Συνολικές προβολές σελίδας

Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

Άγγελος φτερωτός αιφνίδιος έρωτας



Ο αρχάγγελος Γαβριήλ!
Στην πρώτη του επίσημη αποστολή
εκτός Παραδείσου.
Να διεκπεραιώσει υπόθεση υψίστης σημασίας
και να μεταφέρει είδηση καλή.
Νέος ωραίος, συνεσταλμένος
κι απολύτως έτοιμος ν' αγαπήσει
και να αγαπηθεί ο Γαβριήλ.
Με τα χρυσά μαλλιά, τους ίουλους
και τα ρόδινα του μάγουλα.
Με χείλη υγρά, τρεμάμενα
και με δέρμα οπάλινο.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Την είδε, της είπε το άγγελμα,
τη χάιδεψε με τα μάτια
Ο αρχάγγελος Γαβριήλ,
της πρόσφερε το κρίνο, μαγεύτηκε.
Ύστερα απόμεινε βουβός,
Τα φτερά του μετέωρα.
Να μείνει ή να φύγει;
Ο Παράδεισος πλέον μακριά.
Κι ήταν τότε που το θαύμα
της Σωτηρίας του κόσμου
σκιάσθηκε λίγο από τη τρυφερή
ζήλια του, την αδιόρατή του θλίψη.

29/6/2012

ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ

 Lawrence Alma Tadema, Between hope and fear, 1890c

Τον άναρχο Έρωτα να νιώσω ακέριο, 
Θέ μου Γυμνή Σού δέεται η ψυχή. 
Από χαρά, από πόνο, από ηδονή. 
Αγγ. Σικελιανός

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ; Αθέλητη σκλαβιά ή εκούσια απελευθέρωση; Η μέγιστη ανασφάλεια που ζητεί από τον επιλεγμένο άλλον αποκλειστική επιβεβαίωση του εγώ ή ανιδιοτελή προσφορά του πιο εσωτερικού μας εαυτού στον έτερο, τον ξένο, ο οποίος, όμως, καθαγιάζεται σε μια στιγμή; Είναι ο έρωτας υγεία του σώματος ή αρρώστια της ψυχής; Υπάρχει ακόμη στις καρδιές των ανθρώπων ή τον παραμέρισε η σεξουαλική ταχυφαγία της εποχής, το «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε» των διατομικών σχέσεων; Πού, τέλος, πηγαίνει ο έρωτας όταν τελειώνει; Γίνεται μια τρυφερή πάχνη αναμνήσεων και άδολων συναισθημάτων ή μεταμορφώνεται σε παροργισμένη εμμονή, σε πληγή που πυοφορεί και που επιστρέφει μίσος στο μίσος; Προσωπικά πιστεύω πως η ποιότητα μιας αγάπης κρίνεται από την ικανότητά της να υπάρχει και μετά από τη δύση του έρωτα. Αλλιώς, το περισσευούμενο μίσος αποδεικνύει τον βαθμό αναπηρίας των αισθημάτων που προϋπήρξαν. Ούτως ή άλλως, όμως, ένας λόγος για τον έρωτα εκλύει, σχεδόν πάντα και ποικίλες, όχι ευάρεστες αναθυμιάσεις. Αυτό που λέγεται και κόστος της αγάπης.

ΚΑΛΟΥ-ΚΑΚΟΥ ΠΑΝΤΩΣ ΤΗΛΕΦΩΝΗΣΤΕ και στον ψυχαναλυτή σας! Αυτόν που ονομάζεται και «Δήμιος του Έρωτα», έστω και αν σιχαίνεται αυτό το προσωνύμι. Αναφέρομαι βέβαια στο ομότιτλο βιβλίο του αμερικανοεβραίου γκουρού της υπαρξιακής ψυχανάλυσης καθηγητή Ιρβιν Γιάλομ, τα έργα του οποίου λογοτεχνικά και μη κυκλοφορούν αποκλειστικά από την «Άγρα», σ' επιμελημένες μεταφράσεις της Ευαγγελίας Ανδριτσάνου και του Γιάννη Ζέρβα. Εξομολογείται ο Γιάλομ: «Δεν μ' αρέσει να δουλεύω μ' ερωτευμένους. Ίσως γιατί τους ζηλεύω... Ίσως πάλι γιατί ο έρωτας και η ψυχοθεραπεία είναι μεταξύ τους ασύμβατα. Ο καλός θεραπευτής πολεμάει το σκοτάδι και ζητάει το φως, ενώ ο έρωτας συντηρείται από το μυστήριο και καταρρέει μόλις αρχίσεις να τον εξετάζεις σχολαστικά...». Τώρα, τι είναι αυτό, παρηγοριά ή απελπισία; Ο ίδιος όμως ο συγγραφέας δεν χαρίζεται ούτε στον εαυτό του, καθώς δεν διστάζει να εκθέσει τις προσωπικές του αδυναμίες ή και τις αποτυχίες του ακόμη ως προς τον μόνιμό του στόχο· δηλαδή την αποθεραπεία των ασθενών του (που θα πει, των ερωτευμένων). Είναι λοιπόν νόσος ο έρωτας; Γίνεται νόσος όταν συνταυτισθεί με ψυχώσεις, ανταγωνισμούς, απωθήσεις, ματαιωμένες επιθυμίες, κατάθλιψη, νευρωτικές συμπεριφορές και νευρωτικές ανασφάλειες. Τότε το κρασί γίνεται ξύδι ή για τους ολιγαρκείς ξυδάκι, και ο έρωτας μεταστρέφεται στην αργή λιτανεία των πεθαμένων όπως χορογραφείται στο πένθιμο, δεύτερο μέρος της πρώτης συμφωνίας του Μάλερ (μια και μιλάμε για μουσική).

«ΓΙΑΤΙ, ΛΟΙΠΟΝ, ΧΩΡΙΣΑΜΕ; Ποιος επέτρεψε να εισβάλει ένα τόσο ανυπόληπτο πλήθος ανάμεσά μας; Και ο έρωτας; Είπαμε, είναι το μέγιστο, εγωτικό συναίσθημα. Ερωτευόμαστε τον εαυτό μας καθώς αντανακλάται στο ερωτευμένο βλέμμα του άλλου. Κατ' ουσίαν επιβραβεύουμε ανακουφισμένοι την εκλογή του. Είμαστε ευτυχισμένοι, ξετρελαμένοι που μας διάλεξε, που τον διαλέξαμε. Επιλέγοντας τον άλλο προβάλλουμε επάνω του την ιδανική εκδοχή του εαυτού μας. Δύο ωραία ζώα που καθρεφτίζονται στη λίμνη και κοιτά το ένα κλεφτά το είδωλο του άλλου. Γι' αυτό και γίνεται αίφνης μίσος ο διάπυρος έρωτας· γιατί στερεύει η τροφοδότηση της εγωιστικής παραδοχής. Και το πένθος; αυτό γεννιέται από την συνειδητοποίηση πως τώρα το αγαπημένο σώμα είναι άλλο, σώμα άλλου, αλλού. Σαν θάνατος. Και πάλι απ' την αρχή... Στην έρημο των ανθρώπων μυριάδες οι άνθρωποι που ψάχνουν ανθρώπους. Με απελπισία... Οι άνθρωποι συναντιούνται, σμίγουν, φοβούνται, χωρίζουν, θυμούνται, θυμώνουν, χάνονται... Έτσι θα γίνεται όσο ένα αόρατο πελώριο χέρι θ' αναδεύει χωρίς νόημα, την έρημο και την άμμο της... Λάφυρο του έρωτα η ερημία» (Μ. Στεφανίδη, «Ελένη από χαρτί», «Ελληνικά Γράμματα», 2003).

ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ! Από την εποχή του Ρομέο και της Ιουλιέτας ή από την παράσταση του Μιχαήλ Μαρμαρινού, στην οποία ξανακαινουργιώνονται πανάρχαιες ιστορίες και πολυχρονισμένα αισθήματα... Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός καταφέρνει και τη λυρικότητα του κειμένου να υπηρετήσει και ν' ανοιχτεί σε πολλές διαφορετικές αναγνώσεις ενός έργου που είναι μεν μύθος αλλά όχι μαυσωλείο. Παράλληλα, δουλεύοντας με νέα παιδιά κατάφερε να βγάλει εντυπωσιακές ερμηνείες έξω από κάθε ακαδημαϊκή παράδοση. Εκπληξη στάθηκαν οι νεαρές Ρένα Ανδρεαδάκη και Ηλέκτρα Νικολούζου, οι οποίες ενάλλασσαν το εύθραυστο με το συμπαγές και το γήινο με το ουράνιο. Εξαιρετική η συμβολή του Γιάννη Μετζικώφ, ο οποίος ανταπέδωσε εμπνευσμένα στην τρέλα και τις εμμονές του σκηνοθέτη, τη δική του τρέλα και τις δικές του εμμονές. «Έχετε ερωτευθεί ποτέ;», ρωτάνε οι ηθοποιοί τους σαστισμένους θεατές στο τέλος του πρώτου μέρους (Αχ, γιατί να μην ρωτούσανε κι εμένα!). Δηλώνει ο σκηνοθέτης: «Πρόκειται για μιαν χορταστική χοροεσπερίδα για να επιβιώσουμε... Οι δρόμοι παίζουν μεγάλο ρόλο στον έρωτα. Ο έρωτας είναι όλο δρόμοι... Στο μεταξύ έξω υπάρχει πανούκλα». Εξω, όμως, από πού; Απ' την πόλη, απ' το θέατρο, απ' το έργο; Πού, αλήθεια, βρίσκεται η πανούκλα; Εκεί μακριά στο βάθος του ορίζοντα ή βαθιά μέσα μας; Αφού αδυνατούμε πια να ερωτευτούμε, να γλιτώσουμε. Και πέρασε πλέον ο καιρός που ονομάζαμε αθώους όσους δήλωναν άγνοια ή ότι δεν κατάλαβαν τίποτε. (Παρένθεση: Η σκηνή του μπαλκονιού, «Ρομέο, Ρομέο, γιατί να σε λένε Ρομέο...», εξαίσια. Και παιγμένη πάνω σ' ένα τραπέζι. Εκεί δηλαδή που τρώμε, συναλλασσόμαστε, επικοινωνούμε, δουλεύουμε, κατά περίπτωση κάνουμε έρωτα...).



ON OFF - 25/01/2004

Μνήμη τεθνεώτων

William Merritt Chase, Νεκρή Φύση, 1890π

Η Βερονίκ είναι προτεστάντισσα. Για κάποιον σκοτεινό, πολιτιστικό λόγο η Βερονίκ δεν μπορεί να φτιάξει κεφτεδάκια. Τουλάχιστον όχι όπως τα έφτιαχνε η Β., η συγχωρεμένη μανούλα μου. Αυτό που επιτυγχάνει η Βερονίκ ύστερα από φιλότιμες προσπάθειες, είναι ένα αδιαβάθμητο προϊόν, κάτι ανάμεσα σε μπιφτέκια ατμού και σουτζουκάκια χωρίς σάλτσα και, κυρίως, χωρίς σουτζουκίλα. Αλλά τώρα ζητούμενό μας είναι αυτή η φευγαλέα, πλην άκρως αισθησιακή, έννοια της «κεφτεδοσύνης». Δύσκολα πράγματα! Το να μεταγγίσεις δηλαδή μια γεύση Σμύρνης στο Neuchâtel κι εγώ να ονειρεύομαι κε-φτε-δά-κι-α. Bonjour tristesse. Καληνύχτα παιδική μνήμη...

H μάνα μου τηγάνιζε κεφτέδες Πέμπτη παρά Πέμπτη, εναλλάξ με γιουβαρλάκια ή λαχανοντολμάδες. Λόγοι οικονομικοί και αισθητικοί επέβαλλαν κιμά μία φορά την εβδομάδα και κρέας -μοσχάρι, αρνάκι ή κοτόπουλο- κάθε Κυριακή (εκτός Νηστειών). Επίσης κάθε Τρίτη ψάρι, Τετάρτη όσπρια, Παρασκευή λαδερά κ.ο.κ. Κάθε Πέμπτη λοιπόν μοσκοβόλαγε όλο το σπίτι τσιγαρισμένο σκόρδο και τσιτσιρισμένο λάδι εφόσον τα κεφτεδάκια συνοδεύονταν από τηγανητές πατάτες (ροδέλες ή κανονικές), τυρί φέτα και ντοματοσαλάτα. Δηλαδή ζούσαμε ένα μικρό Πάσχα και μάλιστα με την ανάλογη ιεροτελεστία. Σε βαθμό ώστε να ξεχνιούνται τα δυσάρεστα της ημέρας ιδιαίτερα όταν η δεσποινίς Παγώνα, η αυστηρή, μεσόκοπη δασκάλα της Α' δημοτικού είχε τα νεύρα της. Με αποτέλεσμα ο χάρακας στα χέρια της να γίνεται ανελέητος. Ή, οι πρώιμες πίκρες λόγω Αρετής, μιας συμμαθήτριας που παρ' ότι σε περνούσε ένα κεφάλι, επέμενε να παλεύετε σε τρόπο ώστε το πρόσωπό σου να τρίβεται έως ασφυξίας επάνω σε δύο, αόρατα μεν παντοδύναμα δε, μικρά στήθη.

Κεφτεδάκια! Μας περίμεναν έτοιμα στη μεγάλη πιατέλα και τα τσιμπολογούσαμε κρυφά πριν ακόμη σερβιριστούν στο τραπέζι καταπίνοντάς τα με το στόμα ανοιχτό ώστε να ψύχονται ταυτοχρόνως, ενώ μασιούνταν. Καίγανε, βλέπετε! παράνομη λεία, όμως, δεν ήθελε και πολύ να εξαφανιστεί σε τρόπον ώστε να εμφανίζονται τάχιστα στον πάτο της πιατέλας οι δυσάρεστες φιγούρες του Γεωργίου Α' και της Ολγας, δείγμα ότι το είχαμε παρακάνει εγώ κι ο μικρότερος αδελφός μου. Κι ότι η μάνα θα θύμωνε. Πόσω μάλλον που, ενώ εγώ τσάκιζα τα κεφτεδάκια ο άλλος ξάφριζε τις πατάτες. Επειτα ο ένας απ' τους δύο, ο περισσότερο ένοχος, θα πήγαινε μια τσίγκινη κατσαρόλα που έκλεινε αεροστεγώς τυλιγμένη με καρό πετσέτα, ώστε να χωρέσουν δύο φέτες ψωμί, στο μηχανουργείο όπου δούλευε ο πατέρας μας, μερικά στενά πιο κάτω. Κατ' ουσίαν, από τον Αγιο Δημήτριο ώς τον Αγιο Διονύσιο ένας ευθύς δρόμος. Παρεκκλίναμε όμως πάντα προς την Αγιά Σοφιά για να δούμε τι έπαιζε ο κινηματογράφος «Καλιφόρνια». Κι όλα αυτά πολύ γρήγορα γιατί οι κεφτέδες δεν τρώγονται κρύοι.

Kι όμως. Υπήρξε σχετική εξαίρεση. Τα, άπειρα, κεφτεδάκια -μικρά και σφιχτά σαν θηλές- που έφτιαχνε συστηματικά η θεία Βιβή για τις μεζεδοανάγκες του ουζερί-καφενείου που διατηρούσε ο άντρας της στην Π. Κοκκινιά: ΤΩΝ ΦΙΛΑΘΛΩΝ. Αλλά και των χαρτοπαιχτών, των φλιπεράκηδων, των ταβλαδόρων, των ζαράκηδων, των προποτζήδων οι οποίοι παράλληλα έπαιζαν λαχεία της Ενώσεως Συντακτών, των ουζοποτών, των επαγγελματιών καφενόβιων και, ίσως, των φουμαδόρων χόρτου. Παραπάνω δεν ήξερα· ούτε και μ' ενδιέφερε.

Aυτό που μ' ενδιέφερε -και μ' ενδιέφερε υπαρξιακά- ήταν τα κρύα κεφτεδάκια της θείας μου. Με μαϊντανό, ίσως κύμινο, και μια γεύση ασυναγώνιστη. Τα κεφτεδάκια που βρίσκονταν -για λίγο- στον μπουφέ πλάι στην κουζίνα υγραερίου και μετά θα έπαιρναν το δρόμο για τους... φιλάθλους. Αν τα πήγαινε η ίδια η θεία μου, δεν υπήρχε καμία ελπίδα λαθροχειρίας. Αν τα πήγαιναν όμως τα ξαδέλφια ή εγώ ο ίδιος -το... λαχείο συντακτών που λέγαμε-, τότε δεν θα επεβίωναν ώς τον τελικό προορισμό τους ούτε τα μισά. Ο αμείλικτος νόμος της ζούγκλας του μεζέ. Προς, προσωρινή, δυστυχία των «φιλάθλων» και συναφών δραστηριοτήτων. Αλλά και στο καφενείο, τοποθετημένα ψηλά πάνω στο τεράστιο ψυγείο με τα σάμαλι, τις πάστες, τα κανταΐφια, τα γάλατα και τα σαλάμια -σε μιαν ιδανική δημοκρατία-, τα κεφτεδάκια δεν ήσαν ασφαλή. Μόλις ο κυρ Παναγιώτης πήγαινε για την γκανιότα ή το βιδάνιο, αρχίζαμε τις εφόδους ή τα άλματα επί κοντώ χρησιμοποιώντας το κοντάρι ενός λαχειοπώλη ή μια ξεχαρβαλωμένη καρέκλα. Ο, υστερόχρονος, θυμός του θείου μου και η μεθεόρτια τιμωρία δεν μας πτοούσαν. Εξάλλου δεν υπάρχει ηδονή χωρίς τίμημα. Οι προτεστάντες το πίστευαν αυτό ανέκαθεν...

ΥΓ1: Το σημαντικότερο ματς του φετινού πρωταθλήματος ήταν αναμφίβολα ο αγώνας του Ολυμπιακού στην αφιλόξενη Καλαμαριά, την οποία και ποδοπάτησε 3-0 με δύο προσωπικά γκολ του βετεράνου κυρ Σωκράτη κι ένα πλασέ του εκκολαπτόμενου παιχταρά Πετράκη, στις καθυστερήσεις.

ΥΓ2: Το γήπεδο του Παναθηναϊκού στον Ελαιώνα πάλι, δείχνει πως το φίλαθλο πνεύμα και η οικολογική ευαισθησία θριαμβεύουν όταν συνεργάζονται αρμονικά επιχειρηματίες, εργολάβοι, τοπική αυτοδιοίκηση και οραματιστές πολιτικοί. Βωβούπολη για κωφάλαλους πολίτες.

Ο Μ. Στεφ. είναι μέλος της εταιρείας όσων ξύνονται χωρίς φαγούρα


Κ. Ελευθεροτυπία  7 - 30/03/2008

Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

Ο ΡΕΜΠΡΑΝΤ ΣΤΗ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ




Της Δάφνης

ΤΟ 'ΧΟΥΜΕ ΞΑΝΑΠΕΙ: Δεν ζούμε στην εποχή της εικόνας, αλλά της έκπτωσης και της ασφυξίας της. Η δύναμη της τηλεόρασης δεν λειτουργεί κανονιστικά μόνο ως προς τη συμπεριφορά μας, αλλά κυρίως ως προς τη συνειδητοποίησή μας σχετικά με το τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο. Επειτα, καθηλώνοντάς μας με την πειθώ της οπτικοποίησης των πάντων, κατ' ουσίαν απαγορεύει ν' ανακαλύψουμε τον κόσμο από την αρχή και με τις δικές μας δυνάμεις. Οπου κι όπως βρίσκεται ο καθένας: Στην Πλάκα π.χ. ξεφεύγοντας από την αδιάφορη βόλτα για ν' ανακαλύψουμε την αγιογραφία στον εξωτερικό τοίχο της Βιβλιοθήκης του Αδριανού, εκεί που στον μεσαίωνα οι Χριστιανοί έχτισαν τον ναό του Ασωμάτου (Αγγέλου) και που απέναντι πολύ αργότερα ο σκυφτός Σκιαθίτης έψελνε τα λαμπριάτικά του στο εκκλησάκι του Αγίου Ελισσαίου. Μόλις πενήντα μέτρα πιο πάνω από τον περίφημο Μπαϊρακτάρη και τα (πολιτικά) σουβλάκια του. ΒΑ της Βιβλιοθήκης και πίσω από το μνημείο των Αέρηδων βρίσκεται το Τέμενος Φατιχιέ (της Νίκης) που έχτισε ο Μωάμεθ Β' όταν κατέλαβε την Αθήνα. Η θολοδομία του αξιοποιεί όλο το μάθημα της βυζαντινής αρχιτεκτονικής ενώνοντας με την τέχνη αυτά που διαχωρίζουν οι θρησκείες. Κυριακή σήμερα, περπατήστε με τα μάτια ανοιχτά και ανακαλύψτε την άλλη Ελλάδα που είναι δίπλα σας αλλά την κρύβουν οι διαφημίσεις.
ΣΑΝ ΤΟΝ ΦΩΤΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ από τη Μαρώνεια, ο οποίος δούλεψε από το 1963 ώς το 1985 φύλακας και επιστάτης ανασκαφών στη Θράκη και ο οποίος εξέδωσε το 2003 από τον «Παρατηρητή Θράκης» μια μελέτη-καρπό ολόκληρης της ζωής του με τίτλο: Υπαίθρια προϊστορικά ιερά της Θράκης. Ο Κωνσταντινίδης περπατούσε χρόνια από την ορεινή Ροδόπη ώς τ' Αβδηρα και τη Σαμοθράκη, εντοπίζοντας αρχαιολογικούς χώρους, καταγράφοντας παλιές διαδρομές και σκιτσάροντας ιερούς βράχους και αλώνια, εντοπίζοντας βραχογραφίες και αγιάσματα νερού. Παράλληλα στη μελέτη του συγκρίνει τα προϊστορικά ευρήματα της δυτικής Θράκης με ανάλογα της Γαλλίας ή της Αγγλίας του 5000 π.Χ., ενώ σ' ένα ιερό αλώνι στο χωριό Χάντλι της Σκοτίας ανακαλύπτει και σχεδιάζει την παράσταση της Μεγάλης Αρκτου πάνω σ' ένα βράχο ύψους 2 μ. Σημειώνει (σελ. 80): «Σε ποιο σημείο του κόσμου πρωτοδημιουργήθηκαν τα υπαίθρια ιερά αλώνια; Ποια πορεία ακολούθησε η διάδοσή τους και γιατί στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη έχουν μεγαλιθική μορφή;». Να ένα παράδειγμα δημόσιου υπαλλήλου, ερασιτέχνη-αρχαιολόγου και πατριδολάτρη-περιπατητή που μιλάει με τ' αρχαία σημάδια και που ανασταίνει με την αγάπη και τη γνώση του πεθαμένες λατρείες. Από την άλλη τι μέγιστο μάθημα σ' όλους τους δυσανεκτικούς, δημόσια διαμαρτυρόμενους υπαλλήλους αλλά και την απρόσωπη εκείνη Διοίκηση που τους μετατρέπει σε φυγόπονους τυπολάτρες και μικρούς δυνάστες στο χαρτοβασίλειο των σκιών. Εκτός κι αν εξαρτήσουμε την ευτυχία μας από τις τιμαριθμικές τους προσαρμογές ή τη δημοσιονομική της αυθαιρεσία (Χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα της παραχωρήσουμε και συγχωροχάρτι). Ή, αν περιμένουμε να μας δωρίσει αυτή ένα απείκασμα, ένα τηλεοπτικό ομοίωμα πατρίδας αντί να την ανακαλύψουμε μόνοι μας παντού σ' αυτόν τον τόπο που έχει επικράτεια ο ήλιος και η άνοιξη έχει μυρωμένο στήθος ακόμη και εκεί που ασχημονεί το τσιμέντο.
ΤΟΝ 17ο ΑΙΩΝΑ η ολλανδική ζωγραφική και ο Ρέμπραντ εισηγούνται την αυτόνομη τοπιογραφία, δηλαδή την απόδοση της φύσης ως απόλυτου θέματος κι όχι ως σκηνικού για κάποια ανθρώπινη ιστορία, αλλά και το αστικό τοπίο σαν συμπύκνωμα και σύμβολο της ιεροτελεστίας της καθημερινότητας. Θα 'λεγα πως ο ολλανδός αστός εκείνης της εποχής είναι ο πρόδρομος του σημερινού μπίζνεσμαν ευρωπαίου με τις καλλιτεχνικές «ευαισθησίες» αλλά και τη σκληροτράχηλη αίσθηση του συμφέροντος. Ε, λοιπόν, η αφετηρία αυτής της τέχνης και αυτή της κοινωνίας βρίσκεται στις αστικές τοιχογραφίες της Θήρας και στην πόλη του Ακρωτηρίου, εκεί δηλαδή όπου πρώτη φορά η ευρωπαϊκή ζωγραφική συμφιλιώνει το ιδιωτικό με το ιερό και το καθημερινό με το δημόσιο σε σειρά εικόνων που πάλλονται από αίσθηση ζωής, ανοιξιάτικη διάθεση και έκρηξη χρωματικού πάθους. «Τέχνη και θρησκεία στη Θήρα. Ανασυστήνοντας μια κοινωνία της εποχής του χαλκού» λέγεται το αγγλικό βιβλίο της Νανώς Μαρινάτου, που είκοσι χρόνια πριν διερευνά αυτό το γοητευτικό υλικό όχι απλώς σαν τυπικός αρχαιολόγος αλλά και ως αισθητικός. Να κάτι που ποτέ δεν έχουμε διεκδικήσει: Να γράψουμε την ιστορία της ευρωπαϊκής τέχνης μέσα από τη δική μας σκοπιά και με την επιχειρηματολογία που μας δίνουν τα φρέσκα της Σαντορίνης (17ος αι. π.Χ.) με τους ψαράδες-λατρευτές και τις γυναίκες που φέρουν τα γυμνά τους στήθη ως προσφορές· με τα διώροφα σπίτια, τα ιερά και τις πλατείες που ήσαν συγχρόνως θρησκευτικά και οικονομικά κέντρα.
ΟΜΟΙΑ ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ να μιλάμε για Ραβέννα χωρίς τα φαγιούμ και για πρώιμη Αναγέννηση χωρίς το πνευματικό ήθος της περιβλέπτου ή του Καχριέ Τζαμιού (Μονής της Χώρας), στο Μυστρά και την Κωνσταντινούπολη; Λίγο περισσότερο ερμηνευτικό θάρρος από τους ειδικούς και λίγη, ελάχιστη από την φλογερή πίστη του ερασιτέχνη της Μαρώνειας χρειάζεται. Ελλάδα είναι ένα τώρα που ποτίζεται από το αείζωο χθες και μια γλώσσα που για να ανθοφορήσει στο μέλλον απαιτεί τη βαθιά καλλιέργεια του παρελθόντος της.

ON OFF - 27/02/2005

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

Φελλόποδες





Αν δεν σας αρέσουν οι αρχές μου, έχω άλλες. 
Γκάουτσο Μαρξ

Κατάθλιψη. Πώς καταπολεμάται; Ο αναμάρτητος, πρώτος τον λίθον κ.λπ. Τι φταίει; Τις πταίει; Τι συνέβη και δεν μπορούμε ν' ανεχτούμε ο ένας τον άλλον; Σε τι οφείλεται η φοβερή καχυποψία που εμφιλοχωρεί ακόμη και στις πιο άδολες, τις πιο απλές σχέσεις; Αυτές τις ώρες καλύτερα να είναι κανείς μόνος του. Να μη γίνεται βάρος στους άλλους έτσι όπως νιώθει ο ίδιος άχθος αρούρης. Ζηλεύω όσους μπορούν να είναι επαγγελματικά ευτυχείς. Ανέφελα κοιτώντας τον καθρέφτη τους. Ικανοποιημένοι. Ασχολούμενοι με τη διακίνηση του εγώ τους· με ίντριγκες και έργα «κοινωνικής ευθύνης». Αποκλειστικά. Ζηλεύω, επίσης, όσους πιστεύουν στη σωτηρία, τη μετά θάνατον ζωή· και όσους δηλώνουν «σωτήρες», «ήρωες», «ηγέτες» κ.ο.κ. Εγώ πάλι είμαι ο βασιλιάς της κατάθλιψής μου, ο βασιλιάς της παλίρροιας. Αποκλειστικά. Κοιτάω τον μοναδικό μου υπήκοο στον καθρέφτη και τον οικτίρω.

Γιατί να το κρύψω; Δεν συμπαθώ τους φουσκωμένους ιδιοκτήτες της μιας και μοναδικής αλήθειας. Δεν γουστάρω τους φανατικούς. Είμαι φανατικά αντίθετός τους.

Συμφωνώ με τον Μπουνιουέλ όταν λέει πως «την αλήθεια οφείλει κανείς να την εγκαταλείπει πάραυτα, όταν νομίζει ότι τη βρήκε». Και συμπληρώνω πως αλήθεια είναι εκείνη η έννοια που πάντα θα χρειάζεται μετατροπές, βελτιώσεις, επαυξήσεις μέχρι της οριστικής ανατροπής της. Και που η παροδικότης της θεραπεύεται με παροδικότητα. Αντί της αλήθειας, πάλι, προτιμώ τα ζωτικά για μένα και τη μελαγχολία μου ψεύδη της τέχνης· αυτού του αινίγματος που κάθε στιγμή ψάχνει τον ορισμό του. Του οντολογικού παράδοξου που δηλώνει συνείδηση μέσα σε μια κατασκευή. Αφού σε ό,τι φιάχνουμε τεχνηέντως, εγκαθίσταται η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Σε βαθμό ώστε να απογοητεύεται, σχεδόν πάντα, όποιος συναναστρέφεται δημιουργούς και δεν αρκείται στα δημιουργήματά τους. Ανασφαλείς, ανταγωνιστικοί, νάρκισσοι, φιλοτομαριστές, αδιάφοροι για οτιδήποτε δεν υπηρετεί το μύθο τους, συναισθηματικά ακρωτηριασμένοι για λόγους «επιβίωσης», δεν αποτελούν και την καλύτερη παρέα. Πιστέψτε με.

Εκτός κι αν είσαι ο Caravaggio. Κι απέναντί σου βρίσκεται, δηλώνοντας ομότεχνος, αυτός ο γλίτσης Giovanni Baglione. Να χλευάζεις την έλλειψη ταλέντου του κι αυτός να σε μηνύει για δυσφήμιση. Τόσο κατάλαβε!

Να συλλαμβάνεσαι, να φυλακίζεσαι, να φυγοδικείς, να φυλλορροείς από πάθος ύπαρξης και τελικά να τιμωρείσαι απ' τους μέτριους που δεν αντέχουν την υπεροχή σου. Να ζωγραφίζεις το σκοτάδι σε βαθμό που να κολάζεται ο ίδιος ο εωσφόρος· και το φως έτσι ώστε να καταυγάζει μόνον το έρεβος. Στις 18 Ιουλίου του 1610 ο θάνατός σου· Πόρτο Ερκολε· 28 Ιουλίου ανακοινώνεται στη Ρώμη. Ειρωνεία, ο Baglione θα εκφωνήσει με φωνή κόρακα τον επικήδειο· θα καταστεί κι ο βιογράφος σου. Τίποτε δεν μπορεί να σε προφυλάξει απ' το ασήμαντο. Οπως πάντα.

Κατάθλιψη. Από τη χειροπιαστή γύρω μου αγένεια, την επιθετικότητα ακόμη και των παιδιών, το γλοιώδες των ενηλίκων. Τόσοι πεθαμένοι κυκλοφορούν αμέριμνοι με τα καλά τους χωρίς να γνωρίζουν πόσο νεκροί είναι. Πόζες, φιλιά, φιλάκια «να 'στε καλά», χαιρετίσματα, χειραψίες, δέρμα ψαριού στην αφή, λίγδα στο βλέμμα, όνειρα για το καλύτερο, παχυσαρκία, άποψη, ενοχλητικός, ο, όποιος, διπλανός, ξέχειλο το ξύγκι, απελπισία. Ο κοιμισμένος μπάτσος ξυπνάει αιφνιδίως μέσα τους κι αναλαμβάνει δράση. Καρφώματα, επιτήρηση, χαφιεδισμός με προοδευτικό πρόσημο, πείνα, ζήλια, βαθύτατο αίσθημα κατωτερότητας που εκρήγνυται πολλαπλασιαστικά. Ο μικροαστός (θέλει να) τα 'χει όλα. Ο ποιητής έχει τίποτε. Βρίσκει όμως το δρόμο προς το εκστατικό. Εξω κι απ' τη γλώσσα την ίδια! «Δεν εκτίμησα ποτέ την ιερόδουλη γραμματική. Δεν θα πληρώσω εγώ τα νοσήλεια της σύνταξης» (Καρούζος).

«Αληθής ιστορία» του Λουκιανού. Ανθρωποι με φελλούς στα πόδια που μπορούσαν να περπατούν επί της θαλάσσης, πού τέτοια τώρα. Ο φελλός μετέστη αλλού. Ανέβηκε πιο πάνω. Κάποιοι, τέλος, πιστεύουν ότι ο Βαν Γκογκ αυτοκτόνησε για να γράψουν οι ίδιοι λυμφατικά διδακτορικά και να διδάξουν τέχνη με τον μόνο τρόπο που μπορούν: τη γραφειοκρατία. Καταιονισμός θλίψης...

ΥΓ.1: Να 'βρεχε τουλάχιστον. Να πήγαινε ο Θεός προς νερού του.

ΥΓ.2: 1947, πριν 60 χρόνια. Ο Σκαλκώτας γράφει το υπέρκομψο κοντσερτίνο του: Νεοκλασικισμός και τάξη σε μιαν καθ' όλα άτακτη εποχή. Οπως και τώρα!



7 - 14/10/2007

Η Προσευχή του Πολίτη



   
    Μαντινάδα
    (μνήμη Αρχέλαου)
    Στον κόσμο δεν ματάγινε τέτοιο κουτί-ρημάδι
    Σύριζα ρίχνεις το πρωί, Νου Δου βγαίνει το βράδυ

Θεέ μου! Τώρα που τελείωσαν η εκλογές και ώσπου να καταλάβω γιατί έγιναν και ξανάγιναν και τι άλλαξε σε σχέση με την κυβέρνηση Παπαδήμου, σε παρακαλώ κανε να μην ξαναδώ, τουλάχιστον για δεκαπέντε μέρες, τον κ. Στρατούλη, τον κ. Μηλιό, την κ. Κωσταντοπούλου, τον κ. Βορίδη, τον κ. 'Αδωνι, τον κ. Βενιζέλο, την κ. Ρεπούση, τον κ. Μιχελάκη και την κ. Λιάνα στην τηλεόραση. Το ξέρω ζητάω πολλά, το ξέρω πως αν και Μεγαλοδύναμος δεν έχεις και μεγάλη εξουσία στο χώρο της τέταρτης εξουσίας αλλά Θεέ μου κάνε κάτι! Βλέπεις Θεέ μου; Δεν σου ζητάω να μην ξαναδώ τη Στάη ή τον Πρετεντέρη. Ξέρω ότι και τα πιο τρελά θαύματα έχουν την αίσθηση του εφικτού και πως η πραγματικότητα είναι μια κόλαση που απλώς  γράφει στην είσοδο “Ενδεχομένως Παράδεισος”. Έπειτα είναι είμαι ευτυχής που δεν βλέπω τον Χατζηνικολάου, την Πετρούλα, το Μάκη, τον Τράγκα ή την μαντάμ Φραπελιά. Δεν είναι λίγα όλα αυτά Πανάγαθε και δεν υποτιμώ καθόλου τη διπλωματική σου παρέμβαση σχετικά. Εκτός κι αν μερικοί άθεοι πιστεύουν ότι έχουν εξαφανιστεί όλοι αυτοί χωρίς μεταφυσική παρέμβαση! Οπότε σύντριψε τους Κύριε ως σκεύη κεραμέως. Μήπως και μάθουν!

 Ας αφήσουν αυτό το λαό λοιπόν αφού τον σώσανε όπως τον σώσανε, να ξαναγυρίσει στις δουλειές του αν έχει δουλειές και ας αφήσουν τη Κυβέρνηση που όλοι συγκρότησαν όπως συγκρότησαν, να κάνει κάποια δουλειά μπας και βρουν δουλειά κάποιοι από τους χιλιάδες χιλιάδων που την έχουν χάσει. Και προπαντός όχι άλλα λόγια, όχι άλλα “όνειρα”, όχι άλλοι αγώνες εκ του ασφαλούς και χωρίς ρίσκο, όχι άλλος αριστερός επαγγελματισμός, όχι άλλες πομφόλυγες αλλά και λίγη σιωπή και ο ελάχιστος διαλογισμός μπας και αντιληφθούμε το τι μας συμβαίνει κατά βάθος. Σε τι δηλαδή φταίμε και εμείς αφού οι προειρημένοι κύριοι δεν πρόλαβαν ούτε να μας το πουν, ούτε να μας το εξηγήσουν επειδή έπρεπε να λένε άλλα. Τώρα, για λίγο, σιωπή. Α, λίγη, κατευναστική ησυχία. Εφόσον ότι ήταν να γίνει, έγινε και ότι είναι να γίνει, ελάχιστα μπορούμε να το επηρεάσουμε ώστε να μην γίνει αν συνεχίσουμε να έχουμε τέτοια νοοτροπία “αναβλητικότητας”, τέτοια “ενημέρωση”. Θεέ μου κάνε κάτι! Καν' τους να σιωπήσουν για ελάχιστο μήπως και γίνουν ελάχιστα δημιουργικοί, καν' τους να διαβάσουν κανένα βιβλίο, να στοχαστούν ανάλογα, να δουν κάποια αξιόλογη παράσταση, να ακούσουν λίγη μουσική. Και αν, ο μη γένοιτο, ξαναπαρουσιαστούν, να τους ρωτάνε μόνο για βιβλία, μόνο για μουσικές.  Αυτό και αν είναι θαύμα! Η δε τηλεόραση να δείχνει αντί πολιτικών αναλύσεων και πολιτικών αναλυτών που χρειάζονται επειγόντως ψυχανάλυση και φαρμακευτική αγωγή – με τη καλή έννοια Λιάνα μου – φιλοσόφους, καλλιτέχνες, επιστήμονες και ντοκιμαντέρ για τον Αμαζόνιο που καταστέφεται και για τα μνημεία της κλασικής Ελλάδας που έχουν είδη καταστραφεί. Θέλω να πω, Θεέ μου, πως εκτός από λόγια του αέρα από αέρος χρειαζόμαστε επειγόντως περισσότερη παιδεία, καλλιέργεια, ουσιαστική ενημέρωση δηλαδή ουσιαστικότερη ευαισθητοποίηση. Γι' αυτήν την δύστυχη πατρίδα.
Αμήν.

Υ.Γ.
Παντού βιντεοοθόνες, παντού video walls, παντού κάμερες που καταγράφουν, κάμερες που εκπέμπουν screens που κάτι παίζουν, μια αέναη ροή εικόνων παντού, ένας συνεχής βομβαρδισμός κινουμένων μορφών που σε καταδιώκει όπου και αν βρίσκεσαι. Στις καφετέριες, στις τράπεζες, στο μετρό, στις πλατείες, στα δημόσια γραφεία, στα τεράστια πολυκαταστήματα, στα μαγαζιά στοιχημάτων, στη κεντρική αγορά(!), στα κομμωτήρια, στα εστιατόρια, στις γκαλερί... παντού! Μια κινούμενη εικόνα σε ακολουθεί παντού τιμωρώντας σε με θόρυβο και οπτική ρύπανση. Καθηλώνοντας το βλέμμα σου για να μη μπορεί να σκεφτεί τίποτε άλλο. Όλη σουτ η ύπαρξη παγιδευμένη έτσι σε μια ληθαργική εικόνα που σε απορροφά ώστε και το θυμικό και το λογικό να ατονούν. Η δικτατορία της εικόνας, η εξάρτηση από την εικόνα, η κατάλυση του λόγου, η ανέχεια των λόγων, ο εφιάλτης του Orwell είναι ήδη εδώ...

Μάνος Στεφανίδης
Μελλοντικός υπουργός περιττών υποθέσεων,
προταθείς από το κίνημα όλων όσων ξύνονται
ενώ δεν έχουν φαγούρα και το κόμμα παλιμπαίδων.

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

Λεζάντες για υποθετικές γελοιογραφίες (σχεδιάστε με τη φαντασία σας)

Καπρίτσια της ιστορίας (los caprichos): όπως ο Ολάντ οφείλει την εξουσία του στη κυρία Nafissatou Diallo του DSK, έτσι κι ο Αντώνης οφείλει την πύρρειο νίκη του στον Άδωνι και το Μάκη.

Μου φαίνεται ότι ανάμεσα σε αυτούς και τον Ηλία του 16ου (Χρυσής Αυγής), θα παιχτεί η ηγεσία της ΝΔ αύριο. Κρίμα ρε ραΦαήλο!

Μαντινάδα
(μνήμη Αρχέλαου)

    Στον κόσμο δεν ματάγινε τέτοιο κουτί-ρημάδι
    Σύριζα ρίχνεις το πρωί, Πασόκ βγαίνει το βράδυ

 

-Γιατρέ, δεν είμαι καλά! Βλέπω παντού Καρατζαφέρηδες. Αριστερά και δεξιά. Λέτε να είναι σοβαρό;

-Ηλία μου συγχαρητήρια! Γρήγορα και υπουργός, σαν το Βορίδη!
-Σας ευχαριστώ κυρία Λιάνα.

-Για πέσμου ρε όργανο, εσύ ήθελες να με συλλάβεις;
-Συγγνώμη κ. Κασιδιάρη.

Μετά τον Πικραμμένο πιο κατάλληλος για πρωθυπουργός είναι ασφαλώς ο Καμμένος (έτσι κι αλλιώς καμένος από χέρι θα είναι ο νέος πρωθυπουργός).

-Καλημέρα κυρία Μέρκελ και σας ευχαριστώ θερμά.
-Βρε καλώς τον! Τι κάνει το Αντωνάκι μου;
-Alles gutes!

-Αλέξη, είναι ακόμα μακριά το νησί της ουτοπίας;
-Σκάσε και κολύμπα.

-Αλέξη, βγάλε το Κνίτη από μέσα σου...
-Αλέκο, δεύρο έξω!

Θα έμπαιναν οι Συριζαίοι στη κυβέρνηση αλλά δεν έχουν γραβάτες για την ορκωμοσία . Ενώ ο κύριος Φώτης...

-Αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με την ανάλυσή μας τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.
-Πολύ σωστά συντρόφισσα Αλέκα.
-Μη με διακόπτεις Θανάση.


Τρεις μονάδες επιπλέον έδωσε στη Χρυσή Αυγή το χαστούκι του φασιστάκου, ενώ η Λιάνα έπαιξε ακόμα και στο CNN. Το φιλοθεάμον κοινό ξέρει πάντα να επιβραβεύει τους παλιάτσους του.
Ridi pagliazzo!

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

Διαλέξεις πριν την πρεμιέρα

"Η απαγορευμένη τέχνη σήμερα"
Η περίπτωση Μπλάχερ και ανάλογα φαινόμενα στην Ελλάδα σήμερα.
Ομιλία των Μάνου Στεφανίδη και Νίκου Ξανθούλη.
Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012
17.00 ως 18.00
Φουαγέ της Λυρικής Σκηνής, Θέατρο Ολύμπια

Βομβίδια πολιτιστικής αφασίας

O Burne Jones  ζωγραφίζει μια αλληγορία για το ΣΥΡΙΖΑ. Αριστερά η Φώφη που δεν εξελέγη.


Ο Αντώνης πρωθυπουργός! Ο Αντώνης πρωθυπουργός! 
Ο Αντώνης πρωθυπουργός! Ο Αντώνης πρωθυπουργός! 
Ο Αντώνης πρωθυπουργός! Ο Αντώνης πρωθυπουργός! 
Ο Αντώνης πρωθυπουργός! Ο Αντώνης πρωθυπουργός! 
Ο Αντώνης πρωθυπουργός! Ο Αντώνης πρωθυπουργός! 
Ο Αντώνης πρωθυπουργός! Ο Αντώνης πρωθυπουργός! 
Ο Αντώνης πρωθυπουργός! Ο Αντώνης πρωθυπουργός! 
Ο Αντώνης πρωθυπουργός! Ο Αντώνης πρωθυπουργός! 
Ο Αντώνης πρωθυπουργός! Ο Αντώνης πρωθυπουργός!
(Ο Χρύσανθος σε μεγάλα κέφια...)

Και οι Πάκης, Αβραμό, Ντόρα, Βορίδης και Άδωνις υπουργοί! Και οι Πάκης, Αβραμό, Ντόρα, Βορίδης και Άδωνις υπουργοί! Και οι Πάκης, Αβραμό, Ντόρα, Βορίδης και Άδωνις υπουργοί! Και οι Πάκης, Αβραμό, Ντόρα, Βορίδης και Άδωνις υπουργοί! Και οι Πάκης, Αβραμό, Ντόρα, Βορίδης και Άδωνις υπουργοί! Και οι Πάκης, Αβραμό, Ντόρα, Βορίδης και Άδωνις υπουργοί! Και οι Πάκης, Αβραμό, Ντόρα, Βορίδης και Άδωνις υπουργοί! Ξανά!

Σαν να μην πέρασε μια μέρα! Ο θεός της Ελλάδας σε μεγάλα κέφια. Ζούμε ιστορικές στιγμές. Τελικά ο θεός της Ελλάδας είναι πολύ μπίου, σαν τον λαό της Ελλάδας!

Ο πιο εκκωφαντικός κατήγορος του Αλέξη είναι ο ελλόγιμος Χρήστος Γιανναράς, ο διανοούμενος εκείνος που πρόσφατα μας πρότεινε στα σοβαρά τον Ανδρέα Βγενόπουλο ως πρωθυπουργό.

Και του οποίου η πολιτική πρόταση ερείδεται στην επιστροφή σε μια πρωτοαποστολική, παλαιοχριστιανική κοινωνία για να ευημερήσουμε!

Τόσο απλά! Αμήν!

Ο Βαγγέλης! Είναι ανίκανος όχι για να διοικήσει κόμμα αλλά ούτε και το κυλικείο της Νομικής Θεσσαλονίκης. Τιμωρία της Ιστορίας είναι ότι αυτός ο φαύλος θα γίνει ο νεκροθάφτης του πιο φαύλου κόμματος της μεταπολεμικής κοινοβουλευτικής μας ζωής.

Σήκω Αντρέα να τους δεις. Ούτε η Μιμή δεν τους ψηφίζει.

Κι ενώ ο Τσοχατζόπουλος είναι στη φυλακή, ο Γιωργάκης με την Άντα κάνουν διακοπές σαν να μην συμβαίνει τίποτε. Σαν να μην έφερε αυτός το ΔΝΤ, δηλαδή τους Αμερικανούς, στην ευρωζώνη, να μην διαπραγματεύτηκε μυστικά με τον DSK τα κυριαρχικά μας δικαιώματα ερήμην της Βουλής, να μην χάλκευσε τα δημοσιονομικά στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας ώστε να υπογράφουν τα μνημόνια. Και να μην κατασυκοφάντησε τη χώρα urbi et orbi πως είναι χρεοκοπημένη, διεφθαρμένη και φυγόπονη ως το μη περαιτέρω. Ο Γιωργάκης!

Και βεβαίως ο θίασός του: Ο Παπακωνσταντίνου, η Φώφη, η Μπιρμπίλη, ο Γερουλάνος, η Ξινογιαννακο-πως-τη-λένε, ο Δρούτσας, ο τρυφεροκωλαρούλης Πεταλωτής.

Πράσινα άλογα, γαϊδούρια και πράσινες μουλάρες.

Ρε παιδιά, τι απέγινε η αστική τάξη της Ελλάδας; Μόνο μαυραγορίτες, νεόπλουτους εργολάβους και τρωκτικά του δημοσίου που είναι και συλλέκτες βλέπω!

Θεά ο Κασιδιάρης (Τζιμάκος)! Ξύπνησε στη Λιάνα τα πιο τρυφερά των συναισθημάτων: τα μητρικά. Γιατί ποια Ελληνίδα μάνα δεν γουστάρει το κανακάρη της, ακόμη κι όταν τη σφαλιαρίζει; Αυτά είναι ιερά πράγματα, γραμμένα στο DNA μας, από την εποχή της Κλυταιμνήστρας.

Κατά τα άλλα, καλώς ήλθατε στη Βουλή με τη Χρυσή Αυγή, καλώς ήλθατε στη κόλαση. Το ανίκανο πολιτικό σύστημα και τα διεφθαρμένα ΜΜΕ το έκαναν πάλι το θαύμα τους. Θεσμοποίησαν την ύβριν των θεσμών εξισώνοντας την ισηγορία με τη τυφλή βία των τραμπούκων. Επί Αντωνάκη νεοεθνικιστού και πατριωταρά πρωθυπουργεύοντος. Αλληλούια που θα 'λεγε κι ο κ. Γιανναράς.

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

Επίλογος για την Κανέλλη



Τι γενναίος αυτός ο Κασιδιάρης! Και πόσο αρρενοπρεπής! Μου θυμίζει τους Ναζί ομοερωτικούς στις ταινίες του Fassbinder. Αλλά και πόσο μισογύνης, το καμάρι της μανούλας του! Φοβάμαι πάντως ότι το επεισόδιο Δούρου-Κανέλλη-Κασιδιάρη αναλύθηκε αποκλειστικά μέσα από το κυρίαρχο μηντιακό politically correct γι’ αυτό και εντέλει… δεν αναλύθηκε. Επειδή μπορεί ο προγλωσσικός τραμπούκος της Χρυσής Αυγής να χειροδίκησε ενώπιον της κάμερας και ν’ απογείωσε τις τηλεθεάσεις του «τσοντοκάναλου» παγκοσμίως, όμως η συμπεριφορά του είναι δυστυχώς το αποτέλεσμα της επιθετικής τηλε-αγωγής, την οποία χρόνια τώρα διδάσκουν στο πανελλήνιο οι μηντιακοί μας προαγωγοί, της Λιάνας συμπεριλαμβανομένης. Εξ ου και η αμφίθυμη αντίδραση της πλειοψηφίας η οποία ψιθύρισε μισοενοχικά, μισοαπελευθερωμένα « ν’ αγιάσει το χέρι του, θεέ μου συγχώρα με». Διότι η κ. βουλευτίνα του Κ.Κ.Ε δεκαετίες τώρα φωνασκεί, απειλεί, διακόπτει υστερικά, μονοπωλεί τον λόγο της μόνης Αληθείας και διδάσκει στους Ελληνόπαιδες κοινώς «μούρη», «τηλεμαγκιά», και γκλαμουράτη «αριστεροσύνη». Απολαμβάνοντας μιας ιδιότυπης όσο και εξοργιστικής ασυλίας από τους «συναδέλφους» τηλε-ινστρούχτορες. Επειδή, βλέπετε, η Κανέλλη ορυόμενη σταθερά φέρνει νούμερα χρόνια τώρα. Και αυτό δεν είναι αδιάφορο στα μαγαζιά της «ενημέρωσης». Όπως νούμερα φέρνει ο Άδωνις, ο Μάκης ή το πρόσφατο μάννα εξ ουρανού σ’ αυτές τις εποχές της τηλε-κρίσης, τα λεβεντόπαιδα της Χρυσής Αυγής. Και φτάσαμε στο απόλυτα θλιβερό και παρακμιακό γεγονός ένας πιο τραμπούκος από την ίδια, ένας που εξίσου δεν σέβεται τους κανόνες της ισηγορίας και τους νόμους της δημοκρατίας να φτάσει ως τα τηλε-χαστούκια. Βλέπετε το αυγό του φιδιού εκκολάπτεται δεκαετίες τώρα και μάλιστα από δύο γονείς. Κι επίσης μια αποκρουστική αισθητική της βίας, οπτικής, λεκτικής, ιδεολογικής, σωματικής, έχει διαποτίσει κάθε κύτταρο της κοινωνίας αποσκορακίζοντας φανατικά την νηφαλιότητα και το μετριοπαθή λόγο. Η ίδια η Λιάνα, από την Λιάνη ως τον Χριστόδουλο και από την Ν.Δ ως τον Περισσό, έχει ρίξει πολύ και μάλιστα πολύ υστερικό, νερό στο μύλο της βίας αυτής, της αντίδρασης και του λαϊκισμού. Ίσως γι’ αυτό και ήταν τόσο ήπια η ίδια τη στιγμή που όλοι, οι συνάδελφοί της διερρήγνυαν τα επαγγελματικά ιμάτιά τους αλλά και τον υμένα της πιο εξακολουθητικής υποκρισίας. Όλα αυτά βέβαια δεν δικαιολογούν τη χυδαιότητα αυτού του νευρωτικού ναζιπατριώτη. Γεγονός πάντως είναι ότι η κ. Δούρου αποκάλεσε το νέο κελεπούρι των Μ.Μ.Ε «φασίστα» και τον προβοκάρισε μεθοδικά ενώ η Λιάνα πρώτη ήρξατο χειρών αδίκων. Το πόσο δυσφήμισαν πράγματι ή μάλλον διαφήμισαν τους τραμπούκους του εγχώριου νεοναζισμού φοβάμαι ότι θα το διαπιστώσουμε το βράδυ των προσεχών εκλογών. Ο μη γένοιτο.


Υ.Γ : Η δύναμη της τηλε-εικόνας είναι τεράστια, είναι αχειραγώγητη, είναι αντιστρόφως ανάλογη του ορθολογισμού και της κοσμιότητας και κανονιστικά ισοπεδωτική για όσους στερούνται ανάλογων αντιστάσεων. Γι’ αυτό κι είναι επιτακτικά αναγκαίο ιδίως από την Αριστερά να υποστηρίξει αμέσως μιαν άλλη πολιτική για τα Μ.Μ.Ε. Και για τον παραμορφωτικό τους ρόλο, Ήδη οι βλάβες εξ αυτών είναι ανίατες για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού.

Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

Απάντηση σε “Μεταρρυθμιστές”



Η τελευταία Athens Voice (A.V.) είχε αφιέρωμα στη μεταρρύθμιση και τη σοσιαλδημοκρατία. Αξιέπαινη προσπάθεια αλλά ποιοι απαντούν; Όλοι οι ήρωες του εκσυγχρονιστικού σημιτισμού οι οποίοι φευ είχαν πολλαπλές ευκαιρίες για να υλοποιήσουν τα “οράματα” τους από θέσεις εξουσίας αλλά ενσωματώθηκαν εύκολα στη λοιμική του πασοκισμού, δεν είδαν ή δεν κατάλαβαν τον λαϊκισμό που ενδημούσε και τώρα πάλι θέλουν να μας (ξανα)σώσουν έχοντας ως μόνο τους και αποκλειστικό στόχο το ΣΥΡΙΖΑ. Μετρήστε ονόματα: Χριστοδουλάκης, Ζορμπά, Ρεπούση, Αλιβιζάτος, Διαμαντοπούλου, κλπ. Και καλά αυτοί. Η A.V. όμως, τέτοια “αντικειμενικότητα”; Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολλά κακά αλλά δεν είναι αυτά που του καταμαρτυρούν οι Ανδρέας Παππάς και συντροφία. Επί 30 χρόνια καταγγέλλουμε τον πασοκικό λαϊκισμό υπό τα ποικίλα πρόσωπα του γι αυτό είναι τουλάχιστον ανακρίβεια να μας καταλογίζουν πως νεκραναστήσαμε τον... Αντρέα. Ποιοι; Οι υποψήφιοι του Βενιζέλου και οι συνυπουργοί του Τσοχατζόπουλου. Παιδιά, σαφώς οι του ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν πάραυτα να στραγγαλίσουν τον Κνίτη που κοιμάται μέσα τους αλλά και σεις κάνετε την αυτοκριτική σας και... διακοπές για λίγο. Μην μας σώζετε άλλο! Διαχειριστήκατε τις φιλοδοξίες σας από υψηλές θέσεις εξουσίας, βουλές, ευροβουλές, υπουργεία, κυβερνητικές επιτροπές, ΕΚΕΒΙ, παιδαγωγικά ινστιτούτα, κλπ. Διαχειριστήκατε πακτωλούς χρημάτων τη στιγμή που ο ΣΥΝ προσπαθούσε να διατυπώσει αντιρρητικό, προς τη μόνιμη εξουσία σας, λόγο από τις εσχατιές της αντιπολίτευσης και τώρα που το οικοδόμημα των προνομίων και του κρατικοδίαιτου “εκσυγχρονισμού” σας τρίζει, θέλετε πάλι θέση πρώτο τραπέζι πίστας μέσω του κεκαθαρμένου (!) Πασόκ ή της φοβικά αναποφάσιστης ΔΗΜΑΡ. Βλέπετε, το ήθος του Κουβέλη είναι εμπόδιο στον “ πραγματισμό” πολλών από σας. Συμβαίνει κάτι στον τόπο που σας υπερβαίνει. Κάτι τρομερό και μαζί παρήγορο. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ μ' όλες του τις αδυναμίες το ψηλαφεί. Όλη η Ευρώπη είναι σε τεράστια κρίση γιατί η ακολουθητέα πολιτική της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών είναι τραγικά αποτυχημένη. Τόσο απλά. Μόνο που επί αυτού η A.V. εκτός των καταρών κατά του Αλέξη ούτε λέξη!

ΥΓ. 1
Επί Κωστάκη, ο επαρκέστερος υπουργός της ΝΔ ήταν ο Θ. Ρουσόπουλος η πληθωρική του όμως φιλοδοξία τον οδήγησε σε μοιραία λάθη τακτικής. Έκτοτε αιδημόνως ιδιωτεύει. Οποία αντίθεση μ' όλους τους τίποτε και ουδέποτε διδαχθέντες σημιτοφύλακες.

ΥΓ. 2
Ο όρος “σοσιαλδημοκρατία” βεβαρημένος ιστορικά είναι σήμερα τουλάχιστον παρωχημένος ή και παραπλανητικός. Βολεύει πάντως όσους δεν ομολογούν ανοιχτά το φιλελευθερισμό τους ή ντρέπονται για την αριστεροσύνη τους.

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

Βομβίδια πολιτιστικής αφασίας


Ζογγολόπουλος, «ΤΡΕΙΣ ΚΥΚΛΟΙ» - 1978,
 Γενικά Αρχεία του Κράτους, Φιλοθέη–Ψυχικό
  • Εκλογές 16 Ιουνίου: σκληρό πόκερ για επαγγελματίες μπλοφαδόρους. Που άλλα λένε, άλλα πιστεύουν κι άλλα θα κάνουν τελικά.
  • Η νηπιώδης πολιτική σκέψη αντιστρόφως ανάλογη με τη οίηση και την αξιοπρέπεια των αρχηγών. Hélas-Hellas που θα έλεγε κι ο Κανιάρης (πρόκειται για ένα περιβάλλον του 1980 εξαιρετικά επίκαιρο σήμερα).
  • Τελικά έχει την ηδονή του το να πέφτεις στο γκρεμό. Για λίγα δευτερόλεπτα ζεις το απόλυτο. Και μετά γκουπ...
  • Είμαι διχασμένος. Δεν ξέρω ποιος με τρομοκρατεί αποτελεσματικότερα. Ο Σόιμπλε ή ο Πρετεντέρης;
  • Αν ρωτήσετε τη Στάη, θα σας πει πως με τα μάτια της και μόνο ματαιώθηκε η τηλεμαχία. Η σεμνότης των πασόκων είναι διαχρονική.
  • Τι είναι τα κόμικς; Μια “εικονογραφήγηση” σύμφωνα με τον Πέτρο Μαρτινίδη. Λόγος και εικόνα ο δρόμος για τον παράδεισο περνάει πάντα από μια κόλαση.
  • Ο πρώτος κομίστας ήταν ο Ελβετός Ροδόλφος Τέπφερ ήδη από το 1840! Στα Ελληνικά, τα κόμικς λέγονται “τηλεπαράθυρα” ή talking heads.
  • Ο ΤενΤεν γεννήθηκε στις 10.1.1929 από τον Βέλγο Hergé (Ζωρζ Ρεμί).
  • Η πρώτη του περιπέτεια λεγόταν “Ο Τεν Τεν στη χώρα των Σοβιέτ” και ήταν βεβαίως αντικομμουνιστική!
  • Έλληνες κομίστες ο Γιώργος Ακοκαλίδης, ο Μποστ, ο Αρκάς, ο Λογό, ο Ζέρβος, ο ΚΥΡ, ο Κυριαζής, η ομάδα της Βαβέλ και του 9 στην Ελευθεροτυπία.
  • Έκπτωση ιδεών, πτώση ειδώλων, άπωση επιθυμιών, ταλάντωση αμφιθυμιών, το πιο ζόρικο καλοκαίρι του νέου αιώνα.
  • Καιρός να ενηλικιωθούμε. Καμία ενηλικίωση όμως δεν συντελείται χωρίς κόστος.
  • Εντέλει πραγματικότητα είναι η οδυνηρή συνισταμένη των ατομικών φαντασιώσεων.
  • Που είναι ρε οι μεταρρυθμίσεις;
  • Ο φίλος μου Ανδρέας Παππάς ονομάζει τον Τσίπρα κακέκτυπο του Ανδρέα και ανεύθυνο πολιτικό. Ο ίδιος θαυμάζει -και το γράφει- το Νίκο Μπίστη.
  • Δυστυχώς για τον Α. Παππά -αλλά και για το ΣΥΡΙΖΑ-, τα νέα είναι πολύ καλά.
  • Η προεκλογική περίοδος είναι το καλύτερο χρονικό διάστημα για να ενημερωθούν ουσιαστικά οι πολιτικοί. Κρίμα που δεν το αξιοποιούν!
  • Σσσσσστ! Οι μέλλοντες πρωθυπουργοί μας μορφώνονται με ταχύρρυθμες διαδικασίες...
  • Hélas-Hellas ....

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2012

Σαν παλιό σινεμά







Δεν της άρεσα της Μπέτυς

γιατί ήμουν τζαναμπέτης

Πέτρος Μαζνώκης από το ποίημα «Ωδή στη Μπεάτα Ασημακοπούλου»


Βλέπω, πια, τηλεόραση μόνο για να διασκεδάσω· με τους τιβί σταρ να μου θυμίζουν όλο και περισσότερο τους πρωταγωνιστές του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Ετσι ο Γιώργος Τράγκας είναι για μένα ένα υβρίδιο ανάμεσα στον Σπύρο Καλογήρου και τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο, ενώ ο Κακαουνάκης είναι σαφώς η μετεμψύχωση του Αυλωνίτη σε συνδυασμό με τον Γιάννη Φέρμα. Η Ολγα Τρέμη παραπέμπει στη Μαίρη Χρονοπούλου και στην ταινία «Μια κυρία στα μπουζούκια», ενώ όταν έχει τις μαύρες της είτε λόγω των ανοησιών που πρέπει να υποστηρίζει ή εξαιτίας των μπουζουκιών που έχει γύρω της, φέρνει λίγο σε Κατερίνα Βασιλάκου. Είπα μπουζούκια και σκέφτηκα ότι ο Μανώλης Καψής είναι ένας μετανεωτερικός Ερρίκος Μπριόλας, ενώ ο Πρετεντεράκος θα μπορούσε να είναι ο Ηλιόπουλος στον «Δράκο» ή ο διανοούμενος Κακκαβάς με τα γυαλιά στην ταινία που παίζει τον ποιητή με αντίπαλο τον Βέγγο. Δυστυχώς, όμως, ουδείς τηλεοπτικός ανήρ μπορεί να αντιπαρατεθεί με τον αξεπέραστο Βέγγο. Ακόμη. Η Τατιάνα, πάλι, μου υπενθυμίζει τι ομορφόσογο είμαστε. Εχουμε, λοιπόν, και λέμε: Νίκος Ευαγγελάτος ίσον Βασιλάκης Καΐλας (όταν μεγάλωσε). Γρηγόρης Αρναούτογλου, Βασιλάκης Καΐλας μικρός. Αννα Παναγιωταρέα -ιδιαίτερα όταν φοράει εκείνα τα σταυρωτά σακάκια του αυστριακού ναυάρχου- αβλεπί Ρένα Βλαχοπούλου συν (λίγο) Αννα Παναγιωτοπούλου. (Επίσης, ουδεμία τιβί σταρ μπορεί να φτάσει την Γεωργία Βασιλειάδου. Δυστυχώς. Ή, μάλλον, ευτυχώς!). Γιώργος Λιάγκας, sans voir Αλέκος Τζανετάκος. Είπα «Λιάγκας» θυμήθηκα τον Νίκο Χατζηνικολάου. Τον βρίσκω, λοιπόν, μια και μέση κατάσταση ανάμεσα σε Χρήστο Νέγκα και Ανδρέα Μπάρκουλη (όταν έκανε στροφή στο ποιοτικό). Παραδόξως τον Ανδρέα Μπάρκουλη (πριν κάνει στροφή στο ποιοτικό) θυμίζει κι η Ελλη Στάη. Η Μπήλιω Τσουκαλά μου θυμίζει κάτι ανάμεσα σε Μάρθα Καραγιάννη και Δέσποινα Στυλιανοπούλου, ενώ ο Γιώργος Κύρτσος παραπέμπει σε Δημήτρη Μπισλάνη. Ο Μάκης είναι, βέβαια, ο αδιαμφισβήτητος Νίκος Ξανθόπουλος με ξανθές ανταύγειες Λάκη Κομνηνού όταν ο τελευταίος πρωταγωνιστούσε στα ελληνικά γουέστερν. Ο Θέμος, πάλι, είναι ο χυμώδης συνδυασμός Γκιωνάκη και Φραγκίσκου Μανέλη (ως προς την άρθρωση), ενώ ο Καμπουράκης είναι ο τηλε-Βουτσάς -όταν διαπράττει γκάφες- και ο Γιώργος Παπαζήσης - όταν λέει αστεία. Ο Οικονομέας ασφαλώς είναι ο Στέφανος Ληναίος στη ταινία που κάνει τον φιλομαθή αστυφύλακα, ενώ η Μάρω Ζαχαρέα είναι η Βουγιουκλάκη στο φιλμ «Η Μαρία της σιωπής» (Σκηνοθεσία: αδελφός Βουγιουκλάκης, σύζυγος Θοδωρής). Ο Ρουσόπουλος, πάλι, μου θυμίζει τον Χάρρυ Κλυνν στην ταινία τα «100 καναρίνια» ή τον Γιώργο Κωνσταντίνου στο «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» του Τζαβέλα. Η Ρίκα Βαγιάνη σαφώς Μπεάτα Ασημακοπούλου λόγω στιλ.

Η Ελένη Μενεγάκη παραπέμπει σε Ελένη Ερήμου, ενώ μια ψηλή ξανθιά στον Alpha που παίζει αναπληρωματική -guest star- είναι τόσο χαρούμενη όταν εμφανίζεται ώστε μπορεί να ανακοινώνει πυρηνικό πόλεμο με ένα χαμόγελο ώς τ' αφτιά. Αυτή μου θυμίζει τη Χλόη Λιάσκου όταν παίζει την ψηλή και άχαρη χαζή. Είπα «αφτιά» και θυμήθηκα τον Γιώργο Αυτιά, τον ευτυχή συνδυασμό Νίκου Ρίζου και Κώστα Χατζηχρήστου. Τέρενς Κουίκ ίσον Δημήτρης Καλλιβωκάς ή Γιώργος Τσιτσόπουλος όταν λέει τη μοναδική ατάκα «Εφαγα πολύ πεπόνι». Ο Γιώργος Παπαδάκης είναι το γκανιάν για τον ρόλο του Λάμπρου Κωνσταντάρα αν δεν υποδυθεί τον Μίμη Φωτόπουλο. Το κορίτσι δίπλα του είναι η Σοφία Ρούμπου που έπαιξε την κωφάλαλη στην ταινία «Το κορίτσι της καμπίνας 13». Μάρθα Βούρτση η Αννα Δρούζα και Γιώργος Πάντζας ο Ακης Παυλόπουλος. Τώρα που το ξανασκέφτομαι ο Μανώλης Καψής μπορεί να είναι Ανδρέας Ντούζος, ενώ η Ελλη Στάη, λόγω σεξαπίλ, Ζωή Λάσκαρη. Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος μου θυμίζει λίγο Λαυρέντη Διανέλο και λίγο Νότη Περιγιάλη. Ενώ ο Σπύρος Παπαδόπουλος δεν μου θυμίζει πια τίποτε. Τέλος ο Λαζόπουλος είναι ένα πολύχρωμο pastische από Χατζηχρήστο, Χορν, Λαμπέτη, Μαρίνο, Γιάννη Ξανθούλη και -όταν τραγουδάει - Γιάννη Μπέζο. Ξέχασα κανέναν; Δεν πειράζει καθόλου!

ΥΓ. 1: Λέω στην Αριάδνη αργά «Γκαρρρ - γκάααα- νναςςςς» και το βρέφος δακρύζει από τα γέλια.

ΥΓ. 2: Τον Κώστα Σημίτη τον ξεχάσαμε αφού έφυγε από του Μαξίμου. Τον Κώστα Καραμανλή θα τον ξεχάσουμε ενώ θα βρίσκεται ακόμη εκεί.

ΥΓ. 3: Τώρα που πέρασε αρκετός καιρός μπορούμε πιο ψύχραιμα να πούμε ότι το τετραήμερο πένθος και η τηλε-ταφή με τιμές αρχηγού κράτους του Χριστόδουλου ήταν μια πολιτική επιλογή της δεξιάς, η οποία εξέπεμπε έτσι τον πιο χαρισματικό εκπρόσωπό της. Ομως και τα πλήθη που συνέρρεαν στο ψύχος για να προσκυνήσουν το λείψανο ή εκείνα τα 3 εκατομμύρια που υπέγραψαν για τις ταυτότητες επίσης κάτι σημαίνουν. Εκτός κι αν στις δημοκρατίες οι πλειοψηφίες -αλλά και οι μειοψηφίες- είναι απλώς πιόνια του πολιτικού μάρκετινγκ.

ΥΓ. 4: Επίσης, οι «προοδευτικοί» που την έπεσαν με «αντιδιαδήλωση» στη διαδήλωση των «φασιστών». Τα εισαγωγικά τα θεωρώ αναγκαία γιατί καμία εκδήλωση βίας, σωματικής ή ιδεολογικής, δεν μπορεί να διεκδικεί θετικό πρόσημο. Και κανείς «προοδευτικός» δεν δικαιούται να απαγορεύσει σε κάποιον να εκφράσει την, έστω, «αντιδραστική» του άποψη.

ΥΓ. 5: Κι ας τελειώνουμε κάποτε από την χυδαία κακόγουστη κατάληψη - και δήωση - των Προπυλαίων κάθε τρεις και λίγο. Ας κάνουν την «επανάστασή» τους οι «εξεγερμένοι» λίγο πιο πέρα.

Ελευθεροτυπία 7 - 09/03/2008

MΑΣΚΕΣ ΣΑΝ ΠΡΟΣΩΠΑ




μνήμη Μιχάλη Παπαγιαννάκη

Σημίτης
Ο Σημίτης εμφανίστηκε ξανά σε ρόλο Κασσάνδρας για να μας πει πόσο καλά τα έκανε τότε. Με τους εκσυγχρονιστές του, τον Τσουκάτο, τον Νεονάκη, τον Άκη. Χωρίς μια λέξη συγνώμης ή έστω αυτοκριτικής. Χωρίς μια κουβέντα για το όνειδος Τσοχατζόπουλου. Του οποίου πάντως υπήρξε επί χρόνια προϊστάμενος και άρα συνυπεύθυνος για όλες του τις επιλογές. Δύο τινά λοιπόν συμβαίνουν: ΄Η, ο κ. Σημίτης δεν είχε ιδέα για το πανηγύρι των τρωκτικών στην κυβέρνησή του επί οχτώ χρόνια, οπότε κρίνεται επιεικώς ανίκανος.΄Η, ήξερε και σιωπούσε οπότε είναι απλώς συνένοχος και οφείλει να δώσει λόγο. Τάχιστα.

Βενιζέλος
Είναι προφανές. Του λείπουν στοιχειώδης πολιτική ευφυΐα,στοιχειώδη πολιτικά αντανακλαστικά. Δεν μπορεί ν' αναλύσει τα γεγονότα λίγο βαθύτερα απ' το επίπεδο της κομματικής του καμαρίλας. Ή, της Έλλης Στάη που συνεχώς διαπορεί από οθόνης και γουρλώνει τα σαπφείρινα μάτια της σε αισθησιακές πόζες του '80.Ο ίδιος,ο προειρημένος Σημίτης τον αποκαλούσε φαύλο, αλλά φοβόταν τους Μπακατσέλο και Λαμπράκη και δεν τολμούσε να τον αποπέμψει. Το πιο οδυνηρά αστείο πάντως είναι που τον αποτελειώνει αργά και βασανιστικά ο Τσίπρας .Ένας πολιτικός δηλαδή που ο καθηγητής Μπένι περιφρονεί από το ύψος του μεγαλείου του βαθύτατα. Ο Τσίπρας επίσης με την επιτυχία του "τελειώνει" την Παπαρήγα, τον Καρατζαφέρη, τη Ντόρα,το Σαμαρά κλπ. Δικαιοσύνη!

Ντόρα
Πολιτεύτηκε με συνέπεια τα δυο τελευταία χρόνια αναλαμβάνοντας το βαρύ, πολιτικό κόστος. Σε βαθμό ώστε να “ξεχάσουμε” τις σχέσεις της με τη Siemens και τον Χριστοφοράκο. Όμως, δεν άντεξε μακριά από την εξουσία και επέστρεψε γκρεμίζοντας τη θετική εικόνα, σε μια υπό διάλυση Ν.Δ. μαζί με τον Πλεύρη, το Μάκη και τον Άδωνι. Υπό έναν ολίγιστο αρχηγό. Με την κίνηση της αυτή μπορεί να έσωσε, προς στιγμήν, το κοινοβουλευτικό της σαρκίο αλλά πρόδωσε όσους την πίστεψαν και αποδείχτηκε αποστάτης του εαυτού της. Σαν τον πρώην εχθρό και καινούργιο της πρόεδρο. Οι επίγονοι σε κωμικοτραγικούς ρόλους προγόνων.

Τσίπρας
Προσώρας του βγαίνουν όλα τα χαρτιά, κερδίζει παντού, ακόμα κι όταν ακόμη δεν ποντάρει ( ή δεν μπλοφάρει). Εκπροσωπεί, βλέπετε, μιαν άλλη πολιτική προς την οποία ρυμουλκείται εκών-άκων ο πρώην, πανίσχυρος δικομματισμός. Επίσης, μιλάει απροκάλυπτα υποστηρίζοντας τη δική του αλήθεια και μιλάει αριστερά. Το εντυπωσιακό είναι πως ο λόγος του έχει πέραση και εκτός Ελλάδος. Στο κάτω-κάτω μιλάει εναντίον των τραπεζών ,εναντίον του ηγεμονισμού της Μέρκελ και υπέρ εκείνων των τάξεων που πλήττονται από την κρίση και την ανεργία .Pas mal. Οφείλει όμως να πει και τις δυσάρεστες αλήθειες στους μετανοημένους Πασόκους που τώρα τον χειροκροτούν υστερόβουλα. Πώς δηλαδή η όποια έξοδος από τα αδιέξοδα δε θα είναι ούτε εύκολη,ούτε αναίμακτη και προπαντός, δεν θα είναι σύντομη. Θέλει το χρόνο της η τραγωδία για να περάσει από την Ύβριν στην Κάθαρση. Όμως αυτή τη στιγμή, το μέλλον της Ευρώπης παίζεται στην Ελλάδα. Και αυτό είναι κάτι που δεν μπορούν να συλλάβουν το εγχώριο κατεστημένο και τα διαπλεκόμενα φερέφωνά του. Ο λόγος είναι απλός: δεν τους συμφέρει.

Κουβέλης
Ζεις μια ζωή με αξιοπρέπεια περιμένοντας τη μια και μοναδική ευκαιρία και όταν έρθει ο χρόνος, τη χάνεις! Γιατί; Επειδή ο Φώτης Κουβέλης, τη κρίσιμη στιγμή, διαχειρίστηκε φοβικά και μικροπολιτικά τις ιδέες του τις ίδιες για τις οποίες μάλιστα αποχώρησε από τον Συνασπισμό μαζί με τους ανανεωτικούς του. Έχασε έτσι μια μοναδική ευκαιρία να ασκήσει επιτέλους εξουσία συνεργαζόμενος με τους Πασόκους σύμφωνα με την πολιτική κληρονομία του Κύρκου, του μέντορά του. Και σαν να μην έφτανε αυτό, περισυνέλεξε τα περιτρίμματα του Σημιτικού εκσυγχρονισμού κάνοντας μπακάλικους υπολογισμούς. Αυτό, όμως, δεν είναι Αριστερά. A propos, θα είχε ενδιαφέρον μια έρευνα για τα έργα και τις ημέρες του ΠανΠαν στην ΕΡΤ. Ο κολοφώνας, τέλος, των πολιτικών του αδεξιοτήτων ήταν η παράλειψη στελεχών όπως λ.χ ο Μιχάλης Μοδινός, καταξιωμένος οικολόγος και γνωστός συγγραφέας,από μια θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του κόμματός του. Ανθ' ημών Μπέζος! Ευτυχώς που συμπεριλαμβάνει το Μοδινό τώρα εν όψει των νέων εκλογών. Άσχετο: Κανένα κόμμα εξουσίας δεν πρότεινε ως αναγνώριση του έργου του στον πολύτιμο Λέανδρο Ρακιτζή τον Γενικό Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης μια τιμητική θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας .Ο λόγος είναι απλός: Τον φοβούνται. Ξέρει πολλά!

Τηλεπερσόνες
Όποιος βλέπει τους μεγαλοδημοσιογράφους της τηλοψίας, δεν μπορεί παρά να θυμάται το παλιό,αθάνατο ελληνικό σινεμά των κωμωδιών και των μελοδραμάτων. Ας πούμε, ο Τράγκας είναι μακράν η replica του Αυλωνίτη με ολίγη από Διονύση Παπαγιαννόπουλο. Οι μεγαλοκοπέλες της ΕΡΤ θυμίζουν συλλήβδην Μπεάτα Ασημακοπούλου, Νόνικα Γαληνέα και Μπέτυ Αρβανίτη. Η Μπήλιω καλύπτει άνετα και τις τρεις κλασικές ηθοποιούς. Η Τρέμη ασυζητητί είναι η Τασώ Καββαδία ,στριμμένη μάνα του Αλεξανδράκη,τον οποίο εν προκειμένω υποδύεται ο Μανώλης Καψής. Ο πολυτάλαντος Πρετεντέρης είναι Στέφανος Στρατηγός και λίγο Γιώργος Πάντζας ενώ ο Τσίμας, ο θαυμαστός κ. Ριπλέι της διαπλεκόμενης τηλεόρασης, παραπέμπει στον Πέτρο Φυσσούν αλλά και στον Λάκη Κομνηνό (και διανοούμενος και πολιτικοποιημένος). Η Έλλη Στάη είναι η ξανθή Πασόκα που θαμπώθηκε από τη Ν.Δ ενώ η μελαμβαφής Παναγιωταρέα λειτούργησε ακριβώς αντίστροφα. Αμφότερες, Μέμα Σταθοπούλου και Ρένα Βλαχοπούλου, τόσο για το κωμικό ταλέντο τους όσο και για τον επικερδή οπορτουνισμό. Ο "ωραίος" Χατζηνικολάου, κάτι ανάμεσα σε Χρήστο Νέγκα και Άλκη Γιαννακά -λόγω ευφυίας- ενώ ο Θέμος είναι ο Γκιωνάκης στο πιο άσχημο. Όταν μάλιστα νομιμοποιεί Χρυσαυγίτες χάριν τηλεθέασης, μεταμορφώνεται σε Αρτέμη Μάτσα στο πιο γλοιώδες. Άσχετο: την εφημερίδα του πάντως, εδώ και τόσα χρόνια, την φέρνουν πρώτη σε κυκλοφορία εκατοντάδες χιλιάδες Συνέλληνες. Μπράβο για το κριτήριο του. Γελάω επίσης με τον -σοβαρό-Τέρενς Κουίκ που μου θυμίζει τον Δημήτρη Καλλιβωκά (...μπάι!) αλλά και τον Γιώργο Κωνσταντίνου. Ο Γιώργος Κύρτσος τον Δημήτρη Μπισλάνη και ο Γιώργος Οικονομέας τον Γιώργο Παπαζήση (στο πιο ρουστίκ). Ο Καμπουράκης σαφώς Κώστας Βουτσάς και ο Αυτιάς ΑλέκοςΤζανετάκος. Μάρθα Καραγιάννη, η Πόπη Τσαπανίδου και Μάρθα Βούρτση η ξαδερφούλα μου Στεφανίδου. Ο Γιώργος Παπαδάκης είναι μακράν ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, χωρίς πάντως τη φινέτσα του τελευταίου. Οι Λυριτζής-Οικονόμου τους αξέχαστους Σταυρίδη-Φωτόπουλο στο πιο συνδικαλιστικό και ο Μπάμπης Παπαδημητρίου το Βέγγο, νεότερο. Ο Άρης Πορτοσάλτε είναι απλώς ο...Άρης Πορτοσάλτε. Εκτός κι αν τον προτιμάτε σαν Στάθη Ψάλτη. Μου λείπει βέβαια το τηλεδίδυμο Θοδωρής Ρουσόπουλος-Μάρα Ζαχαρέα. Ευτυχώς πάντως που ξαναπαίζονται οι ταινίες με τα θρυλικά ζευγάρια Βουγιουκλάκη -Παπαμιχαήλ ή Ληναίος -Φωτίου. Τι τα θέλετε; Γελάμε καλύτερα εμείς που γελάμε τελευταίοι μεν,δικαιωμένοι δε. (δες το κείμενο μου "Σαν παλιό σινεμά", Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 7 - 09/03/2008.)

ΥΓ. 1
Ακόμη να μην ξεχάσω τον θίασο Ποικιλιών του Forrest ΓΑΠ : Μπιρμπίλη, Πεταλωτής, Φώφη-το απόλυτο τίποτε αν εξαιρέσεις τον Δρούτσα -, Πηνελόπη Ματσούκα, - ο απόλυτος εξευτελισμός του Γιωργάκη στο Ευρωκοινοβούλιο-, Γερουλάνος, Παπακωνσταντίνου. Όλο αυτό το επικίνδυνο βαριετέ έχει σαφή αναφορά στην ταινία "Μια τρελή, τρελή οικογένεια". Μόνο που εν προκειμένω δεν γελάμε.

ΥΓ. 2
Σε ταξίδι του στην Κόστα Ρίκα, ο ΓΑΠ πήρε μαζί του, μεταξύ δεκάδων άλλων και τους φίλους του δημοσιογράφους Γιώργο Βότση και Λένα Παγώνη. Ο πρώτος υπήρξε επίσης φίλος του Άκη και η δεύτερη dame de compagnie όλων των προέδρων της (πασοκικής) δημοκρατίας σε όλα τα επίσημα ταξίδια τους. Α ρε “Ελευθεροτυπία” με τους ωραίους σου! Αυτούς και αυτά πληρώνουμε τώρα...

ΥΓ. 3
Σαν Προσευχή
Μισερά,μίζερα όντα είμαστε Κύριε. Εσύ μας έπλασες έτσι, Πανσοφε.
Κάτι θα ήξερες κάπου θα στόχευες, κάτι θα προνόησες το μέγα Σου έλεος.
Ελλιπείς και ατελέστατοι όντας μικρές χαρές,ατελή ευτυχία αντέχουμε.
Αλληλούια! Ο,τιδήποτε περισσότερο θα μας εξόντωνε Μεγαλοδύναμε!
Έτσι και οι έρωτές μας. Μικροί, ελλιπείς, ατελέστατοι,άστατοι,μισεροί
και μίζεροι Κύριε πλην τόσο πολύτιμοι για μας. Αλληλούια!

ΥΓ. 4
Το Δάκρυ
Όχι,όχι...Ούτε βροχή είναι το δάκρυ,ούτε ποταμός.
Ένα ταμπούρλο είναι που χτυπάει τη νύχτα λυσσασμένα.
Χτυπάει μήπως ακούσουν οι νεκροί ,μήπως απαντήσουν.
Χτυπάει σαν τα μηνίγγια ενός Θεού που είναι τρελαμένος.
Χτυπάει όπως οι φλέβες σε τέρατα της Πλειστοκαίνου.
Χτυπάει μέσα στη νύχτα το ταμπούρλο και μέσα στη σιωπή.
Κι όμως κανείς δεν αποκρίνεται, δάκρυ, στο κάλεσμα σου.