Συνολικές προβολές σελίδας

Κυριακή 30 Αυγούστου 2015

Η εικόνα και οι συμβολισμοί της


Προσέξτε συσσώρευση συμβόλων: στο βάθος το διαχρονικό κάλλος της Ακρόπολης και σε πρώτο πλάνο το ελαφρώς υπέρβαρο κάλλος της μεγαλομπεμπέκας με τα μπουτάκια της έξω. Ο Γιάνης την κρατάει με τον κιτς τρόπο που σηκώνει ο Ποπάι την Όλιβ και που δηλώνει "δεν είμαι μόνο σοφός αλλά και μάτσο". Το εφαρμοστό πάντως πουκάμισο λειτουργεί ως γκέι trade mark, ακόμα και για τους αμύητους. 



Που να ήξερα, όταν έπαιζα στα πόδια μου την Πινακοθήκη, ότι θα κρατούσα κάποτε και ολόκληρο το 
ΥΠΠΟ! Ελπίζω τώρα η Μαρίνα μας να βρει ως υπουργός τον Πικάσο που έχασε σαν διευθύντρια. Τι τα θέλετε, στην Ελλάδα ανταμείβονται πάντα οι αξίες. Το Μαρινάκι, ως διακοσμήτρια του Προεδρικού Μεγάρου και του Μαξίμου, λόγω του ότι κρεμάει πίνακες στα γραφεία τους, υπήρξε πάντοτε η αγαπημένη των Προέδρων και των Πρωθυπουργών. (Και γαμώ τους φιλότεχνους!) .
Ελπίζω πάντως να βρει στα υπόγεια του ΥΠ.ΠΟ την αναφορά του Λέανδρου Ρακιντζή για τις οικονομικές ατασθαλίες της Εθνικής Πινακοθήκης την οποία "έθαψε" ο Αλήστου μνήμης Μπόμπ Βουλγαράκης!Ο και Ντοράκης αποκαλούμενος.



Για να μην ξεχνιόμαστε: το έργο που εκλάπη από την Εθνική Πινακοθήκη λόγω πλημμελούς φύλαξης και ανάρτησης, ήταν προσωπικό δώρο του Πικάσο προς τον Ελληνικό λαό για την αντίσταση του εναντίον των Ναζί. Ο πίνακας,ζοφερό πρελούδιο τουΒ´παγκοσμίου Πολέμου,δεν άρεσε στο Μαρινάκι -εξπρεσιονισμός,δηλαδή δεν πουλάει-,γι αυτό δεν ήταν στα μόνιμα εκθέματα(sic).Να διαθέτεις Πικάσο και να μην τον εκθέτεις!Κι όταν τον εκθέσεις για λίγο,να στον κλέβουν.Ε,την υπουργοποιείς ή δεν την υπουργοποιείς κ.Πρόεδρα; 




Με τρελαίνουν οι παντελόνες της νέας πρωθυπουργού, ιδιαίτερα όταν διαγράφουν και το εσώρουχο. Καλύτερα κι από τα καπέλα της Μαρίνας. Τι τα θέλετε, η αισθητική ήταν πάντα το βαρύ όπλο των ανθρώπων της εξουσίας. 
Κουίζ: Ποιος εκ των Αρχαίων επτά σοφών είπε πως οι χαμηλοκώλες στην Ελλάδα είναι φιαγμένες για να φτάσουν πολύ ψηλά; (Α,Ρε Πάκη! Τι κυβέρνηση έφτιαξες πάλι! Καραμανλοσυριζαία από τας Σέρρας. Κατ´ εικόνα και ομοίωσιν σου....)
ΥΓ. Δεν είναι πάντως η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός η κα Θάνου. Ξεχνάνε όλοι σκοπίμως τη Μιμή. Για να μη πω και το Λαζόπουλο.Άρα η κυρία Βασιλική έρχεται τρίτη.




Απογοήτευση κι ο Ξυδάκης. Και λίγος και κακούλης και χωρίς όραμα και χωρίς στοιχειώδη, αριστερά ανακλαστικά. Ένας μπάρμπας με γραβάτα που θυμίζει γυμνασιάρχη της Χούντας που έγλειφε  εκεί που θα έπρεπε να φτύνει και που έφτυνε όσους θεωρούσε του χεριού του.Που αρνιόταν να δεχτεί όποιον δεν γούσταρε. Η εκδίκηση της γυφτιάς που θα έλεγε κι ο άλλος Ξυδάκης, της Καιτούλας μας που μοιάζει στη Πέγκυ Ζήνα. Παρέδωσε ο φαλακρός Ξυδάκης τη καρέκλα του, θεία δίκη, στη άσπονδη εχθρά του Μαρίνα με τα καπέλα! Και έπειτα λέει ο ΣΥΡΙΖΑ πως τα έβαλε με τα διαπλεκόμενα.






Δεν έγινε ο Δημοσθένης Κοκκινίδης, ο πιο ελλόγιμος ζωγράφος της γενιάς του, υπουργός πολιτισμού αλλά η θείτσα που κουβάλησε τον πίνακα του ως το Μαξίμου. Επί Αντρέα τα έργα από την Εθνική Πινακοθήκη θυμάμαι πως τα διάλεγε αυτοπροσώπως η Μιμή. Τότε βέβαια υπήρχε κράτος.





Ο πρωθυπουργός στους οκτώ μήνες της θητείας του πήρε κιλά και φορά πια παντελόνι ένα νούμερο μεγαλύτερο. Θα προτιμούσα ο Αλέξης να είχε anorexia nervosa από το σοκ της ευθύνης και να μην χοντραίνει στους γλουτούς, έστω κι από άγχος.Περίεργο το πόσο χοντραίνει η εξουσία.
 


Ένα νούμερο; Λίγο λέω. Αφού διέλυσε τον ΣΥΡΙΖΑ τριχοτομώντας τον μάλλον μπορεί να αξιοποιήσει και τους λιποδιαλύτες του οργανισμού του. Εκτός κι αν φιλοδοξεί να μοιάσει του Φίλη.Οπότε το ένα νούμερο είναι μάλλον λίγο.




Μεϊμαράκης! Και μαγκίτης και τζέντλεμαν. Και υποψήφιος πρωθυπουργός με πολλές πιθανότητες εκλογής. Και Ντοράκης και αντί της Ντόρας η οποία βλέπει πάλι τα "παιδιά"της να την προσπερνούν.
Αντέχει το βάρος της ιστορικής συγκυρίας; Μετά τον Αλέξη όλα τα μεγέθη, ακόμα και τα μίνιμουμ, μοιάζουν extra large.



Με τον Πάκη, επιλογή όχι μόνο του Τσίπρα αλλά και της Ζωής και του Λαφαζάνη οι οποίοι ανακάλυψαν σε αυτόν αόρατες αγωνιστικές περγαμηνές, ο ήδη εκφυλισμένος θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας έφτασε στο μη περαιτέρω. Ακόμη και τον Σαρτζετάκη τον σεβόμασταν, εμείς οι φιλοπαίγμονες υπήκοοι του Ελλαδιστάν, πολύ περισσότερο. Επειδή είναι η πρώτη φορά που πρόεδρος της Δημοκρατίας προσφωνείται από όλους και συλλήβδην με το σαχλό υποκοριστικό του. Εν τέλει ο "Προκόπης ο ανεπρόκοπος" κατάφερε να δυσαρεστήσει τους πάντες πλην βεβαίως του υψηλού χορηγού του, του Αλέξη! Αλλά και του Χατζησαρίπολου, αν θυμάστε οι παλαιότεροι. (Αν δεν θυμάστε, διαβάστε τα παλιά μου άρθρα στην Ελευθεροτυπία.)
ΥΓ. 1  Των οικιών ημών εμπιμπραμένων, ημείς μετά της Αλκήστιδος ,άδομεν! (Α, ρε Πάκη με τις υπουργάρες σου!)
ΥΓ. 2  Η πολιτική ιστορία του τόπου είναι καταδικασμένη να σέρνεται από έναν Άκη σε έναν Πάκη. Ευτυχώς πάντως που υπάρχουν πολιτικές και ηθικές εξαιρέσεις σαν αυτή του Σπύρου Λυκούδη. 
ΥΓ. 3  Μικρές αισθητικές παρατηρήσεις: προσέξτε πως πίσω από τον πρόεδρα τις εικόνες και τις εικονίτσες της Παναγίας, του έφιππου Αγίου Γεωργίου, του Αγίου Προκοπίου (βοήθειά μας!) κλπ., δεσπόζει πελώρια  η φωτογραφία του Εθνάρχου (δυο φορές βοήθειά μας γιατί αν δεν ήταν αυτός, δεν θα μας ήξερε ούτε η Λώρα Μολυβιάτη. Ούτε ο Αντώνης Μακρυδημήτρης μπορώ να σου πω).Συμπέρασμα:Μπροστά στον "θεό" η Παναγία είναι απλώς μια μεγαλοκοπέλα.Κάτι σαν τη Τρέμη,ένα πράγμα.

Πέμπτη 20 Αυγούστου 2015

Γκράφιτι για πάντα

http://www.doctv.gr/page.aspx?itemid=spg8326



(Φωτο. Μανώλης Αναστασάκος)


Το γκράφιτι, ακόμη και θεσμικό και νομιμοποιημένο, αποπνέει ακόμη μιαν άγρια ελευθερία που έχει προ πολλού εκλείψει από τις συμβατικές μορφές έκφρασης. Οι αμπαλαρισμένες προτομές των τραγικών ποιητών έξω από τον Εθνικό Κήπο, προϊόν καλλιτεχνικού ακτιβισμού κυριολεκτικά κάτω από τη μύτη της εξουσίας, μιλάνε για τη γοητεία του εφήμερου, σαρκάζουν την κυρίαρχη σοβαροφάνεια, ορίζουν τη τέχνη αλλιώς και θέτουν επί τάπητος όλα τα επίκαιρα πολιτικά ζητήματα: Την φενακισμένη ιδεολογία, το έλλειμμα θεωρίας, το προφανές που καταντά ορατό, το αόρατο που δεν το διεκδικεί κανείς, τον πολιτισμό που καταντάει πόζα και την παιδεία που εκφυλίζεται σε ρητορεία. Περιμένοντας τον Αλέξη να κυβερνήσει και την αριστερά να αποφασίσει πια πραγματικότητα της ταιριάζει, αμπαλάρουμε τα σύμβολα και την ιστορία σαν για να μετακομίζουμε, τόσο από αμηχανία όσο και από απόγνωση. Κατά τα άλλα με μια τόσο ανεπαρκή αριστερά ως κυβέρνηση μετράμε σοβαρούς ανθρώπους και δεν βρίσκουμε. Ο Γιώργος Καμίνης είναι μια εξαίρεση. (Ο Βοτανικός του πιστώνεται προσωπικά ό, τι και αν λένε ο Φλωμπέρ και η Τασία). Κατά τα άλλα είναι ακόμη Αύγουστος, είμαστε ακόμα στο Λέοντα, περιμένουμε μια πανσέληνο ακόμη και ζούμε όχι με τους όρους τους αλλά με τους όρους μας. Νιώθουμε ακόμη τις αγάπες και την πείνα του λιονταριού, και όχι της ύαινας. Δεν μας ταιριάζουν τα αποφάγια. 

Einen Löwen interessiert es nicht, was Schafe über ihn denken. 

ΥΓ. Η τέχνη στο βάθος είναι εκδοχή της θλίψης και πολιτισμός είναι ό, τι κινείται ανάμεσα στην επιθυμία και τον αυτοπεριορισμό της. 

ΥΓ. 2 
Κάτω από το δέρμα σου πόσα πουλιά.
Όταν σ´ αγγίζω 
Όλα μαζί κελαηδάνε. 

Γ. Ρίτσος, ´82


Δευτέρα 17 Αυγούστου 2015

Της μοναξιάς και του Τσακαλώτου


Lussan, Gard, France


- Γιατί φοβάσαι τη μοναξιά;
- Ποτέ δεν έρχεται μόνη.



ΥΓ 1: Δε χαιρόμαστε που έχουμε τόσο δικαιωθεί για τους γιάπηδες της Αριστεράς τύπου Βαρουφάκη. Πρέπει πάντως να είμαστε από τους πρώτους που επισημάναμε το τόσο νοσηρό φαινόμενο. Σε αντίθεση με άλλους που θαύμαζαν απεριόριστα τον επικίνδυνο αλαζόνα. Ο Τσακαλώτος πάλι εμπνέει εμπιστοσύνη και πολιτεύεται με μετριοπάθεια. Υπενθυμίζουμε πως και οι δυο είναι επιλογές του Αλέξη...
ΥΓ 2: Και για να μην αυτομαστιγωνόμαστε μόνο, φίλε, παλιέ συμμαθητή, σύντροφε και συνάδελφε Μιχάλη Σπουρδαλάκη: το ΕΚΠΑ είναι σε υψηλότερη θέση σύμφωνα με την κατάταξη του Shanghai (http://www.shanghairanking.com/fr/ARWU2015.html) από το Πανεπιστημιο του Τέξας στο Ντάλας. Βλέπετε, μπαρούφες παράγονται και στις ΗΠΑ. 
Θέλετε, τώρα, να μετρήσουμε τις αποτυχημένες αν και ακριβοπληρωμένες αναλύσεις των Galbraith υιού, Krugman, Stiglitz και Σια; (Γειά σου Σία Κοσιώνη!) Πρόκειται για τον αφ´ υψηλού, και για αυτό λανθασμένο, τρόπο με τον οποίο η Αμερική ερμηνεύει την Ευρώπη. Κατ´ ουσίαν ο Βαρουφάκης υπήρξε his master's American voice στο σκληρό πυρήνα του ευρώ.
ΥΓ 3: Τι κολοσσός γνώσεων ο Νικήτας Κακλαμάνης! Σε κόντρα του με τη Ζωή, αναφερόμενος στην Παρθένο της Ορλεάνης, την Ζαν ντ´Αρκ, την απεκάλεσε Ιωάννα της Ασσίζης. Την μπέρδεψε προφανώς με τον Άγιο Φραγκίσκο, τον Αδελφό Ήλιο. Αδελφές, αδελφοί, παρθένες και παλικάρια γίναμε, ξανά, μαλλιά-κουβάρια. 

Μνήμη Ανταίου Χρυσοστομίδη (1952-2015)



Το βιβλίο "Οι Δύσκολοι έρωτες" του Ίταλο Καλβίνο που ξαναδιαβάζω αυτό το φονικό καλοκαίρι, ανήκει στις εκδόσεις Καστανιώτη, 2008, σε αναθεωρημένη, εξαιρετική μετάφραση του, πρόωρα χαμένου, Ανταίου Χρυσοστομίδη την οποία πρωτοδημοσίευσε το 1981, μόλις είχε επιστρέψει από τη Ιταλία, στις εκδόσεις Αστέρι, μετέπειτα Αστάρτη. Μικρό κομψοτέχνημα ανάμεσα στα άλλα διηγήματα "Η περιπέτεια δυο παντρεμένων" οι οποίοι δουλεύουν σε αντίθετες βάρδιες και αρκούνται στο να ζεσταίνονται, ο καθένας χωριστά, στη άδεια θέση του κρεβατιού που άφησε ο άλλος φεύγοντας.
Πάντα μια απουσία, πάντα μια παρουσία που δεν ήταν αρκετή, πάντα ένας πόνος που ισοφαρίζεται από έναν άλλο πόνο, πάντα ο άλλος που δεν γίνεται ποτέ δικός, πάντα το ψέμα που αποτελειώνει την αυταπάτη του κάθε έρωτα. Ή, όπως θα έλεγε ο Μ. Αναγνωστάκης: "Ξέχασα το πρόσωπό της, μακάρι να μπορούσα να ξεχάσω τον αριθμό του τηλεφώνου της." 
Ο Ανταίος Χρυσοστομίδης ανήκε σε εκείνους τους ανθρώπους που γνωρίζουν ότι η τρυφερότητα φτιάχνεται από ατσάλι...

ΥΓ. Στην πολιτική κηδεία του Ανταίου, παρίσταντο οι εξής πολιτικοί: Παναγιώτης Λαφαζάνης, Σπύρος Λυκούδης, Νίκος Μπίστης, Νίκος Φίλης, όλοι παλιοί του σύντροφοι, και ο αειθαλής Γιάννης Βαρβιτσιώτης. Είναι προφανές πως η επαγγελματική, κυβερνητική αριστερά δεν πολύ γουστάρει, για να μην πω αγνοεί παντελώς, τους διανοούμενους και τους γραφιάδες. Τουλάχιστον όμως ο δημοσιογράφος-υπουργός πολιτισμού θα έπρεπε να ήταν εκεί, πλάι στην ηγεσία της κρατικής τηλεόρασης. Κρίμα...

Σάββατο 15 Αυγούστου 2015

ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ

Προχώρα ρε κοιμισμένε!
Οδηγικό Δημώδες
ΜΕΓΑΛΗ ΓΙΟΡΤΗ ΣΗΜΕΡΑ. Και δεν εορτάζουν μόνο οι Παναγιώτες, οι Παναγιώτηδες ή οι Παναγιωταρέες (με το συμπάθιο μέρα που είναι). Λίγο πολύ γιορτάζουμε όλοι μας, αφού μετέχουμε κάπως στον «Μεγάλο Ύπνο» που θα 'λεγε και ο Καραγάτσης ή ζούμε σ' ένα συμβολικό «Σπίτι του Ύπνου» όπως είναι ο τίτλος νεότερου αγγλικού μυθιστορήματος, το οποίο περιγράφει την Αγγλία της Θάτσερ προαναγγέλλοντας τη Βρετανία του Μπλερ. Όπως οι μπούφοι, κοιμόμαστε μακάρια στο κλαδί μας, έστω κι αν αυτό είναι έτοιμο να σπάσει, ναρκωμένοι από τα παραμύθια που τόσο εύκολα και σε τόσο ληθαργικές δόσεις καταναλώνουμε. Είναι κι αυτός ο ζεστός καιρός που βοηθάει το πατροπαράδοτο καλοκαίρι της λήθης,της ραστώνης και της αποκάρωσης των καρπουζιών . Των παντοίων φρούτων που μας προμηθεύουν οι Λωτοφάγοι και Λαιστρυγόνες τελικά. Τρως για να ξεχάσεις και ξεχνάς κοιμώμενος. Αυτή την τελετή του ύπνου, της μακάριας βύθισης στον κόσμο των ονείρων και του εξορκισμού της πραγματικότητας την επικροτούν και την υποβοηθούν ποικίλες δυνάμεις, εξουσίες, τηλε-δημοκρατίες και τηλε-αρχηγοί που υπεραμύνονται του εθνικού μας δικαιώματος στον νήδυμον ύπνο. Προς το συμφέρον τους, βέβαια. Κοιμισμένοι, βλέπετε, βλέπουμε καλύτερα τα προγράμματά τους, γινόμαστε πιο ευχειραγώγητοι, σαν την Sonnambula της γνωστής όπερας, αληθινοί υπνοβάτες του ίδιου μας του βίου, θιασώτες μιας χαρούμενης νύστας, μιας κοιμήσεως, μιας λησμονιάς που καταπραΰνει και βολεύει. Το πολύ πολύ να βαφτίσεις τους εφιάλτες σου «όνειρα» και να ξεμπερδέψεις. Καλά είναι κι έτσι. Με ελάχιστες προσδοκίες κι ακόμη πιο λίγα αιτήματα απ' τον ουρανό. Κοιμήσου και παρήγγειλα (στον πρόεδρο της ΕΡΤ) το νέο πρόγραμμα που θα σε ξυπνήσει και θα σε αναβαθμίσει. Χρόνια σας πολλά, κυρία Παναγιωταρέα μου. Είπα «Θάτσερ» και σας θυμήθηκα.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ, ΠΑΝΤΩΣ, που κοιμόμαστε. Το κακό είναι που ενώ κοιμόμαστε, νομίζουμε ότι είμαστε ξύπνιοι και έξυπνοι. Όλα αυτά, βέβαια, ώσπου να φωνήσει ο ρημάδης ο αλέκτωρ. Και τότε δεν αρκούν τα πικρά δάκρυα και η μεταμέλεια της Πέτρας Φον Καντ. Έλα Αλέκτορ! (Πήγα να γράψω «Ακτωρ» από κεκτημένη συνήθεια. Ή Χάνιμπαλ Λέκτορ). Απ' την άλλη, σε μια κοινωνία της ύπνωσης και του λήθαργου η κοιμισμένη παραγωγή γενικά και η ξάγρυπνη ανεργία είναι φυσικά επακόλουθα του υπνωτικού ντελίριου που περιέγραψα πιο πάνω. Το κράτος καθεύδει πάνω στα σκήπτρα της εξουσίας του, νωθρό, υστερόβουλο, άβουλο και παρωχημένο. Κοντά σ' αυτό κοιμάται και η πατρίδα που σήμερα, της Κοιμήσεως, εορτάζει καθ' άπασαν την επικράτειαν με γουρουνόπουλα, πατάτες στο φούρνο, ουζάκια, μπίρες και λοιπά μεσημεριανού ύπνου σημαντικά. Σσσσ! Τουλάχιστον σήμερα μην την ξυπνάτε. Ηρεμήστε και σεις ω βροντώδη μηχανάκια με τους αμήχανους οδηγούς σας και σεβαστείτε τη σιέστα του Έθνους. Στα πόδια της Θεοτόκου έχουν ακουμπήσει τρυφερά τα κεφαλάκια τους, πλάι στο Θείο Βρέφος, οι αρχηγοί των κομμάτων και οι διοικητές των τραπεζών, οι πρόεδροι του ΣΕΒ και του Χρηματιστηρίου, οι ιδιοκτήτες των μιντιακών συγκροτημάτων, οι προσφιλείς μας επικεφαλής των κρατικών καναλιών και κοιμούνται τρυφερά. Η Θεοτόκος τούς χαϊδεύει μητρικά τα καραφλά κρανία που της θυμίζουν κάρες μοναχών στα οστεοφυλάκια του Αγίου Όρους και τους νανουρίζει με τι-ρι-ρεμ, ριρέμ. Κάνουν που δεν κάνουν τίποτε, ας κοιμηθούν λίγο παραπάνω. Ίσως έτσι βοηθήσουν και την πατρίδα περισσότερο. Εξάλλου για μερικούς ανθρώπους τα όνειρά τους είναι η τιμωρία τους.
Ο ΥΠΝΟΣ ΕΧΕΙ ΚΑΤΙ από τη μεταφυσική του θανάτου και την οντολογία της Ανάστασης. Εξάλλου η «Κοίμησις» της Θεοτόκου συνοδεύεται στην εικονογραφία Ανατολής και Δύσης από την «Μετάστασιν». Το θριαμβικό δηλαδή ανέβασμά της στον ουρανό πάνω σε γελαστά σύννεφα και σεβίζοντες αγγέλους. Στην ορθοδοξία μάλιστα η Κοίμηση διατυπώνεται πληθωρικά με τους Αποστόλους που έρχονται να θρηνήσουν εκ περάτων στη Γεθσημανή ή τον ασεβή εκείνον Ιεφωνία που ήθελε -ο κακόφωνος- να ψαύσει την παρθενία της Αειπαρθένου και ρομφαία Κυρίου του έκοψε σύρριζα τα ξερά του όπως θα 'λεγαν με θυμό ο Κόντογλου και ο Πεντζίκης... Όλα αυτά στο κάτω μέρος. Γιατί στο επάνω, αλλά στον ίδιο χωροχρόνο, κυριαρχεί η επιβλητική ενσώματος αποκατάσταση της ταπεινής Μαρίας πλάι στο θρόνο του Υιού της. Τέτοια δικαίωση των φτωχών και καταφρονεμένων κανένας Μαρξ, κανένας Λένιν δεν θα μπορούσαν τόσο χειροπιαστά να φανταστούν. Συνεκτικό στοιχείο όλης της σύνθεσης ο ίδιος ο Χριστός που παραστέκεται πάνω απ' το νεκροκρέβατο της μάνας του κρατώντας μάλιστα μια πλαγγόνα, μια Παναγίτσα αγκαλιά, το σύμβολο της ψυχής της. Άσπιλη, μικρή και σεμνή σαν την ως τώρα πορεία της Ν.Δ., βοήθειά της. Και βοήθειά μας. Χρόνια πολλά!

ON OFF - 14/08/2005

Τετάρτη 12 Αυγούστου 2015

ΘΑ ΠΑΕΙ Ο ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ ΣΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ..;

"Άδειασαν οι λέξεις από νοήματα.
Ύστερα γέμισαν μόνες τους από τον εαυτό τους"
Γιάννης Ρίτσος



Απόψε, εντός Βουλής, θα παίζεται η οδυνηρή κορύφωση του δράματος που ταλανίζει εδώ και πέντε χρόνια τον τόπο και,παράλληλα,η τραγική πιστοποίηση του ελλείμματος που χαρακτηρίζει συλλήβδην το πολιτικό μας προσωπικό. Ταυτόχρονα, εκτός Βουλής, στην Πλατεία Συντάγματος, ο "λαός", δηλαδή οι ελάχιστες εκατοντάδες επαγγελματιών κομπάρσων που μάζεψαν κόμματα και συνδικάτα, θα δίνει τη νιοστή, βαρετή παράσταση του έργου " Δεν θα περάσει" , "Λαέ μη σκύβεις το κεφάλι, αντίσταση και πάλη" και άλλα τέτοια τερπνά που μάθαμε δεκαετίες τώρα να τα λέμε μηχανικά, ταυτίζοντας τον ακτιβισμό με την κοινότοπη βαρεμάρα ή την άρνηση οποιασδήποτε πρωτοβουλίας που θα τάραζε, έστω για λίγο, το τέλμα. Σήμερα, η αριστερά πληρώνει τη σχεδόν θεσμοθετημένη κουλτούρα της άρνησης και του "όχι σε όλα" με την οποία γαλβάνισε τις γενιές της μεταπολίτευσης. Μπορώ να πω κάπως αφοριστικά, ως αριστερός που κουβαλά και θυμό και απογοήτευση, ότι τη συγκεκριμένη τουλάχιστον στιγμή και για τον συγκεκριμένο τόπο οι έννοιες "αριστερά" και "δεξιά" είναι σαφώς ανενεργές και πάντως παρωχημένες... Η όποια πολιτική σκέψη και δράση οφείλει να ξεκινήσει πέρα και μακριά από τα συγκεκριμένα αυτά στεγανά! Εκτός και αν επιμένουμε να παίζουμε στο Gran Theatro del Mundo του Calderon de la Barga από την εποχή του ώριμου Μπαρόκ...

Τη στιγμή λοιπόν που θα πεθαίνουν στη συνεδρίαση της βουλής οι ιδεοληψίες, οι εμμονές και ο αφόρητος λαϊκισμός της κυβερνητικής αριστεράς ,δεν μπορεί να λείπει από το ιστορικό αυτό σόου -το λέω με λύπη- ο Βάρδος της μεταπολίτευσης, ο Βασιλιάς της μουσικής "αγκιτάτσιας" και ο πιο σοβαρός επιχειρηματίας του επαναστατικού κομφορμισμού, ο Μικρούτσικος! Τον θυμάμαι την Παρασκευή, πριν από το δημοψήφισμα της Κυριακής, στον ίδιο χώρο του Συντάγματος να συγκινεί όλους τους ευσυγκίνητους που είναι κολλημένοι στο '80 και βέβαια την πρόεδρο Ζωή και σκέφτομαι πόσο θα του ταίριαζε ο στίχος του ποιητή "πέρασαν ώρες πολλές μέσα στη λίγην ώρα". 

Σε λίγες μόλις ώρες σαράντα ολόκληρα χρόνια θρυμματίζονται - η χαμένη, ανολοκλήρωτη μεταπολίτευση - ενώ μια ολόκληρη αλυσίδα ευκαιριών δεν ευοδώθηκε εξαιτίας της εγκληματικής ανικανότητας όλων όσων παρέκαμπταν τα υπαρκτά προβλήματα της ζωής εν ονόματι των φαντασμάτων της θεωρίας. Π.χ. ο Νόμος Γιαννίτση για το συνταξιοδοτικό που πολεμήθηκε χυδαία παρότι αντιμετώπιζε πριν από δεκαπέντε ακριβώς χρόνια το σημερινό τραγικό αδιέξοδο. Γιατί βέβαια δεν χρειαζόμαστε την Τρόικα να μας περιγράψει την άθλια κατάσταση των ασφαλιστικών μας ταμείων. Έπρεπε μόνοι μας, και ως πολιτεία και ως κοινωνία, να έχουμε αντιμετωπίσει εκείνα τα τεράστια ζητήματα που αφορούσαν στην επιβίωσή μας την ίδια. Δηλαδή, για αυτές τις περιπτώσεις που τα πρόσημα "αριστερά-δεξιά" υποχωρούν εμπρός στο καθήκον για την πατρίδα και στη συνείδηση της ιστορίας.
Επιμένω: η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ για μια πιο δημοκρατική και πιο αλληλέγγυα Ευρώπη και για ένα χρέος που στραγγαλίζει κάθε παραγωγική δυνατότητα της χώρας ήταν ορθή. Αντιθέτως, ήταν άθλια η στρατηγική μέσω της οποίας προσπαθούσε να επιβάλει την πολιτική της, με αποτέλεσμα να βραχυκυκλωθούν οι μαθητευόμενοι μάγοι τύπου Βαρουφάκη, εκθέτοντας και τον Πρωθυπουργό και την Ελλάδα στην ευρύτερη ευρωπαϊκή οικογένεια. Σήμερα, η γερμανική πολιτική της ύφεσης και του πειθαναγκασμού στο Βερολίνο θριαμβεύουν αφού χρησιμοποίησαν  τη χώρα μας και πάλι σαν πειραματόζωο. 

 Το Ελληνικό Ζήτημα έφερε σε πρώτο επίπεδο τα χρόνια θεσμικά προβλήματα της Ε.Ε. Αλλά και τη κρίση που σοβεί στους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς των Βρυξελλών. Το τίμημα, όμως, για αυτή την "αντίσταση" ήταν και είναι τεράστιο.Αυτή τη στιγμή, ο Αλέξης Τσίπρας, είτε το θέλει, είτε δεν το θέλει, παίζει μόνος του χωρίς διάδοχο σχήμα, χωρίς καμιά εναλλακτική δυνατότητα. Άρα η ιστορική ευθύνη του είναι τεράστια. Πήρε τη σωστή απόφαση να μετατρέψει το ΟΧΙ σε ΝΑΙ και να καταλήξει στο αναγκαίο Μνημόνιο που απαλλάσσει τη χώρα από την άτακτη χρεοκοπία. Τώρα όμως πρέπει να τιμήσει την υπογραφή του και να εφαρμόσει αυτά που ψήφισε. Παρά τη δημοφιλία του, το πολιτικό του κύρος έχει τρωθεί. Ανεπανόρθωτα ή όχι, θα το δείξει ο χρόνος και βέβαια οι δικές του πρωτοβουλίες στο μέλλον.Η προσφυγή σε πρόωρες εκλογές θα ήταν μια λανθασμένη κίνηση με απρόβλεπτες συνέπειες και για τη χώρα και για τονΣΥΡΙΖΑ και για τον ίδιο τον πρωθυπουργό.Ο Τσίπρας εξελέγη για να κυβερνήσει κι όχι να ισορροπεί τους ανισόροπους και τους ιδεοληπτικούς του κόμματος.Όσο πιο γρήγορα συμπήξει συμμαχίες από την ευρύτερη κοινωνία που ακόμη τον στηρίζει,τόσο πιο εύκολα θα κυριαρχήσει στη πολιτική σκηνή για την επόμενη δεκαετία.Αλλιώς το μέλλον του είναι προδιαγεγραμμένο.Χρειαζόμαστε σκληρή δουλειά από όλους μας,λαό και ηγεσία.Οχι άλλα συνθήματα,όχι ψέματα.

 Κι ο Μικρούτσικος; Κι ο Λαζόπουλος; Και το κυρίαρχο δήθεν; Όσο γρηγορότερα απαλλαγεί από όλα αυτά τα βαρίδια του ΠΑΣΟΚ που θέλουν να πρωταγωνιστούν σε όλες τις καταστάσεις αναπαράγοντας, αφόρητα, πολυκαιρισμένα κλισέ, τόσο πιο κοντά θα βρίσκεται σε μια σύγχρονη αριστερά που θα κομίζει νέες ιδέες και δεν θα βολεύεται στα αδιέξοδα συνθήματα του παρελθόντος. Και κάτι τελευταίο: επτά μήνες αριστερής διακυβέρνησης και δεν είδαμε κάποια πρωτοβουλία στο χώρο του πολιτισμού, κάποια τσαχπινιά, τρέλα, κάποια ανατροπή που να αποδεικνύει ότι δεν είμαστε σαν τους άλλους, τους βαρετούς, τους γραφειοκράτες. Ή μήπως είμαστε; 

Υ.Γ. Στον έρωτα πονάς για το δικό σου πόνο. Στην αγάπη, για τον πόνο του άλλου. 




Δευτέρα 10 Αυγούστου 2015

Δημήτρης Αληθεινός - Η γεωγραφία των σωμάτων





Το κάθε ανθρώπινο σώμα, ιδιαίτερα το νεανικό, είναι ένας ολόκληρος κόσμος προς εξερεύνηση. Είναι μια ήπειρος, είναι μια ανομολόγητη περιπέτεια, είναι ένα κείμενο χωρίς λέξεις. Είναι συχνά η μόνη ελπίδα που έχουμε για παράδεισο σε μια γη που ακόμη πιο συχνά θυμίζει κόλαση. Ταξιδεύει κανείς μ' ένα σώμα όπως ταξιδεύει μ' ένα πλοίο και συχνά δεν του φτάνει μια ζωή για να γνωρίσει τον άλλο,την terra incognita.Ο Αληθεινός είναι ένας καλλιτέχνης -ταξιδευτής, ένας globe-trotter που άλλοτε με αεροπλάνα και άλλοτε με παμπάλαια λεωφορεία του '60, που όμως επιμένουν να κυκλοφορούν ακόμη στη Λατινική Αμερική, ταξιδεύει κατακρύβοντας έργα του σε κάθε γωνιά του πλανήτη και εκφράζοντας έτσι το ενδιαφέρον του για τους τοπικούς πολιτισμούς, που σήμερα δοκιμάζονται από την έκρηξη της παγκοσμιοποίησης. Το έργο του αποτελείται από ένα σύνολο δράσεων, εγκαταστάσεων στο χώρο, συμμετοχών σε τελετουργίες, αλλά και πινάκων, γλυπτών, κατασκευών, φωτογραφιών, βίντεο, περφόρμανς, κ.ο.κ.
Η παρουσιαζόμενη ενότητα των 40 φωτογραφιών είναι ένα πολύπτυχο και συγχρόνως μια τοπιογραφία, μια έρημος της σάρκας φτιαγμένη από λεπτομέρειες γυμνών κορμιών των γυναικών που αγάπησε ή πόθησε όπου και αν ταξίδεψε, απανταχού της γης.Κοινό νήμα της αφήγησης είναι η καμπύλη που ενώνει τη μια φωτογραφία με την άλλη. Πρόκειται για ένα έργο αισθησιακό καταρχήν αλλά και βαθιά στοχαστικό καθώς τα σώματα-ταξίδια κάποτε τελειώνουν έστω κι αν πότε δεν στερεύει η δίψα μας για το ταξίδι. Όλα αυτά τα κορίτσια από τη Λυόν, τη Βαλένθια, το Κούσκο ή τη Κατμαντού, φωτογραφημένα 20 ή και 30 χρόνια πριν, έχοντας καρποφορήσει αλλιώς σήμερα , έχουν άλλες ζωές, άλλα σώματα, σαν ένα μυθιστόρημα που βαδίζει προς το τέλος του. Έτσι, αυτή η ενότητα του Αληθεινού γίνεται πάλι ένα οπτικό δοκίμιο για το χρόνο και για τον τρόπο που ο χρόνος δοκιμάζει τις ανθρώπινες σχέσεις. Ή, όπως θα το έλεγε ο ίδιος ο καλλιτέχνης "Αν δεις τον Χρόνο, πες του ότι πέρασα".

24/7/2015

Το κείμενο αναφέρεται στην έκθεση που θα εγκαινιαστεί στο αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος στις 5 του προσεχούς Σεπτεμβρίου. 

Τρίτη 4 Αυγούστου 2015

Φιλάκια!

Γκάγκικ Αλτουνιάν, Το Φιλί, 2010


Ου φίλημα σοι δώσω καθάπερ ο Ιούδας
(Λειτουργία Ιω. Χρυσοστόμου)

 
Πολιτισμός είναι η κρέμα που μένει όταν βράζουν, χρόνια και αιώνες, στο ζουμί τους τ' ανθρώπινα σύνολα. Κάθε κοινωνική δράση, θετική ή αρνητική, παράγει ένα πολιτισμικό υπερπροϊόν δημιουργεί εκείνη την άλω που αργότερα ανθρωπολόγοι και κοινωνιολόγοι θα μελετούν ως τον βασικό συγκολλητικό ιστό της πορείας από τη ζωή του Homo Sapiens στα παιχνίδια του Homo Ludens. Ενώ όμως ο πολιτισμός αφορά τη συντονισμένη ζωή των ομάδων, τους θεσμούς, τις αισθητικές τους επιλογές, τις εκφραστικές εμμονές τους ή το πώς πολεμάνε, αγαπιούνται ή και πεθαίνουν, η τέχνη ακολουθεί έναν πολύ πιο μοναχικό δρόμο. Η τέχνη είναι απότοκος της μοναχικής επιλογής, του τρόπου δηλαδή με τον οποίο το άτομο αποφασίζει να μιλήσει στον εαυτό του -πρωτίστως- για την αγάπη, τον θάνατο, την τρέλα ή την επιθυμία που κατακλύζουν τα υπόλοιπα ανθρώπινα όντα.

Βέβαια, εν αρχή ην ο πολιτισμός, δηλαδή η συνείδηση του ανθρώπου ως προς το ανήκειν σε μια ομάδα. Ήταν τότε που τα πάντα, το κυνήγι, η μάχη, η ταφή των προσφιλών, ο γάμος, η γέννηση, η συλλογή των καρπών, η μετακίνηση των φυλών συνιστούσαν ιεροτελεστίες, εκφράσεις του μεταφυσικού δέους: της χαράς για το υπάρχειν -αρχαϊκό, δηλαδή μειδίαμα- και του ιερού φόβου για το επέκεινα. Ενός φόβου που δεν είχε καθόλου να κάνει με τη σημερινή απόκρυψη του θανάτου, την οφθαλμαπάτη του μη τέλους με την οποία εκπαιδεύονται οι σημερινές κοινωνίες· αυτές που, όπως λέγαμε τις προάλλες, εξορίζουν το πένθος υπέρ μιας διαρκούς, στανικής διασκέδασης μέχρις εσχάτων. Κάτι τέτοιο όμως δεν εξοστρακίζει τον θάνατο. Αντιθέτως... Στις αρχαϊκές κοινωνίες ο θάνατος είναι η φυσική συνέχεια της ζωής. Η Πενθεσίλεια θλίβεται όχι επειδή πεθαίνει αλλά επειδή τη στιγμή του θανάτου της δέχεται κατάστηθα το βλέμμα του έρωτα μέσα από τα μάτια του εκτελεστή της. Πρόκειται για το ανάλογο του «Για δες καιρό που διάλεξε κ.λπ.» της θυσίας στην Αλαμάνα.

- Γιατί δεν μοιρολογούνε πια τους νεκρούς τους οι άνθρωποι; Γιατί δεν τους ξενυχτάνε όπως άλλοτε στα κατάφωτα σαλόνια των σπιτιών τους; Ποιος πολιτισμός τους επιβάλλει να κλείνουν το αγαπημένο σώμα σ' ένα ψυγείο εκείνη την κρίσιμη νύχτα προ της ταφής και οι ίδιοι να καταφεύγουν στα Lexotanil ή τα Ladose μήπως και ξεχάσουν, μήπως και κοιμηθούν, μήπως και δεν νιώσουν πόσο δίπλα τους είναι ο θάνατος; Αλίμονο αν θρηνούσε έτσι τον νεκρό Πάτροκλο ο Αχιλλέας ή την κυρά της την Ηγησώ η θλιμμένη θεραπαινίδα, η κόρη του σπαρακτικά συγκρατημένου επιτύμβιου στο Εθνικό Μουσείο (τέλος του Ε' αι.).

Κατά τ' άλλα, σαχλές ευχές που μόνο σαν αποτροπαϊκές καρικατούρες μπορούν ν' ακουστούν του τύπου «να 'στε καλά», «να 'στε πάντα καλά» και... «φιλάκια». Οι πάντες στέλνουν νοερά «φιλάκια» -με γονατίζουν τα συνεχή υποκοριστικά, αφού ούτε καν την ευθύνη ενός πραγματικού φιλιού δεν αναλαμβάνουν οι άνθρωποι-, στο τραμ, στο μετρό, στους δρόμους. Αναρίθμητα κινητά «φιλάκια» βγάζουν τους βιαστικούς «φιλόφρονες» από την ευθύνη ενός αληθινού ασπασμού. Το φιλί λ.χ. στα χείλη του νεκρού συντρόφου, αυτό που έδωσε ο Ιμπραήμ στον Παπαφλέσσα αλλά δεν είδε η κ. Ρεπούση στο πλαίσιο της πολιτικής του συμψηφισμού των συναισθημάτων και της εξίσωσης των φιλιών. Εφόσον λοιπόν η ιστορία γράφεται με αμοιβαίους (;) συμβιβασμούς και προαποφασισμένες υποχωρήσεις, τότε και οι νέες γενιές ακριβοδίκαια διδάσκονται ότι φιλάμε τους ανθρώπους μόνο μέσα από τα κινητά και τους δίνουμε, αποκλειστικά, φιλάκια. Για να 'ναι πάντα καλά!

Ο πολιτισμός (μας) λοιπόν αφορά συλλογικότητες, ενώ η τέχνη ατομικές περιπτώσεις. Αμφότερες βέβαια οι έννοιες συγκροτούν συγκοινωνούντα δοχεία αφού η τέχνη του ενός, υπό περιπτώσεις, επηρεάζει τον πολιτισμό των πολλών και αντίστροφα η ατομική έκφραση διαποτίζεται από την περιρρέουσαν ατμοσφαίραν. Όταν μάλιστα αυτή η ατμόσφαιρα φενακίζεται ή ανατρέπεται, τότε έχουμε avantgarde. Μόνο που για να υπάρξει πρωτοπορία απαιτείται οι άνθρωποι ν' ανταλλάσσουν γροθιές και χαστούκια κι όχι... φιλάκια. Όταν επέστρεψε ο Γιάννης Ψυχάρης στην Ελλάδα, δήλωσε: Θέλω δόξα και γροθιές! Α propos το «Ταξίδι μου» κυκλοφόρησε το 1888, τη χρονιά που ο Νίτσε και ο Χαλεπάς έπαιρναν το δρόμο για το Ψυχιατρείο. Κι ο Βαν Γκογκ καλλιεργούσε τα πιο ομιλητικά και δακρυρροούντα ηλιοτρόπια στην ιστορία της κηπουρικής. Σκεφθείτε: Ο Καντ θεωρούσε την αρχιτεκτονική των κήπων -ένα είδος κηπουρικής χώρων δηλαδή- ανώτερη από τη ζωγραφική! Επειδή βρισκόταν, έλεγε, πολύ κοντά στη δράση της φύσης. Της Natura Naturans. Τι σας λέω τώρα... Και για όποιον δεν κατάλαβε... φιλάκια!

ΥΓ1: Τρελαίνουν επίσης οι τύποι που στέλνουν φιλάκια στο πουθενά φλυαρώντας από ένα μανταλάκι που έχουν στ' αφτί.

ΥΓ2 : Ποτέ μην δίνεις εκατό σε όσους μπορούν να μετρήσουν μόνο μέχρι το δέκα.

 
Ελευθεροτυπία - 06/05/2007


Το Βασίλειο της Σαχλαμάρας



Στην Ελλάδα η εκμετάλλευση της σαχλαμάρας είναι το πιο επικερδές επάγγελμα στη χώρα. Το είδος παράγεται εν αφθονία και αναπαράγεται έως εμετού. Όποιος παρακολουθεί “σατιρικές” εκπομπές στο ραδιόφωνο ή τη τηλεόραση κατανοεί τι θέλω να πω. Κάποιοι, ευφυείς πλην κυνικοί και αδίστακτοι τύποι, κάνουν καριέρα – ο Θεός να την ονομάσει – αλιεύοντας συ-στη-μα-τι-κά την όποια χυδαιότητα εμφανίζεται στην trash tv ή λέγεται ως κακοφωνία στους άπειρους σταθμούς ερτζιανών που διατίθεται η πατρίς. Σε βαθμό ώστε ώστε και ο τελευταίος κάτοικος να πληροφορηθεί εκών-άκων – η νοσηρή επανάληψη, ο απηνής βομβαρδισμός της βλακείας θα πλήξουν τον “άμαχο” πληθυσμό ούτως ή άλλως – τι είπε η πορνοντίβα του συρμού ή το τηλενούμερο που ζει τα δικά του δεκαπέντε λεπτά διασημότητας προτού κατακρημνισθεί στο τίποτε απ' όπου προήλθε. Αλλά και την πιο πρόσφατη ατάκα που εκστόμισε ο δείνα εκπρόσωπος του κοινοβουλίου που ελλείψει παιδείας, προμοτάρει ιταμά την αμάθειά του.
Σε αυτό το σκηνικό δεν είναι να απορεί κανείς για την κακογουστιά, την αγραμματοσύνη και τη λατρεία του ασήμαντου που εμφιλοχωρεί τόσο στις νεόπλουτες ελίτ ή την πολιτική ηγεσία της χώρας όσο και στο λούμπεν προλεταριάτο το οποίο πάντως ψωμίζεται ισότιμα και δημοκρατικά από τα σκουπίδια που καταναλώνουν οι κύριοι του.
Τα πλήθη αποθεώνουν τον Λαζόπουλο όταν “σατιρίζει” ομού μετά της δεσποινίς Πάνιας ένα κοινωνικό ερείπιο που έπεσε τα νύχια τους και σε αυτή την ανθρωποφαγία δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος να διαμαρτυρηθεί. Αφήστε που κάποιοι μπορεί να το θεώρησαν και προοδευτικότητα. Ο Λαζόπουλος, ας μην ξεχνάμε, έγινε μήλο της έριδας ώστε να εκπροσωπηθεί τους “προοδευτικούς” στο ευρωκοινοβούλιο και είναι πιά ο κατ' εξοχήν διανοούμενος του ΣΥΡΙΖΑ. O tempora ω μόρτες!

Άκαρδη καρδιά

Βερολίνο, κοιμητήριο του Kreuzberg, ο τάφος ενός διάσημου ηθοποιού


Άφρον, άφρον ταύτη τη νυκτί παραδώσεις το πνεύμα σου. Α δε ητοίμασας τίνος έσται;
Ένας ΛΑΖΑΡΟΣ
    


ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΣ. Ωριμος, επιτυχημένος και γι' αυτό αδίστακτος· έτοιμος να πατήσει επί πτωμάτων για να εξαπλώσει την αυτοκρατορία που ονόμαζε καριέρα και να ιππεύσει τον βουκεφάλα των πιο ανομολόγητων φιλοδοξιών στις λεωφόρους του οικονομικού Internet και στις παγκόσμιες χρηματαγορές. Ήταν αυτός αυτό που ήταν. Αλλά ήταν κι αυτή αυτή που ήταν. Ενα σάρκινο πακέτο από αρτηρίες, βαλβίδες, ιστούς, μικρές και μεγάλες κοιλίες, μικρές και μεγάλες αδυναμίες, κόλπους, μαρμαρυγές και με την ενστικτώδη, κυτταρική επιθυμία να μην αντιδρά στα κόλπα του, να τον συντρέχει. Αυτή, η καρδιά του, το πιο έξυπνο του ζωτικό όργανο. Χρόνια τώρα ν' ανοιγοκλείνει κανονικά, να γεμίζει και ν' αδειάζει, να φουσκοξεφουσκώνει σταθερά, πολύτιμη αντλία που ρευστοποιεί το υπάρχειν σταγόνα σταγόνα και κτύπο τον κτύπο, έστω κι αν δεν χαμπαριάζει από επενδύσεις ή τέτοια. Μια υπόκωφη μουσική κλειδωμένη στο στέρνο του που του τερέτιζε τον μόνο ρυθμό που αληθινά καταλάβαινε. Αυτός, ο ώριμος, ο επιτυχημένος κ.λπ.

ΜΠΟΡΕΙ, ΛΟΙΠΟΝ, ΑΥΤΟΣ να ήταν, να νόμιζε πως ήταν, το αφεντικό, ο ιθύνων νους, η σκληρή φιγούρα που ήξερε μόνο να κερδίζει, ν' απολαμβάνει, να ξανακερδίζει, να κυριαρχεί, να ξαναπολαμβάνει και να τρυγάει τις ηδονές μέχρι σταγόνας, αδιαφορώντας για όλους τους υπόλοιπους κρετίνους που προσπαθούσαν να μην αποκτηνωθούν εντελώς... Αλλά κι αυτή, εκεί, στην αιμάτινή της θήκη σφηνωμένη του κρατούσε δυναμικό ισοζύγιο πληρωμών και δαπανών, εντάσεων και καταπτώσεων, απογοητεύσεων ή ενθουσιασμών, προσπαθώντας ν' ανταποκριθεί στις προσδοκίες του: να γίνει μια καρδιά όσο πιο άκαρδη γίνεται. Τουτέστιν να εκτελεί αυτή, η καρδιά του, τον πρωταγωνιστικό ρόλο που αυτός επιθυμούσε η καρδιά του να παίζει: να υπάρχει υποκρινόμενη πως δεν υπάρχει. Έβλεπε, βλέπετε, ένα γύρω κι άλλες καρδιές εξίσου επιτυχημένες και δακτυλοδεικτούμενες να επιτελούν με επιτυχία την ίδια αποστολή και να είναι τόσο υπερήφανοι για αυτές οι ιδιοκτήτες τους: τραπεζίτες, πολιτικοί, μεγαλοεργολάβοι, διευθυντές μουσείων και φυλακών, καναλάρχες, εκδότες, κλινικάρχες, εφοπλιστές, έμποροι όπλων, μητροπολίτες, συλλέκτες, δικαστές, μεγαλοχειρουργοί, αρχηγοί των σωμάτων ασφαλείας, εθνικοί ευεργέτες, σταρ της τηλεόρασης, ιεροεξεταστές κι ένας περαστικός μεγαλοεισοδηματίας που κυνηγάει το καπέλο του, αρπαγμένο από αιφνίδια νοεμβριανή ριπή.

ΕΤΣΙ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΣ: Άσπλαχνος, ανελέητος, ανοικτίρμων, πιστεύοντας μόνο στον θεό Μαμμωνά, τη θεά Αγορά, την αγία Κατανάλωση και το πανάγιο «και του πουλιού το γάλα». Τ' ανθρώπινα σώματα ήταν γι' αυτόν ευκαιρίες ή για εκμετάλλευση ή για ηδονή. Ήταν γραμμάτια εξοφλούμενα άμα τη εμφανίσει και ανάγκες ή περιπτώσεις ικανοποιούμενες «εδώ και τώρα» (hic et nunc). Το μόνο πολιτικό σύνθημα που αληθινά τον συγκλόνιζε. Γιατί βέβαια αυτός ήταν σοσιαλιστής. Η καρδιά του πάλι, apolitique (γαλλισμός δανεισμένος από τα ελληνικά). Τι έφταιγε αυτός; «Μα δεν έχεις καρδιά;» τον εκπλιπαρούσαν όλοι εκείνοι που αυτός ποδοπατούσε για να περάσει· που αδικούσε κατάφωρα για να προωθήσει τα προσωπικά, τα πολύτιμά του συμφέροντα (τα οποία συχνά αναγόρευε και σε συμφέροντα της πατρίδας). «Δεν έχεις, επιτέλους, καρδιά;» του φώναζαν απελπισμένα. Και τότε αυτός τούς έριχνε το πιο εύγλωττο, το πιο εκφραστικό του βλέμμα, που έλεγε ξεκάθαρα «Όχι! Δεν έχω». Και ήταν τότε και μόνο τότε που γινόταν απίστευτα πιστευτός. Πειστικός μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Αυτός. Και η καρδιά του. Που δεν είχε...

ΗΤΑΝ ΩΡΑΙΑ ΒΡΑΔΙΑ. Ο ίδιος, σίγουρος μέσα στο γυαλιστερό σμόκιν του, ο σωματοφύλακας δύο βήματα πιο πίσω, διακριτικός, ο οδηγός έπαιρνε ήδη στο πάρκινγκ την απαστράπτουσα λιμουζίνα κι εκείνη τον περίμενε μοναδικά λαμπερή στα σκαλιά της υπερφωτισμένης εισόδου. Κάμερες, προβολείς, ο υπουργός τάδε, ο βουλευτής δείνα, να και ο αρχηγός του κόμματος, δες και ο αόρατος εκδότης-μαικήνας με παπιγιόν και αντισυμβατικό ξεχειλωμένο τζιν. Δίπλα του ο Σταύρος, αρκετά βαρύς και δυσκίνητος αλλά πάντα ετοιμοπόλεμος. Κι έπειτα στρας, έξωμες τουαλέτες, λαχταριστά μπούστα, να γέρνουν από τον χρυσό και την επιθυμία, κορμιά που μόλις βγήκαν από το σπα και είναι έτοιμα να δοθούν. Ήταν όλοι εκεί. Εκείνοι και οι καρδιές τους. Κι αυτός, έτοιμος για ένα ακόμη υπέροχο βράδυ, έναν θρίαμβο, που θα πουλήσει, θα πατήσει, θ' αγοράσει, θ' απολαύσει, θα αισχροκερδήσει όπως ανέκαθεν επέβαλλαν οι κανόνες αυτού του παιχνιδιού. Αυτός. Ένα βήμα μόλις πριν ν' απλώσει το χέρι του σ' εκείνη... Κι όμως... κοιτάξτε... γονατίζει. Το χέρι του πιάνει την αριστερή πλευρά του σακακιού του· εκεί που βρίσκεται ασφαλές το χοντρό δερμάτινο πορτοφόλι και που θα 'πρεπε κανονικά να υπάρχει κι η καρδιά που δεν έχει. Αυτή, πάλι, η καρδιά του, αρκετά απορημένη, τον βλέπει έτσι πεσμένο πρώτη φορά καθώς τρέχει, ανεβαίνει ήδη προς τα επάνω, προς εκεί που της γνέφει ένα αστεράκι ξεκαρδισμένο...

ON OFF - 19/11/2006

Δευτέρα 3 Αυγούστου 2015

Ο Αλέξης σαν Λάκης

Από το μακρινό και ελπιδοφόρο 2006, ιδού τι έγραφα στον 30χρονο τότε Τσίπρα για του ποικίλους τυχοδιώκτες και δήθεν διανοούμενους που από νωρίς τον περιτριγύριζαν. Το πρόβλημα παραμένει από τότε: Οι επιλογές των προσώπων είναι το ίδιο άθλιες με τις εφαρμογές των ιδεών.


Του ΜΑΝΟΥ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗ

Μη χοιρότερα! Καθυστερημένα όνειρα βρωμούν σαν μπακαλιάρος
ΝΙΚΗΤΑΣ ΡΑΝΤΟΣ

 
Όχι Αλέξη. Λάθος. Δεν γινόμαστε ποτέ μέρος του παιχνιδιού, αλλά εμείς διαμορφώνουμε και τους όρους και το παιχνίδι. Αν μπορούμε. Και βέβαια αντιμετωπίζουμε τους μηχανισμούς και τους «σταρ» της τηλεόρασης αφ' υψηλού κι από μακριά. Κάνοντας ένα είδος αντάρτικου πόλης. Χτυπάμε και φεύγουμε. Δεν αφηνόμαστε να μας καταστήσουν οικείους, αναλώσιμους και δεδομένους. Ούτε καταλήγουμε όπως εκείνοι οι επαγγελματίες της Αριστεράς που γυρνάνε από κανάλι σε κανάλι σαν περιστρεφόμενοι δερβίσηδες, λέγοντας με χίλιους σημειολογικούς τρόπους «κοιτάξτε με λίγο! Είμαι μικρός, ασήμαντος αλλά είμαι διαθέσιμος. Εμφανίζομαι όπου με καλέσουν: από τη μια στην άλλη ζούγκλα. Αδιακρίτως».

Ο Λαζόπουλος δεν είναι κριτής του συστήματος αλλά νευραλγικό -καθότι ευφυέστατος- κομμάτι του. Το να σαρκάζεις τους γελοίους που κάνουν καριέρα πουλώντας σβουνιές και κακά αγελάδας εκμαυλίζοντας ένα χύδην κοινό που έχει όμως άνωθεν προετοιμαστεί είκοσι τόσα χρόνια τώρα, δεν είναι δα δύσκολο. Το να μορφώσεις ψυχαγωγώντας και το να συζεύξεις το λαϊκό με το λόγιο προς χάριν αυτού του αποπροσανατολισμένου και ριγμένου σκόπιμα σ' ένα πέλαγος ευήθειας κοινού, αυτό είναι το δύσκολο. Και κάτι τέτοιο κανένας Λάκης παντός καιρού ή πορείας -από την αυλή της Εκάλης ως τον Νικήτα Κακλαμάνη- δεν είναι σε θέση να επιτύχει. Δεν έχει τη γνώση, δεν έχει το ταλέντο, δεν έχει την αισθητική, δεν έχει την αθωότητα. Για μας, όμως, ελπίζω ακόμη, αισθητική και ηθική είναι ένα. Τελεία και παύλα.

Έκανες τη διαφορά επειδή είσαι διαφορετικός και επειδή απευθύνθηκες σε έναν κόσμο που περιφρονεί βαθύτατα τους πρωταγωνιστές και τις μεθόδους της τηλε-δημοκρατίας, τα απαστράπτοντα τίποτε του γυαλιού που οδηγούν συνειδητά και μεθοδικά τον τόπο στην πιο βαθιά κατρακύλα υπακούοντας σε σκοτεινές εντολές κατάμαυρων αφεντικών. Γιατί δεν μπορεί να είναι τυχαίο και «αυθόρμητο» όλο αυτό το κακό. Ούτε μπορεί να ερμηνεύσει τα πάντα μόνο η δίψα του κέρδους, η αναπόδραστη φτήνια της αγοράς ή η ροπή μας, σχεδόν υπαρξιακή, στο όλο και περισσότερο ευτελές. Στο ότι δηλαδή πειραματιζόμαστε με όρους πραγματικότητας ως προς το πόσο πιο χαμηλά μπορεί αυτή η πραγματικότητα να φτάσει.

Αλέξη, εμείς είμαστε η πραγματικότητα και για τον λόγο αυτό οφείλουμε να διατηρήσουμε τους εαυτούς μας μοναδικούς και πολύτιμους. Και, προς Θεού, δεν ζηλεύουμε τις ατάκες ή τα εύκολα αστεία τους. Ο Σπύρος Βούγιας υπήρξε μια ελπιδοφόρα περίπτωση, η οποία κάηκε ταχύτατα, γιατί δεν είχε αντιστάσεις και κατά βάθος αυτό που φιλοδοξούσε ήταν να γίνει κομμάτι του συστήματος. Και το σύστημα, Αλέξη μου, είναι αμείλικτο.

Ως τώρα χρησιμοποίησες έξυπνα το παντοδύναμο μέσο, πέτυχες την περιπόθητη για κάθε δημόσια δράση «αναγνωρισιμότητα», μίλησες στους νέους, τους περιθωριοποιημένους και τους αηδιασμένους από τη χειροπιαστή παρακμή, έκανες την υπέρβαση. Η συμμετοχή σου, όμως, στον Λαζόπουλο ήταν φάουλ. Για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν πέρασες εσύ στην τηλεόραση την αισθητική σου, αλλά μάλλον η τηλεόραση σε ισοπέδωσε αφομοιώντας τη διαφορετικότητά σου. Ο πονηρός κομπέρ, τέλος, σε χρησιμοποίησε ως άλλοθι στην μπαλαφάρα μιας εκπομπής που πιάνεται από τα τηλε-κόπρανά της για να υπάρξει. Οχι δεν είναι αυτό χιούμορ, δεν είναι πνεύμα, είναι ένας ανιαρός μανιερισμός του τύπου «εφευρίσκω τον εαυτό μου και τον πουλάω σαν κάτι άλλο εμπρός σε απελπισμένους θεατές».

Ο αείμνηστος Χατζιδάκις ονόμαζε γνωστό, πολυπράγμονα τραγουδιστή «Μαγάρα» με την έννοια ότι μαγάριζε οικειοποιούμενος όλα τα είδη. Με ανάλογο τρόπο λειτουργούν κι οι γυάλινοι δυνάστες μεταμορφώνοντας σαν την Κίρκη τους συντρόφους σε χοίρους και, αντίθετα από τον Μίδα, το χρυσάφι σε πίτουρα...

ΥΓ. Γράφει ο Κάλας από το Μανχάταν το 1977: «... Νησιώτης ποτισμένος στο σεληνόφως λιοδέντρων / επαναστάτης, μετανάστης, επαγγέλλομαι / τον ονειροκρίτη. Μελετώ Μάγους / τον van Eyck και τον Bosch, τον Breton / και τον Duchamp. Χαιρετώ άθεους βουδιστές / του Colorado αναρχικούς κι αιρετικούς. Γιορτάζω το ηλιοστάσιον και την επέτειο κάθε Κομμούνας. Σέβομαι τη σκιά του Αθωνα / τις πυραμίδες, την Αφροδίτη. / Χάνομαι στο πλήθος, ξαναβρίσκω τον εαυτό μου / στις αρτηρίες της Βαβυλώνας / στην παλάμη του μέλλοντος».

Αυτοί είμαστε, Αλέξη μου, μην το ξεχνάς!


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 11/11/2006


Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΤΗΣ ΛΑΓΝΕΙΑΣ





Της Σίας Κ.


Αγανάκτησις Καίσαρος Εμμανουήλ:
-Κυρία τηλεόρασις, θα σταματήσεις
να μας κόβεις την χολή με τας ειδήσεις;
Μάριος Μαρκίδης


 

ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΕΡΩΤΕΥΟΜΑΣΤΕ την αδυναμία μας. Το ωχρό μας είδωλο στον καθρέφτη. Δηλαδή τα μάτια του άλλου, που βλέπει, συνήθως, ό,τι δεν είμαστε. Και που πιστεύει ό,τι δεν εννοούμε. Και που βολεύεται απ' αυτή την αναπηρία των αισθημάτων γιατί κατ' ουσίαν, αυτό που θέλει είναι να μην αποκαλυφθεί το προσωπικό, εσωτερικό του έλλειμμα. Η ανικανότητά του. Ο έρωτας είναι το πιο πρόσφορο μέσο της εφηβείας για να γνωρίσει τον εαυτό της και τον κόσμο. Επειδή είναι το πιο εγωπαθές συναίσθημα, η πιο ανασφαλής επένδυση. Στον έρωτα δεν προσελκυόμαστε τόσο από ένα σώμα όσο από το φάντασμά του. Γι' αυτό και είμαστε ικανοποιημένοι περισσότερο με τα μάτια κλειστά παρά ανοιχτά. Κι όσο η πείνα δεν κορέννυται τόσο το βλέμμα γίνεται όλο και πιο εσωτερικό. Ως το έσχατο ξόδεμα. Ως την τελευταία φάση του έρωτα. Ως την ολοκλήρωσή του. Που είναι η προδοσία.

ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

ΞΟΔΕΥΟΥΝ δύναμη ακόμη κι οι αδύναμοι. Οι αισθήσεις πληθύνονται σαν τους ιχθύς του Ευαγγελίου και οι τυφλοί αναβλέπουν, ενώ η ένδειά τους αποδεικνύεται πλούτος. Ο,τι πονάει είναι το ίδιο στο τέλος που γιατρεύει και το δράμα λάμπει αναστάσιμα. Στην αγάπη, η δυσκολία γίνεται συνήθεια και η ομορφιά ηθική, δηλαδή τρόπος να ζούμε την καθημερινότητά μας ποιητικά. Αρα η αγάπη είναι ο κατ' εξοχήν εχθρός της σημερινής κοινωνίας της αγοράς και των αποστειρωμένων αισθημάτων. Είναι αυτός ο τρόπος που αντιβαίνει ολοκληρωτικά τον κυρίαρχο τρόπο. Αυτόν που μας έμαθαν οι γονείς μας κι αυτόν που μεταδίδουμε στα παιδιά μας, πιστεύοντας πως έτσι τα προστατεύουμε από τους κινδύνους της ευαισθησίας. Οι άνθρωποι του σήμερα για να επιβιώσουν και για να θεωρούνται επιτυχημένοι, οφείλουν να είναι σκληροί, ατομιστές, εγωκεντρικοί, επαγγελματίες των αισθημάτων. Εξ ου και η τεράστια μοναξιά ένα γύρω. Οι άνθρωποι μόνοι τους, απίστευτα μόνοι τους, όλο και περισσότερο.

ΕΤΣΙ, Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΞΙΣΩΝΕΤΑΙ με το σεξ. Από απελπισία. Κι αυτό πάλι γίνεται, κατά μόνας. Η κοινή παρουσία δύο σωμάτων είναι περιστασιακή, λυμφατική κι αδέξια. Αμέσως μετά θα ακολουθηθούν διαφορετικοί δρόμοι. Τι αστείο! Στην εποχή της ερωτικής υπερπροσφοράς και του εύκολου, του εύκολα εξαγοράσιμου ερωτισμού ο έρωτας λείπει. Συρρικνώνεται και εγκαταλείπει. Τα σώματα γίνονται μηχανές όλο και πιο τελειοποιημένες, δηλαδή όλο και πιο ανίκανες να εκτεθούν, να γνωρίσουν, να δώσουν, ν' αφεθούν, να πονέσουν λυτρωτικά. Η μεταμοντέρνα συνταγή ευτυχίας απαγορεύει τον πόνο. Και είναι αυτή η φενάκη που πολλαπλασιάζει το ανικανοποίητο και τη δυστυχία των ανθρώπων ώς τα όρια της απελπισίας.

ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ Ο ΕΡΩΣ ήταν θεός τρυφερός και τρομερός, στην εποχή του Διαφωτισμού και της τέχνης του ροκοκό υποβιβάστηκε σε κοσμικό φαρσέρ και μεταπράτη της ηδονής. Θυμηθείτε τον Λακλό και τις «Επικίνδυνες σχέσεις» ή την ομόδοξη ταινία «Βαλμόν» του Φόρμαν. Σήμερα ο έρωτας είναι ψυχαναλυτής που πληρώνεται πανάκριβα για τις συνεδρίες του ή διπλωματούχος - γυμναστής - από τα ΤΕΦΑ που δουλεύει στα βόρεια προάστια και το πρωί μαγειρεύει για κάποια τηλεοπτική Ρούλα ή Βούλα, θα σας γελάσω. Αυτά τα πρότυπα καταναλώνουμε και πιστεύουμε ότι έτσι θα υπερβούμε τον τρόμο του σώματος και το σώμα του χρόνου· με εξτένσιον, πίλινγκ και τα συναφή.

ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΚΤΟ, σχεδιαστές και γραφίστες, έκανα κάποτε το εξής πείραμα: έβαλα τα αγόρια να σχεδιάσουν από μνήμης το γυναικείο φύλο και τα κορίτσια το άρρεν. Τα δεύτερα δεν είχαν κανένα πρόβλημα. Από την αρχαιότητα ακόμα τα εξωτερικά γεννητικά όργανα, π.χ. του Ηρακλή, προσφέρονταν στη δημόσια θέα. Τ' αγόρια όμως τα βρήκαν σκούρα παρ' ότι επαίρονταν για την πλούσια σεξουαλική τους εμπειρία. Κατ' ουσίαν το σώμα του συντρόφου μας είναι ένας άγνωστος. Κι ακόμη χειρότερα, είναι ένας άγνωστος που δεν θέλουμε ή φοβόμαστε να γνωρίσουμε. Η τηλεόραση επ' αυτού παίζει έναν πολύ αρνητικό ρόλο, πλασάροντας ως γυναικεία ή ανδρικά πρότυπα κάποια ά-φυλα, ερμαφρόδιτα πλάσματα που υποβιβάζουν την επιθυμία σε συνδικαλισμό και την επαφή σε «στάση» και πόζα της showbiz.

ΜΕ ΔΥΣΚΟΛΑ ΘΕΜΑΤΑ καταπιαστήκαμε σήμερα. Με πράγματα που δεν συζητιούνται και δεν διευκρινίζονται. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν κιόλας! Το μυαλό μου γυρίζει συνεχώς στ' αδικοχαμένα παιδιά των συνεχιζόμενων ηλίθιων, τροχαίων δυστυχημάτων. Στον έρωτα που δεν πρόλαβαν να γνωρίσουν. Στη ζωή που γεύτηκαν τόσο λίγο (αλλά πάντως στην πιο τρυφερή και αθώα εκδοχή της). Στην ευθύνη, τέλος, όλων μας καθώς η οδική βία και η προσωπική μας παράνοια διόλου δεν έχουν συσταλεί. Κοιτάζω γύρω μου τα τρελά βλέμματα των εγκλωβισμένων οδηγών. ΟΛΟΙ τους, όλοι μας είμαστε υποψήφιοι δολοφόνοι. Και διόλου δεν σκεφτόμαστε πως ο «αντίπαλός» μας στη διπλανή λωρίδα τον οποίο εξωθούμε σε συμπλεγματική κόντρα ή σ' επιδειξιομανή σούζα, μπορεί να 'ναι το παιδί μας. Ανθρωποειδή ανέραστα και καταδικασμένα όχι στη μοναξιά -που είναι ιερή- αλλά στη μόνωση, ανεγκέφαλοι «κάποιοι» επιδεικνύουν στην άσφαλτο το μόνο προσόν που διαθέτουν: ένα απαστράπτον αυτοκίνητο, ιδανικό τους φέρετρο για το πουθενά... Κι αμέσως μετά ο κατασκευασμένος τρόμος για τις ειδήσεις των 8.


ON OFF - 10/10/2004

Αντηλιά



Οδός Πυθέου, Νέος Κόσμος, Χειμώνας 1959





Θέλω τον ήλιο! (φινάλε των «Βρικολάκων» του Ίψεν)

Μνήμη τεθνεώτων

Στις μέρες του χειμώνα, με την περιορισμένη ηλιοφάνεια, η λιακάδα βιωνόταν, τότε που οι άνθρωποι ζούσαν το χρόνο, σαν υπέρτατη προσφορά. Κυριακή, δεκαετία του '50, σε μια γειτονιά του Νέου Κόσμου, στη οδό Πυθέου. Λίγο πριν από το μεσημεριανό φαγητό, συνήθως πατάτες με κρέας στο φούρνο ή κοκκινιστό με μακαρόνια, η οικογένεια ποζάρει γύρω από τον λευκασμένο παππού ρουφώντας κυριολεκτικά τον ήλιο και μισοκλείνοντας τα μάτια στην αντηλιά με ευδαιμονία. «Αντηλιά», λέξη η έννοια της οποίας δύσκολα συναντάται σ' άλλη γλώσσα, καθώς σημαίνει τη μουσική αντήχηση του φωτός σε μιαν επιφάνεια που δημιουργεί τις απόλυτες σκιές προσώπων και αντικειμένων.

Οι άνθρωποι εδώ εκτίθενται στον φακό, ευτυχείς που έχουν επιζήσει από μια λαίλαπα και αθώοι, ακόμη, από τα επερχόμενα κακά. Εκφράζουν το ήθος της εποχής, το στηριγμένο στην απόλυτη ανέχεια και την αυτονόητη αξιοπρέπεια. Οι μικρές χαρές είναι τεράστιες στα μάτια τους, τα θαμπωμένα απ' την αντηλιά του καινούριου άγνωστου που έρχεται γοργά. Τρεις γενιές έχουν παραταχθεί μ' ενστικτώδη ιεράρχηση βάζοντας συνειδητά στο κέντρο τον γέροντα και τα δύο μικρά. Χωρίς τις σάχλες ενός μελό ρομαντισμού τύπου Ιακωβίδη και γερμανικής σχολής, το γήρας δεν καθίσταται γραφικό και η παιδικότητα δεν αναλίσκεται αδαπάνως (νεοελληνιστί, «τζάμπα μπεμπέ»). Ούτε βέβαια παρατείνεται εσαεί, όπως συμβαίνει σήμερα με τους παλιμπαιδίζοντες μεσήλικους και τους δεσμώτες ή τις δεσμώτριες μιας παρατεταμένης, με ψυχικά μπότοξ, εφηβείας.

Σας έλεγα τις προάλλες πως ο χρόνος είναι χρώμα, εννοώντας πως η στιγμή μπορεί (και) να συλλαβίζεται σύμφωνα με την κίνηση του ήλιου στον απέναντι τοίχο ή τη μεταβολή της απόχρωσης του βιολέ κατά την ώρα της Δύσης. Είναι τότε, δηλαδή κάθε μέρα (!), που όλοι (θα μπορούσαμε να) μεγαλώνουμε ευτυχισμένοι μέσα από την έκσταση του ηλιοβασιλέματος, χωρίς μιζέριες για την απώλεια του χρόνου αλλά με τη συνείδηση (ενός ακόμη) θριάμβου. Το φαντάζεστε; Κάθε δειλινό θριαμβεύουμε απλώς (επι)ζώντας! Αρκεί, βεβαίως, να έχουμε αξιοποιήσει πριν την επίσκεψη της αντηλιάς στο κατώφλι των επιθυμιών μας.

Ο άντρας με το μουστάκι, η γυναίκα με τα μαύρα, το κοριτσάκι με το φιόγκο, το αγοράκι με τα λουστρίνια και τα σοσόνια, τα γιλέκα, οι καρό φούστες και τα ταγέρ των ενηλίκων, οι καρέκλες με τις σκιές τους στον ξεφλουδισμένο τοίχο, η μορφή δεξιά που μόλις φαίνεται από το σπαστό παράθυρο, το τσιμεντένιο, χωρίς πλακάκια, πεζοδρόμιο, το χώμα του δρόμου, όλα τα επιμέρους συγκροτούν ένα όλον που ως συγκολλητική ουσία του έχει την κυρίαρχη αντηλιά. Αυτή μελώνει τα βλέμματα των προσώπων τυραννώντας τα τρυφερά, αυτή διαγράφει τις λιγνές σιλουέτες -η εθνική μας παχυσαρκία δεν έχει ενσκήψει ακόμα ούτε βέβαια έχει εκδηλώσει ηγετικές φιλοδοξίες-, αυτή εμψυχώνει τον πεζοπόρο φωτογράφο που γύριζε τις γειτονιές προσφέροντας επαγγελματικά εκδοχές αιωνιότητας, αυτή τον καθιστά πραγματικό άγγελο φωτός. Η συγκυρία, τέλος, έκανε ώστε πέντε βλέμματα να κοιτούν το φακό και τρία να υποκύπτουν στην αντηλιά δημιουργώντας αντιστικτικά, φούγκα. Ο χειμώνας και η υγρασία του τοίχου εδώ κατατροπώθηκαν και οι άνθρωποι του ήλιου κυνηγούν το φωτεινό θήραμά τους από πεζοδρόμιο σε πεζοδρόμιο...

Προφανώς είναι Κυριακή. Επειδή οι άνθρωποι φορούν τα καλά τους, επειδή ανταλλάσσουν επισκέψεις -με πάστες ή φοντάν και, το απαραίτητο, λικέρ-, επειδή έχουν χρόνο να σπαταλήσουν χαζολογώντας στην αντηλιά. Μια καθημερινή μέρα θα βρίσκονταν στις δουλειές τους, σοβαροί και συγκεντρωμένοι, χωρίς διάθεση για φωτογραφικούς συναισθηματισμούς ή άλλα τέτοια. Η Κυριακή, όμως, είναι το γέρας της εβδομάδας, είναι ο χρόνος που πλατειάζει εορταστικά για να εξορκιστεί η μελαγχολία που επίκειται. Μόλις βραδιάσει. Ακόμη, όμως, ο ήλιος κρατάει, η αντηλιά αντηχεί και το τραπέζι-σύμβολο της family reunion, περιμένει. Η φωτογραφία θα βγει σε αρκετά αντίγραφα και θα μοιραστεί ενθύμιον σε συγγενείς ή φίλους. Για να στολίσει πορτοφόλια, άλμπουμ ή εταζέρες...

Τώρα κάποιοι έχουν πεθάνει και κάποιοι βρίσκονται σε ηλικίες που (πρέπει να) διαλογίζονται το θάνατο. Τώρα το μονώροφο σπίτι κι ο μέσα κήπος έγιναν νευρωτική πολυκατοικία με θυροτηλέφωνο για να ελέγχει τους επισκέπτες και τον ήλιο. Τώρα ο δρόμος ασφαλτοστρώθηκε. Η αντηλιά, όμως, επιμένει πάντα στον νέο, σαγρέ τοίχο με τα γκράφιτι και τα μηχανάκια. Κι οι καινούριοι άνθρωποι δεν έχουν παρά να βγουν έξω...

Αλληλογρ.: Κυρία Μαρία Μπασλή, συμφωνώ με τα περισσότερα της πολυσέλιδης επιστολής σας. Φοβάμαι, όμως, πως δεν κάνω ούτε για γκουρού ούτε, καν, για τεκνό. Κυρία Αλ. Γούλα, μ' αρέσει όπως διατυπώνετε. Ιδιαίτερα όταν γράφετε για μουσική.


7 - 07/10/2007