Συνολικές προβολές σελίδας

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015

Τα παιδιά με τα πλαστικά κυπελλάκια στα χέρια...

Ή, η μεταφυσική του φραπέ 

 



Οι εθνικές ψυχώσεις μας: κινητά και φραπέδες. Κυκλοφορούμε κρατώντας ένα πλαστικό κύπελλο και σκαλίζοντας ένα κινητό. Λες και φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας. Ο φραπές γίνεται άλλοθι ευχαρίστησης, σωσίβιο στον πέλαγο της καθημερινότητας που τη μαστίζει η κρίση. Η παρουσία του φραπέ ακόμα και στα περίπολα της αστυνομίας πείθει ότι είναι κάτι περισσότερο από ένα από αφέψημα, μια συνήθεια κοινωνική, μια “πόζα”, όπως θα 'λεγε ο Richard Ellman, ή ένα habitus κατά Bourdieu (προδιάθεση). Ούτε πάλι πρόκειται για απλή εξάρτηση (όπως φερ’ ειπείν η μανία των νέων με τα κοκα-κολούχα). Κατά τη γνώμη μου ο φραπές είναι το σύμβολο μιας άρνησης. Ο φορέας του δηλώνει ότι απέχει, ότι διακόπτει, έστω κι αν τίποτε εργάζεται ή οφείλει να εργάζεται. Είναι στάση, κυριολεκτικά, ζωής. Γι αυτό και επιχωριάζει στις δημόσιες υπηρεσίες, όπου ως γνωστόν όταν δεν θάλλει η μίζα, ανθεί η λευκή απεργία. Πίνω φραπέ και μάλιστα κουβαλάω το πλαστικό ποτηράκι παντού, στο δρόμο, το λεωφορείο, στο αμφιθέατρο, στη διαδήλωση (συχνά μετά κομβολογίου!) σημαίνει “είμαι και δεν είμαι εδώ”, “θα ήθελα να ήμουν αλλού”, “ανήκω αλλού”, “εκπροσωπώ την ελάσσονα προσπάθεια, την συνεχή σχόλη, τις αδιάκοπες διακοπές”. Εν τέλει ο φραπές αναδεικνύεται σε αλληγορία της χαράς της ζωής και σε ό, τι απελευθερώνει τον χρήστη από οποιαδήποτε υποχρέωση ή καταναγκασμό. Είναι η σημαία της ιδιότυπης, ιδιόχρηστης ελευθερίας μικροαστικού τύπου που φοριέται και σαν εσάρπα ή κασκόλ. Αυτή η ακηδία, ο γενικός συμψηφισμός και η γενική παραίτηση μας που έφεραν ως εδώ. Που μας καθόρισαν οντολογικά μέσα από το “καταναλώνω άρα υπάρχω”, καταργώντας στην πράξη την όποια συλλογικότητα.
Οι πάντες λοιπόν πίνουν παντού φραπέ. Στο μετρό πάλι όχι επειδή απαγορεύεται. Μοιάζει σχεδόν μεταφυσικό. Οι απαγορεύσεις του μετρό είναι ο μόνος θεσμός στον οποίον οι Έλληνες υπακούουν αδιαμαρτύρητα. Πρόκειται απλώς για τον εθνικό μας χατζηαβατισμό, το σύμπλεγμα της κότας που μας κατατρύχει ή το μετρό στο συλλογικό υποσυνείδητο αντιπροσωπεύει την ύψιστη τελειότητα, την άψογη χρήση, το ίδιο το πρόταγμα της νεοτερικής ουτοπίας ενσαρκωμένο; Δεν ξέρω.Αλλά για να δούμε τι σημαίνει “καφές” σημειολογικά (για να θυμηθούμε και τον Χικμέτ); Διάλειμμα, ξεκούραση, διακοπές, ανάπαυλα. Άρα όλοι αυτοί με τον φραπέ στο χέρι επί ώρες, ακόμα τα περίπολα της ΕΛΑΣ, είναι σαν να λένε: “Εμείς εργαζόμαστε μεν αλλά κάνουμε και διάλειμμα. Ή, καλύτερα, επιμηκύνουμε το χρόνο διακοπών εντός της εργασίας μας. Είμαστε εδώ και αλλού. Επεκτείνοντας την ιδεολογία και τη μεταφυσική της “διασκέδασης”, παντού...
Έτσι οι φραπεδούχοι χαλαροζόμπι αναδεικνύονται σε ασυμβίβαστους αδειούχους της όποιας καθημερινότητας, τα παιδιά εκείνης της ζωής που είναι βιώσιμη μόνον όταν παραμένει αδρανής. Σαν στεκούμενο νερό. Και τώρα πια ακραγγίζουμε χαρακτηριστικά που αφορούν σ’ ολόκληρη την κοινωνία μας. Αυτήν που έχει εθισθεί δραματικά να μην παράγει τίποτε αλλά να επιθυμεί τα πάντα. Η επικράτεια του φραπέ δονείται μοιραία από την ακράτεια της κατανάλωσης .Και τα χειρότερα δεν έχουν αφιχθεί ακόμη…. 


ΥΓ. 1 Τουλάχιστον οι δημοκράτες του φραπέ είναι επιτηδευμένα χαρούμενοι. Ενώ όλοι οι άλλοι, οι σύνευνοι της καθημερινότητας μας, είναι μουτρωμένοι, κατηφείς, επιθετικοί, αγενείς. Κι αυτή η συμπεριφορά δεν είναι προϊόν της κρίσης. Αντιθέτως, προέρχεται από την εποχή της ατομιστικής ευμάρειας. Τότε που εκδηλωνόταν ο χειρότερος ρατσισμός των Ελλήνων: Εναντίον σε Έλληνες. Το “εγώ” μας über alles!

ΥΓ. 2 Αυτόν τον τρόμο Ιστορίας οφείλει να επιδείξει σήμερα η Αριστερά και να μην εξαντλεί την δυναμική της σε τακτικισμούς και λαϊκιστικές εξαπλουστεύσεις. Η πολιτική της είναι δύσκολη, επώδυνη αλλά ορθή. Αυτή τη πολιτική οφείλει να μεταλαμπαδεύσει μεθοδικά και πέραν των παραδοσιακών ψηφοφόρων της. Σ' ένα κοινό κατά βάθος συντηρητικό που την υποστηρίζει σήμερα περιστασιακά, κακομαθημένο από την πελατειακή νοοτροπία που καλλιεργούσε ξεδιάντροπα και επί δεκαετίες ο δικομματισμός. Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα: Εφόσον δεν έγιναν αιφνιδίως όλοι σοσιαλιστές! Ιδού λοιπόν το πρόβλημα: Αριστερά σημαίνει ανατροπή κι ευαισθησία κι όχι διατήρηση των συμφερόντων ορισμένων συντεχνιών. Και κυρίως δεν σημαίνει κολακεία όλων εκείνων που έμαθαν να είναι αντιπαραγωγικοί, βολεμένοι, θεσιθήρες, αργόμισθοι, εραστές της ήσσονος προσπάθειας, “ιδεολόγοι” της καρέκλας και της ευκολίας. Δημοκράτες του φραπέ...

ΥΓ. 3 Τουλάχιστον με το τέλος του Υπαρκτού ανύπαρκτου και τις επαναληπτικές κρίσεις του καπιταλιστικού συστήματος εμπεδώσαμε πως δεν υπάρχουν έτοιμες συνταγές και αυτόματοι πιλότοι όχι μόνο για τη διαχείριση μίας χώρας αλλά ολόκληρου του πλανήτη. Η χρεοκοπία των «μάγων» και των «σοφών» παγκοσμίως ελπίζω να συνέτισε κάπως τους εγχώριους μαθητευόμενους ξερόλες. Τουτέστιν τα εντόπια και τα εξωτερικά προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται με «λυσάρια» ή τυφλοσούρτες αλλά με ad hoc αναλύσεις τη στιγμή που αυτά αναφύονται. Δηλαδή hic et nunc. Τεράστιο, νομίζω, μάθημα προς κάθε δογματικό ή οπαδό της μίας και αναντικατάστατης αλήθειας· προς πάσαν σωτηριολογική φενάκη που εγκλωβίζει την ελεύθερη σκέψη και αποθεώνει με μεταφυσικό τρόπο τα κλισέ. Ξέρετε από τι πάσχει κατά βάθος ο τόπος; Από έλλειψη πρωτότυπης θεωρίας και από σπάνιν καινούργιων ιδεών ένθεν κακείθεν. Αυτό συνιστά το αληθές αδιέξοδο του δικομματισμού, αυτό κάνει το μέσο πολίτη τόσο δύσπιστο απέναντι σε όσους του υπόσχονται ανατροπές και ρήξεις με τα ίδια εφθαρμένα και διεφθαρμένα πρόσωπα. Με τις ίδιες εφθαρμένες και φθαρτικές ιδέες. Και είναι αυτό που επιτρέπει σε διαφόρους σαλτιμπάγκους της εξουσίας να γαυριώνται και να κορδακίζονται στα τηλε-έδρανα, προκαλώντας αποστροφή στους νουνεχείς και θαυμασμό ανάμικτο με οίκτο στους… αθώους. «Δες πώς τα κατάφερε ο μεγάλος!» Από αρπακολλατζής της δημοσιογραφίας παράγων των ΜΜΕ, εθναμύντορας, βουλευτής, πολιτικός αρχηγός και στο μέλλον τις οίδε… Δεν έχει όριο η γελοιότητα ούτε μέτρο η επικράτεια των μετρίων. Και βέβαια η σχολή που δημιούργησαν όλο και αποκτά νέα στελέχη. Προς τέρψιν της φυλής των Κιμάκη, η οποία χρειάζεται ανάλογο υλικό για να υπάρχει και αυτή με τη σειρά της. Είπαμε: Διάσημος είναι κάποιος που έτυχε να είναι διάσημος επειδή είναι διάσημος. Τόσο απλά! Στον όλβιο αυτό τόπο εξέλιπε και η πλέον στοιχειώδης αξιοκρατία, η πλέον αυτονόητη αιτιοκρατία. Αρα βασιλεύει η οντολογία του τίποτε. Το αιτιατό εδώ και χρόνια αποκολλήθηκε από το αίτιό του και τρέχει ξετρελαμένο στις λεωφόρους της ξεφτίλας. Ο Derrida και το ασύμπτωτο σημαινόντων και σημαινομένου θάλλουν στην πατρίδα μας κι ας το αγνοούν όσοι εμπλέκονται στη διακυβέρνηση ή την εκπροσώπησή της. Η μονοσήμαντη, ακαδημοποιημένη, ανέμπνευστη και αντιαισθητική εκπαίδευση τώρα δικαιώνεται. Εξι χρόνια στα γυμνάσια και τα λύκεια της χώρας αρκούν -η πρωτοβάθμια παιδεία αντέχει ακόμη- για να παραγάγουν -κι όχι να «παράξουν», που λένε πια όλοι- γενιές αμόρφωτων παιδιών, ευχειραγώγητων από την, όποια, φανερή ή αφανή εξουσία. Από την άλλη και ενώ σοβεί η πολιτικο-οικονομική κρίση και οι οργανωμένες μειοψηφίες ετοιμάζονται για νέο «ανένδοτο» εναντίον του συνόλου, οι πάντες απολαμβάνουν ξαπλωμένοι στα μυριάδες cafe της επικράτειας το φραπέ τους. Βλέπω φραπεδόβιους παντού! Ο φραπές πλέον ως ιδεολογική συμπαραδήλωση μιας κοινωνίας που βάζει την απόλαυση πάνω από την υποχρέωση είναι το απόλυτο must. Πριν από λίγους μήνες μάλιστα άρκεσε η απλή εκσφενδόνιση του κυπέλλου για να απολέσει η αξιωματική αντιπολίτευση το μελλοντικό της ηγέτη.

ΥΓ. 4  Επειδή τέλειωσε η εποχή που ονομάζαμε «αθώους» όσους δήλωναν άγνοια. 




Τρίτη 24 Μαρτίου 2015

GRAFFITI - ΟΙ ΤΟΙΧΟΙ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ Η ΤΥΧΗ ΤΟΥΣ

Η ART ATHINA 2015 τιμά τα γκράφιτι και την προϊστορία τους



Ποια είναι η ζωγραφική μετά την ζωγραφική;

Κυρίως είναι η τέχνη του δρόμου, τα graffiti, η μνημειώδης καταγραφή του απαγορευμένου και του εφήμερου, δηλαδή το αίτημα για μια τέχνη εκτός των κατεστημένων θεσμών. 

Έξω από το τελάρο η ζωή δεν είναι πάντα ωραία, η διαφυγή αυτή όμως είναι αναγκαία για να προκύψει το καινούργιο.

Θυμηθείτε τον Βλάση Κανιάρη (1928-2011) πρωτοπόρο απολογητή των τοίχων της Αθήνας και της καθημερινής γλυκόπικρης ιστορίας τους αλλά και πρόδρομο των εκατοντάδων (!) street artists του σήμερα. Αυτοί που στα όρια του νόμου και των θεσμών, συχνά κυνηγημένοι ή απαξιωμένοι δημιουργούν μια ιδιότυπη εικαστική αναγέννηση σε ένα τόπο και μια εποχή βαθιάς κρίσης. Κρίση που είναι και πολιτιστική και ιδεολογική.

Η Art-Athina και φέτος επανέρχεται με ένα αφιέρωμά της στους γκραφιτάδες της Αθήνας, στις «ταγκιές» αλλά και στις μεγάλες αφηγηματικές συνθέσεις τους, τιμώντας μια τέχνη ανώνυμη αλλά όχι χωρίς συγκεκριμένους δημιουργούς και αμφισβητούμενη αλλά όχι εκτός ιστορίας.

Ο Διεθνής Τύπος από καιρό έχει εντοπίσει με οξυδέρκεια ότι κάτι συμβαίνει στους τοίχους της Αθήνας παρά το άνισο και συχνά χαώδες της προσφοράς των σχετικών εικόνων.

Καιρός να τα δούμε και εμείς με άλλο βλέμμα........

Σάββατο 21 Μαρτίου 2015

Πιθανοί τίτλοι κειμένων που βαριέμαι αυτή τη στιγμή να γράψω

(Παρακαλούνται οι αναγνώστες να τα γράψουν ή να τα συμπληρώσουν οι ίδιοι)


•Τέχνη είναι συχνά η μορφοποιημένη τύψη μιας ανεκπλήρωτης επιθυμίας.

•Να τους ταράξουμε στον πολιτισμό, σύντροφοι! (Τι περιμένουμε; Εξ άλλου είναι το οικονομικά συμφορότερο τώρα που η αρχή της πραγματικότητας οφείλει να ισχύσει στους λόγους και τις πράξεις της κυβέρνησης.)

•Με άλλα λόγια, τώρα που λεφτά δεν υπάρχουν.

•Τέχνη είναι συχνότερα ο φόβος μας για ό, τι μας ξεπερνάει.

•Του kitsch η μάνα κάθεται ή  Εορτάζοντας την 25η Μαρτίου 2015.

•Ή, Αφιέρωμα στον Γιάνη Keats, Άγγλο ρομαντικό ποιητή (1795-1821)

•Ο λαϊκισμός δεν ειναι προοδευτικότητα. Ποτέ δεν ήταν.

•Η επικράτεια των υποκοριστικών. (Ως τώρα αποκαλούσαμε με τα μικρά τους ονόματα "Κωστάκη", "Γιωργάκη", τους λιποβαρείς πρωθυπουργούς. Τώρα ήρθε η σειρά και του Προέδρου της Δημοκρατίας: "Πάκης"! Όσο χαμηλώνουν τα μεγέθη, τόσο νερουλιάζουν οι θεσμοί.)

•Ποια Αριστερά; καθώς μπαίνουμε ή καθώς βγαίνουμε;

•Το ασίγαστο έπος των τσουκαλάδων ή  Πως ένας αποτυχών βουλευτής γίνεται Γ.Γ του Υπουργείου δημόσιας τάξης (ή, καλύτερα, Πως η Αριστερά μαθαίνει γρήγορα τα κόλπα της Δεξιάς. Ή, ακόμα χειρότερα, Πως η εξουσία διαθέτει αφόρητα ομοειδή ανακλαστικά).

•Κυριακή του Ασώτου ή Πως το πολιτικό κεφάλαιο του Αλέξη Τσίπρα μπορεί να σπαταληθεί αφρόνως εν μια νυκτί από ποικίλους σταλίνες ή μπαρουφάκηδες (Το παρήγορο είναι ότι ο Αλέξης πάει καλά τόσο εκτός όσο και εκτός. Όσο πιο γρήγορα προχωρήσει σε διορθωτικές κινήσεις του υπάρχοντος κυβερνητικού σχήματος, τόσο περισσότερο θα εμπεδωθεί η ηρεμία και στη κοινωνία και στην αγορά που τόσο την έχουνε ανάγκη).

•Το δράμα της προσγείωσης μετά από μιαν υψιπετή πλην σύντομη πτήση στους αιθέρες (μαθαίνοντας από τον Antoine de Saint-Exupéry).

•Το νόημα των λέξεων το δίνουν όσοι διαθέτουν την εξουσία (και των λέξεων).

•Μικρό αφιέρωμα στην Αλίκη και τον Λιούις Κάρολ

•Η ποιητική λεξιλαγνεία του ΠΑΣΟΚ συνεχίζεται εν μέσω κραταιού ΣΥΡΙΖΑ: Π.χ Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη (αρκεί να μην έχεις αυτοκίνητο παρκαρισμένο κοντά στο Πολυτεχνείο και να μην ζεις στα Εξάρχεια).

•Πότε θα απαλλαγούμε από τους τραμπούκους των πανεπιστημίων; Ή, η υποκριτική καραμέλα του ασύλου και πως αυτό καταργείται συστηματικά από τις οργανωμένες μειοψηφίες. 

•Όσο η σύγχρονη Αριστερά συνεχίζει να συνομιλεί υπόγεια με την άκρα Αριστερά ή, ακόμα χειρότερα, με την τρομοκρατία, τόσο η Δεξιά θα νομιμοποιεί την σχέση της με τον ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής. Το πράγμα είναι πολύ σοβαρό για να αντιμετωπίζεται τόσο ανεύθυνα.
Επαναλαμβάνω: Παιδιά ξέρει κανείς τη δουλειά; 


 
•Δεν υπάρχει πιο χυδαία βία από τη βία εναντίον των αγαλμάτων, εναντίον των μνημείων, εναντίον της ιστορίας της ίδιας.
 
•Όσοι τιμωρούν την ομορφιά στο όνομα της επανάστασης ή της σύγκρουσης με το κατεστημένο, τραυματίζουν όχι μόνο τα παρελθόν αυτού του τόπου αλλά κυρίως το μέλλον του. 
 
•Και άλλη υποκρισία: Η "μουτζουροποίηση" χάριν παιδιάς των αγαλμάτων είναι κοινός τόπος σε κάθε ελληνική πόλη χρόνια τώρα. Είναι η βραδινή διασκέδαση της ανήσυχης νεολαίας που έμαθε στο σχολείο μόνο να μισεί και ποτέ να αγαπά. 

•Κουίζ : Γιατί το γκράφιτι στο Πολυτεχνείο δεν είναι βανδαλισμός ενώ η επίθεση εναντίον των μνημείων είναι;  Πόση ομορφιά αντέχουμε τελικά; Πόσο κάλλος δικαιούμαστε; Πόσο έχουμε συμφιλιωθεί με τη φρίκη της καθημερινότητας μας; 

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015

Ευχαριστώ Φλώρινα!


Χιόνια στο καμπαναριό, Φλώρινα, 6 - 12 Μαρτίου 2015



Ελληνικά σπίτια και αρχαιότητες στη Μπίτολα (Μοναστήριο)



Γλυπτική και αντιγλυπτική στα σύνορα

Ο φίλος μου ο Μανωλάκης

Ο σύντροφος Κωστάκης και ο αγγελοπουλικός Σακουλέβας





 
Η διάσημος των καλλιτεχνών Σχολή εν Φλωρίνη

Ο οικοδεσπότης μου ο Χάρης

Η οικοδέσποινα  Μάγδα









Η μαγική Μικρή Πρέσπα και ο Άγιος Αχίλλειος

 ΥΓ. Ευχαριστώ θερμά τον πρόεδρο του τμήματος Α. Ανδρέου, όλους τους συναδέλφους διδάσκοντες και τους τόσο ζεστούς φοιτητές τους για τη μοναδική εμπειρία και τη θερμή φιλοξενία (φωτό: Χ. Κοντοσφύρης, Μ.Σ.)



Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015

Δυο ποιήματα

Άγγελος


Με πήρε ο Άγγελος στην αγκαλιά του
ακούμπησα το κεφάλι μου στο στέρνο του
και χάιδεψα τα φτερά του ανακουφισμένος.
"Δεν θα πεθάνεις ποτέ", μου ψιθύρισε.
"Το ξέρω", του απάντησα κι είχα κιόλας 
πετάξει...






Στιγμιαίο


Άνθρωποι να γελάνε 
σε φωτογραφίες ασπρόμαυρες 
κάποτε.
Τώρα, κρανία ασπρισμένα 
σε χώμα μαύρο.

5/02/2015


Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015

Η δικαίωση του πολιτικού




Το κράτος του ωραίου αντέδρασε ακαριαία. Δεν παίζουμε με θέματα αισθητικής. Το αιρετικό γκραφίτι στο ΕΜΠ ήδη καθαρίζεται. Η τάξις αποκαθίσταται, οι νόμοι λειτουργούν, οι θεσμοί ισχύουν, το κάλλος επέστρεψε στον θώκο του, το άσχημο εξοβελίζεται, η ντροπή σβήνεται, η κάθαρσις, συμβολική και ρεαλιστική, προχωρά, η πόλις πάλι κερδίζει τον αυτοσεβασμό της. Η επικίνδυνη αισθητικοποίηση του γκρίζου καταδικάζεται ως ασύμφορη και εκτός κλίματος εποχής, το άλλο γκρίζο, το διάχυτο, το χαώδες ξανακερδίσει ολοκληρωτικά. Όσο κι αν θέλει η τέχνη να λειτουργεί πολιτικά, η πούρα πολιτική δεν καταλαβαίνει από καλλιτεχνίες ή τέτοια. Εδώ είναι Μπαλκάνια. Οι λοξές ευαισθησίες συντρίβονται.  Εκτός του Μπαλτάκου του Αμβρόσιου Καλαβρύτων και του Άνθιμου Θεσσαλονίκης μπορεί τώρα και ο Άδωνις να επικροτήσει την κυβέρνηση.

ΥΓ. Που να ήξεραν οι αφελείς της όποιας εξουσίας πως το graffiti έτσι δικαιώνεται, όχι μόνο ιστορικά, όχι μόνο αισθητικά, αλλά πρωτίστως πολιτικά. Αόρατο θα είναι πιο δραστικό από ό, τι ορατό. Κι όταν οι τοίχοι ξαναποκτήσουν τη γνωστή βρώμα και αφισοκουρελαρία τους, τότε το αόρατο θα καταστεί και πολύτιμο.

Άσχετο: Ο κύριος Βαρουφάκης μετάνιωσε επειδή έγινε το σώσε στην Αθήνα, όχι διότι δεν του άρεσε η αισθητική της φωτογράφισης! Επιπλέον της επιθετικής επαιτείας και της τζάμπα μαγκιάς, είμεθα και αχάριστοι!

Αθηναϊκή βεγγέρα


Από τον φίλο Δημήτρη Πληβούρη: το "Ελληνομουσείον" ζει!


Avant la bataille, για το ζεύγος Βαρουφάκη, après ou pendant la bataille για τον αξιωματικό και τις δυο ατθίδες στο έργο του Ιακώβου Ρίζου. Αναφέρομαι στον "ατυχή" πόλεμο του 1897 που είναι και η ημερομηνία του έργου. Τι σύμπτωση! Όταν ο αξιωματικός απήγγελλε ποίηση στα κορίτσια, η Ελλάδα ηττάτο στη Μελούνα. Μιλώντας συχνά για αυτόν τον πίνακα, υπογράμμιζα την έλλειψη ιστορικής συνείδησης εκ μέρους της τέχνης της εποχής εκείνης. Σε μια περίοδο εθνικής καταστροφής, κάποιοι μεγαλοαστοί φλερτάρουν ανέμελοι με φόντο την Ακρόπολη. Τώρα έχουμε την Τρόικα, τότε είχαμε τον διεθνή οικονομικό έλεγχο (ΔΟΕ) από το 1898 έως το 1975 αν δεν απατώμαι. Ήταν βλέπετε η περίφημη πτώχευση του 1893 επί Χαριλάου Τρικούπη. Εκλεκτικές συγγένειες και ταυτολογίες της ιστορίας.
Παρένθεση: Με το Γιάνη και τη Δανάη απέκτησε και η Αριστερά τον Άδωνι και την Ευγενία της. Μόνο που οι δικοί μας είναι πολύ πιο σίκ!

ΥΓ. Δεν προβληματίζει κανέναν ότι οι πιο θερμοί οπαδοί του μπαρουφακισμού είναι ο Μπαλτάκος, ο Καλαβρύτων Αμβρόσιος και ο Θεσσαλονίκης Άνθιμος;

Κυριακή 15 Μαρτίου 2015

Ο Bob Wilson και ο βανδαλισμός της λα-Μαρίνας



Το μοντέρνο σε όλες τις εκδοχές του συμποσούται στο ευφυές σύνθημα που διάβασα σε τοίχο των Εξαρχείων "Ήρθαν τ´ αύρια να διώξουν τα σήμερα". Το μοντέρνο επενδύει ανυποχώρητα στο μέλλον και αντιμετωπίζει το παρελθόν ως κληρονομιά μεν, ενοχλητική δε. Άρα μοντέρνος δεν μπορεί να είναι ο Bob Wilson με τη Lady Gaga του να ποζάρει ηλίθια ως δολοφονημένος Marat και να παρωδεί το κορυφαίο έργο της Επανάστασης του 1789 και τον πρώτο Άγιο της ιστορίας των νεότερων χρόνων. Πρόκειται απλώς για μια μεταμοντέρνα αμερικανιά που κάνει ταυτοχρόνως επίδειξη χρημάτων και χαμηλού γούστου. Όπως δεν είναι μοντέρνες οι illustrées αναπαραστάσεις του Greco στο φράχτη της υπό ανοικοδόμηση Εθνικής Πινακοθήκης. Το μυστήριο του δαιμόνιου Κρητικού δεν εικονογραφείται με τόσο ξεδιάντροπο-διαφημιστικό τρόπο. Στη μεταμοντέρνα εποχή, η εικόνα καταπίνει το λόγο και η φαντασμαγορία την εικόνα. 
Αντίθετα στη μοντέρνα τέχνη, περισσότερο από το να συγκινηθείς, πρέπει να πιστέψεις. Ει δυνατόν, στο αόρατο. Μοντέρνος δηλαδή είναι ο Τερζόπουλος με τις "Βάκχες" του στη Μόσχα, ο Κουρεντζής αλλά και το γκράφιτι στο Πολυτεχνείο. Ό, τι δηλαδή αναπνέει εκτός της κυρίαρχης, ληθαργικής σύμβασης. 
Αυτήν την ανοησία του φράχτη της ΕΠΜΑΣ που εξισώνει τη μεγάλη ζωγραφική με το offset και την εμπνευσμένη χειρονομία με τη λαμαρίνα (ή, μήπως, λα-Μαρίνα;) διαφημίζοντας πατριδοκαπηλικά τον "δικό" μας, κανείς ευαίσθητος δημοσιογράφος δεν σκέφτηκε να στηλιτεύσει. Επειδή εκεί αρχίζει και τελειώνει η αισθητική τους. Στη φαντασμαγορία μιας εικόνας χωρίς βάθος.  Κατά τη γνώμη μου αυτό κι αν είναι βανδαλισμός. Η εποχή των εικόνων σημαίνει κυρίως την εξαχρείωσή τους.

ΥΓ. Τι συμβαίνει τελικά με την Εθνική Πινακοθήκη; Αληθεύει ότι γίνεται έρευνα για έλλειμμα 1.500.000 ευρώ στο ίδρυμα; Τι περιμένει το ΥΠΠΟ για να ξηλώσει ΔΣ και διεύθυνση; Υπενθυμίζω ότι από την εποχή Βουλγαράκης, ο γενικός επιθεωρητής δημόσιας διοίκησης είχε διαπιστώσει οικονομικές ατασθαλίες στην Πινακοθήκη. Ξέρω πως υπάρχει εκεί μια σπείρα που ακόμα δρα ανενόχλητη. Ως πότε;



Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

Ανθρωπιστική κρίση και μπαρούφες

 Έκτακτη η φωτογράφηση του κ. Βαρουφάκη και της συζύγου του κας Στράτου για το Paris Match που κυκλοφορεί. Και προπαντός καταλυτικό επιχείρημα υπέρ της Ελληνικής κυβέρνησης ως προς την σοβούσα ανθρωπιστική κρίση στη χώρα. Φαντάζομαι ότι θα πείστηκε και ο τελευταίος Λετονός ή Κροάτης, ο διαμαρτυρόμενος πως κερδίζει λιγότερα από τους Έλληνες εργαζόμενους ότι τα πράγματα στη χώρα μας είναι αναποτρέπτως τραγικά. Λίγος Ιησούς σε συνδυασμό με μια κουταλιά λιτού βίου, περισσότερος, αντιμνημονιακός τσαμπουκάς και ναρκισσισμός με την ωραιοπάθεια στο κρεσέντο και να, έχουμε την επιτυχημένη συνταγή μιας μεταμοντέρνας Αριστεράς.

ΥΓ. 1 Αγαπητέ Βαρ-ούφο, αδικείσαι ως υπουργός οικονομικών. Κάνεις για πρωθυπουργός και βάλε! Στο Paris Match φωτογραφίζονται συνήθως πριγκιπικά ζευγάρια, οι τελευταίοι γαλαζοαίματοι γόνοι, και οι σταρ της σόουμπιζ. Ενωτικό στοιχείο όλων αυτών είναι μια χρυσοποίκιλτη ευτυχία που δεν κρύβεται. Όπως και στη δική μας περίπτωση των γόνων -ή, μάλλον κώνων για να θυμηθούμε και τη Δανάη- καλών οικογενειών. Σε αντίθεση βέβαια με τη γενική κατήφεια. 

ΥΓ. 2 Το ότι οι δυνατότητες αντίδρασης της Ελληνικής αριστερής κυβέρνησης είναι περιορισμένες, το ξέρουμε. Αλλά επίσης ξέρουμε ότι η Αριστερά μπορεί, μεν, να μην διαθέτει κυβερνητική εμπειρία, διαθέτει όμως ιδεολογικό οπλοστάσιο και, προπαντός ήθος. Εκτός κι αν από τους Λιάπηδες της δεξιάς περάσαμε χωρίς να το καταλάβουμε, στους γιάπηδες της αριστεράς. Με δυο λόγια το προσωπικό σόου δεν ταιριάζει στις παρούσες συνθήκες της χώρας αλλά και στην εν γένει αισθητική της Αριστεράς όπως την ξέρουμε ως σήμερα. Δυστυχώς για τον τόπο ο κ. Βαρουφάκης απέτυχε σε όλα δημιουργώντας αναίτιες εντάσεις και καθιστώντας την Ελλάδα ενοχλητική και αντιπαθή στο σύνολο των υπολοίπων Ευρωπαίων. Ακόμα και τους αδελφούς Κύπριους! Yianis, παίξαμε... την θεωρία των παιγνίων και χάσαμε. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. 

ΥΓ. 3 Ο Τσίπρας, που έχει κερδίσει τις εντυπώσεις με την μετρημένη συμπεριφορά του και που δεν διαφήμισε την οικογένεια του όπως θα μπορούσε, οφείλει να μετακινήσει τον κιτς σόουμαν Βαρουφάκη όσο πιο γρήγορα γίνεται. Επειδή δεν υπηρετεί την Ελλάδα, την κυβέρνηση ή τον πρωθυπουργό του. Αντιθέτως, χρησιμοποιεί τον υπουργικό αξίωμά του (τόσο κρίσιμο αυτή τη στιγμή), την κυβέρνηση, τη χώρα και εν τέλει τον καθένα μας, για αποκλειστικά δική του προβολή.
Δεν δέχομαι να παραμείνω όμηρος της ωραιοπάθειας του τύπου αυτού. Έλεος! Θα καταφέρει να μας κάνει να νοσταλγήσουμε τον Στουρνάρα...

ΥΓ. 4 Φοβάμαι πως κυβερνάει ακόμα ο θίασος του Γιωργάκη. Με τον Βαρουφάκη πρωταγωνιστή. Ο οποίος βέβαια δεν θα μείνει χωρίς δουλειά. Θα χρυσοπληρώνεται σε σεμινάρια ανά την υφήλιο και θα φωτογραφίζεται συνέχεια χωρίς ενοχές.

ΥΓ. 5 Ο πιο ισχυρός άνδρας αυτή τη στιγμή στη χώρα είναι ο πρωθυπουργός. Αυτόν στηρίζει η πλειονότητα του ελληνικού λαού παρά τις αμφιβολίες του, αυτόν αποδέχεται ακόμη και ο πιο σκληροτράχηλος πυρήνας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτός δικαιούται να πάρει τις όποιες πρωτοβουλίες. Άμεσα ...


 Sur une terrasse de l'immeuble familial de Danaé à Athènes, dimanche 8 mars.



Juste le temps d'avaler une salade avant de repartir pour Bruxelles

Ιδού το επίμαχο γαλλικό κείμενο: 
"A l’ombre du Parthénon, il se prépare à affronter Bruxelles et ses diktats. Le ministre grec des Finances nous a reçu chez lui à Athènes avec son épouse, Danaé Stratou. Un nid d’amour au pied de l’Acropole. Mais pas beaucoup de temps pour roucouler. Pour la cinquième fois en un mois, Yanis Varoufakis, 53 ans, l’oiseau rare du gouvernement de Tsipras, va s’envoler pour renégocier le plan d’aide dont bénéficie la Grèce et éviter la faillite de son pays. 
Sans cravate ni langue de bois, mais bien armé pour défendre la Grèce et décidé à mettre fin à l’austérité. Bardé de diplômes, formé au Royaume-Uni, il a été professeur d’économie dans les universités anglaises, australiennes, grecques et américaines. 
Avec la plasticienne Danaé Stratou, ils se sont rencontrés dans les années 60, vers l’âge de 5 ans. Ils ont trois ans d’écart. Ils ont fréquenté la même école mais ne se sont retrouvés qu’en 2005. Danaé pensait alors avoir épousé un intellectuel féru d’esthétique. Elle se retrouve aujourd’hui dans les bras d’un nouveau héros grec."
Paris Match

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2015

Στο σπαθί του Χαρδούβελη μια ... μύγα!

Ιδου ένα παλαιότερο κείμενο, επίκαιρο και σήμερα. Επειδή όχι μόνο η καλή αλλά και η κακή μέρα από την αρχή φαίνεται.
ΜΣ

ΣΤΟ ΣΠΑΘΙ ΤΟΥ ΧΑΡΔΟΥΒΕΛΗ ΜΙΑ ΜΥΓΑ!

Τρίτη 10 Μαρτίου 2015

Για το Πολυτεχνείο: Nα γνωρίσουμε τα κτίσματα, να αγαπήσουμε τους ανθρώπους

Δήλωση του Μάνου Στεφανίδη, επισκέπτη καθηγητή στην Σχολή Καλών Τεχνών Φλώρινας





Στη μνήμη του Λύσανδρου Καυταντζόγλου, αρχιτέκτονα του ΕΜΠ και των BARNS και BTS που σκοτώθηκαν στις ράγες του Ηλεκτρικού ενώ ζωγράφιζαν.

Τα γκράφιτι στην Αθήνα, τα οποία έχουν έγκαιρα προβάλει διεθνείς εφημερίδες, είναι ό, τι πιο παρήγορο συμβαίνει σε αυτόν τον τόπο της συχνής απελπισίας. Συχνά στα όρια του νόμιμου και του παράνομου, συχνά διωκόμενα, τα γκράφιτι με την έμμονη τους παρουσία, είναι σαν να λένε πως εξακολουθεί να υπάρχει και να δρά μια νέα γενιά και ένας άλλος κόσμος έστω και αν το επίσημο κράτος το αγνοεί. Πως υπάρχει μια άλλη τέχνη εκτός της επίσημης με πρόσημο αποκλειστικά πολιτικό. Η παρέμβαση στη παλιά βιβλιοθήκη του ΕΜΠ είναι αισθητική και πολιτική πράξη και όχι βανδαλισμός.
Η μεγάλη σύνθεση στην πρόσοψη του κτιρίου του Πολυτεχνείου έχει μελετήσει την ιδιαιτερότητα της συγκεκριμένης αρχιτεκτονικής και έχει ενσωματωθεί εξαιρετικά με αυτή, χωρίς να προσβάλει ή να απειλεί τις ενθέσεις μαρμάρου, τις μετόπες, τα τρίγλυφα, κλπ. Οι ζωγράφοι λειτούργησαν με ταχύτητα, ακρίβεια και ευαισθησία, κυριολεκτικά κάτω από τον συμβολικό ύπνο των θεσμών. Και αυτό κάτι σημαίνει. Ήταν για μένα μια έκπληξη αυτό το γκριζάιγ καθώς αγκαλιάζει το κέλυφος του κτιρίου σαν να το προστατεύει. Ασφαλώς λοιπόν και δεν πρόκειται για βανδαλισμό εφ' όσον υπάρχει πολλή γνώση και πολλή μαστοριά στην παρέμβαση. Ασφαλώς και πρόκειται για τέχνη έστω και αν μετράει τα όρια του μικροαστισμού μας. Για μια τοιχογραφία που αναπνέει σε συνθήκες που πια δεν υφίστανται (εννοώ την επική ζωγραφική των μεταβυζαντινών μοναστηριών ή της λαϊκής γραφής του Θεόφιλου που έχουν σήμερα εκλείψει).
Δημιουργείται βεβαίως ένα θέμα νομιμότητας. Μπορούμε να «γράφουμε» σε διατηρητέα μνημεία, σε ιστορικά κτήρια, στα ελάχιστα δείγματα του νεοκλασικισμού του 19ου αιώνα; Αντέχει αυτή η πόλη περισσότερη αυθαιρεσία ή "ετσιθελισμό"; Η απάντηση μου είναι «όχι» αλλά υπό προϋποθέσεις. Στην συγκεκριμένη παρέμβαση οι ζωγράφοι σεβάστηκαν το μνημείο και το αντιμετώπισαν σαν αυτό που είναι, δηλαδή έναν ζωντανό οργανισμό. Είναι υποκρισία να μην θυμάται κανείς πως επρόκειτο για έναν βρώμικο τοίχο γεμάτο επιγραφές και σκισμένες αφίσες. Είμαι σίγουρος πως ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης, με την ομάδα του, είναι γνώστης της ιστορίας του Πολυτεχνείου το οποίο δεν είναι απλά ένα ιστορικό κτήριο, αλλά κάτι περισσότερο. Ένα σύμβολο ζωντανό που οι θεσμοί βολεύονται να το αντιμετωπίζουν μουμιοποιημένα, μουσειακά, και κάποιοι άλλοι ως ενεργή μνήμη και αφορμή έμπνευσης
Το συνειδητοποιείτε; Το Πολυτεχνείο ακόμα εμπνέει και μάλιστα εκτός του ετοιματζήδικου σεβασμού που ακολουθούν χρόνια τώρα οι κομματικές νομενκλατούρες. Το γεγονός αυτό δίνει στον ζωγράφο το δικαίωμα να ζωγραφίζει, και σε μένα το δικαίωμα να μιλάω. Έστω και σε αυτό το ιδιότυπο καθεστώς των ορίων ανάμεσα στο νόμο και την παραβίασή του ή τον θεσμό και την αμφισβήτησή του. Εξάλλου έτσι λειτουργούσαν ανέκαθεν τα γκράφιτι. Στο όριο. Στο όριο της ελευθερίας, της πρόκλησης, της αμφισβήτησης, της επιθετικότητας. Μια επιθετικότητα όμως που αρχίζει και τελειώνει στο χρώμα. Και που συνεχίζει την αναγέννηση των γκράφιτι και στην Αθήνα και σε άλλες ελληνικές πόλεις. Άποψη μου είναι πως πρέπει να γνωρίσουμε τα κτίσματα για να αγαπήσουμε τους ανθρώπους. Και να μην φοβόμαστε τις ζωγραφικές. Ας είναι αυτές η τελευταία βία που θα πλήξει αυτόν το τόπο, που θα απειλήσει το συλλογικό ήθος και τη δημόσια αισθητική. 


ΥΓ. Δυο θλιβερά συμπεράσματα: 
α) Οι τελευταίοι που μπορούν να μας διδάξουν αισθητική είναι οι δημοσιογράφοι.
β) Στην πόλη αυτή, μπορεί ο καθένας να κάνει ανεμπόδιστα και το καλύτερο και το χειρότερο.
Δες προηγούμενο κείμενο για γκράφιτι:

Βιβλιογραφία για τον Barns (Χάρη Κάλφα, 1985-2008) στο βιβλίο μου "Ελληνομουσείον", β' έκδοση, 10ος τόμος, σ. 78.