Συνολικές προβολές σελίδας

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2016

Επανάσταση και εξουσία

 

Τους βλέπω νέους και ωραίους στην φωτογραφία και είναι σαν να βρίσκομαι και εγώ σε μιαν άκρη. Είναι τέτοια η δύναμη και η υποβολή της εικόνας που η μυθοπλασία καταπίνει την ιστορία και η γοητεία του μύθου την πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι πάντως ότι ο ένας πέθανε εγκαίρως, ενώ ο άλλος όχι.
Ο ένας εκτελέστηκε σαν μάρτυρας ενώ ο άλλος έσβησε μες τις παντούφλες του γατζωμένος οικογενειακώς στην εξουσία. Τον έναν τον βασάνισε έως θανάτου η CIA, ενώ τον άλλον θα τον συνοδεύσει στην τελευταία του κατοικία - μάλλον - ο Αμερικανός αντιπρόεδρος.
Και οι δύο πάντως υπήρξαν ευνοούμενοι της Ιστορίας, άξιοι της εποχής και της μεγάλης πατρίδας τους, της λατινικής Αμερικής. Και σαν τέτοιοι συνόδευσαν την εφηβεία μας και τα όνειρα για έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο. 
Τι πετύχαμε, και αυτοί και εμείς, θα το κρίνουν οι νεότερες γενιές. Ένα όμως είναι βέβαιο: Δεν παραδίδουμε έναν ευτυχέστερο κόσμο. 
Όσο για την επανάσταση, αυτή παραμένει ακόμη Ουτοπία για τους ρομαντικούς και επικερδής επιχείρηση για τους πραγματιστές. Όταν δε γίνει η επανάσταση εξουσία, δεν αποστρέφεται τη βία, το αίμα, τα δάκρυα. Απεναντίας. 
Όσο για τον Φιντέλ, τον τιμάμε ως επαναστάτη, δεν λησμονούμε όμως τη βία που χρησιμοποίησε και τα δάκρυα που προκάλεσε ασκώντας απόλυτη εξουσία για μισόν αιώνα! Τις εκατόμβες των δικών του πνιγμένων στην Καραϊβική. Των αντιφρονούντων που σάπισαν στις φυλακές ή των ομοφυλοφίλων που εξοντώθηκαν μαζικά και συστηματικά. 
Ανάμεσα λοιπόν στην κάθε δικτατορία, κόκκινη ή μαύρη, και την δημοκρατία, ατελή έστω και συχνά αδύναμη, προτιμάμε εκ πείρας την δεύτερη. Επειδή δεν είμαστε πια είκοσι χρονών και επειδή η Ιστορία, ενηλικιώνοντας μας όταν δεν μας τιμωρεί, οφείλει τουλάχιστον να μας διδάσκει.

ΥΓ. Πάντα ο ένας, ο Στάλιν, ο Μάο, ο Φιντέλ. Ποτέ οι πολλοί. Ακόμα χειρότερα. Ποτέ ο καθένας μας χωριστά. Η αριστερά δεν μίλησε ποτέ για την μελαγχολία ή τον έρωτα. Πάντα οι ήρωες, κατασκευασμένοι ή αληθινοί. Πάντα η θυσία. Ποτέ η μοναξιά ή η αδυναμία. 
Ακόμη και οι αστείοι του Σύριζα υποδύονται τους ηρωικούς επαναστάτες κι όχι τους ανθρώπους που αγωνίζονται να υπερβούν τις αδυναμίες τους.

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016

ΕΜΣΤ - ΝΕΟΝ 0 - 1. Θριαμβόλεθρος!



Επισκεφτήκαμε χτες με τα παιδιά του τμήματος θεατρικών σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών την διεθνή, ομαδική έκθεση που διοργάνωσε ο οργανισμός ΝΕΟΝ στα υπόγεια του Ωδείου Αθηνών με θέμα την Άβυσσο και την διαπραγμάτευση της στο πρώιμο κείμενο του Καζαντζάκη, την Ασκητική (επιμέλεια Δημήτρης Παλαιοκρασάς - Μαρία Μαραγκού).
Εκ πρώτης όψεως πολλές είναι οι ομοιότητες με την επίσης διεθνή έκθεση που εγκαινίασε πρόσφατα το ΕΜΣΤ: Δύο επιμελητές με ένα συμφωνημένο σκεπτικό ψάχνουν συζεύξεις και ενότητες έργων και καλλιτεχνών μέσα από δεδομένες συλλογές. Κοινός στόχος η ισοτιμία Ελλήνων και αλλοδαπών δημιουργών στο πλαίσιο μίας ενιαίας όσο και παγκοσμιοποιημένης τέχνης. Το δικό μας δηλαδή επιχείρημα - ή ιδεόλογημα - απέναντι στον διεθνή μοντερνισμό (ή την διεθνή μιας ακαδημίας της νεωτερικότητας).
Επίσης και οι δύο εκθέσεις λειτουργούν μέσα από θεωρητικές ενότητες και σε ένα μεταβιομηχανικό, ιστορικό κτίσμα. Από την μία ο Ζενέτος από την άλλη ο Δεσποτόπουλος, το παλιό και το νέο Μπάουχαους. Οι ομοιότητες όμως σταματάνε εδώ.
Δυστυχώς για το κρατικό μουσείο και για όσους προσπαθούν να του δώσουν υπόσταση χρόνια τώρα, το ΝΕΟΝ, εν προκειμένω, με την έκθεση "Άβυσσος" διαθέτει και πειστική άποψη και σκηνοθετική έμπνευση γύρω από ένα ισχυρό, μεταφυσικό θέμα. Αντίθετα το ΕΜΣΤ εκθέτει αμηχανία και δηθενίλα γύρω από φλύαρες όσο και προσχηματικές ενότητες οι οποίες περισσότερο αποπροσανατολίζουν παρά διαφωτίζουν τον θεατή. Τα έργα στο μεν ΝΕΟΝ λάμπουν πολύσημα και μυστηριακά ενώ στο δε ΕΜΣΤ υποβαθμίζονται ατάκτως ερριμμένα και πρόχειρα σαν να εκτελούν αγγαρεία. Το πιο ενδιαφέρον επίτευγμα στο Ωδείο Αθηνών είναι η συγκρότηση ενός θεατρικότατου, εικαστικού πολυθεάματος γύρω από ένα εμβληματικό κείμενο του νεοελληνικού λόγου. Με ανάλογη αναβάθμιση αξιοποίηση του αχανούς όσο και παραμελημένου υπόγειου χώρου. Η πατρίδα εδώ είναι παρούσα, ιδωμένη μέσα από την παγκόσμια της προοπτική.
Κάτι εξαιρετικά παρήγορο ιδιαίτερα κατά την παρούσα συγκυρία.
Μη χάσετε λοιπόν την Άβυσσο του Ωδείου. Πρόκειται για εμπειρία που δείχνει αφενός τις δυνατότητες νεότερων και κλασικών πιονιέρων της ιθαγενούς σχολής και αφετέρου τις επιμελητικές δυνατότητες συναδέλφων που η αμείλικτη κλίκα των δήθεν που κάνει, χρόνια τώρα, παιχνίδι ανάμεσα σε ιδιωτικά βίτσια και δημόσιες αρετές, δεν τους πήρε ποτέ πολύ στα σοβαρά. (Αναφέρομαι σε εκείνους που αναλαμβάνουν ύπνο και παραδίδουν υπνηλία).
Και κάτι τελευταίο: Ο οργανισμός ΝΕΟΝ προσφέρει δωρεάν είσοδο, δωρεάν μικρό, εύληπτο κατάλογο και πυκνές, ενδιαφέρουσες ξεναγήσεις. Συνεχίζει δηλαδή την ζεστή φιλοξενία του κοινού που θεσμοθέτησε πέρσι στο μουσείο Μπενάκη με το πρόγραμμα της Αμπράμοβιτς. Όπως τότε έτσι και τώρα εξασφαλίζει θέσεις εργασίας σε νέους εμψυχωτές με αξιοπρεπή αμοιβή.
Επ' αυτού με έχουν πληροφορήσει φοιτητές μου που συμμετείχαν. Και αυτή την λεπτομέρεια ( ; ) την θεωρώ σημαντική γιατί υφίστανται πολυδιαφημισμένα ιδρύματα νεόπλουτων που εκμεταλλεύονται την εργασία εθελοντών για να προσφέρουν πολιτιστικό έργο (!) και επιπλέον δεν προβλέπουν ελεύθερη είσοδο σε μαθητές και φοιτητές. Τόση γενναιοδωρία!
Τέλος, έχω αναφερθεί πολλές φορές στην ιδιότυπη ανάδυση ιδιωτικών μουσείων πολιτισμού που σταδιακά έχουν υποσκελίσει το ΥΠΠΟ και τις αρμοδιότητες του. Αναφέρομαι στο Ίδρυμα Ωνάση και την Στέγη, στο Ίδρυμα Νιάρχου, στο Μέγαρο παλιότερα, στο Ίδρυμα Θεοχαράκη, στον Οργανισμό ΝΕΟΝ κλπ.
Εν προκειμένω πάντως το ΝΕΟΝ κάνει πράγματα για την σύγχρονη τέχνη που ποτέ δεν θα μπορούσε να πραγματοποιήσει το Υπουργείο Πολιτισμού. Όχι γιατί δεν διαθέτει τα κεφάλαια μόνο, αλλά πρωτίστως γιατί δεν ξέρει. Γιατί βολεύεται με τους επαγγελματίες του πολιτισμού και όχι με όσους εμπνέουν πολιτισμό.


 ΥΓ. Άσχετο: Θλίβομαι που δεν ξενάγησε τον Ομπάμα ο Μανόλης Κορρές στον Ιερό Βράχο. Θλίβομαι που δεν αναγνωρίζεται καμιά αξία στον τόπο αυτό. Θλίβομαι που οι κατά περίσταση ισχυροί ευνοούν μόνο τους λείχοντες και τους οσφυοκάμπτες. Θλίβομαι τέλος που ο κορυφαίος Έλληνας διευθυντής μουσείου, ο Άγγελος Δεληβορριάς συναίνεσε ώστε να τον διαδεχτεί η επιλογή της οικογένειας, ένας αποτυχημένος Γάλλος μπούλης που υποσχέθηκε να φέρει κεφάλαια!!! Και απέτυχε πανηγυρικά. Θλίβομαι που ένα τέτοιο μουσείο με τέτοια προσφορά αφήνεται να παρακμάζει. Ομφαλοσκοπώντας γύρω από τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα.
Α propos μετά την αποχώρηση του Μπαλτά παραμένει ο σκανδαλώδης Ντεκότ και επανήλθε ο ασκανδάλιστος Δούρος;

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2016

Η εθιμική κλαψομανία της Αριστεράς

ή,  "Μη, παρακαλώ σας μη, λησμονάτε τη χώρα μου!"

 

Ε, εσείς οι πολιτικοί! Λησμονήστε, παρακαλώ, αμέσως τους ποιητές και αφήστε τη ποίηση ήσυχη. Δεν μπορεί να σας βοηθήσει σε τίποτε και άρα δεν ωφελεί καθόλου να την ευτελίζετε. Ούτως ή άλλως ποτέ δεν αποκτήσατε ουσιαστική σχέση με τον πολιτισμό και με την αισθητική αλλά τσαλαβουτάτε άτσαλα σε αυτές τις έννοιες όποτε βρίσκεστε σε ηθική αδυναμία. Επιτέλους, μάθετε τη δουλειά σας σωστά και μιμηθήτε τον Ομπάμα. Ο οποίος ξέρει να βαριέται με στωικήν αξιοπρέπεια. Μάθετε, με άλλα λόγια, τους ρόλους σας!  Κάποτε,θυμάμαι, για την αριστερά η αισθητική ταυτιζόταν με την ηθική. Κάποτε και η αισθητική παράμετρος λειτουργούσε ως πρόταγμα της όποιας πολιτικής επιλογής, τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο. 

Η κυβερνώσα αριστερά σήμερα,απαράσκευη για τα μεγάλα και εντελώς απροετοίμαστη έως και αιφνιδιασμένη για τα μικρά, αποδεικνύει πως ούτε αισθητική διαθέτει ούτε την ηθική υπολήπτεται. Η επίσκεψη του στυλίστα προέδρου Ομπάμα στο μικρό βαλκανικό κράτος μας αποκάλυψε περίτρανα την γύμνια, τόσο σε  αισθητικό όσο και σε  ηθικό επίπεδο, της πολιτικής και της πολιτειακής μας ηγεσίας. Εδώ όμως δεν θα μιλήσω για τον πρωθυπουργό όποιος όπως ήταν απόλυτα φυσικό επειδή βρίσκεται λίγο προ της εξόδου, παρουσιάστηκε αμήχανος, δύσθυμος,δυσλεκτικός, με βλαχομπαρόκ προφορά (;) και εμφανώς κακόκεφος. 

Θα μιλήσω όμως για τον πρόεδρο της ελληνικής Δημοκρατίας. Ο οποίος και εμπειρία διαθέτει και το πρωτόκολλο γνωρίζει και βέβαια δεν έχει να φοβηθεί τίποτε αφού θα ζεσταίνει τον θώκο της Ηρώδου Αττικού για αρκετά ακόμα χρόνια. Έχασε όμως μοναδική ευκαιρία να εκπροσωπήσει τη χώρα με τρόπο διαφορετικό από τη ψευτοαριστερή ευσυγκινησία ή την κλαψομανιακή πεπατημένη. Ο πρόεδρος της ελληνικής Δημοκρατίας, παλιός, στενός συνεργάτης του Κωσταντίνου Καραμανλή, βασικός υπουργός στις ολέθριες διακυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή, δεξιός πατεντάτος με συχνές θρησκευτικό - πατριδο- συγκινησιακές εξάρσεις δια εσωτερικήν, φεύ, κατανάλωση, εξελέγη μέσα από μια μικροπολιτική συγκυρία - η άλλη επιλογή του Τσίπρα ήταν ο ... Αβραμόπουλος - αλλά και από ένα καπρίτσιο της τύχης, με τις ψήφους της αριστερό ακροδεξιάς κυβέρνησης των Συριζανέλ.. Όντας ο ίδιος πειθήνιος και σχεδόν παθητικός προς όποια μορφή ανώτερης εξουσίας ως προς αυτόν, έχει προσαρμόσει πλήρως το προσωπικό του ύφος στην ηθική και την αξιοθρήνητη αισθητική της τρέχουσας εξουσίας.

Έτσι, προσφωνώντας τον πρόεδρο Ομπάμα ο πρόεδρος της ελληνικής Δημοκρατίας ακολούθησε την παραδοσιακή κλαψομανία της αριστεράς αναφερόμενος εντελώς αστόχως στον  στίχο του Οδυσσέα Ελύτη  "Μη παρακαλώ σας μη, λησμονάτε την χώρα μου" και κατ'ουσίαν διαστρέφοντας το νόημα του ποιητή. Ο Ελύτης στο ´Αξιον Εστί αναφέρεται στους προγονικούς Θεούς, στα Τοτέμ και τα ιερά  της πατρίδας και από αυτά ζητάει προστασία εξορκίζοντας τη λήθη κι όχι βέβαια από έναν υπερατλαντικό σύμμαχο ο οποίος, κατά τα δικά του συμφέροντα, πολιτεύεται- συνήθως αρνητικά και απαξιωτικά- προς την μικρή μας χώρα η οποία έχει την κακοτυχία να συνορεύει με την υπερφίαλη και επεκτατική Τουρκία. Έστω και ως μεταφορά ή συμπαραδήλωση η χρήση της συγκεκριμένης αποστροφής του νομπελίστα ποιητή μας ήταν και ατυχής αισθητικά και μειωτική ηθικά. Για παράδειγμα ο Μίκης Θεοδωράκης στο πασίγνωστο λαϊκό του ορατόριο αναγιγνώσκει σωστά τον Ελύτη επενδύοντας τον συγκεκριμένο στίχο με μια  βαθύτατα επικολυρική μουσική η οποία αναπτερώνει τον ακροατή. Μουσική δυναμισμού και ανάτασης και όχι βέβαια μιζέριας η κλάψας. Μουσική ενέργεια κι όχι μοιρολόι.

Συμπέρασμα πρώτον:  Ας μην χρησιμοποιούν οι πολιτικοί την τέχνη και ιδιαίτερα την λεπταίσθητη έκφραση της ποίησης για τις δικές τους μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Συμπέρασμα δεύτερον:  Όταν χρησιμοποιούν στίχους, να τους διαβάζουν σωστά χωρίς να διαστρεβλώνουν το νόημά τους. Χωρίς να διαστρέφουν το βαθύτερο τους περιεχόμενο. Με λίγα λόγια χωρίς να τους ευτελίζουν όπως συνέβη κατά την συγκεκριμένη περίσταση. Κανείς δεν έχει εξουσιοδοτήσει κανέναν από όλους  αυτούς να ευτελίζει το όνομα της χώρας και τις τέχνες της στην οποιαδήποτε πλανητική υπερδύναμη. Ιδιαίτερα όταν ευθύνονται αυτοί οι ίδιοι οι πολιτικοί μας και μάλιστα σε συντριπτικό βαθμό για τα δεινά τα οποία σήμερα υφίσταται η χώρα. Η εθνική μας μιζέρια ας παραμείνει στενά  εσωτερική μας υπόθεση και ας μην διαφημίζεται και στο εξωτερικό προς άγρα θλιβερών εντυπώσεων. Μία είναι η πικρή διαπίστωση: Κανείς δεν σε εκτιμά αληθινά, όταν σε αντιληφθεί γονατισμένο και δουλόφρονα. Ούτε  βέβαια ταιριάζει μια τέτοια εικόνα και στάση στην αξιοπρέπεια και την ιστορία της χώρας μας.

Μετά τον εμφύλιο πόλεμο η καθημαγμένη και κυνηγημένη αριστερά, η αριστερά της ήττας που παρήγαγε την περιώνυμη ποίηση της ήττας, ήταν βολικό αλλά και μοιραίο να κάνει την ήττα και την μιζέρια συνώνυμα της αισθητικής της. Μέσα από αυτήν την αισθητική πορεύτηκε επί δεκαετίες συγκινώντας  και κυρίως αυτοσυγκινούμενη με τα " πάθη του δυστυχισμένου λαού της". Μια τέτοια στάση, αν και ανιστόρητη, βόλευε απόλυτα από πλευράς πολιτικής αλλά και ηθικής γιατί απάλλασσε την πληγωμένη αριστερά από την ενοχλητική αυτοκριτική.Μόνο τα πάθη μας και όχι τα λάθη μας. Λάθη και ιδεοληπτικές εμμονές που ταλανίζουν ακόμα τον τόπο. 

Για να φτάσουμε στην σημερινή εντελώς αναιτιολόγητη και ιστορικά ανεπίτρεπτη αυτοθυματοποίηση η οποία πλέον καλύπτει όλο το φάσμα του πολιτικού μας τόξου. Η μιζέρια και η αυτοθυματοποίηση ως εθνική αισθητική. Έχουμε, λοιπόν, συνηθίσει να βλέπουμε τους πολιτικούς ηγέτες να επαιτούν, στην κυριολεξία, για την τελευταία δόση ή να διεκτραγωδούν τα δεινά και τα πάθη της χώρας μας στα διεθνή φόρα μήπως και επιτύχουν έτσι ελάφρυνση του χρέους. Εξασφαλίζοντας με τα δάκρυα του ζητιάνου την ελεημοσύνη των ξένων. Κάτι τέτοιο δεν είναι μόνο προσβλητικό σε ηθικό - πατριωτικό επίπεδο, είναι ταυτοχρόνως βλακώδες και απολύτως αναποτελεσματικό. Η χώρα έχει μια ιστορία και ανάλογη παράδοση την οποία οφείλει να υπερασπιστεί και να την ακολουθήσει η πολιτική μας ηγεσία ώστε να βγει από την παρούσα, ιστορική στενωπό. Όχι με κλάματα, μιζέριες και εκκλήσεις για ελεημοσύνη αλλά με εθνική ομοψυχία και με βούληση για ουσιαστικές ανατροπές και μεταρρυθμίσεις. Και, βέβαια, ως μεταρρυθμίσεις δεν νοούνται το ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας ούτε η επισώρρευση φόρων πάνω σε φόρους κι άλλους φόρους των φόρων. 

Φοβάμαι ότι μόνες, επαναστατικές πράξεις που κατάφερε όλους αυτούς τους μήνες της διακυβέρνησης των Συριζανέλ ο Αλέξης Τσίπρας. Πρώτον να βγάλει τη γραβάτα και να φορέσει μαντηλάκι και δεύτερον να πείσει τον Προκόπη Παυλόπουλο, τον εξοχότατο πρόεδρο της ελληνικής  Δημοκρατίας, να μιλάει με τον ευσυγκίνητο και συναισθηματικό τρόπο του Λεωνίδα Κύρκου. Με άλλα λόγια η πολιτική και η πολιτειακή μας ηγεσία  αισθάνεται ασφαλής μόνο όταν παίρνει τρομακτικές αποστάσεις από αυτό που όλοι  εμείς οι υπόλοιποι ονομάζουμε "πραγματικότητα".

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2016

Ο Μάριος Πράσινος και ο μύθος του


ART THESSALONIKI (1-4 Δεκεμβρίου)


Επιμέλεια: Μάνος Στεφανίδης

Ο Μάριος Πράσινος παρότι αποτελεί πρωταγωνιστική μορφή της ελληνικής καλλιτεχνικής διασποράς είναι ελάχιστα γνωστός στον τόπο μας. Ή, είναι γνωστή μόνο η τελευταία περίοδος της ζωγραφικής του παραγωγής και κυρίως η ενότητα τα Δέντρα (Les Arbres). Αντίθετα παραμένει άγνωστη η εντυπωσιακή νεανική συμπόρευσή του με του θεμελιωτές του Υπερρεαλισμού, η εικονογράφηση κλασικών βιβλίων της γαλλικής avant-garde -επειδή υπήρξε πρωτοπόρος χαράκτης- η ενασχόλησή του με το θέατρο ως βασικός συνεργάτης του Charles Dullin και του Jean Vilar, οι μοναδικές του ταπισερί και τέλος τα ποιητικά όσο και αινιγματικά του κείμενα. Ο Μάριος Πράσινος εκπροσωπεί από μόνος του μια ολόκληρη εποχή και πολλά ισοδύναμα είδη τέχνης. Αρκεί να θυμηθεί κανείς πως η πρώτη του ατομική έκθεση το 1939 στην γκαλερί Billiet-Worms προλόγισε ο René Char και την είδαν οι υψηλοί του φίλοι, Breton, Eluard, Duchamp, Man Ray, Benjamin Péret, Max Ernst, Dali, Arp, κλπ. Από τι 1942 συνεργάζεται με τον Raymond Queneau και τις εκδόσεις NRF. Κατά την διάρκεια του πολέμου επίσης γνωρίζεται με τους Camus, Sartre, Bachelard και Michel Gallimard. Το 1947 σχεδίασε τα κουστούμια για ένα έργο του Paul Claudel που ανέβασε ο Jean Vilar στο φεστιβάλ της Avignon. Το 1951 φτιάχνει τις πρώτες του ταπισερί ενώ θα εκθέτει συστηματικά στην Galerie de France. Το 1966 θα πρωτοεμφανιστεί στην Ελλάδα στη γκαλερί Μέρλιν ενώ το 1973 και 78 στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, στη «Μέδουσα», στο Titanium, κ.α. Ο Πράσινος υπήρξε ένας μύστης της μαγικής διάστασης των εικόνων, του δραματικού διαλόγου φωτός-σκιάς και αντιμετώπιζε τη ζωγραφική ως την πλέον αρχετυπική μορφή της γραφής. Γι’ αυτόν η τέχνη ήταν πάντα το αμάλγαμα γνώσης και ενόρασης.
Ο Γιώργος Κωστόπουλος συλλέγει ευλαβικά εδώ και δεκαετίες κάθε μορφή έκφρασης αυτού του πρωτεϊκού καλλιτέχνη έχοντας πάντως επιτύχει κάτι μοναδικό: Δηλαδή να μαζέψει σχεδόν όλες τις εκδόσεις τέχνης (και εννοώ τις αριθμημένες, τις numérotées) και τα artist books ή τα folios του καλλιτέχνη.
Έτσι μεταξύ των άλλων οι επισκέπτες της ART Thessaloniki θα έχουν την ευκαιρία να δουν εκτός των ελαιογραφιών, των μεταξοτυπιών, των λιθογραφιών, των σχεδίων και των ταπισερί, τα εξής σπάνια και πολύτιμα βιβλία – objets dart:
·         Jean-Paul Sartre, Le mur, με 35 έγχρωμες οξυγραφίες, Gallimard, 1945


·         Edgar Allan Poe, The Raven, 12 ξυλογραφίες και 10 οξυγραφίες, Ed. Pierre Worms, 1952
·         Arthur Rimbaud, Une saison en enfer, 18 έγχρωμες οξυγραφίες, Les Bibliophiles comtois, 1966
·         Raymond Queneau, L’Instant fatal, με 16 ασπρόμαυρες οξυγραφίες και 1 έγχρωμη χαλκογραφία, Nourritures Terrestres, 1946
·         Guillaume Apollinaire, Le Bestiaire, 6 οξυγραφίες, αυτοέκδοση, 1949.
·         Guillaume Apollinaire, L’Hérésiarque et Cie, με 12 χαλκογραφίες, Paris, Ed. Stock, 1945
·         Six dessins de Mario Prassinos, Neuchâtel, Galerie Numaga, 1964
·         Gisèle Prassinos, L’instant qui va, 1 χαλκογραφία, Folle Avoine, 1985
·         Maurice Toesca, Speranza La Fleur, 30 σχέδια, Rougerie, 1951
·         Mario Prassinos, Les Prétextats, Paris, Gallimard, 1973
Theatre de Racine,  II Les plaideurs,  Britannicus,  Berenice,  χαλκό γράφεις,  Editions de l'image Litter aire,  Paris- Nice,  1949


Ο Μάριος Πράσινος γεννήθηκε στη Κωνσταντινούπολη το 1916 και πέθανε στην Avignon το 1985. Ο πατέρας του Λύσανδρος ήταν επίσης καλλιτέχνης ενώ η αδελφή του Gisèle, γεννημένη το 1920, έγινε διάσημη ως ποιήτρια και μούσα των Υπερρεαλιστών. Αυτή είναι η πρώτη έκθεση των μοναδικών του βιβλίων στην Ελλάδα.



Χρήστος Αντωναρόπουλος, «Από την Αφροδίτη της Μήλου στη Μέριλιν»


Δίπλα στην έκθεση του Μάριου Πράσινου, ένας σύγχρονος Έλληνας δημιουργός, ο Χρήστος Αντωναρόπουλος (1958) παρουσιάζει συμπληρωματικά επτά κατασκευές από φύλλα Plexiglas χαραγμένα με λέιζερ και φωτισμένα από ταινίες LED. Τα ιδιότυπα αυτά φωτογλυπτά που ισορροπούν ανάμεσα στην υλικότητα και την ψευδαίσθηση όπως επίσης το ακριβές σχέδιο και την τεχνολογική εφαρμογή, εικονογραφούν ευρηματικά την εναγώνια περιπέτεια των εικαστικών μορφών: από την Αφροδίτη της Μήλου, σύμβολο όχι μόνο του αρχαίου κόσμου αλλά και της δυτικής αισθητικής υπεροχής, έως τον Πικάσο και τον Andy Warhol, δηλαδή την αυθάδη αντίσταση του Μοντερνισμού απέναντι σε κάθε κλασικό πρότυπο. Οι Πράσινος-Αντωναρόπουλος αναπτύσσουν στη κοινή αυτή τους παρουσίαση έναν εξαιρετικά εντυπωσιακό διάλογο φωτός και σκιάς.