Συνολικές προβολές σελίδας

Κυριακή 28 Αυγούστου 2022

Ο τρόμος του Αυγούστου

(Αύγουστο κλαίω τους νεκρούς μου...
...Μνήμη Σμύρνης) 

... ποτέ δεν συνήθισα τους ανθρώπους, αλλά αυτό είναι μια άλλη μου αναπηρία...
                                             Δ. Δημητριάδης

 Παράξενο καλοκαίρι, καταχνιά, κατακλυσμοί και τρελός άνεμος, παράξενη, τρομαχτική εποχή με αλλαγές, αφανείς ή φανερές. Που επιταχύνονται χωρίς να μπορεί κανείς να προβλέψει εύκολα τις συνέπειες. 
Οι άνθρωποι διεκδικούν απελπισμένοι ό,τι η διαφήμιση της ευτυχίας τούς υπόσχεται, λίγες, ανέφελες δηλαδή διακοπές, ένα ταξίδι που θα ισοφαρίσει όλα τα προηγούμενα κακά, τις εκπτώσεις της καθημερινότητας τους, έναν άνθρωπο που θα έχει όλες τις αρετές των lifestyle περιοδικών και καμιά, ανθρώπινη, αδυναμία. Μια ευκαιρία να ξεφύγουν από την εγκλωβισμένη ζωή τους, τον παγιδευμένο τους εαυτό. Την πανδημία και την κρίση. Ο Αύγουστος καθίσταται έτσι ένας περιφραγμένος, ιδιωτικός παράδεισος, στον οποίο ο καθένας θέλει απελπισμένα να τρυπώσει. Έστω για λίγο. Φυγή, απόδραση, απομάκρυνση, άγονη γραμμή, κατασκευή του «εξωτικού», αντικατοπτρισμός του μακρινού ορίζοντα που παρασύρει και ελευθερώνει.
 Προσωπικά, κάνω τον Αύγουστο τις σκέψεις ή τους απολογισμούς που οι άλλοι πραγματοποιούν την Πρωτοχρονιά. Αυτόν το μήνα είναι όλες μου οι επέτειοι, οι επιτυχίες και οι ήττες. Αύγουστο κλαίω τους νεκρούς μου. Αύγουστο αποφασίζω ν' αλλάξω, κι όσο πιο σοφός, δηλαδή πιο μεγάλος γίνομαι, συνειδητοποιώ ακόμη πιο βαθιά πόσο ανώφελες είναι όλες αυτές οι αλλαγές. Οι επιλογές μιας ζωής.
 Είμαστε οι επιθυμίες και οι αδυναμίες μας, είμαστε οι κερδισμένες στιγμές που όμως κάποτε θα πληρωθούν με το παραπάνω, είμαστε κάτι χαρακωμένοι, ανάποδοι καθρέφτες, μάσκες πληγωμένες, ατελείς υποκριτές που οφείλουν, πάντως, να υποδυθούν τέλειους ρόλους. Κι οι αγάπες μας πάντα αρχίζουν και τελειώνουν τον Αύγουστο, την εποχή των ορίων που παραβιάζονται και του κρεσέντο που διεκδικεί για μια στιγμή και μόνη την ένταση της αιωνιότητας. Μισές οι χαρές, κολοβές οι λύπες, εφόσον το κακό σέρνεται υπόγειο και ανεξέλεγκτο. Κάθε φορά που τολμάς να δεις έξω απ' το καβούκι σου, το home-castle του χειμώνα ή το σκάφανδρο των διακοπών που λέγεται "καλοκαίρι", ο τρόμος του πραγματικού σε συντρίβει. 
Στις κοινωνίες των μαζικών ατομισμών η ζωή η ίδια είναι πρόβλημα μέγα, γι' αυτό και επισημοποιούνται τα λογής υποκατάστατα. Οι μοναξιές βαφτίζονται σχέσεις, οι ευκαιριακές συνευρέσεις δύο φιδιών κάτω απ' το ίδιο ξερολίθαρο, οικογένειες, τα παραισθητικά παιχνίδια που δημιουργεί ο κάθετος ήλιος όταν φωτίζει έκκεντρα τα πρόσωπα, έρωτες, κ.ο.κ. Μεγαλωμένοι με μελό και happy end και με πάθη τόσης διάρκειας όση χωράει ένα σίριαλ, καταθλιβόμαστε αθεράπευτα όταν βλέπουμε πόσο άσχημη είναι η ζωή όταν την ομορφιά την ψάχνεις σ' ένα ηλιοβασίλεμα, κάπου πέρα μακριά κι όχι σε όσα εσωτερικά πράγματα σού επιτρέπουν να την δικαιούσαι. Άνθρωποι σε δίπολα, σε τρίγωνα, σε ασύμπτωτες ευθείες, σε φαύλους κύκλους, υποκρίνονται πως αγαπάνε χαζεύοντας απλώς τον καθρέφτη τους, και τότε η ίδια τους η εικόνα ετοιμάζεται να τους κατασπαράξει. Δικαιοσύνη...

ΥΓ. Σαν σήμερα πριν εκατό χρόνια. Η ανείπωτη τραγωδία. Η εκδίκηση της ιστορίας. Ίσως γι'αυτό Αύγουστο πενθώ τους νεκρούς μου, κυρίως τους συμβολικούς, γι'αυτό πάλι Αύγουστο είμαι έτοιμος να πιστέψω σε μιαν ευτυχία που δεν έρχεται τελικά, ποτέ. Ίσως γιατί είναι πολύ ιδιοτελής, ίσως γιατί φιλοδοξεί να χτιστεί αποκλειστικά από υλικά καταδαφίσεως. Το κοινό μας λάθος, αυτό της Μεταπολίτευσης που το πληρώνουμε όλοι εξ αδιαιρέτου. Νεόπλουτοι, νεόφτωχοι, επηρμένοι, ειμαρμένοι, μαραμένοι κλπ. Επειδή είμαστε πάλι έτοιμοι να ξεχάσουμε, να συμψηφίσουμε, να συγχωρήσουμε ... μήπως και συγχωρεθούμε. Εξάλλου ο Αύγουστος προσφέρεται. Καυτός σαν ερωτική αγκαλιά ή σαν inferno...

Σχέδιο: Αριάδνη Στεφανίδη

Τρίτη 9 Αυγούστου 2022

Όχι Επίδαυρος, Μαξίμου!



(Στον ζωγράφο Μάνθο Γαΐτη που το ζήτησε)


Μετά από τόσες μέτριες ή κακές παραστάσεις στην Επίδαυρο, το φετινό, θεατρικό καλοκαίρι, βαδίζοντας προς το τέλος του, μάς επιφύλασσε μιαν εξαιρετική, παραστασιακή εμπειρία. Ένα μοναδικό αισθητικό βίωμα που όμως ΔΕΝ προήλθε από τον αργολικό κάμπο. Ούτε και είχε σχέση με το φεστιβάλ Αθηνών. Κι έχει μεγάλη σημασία αυτό. Εκεί που οι επαγγελματίες και οι σταρ και οι επώνυμοι του χώρου απέτυχαν, ήρθαν οι σεμνοί και άγνωστοι ερασιτέχνες και πραγματικά κέρδισαν τις εντυπώσεις. Αναφέρομαι, όπως όλοι θα καταλάβατε, στην εξαιρετική παράσταση πού βιώσαμε οι αληθινά θεατρόφιλοι χτες και προερχόταν - Ποιός να το έλεγε; - από το... Μαξίμου. Δέος και έκστασις! Θαύμα ιδέσθαι!
 Επειδή ειλικρινά το λιτό όσο και εμπνευσμένο διάγγελμα του πρωθυπουργού - Δεν λες πολλά όταν δεν πρέπει να πεις τίποτα, η ουσία της δραματικής πράξης - είχε όλα τα στοιχεία ενός πολύ καλού θεάτρου. Είχε, άποψη, είχε σκηνοθεσία, είχε υποκριτική, είχε κείμενο, είχε σωστούς φωτισμούς και λιτό αλλά υποβλητικό σκηνικό, τα είχε όλα! Και παρότι επρόκειτο ουσιαστικά για έναν μονόλογο, το όλο δρώμενο, αν και ολιγόλεπτο, δονούνταν από απίστευτη εσωτερική ένταση. Σπάνια μία τόσο μεστή, σκηνική δράση μπορεί συγχρόνως να καλύπτει απόλυτα τον ορισμό του minimal. Σύγχρονο θέατρο με τα όλα του.
Αληθινά ευρηματικός ο άγνωστος μου σκηνοθέτης. Να είναι η ίδια η κ. Κατερίνα Ευαγγελάτου, διευθύντρια κατ' ανάθεση των φεστιβάλ Αθηνών - Επιδαύρου και εκλεκτή της κυρίας Μενδώνη; (Άσχετο: Όποτε αναφέρω το όνομα "Μενδώνη"  το μυαλό μου πηγαίνει αυτόματα στο τραγούδι του Στράτου Διονυσίου "Δεν τελειώνει, δεν τελειώνει, δεν τελειώνει. Είναι φλόγα που ανάβει και φουντώνει..." Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός)!
Να είναι άλλος, γνωστός σκηνοθέτης και ηθοποιός, φίλος του πρωθυπουργού, που για λόγους σεμνότητας ή επειδή έχει ακόμα κάποια ζητήματα με τη δικαιοσύνη, δεν θέλει να γίνει γνωστό το όνομά του; Ό,τι και να συμβαίνει το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό. Όμως, οφείλω εδώ να πω ότι ο σκηνοθέτης της παράστασης είχε ένα εξαιρετικό, έμψυχο υλικό να διαχειριστεί. Ο πρωθυπουργός σε αυτή του την ερμηνεία υπήρξε ειλικρινά απαράμιλλος. Μου θύμισε τον Δημήτρη Χορν στον "Ερρίκο 4ο" αλλά και τον Αλέξη Μινωτή στην άλλη, μυθική παράσταση "Ιωάννης Γαβριήλ Μπόρκμαν". Παλιό, κλασικό, ελληνικό θέατρο χωρίς μεταμοντερνίστικες εξυπνάδες ή ερμηνευτικούς ακκισμούς αλλά σφραγισμένο από την διαχρονική αξία του κλασικού.
 Ο πρωθυπουργός εκφώνησε το ΛΙΤΌ, συμβολικό κείμενο του ισορροπώντας ανάμεσα στην δίκαιη οργή ενός ανθρώπου που τον κατηγορούν άδικα αλλά και στην αξιοπρεπή σιγουριά εκείνου που ξέρει βαθιά πόσο αθώος είναι. Απλά συγκλονιστικός. Αν όμως η υψηλή ηθοποιία του κ. Μητσοτάκη - Μην ξεχνάμε: ηθοποιός σημαίνει= ποιώ ήθος- σίγουρα θα μας μείνει αλησμόνητη, ο κειμενογράφος του εν λόγω μονόπρακτου είναι ασφαλώς όλα τα λεφτά. Κυρίως επειδή κατάφερε να κινηθεί "σχεδόν ανεπαισθήτως" όπως θα έλεγε και ο Καβάφης, ανάμεσα στον βαθύ συναισθηματισμό των μονολόγων του Τσέχωφ αλλά και σ' ένα γενναία πολιτικό θέατρο σαν αυτό που έκανε ο Μπρεχτ. Δεν μπορώ να γνωρίζω ποιος είναι ο άγνωστος λογογράφος του Μαξίμου , ο μεγάλος, δραματικός συγγραφέας που συνέταξε ένα τέτοιο κείμενο. Όμως γνωρίζω και αναγνωρίζω, από την αναγνωστική και διδακτική μου εμπειρία, από τη σχέση μου με το τμήμα θεατρικών σπουδών του ΕΚΠΑ, πως πρόκειται για ένα μεγάλο ταλέντο. Ένα ταλέντο που μας έλειπε δραματικά καθώς το νέο ελληνικό θέατρο στερείται πλέον των κορυφαίων του. Δηλαδή του Καμπανέλλη, του Ζιώγα, του Μουρσελά, του Μάτεσι, του Σκούρτη. Στερείται τέλος ενός σουρεαλιστικού όσο και αναρχικού χιούμορ που να λοιδορεί όλα τα στερεότυπα όπως εκείνο του αείμνηστου φίλου μου Μποστ. Δεν θέλω να πω περισσότερα καθώς ακόμα βρίσκομαι υπό το καθεστώς βαθιάς συγκίνησης. Υπό το καθεστώς εκείνης της μυητικής, αισθητικής εμπειρίας που περιγράφουν αναλυτικά ο Αντόρνο και ο Μαρκούζε. Άμποτε αυτή η παράσταση να σημάνει την αληθινή αναγέννηση του δράματος, αρχαίου και νέου, στον τόπο μας. Γιατί, κακά τα ψέματα, ο σωστός Έλληνας, ο πρόστυχος, ο πολιτικοποιημένος, χωρίς θέατρο δεν ζει! Έλλην θα πει, κατά βάθος, Ζεν και θέατρο! 

Φωτογραφία: Ο ζωγράφος Σάββας Πουρσανίδης κι οι θεατρικότατοι "Μουσικοί" του όπως εκτίθενται στην Αποθήκη της Νικήτης, στη Χαλκιδική. Όλη η ενότητα ονομάζεται συμβολικά Theatrum Mundi. Είπαμε: Όλη η Ελλάδα... θέατρο.

Σάββατο 6 Αυγούστου 2022

Από τον Σκιαδαρέση στον Μπισμπίκη

Από τον Σκιαδαρέση  στον Μπισμπίκη

(Κρέοντα! Σε γ@μήσ@με)

Ε, εσείς εκεί στην Επίδαυρο... Ακούει κανείς; Δεν αντέχουν όλοι το τρομερό κοίλον. Ο Βασίλης Μπισμπίκης με τι θητεία, με τι προπαίδεια, με ποια τεχνικά μέσα, επελέγη για την Θυμέλη του σημαντικότερου θεάτρου του κόσμου; Είναι δυνατόν η επικαιρότητα ή η τηλεόραση να είναι το βασικό κριτήριο επιλογής για τέτοιους, μυθικούς ρόλους; Ο συγκεκριμένος ηθοποιός με την μονοδιάστατη φόρμα είναι, ίσως, καλός για τον ωμό νεορεαλισμό του Γιάννη Οικονομίδη όχι όμως και για την πολυδιάστατη προσωπικότητα του Κρέοντα. 
"Σκατά με φράουλες" δηλαδή! Όπως έλεγε κι η κινηματογραφική του μητέρα, η Αλίκη, στην πρόσφατη ταινία "Η μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς". Ίσως, τελικά, ο Κρέων να είναι ο πιο αδικημένος, ερμηνευτικά, ήρωας του αρχαίου δράματος από τους νεότερους σκηνοθέτες. Όπου η μπραβούρα υπερκαλύπτει την ερμηνεία και η έλλειψη μέτρου και αυτοκριτικής είναι η μόνη "ύβρις" που επιβιώνει στον Αργολικό κάμπο. Με την"Κάθαρσιν" να είναι σταθερά απούσα...

ΥΓ. 1 Επίσης τι ντροπή τα μικρόφωνα στην Επίδαυρο, λες και βρισκόμαστε στο Δελφινάριο. Οι παλιοί ηθοποιοί, Ο Κωτσόπουλος, ο Μινωτής, η Συνοδινού κυριολεκτικά "νήστευαν" σαν τους βυζαντινούς αγιογράφους, πριν προσεγγίσουν το χώρο της ορχήστρας. Σήμερα μετά από τα ουίσκια και τις κραιπάλες, τις ντίσκο και τις ερωτοτροπίες, τη Μύκονο και την Πάρο νομίζουν ότι είναι σε θέση να ερμηνεύσουν. Χωρίς όμως ιερότητα δεν υπάρχει αποκάλυψη και χωρίς πίστη δεν γίνεται το θαύμα.
ΥΓ. 2 Καταλαβαίνω την καλή παράσταση όχι τόσο από τους διαλόγους, τη δραματική εξέλιξη ή τις συγκρούσεις των ηθοποιών αλλά κυρίως από τις σιωπές τους. Αυτόν τον κρίσιμο χρόνο που ο ηθοποιός δεν μιλάει αλλά υπάρχει στη μέγιστη του ένταση. 
Επειδή οι σιωπές απαιτούν- όσον αφορά στο θέατρο - πολύ μεγάλη, υποκριτική εμπειρία και συγχρόνως ευαισθησία. Οι σιωπές πάλι όσον αφορά στις ανθρώπινες σχέσεις, κρύβουν απίστευτη, ενστικτώδη σοφία. Πριν ακούσετε τις φωνές, τα λόγια ή τα ουρλιαχτά των ανθρώπων, αφουγκραστείτε τη σιωπή τους.
ΥΓ. 3 Ασκήσεις προβληματισμού: Στο ελληνικό τοπίο η φυσική δηλαδή ο αέρας, το φως, θάλασσα, μεταμορφώνεται σε μεταφυσική. Στην Επίδαυρο, συχνά, η ωραιότερη στιγμή της παράστασης, είναι η μαγική ώρα του δειλινού. Δηλαδή λίγο πριν αρχίσει το έργο.

Φωτογραφίες: 1. Ρενέ Μαγκρίτ, Ρόλοι χωρίς τα πρόσωπα τους. Μάσκες και φιλιά της σιωπής.
2. Ο Γιάννης Τσαρούχης ελέγχει τα κοστούμια του χορού στους ιστορικούς "Πέρσες" που ανέβασε ο Κάρολος Κουν το 1965. Δέος και έκσταση.
(Κρέοντα! Σε γ@μήσ@με)

Ε, εσείς εκεί στην Επίδαυρο... Ακούει κανείς; Δεν αντέχουν όλοι το τρομερό κοίλον. Ο Βασίλης Μπισμπίκης με τι θητεία, με τι προπαίδεια, με ποια τεχνικά μέσα, επελέγη για την Θυμέλη του σημαντικότερου θεάτρου του κόσμου; Είναι δυνατόν η επικαιρότητα ή η τηλεόραση να είναι το βασικό κριτήριο επιλογής για τέτοιους, μυθικούς ρόλους; Ο συγκεκριμένος ηθοποιός με την μονοδιάστατη φόρμα είναι, ίσως, καλός για τον ωμό νεορεαλισμό του Γιάννη Οικονομίδη όχι όμως και για την πολυδιάστατη προσωπικότητα του Κρέοντα. 
"Σκατά με φράουλες" δηλαδή! Όπως έλεγε κι η κινηματογραφική του μητέρα, η Αλίκη, στην πρόσφατη ταινία "Η μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς". Ίσως, τελικά, ο Κρέων να είναι ο πιο αδικημένος, ερμηνευτικά, ήρωας του αρχαίου δράματος από τους νεότερους σκηνοθέτες. Όπου η μπραβούρα υπερκαλύπτει την ερμηνεία και η έλλειψη μέτρου και αυτοκριτικής είναι η μόνη "ύβρις" που επιβιώνει στον Αργολικό κάμπο. Με την"Κάθαρσιν" να είναι σταθερά απούσα...

ΥΓ. 1 Επίσης τι ντροπή τα μικρόφωνα στην Επίδαυρο, λες και βρισκόμαστε στο Δελφινάριο. Οι παλιοί ηθοποιοί, Ο Κωτσόπουλος, ο Μινωτής, η Συνοδινού κυριολεκτικά "νήστευαν" σαν τους βυζαντινούς αγιογράφους, πριν προσεγγίσουν το χώρο της ορχήστρας. Σήμερα μετά από τα ουίσκια και τις κραιπάλες, τις ντίσκο και τις ερωτοτροπίες, τη Μύκονο και την Πάρο νομίζουν ότι είναι σε θέση να ερμηνεύσουν. Χωρίς όμως ιερότητα δεν υπάρχει αποκάλυψη και χωρίς πίστη δεν γίνεται το θαύμα.
ΥΓ. 2 Καταλαβαίνω την καλή παράσταση όχι τόσο από τους διαλόγους, τη δραματική εξέλιξη ή τις συγκρούσεις των ηθοποιών αλλά κυρίως από τις σιωπές τους. Αυτόν τον κρίσιμο χρόνο που ο ηθοποιός δεν μιλάει αλλά υπάρχει στη μέγιστη του ένταση. 
Επειδή οι σιωπές απαιτούν- όσον αφορά στο θέατρο - πολύ μεγάλη, υποκριτική εμπειρία και συγχρόνως ευαισθησία. Οι σιωπές πάλι όσον αφορά στις ανθρώπινες σχέσεις, κρύβουν απίστευτη, ενστικτώδη σοφία. Πριν ακούσετε τις φωνές, τα λόγια ή τα ουρλιαχτά των ανθρώπων, αφουγκραστείτε τη σιωπή τους.
ΥΓ. 3 Ασκήσεις προβληματισμού: Στο ελληνικό τοπίο η φυσική δηλαδή ο αέρας, το φως, θάλασσα, μεταμορφώνεται σε μεταφυσική. Στην Επίδαυρο, συχνά, η ωραιότερη στιγμή της παράστασης, είναι η μαγική ώρα του δειλινού. Δηλαδή λίγο πριν αρχίσει το έργο.

Φωτογραφίες: 1. Ο Γιάννης Τσαρούχης ελέγχει τα κοστούμια του χορού στους ιστορικούς "Πέρσες" που ανέβασε ο Κάρολος Κουν το 1965. Δέος και έκσταση...
2. Ρενέ Μαγκρίτ, Ρόλοι χωρίς τα πρόσωπα τους. Μάσκες και φιλιά της σιωπής.

Παρασκευή 5 Αυγούστου 2022

Εν ου παικτοίς

Εν ου παικτοίς


(Η γεωπολιτική του διεθνούς ψυχιατρείου)

"...Σε μία παρακμασμένη κοινωνία, οι άνθρωποι μπορούν αργά να κατευθύνουν ή αργά να κατευθυνθούν από την κουλτούρα του εμπορίου και να ποθήσουν διακαώς τη βία. Ίσως οι άνθρωποι έχουν μία βαθιά έμφυτη γνώση ότι κανένας πολιτισμός δεν διαρκεί για πάντα ότι και η πιο ειρηνική ευημερία πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσει, και ίσως αυτό να είναι η ανθρώπινη φύση..."
Τζόναθαν Φράνζεν, Κραδασμοί, μετάφραση Γιώργος Ίκαρος Μπαμπασάκης, εκδόσεις Ψυχογιός

Χτες ο υπέργηρος πλανητάρχης, παρ' ότι τα χέρια του τρέμουν και το βήμα του είναι ασταθές, εκτέλεσε χειρουργικά από το γραφείο του, μέσω δορυφόρου και σε άμεση παγκόσμια αναμετάδοση, τον ηγέτη της Αλ Κάιντα. Μ' ένα πάτημα κουμπιού σκότωσε περιβόητο, Αιγύπτιο γιατρό Αλ Ζαουάχρι που κρυβόταν με την οικογένεια του σε καταφύγιο της Καμπούλ. Με τον ίδιο, τρομοκρατικά δημοκρατικό τρόπο δηλαδή που κι ο προηγούμενος Πρόεδρος των Δημοκρατικών, ο Μπαράκ Ομπάμα, είχε εκτελέσει σε live streaming αναμετάδοση και εν μέσω γελώτων και αμερικανικών αστείων, τον Μπιν Λάντεν. Προσωπικά με προβληματίζει βαθιά ως πολίτη του κόσμου και ο τύπος και η ουσία των δύο συμβάντων. Το ότι περισσότεροι από ποτέ το παιχνίδι παίζεται εν ου παικτοίς. Κι ότι η εκτέλεση ενός αντιπάλου είναι δικαίωμα του κάθε Μπάιντεν. Επιπλέον η εκτέλεση ενός επικηρυγμένου  είναι καί ψυχαγωγία και θέαμα. Όπως στο Φαρ Ουέστ. Μόνο που τώρα έχουμε τον συνδυασμό υψηλής τεχνολογίας και πρωτόγονου γκανγκστερισμού. 
Οι εικόνες που είδαμε είναι ανατριχιαστικές per se γιατί αποκαλύπτουν το φρικτό πρόσωπο της παγκόσμιας εξουσίας σήμερα. Δυνητικά, δηλαδή, ένας δορυφόρος μπορεί να στοχεύσει τον καθένα μας μέσα λ.χ στο μπαλκόνι, το μπάνιο ή και το καθιστικό, ανάμεσα σε φίλους ή κατά μόνας μ' ένα έξυπνο υπερόπλο και μετά σε κάποια, φωτεινή οθόνη να γράψουν απλώς : eliminated (Εξοντώθηκε). Επειδή έτσι κυνικά ένας οργουελικός μεγάλος αδελφός αποφάσισε.
Διαβάζουμε από το ΑΠΕ - ΜΠΕ:
"...Στενός κύκλος νομικών συμβούλων διαφόρων υπηρεσιών εξέτασε τις πληροφορίες της CIA και επιβεβαίωσε ότι ο Ζαουάχρι ήταν θεμιτός στόχος, με δεδομένο πως παρέμενε ο ηγέτης της Αλ Κάιντα. Την 25η Ιουλίου, ο αμερικανός πρόεδρος Μπάιντεν συγκάλεσε συνεδρίαση μελών-κλειδιών της κυβέρνησής του και συμβούλων για να λάβει την τελευταία ενημέρωση και να συζητήσει μαζί τους το πώς η εξόντωση του ηγέτη της Αλ Κάιντα θα επηρέαζε τη σχέση της Ουάσινγκτον με τους Ταλιμπάν, μεταξύ άλλων, σύμφωνα με τον αξιωματούχο. Αφού άκουσε τις απόψεις των υπουργών και των συμβούλων του, ο κ. Μπάιντεν ενέκρινε την πρόταση να διεξαχθεί «ακριβές αεροπορικό πλήγμα» με προϋπόθεση ότι θα ελαχιστοποιείτο ο κίνδυνος να υπάρχουν θύματα μεταξύ των αμάχων.
Το πλήγμα διεξήχθη στις 21:48 του Σαββάτου (ώρα ΗΠΑ· στις 04:48 της Κυριακής ώρα Ελλάδας) από UAV οπλισμένο με πυραύλους Hellfire." 
Δηλαδή...Ψεκάστε, σκοτώστε, τελειώσατε!
Εδώ ας πούμε ότι πριν ογδόντα χρόνια η φιλελεύθερη Δύση πολέμησε μέχρις εσχάτων επί πέντε και περισσότερα χρόνια για να συντρίψει τον ναζισμό και τον φασισμό. Με εκατομμύρια νεκρούς. Όμως οι νικητές του πολέμου δεν εκτέλεσαν τους κτηνώδεις αντιπάλους τους με συνοπτικές διαδικασίες, δεν τους δολοφόνησαν στα μουγκά και από μακρά αλλά τους δίκασαν με κάθε τυπικότητα και μετά την απολογία και την καταδίκη τους, επέβαλαν σε αρκετούς θανατικές ποινές. Αυτός είναι ο αξιακός πολιτισμός της Δύσης. Ή, τουλάχιστον, ήταν.
Στις μέρες μας, οι ΗΠΑ αφού δημιούργησαν την ισλαμική τρομοκρατία, στη συνέχεια την ανακήρυξαν σε κατ' εξοχήν εχθρό της Δύσης επειδή απλώς άλλαξαν τα γεωπολιτικά και τα οικονομικά τους συμφέροντα.  Στο απόλυτο κακό. Έτσι κυνικά και μανιχαϊστικά το Αφγανιστάν, το καλιφάτο, η Αλ Κάιντα, οι Ταλιμπάν, η Συρία κ.λπ έδωσαν γενναιόδωρα ψωμάκι σε όλες τις πολεμικές βιομηχανίες της Ευρώπης και της Αμερικής σχεδόν τρεις δεκαετίες... Αλλά και ένα σταθερό φόβητρο στον κάθε πολίτη του δυτικού κόσμου ώστε εκών άκων να κάτσει φρόνιμα μην αμφισβητώντας το status quo, δηλαδή την μαζική, δυτικού τύπου, τηλε - δημοκρατία που του έχει επιβληθεί. Τόσο "δημοκρατικά". Τώρα όμως  η ισλαμική δημοκρατία είναι το φάντασμα του εαυτού της και για αυτό πολιτισμένη δύση πρέπει να βρει επειγόντως καινούργιους αντιπάλους. Ιδού η λύση!
Την ίδια πάνω κάτω στιγμή της εκτέλεσης του Αλ Ζαουάχρι η άλλη υπέργηρη, η πρόεδρος της Βουλής Νάνσυ Πελόζι εισέβαλε, κυριολεκτικά, στην Ταϊβάν, δηλαδή το μαλακό υπογάστριο της Κίνας και διαχρονικό casus belli σε όποιον παρέμβει στις μεταξύ τους σχέσεις δημιουργώντας έτσι παγκόσμιο σάλο. Παραβιάζοντας κάθε κόκκινη γραμμή. Όμοια όπως το ΝΑΤΟ, δηλαδή, οι ΗΠΑ εισέβαλαν στην Ουκρανία, το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας περιφρονώντας το casus belli του Πούτιν εναντίον οποιουδήποτε αμφισβητήσει την ουδετερότητα της χώρας αυτής. Τα αποτελέσματα τα νιώθουμε ήδη όλοι στο πετσί μας. 
Μήπως, διερωτώμαι, η ipso facto ηγέτιδα δύναμη του δυτικού κόσμου έχει παραφρονήσει εντελώς; Μήπως όλο αυτό το άθλιο παιχνίδι δεν είναι τίποτε άλλο από την προσπάθεια ώστε να ισοπεδωθούν πλήρως όχι μόνο η οικονομία αλλά και η αντίσταση της Ευρώπης και να καταστούμε όλοι εμείς οι Ευρωπαίοι πολίτες, παρίες της Αμερικής; Με άθλιες πολιτικές ηγεσίες άθλιες και εξαθλιωμένους πληθυσμούς; Είναι δυνατόν η Ευρώπη με ηγέτες τύπου Μπερλουσκόνι και Τζόνσον και με προέδρους τύπου Ούρσουλας Φον Ντερ Τρέχα Γύρευε ή Σαρκοζί να πιστεύει πως μπορεί να έχει το οποιοδήποτε μέλλον; Με τον Ορμπάν και την Ουγγαρία μέσα και έξω από την Ε.Ε την Ρωσία; Υπάρχει ευρωπαϊκή κουλτούρα χωρίς τους Ρώσους; Από τον Αντρέι Ρουμπλιόφ ως τον Αντρέι Ταρκόφσκι; Το τέλος αυτής της μισερής, της μίζερης και γραφειοκρατικά διεκπεραιωτικής Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι προδιαγεγραμμένο. Αν ακολουθεί τέτοιες πολιτικές μικρονοϊκών πολιτικών.
 Μήπως, τέλος, κάποιοι δεν σκοτίζονται διόλου αν η υφήλιος έρθει στα πρόθυρα ενός τρίτου, παγκόσμιου πολέμου; Είναι δυνατόν μετά την Ουκρανία να θέλουν οι ΗΠΑ να διαλύσουν και την Ταϊβάν; Ο "παράφρων κλόουν" Τραμπ σύμφωνα με την διάσημη ρήση του αρχισυντάκτη των New York Times είχε άριστες σχέσεις και με τον Πούτιν και με τον Κινέζο Πρόεδρο. Ενώ δεν προκάλεσε ούτε μια πολεμική σύρραξη κατά την διάρκεια της θητείας του. Γι'αυτό κι ένα παντοδύναμο, οικονομικοπολιτικό σύστημα και όλα τα συστημικά μίντια προπαγάνδισαν και πέτυχαν την έλευση του Δημοκρατικού "σωτήρα". Είναι όμως καλύτερος, είναι ασφαλέστερος ο πλανήτης με τον παππού Μπαϊντένογλου στο τιμόνι του; Απαντήστε εσείς.
Προσωπικά πάντως δεν ανακουφίστηκα διόλου από την εκτέλεση του Αλ Ζαουάχρι. Αντίθετα. Τρόμαξα ακόμη περισσότερο...

ΥΓ.... Είμαστε ατελείς υποκριτές υποχρεωμένοι πάντως να υποδυθούμε τέλειους ρόλους...

Φωτογραφία: Από την έκθεση του Χρήστου Αντωναρόπουλου "Μεθεόρτια" στη Χίο.

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2022

Πούτιν: Δικτάτορας ή διδάκτορας;

ΑΕΙ και υποκρισία 
Ως διδάσκαλος του γένους ποζάρω δίπλα στον συνάδελφο Αδαμάντιο Κοραή. Έργο του ακαδημαϊκού Γιάννη Παππά, 1939, Χίος.


Ο πρόεδρος Πούτιν μπορεί να πέρασε μία πολύ δύσκολη άνοιξη αλλά το καλοκαίρι του είναι κάθε μέρα και πιο ευχάριστο. Έχει καταφέρει να στριμώξει τη Δύση καθιστώντας μπούμερανγκ τα εναντίον του μέτρα και έχει δημιουργήσει ένα ντόμινο οικονομικών κρίσεων στα κράτη της ευρωπαϊκής Ένωσης τρώγοντας ατάραχα πρωθυπουργούς σαν αυγοτάραχο ( χαβιάρι, ελληνιστί: gauche caviar). Και εν τέλει κατηγορώντας το ΝΑΤΟ για απληστία και επιθετικότητα περιμένει τον στρατηγό Χειμώνα για τα περαιτέρω.
 Από την άλλη πλευρά ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει ουσιαστικά τελειώσει και δεν μένει παρά να επισημοποιηθεί κάποτε το status quo που δημιούργησε η ρωσική εισβολή. Όμως όλην αυτή τη χαρά του Ρώσου δικτάτορα σκιάζει ένα απροσδόκητο γεγονός. Ένα χτύπημα κάτω απ'τη μέση:
Το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, λέει, μετά από σημερινή απόφαση της συγκλήτου του, λέει, της 26ης Ιουλίου 2022, λέει, αφήρεσε από τον Βλαντιμίρ Πούτιν τον τίτλο του επιτίμου διδάκτορος που το ΕΚΠΑ τού είχε απονείμει, λέει, πριν από μερικά χρόνια. Συγκεκριμένα το 2001 και από το τμήμα οικονομικών σπουδών. Τέτοια απροσδόκητη καταστροφή! 
Συγχωρέστε μου το ίσως άκαιρο και οπωσδήποτε μαύρο χιούμορ αλλά όλα αυτά τα "λέει και ξελέει" από πλευράς ενός ανώτατου πνευματικού Ιδρύματος είναι υποκρισίες και ανοησίες. Αφήστε που αποκτούν τη συγκεκριμένη, κρίσιμη στιγμή της ευρωπαϊκής αναδίπλωσης και της ρωσικής, ενεργειακής αντεπίθεσης και μίαν πολιτική βαρύτητα αντιστρόφως ανάλογη προς το συμφέρον της χώρας μας. Αλλά και τις αρμοδιότητες ενός πνευματικού Ιδρύματος.
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν καλώς ή κακώς είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της Ρωσίας επί μίαν εικοσαετία και ο άνθρωπος που δημιούργησε μια καινούργια υπερδύναμη από τα συντρίμμια της πρώην σοβιετικής Ένωσης. Υπερδύναμη που την κυβερνά ο ίδιος με σιδηρά πυγμή πατάσσοντας κάθε αντιπολιτευτική αμφισβήτηση και εφαρμόζοντας μια κατ' όνομα δημοκρατία. Κατ' ουσίαν όμως ακολουθώντας τους αρχαίους, ολιγαρχικούς τρόπους της μητερούλας Ρωσίας. Από τους Ρομανώφ ως τον μεγάλο πατερούλη. Γνωστά πράγματα τοις πάσιν. Μόνο οι δικοί μας οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι δεν ήξεραν και δεν γνώριζαν τίποτε για το παρελθόν αλλά και το παρόν του Βλαδίμηρου. Για αυτό σας λέω: Υποκρισία!
Από την άλλη τα πανεπιστήμια μας δεν πρέπει και δεν δικαιούνται ν' απονέμουν πνευματικούς τίτλους σε πολιτικά πρόσωπα τέτοιου μεγέθους που μάλιστα διαθέτουν παγκόσμια ισχύ κυρίως γιατί πρωτίστως τα ίδια αυτοεξευτελίζονται σαν τον Αρχοντοχωριάτη του Μολιέρου παίζοντας παιχνίδια εν ου παικτοίς και μάλιστα εκτός των παιδαγωγικών τους αρμοδιοτήτων. Απλώς για δημόσιες σχέσεις. Μία τέτοια μικρομέγαλη πράξη συνιστά - πώς να το πω κομψότερα; - απώλεια του ακαδημαϊκού μέτρου. Τουλάχιστον. Αφού όμως το ΕΚΠΑ το διέπραξε αναλαμβάνοντας τότε και τις ανάλογες ευθύνες, είναι τουλάχιστον αστείο τώρα να τα γυρίζει τούμπα υποστηρίζοντας το "είπα ξείπα". "Ο Πούτιν δεν είναι διδάκτορας είναι δικτάτορας"! Καλέ τί μας λες! 
Μια τέτοια πράξη θεωρώ ότι είναι ήκιστα ακαδημαϊκή και τα μάλα υποκριτική. Αφήστε που αποκτά και δυσανάλογα βαρύ πολιτικό εκτόπισμα για τη χώρα μας σε μία στιγμή πού οι σχέσεις της Αθήνας με τη Μόσχα βρίσκονται υπό το μηδέν. Κι αυτό δεν είναι διόλου ευχάριστο. Με τον Ερντογάν από την άλλη πλευρά να έχει καταστεί de jure ρυθμιστής της ρωσο-ουκρανικής κρίσης και να "κάνει παιχνίδι" μέσα από διεθνείς συναντήσεις στην Κωνσταντινούπολη. Αυτό θέλουμε;  Είμαστε σε θέση, έχουμε τη γνώση και κυρίως διαθέτουμε το κύρος να παίξουμε ένα τέτοιο πολιτικό σκάκι;
Αν λοιπόν σώνει και καλά το ΕΚΠΑ πρέπει να πάρει θέση για τον Πούτιν και την εισβολή στην Ουκρανία, τότε ας ομολογήσει εντίμως το mea culpa και ας παραιτηθούν τα μέλη της συγκλήτου διαμαρτυρόμενα. Ή, ας παραιτηθούν από τα ακαδημαϊκά τους αξιώματα τα μέλη εκείνης της συγκλήτου με τους εισηγητές της που υπερψήφισαν την αναγόρευση. Αυτό θα ήταν μία γενναία πράξη με παιδαγωγική διάσταση. Αφήστε που θα αποκαθιστούσε  το ούτως ή άλλως τρωθέν κύρος του πανεπιστημίου μας. Όμως τώρα;

Φωτογραφίες: Πανοραμική άποψη της αίθουσας των ρωμαϊκών ψηφιδωτών δαπέδου στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Πάτρας. Μια εντυπωσιακή ζωγραφική της πέτρας άψογα παρουσιασμένη. Και μια Συλλογή μοναδική στον κόσμο που περιλαμβάνει αποκλειστικά εκείνα τα δάπεδα που ανασκάφηκαν στο κέντρο της πόλης. Μοναδικό, τέλος, είναι το δωμάτιο της Αφροδίτης με το μαρμάρινο κατώφλι.
 Η θεά, εν προκειμένω, αυτοθαυμάζεται κρατώντας το καθρέφτη της και αξιοποιώντας μία πυξίδα (μπιζουτιέρα) ενώ ο Έρωτας στα πόδια της την υπηρετεί. Είναι ενδεικτικό ότι σε μια πρώτη εκδοχή της σύνθεσης η θεά ήταν ντυμένη. Σε μεταγενέστερη επέμβαση ο τεχνίτης την γύμνωσε! Νομίζω πως αυτή η θαυμάσια εικόνα του 3ου αι. μ.Χ αντιγράφει κάποιον χαμένο πίνακα μεγάλου ζωγράφου της κλασικής εποχής. Αφήστε που θυμίζει εντυπωσιακά και την Αφροδίτη του Βελάσκεθ που εκτίθεται στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου.