Ουδείς είναι αθώος

Ο πρωθυπουργός ονόμασε τη συμφορά και την επαναλαμβανόμενη τραγωδία "μεγάλη αναποδιά". Με άγνωστο τον τελικό αριθμό των πνιγμένων στις λάσπες ή των καμένων στα καρβουνιασμένα βουνά. Μεγάλη αναποδιά! Τί κομψή έκφραση για να δοθεί το σύνθημα: Business as usual. Επειδή η μεγάλη ρεμούλα συνεχίζεται. Έργα βιτρίνας που στοιχίζουν πανάκριβα επειδή τρώνε οι "δικοί" μας κι όχι έργα ουσίας που αφορούν στον πολίτη. Ο "Μεγάλος Περίπατος" είναι ένα κραυγαλέο παράδειγμα ασύδοτης σπατάλης και αλαζονείας.

Άρα ουδείς δικαιούται να δηλώνει αθώος ή να προσποιείται άγνοια. Ειδικά τώρα. Μετά το φετινό, τρομαχτικό καλοκαίρι.

Ας αξιοποιήσουμε λοιπόν το πρώτιστο όπλο που διαθέτουμε, τη ψήφο μας. Στις προηγούμενες εκλογές ΔΕΝ ψήφισε σχεδόν ένας στους δύο! Πρόκειται για αυτόν ακριβώς που τώρα διαμαρτύρεται και αναθεματίζει. Που ισχυρίζεται ότι όλοι είναι ίδιοι. Όμως η αποχή είναι συνενοχή. Οι εκλογές για τους Δήμους και τις Περιφέρειες είναι σε ένα μήνα. Το σύστημα θέλει ως περιφερειάρχες κυβερνητικές μαριονέτες τύπου Πατούλη, Αγοραστού ή Χαρδαλιά (του επονομαζόμενου και... Ράμπο)! Είναι στο χέρι μας να ψηφίζουμε αλλιώς. Ας πάμε όλοι στην κάλπη. Ιδιαίτερα οι νέοι. Το παρακάτω κείμενο είναι άκρως διαφωτιστικό για το παιχνίδι που παίζεται. Ας αναλάβει ο καθένας από εμάς τις προσωπικές του ευθύνες:

     " Τα εξαφανισμένα...

(από τον Γιώργο Μαργαρίτη)

Τα ποσά που διατίθενται για έργα υποδομών και ανάπτυξης στην χώρα μας είναι κολοσσιαία.

Από το 2014 ως το 2027 (ημερομηνία ολοκλήρωσης του νέου ΕΣΠΑ) τα ποσά αυτά αθροίζονται σε 80 με 100 δισεκατομμύρια ευρώ (ΕΣΠΑ, Ταμεία Ανάκαμψης, διάφορες πηγές, συν εθνικοί πόροι ΠΔΕ).

Αυτό μας κάνει περίπου σε έξι ως επτά δισεκατομμύρια κάθε έτος.

Οι υποδομές είναι αυτές που όλοι γνωρίζουμε: απλά δεν υπάρχουν. Η χώρα καίγεται, πνίγεται, σκοτώνεται από εγκληματική έλλειψη υποδομών..... 

Τα τεράστια κονδύλια για την διαχείριση των αποβλήτων απλά εξαφανίστηκαν. Οι χωματερές είναι όπως παλιά....

Η καταστροφικά πολυέξοδη προχειρότητα πανταχού παρούσα. Στην χάραξη -ένα μόνο παράδειγμα- του νέου οδικού άξονα στην Κρήτη δεν υπήρξε πρόβλεψη για "υδραυλικές μελέτες"! Πρόκειται για ένα έργο που θα τέμνει κάθετα την λεκάνη απορροής των υδάτων στην βόρεια Κρήτη. Αργότερα, στην πρώτη πλημμύρα, θα ευθύνεται η "κλιματική κρίση" !!!!

Αυτοί οι ωκεανοί χρήματος αυγατίζουν τα κέρδη των κατασκευαστικών -αυτό μόνο κάνουν. Είναι τόσο προσοδοφόρα η δραστηριότητα που εφοπλιστικό κεφάλαιο, επενδυτές και τράπεζες ανταγωνίζονται για το ποιος θα πιάσει την "καλή" μέσα από τα μεγάλα έργα. 

Κάθε τι άλλο θυσιάζεται στον βωμό του κέρδους.

Η δε πληθώρα εύκολων κερδών και συνακόλουθου πλουτισμού (όχι μόνο για τους μεγάλους - κάθε μικροεργολάβος στην Κρήτη περιμένει κατι τις από την "πίτα" του ΒΟΑΚ) μετατρέπει την κοινωνία μας σε ζούγκλα συμφερόντων, μαφιόζων, μπράβων και μηχανισμών ξεπλύματος χρήματος. Το δε κράτος -που κατανέμει τα κονδύλια- κόλαση διαφθοράς. 

Γι' αυτό έχουμε ανάγκη από πολλά ακόμα καζίνο..."

ΥΓ. 1 Ας πάμε όλοι να ψηφίσουμε. Όλοι. Αφού ενημερωθούμε. Επειδή δεν είναι όλοι ίδιοι. Υπάρχουν άνθρωποι με τεράστιο έργο στην τοπική αυτοδιοίκηση το οποίο όμως συστηματικά αποσιωπάται. Ας ψηφίσουμε, λοιπόν, όλοι. Με ψυχρή λογική και θερμό χέρι. Αποφάσισα να εκτεθώ και να βοηθήσω τον Γιώργο Ιωακειμίδη στην Περιφέρεια Αττικής, στον Νότιο Τομέα, γιατί δεν θέλω να παρακολουθήσω την επόμενη καταστροφή στη γειτονιά μας από την τηλεόραση... Εσείς; 

ΥΓ. 2 Το δυσοίωνο ρεκόρ του ιστορικά υψηλότερου ποσοστού αποχής από τις εθνικές εκλογές καταλαμβάνει πλέον η αναμέτρηση της Κυριακής 25 Ιουνίου 2023. Η αποχή άγγιξε το 47,17%, ξεπερνώντας το προηγούμενο ρεκόρ των εκλογών του Σεπτεμβρίου 2015, όταν η αποχή είχε φθάσει το 43,84%. Τίποτα άλλο.

Σημ. Ο Νότιος Τομέας περιλαμβάνει το Μοσχάτο - Ταύρο, την Καλλιθέα, τη Ν. Σμύρνη, το Π. Φάληρο, τον Άγιο Δημήτριο, τον Άλιμο, την Αργυρούπολη - Ελληνικό, τη Γλυφάδα. Συνολικά την Περιφέρεια Αττικής συγκροτούν 65 δήμοι και σχεδόν 5 εκατομμύρια πολίτες! Σκεφτείτε: Ο αυριανός Περιφερειάρχης θα είναι ένας grosso modo μικρός πρωθυπουργός. Ας εκλέξουμε όλοι μας τον πιο κατάλληλο.

Το μυστήριο της γραφής

"...Κι ύστερα να, κι ο πόνος, έχει και αυτός το καλό του. Υποφέρετε λίγο. Ο Νικόλκα που λέγαμε, έχει ίσως δίκιο που θέλει να υποφέρη. Ξέρω δεν πιστεύετε, λοιπόν μη διστάζετε: δοθήτε ειλικρινά στη ζωή χωρίς να το σκεφτόσαστε. Μην ανησυχήτε, θα σας βγάλη στην ακρογιαλιά και θα σας ξαναστήση στα πόδια σας. Ποιά ακρογιαλιά; Μήπως το ξέρω και εγώ; ... Και πάλι είναι ευτύχημα που σκοτώσατε μόνο μία κακή γριά, θα μπορούσατε να είχατε φαντασθή μία άλλη θεωρία και να φθάνατε σε ένα εκατό εκατομμύρια φορές πιο τερατώδες αποτέλεσμα! Πρέπει ακόμα να ευχαριστήτε το Θεό, ίσως. Πού ξέρετε; Ίσως ο Θεός να σας φυλάη για κάποιο πράγμα. Όσο για σας, έχετε θάρρος και μη φοβόσαστε τόσο. Μήπως η μεγάλη δοκιμασία που έρχεται είναι εκείνο που σας φοβίζει; Όχι, τότε θα ήταν ντροπή να φοβάστε. Αφού εκτελέσετε μία τέτοια πράξη, τώρα φανήτε δυνατός. Υπάρχει μιά δικαιοσύνη..."

Ο ανακριτής Πορφύρης στον Ρασκόλνικωφ, Έγκλημα και Τιμωρία, σελ. 537.

Αυτό το καλοκαίρι διάβασα στα αγγλικά τις "Νεκρές Ψυχές" - Dead Souls - του Νικολάι Γκόγκολ από την Oxford university press και με εισαγωγή του περίφημου φιλολόγου sir Maurice Bowra. Μετά αντιπαρέβαλα τις ελληνικές μεταφράσεις του πολυαγαπημένου βιβλίου και τις βρήκα πολύ ενδιαφέρουσες. Πρόκειται για ένα απολαυστικό κείμενο - ποταμό, τόσο διασκεδαστικό όσο και αναστοχαστικό ως προς το τι είναι αφήγηση, που προλαβαίνει πολλούς μοντερνιστές του 20ού αιώνα και βέβαια προετοιμάζει σαφώς τον Ντοστογιέφσκι. 

Στη συνέχεια διάβασα ξανά το Έγκλημα και Τιμωρία στην πλήρη του έκδοση, του 1968 από τον Γαλαξία  με μία προσοχή και μ' ένα σεβασμό τον οποίον αναγνωστικά έχω δείξει μόνο για την Οδύσσεια του Ομήρου. Τι έξοχο κείμενο, παρά το ακατάστατο, αγχωμένο ύφος του συγγραφέα, τι ιδιοφυής σχεδιασμός των χαρακτήρων και της ψυχολογίας τους, τι έντονα θεατρική ατμόσφαιρα, με τους διαλόγους να ξεδιπλώνονται ατελείωτοι και να κορυφώνονται αριστοτεχνικά καθώς οι πρωταγωνιστές και οι δευτεραγωνιστές βουλιάζουν αβοήθητοι στο δράμα της ύπαρξής τους της ίδιας. Το βιβλίο τελειώνει με την παράθεση του αναλυτικού σχεδιασμού - σχεδόν δέκα σελίδες από τις 650 συνολικά - που έγραψε ο ίδιος ο Ντοστογιέφσκι δίνοντας μικρές περιλήψεις για τα μέρη και τα επιμέρους κεφάλαια του βιβλίου του. Αληθινό μάθημα αρχιτεκτονικής! ( Η μετάφραση είναι του Α.Κ. Ξέρει κανείς κάτι περισσότερο);

Έπειτα διάβασα το μυθιστόρημα The Personal Librarian, ένα best seller των Marie Benedict και Victoria Christopher Murray. Πρόκειται για τη ζωή της προσωπικής βιβλιοθηκάριου του περίφημου τραπεζίτη και μεγαλοβιομήχανου J.P. Morgan, της Belle da Costa Greene, μιας αφροαμερικανίδας η οποία τολμάει να μονοπωλεί τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων πλάι στο διάσημο αφεντικό της συγκροτώντας, με την καλλιέργεια και το πείσμα της, την περίφημη συλλογή παλαιών βιβλίων και χειρογράφων της Morgan library. 

Λεπτομέρεια: Η πρωταγωνίστρια που είναι μαύρη, αλλάζει το όνομα της από Greener σε Greene, παρουσιάζεται σαν λευκή και ως τέτοια σταδιοδρομεί ακόμα και ως ερωτική σύντροφος του διάσημου ιστορικού τέχνης Bernard Berenson. Σουφραζέτες, φυλετικές διακρίσεις, αγώνας για τα δικαιώματα των μαύρων και παράλληλα ο λαμπρός κόσμος των δημοπρασιών και του ανταγωνισμού των μεγιστάνων της αμερικανικής οικονομικής ζωής ώστε να αποκτήσουν με τα ιλιγγιώδη ποσά που δαπανούν, το άλλοθι του φιλότεχνου, στοιχειοθετούν τον κόσμο του βιβλίου. Οι λεγόμενοι καυστικά robber barons - δηλαδή ληστοβαρώνοι (αυτοί που μετά τον Εμφύλιο έστησαν έναν, συχνά, μονοπωλιακό - ληστρικό καπιταλισμό στην Αμερική). Απολαυστικό, "αμερικάνικο", γρήγορο γράψιμο, ένα μάθημα του πως (πρέπει να) γράφεται ένα best seller, ένα"εμπορικό" βιβλίο.

Τέλος, έπεσε στα χέρια μου τυχαία, από έκδοση - προσφορά του 2020 για την εφημερίδα Το Βήμα, το γνωστό μυθιστόρημα της Patricia Highsmith "Καταδίωξη στη Βενετία" σε αναθεωρημένη μετάφραση του Βασίλη Πουλάκου. Το βιβλίο είχε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Μίνωας το 2017. Γραφή αληθινά παραισθητική, χαρακτήρες που βουλιάζουν στην παράνοια και την λατρεία της βίας, μοναδική περιγραφή μιας κρύας, υγρής και μυστηριώδους Βενετίας η οποία, ως η απόλυτη σκηνογραφία του παραλόγου, συντελεί στην κλειστοφοβική ατμόσφαιρα του έργου. Το δίδυμο των πρωταγωνιστών, ένας Αμερικανός τυχοδιώκτης ζωγράφος και ο νεαρός γαμπρός του, θυμίζουν πολύ το ανάλογο ζευγάρι του θαυμαστού κυρίου Ρίπλεϊ. Μόνο που εδώ η ψυχογραφία των ηρώων κάνει τον αναγνώστη να παρακολουθεί το μανιακό κυνηγητό τους κυριολεκτικά αγχωμένος, χωρίς κατ' ουσίαν να συμβαίνουν και πολλά πράγματα (δεν έχουμε καν φόνο ή κλοπή), παρά μόνο η γοητεία της περιγραφής της Highsmith. Ή, αλλιώς, ανάγνωση με κομμένη την ανάσα όπως θα ήθελε ο Γκοντάρ. Ένα μικρό αριστούργημα σε μία πρόχειρα τυπωμένη έκδοση που αξίζει όμως τον κόπο να την αναζητήσετε.

Σημ. Κοινό στοιχείο και στους τρεις, μεγάλους συγγραφείς - παρά τις εξόφθαλμες διαφορές τους -  δηλαδή στον Γκόγκολ, τον Ντοστογιέφσκι και την Χάισμιθ είναι πως η αφήγηση για αυτούς λειτουργεί ως τυπική διαδικασία ώστε να εκθέσουν τον προβληματισμό τους πάνω ακριβώς στις δυνατότητες και την ουσία της γραφής. Με άλλα λόγια πρόκειται για μιαν γραφή που διαρκώς αυθυπονομεύεται. Που δεν είναι όσα γράφει...

ΥΓ. Θα διάβαζα κι άλλο αλλά πήγαινα και θάλασσα.

Αυτός ο Αύγουστος

Ο ΤΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 

(Αύγουστο κλαίω τους νεκρούς μου...

Μνήμη Καταστροφής, Πένθος της Σμύρνης) 

... ποτέ δεν συνήθισα τους ανθρώπους, αλλά αυτό είναι μια άλλη μου αναπηρία...

                                             Δ. Δημητριάδης

 Παράξενο καλοκαίρι, καταχνιά, φωτιές και καψαλισμένη χώρα απ' άκρη σ' άκρη, τρελός άνεμος που αποτελειώνει ό τι έχει απομείνει. Καμμένες η Θράκη, η Ρόδος, η Εύβοια, το ένα τρίτο της Αττικής! Παράξενη, τρομαχτική εποχή με αλλαγές, αφανείς ή φανερές. Που επιταχύνονται χωρίς να μπορεί κανείς να προβλέψει εύκολα τις συνέπειες. Όσο κι αν το σύστημα επιμείνει ένοχα στο status quo.

Οι άνθρωποι διεκδικούν απελπισμένοι ό,τι η διαφήμιση της ευτυχίας τούς υπόσχεται, λίγες, ανέφελες δηλαδή διακοπές, ένα ταξίδι που θα ισοφαρίσει όλα τα προηγούμενα κακά, τις εκπτώσεις της καθημερινότητας τους, έναν άνθρωπο που θα έχει όλες τις αρετές των lifestyle περιοδικών και καμιά, ανθρώπινη, αδυναμία. Μια ευκαιρία να ξεφύγουν από την εγκλωβισμένη ζωή τους, τον παγιδευμένο τους εαυτό. Την πανδημία που δεν εξέλιπε ακόμη, την κρίση που ήρθε για να μείνει. 

Ο Αύγουστος καθίσταται έτσι ένας περιφραγμένος, ιδιωτικός παράδεισος, στον οποίο ο καθένας θέλει απελπισμένα να τρυπώσει. Έστω για λίγο. Φυγή, απόδραση, απομάκρυνση, άγονη γραμμή, κατασκευή του «εξωτικού», αντικατοπτρισμός του μακρινού ορίζοντα που παρασύρει και ελευθερώνει.

 Προσωπικά, κάνω τον Αύγουστο τις σκέψεις ή τους απολογισμούς που οι άλλοι πραγματοποιούν την Πρωτοχρονιά. Αυτόν το μήνα είναι όλες μου οι επέτειοι, οι επιτυχίες και οι ήττες. Αύγουστο κλαίω τους νεκρούς μου. Αύγουστο αποφασίζω ν' αλλάξω, κι όσο πιο σοφός, δηλαδή πιο μεγάλος γίνομαι, συνειδητοποιώ ακόμη πιο βαθιά πόσο ανώφελες είναι όλες αυτές οι αλλαγές. Οι επιλογές μιας ζωής.

 Είμαστε οι επιθυμίες και οι αδυναμίες μας, είμαστε οι κερδισμένες στιγμές που όμως κάποτε θα πληρωθούν με το παραπάνω, είμαστε κάτι χαρακωμένοι, ανάποδοι καθρέφτες, μάσκες πληγωμένες, ατελείς υποκριτές που οφείλουν, πάντως, να υποδυθούν τέλειους ρόλους. Κι οι αγάπες μας πάντα αρχίζουν και τελειώνουν τον Αύγουστο, την εποχή των ορίων που παραβιάζονται και του κρεσέντο που διεκδικεί για μια στιγμή και μόνη την ένταση της αιωνιότητας. Μισές οι χαρές, κολοβές οι λύπες, εφόσον το κακό σέρνεται υπόγειο και ανεξέλεγκτο. Κάθε φορά που τολμάς να δεις έξω απ' το καβούκι σου, το home-castle του χειμώνα ή το σκάφανδρο των διακοπών που λέγεται "καλοκαίρι", ο τρόμος του πραγματικού σε συντρίβει. 

Στις κοινωνίες των μαζικών ατομισμών η ζωή η ίδια είναι πρόβλημα μέγα, γι' αυτό και επισημοποιούνται τα λογής υποκατάστατα. Οι μοναξιές βαφτίζονται σχέσεις, οι ευκαιριακές συνευρέσεις δύο φιδιών κάτω απ' το ίδιο ξερολίθαρο, οικογένειες, τα παραισθητικά παιχνίδια που δημιουργεί ο κάθετος ήλιος όταν φωτίζει έκκεντρα τα πρόσωπα, έρωτες, κ.ο.κ. Μεγαλωμένοι με μελό και happy end και με πάθη τόσης διάρκειας όση χωράει ένα σίριαλ, καταθλιβόμαστε αθεράπευτα όταν βλέπουμε πόσο άσχημη είναι η ζωή όταν την ομορφιά την ψάχνεις σ' ένα ηλιοβασίλεμα, κάπου πέρα μακριά κι όχι σε όσα εσωτερικά πράγματα σού επιτρέπουν να την δικαιούσαι. Άνθρωποι σε δίπολα, σε τρίγωνα, σε ασύμπτωτες ευθείες, σε φαύλους κύκλους, υποκρίνονται πως αγαπάνε χαζεύοντας απλώς τον καθρέφτη τους, και τότε η ίδια τους η εικόνα ετοιμάζεται να τους κατασπαράξει. Δικαιοσύνη...

ΥΓ. Σαν σήμερα πριν εκατό και ένα χρόνια. Η ανείπωτη τραγωδία. Η εκδίκηση της ιστορίας. Ίσως γι' αυτό είναι τον Αύγουστο που πενθώ τους νεκρούς μου, κυρίως τους συμβολικούς. Γι 'αυτό πάλι Αύγουστο είμαι έτοιμος να πιστέψω σε μιαν ευτυχία που δεν έρχεται τελικά. Δεν έρχεται ποτέ.

 Ίσως γιατί είναι πολύ ιδιοτελής, ίσως γιατί φιλοδοξεί να χτιστεί αποκλειστικά από υλικά καταδαφίσεως. Το κοινό μας λάθος, αυτό της Μεταπολίτευσης που το πληρώνουμε όλοι εξ αδιαιρέτου. Νεόπλουτοι, νεόφτωχοι, επηρμένοι, ειμαρμένοι, μαραμένοι κλπ. Επειδή είμαστε πάλι έτοιμοι να ξεχάσουμε, να συμψηφίσουμε, να συγχωρήσουμε...μήπως και συγχωρεθούμε. Εξάλλου ο Αύγουστος προσφέρεται. Καυτός σαν ερωτική αγκαλιά ή σαν inferno...

Φωτογραφία: Το Ουρητήριο της Ιστορίας, εγκατάσταση του Βλάση Κανιάρη από την αναδρομική του στην Εθνική Πινακοθήκη πριν από τριάντα χρόνια. Ζωντανά μοντέλα ο Μανώλης Μεραμπελιώτης, Τάκης Πουλόπουλος, βοηθοί τότε του δάσκαλου, κι εγώ. 

Άλλο ένα επικοινωνιακό λάθος!

Άλλο ένα επικοινωνιακό λάθος Κυριάκο!

Οφείλω να το πω εξαρχής. Το στιλ και οι πρακτικές της αρχαιολόγου Δέσποινας Κουτσούμπα δεν είναι το στιλ μου. Όπως δεν είναι του στιλ μου ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων και για αυτό δεν υπήρξα ποτέ μέλος του. Παρ' ότι είμαι αρχαιολόγος και ιστορικός τέχνης επί, σχεδόν, μισόν αιώνα. Έτσι, θα προσπαθήσω να είμαι όσο το δυνατόν πιο αμερόληπτος παίρνοντας θέση στον πόλεμο που σοβεί εδώ και χρόνια ανάμεσα στο Υπουργείο Πολιτισμού, "λέγε με Μενδώνη" και στον Σύλλογο Αρχαιολόγων, "λέγε με Κουτσούμπα".

 Πρόκειται, λοιπόν, για δύο γυναίκες που μοιάζουν πολύ, παρότι βρίσκονται σε εντελώς αντίθετα, ιδεολογικά και πολιτικά στρατόπεδα ή ηλικίες. Αμφότερες, δυναμικές και αποφασισμένες, ενδιαφέρονται περισσότερο για την εξουσία μέσα από την επιστήμη παρά για την επιστήμη την ίδια. Όπλο της μιας είναι τα γρανάζια μιας ατελείωτης γραφειοκρατίας, τις ατραπούς της οποίας ξέρει να χειρίζεται, ομολογουμένως με μεγάλη επιτυχία, εδώ και δύο περίπου δεκαετίες. Όπλο της άλλης είναι ο ακτιβισμός και η "συμβολική" ανταρσία απέναντι στην οποία κατεστημένη άποψη ή πρακτική. Το διαφορετικό παράδειγμα. Μέλος του ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι, εξάλλου, και η ίδια ενώ το δεύτερο όνομα της κόρης είναι Ερνεστίνα. Όπως ακριβώς Ερνέστος είναι το δεύτερο όνομα του ενός γιού του Αλέξη Τσίπρα. Ξέρετε, βέβαια, τον λόγο. Πρόκειται για μία γενιά αριστερών που εξαντλείται περισσότερο στα σύμβολα και λιγότερο στην ουσία. Στην εικόνα αλλά όχι στο περιεχόμενο της. Σύμπτωση;

Και οι δύο, τέλος, Μενδώνη και Κουτσούμπα, δεν αποτελούν τους τυπικούς διανοούμενους - επιστήμονες, ούτε ξεχωρίζουν για τη βαθιά γνώση, την αισθητική ή τις προτάσεις τους στην θεωρία και το έργο της αρχαιολογίας. Αλλού είναι οι επιδόσεις τους και η αδιαφιλονίκητη υπεροχή τους. Η μία έχει τοποθετηθεί στον θώκο που βρίσκεται, παρά την πασοκική της προέλευση, για να υλοποιήσει το φιλελεύθερο πρόγραμμα της Ν.Δ. να αξιοποιήσει χορηγούς και χορηγίες και να παραδώσει στον ιδιωτικό τομέα ό,τι παλιότερα διαχειριζόταν ο ομολογουμένως δύσκαμπτος, κρατικός μηχανισμός. Η άλλη βρίσκεται στην προεδρία του Συλλόγου Αρχαιολόγων ακριβώς για να πολεμήσει αυτή την πολιτική και τις επιλογές της. Με κάθε μέσο. Οφείλω εδώ να πω ότι οι αρχαιολόγοι αποτελούν το πιο φανατικό, το πιο αδωρόληπτο αλλά και το πιο αδικημένο κομμάτι υπαλλήλων του δημοσίου. 

Στρατηγείο της πρώτης είναι τα γραφεία της οδού Μπουμπουλίνας όπου κατοικοεδρεύει η ίδια αλλά και η υπουργική σύμβουλος κ. Άννα Παναγιωταρέα, ο Ρισελιέ του πολιτισμού, ενώ άντρο της δεύτερης είναι το περιώνυμο νεοκλασικό επί της Αποστόλου Παύλου, στο οποίο όπως το ΥΠΠΟ υποστηρίζει, γίνονται φοβερά και τρομερά, άρρητα - αθέμιτα. Ποιά είναι η αλήθεια; Νομίζω, εν προκειμένω, πως η υπουργός δεν ενοχλείται τόσο από το πολιτιστικό πρόγραμμα του συλλόγου και τις ποικίλες δράσεις του, όσο κυρίως από την πολιτική του εναντίον των συγκεκριμένων επιλογών της. Γι'αυτό και θέλει να δείξει προς πάσα κατεύθυνση ποιος είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, η dominαnt αφέντρα του! Έτσι, αξιοποιώντας νόμους και κωδίκελλους - σιγά που δεν θα μπορούσε! - καταφέρνει ένα χτύπημα κάτω από τη μέση για να νιώσει η κ. Κουτσούμπα το βαρύ χέρι της εξουσίας. Τίποτε δυστυχώς αρχαιολογικό, πολιτιστικό, ή πολιτισμένο σ' όλα αυτά. 

Όπως ακριβώς στόχος της κυβέρνησης είναι να πατάξει κάθε μορφή αντιπολίτευσης προς το κυρίαρχο αφήγημα της...Κι όπως ο πρωθυπουργός σκοπεύει να ξαναβάψει τον χάρτη γαλάζιο ΚΑΙ μέσα από τις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης αλλάζοντας εν μία νυκτί τον ευνοούμενο περιφερειάρχη του με τον μόλις ορκισθέντα υφυπουργό του χωρίς καμία συλλογική διαδικασία... Έτσι ακριβώς και η κ. Μενδώνη αποφασίζει και διατάσσει. Έτσι ακριβώς τοποθετεί ως διευθύντριες τις κολλητές της στις πινακοθήκες Της αλλά και στελεχώνει τα Δ.Σ των μουσείων Της με τους ευνοούμενους της. Αποκλειστικά. Σε ποιόν θα δώσει λογαριασμό; l'État c'est moi δηλαδή. Τόσο απλά. Όπως επίσης και τα λεφτά c'est moi. Που είναι πολλά. Γι' αυτό ακριβώς και δεν πρέπει να υπάρχει ούτε σκιά αντίλογου ή σύγκρουσης, έστω, για τους δημοκρατικούς τύπους. Όμως αυτό είναι μέγα, επικοινωνιακό λάθος κ. πρωθυπουργέ. Η έλλειψη οράματος για τον πολιτισμό ίσως να μη σας βλάπτει πολιτικά. Ακόμη. Τα επικοινωνιακά λάθη όμως σας στοιχίζουν πολύ.

ΥΓ. Μου είναι αδιανόητο πάντως να ψηφίσουμε στις ερχόμενες, αυτοδιοικητικές εκλογές με στενά, κομματικά κριτήρια και χωρίς αξιολόγηση προσώπων, έργων και προγράμματος. Μου είναι αδιανόητο να μην αμφισβητηθεί διόλου η μονοκρατορία του Μητσοτάκη, ειδικά στην Περιφέρεια Αττικής όταν μάλιστα έχουμε τόσο εξαιρετικές υποψηφιότητες όπως αυτή του Γιώργου Ιωακειμίδη, επί εικοσαετία επιτυχημένου δημάρχου της Νίκαιας. 

Φαντάζομαι πως ο νυν υφυπουργός αλλά και υποψήφιος (!) με το στανιό περιφερειάρχης (επειδή έτσι γουστάρει ο πρωθυπουργός) Γιώργος Χαρδαλιάς θα ψηφίσει και αυτός Ιωακειμίδη!

Ο Φρουρός του Ιονίου

Το πνεύμα της εγκαρτέρησης 

και της αντίστασης 

Αύριο Πέμπτη, 10 Αυγούστου, στις 8 το βράδυ, ο δήμαρχος Αργοστολίου θα αποκαλύψει τον μνημειακό "Φρουρό του Ιονίου" ύψους 3,3 μ. και παράλληλα θα γνωρίζει σε όλους τους Κεφαλλονίτες αλλά και τους επισκέπτες του νησιού το μοναδικό Μουσείο - Σπίτι του Μεμά Καλογηράτου. Πρόκειται για τον χώρο Τέχνης στον οποίο αθόρυβα ο γλύπτης φιλοτεχνεί και εκθέτει το έργο του τα τελευταία σαράντα χρόνια! Στα Μαζαρακάτα, κάτω από το ενετικό κάστρο του Αγίου Γεωργίου.

Έστω και καθυστερημένα λοιπόν οι αρχές της Κεφαλονιάς τιμούν με μια λαμπρή τελετή τον σπουδαίο καλλιτέχνη που έχει τιμήσει εξακολουθητικά την ιδιαίτερη πατρίδα του προσφέροντας σε μεγάλους και μικρούς μια Γλυπτοθήκη - χώρο αισθητικής μέθεξης, παιδείας και αναψυχής.

Ιδιαίτερα ο "Φρουρός του Ιονίου" φέρει όλα τα ιδιαίτερα μορφολογικά χαρακτηριστικά της γλυπτικής του Καλογηράτου με την επιμήκη, λιτή μορφή και την καθετότητα που εκφράζει, σαν δωρικός κίονας, εγκαρτέρηση και σταθερότητα. Που εκφράζει εμμονή σ' ένα αξιακό σύστημα το οποίο σήμερα δόλια αμφισβητείται κι εκείνο το πνεύμα αντίστασης που κάποτε σφράγισε αυτό τον τόπο.

Ο ιδιότυπος τρόπος που είναι ντυμένος ο φρουρός, με περικεφαλαία, δόρυ, ασπίδα, σανδάλια αλλά και σύγχρονο, μακρύ επενδύτη αποδεικνύει τη σχέση του Μεμά τόσο με το σύγχρονο θέατρο, όσο και με την αναβίωση του αρχαίου δράματος για την οποία έχει δουλέψει από την δεκαετία του '80 στην Κεφαλονιά!

Επίσης η φόρμα του γλυπτού συνδυάζει την εμπειρία του ευρωπαϊκού εξπρεσιονισμού με τον εγγενή κλασικισμό του ελληνικού τρόπου όπως θα έλεγε ο Σεφέρης ή ο Λορεντζάτος. Εφόσον στα έργα του Καλογηράτου, γλυπτικά ή ζωγραφικά, ο αρχέγονος Μύθος κυριαρχεί (όπως εξάλλου και στα έργα του Χαλεπά και του Καπράλου). Ως αίσθηση του τραγικού, ως συνειδητή της ιστορίας που δικαιώνει ή απαξιώνει την ανθρώπινη μοίρα, την ανθρώπινη συνθήκη.

Οι Βάτραχοι στην Επίδαυρο

Βατράχια και αισθητική του θανάτου

Στον Ηρακλή Λογοθέτη 

Πεθαίνει η τέχνη; Πεθαίνει κι η ποίηση όταν Πολιτεία, δηλαδή η κοινωνία των ανθρώπων η οποία την κυοφορεί, είναι πια νεκρή; Ο Αριστοφάνης, όπως εξάλλου κι ο Θουκυδίδης κι ο Πλάτωνας κι ο Ευριπίδης θρηνούν στα κείμενα τους πρωτίστως την αργή καταστροφή της ιδανικής, της αγαπημένης τους πόλης η οποία κατέρρευσε, παρά την τελειότητα, παρά την ελευθερία και τη δύναμη της δημοκρατίας που κατέκτησε, από μίαν παράλογη (;) μανία αυτοκαταστροφής. Ύβρις και Νέμεσις. 

Για παράδειγμα, ο Επιτάφιος του Περικλή - που στην μορφή που μάς παραδόθηκε, γράφτηκε ΜΕΤΆ το τέλος του πελοποννησιακού πολέμου, δεν είναι τόσο ο ύμνος αλλά κυρίως ο θρήνος του Θουκυδίδη για την παρακμή της Αθήνας. Την οποία παρακμή ο ιστορικός βιώνει δραματικά σ' όλη την διάρκεια της ώριμης ζωής του. Την ίδια παρακμή σχολιάζει έμμεσα και ο Αριστοφάνης αναλογιζόμενος πως η ποίηση δεν φτάνει για να σωθούν οι θεσμοί. Από την άλλη ένας συνήθης, ιστορικός αναχρονισμός παλαιομαρξιστικής υφής θεωρεί αξιωματικά τον Αριστοφάνη συντηρητικό, τον Πλάτωνα αντιδραστικό, τον Αισχύλο αρχαϊκό - δηλαδή εκτός εποχής - τον Ευριπίδη άθεο ή μισογύνη κ.ο.κ. Χάνοντας έτσι το νεύρο αλλά και το άρωμα της εποχής. Η αλήθεια όμως των κειμένων τους αποκαλύπτει εντελώς άλλα πράγματα. Μόνο που τα κείμενα πλέον ελάχιστοι τα διαβάζουν ουσιαστικά και ακόμα πιο λίγοι τα παίρνουν στα σοβαρά. Οι πολλοί τα χρησιμοποιούν ως αφορμή, για να πουν τα "πολύτιμα" δικά τους.

Σε μία κατάμεστη Επίδαυρο είδαμε το Σάββατο τα "Βατράχια" της σκηνοθέτιδας Έφης Μπίρμπα, του συζύγου της Άρη Σερβετάλη και του μεταφραστή Κωνσταντίνου Μπλάθρα, σε μίαν ευαίσθητη όσο και διεισδυτική προσέγγιση του αριστοφανικού κειμένου. Με τις λιγότερες, δυνατές αυθαιρεσίες ή περικοπές - κυρίως στα λυρικά μέρη - αλλά και την υποψιασμένη ενσωμάτωση στίχων από την αισχύλεια και την ευριπίδεια τραγωδία στη θέση του παραδοσιακού "Αγώνα" των δύο νεκρών ποιητών. Έτσι ώστε να δικαιολογείται ο υπότιτλος μία κωμωδία με DNA τραγωδίας. Ούτως ή άλλως ο Αριστοφάνης με αυτή την τελευταία του κωμωδία την οποία υποβάλλει με ψευδώνυμο, ξεμπερδεύει - νομίζει - με τον ιδεολογικό του αντίπαλο Ευριπίδη. Λειτουργώντας παράλληλα ως κριτικός θεάτρου αφού είναι ο πρώτος που επισημοποιεί την κορυφαία τριάδα της τραγικής - της πιο πολιτικής - ποίησης όλων των εποχών. Ήδη από το 405 π.Χ. Είναι ενδεικτικό ότι ο Σοφοκλής αποσύρεται από τη διεκδίκηση του κορυφαίου ποιητή και στον Αγώνα συμμετέχουν μόνο ο Αισχύλος και ο Ευριπίδης. 

Προσωπικά δεν ξεχνώ το μεγάλο μάθημα του φίλου μου Παύλου Μάτεσι, δαιμόνιου μεταφραστή του Αριστοφάνη εκτός των άλλων, ο οποίος επέμενε ότι ο ποιητής αυτός είναι βαθύτατα λυρικός, το αποδεικνύουν εξ άλλου τα χορικά του, ενώ μία αδιόρατη μελαγχολία τον συνενέχει ανάλογη με εκείνη του "εύθυμου" Μότσαρτ. Εγώ, πάλι, θα έλεγα, παραφράζοντας τον Καρούζο, την εν λόγω μελαγχολία, κομψότητα. Η παράσταση το αντελήφθη απόλυτα έτσι ώστε το ρίγος του ποιητικού λόγου να διαπερνά το κοίλον παραμερίζοντας τις εύκολες ατάκες ή το ακόμη πιο εύκολο χάχανο. Βρισκόμαστε στον βασίλειο των νεκρών και τις όχθες της Αχερουσίας λίμνης όπου κοάζουν τα βατράχια του Άδη, μη το ξεχνάμε, και άρα το μεταφυσικό στοιχείο δεν επιτρέπεται να υποβαθμιστεί.

Θέλω εξ αρχής να πω ότι για μένα θεατρική παράσταση είναι κυρίως ο ηθοποιός και αμέσως μετά το κείμενο. Είναι τέλος εκείνο το σύνολο που δουλεύει από κοινού τις εκφραστικές λύσεις και δοκιμάζει τις αντοχές του λόγου ώστε το αποτέλεσμα να είναι κατά το δυνατόν πιο άρτιο σκηνικά. 

Αυτή λοιπόν την, όχι αυτονόητη, αίσθηση αποκόμισα από την παράσταση. Νέοι άνθρωποι ταλαντούχοι όσο και συγκινημένοι που βρίσκονται στον τόπο - μήτρα του παγκόσμιου θεάτρου για πρώτη φορά, έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους και συγχρόνως το μέτρο της ευαισθησίας τους. Έτσι λοιπόν είδαμε με ανακούφιση το ποιητικό κείμενο να υπηρετείται με σεβασμό και συγχρόνως εξαιρετικοί ηθοποιοί, με αναμφισβήτητη χημεία, να αλωνίζουν κυριολεκτικά την ορχήστρα σε μιαν ακούραστη, χορευτική κινησιολογία και τη συνεχή εναλλαγή crescendo και minuendo, εσωτερικότητας και απελευθερωτικών ξεσπασμάτων. Ξεχώρισα προφανώς τον Άρη Σερβετάλη που ωριμάζει ραγδαία - αρκεί να προσέξει την ταύτιση μ' έναν προσωπικό φορμαλισμό - τον Μιχάλη Σαράντη που αναδεικνύεται στον κορυφαίο της γενιάς του και τον Αργύρη Ξάφη που πάντα με ξαφνιάζει καθώς οβιδιακά μεταμορφώνεται ανάλογα με τις ανάγκες του ρόλου μακριά από κάθε μανιέρα. Ισόρροπα με εντυπωσίασαν τα κορίτσια του χορού, με πρώτη την Ηλέκτρα Νικολούζου, ενώ οι ευφάνταστες τουαλέτες τους με παρέπεμψαν σε εκείνο το πρώιμο έργο του Μονέ με τα ζευγάρια που ονειροβατούν, μέρα μεσημέρι, στον κήπο (1870). Κι αν κρίσιμο δίδυμο εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου Διονύσου - Ξανθία (ένας Πούντιλα με τον υπηρέτη του Μάτυ ή ένας Δον Ζουάν με τον Λεπορέλο) με πήγε πίσω στις παραστάσεις του Σολομού (1959) με τον Νέζερ, τον Παντελή Ζερβό ή τον Βόκοβιτς αλλά κι αργότερα του Κουν με τον Καρακατσάνη, τον Λαζάνη ή τον Χατζημάρκο, τα κορίτσια της παράστασης έβγαζαν ποιότητες της Αντιγόνης Βαλάκου, της Ελένης Χατζηαργύρη και της Άννας Συνοδινού. 

Κι είναι τόσο συγκινητικό βλέπεις ακόμα και μέσα στο πιο συνειδητό μεταμοντέρνο να διασώζεται η κλασικότητα της παράδοσης. Τέλος, το σκηνικό εύρημα της μεγάλης, κατακόκκινης καρδιάς που αποκαλύπτεται σιγά-σιγά, μού θύμισε το τεράστιο εγκέφαλο που είχε στήσει ο Διονύσης Φωτόπουλος στην ιστορική παράσταση του "Οιδίποδα τύραννου" του Γιώργου Μιχαηλίδη στον ίδιο χώρο. Από την άλλη, μ' ενόχλησαν οι ισοπεδωτικοί φωτισμοί της ορχήστρας - λίμνης από καθρέφτες γιατί δεν βοηθούσαν στην ανάδειξη της δράσης των ηθοποιών καθώς οι αντανακλάσεις τους μπέρδευαν τους πολλούς που βρίσκονταν στα ορεινά του θεάτρου. Γενικά η σκηνοθέτις φάνηκε, σε αρκετές στιγμές, να μην ελέγχει τις απαιτήσεις του κυκλικού χώρου και να λειτουργεί σαν να ήταν σε παραδοσιακή boîte italienne. Όμως η τελική αίσθηση υπήρξε θετική και με υποσχέσεις για το μέλλον. 

ΥΓ. 1 Η αρχική εικόνα με τον Διόνυσο και τον Ξανθία να διαλαλούν σαν τελάληδες "χώμα και φυτά", με παρέπεμψε σαφώς στην Δημουλά και το ποίημα το σχετικό με την αγορά χώματος από την λαϊκή όχι για τα λουλούδια ή για τις γλάστρες αλλά για προσωπική της εξοικείωση. Πρόκειται για αυτήν την ποιητική του θανάτου την οποία υπαινίχθηκα πιο πάνω αλλά και την ευκταία δυναμική ενός έργου τέχνης να προκαλεί συνειρμούς και έτσι να παραπέμπει σε άλλα έργα σαν αισθητική πανήγυρη της συνείδησης. 

ΥΓ. 2 Ενοχλητική και κακόγουστη η κλητική προσφώνηση "Δούλο"! Από την άλλη, το μικρόφωνο στο στόμα του ηθοποιού έγινε πλέον κανόνας. Μάλλον η μαγική Επίδαυρος έχει πια απολέσει την μαγική ακουστική της. 

Σημ. Στη δεύτερη φωτογραφία, την οποία τράβηξα καθ' οδόν προς Λυγουριό, στους κολπίσκους του Σοφικού Κορινθίας, φαίνεται καθαρά πώς ένα κειμενικό έργο μπορεί να λειτουργεί και ως συμβολική εικόνα. 

Υπάρχει, εν προκειμένω, ένα πρώτο επίπεδο στο οποίο κάνεις διακρίνει όλα τα στοιχεία που συγκροτούν το νόημα, μετά ένα δεύτερο επίπεδο στο οποίο το ίδιο το νόημα καθαίρεται από τα περιττά και ένα τρίτο επίπεδο, στο βάθος, προς το οποίο συγκλίνουν πρωτεύοντα και δευτερεύοντα στοιχεία ώστε να δημιουργηθεί ένα αισθητικό - νοηματικό όλον. Ποίηση, τέλος, είναι εκείνο το βαρκάκι που ταξιδεύει σαν ξεχασμένο στο βάθος. Νομίζω πως τα Βατράχια διέθεταν ικανοποιητικά αυτή την τρισυπόστατη εικόνα.

Οι αποδιοπομπαίοι...

Οι αποδιοπομπαίοι και οι πομπές τους

"Συγγνώμη κύριε, ποιός είστε;"

Κατερίνα Στανίση 

(Στο Ζάππειο, μια μέρα...χοροπηδούσα -

Με αφορμή την υπόθεση Πατούλη)

Αποκτήσαμε λοιπόν που λέτε και εμείς έναν, ακόμη, αποδιοπομπαίο τράγο. Το όνομα αυτού, του πλέον πρόσφατου, Γιώργος Πατούλης! Ένας άνθρωπος τον οποίο πλέον όλη η Ελλάδα βδελύσσεται και μισεί με πρώτο και καλύτερο τον πρωθυπουργό. Με δεύτερη - να τον μισεί - την Μισέλ Ομπάμα (αστειάκι για πολύ λίγους). Και όλα αυτά επειδή εν μέσω πυρκαγιών και εθνικού πένθους, αυτός συνελήφθη να χορεύει στο Ζάππειο! Καθ' ην στιγμή όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες, κλεισμένοι στα σπίτια τους έκλαιγαν γοερά, δεν πήγαιναν σε ταβέρνες, δεν τραγουδούσαν, δεν χόρευαν σε γαμοβαφτίσια, σε πανηγύρια του θέρους ή σε μπιτσόμπαρα, δεν κολυμπούσαν, δεν έκαναν διακοπές, δεν έβγαζαν selfie αδιάκοπα, δεν καυλάντιζαν γενικώς, δεν διασκέδαζαν ειδικώς αλλά στηθοδέρνονταν φορώντας μαύρα. Από την άλλη, ο έρμος Πατούλης βρέθηκε την λάθος στιγμή, στο λάθος μέρος. Παρασύρθηκε σαν το μυγάκι από τα φώτα και τους προβολείς, τα λαμέ και τα χειροκροτήματα και πράττοντας τα εντελώς αντίθετα, δίκαια απαξιώνεται και απομονώνεται. Χάνοντας και το αξίωμα και τον λουφέ. Λουφές και απαλλαγή που λέμε.

 Βέβαια θα μου πείτε, και δεν θα διαφωνήσω, άλλο εμείς κι άλλο εκείνος που είναι δημόσιο πρόσωπο, δηλαδή παράδειγμα. Ποιός όμως είναι ο κ. Πατούλης; Ο κ. Πατούλης είναι, νομίζω, ο αιρετός δήμαρχος για δύο τουλάχιστον φορές στον κεντρικό και πολύ γνωστό Δήμο Αμαρουσίου. Επίσης είναι ο αιρετός πρόεδρος της πανελλήνιας (!) ομοσπονδίας των γιατρών. Ή, κάτι τέτοιο. Και βέβαια ο αιρετός και δαφνοστεφανωμένος υπέρ - περιφερειάρχης Αττικής, η πολύ επιτυχημένη επιλογή της Νέας Δημοκρατίας όσο και του κ. Μητσοτάκη αυτοπροσώπως. Ο άνθρωπος αυτός, δηλαδή, έχει ψηφιστεί από εκατοντάδες χιλιάδες συμπολιτών μας. Δηλαδή από όλους αυτούς που σήμερα τον αποκηρύσσουν.

 Τώρα ο Γιώργος Πατούλης βρίσκεται στα αζήτητα κι ο Γιώργος Χαρδαλιάς, το τανκ της κυβέρνησης - για αυτό είναι και υφυπουργός Εθνικής Άμυνας - επελαύνει μέχρι νεοτέρας. Το μέχρι πρότινος απόλυτο φαβορί, ο χρυσός περιφερειάρχης της γαλανόλευκης καρδιάς τους, ο επιχρυσωμένος ήρωας, φευ, έπαιξε το όνειρο του στην Ελλάδα, όπως τόσοι άλλοι, κι έχασε. Αφού ήρθε η στιγμή της πληρωμής. Η θεία δίκη!

 Η θεά Νέμεσις... που παίζει και στην Επίδαυρο. Μαζί με την Κιτσοπούλου. Επειδή, όλα κι όλα, η Ελλάδα δεν παίζει. (Μόνο εμπαίζεται). Κι επειδή η Ελλάδα αγαπάει να σιχαίνεται το πολιτικό και το πολιτιστικό κιτς που την αντικαθρεφτίζει απόλυτα. Το ψηφίζει, το χειροκροτεί κι έπειτα το φτύνει. Ο ορισμός της μανιοκατάθλιψης και της αχαριστίας. 

Η Ελλάδα και οι Έλληνες, μην σας φαίνεται παράξενο, είναι αμείλικτοι, δεν ανέχονται τα παραπτώματα, ιδιαίτερα τα φωτογραφημένα, ιδιαίτατα όταν τα διαπράττουν καθ' έξιν και οι ίδιοι. Επειδή πάντα θα βρεθεί κάποιος Πατούλης να του τα φορτώσουν. Ενώ έχουν ως εθνικό τους γνώρισμα, σεμνοπρεπώς, αφενός την υποκρισία και αφετέρου την αμνησία. Με αυτές τις δύο αρετές και πορεύονταν και πορεύονται. Γι' αυτό...Πού πας τώρα ρε Πατούλη;

ΥΓ. Όπως φαντάζομαι, όλοι αντιλαμβάνεστε, τον κύριο Πατούλη δεν τον συμπάθησα ποτέ ούτε βέβαια και τον ψήφισα. Κυρίως γιατί εκπροσωπεί εκείνο το πολιτικό ύφος κι εκείνη την αισθητική που απεχθάνομαι βαθιά. Όμως, διάβολε, τον Πατούλη τον έχουν ψηφίσει και ξαναψηφίσει η πλειονότητα των συμπατριωτών μου. Σε πολλές και διαφορετικές δημόσιες θέσεις. Γι' αυτό εξανίσταμαι. Γιατί όλα, παρ' ημίν, εξαντλούνται στην εικόνα - εν προκειμένω τη φωτογραφία - τη σπέκουλα και την επικοινωνία. Αυτή την ώρα άλλος έπρεπε να φύγει και άλλος φεύγει. Ενώ είναι τόσο πρόδηλο το παιχνίδι που παίζεται στα πυρακτωμένα παρασκήνια του Μαξίμου. Ο απαξιούμενος περιφερειάρχης μάλλον έχει συγκρουστεί με την αγία οικογένεια και πρέπει να αποχωρήσει από την κεντρική σκηνή. Εγώ, πάλι, ως μόνιμο πνεύμα αντιλογίας, δεν μπορώ να αποσιωπήσω το γεγονός. Τόσο απλά...

Κατά τ' άλλα, καλή εβδομάδα, καλή Τέρνα, δηλαδή με το καλό οι καλές ανεμογεννήτριες και, πάνω απ' όλα, καλό μήνα χωρίς φωτιές. Για να μην έχουμε ανάγκη ούτε τους νυν ούτε και τους επόμενους περιφερειάρχες. Αμήν!

Φωτογραφία: Το τελευταίο, μνημειακό γλυπτό του Μεμά Καλογηράτου "Ο Φρουρός του Ιονίου" που θα αποκαλυφθεί στις 10 Αυγούστου στο σπίτι - μουσείο του γλύπτη, τα Μαζαρακάτα Κεφαλονιάς.

Επειδή η τέχνη μπορεί να μιλήσει - και μάλιστα χωρίς λόγια - για όλα εκείνα που οι πολιτικοί αδυνατούν, αν και φλυαρώντας αδιάκοπα να πουν βραχυκυκλωμένοι στο αδιέξοδο της επικοινωνίας και τον βραχνά της "επιβίωσης".

ΥΓ. 1 Όπως έμαθα πρόσφατα - και όχι βέβαια από κάποιον "έγκριτο" δημοσιογράφο - ο Κώστας Μπακογιάννης και ο Πατούλης βρίσκονται από καιρό τα μαχαίρια. Ίσως αυτό εξηγεί αρκετά πράγματα. Εννοώ δεν αναφέρεται καθόλου Τα τεράστια χρέη και τα περίεργα δάνεια της περιφέρειας. Εμάς απασχολούν οι γυροβολιές!

ΥΓ. 2 Το ζεϊμπέκικο είναι, πάνω από όλα, ο χορός της απόγνωσης. Της συμβολικής συντριβής του αρσενικού. Του άντρα που εκτίθεται ολομόναχος στα μάτια της κοινωνίας. Το ζεϊμπέκικο είναι τελετουργία. Κι όχι βέβαια ο χορός της χαζοχαρούμενης επίδειξης. Νομίζω πως ο κ. Πατούλης το έχει μάθει, πλέον, πολύ καλά.

ΥΓ. 3 Και τώρα; Τώρα τί θα απογίνει ο Χάρης Ρώμας; Το απόλυτο, πολιτικό, αδιέξοδο.