Με τον Γιάννη Μόραλη

Επίσκεψη στη γκαλερί Ζουμπουλάκη στις 25.10.2009 με το τμήμα Θεατρικών Σπουδών

Έκθεση Γιάννη Αδαμάκη.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΦΥΛΑΚΗΣ 27.10

27.10
Διερωτώμαι αν μπορώ να μηνύσω τον πρώην πρωθυπουργό για την πανωλεθρία την οποία προκάλεσε το ψεύδος που ανερυθρίαστα υποστήριζε: Δηλαδή πως ως το τέλος του 2009 το δημοσιονομικό έλλειμμα θα κυμαίνεται γύρω στο 6%. Τώρα λοιπόν που μάθαμε ότι αγγίζει το 14% δεν πρέπει να του καταλογισθούν ποινικές ευθύνες; Και σε αυτόν και στους υποψήφιους διαδόχους του που συμμετείχαν και στη κυβέρνηση και στο ψέμα; Και που ομοίως απέτυχαν οικτρά; Εκτός κι αν η Ντόρα είναι άμοιρη κάθε ευθύνης για την κατρακύλα του τόπου. Και της εξωτερικής του πολιτικής.
ΥΓ. Ακόμα παραμένουν στο ιστορικό κέντρο οι ηλεκτρονικές μπάρες που βέβαια δεν λειτούργησαν ποτέ ως μνημείο της ανικανότητας του Καγγελάριου Τίποτε. Εκτός κι αν τις επανενεργοποιήσει ως Αρχηγός!

27.10
Το μεταμοντέρνο δηλώνει την συγκεκριμένη χρονική στιγμή κατά την οποία μπορεί κανείς να κατοπτεύσει σφαιρικά το παρελθόν και τις κρίσιμα ιδεολογικές θεωρίες του χωρίς πάντως να παίρνει τοις μετρητοίς καμία απ’ αυτές. Μ’ άλλα λόγια μεταμοντέρνο είναι η αμήχανη δημοκρατία της σχετικότητας σ’ έναν κόσμο που δεν φαίνεται μόνο, αλλά και είναι σχετικός.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΦΥΛΑΚΗΣ 26.10

Η ΝΔ διαθέτει χαρισματικό αρχηγό και δυναμικό πρόεδρο. Λέγεται Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης.

Στον κληρονομικό μας κοινοβουλευτισμό υπάρχει ένα είδος αυτοματισμού. Οι γόνοι καταλαμβάνουν τις ίδιες ακριβώς θέσεις που είχαν οι πρό-γονοι τους, στο κράτος- ενυδρείο μας. Έτσι βουλευτής ονόματι Σπύρος Ταλιαδούρος υπηρέτησε ως υπουργός παιδείας καθ’ όλη τη διάρκεια της νεοκαραμανλικής πενταετίας επειδή και ο πατέρας του είχε διατελέσει υπουργός παιδείας επί Καραμανλή Α! Αυτό λέγεται κομματικός αυτοματισμός. Ομοίως η κ. Φώφη Γεννηματά –τ. υπερνομάρχις –και το πιο προβεβλημένο «τίποτε» του ΠΑΣΟΚ, όπως θάλεγε κι ο αντιπρόεδρος Πάγκαλος, υπηρετεί τώρα ως υφυπουργός υγείας, στο πόστο δηλαδή που κατείχε ο πατέρας της, αείμνηστος Γιώργος Γεννηματάς. Πράγμα που σημαίνει ότι ο κ. Παπανδρέου διαιωνίζει αταβιστικά τον υφιστάμενο μηχανισμό εξουσίας αισθανόμενος πολύ πιο άνετα ανάμεσα στα παιδιά των μπαμπάδων τους –λ.χ. θυγατέρα Καραπαναγιώτη, θυγατέρα Τσόκλη, ανιψιό Αλευρά, υιό Χαραλαμπόπουλου, υιό Γιαννόπουλου κλπ. –παρά οπουδήποτε αλλού. Φαντάζομαι πως το πιο ακατανόητο γιαυτόν βιβλίο θα είναι το «Χωρίς οικογένεια» του Έκτορα Μαλό…. (Και για μας το «Χωρίς στον ήλιο μοίρα»).

Υπάρχουν δυο-τρεις ηγερίες του κράτους που παραμένουν αμετακίνητες σε δημόσιες θέσεις ως ξοανικά σύμβολα του αδιατάρακτου της εξουσίας. Πχ: η κ. Λαμπράκη-Πλάκα η οποία προ πολλού υπερέβη το 70^ο έτος της ηλικίας της αλλά συνεχίζει να κρατάει τη δημόσια θέση που επί 20 χρόνια της ανανεώνουν παρόντες και κυρίως παρελθόντες πολιτικοί. Μετρήστε: Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη, Βαγγέλης Βενιζέλος, Γιώργος (Μπομπ) Βουλγαράκης. (Ο Λιάπης δεν πρόλαβε γιατί –κατά δήλωσή του –τα έκανε ΟΛΑ ο προκάτοχός του. Στη πραγματικότητα ποτέ ένα ευφυολόγημα του αέρα δεν βρήκε πιο άμεσα τον στόχο του)

Άλλη αριστεροδεξιά κυρία είναι η μαντάμ Αρβελέρ. Πρόεδρος γενικώς… . Έχουσα υπερβεί κι αυτή προ πολλού τα ογδόντα έτη. Σπολλάτη της (εις πολλά τα έτη της!) Η κ. Γλύκαντζη-Αρβελέρ είναι λοιπόν εκτός των άλλων γαλλικών πανεπιστήμιων κλπ. πρόεδρος του Εθνικού Θεάτρου, πρόεδρος του Κέντρου Δελφών, πρόεδρος του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, πρόεδρος… . Η κ. Ελένη είναι ειδική από το Βυζάντιο ως τη Μοντέρνα Τέχνη και το Θέατρο. Σκεφτόμενος λοιπόν πως με τόσους και τόσες υπερήλικες κατσικωμένους (-νες) σε κάθε δημόσια θέση ή έδρανο η συνεχής δυσανεξία ενώ εξεγέρσεως των νεοτέρων είναι αναπόφευκτη. Και η γενικευμένη ασφυξία… . Ή, μάλλον, ήταν. Γιατί τώρα με το νέο ΠΑΣΟΚ –όπως λέγαμε «νέα διακυβέρνηση» επί Θόδωρου του Μεγάλου (Ρουσόπουλου-Ζαχαρέα), υπάρχει πλέον αξιοκρατία.

ΤΟ ΤΕΡΑΣ

Ο κυρίαρχος Ελληνικός λαός αποφάσισε δημοκρατικά να καρατομήσει τον νωθρό και αναβλητικό Λουδοβίκο 16^ο για να φέρει στην εξουσία τον χαριτωμένο και ζωηρό Λουδοβίκο 15^ο. Τέτοιοι γοητευτικοί αναχρονισμοί είναι συνηθισμένοι στην πολιτική ιστορία του τόπου εφόσον κανείς κατά βάθος δεν επιθυμεί να προχωρήσει σε Επανάσταση. Ή, έστω σε κάποια μορφή ανατροπής. Σ’ αυτόν τον καρκινικό βηματισμό γαντζωμένοι οι Έλληνες εν έτει 2009 αδυνατούν να προχωρήσουν έστω κι λίγο εμπρός ενώ το 1789 δεν συμπεριλαμβάνεται στο χρονολόγιο τους.

Το συνηθίσαμε πια το τέρας οι Νεοέλληνες, όπως θάλεγε κι ο Μάνος Χατζιδάκις. Κι όχι μόνο δεν μας τρομάζει, αλλά αρχίσαμε να του μοιάζουμε. Όπως σε λίγο θα μοιάζουν, απελπιστικά πολύ, οι καινούργιοι, θριαμβευτές υπουργοί με τους προηγούμενους, τους αποτυχημένους. Εκτός κιαν πιστεύετε πως με σημαδεμένα υλικά μπορεί να κατασκευαστεί γλυκό χωρίς σκουλήκια. Κι αν δεν έχετε πλέον μάθει πως είναι η ίδια η εξουσία που προκαλεί τη διαφθορά, ή πως τα σκάνδαλα αποτελούν το απαραίτητο λιπαντικό της, όποιας, κυβερνητικής μηχανής. Ας μην είμαστε όμως εξαρχής μηδενιστές. Εξάλλου γι’ αυτό γίνονται οι εκλογές. Σαν μια ένεση αισιοδοξίας σε κάποιον που βρίσκεται χρόνια στην εντατική. Επειδή είναι σαφώς αισιόδοξο το γεγονός ότι ξεμπερδέψαμε με τους «υπεύθυνους» και τους «σεμνούς» της ΝΔ. Κι επίσης ότι απολαύσαμε την άτακτη φυγή ονομάτων όπως ο Σουφλιάς, ο Αλογοσκούφης και πάνω απ’ όλα, ο Καραμανλής, φιγούρα κωμικοτραγική κατά βάθος. Όπως απολαύσαμε τις ποικίλες κωλοτούμπες φυλλάδων αλλά και την επαναληπτική δικαίωση της «Αυριανής». Η οποία, έστω άθελά της ξαναγκρέμισε τον «Καραμανλισμό» με τους τίτλους των τελευταίων μηνών. Τι τα θέλετε, η πολιτική οξυδέρκεια και εντιμότης δεν κρύβονται. Ο Γιωργάκης, πάλι, βαδίζοντας προς την πρωθυπουργία σαν υπνοβάτης, μπορεί εκ του ασφαλούς να υπόσχεται αξιοκρατία σ’ αυτή τη κόλαση της συναλλαγής και της κομματικής ιδιοτέλειας που ζούμε. Όντας ευνοημένος γόνος πορφυρογέννητων χρυσόψαρων, μπορεί να καταλάβει πως αισθάνεται η χρονίως περιθωριοποιημένη μαρίδα και να είναι φιλάνθρωπος. Εξάλλου η ελεημοσύνη ήταν ανέκαθεν βασική αρετή των Χριστιανών και των διαδόχων τους, των σοσιαλιστών.

Κατά τα άλλα το 80% του λαού υπερψήφισε τα κόμματα που αποδεδειγμένα έπαιξαν τις οικονομίες του στο χρηματιστήριο ή ξεπουλήθηκαν στη Siemens. Είπαμε, αρχίσαμε να μοιάζουμε στο τέρας.

Τέλος κάτι που δεν σχολιάστηκε ιδιαίτερα ήταν η αποχή που άγγιξε το 30%. Αηδιασμένοι, ή απλώς αδιάφοροι, οι απέχοντες έπαιξαν κι αυτοί το παιχνίδι του τέρατος, ένα παιχνίδι στο οποίο ουδείς μπορεί να δηλώνει αθώος.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΦΥΛΑΚΗΣ 25.10

Ατελείωτες ηλιθιότητες, φάρσες, πλάκες, αστειάκια από τηλεόραση και ραδιόφωνο. Στο τελευταίο φλυαρούν ασύστολα με την ανοχή ενός κοινού με όλο και λιγότερες αντιστάσεις φωνές και τύποι που εδώ και χρόνια ασχημονούν στην ελληνική γλώσσα και θεωρούν την κοινοτοπία και τη μπαλαφάρα χιούμορ. Α και κάτι τελευταίο: απίστευτες εργατοώρες χαμένες με εκπομπές για το ποδόσφαιρο. Απίστευτη βιομηχανία του τίποτε. Κι αφού δεν έχουμε ποδόσφαιρο φανταστείτε πόσο ανιαρές είναι οι εκπομπές –ή οι εφημερίδες – που το στηρίζουν. Στην Αθήνα μόνο κυκλοφορούν μια δεκαριά «αθλητικές» φυλλάδες. Στο Παρίσι μόνο μια, l’Equipe.

Σχόλιο: Την επαύριο της κυβερνητικής δήλωσης πως γ. γραμματείς και οφικιάλιοι υπουργείων θα επιλέγονται από υποβολή βιογραφικών μα αξιοκρατικά κριτήρια έστειλα κι εγώ το δικό μου για ΥΠ.ΠΟ. Την επόμενη μέρα έμαθα ότι οι αιτήσεις αισίως έφτασαν στις 30.000 πράγμα που σημαίνει ότι οι αρμόδιοι χρειάζονται τουλάχιστον έξι μήνες απλώς για να τις φυλλομετρήσουν κι ότι όλοι εμείς οι … επίδοξοι γ. γραμματείς είμαστε ολόκληρος στρατός, πραγματική πολιτική δύναμη. Άνθρωποι που έχουμε συνείδηση των ικανοτήτων μας και στοχεύουμε ψηλά! Κόμμα κανονικό υπεράνω κομμάτων!

Βλάσης Κανιάρης «Αντίδωρο»

Μια ιεροτελεστική πράξη του Βλάση Κανιάρη στη γκαλερί The Breeder

Χρόνος δράσης: Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009, 8-10 μμ

Διάρκεια έκθεσης: Παρασκευή 6 και Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009, 12-8μμ,

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009, 5-8μμ

Στην οδό Ιάσονος, στο Μεταξουργείο, την red light district της Αθήνας, ανάμεσα σε χαμηλά πορνεία και ντροπαλούς οικονομικούς μετανάστες, ο Βλάσης Κανιάρης θα πραγματοποιήσει στις 5 Νοεμβρίου, ημέρα Πέμπτη, μια ιδιότυπη ιεροτελεστία, το “Αντίδωρο”. Πρόκειται για μια δράση στο χώρο που τον απασχολεί εντατικά τους τελευταίους δώδεκα μήνες, συμπυκνώνοντας πρακτικά προβληματισμούς πενήντα χρόνων: “Τί είναι έργο τέχνης; Πώς διακινείται; Mε ποιούς τρόπους το προσλαμβάνει το κοινό και πώς αυτό ευαισθητοποιείται; Τί σημαίνει συμμετοχή ή διαμεσολάβηση; Ποιός καρπώνεται την υπεραξία της καλλιτεχνικής ιδέας; Πόσο επίκαιρος ή όχι είναι ο Duchamp και το έργο του σήμερα; Πόσο καλλιτέχνης είναι ο καθένας; κτλ.”

Το βράδυ λοιπόν της 5ης Νοεμβρίου, όταν οι επισκέπτες στα σπίτια της Ιάσονος πυκνώνουν και τα σώματα, λευκά ή έγχρωμα, προσφέρονται σαν αντίδωρα ενός παραδείσιου έρωτα που κακοφόρμισε έναντι 15 ευρώ, ο Κανιάρης θα προσφέρει σε όσους πιστούς έναν μεγάλο του πίνακα, έναν “τοίχο” από την δεκαετία του ’80, διαστάσεων 2,5x10 μέτρα, τεμαχίζοντάς τον και μοιράζοντάς τον, όπως ο Χριστός την Μεγάλη Πέμπτη τον Άρτον και τον Οίνον. Θα προβεί, λοιπόν, ο καλλιτέχνης σε μια κοινωνία-επικοινωνία και σε έναν μελισμό-διαμελισμό. Αυτή η πράξη στην ιερατική γλώσσα και εικονογραφία ονομάζεται “μελισμός” από το μέλος του σώματος ή το μέλος-μέλισμα της μουσικής, δηλαδή τη γλύκα της ακοής. Δηλαδή το ένα νόημα ανακαλεί κάπως αυθαίρετα – ή μήπως όχι; - ένα άλλο, με το οποίο συγγενεύει μεν ηχητικά αλλά όχι και ως προς το περιεχόμενο.

Παίζουμε με τις λέξεις; Ναι, κι αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό παιχνίδι, επειδή πρόκειται έτσι να ενδυθούν νόημα οι εν πολλοίς α-νόητες εικόνες που μας κατακλύζουν και μας εξουθενώνουν. Βλέπετε στην εποχή των εικόνων, η εικόνα χρειάζεται πρώτα πρώτα και το νόημά της. Πώς εξορκίζουμε λοιπόν την κρίση της τέχνης, δηλαδή τη δική μας αδυναμία να λειτουργήσουμε καθοσιωμένοι στον πυρήνα της κι όχι σαν διανοητικά νευρόσπαστα στα απόνερά της; Αν την αποκαταστήσουμε στο χαμένο, ιερό της κέντρο, βαθιά στη συνείδησή μας. Σαν τρόπο ζωής μακριά από αγοραίες συμβάσεις. Σαν την επανάσταση που δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν οι επαγγελματίες επαναστάτες. Πόσες φορές πρέπει να το ξαναπώ;

Για τον λόγο αυτό ο Κανιάρης προκρίνει στην παρούσα πράξη (performance – Aktion), μια διαδικασία τελετουργική. Έχει επιλέξει προς τούτο τον τεράστιο “τοίχο” που έφτιαξε στο Museum am Ostwall του Dortmund στις 5 Μαρτίου 1983 για τις ανάγκες του ανανεωμένου tableau vivant “Αλίμονο Ελλάδα, Hélas – Hellas” που έστησε εκεί. Υπενθυμίζεται πως η πρώτη, ιστορική εκδοχή του παρουσιάστηκε το 1979-80 στον τεχνοχώρο Φιξ, Bernier σαν ένα λαϊκό πανηγύρι που επεδίωκε τη μέθεξη, δηλαδή το μεθύσι του κοινού. Πάλι οι λέξεις! Μήπως και στέρξουν τα πράγματα όπως ονειρευόταν ο Foucault. Σήμερα αυτό το έργο (μικτή τεχνική, collage, νερομπογιές σε ντουμπλαρισμένο και τελαρωμένο χαρτί) εκτίθεται στον κεντρικό χώρο της γκαλερί The Breeder από την ανάποδη, δηλαδή αόρατο και με τη βοήθεια τριών φοιτητών της ΑΣΚΤ, “μελίζεται”, διαμοιράζεται σαν άραφος χιτώνας στους ενδιαφερόμενους, σε αυτοτελή, σφραγισμένα έργα, 30x30εκ. Το ένα σε όλα, το όλον σε ένα, δηλαδή. Μέσα από τη συμβολική αυτή χειρονομία του αντίδωρου, ο Κανιάρης επικοινωνεί πάλι άμεσα με το κοινό κοινωνώντας του κάποιες ιδέες και καταθέτοντας συγκεκριμένες συμπεριφορές.

Στις 2 αυτές εικόνες παρατηρείστε πως ο Velázquez (Εσκοριάλ, 1656) και ο Κανιάρης (Μουσείο του Dortmund, 1983) επιχειρούν να μεταμορφώσουν έναν πίνακα ζωγραφικής σε εννοιολογικό έργο. Κατ’ ουσίαν βλέπετε τον ζωγράφο αλλά όχι το έργο ζωγραφικής. Αυτό είναι κρυμμένο –αόρατο –σβησμένο. Και πρέπει να το ανακατασκευάσετε μόνοι σας. Πράγμα που θα πει, πως ανάμεσα στις 2 εικόνες εμφιλοχωρεί αθέατος κι ο Duchamp. Δηλαδή ζωή και τέχνη (πρέπει να) είναι αδιαχώριστα.

Στο εκκλησιαστικό τυπικό τα εφτά μυστήρια προσφέρονται δωρεάν από τους πρεσβύτερους, σύμφωνα με τη ρήση του Ευαγγελίου “δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε”. Έτσι και τώρα. Κάπου εδώ όμως στο “μυστήριο”, στο “αίνιγμα” ή στο έργο που είναι αόρατο σαν τον πίνακα που ζωγράφισε ο Frenhofer και ιστορούσε ο Balzac με το “Chef-d'œuvre inconnu”, παρεισφρύει κι όλη η αναπαραστατική μυθολογία του Μπαρόκ, όπως κατασταλάζει στον αριστουργηματικό συμβολισμό των Meninas. Πρόκειται για τη σύνθεση εκείνη στην οποία παρατηρούμε μεν τον ζωγράφο να μας κοιτάζει και να ζωγραφίζει αλλά - αλίμονο! – δεν βλέπουμε τον πίνακα κατά πρόσωπο παρά μόνο την πλάτη του καμβά. Έτσι το έργο τέχνης παραμένει ανέγγιχτο από βέβηλα ή απαρασκεύαστα βλέμματα. Άρα εμείς οφείλουμε να αντιληφθούμε τι παίζεται εκεί ζωγραφικά χωρίς να δούμε χρώματα ή εικόνες, γραμμές ή σχέδια. Εντέλει οι Meninas θέτουν το πρόβλημα της τέχνης καθαρά σε μια βάση εννοιολογική χρησιμοποιώντας τον αμφιβληστροειδή του θεατή ως μέσο για να φθάσουν στη συνείδησή του. Μήπως εντέλει αυτό που θέλει να πει ο Velásquez προλαβαίνοντας τον Κανιάρη κατά 3,5 αιώνες είναι πως το μεγάλο έργο τέχνης το βλέπουμε με χίλιους άλλους τρόπους επιπλέον από τα μάτια μας; Ή, όπως το έθεσε ο Barthes, μήπως το αναπαραστατικό, το ρεαλιστικό σημείο είναι χυδαίο εξαιτίας αυτής ακριβώς της προφάνειας του; Και μήπως τέλος η πραγματική ηδονή βρίσκεται στο σώμα του αινίγματος; Εφόσον η όποια έννοια πρέπει να κερδηθεί μέσα από την σωματική εμπειρία; Ώστε να καταστεί κάθε μορφή τέχνης όχι απλά επικοινωνιακή αλλά ασυμβίβαστα ερωτική;

8.10.09

Μάνος Στεφανίδης

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΦΥΛΑΚΗΣ 24.10

Κύριε Βούλγαρη στους πραγματικούς εμφύλιους, όχι σ’ εκείνους αλά Χόλυγουντ, τ’ αντίπαλα αδέλφια ξεκοιλιάζονται και δεν συμφιλιώνονται ποτέ. Αυτή τη λοιμική της ψυχής πληρώνουμε ακόμα ως έθνος. Γι’ αυτό και δεν έχει ξεπεραστεί ακόμα ο εμφύλιος. Ξαναδιαβάστε σχετικά το «Κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΦΥΛΑΚΗΣ 24.10

Ο Γιάννης Μόραλης (1916) στα ενενηντατρία του σήμερα μου εξομολογείται πως θέλει να φύγει, αρκεί να μην έχει αυτό μαζί και πόνο. «Τα τέλη ανώδυνα και ειρηνικά» μου λέει με τη μελαγχολία των χρόνων στα μάτια. Ο Μόραλης, ιστορία ζώσα. Οι άλλοι, ιστορία για ανιστόρητους.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΦΥΛΑΚΗΣ 22.10

Φανταστείτε να ήταν η Δαμανάκη υπουργός δημόσιας τάξης με τον Παπαχρήστο σιδηροδέσμιο της. Η φάρσα σαν ιστορία.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΦΥΛΑΚΗΣ 21.10

Ο Παπαχρήστος του Πολυτεχνείου, θεωρώντας τον εαυτό του θεσμό 40 χρόνια μετά από το Πολυτεχνείο, ζητάει από τον επικεφαλής των ΜΑΤ να βγάλει το κράνος του. Από τον περασμένο Δεκέμβρη το να προπηλακίζει κανείς ένστολο στον δρόμο είναι must ενώ η συριζόφρων αριστερά βρήκε τον ταξικό της εχθρό στους υπαλλήλους της ΕΛΑΣ. Ο κ. Χρυσοχοΐδης πάλι σαν σουλτάνος απελευθερώνει όσους έχει παραπέμψει η αστυνομία σε δίκη με αυτόφωρο διαδικασία παραβιάζοντας κατάφωρα το σύνταγμα και παρεμβαίνοντας στην ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Όμως ένας σοσιαλιστής σουλτάνος που «απελευθερώνει» μπορεί το ίδιο εύκολα και να φυλακίζει χωρίς να δώσει λόγο σε κανέναν. Όσοι πάλι «αριστεροί» ενοχλούνται από την παραβίαση του «άβατου» των Εξαρχείων προσθέτουν στην ευήθεια των μπάτσων και την δική τους νηπιακή πολιτική αντίληψη. Όμως ο κόσμος έχει βαρεθεί πια την αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση και θέλει προσωπικά παραδείγματα που θα μας βοηθούν να υπερβούμε την κρίση. Θέλουμε ή δεν θέλουμε επαρκή αστυνομία; Αγνοούμε ή όχι πως η μπατσάδικη νοοτροπία δεν είναι αποκλειστικότητα των μπάτσων;

Και κάτι τελευταίο: οι «φωνές» του Πολυτεχνείου αν δεν έχουν τίποτε άλλο πλην των φωνασκιών να προσφέρουν στον τόπο, καλύτερα να σωπάσουν. Επιτέλους.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΦΥΛΑΚΗΣ 18.10

Στη μάχη των κυριακάτικων εφημερίδων ο Πάριος με τη συναισθηματικότητα του νίκησε την ιστορική φωνή του Καζαντζίδη. Εγώ πάντως δεν πρόκειται να ξαναγοράσω εφημερίδα εκτός κιαν μοιράζει Τόλη. Τι τα θέλετε τα έντυπα δεν διαβάζονται αλλά ακούγονται. CD και DVD απ’ τη μια, υπαλληλοποιημένη δημοσιογραφία απ’ την άλλη κατάντησαν τον τύπο τόσο ανυπόληπτο όσο και οι επαγγελματίες πολιτικοί που υπερασπίζεται.

Το σύνθημα " Ήρθε η ώρα του Καραμανλή" είναι τώρα περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ.

Απ' την ανάποδη βέβαια. Ρωτήστε σχετικά τον κ. Τσιτουρίδη. Και διαβάστε την διαφωτιστική μελέτη "ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα".