηματίες τύπου Δασκαλόπουλου, με τα λεφτά στο εξωτερικό και με τις ανέξοδες παραινέσεις στο εσωτερικό. Είπαμε: Η πολιτική του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ είναι ο σωστός αλλά και δύσκολος δρόμος. Οι στρατηγικές για την πολιτική αυτή πρέπει να βελτιωθούν έτσι ώστε ν' αποφεύγονται τα επικοινωνιακά λάθη που μεγενθυνόμενα από τα Μ.Μ.Ε, δημιουργούν ανασφάλεια ή και πανικό στο κοινό. Ως τώρα ο Τσίπρας είναι και πολιτικά και επικοινωνιακά νικητής. Μοιάζει όμως να έχει ελάχιστη βοήθεια από πλευράς έμψυχου δυναμικού. Ο Πάνος Σκουρλέτης, ο Νίκος Φίλης, ο Θοδωρής Δρίτσας και ο Γιώργος Σταθάκης φωτεινές εξαιρέσεις. Άνθρωποι που ξέρουν να χαμογελούν χωρίς καλά και σώνει να ειρωνεύονται. Οι πρωτοκλασάτοι του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ αντί να σκιαμαχούν στα κανάλια με αμφίσημα επιχειρήματα, καλύτερα να στρωθούν στη δουλειά προωθώντας λύσεις, παράγοντας πολιτική και συζητώντας με όλη την κοινωνία. Ήδη το άνοιγμα του προέδρου του κόμματος προς τους θεσμικούς και πολιτικούς φορείς υπήρξε εντυπωσιακό και παρήγορο. Οφείλουμε αυτή την μισοζαλισμένη και κατακερματισμένη κοινωνία και να την εμψυχώσουμε και να την στηρίξουμε , για να μας στηρίξει και αυτή αύριο, με τη σειρά της. Έχουμε κερδίσει απλώς μια μάχη, ο πόλεμος όμως θα είναι μακρύς. Η αιχμηρή γοητεία των στιγμών έγκειται στο ότι φτιάχνουμε την ιστορία με τα χέρια μας τα ίδια και δεν την παρατηρούμε ν’ αναστρέφεται και να οπισθοβατεί ερήμην μας. Κι ας μην ξεχνάμε: Αν η πολιτική είναι και επικοινωνία , η επικοινωνία από μόνη της δεν είναι πολιτική. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, τώρα όλοι κρινόμαστε. Τώρα είναι η στιγμή για ουσιαστικές, πολιτικές ανατροπές.

Υ.Γ1 Υπάρχει σαφώς επικοινωνιακό έλλειμμα στον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ και μια υπερβολή λόγου στον Τσίπρα. Όμως εμπρός στα λάθη και την αμετροέπεια λ.χ του Βενιζέλου , το στυλ του Αλέξη μοιάζει με τον ορισμό του μινιμαλισμού.

ΥΓ2 Και μια και μιλάμε για αμετροέπεια πώς θα χαρακτηρίζατε τις «συμβουλές» Σόιμπλε παραμονές εκλογών προς τους Έλληνες ψηφοφόρους; Τέτοια αλαζονεία, ούτε ο Πιούριφοϊ!

ΒΟΜΒΙΔΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΑΦΑΣΙΑΣ

Έρχεται και η σειρά του Λαλιώτη...

• Όσοι γαντζώνονται υστερικά από τον μαξιμαλισμό έχουν σαφώς μινιμαλιστική αυτοπεποίθηση.
• Που φτάσαμε! Να προσφέρεται η εξουσία και κανείς να μην την ορέγεται. Κανείς να μη καυλώνει μ' αυτήν!
• Ανορεξικοί πολιτικοί, ανοργασμική πολιτεία, πολίτες εξαρτημένοι από την δόση τους.
• Που φτάσαμε! Γίναμε ένα κράτος εξαρτημένων που ζει για, και εξαιτίας της επόμενης δόσης. Δοσίλογοι και δοσολάγνοι. Δος ημίν σήμερον!
• Σημαίνει τίποτε αν αύριο η συντέλεια θα έχει προοδευτικό πρόσημο;
• Πολιτική σημαίνει να μη χάνεις την αίσθηση του μέτρου και την επαφή με τη πραγματικότητα. Εξ ου και τέχνη του εφικτού.
• Η Αριστερά θα κριθεί αληθινά, μόνο αν βουτηχτεί στα σκατά της εξουσίας, στη κόπρο του Αυγείου.
• Σήμερα όλη η Ευρώπη διαδηλώνει εναντίον της γερμανικής επιμονής σε μια πολιτική που δεν βγαίνει σε τίποτα!
• Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο έχει τη σωστή πολιτική όσο κι αν κάνει επικοινωνιακά ή στρατηγικά λάθη. Σωστά επιμένει!
• Άλλοι λαϊκίζουν και μάλιστα επικίνδυνα κυρίως επειδή δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα.
• Όποιος γράφει στο ΒΗΜΑ ασχέτως του κύρους και της υπογραφής του, λειτουργεί σαν φωτοκόπια του Πρετεντέρη. Μηντιακός κανόνας.
• Αν Ευρώπη είναι μόνο ο Σόϊμπλε, η Μέρκελ και ο Γιούνκερ υπάρχει τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας σε όλη την Ε.Ε.
• Εκεί ας εστιάσουμε την αιτία όλων των άλλων κρίσεων. Από πολιτικής άρχεσθαι.

ΒΟΜΒΙΔΙΑ

• Το χαμόγελο του Βενιζέλου στη προεκλογική αφίσα, όλα τα λεφτά . Συνδυασμός Hulk και κοκκινοσκουφίτσας .
• Τι κολοσσός πολιτικής σκέψης αυτός ο Ψαριανός ! Ελπίζω να έχει μετανιώσει ο φίλος μου Αλέξης που τον έβγαλε τότε, με τις δημοτικές εκλογές της Αθήνας ,στο μεϊντάνι. Τώρα τον χαίρεται ο Κουβέλης μαζί με τ’ άλλα τα παιδιά.
• Επειδή τύποι τύπου Καμμένου- από τούδε και στο εξής για λόγους συντομίας ,καμμένοι τύποι,- υπάρχουν σ’ όλες τις παρατάξεις, αδιακρίτως.
• Και επειδή με τα χρόνια έχω αντιληφθεί ότι μπορεί μεν να υπάρχουν δύο τρόποι ,ένας αριστερός και ένας δεξιός, για να πει κανείς μία παπαρολογία ,η παπαρολογία όμως παραμένει η ίδια.
• Προς τα καλόπαιδα της Χρυσής Αυγής : Το «Μολών λαβέ» γράφεται έτσι κι όχι «Μολλόν λαβέ» είναι μάλιστα μετοχή β΄ αορίστου του ρήματος «βλώσκω», αν δεν σας πολυμπερδεύω.
• Ρε Ελληνάρες μάθετε και λίγα ελληνικά –όχι μόνο Γερμανοαλαμπουρνέζικα..
• Φανταστείτε οι «Χρυσαυγίτες» να έδερναν και τους ανορθόγραφους . Θα είχαν αποδεκατιστεί ! Χάιλ Τζάρτζανε Αχιλλεύ !
• Ρε παιδιά οι παρολίγον πρωθυπουργοί, Πετσάλνικος και Ρουμελιώτης, τι γίνονται; Δεν πρέπει να τους αξιοποιήσει κι αυτούς ο Θεός Βενιζέλος μετά την θεία Φώφη ;
• Όλα κι όλα ,στο Πασόκ πάνω απ’ όλα η αξιοκρατία.
• Το διαβάσαμε στα Εξάρχεια και το αφιερώνουμε στον Αδώνιδα « Κάτω οι πάνω, πάνω κανείς»
• Γιατί η βουλή των Ελλήνων να αγοράζει πίνακες ζωγραφικής και μάλιστα από πανάκριβες δημοπρασίες του Λονδίνου ;
• Πινακοθήκη είναι ή της περισσεύουν τα όβολα; Ή, μήπως μιμείται μικροαστικά σουσούμια σαν άντρο μικροαστών και μάλιστα νεόπλουτων που είναι;
• Μα γιατί είχε συμβούλους τον Παναγιώτη Τέτση και την Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, που όσο να 'ναι είναι κιμπάρηδες με το δημόσιο χρήμα. Πλάκα δεν έχει ;
• Είπαμε, για την νυν κατάντια φταίνε πολλοί κι όχι μόνον οι Τσοχατζόπουλοι.
• Μόνο που οι πολλοί παρέμειναν και παραμένουν όλοι στο απυρόβλητο.
• Όπως λ.χ. η κ. Πλάκα την οποία κατακεραύνωσε το πόρισμα του Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης αλλά την αθώωσε το ΥΠΠΟΤ και το Δ.Σ. της Πινακοθήκης.
• Όπως έγραψε το «Έθνος» η Εθνική Πινακοθήκη αυτοαθωώθηκε ! Σιγά τα αυγά! Τα ίδια δεν έκανε και η Βουλή με τις εξεταστικές επιτροπές;
• Οι άνθρωποι μάλιστα είναι τόσο ανάρχιδοι και ξεδιάντροποι που στην ΕΔΕ του Υπουργείου Πολιτισμού η ευθύνη ρίχνεται αποκλειστικά στον ανυπεράσπιστο και υποαμειβόμενο νυχτοφύλακα .Τέτοια γενναιότης ως προς την ανάληψη ευθυνών !
• Αλλά και τέτοια στιβαρή διοίκηση από πλευράς υπουργείου !
• Προτείνω ο Σαμαράς να κρατήσει τον Γερουλάνο και μετά τις εκλογές. Εξάλλου και οι δύο είναι από Yale. Συμφοιτητές του Forrest ΓΑΠ!
• Θυμάστε τι σας έλεγα για τη σχέση της Αριστεράς με τον πολιτισμό και την αισθητική; Δείτε τα προεκλογικά σποτ όλων αδιακρίτως και θα με δικαιώσετε.
• Το μεγαλύτερο έλλειμμα της χώρας είναι το έλλειμμα παιδείας .Αυτό καθιστά τα άτομα αναξιοπρεπή ,χαμερπή και προσκυνημένα.
• Πάντως ,κατά την άποψη μου , η αρτιότερη γραφιστικά και σημασιολογικά αφίσα είναι εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ. Τυχαίο; Δεν νομίζω φίλε Δημήτρη Αρβανίτη. 
  
  
  
  
  
  
• Μαρίνα, ιέχεις ξεφύγ' !

 

Εντάξει η καρέκλα. Το άλλο έπιπλο δεν θέλει φρεσκάρισμα;

Η θεά της Πινακοθήκης δήλωσε την περασμένη Κυριακή στο, φιλικό της, ΒΗΜΑ ότι η κλοπή του Πικάσο έγινε για ... να την υπονομεύσουν και να μην της υπογραφεί και η έκτη τετραετία στη διεύθυνση του Ιδρύματος (sic). Επίσης είπε ότι η απώλεια της στοίχισε θέση σε ψηφοδέλτιο επικρατείας γνωστού κόμματος. Επιπλέον, πάλι κατά δήλωσή της, και τα δυο μεγάλα κόμματα της έχουν επανειλημμένως προτείνει να συμμετάσχει.

Μαρίνα, είσαι κόματος ούτως ή άλλως. Αλλά για να δείτε πόσο ανάρχιδοι είναι αυτοί που μας κυβερνούν, σας αποκαλύπτω πως η ΕΔΕ που διατάχτηκε από το ΥΠΠΟΤ για το διεθνές μας ρεζίλεμα στη Πινακοθήκη καταλογίζει ευθύνες μόνο στον άτυχο νυχτοφύλακα που έτυχε να έχει βάρδια, μόνος του και στα δυο κτήρια. Ουδείς άλλος έχει ευθύνη. Επίσης η εφημερίδα ΕΘΝΟΣ έγραψε πως το Δ.Σ. της ΕΠΜΑΣ απορρίπτοντας το καταδικαστικό πόρισμα του επιθεωρητή της δημόσιας διοίκησης Λέανδρου Ρακιντζή κατ' ουσίαν “αθωώνει” τον εαυτό του.

Σκέφτομαι λοιπόν πως, σύμφωνα με τη συλλογιστική της, αν παραιτηθεί θα επιστραφούν οι κλεμμένοι πίνακες!

Μαρίνα, ιέχεις ξεφύγ'!

Σύμφωνα λοιπόν με το σκεπτικό σου, ο κλέφτης πρέπει να είναι κάποιος από τους δυο-τρεις που θα είναι υποψήφιοι όταν κάποτε αφήσεις τη θέση. Πριν λίγους μήνες, το πάντα κυβερνητικό ΒΗΜΑ προέβαλε ως διευθύντρια το poulain της Τράπεζας Πίστεως, δηλαδή την κυρία που διόρισε ο Σαμαράς ως Πρόεδρο στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης όταν ήταν υπουργός Πολιτισμού.

Συμπέρασμα: Τον βρήκαμε το κλέφτη!Μαρίνα, ιέχεις ξεφύγ' πολύ!

Κι άλλο συμπέρασμα: Στην Ελλάδα κανείς δεν φεύγει από τη θέση του. Όταν η θέση διαθέτει μέλι εξουσίας. Η Μαρίνα δεν με μέλει!

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=454985&h1=true

ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜ ΑΡ ΚΑΙ ΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Ο Φώτης Κουβέλης ξεκίνησε καλά. Μετριοπαθής και μελίρρυτος, ένας Κωνσταντόπουλος λίγο πιο συναισθηματικός και λίγο περισσότερο καθαρολόγος, έδωσε τα διαπιστευτήρια του πολιτικού που είναι διατεθειμένος να πραγματοποιήσει τομές και να υπερβεί τη μονοδιάστατη, καταγγελτική αμετακίνητη επί είκοσι χρόνια στρατηγική του ΣΥΝ. Το “αριστερό ρεύμα” είδε με ανακούφιση την αποχώρηση των “ανανεωτικών” σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην τους προσάψει την επονείδιστη κατηγορία των διασπαστών και το εκλογικό σώμα ενθουσιάστηκε βλέποντας στο πρόσωπο του Φώτη έναν αντί-Τσίπρα και του Λυκούδη έναν αντί-Αλαβάνο. Έτσι ξεκίνησε η δημοσκοπική άνοιξη της ΔΗΜ ΑΡ κι έτσι γεννήθηκε η ελπίδα στους παλιούς “εσωτερικάκηδες” ότι ήρθε η στιγμή ν' αντιστραφούν οι όροι του παιχνιδιού και ν' απορροφήσει η Αριστερά το Πασόκ κι όχι το αντίστροφο (που ως τότε συνέβαινε). Οι χειρισμοί του Κουβέλη και η τηλεοπτική του εικόνα που αντανακλούσε σοβαρότητα και μια μειλιχιότητα σχεδόν παπαδίστικη, προσόν που μόνο ο Παπαδημούλης διαθέτει από το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και που αποδεικνύει ότι οι περισσότεροι αριστεροί ηγέτες έχουν θητεύσει ως εκκολαπτόμενοι ρήτορες στον ιεροκήρυκα της ενορίας τους εκτός από τη ΚΝΕ της γειτονιάς τους -του Ανδρουλάκη συμπεριλαμβανομένου-, τον έφερε ψηλά στις προτιμήσεις ενός πασοκογενούς πλην μισοζαλισμένου κοινού από τη συνεχιζόμενη πολιτική αλητεία του Πασόκ. Στη συνέχεια ο Κουβέλης νόμιζε πως με λεπτές χειρουργικές κινήσεις, μετεγγράφοντας πράσινους πολιτικάντηδες, κυβερνητικούς τυχοδιώκτες ή κρατικοδίαιτες “προσωπικότητες” ευρέος φάσματος θα ρυμουλκούσε στη ΔΗΜ ΑΡ και το πολιτικό σώμα που αυτά τα φαντάσματα έκρυβαν πίσω από πίσω τους. Λάθος πρώτο και μέγα. Το δεύτερο λάθος του Φώτη είναι πως είπε και εξακολουθεί να λέει την αλήθεια μισή σε βαθμό που να μοιάζει με ψέμα ολόκληρο. Το τεράστιο δίλημμα του τόπου δεν είναι να εφαρμόσει ή να μην εφαρμόσει το μνημόνιο, αλλά να προχωρήσει σε γενναίες μεταρρυθμίσεις, να μειώσει και να ακυρώσει το σπάταλο κράτος και την διαπλοκή του με τους πολίτες, να στείλει στα σπίτια του το διεφθαρμένο και βολεμένο πολιτικό προσωπικό. Αντί να ομφαλοσκοπεί αναβάλλοντας τις αλλαγές και διαιωνίζοντας την υφιστάμενη, νοσηρή κατάσταση. Και, φευ, η Αριστερά είναι μέρος -έστω και μικρό- αυτής της νοσηρής και αδιέξοδης κατάστασης. Το θέμα δεν είναι να καταγγέλλουμε υποκριτικά το μνημόνιο αλλά να το επανεξετάσουμε με όσο το δυνατόν μεγαλύτερες ωφέλειες για τον τόπο. Άρα περίμενε κανείς από τον Κουβέλη συνεπέστερη εμμονή σ' έναν πολιτικό λόγο δυσάρεστο αλλά αναγκαίο και την αποφυγή του λαϊκισμού των Πασοκικών μετεγγραφών. Άνθρωποι που έχουν πολεμήσει το Πασόκ και τις πολιτικές του, που έχουν καταγγείλει από δεκαετίες το ανθρωπολογικό κακό που έχει επιφέρει στον τόπο, δεν μπορούν να συνυπάρχουν με τον Παν-Παν, το Μαλέσιο, τον Μπίστη ή τη Ρεπούση. Η οποία Ρεπούση μπέρδεψε στο θέμα του “συνωστισμού” το politically correct και την επιστημονική δεοντολογία. Τη χώρα έβλαψαν εξίσου και οι σημιτοφύλακες του λαϊκού καπιταλισμού και η παιδική χαρά του Παπανδρέου. Άρα ο Κουβέλης έπρεπε να διεκδικήσει την ψήφο όσων κάποτε υποστήριξαν και τώρα συνειδητοποίησαν το λάθος τους. Προτάσσοντας ως σημείο αναφοράς στο επικοινωνιακό παιχνίδι όχι ξεθυμασμένους σταρ της Ιπποκράτους αλλά ανθρώπους από τον ευρύτερο κεντροαριστερό χώρο που έδειξαν μια στοιχειώδη συνέπεια όλα αυτά τα χρόνια. Και να μην χρησιμοποιήσει την ΔΗΜ ΑΡ ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για ανανήψαντες Πασόκους. Τεράστιο λάθος που το πληρώνει τώρα με τη δραματική μείωση της απήχησης του στη κοινωνία. Η αλήθεια είναι όσο πικρή κι αν ακούγεται πως στα τελευταία χρόνια το Πασόκ έβλαψε πολύ περισσότερο την πατρίδα απ' ό, τι η συντηρητική παράταξη. Η οποία είχε τα ανακλαστικά να δρομολογήσει και να στηρίξει την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.

Βέβαια η δημοσκοπική κατηφόρα της ΔΗΜ ΑΡ ήταν προδιαγεγραμμένη από τη στιγμή που το Πασόκ θα “ανασταινόταν” με το νέο ηγέτη, τον οδοστρωτήρα Μπένη. Και βέβαια η ΔΗΜ ΑΡ πληρώνει αφενός την έλλειψη νεολαίας -είναι κόμμα γερόντων, περισσότερο για απ' τον Περισσό- και το ότι δεν πρόβαλε στην τηλεαγορά του Δήμου νέα πρόσωπα, νέο λόγο, στοιχειώδη αυτοκριτική και της Αριστεράς ως μέλους του πολιτικού μηχανισμού της Μεταπολίτευσης. Ό, τι κέρδισε -και κέρδισε πολύ- λέγοντας πως δεν θα είναι ένα κόμμα καταγγελίας και άρνησης, το έχασε ανατρέποντας στην πράξη αυτές τις διακηρύξεις της. Η Ελλάδα οφείλει να πορευτεί σεβόμενη τις υπογραφές της όπως δήλωσε κι ο Σπύρος Λυκούδης στην “Αυγή” (πρόσφατα) αξιοποιώντας την απομείωση των χρεών της μέσω του κουρέματος και επιμένοντας στην απελευθέρωση των παραγωγικών της δυνατοτήτων. Και στην αλλαγή της παρούσας καταστροφικής για όλη την Ευρώπη πολιτικής. Όλα τ' άλλα είναι λαϊκισμός και λαϊκισμός μονάχα.

Γιατί θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ

Συνέντευξη τύπου, Ιάσων Χρυσικός, 2000

Μνήμη Δάντη Χρυσικού (1946-2003) 

και Διαμαντή Διαμαντόπουλου (1949-2012)

Ενδεχομένως να ενδιαφέρουν ελάχιστους οι παρακάτω σκέψεις. Στις σημερινές εκλογές πλειοδοτούν ούτως ή άλλως η πολυφωνία, η αμετροέπεια, αλλά και μια περίεργη, υπόκωφη σιωπή. Σε όλη μου τη ζωή ψηφίζω Αριστερά, ενώ δεν έχω ποτέ σταυρώσει το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ (αντιθέτως, το τελευταίο μ' έχει σταυρώσει πλειστάκις). Ειδικά τώρα όμως προβληματίστηκα πολύ. Κατ' αρχάς απέκλεισα τα δύο κόμματα εξουσίας και τα ψευτοδιλήμματά τους θεωρώντας πως το πρώτιστο κέρδος αυτής της αναμέτρησης θα είναι ο εξευτελισμός του δικομματισμού. Έπειτα στράφηκα προς τα μικρά κόμματα ψάχνοντας κυρίως όχι το τέλειο, αλλά το εφικτό, ψάχνοντας κυρίως όχι κούφια συνθήματα και ξύλινες γενικολογίες, αλλά πρακτικές και εφαρμόσιμες πολιτικές που θα μας ξαναδώσουν τη χαμένη μας προοπτική.

Δεν είμαι τόσο οργισμένος για ό,τι συμβαίνει όσο είμαι πικραμένος για τη συνεχή κακοδαιμονία αυτού του τόπου, για τις χαμένες ευκαιρίες, για τον εύκολο τρόπο που τόσο συχνά μεταμορφώνει η Κίρκη τους συντρόφους μας -κι εμάς τους ίδιους- σε γουρούνια. Πικραμένος για τη διάχυτη αναξιοπρέπεια, τον μπλαζεδισμό, την επιδειξιομανή νεοπλουτίλα, τη γενικευμένη διαφθορά και την απόλυτη έλλειψη ηθικής στάσης και συνείδησης ιστορίας.

Για να μη μακρηγορώ, σκέφτηκα πρώτα τη ΔΗΜ.ΑΡ. και τη διακηρυγμένη πρόθεσή της να μην αρκεστεί σε καταγγελτικό λόγο, αλλά να ανακατευτεί και με "τα σκατά της πολιτικής πράξης, απεμπλεκόμενη από τις στρατηγικές επιλογές μιας άλλης εποχής και από τις δυσανεξίες του '80" (οι εκφράσεις δικές μου). Πόσο μάλλον που είχα ο ίδιος εκτεθεί ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τον Καμίνη, επιλογή της ΔΗΜ.ΑΡ., επιδιώκοντας να φύγει η Δεξιά και ο Κακλαμάνης από τον Δήμο της Αθήνας. Η μετέπειτα απογοήτευσή μου από τον άχρωμο και γραφειοκράτη δήμαρχο είναι μια άλλη ιστορία. Η απογοήτευσή μου όμως από τη ΔΗΜ.ΑΡ. οφειλόταν κυρίως στον στρογγυλεμένο και κάπως "παπαδίστικο" λόγο της, αλλά και στην ουρανομήκη ανοησία της ηγεσίας της να λειτουργήσει ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για πράσινα τζάνκι όπως ο Μπίστης, ο ΠΑΝ ΠΑΝ, ο Νεονάκης ή η σταθερά προκλητική ως σκηνοθέτρια της "ιστορικής" αλήθειας Ρεπούση. Τόσοι πολλοί τυχοδιώκτες, τόσοι επαγγελματίες της Αριστεράς, τόσοι αριστεροί παντός καιρού ήταν πολύ βαρείς για το στομάχι μου.

Παρ' ότι ξέρω πως το πρόγραμμα ενός κόμματος δεν προσφέρεται à la carte, αλλά είναι table d'hôte. Με άλλα λόγια, όταν ψηφίζεις περισσότερο συμβιβάζεσαι και λιγότερο εκφράζεσαι. Περισσότερο καταστέλλεις τις διαφωνίες σου και λιγότερο επιλέγεις. Θα ήθελα, λοιπόν, να στείλω ένα μήνυμα και προς την Αριστερά θεωρώντας ότι θα μπορούσε, θα μπορούσαμε όλοι μαζί να κάνουμε περισσότερα ώστε να αποφύγουμε αυτό το δράμα που δεν μας αξίζει. Όμως τώρα είναι ώρα μάχης και ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί το πιο επαρκές μετερίζι όχι τόσο για να καταγγείλει κανείς το Μνημόνιο όσο για να αλλάξει τον τόπο, αλλάζοντας νοοτροπίες και παγιωμένες συμπεριφορές δεκαετιών. Ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ γιατί:

* Με ενδιαφέρει η προσπάθεια του κόμματος να συνενώσει την Αριστερά σ' ένα μίνιμουμ, έστω, κοινού προγράμματος και βρίσκω την ιδέα μιας κοινής καθόδου στις μονοεδρικές ελπιδοφόρα και μακριά από προκάτ αποκλεισμούς, μεσιανισμούς και στείρες προβοκάτσιες.

* Με ενδιαφέρει η επιμονή του ΣΥΡΙΖΑ σε μια ευρωπαϊκή προοπτική, σε μια Ευρώπη των λαών που με συντονισμένες δράσεις θα διεκδικήσει ένα άλλο μέλλον για τους χειμαζόμενους πολίτες της σε έναν χάρτη που όσο φαίνεται αμετακίνητος, άλλο τόσο διαφοροποιείται και αλλάζει ριζικά. Αλλάζει δραματικά.

* Ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ ως ανάχωμα στην ανάλγητη επίθεση εναντίον των πιο αδύναμων ομάδων της κοινωνίας μας, ψηφίζω τόσο λογικά όσο και συναισθηματικά. Στη μνήμη των συντρόφων μας, η ψήφος των οποίων θα μας λείψει τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Στηρίζω τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί οι προτάσεις του και στην οικονομία και στη δημόσια διοίκηση κρίνω πως μας λυτρώνουν από μια σειρά διατεταγμένων αδιεξόδων. Κυρίως γιατί δίνουν για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια μια προοπτική εξουσίας για την Αριστερά. Δηλαδή το αυτονόητο στις παρούσες συνθήκες και μετά από τέτοια και τόση εθνική διαπόμπευση, όλα αυτά δεν σημαίνουν πως συμφωνώ σε όλα με τον ΣΥΡΙΖΑ, με τις θέσεις ή τα πρόσωπα που τον εκπροσωπούν. Είπα όμως ήδη ότι στις εκλογές συμβιβαζόμαστε με το σχετικό και δεν αιθεροβατούμε με το απόλυτο.

Και κάτι τελευταίο: Οι άνθρωποι της Αριστεράς δεν έχουμε με το κόμμα μας σχέση πελατειακή ή οπαδική, αλλά σχέση συναισθηματική - ερωτική. Εξ ου και τα πείσματα, οι ζήλιες, οι χωρισμοί, τα πάθη, οι σπαραξικάρδιες επανασυγκολλήσεις, οι αλληλοσπαραγμοί και οι αγάπες. Επειδή η ιδιότητα του αριστερού δεν είναι μια οιονεί επαγγελματική σχέση, ένας τίτλος που απονέμεται εφάπαξ ή κληρονομείται, αλλά μια αξία που συνεχώς επαναδιεκδικείται. Είπαμε: Αν θέλουμε ν' αλλάξουμε τον κόσμο, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε τους εαυτούς μας. Τόσο απλά, τόσο δύσκολα...

ΥΓ.: Το ότι ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ δεν σημαίνει πως είμαι ικανοποιημένος από την πολιτιστική του πολιτική ή τη σχέση του με τις τέχνες. Ένας λόγος ίσως για να τα επανεξετάσουμε αμφότερα την επαύριο των εκλογών.