Συνολικές προβολές σελίδας

Σάββατο 20 Ιουνίου 2020

Καλλιτεχνικά μαθήματα και υποκρισία

Καλλιτεχνικά μαθήματα και υποκρισία

Όλες αυτές τις μέρες των αντικρουόμενων πληροφοριών και του ορυμαγδού περί τα καλλιτεχνικά μαθήματα σκόπιμα δεν αρθρογράφησα, ούτε πήρα θέση. Η πρόσφατη όμως δήλωση της υπουργού ότι καλλιτεχνικά μαθήματα καταργούνται γιατί δεν τα προτιμούν οι μαθητές, καλύπτει απόλυτα και τις δικές μου, σχετικές απορίες ενώ αποκαλύπτει τον τρόπο σκέψης των ιθυνόντων. Την τεχνοκρατική πλην άκρως εμπειρική και πρωτόγονη εμμονή τους. Επειδή το θέμα δεν είναι αν προβλέπονται καλλιτεχνικά μαθήματα και ποια, αν τα προτιμούν οι μαθητές (sic) ή όχι αλλά η παντελής απουσία ενός εκπαιδευτικού προγράμματος που μεθοδικά να προσφέρει αισθητική συγκίνηση και καλλιτεχνική παιδεία στουςμαθητές. Όχι ως μαθησιακό καταναγκασμό και χαβαλέ αλλά ως βαθιά ανάγκη ευαισθητοποίησης και ατομικής έκφρασης... 
 Η μικρή μου κόρη φοιτά στο καλλιτεχνικό Γυμνάσιο Δραπετσώνας στο οποίο διδάσκονται εικαστικά, θέατρο και χορός. Τελείωσε την Πρώτη Γυμνασίου και είναι ευτυχισμένη τόσο από το γενικότερο περιβάλλον όσο από τα συγκεκριμένα μαθήματα. Έστω κι αν το πρόγραμμα της είναι βεβαρημένο και επιστρέφει στις 4 το απόγευμα. Είναι κρίμα που δεν υπάρχουν περισσότερα τέτοια σχολεία στην Ελλάδα που να αναπτύσσουν τις δεξιότητες των παιδιών, να τους διδάσκουν με κατανοητό και άμεσο τρόπο στην ιστορία του πολιτισμού και να τους κάνουν όχι καλλιτέχνες αλλά συνειδητοποιημένους ανθρώπους.
Από την άλλη στα σχολεία γενικής εκπαίδευσης υπάρχουν εκπαιδευτικοί αληθινά εμπνευσμένοι που έστω και χωρίς την ηθική ή θεσμική βοήθεια της Πολιτείας, μεταδίδουν στα παιδιά φλόγα της τέχνης. Όχι για να τα κάνουν καλλιτέχνες - επιμένω - αλλά ευαίσθητους και συνειδητοποιημένους πολίτες.Τα μαθήματα τέχνης και πολιτισμού δεν είναι μία εκ περισσού, διακοσμητική γνώση αλλά ουσιαστικό στοιχείο για το χτίσιμο αληθινών προσωπικοτήτων. Υπάρχουν όμως και οι πολλοί δάσκαλοι οι οποίοι δεν αντέχουν από τη μία την όλη απαξίωση του αντικειμένου τους και από την άλλη τη "φθορά" που τα ίδια τα παιδιά προκαλούν στην διαδικασία καθώς θεωρούν τα μαθήματα τέχνης απλώς μία ευκαιρία για πλάκα. Επειδή για το Υπουργείο αλλά και για τους γονείς μαθήματα που δεν διδάσκονται στα φροντιστήρια, δεν έχουν καμία αξία ούτε ιδιαίτερο βάρος αλλά είναι απλά παραγεμίσματα του προγράμματος. Αυτό το τεράστιο λάθος το πληρώνουμε, νομίζω, ως κοινωνία επί δεκαετίες.
Διδάσκω σε ένα τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών το οποίο "βγάζει" θεατρολόγους. Οι μαθητές μου, το λέω με υπερηφάνεια, έχουν υψηλού επιπέδου ενημέρωση ως προς την ιστορία της τέχνης και γνωρίζουν το θέατρο τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά. Για αυτό είναι εντελώς άδικο να αντιμετωπίζονται από τους λοιπούς φιλολόγους ή τους μαθηματικούς - το βαρύ πυροβολικό δηλαδή των σχολείων μας - ως επιστήμονες δεύτερης διαλογής οι οποίοι πρέπει να χρησιμοποιούνται μόνο ως παραγεμίσματα του προγράμματος. Το ίδιο συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό και με τους μουσικούς και με τους εικαστικούς δημιουργούς. Παρά την υψηλή κατάρτιση και το μεράκι τους δεν πρωταγωνιστούν στα σχολεία και δεν κυριαρχούν στην εκπαιδευτική διαδικασία όπως θα έπρεπε. Συχνά ταλαιπωρούνται κάνοντας τα μονόωρα μαθήματα τους σε πολλά, διαφορετικά σχολεία σε τρόπον ώστε ούτε οι μαθητές να τους σέβονται ιδιαίτερα ούτε και οι ίδιοι να απολαμβάνουν στη δουλειά τους. Τις πταίει; Προφανώς η υπερπαραγωγή από τις σχολές αυτών των ειδικοτήτων και η δυσκολία απορρόφησης των. Κυρίως όμως φταίει η βούληση της πολιτείας να μην δώσει προτεραιότητα στα μαθήματα τέχνης και πολιτισμού είτε ως θεωρία είτε ως πρακτική. Παρότι τα υποψιασμένα παιδιά ωφελούνται τα μέγιστα από αυτές τις διαδικασίες καθώς αυτενεργώντας και συμμετέχοντας αισθάνονται συνδημιουργοί του μαθήματος και όχι παθητικοί δέκτες. Παιδαγωγικά το κέρδος είναι τεράστιο! Για αυτό και είναι εξίσου τεράστια η ευθύνη της Πολιτείας η οποία δεν κάτι τα δέοντα σχετικά. Δηλαδή αντί να μεταμορφώσει τα σχολεία σε ελκυστικούς παράδεισους, τα αφήνει να μοιάζουν με βαρετά κάτεργα. Ο Ουγκό έλεγε πως όταν ανοίγει ένα σχολείο κλείνει μία φυλακή. Εμείς έχουμε καταφέρει τα σχολεία μας να μοιάζουν με βελούδινες φυλακές.

ΥΓ. Πριν λίγα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ, νομίζω, κατάργησε από την διδακτέα ύλη τον Επιτάφιο του Περικλή και την Αντιγόνη του Σοφοκλή. Και τα δύο αυτά κείμενα, λόγω της υψηλής θεατρικότητας τους, θα διδάσκονταν ιδανικά από τους πτυχιούχους μας του τμήματος θεατρικών σπουδών. Όπως επίσης και τα κεφάλαια περί τέχνης τα οποία συνήθως οι φιλόλογοι παραλείπουν από τα μαθήματα ιστορίας. Αναφέρω αυτό το γεγονός απλώς για να δείξω πόσο διαχρονικό είναι το έγκλημα που συντελείται στα θέματα Παιδείας και πόσο βαρύ είναι το ιδεοληπτικό κόστος του. Τα έξι χρόνια του Γυμνασίου και του Λυκείου, τις περισσότερες φορές, είναι μία χαμένη περίοδος από την οποία τα παιδιά άντλησαν ελάχιστα ενώ θα μπορούσαν να έχουν κερδίσει τα πάντα.
 Αισθάνομαι προνομιούχος που τελείωσα την Ιωνίδειο σχολή στον Πειραιά όπως είναι προνομιούχος και η κόρη μου που φοιτά στο καλλιτεχνικό Γυμνάσιο Δραπετσώνας. Μακάρι όλα τα παιδιά της πατρίδας μου να αισθανθούν το ίδιο προνομιούχα κάποτε όπως και εμείς...

Αντί επιλόγου (από την σελίδα της Αμαλίας Περάκη στο Ρέθυμνο)

"Αλήθειες που δεν θα μας πει ποτέ το Υπουργείο Παιδείας: Τα εικαστικά της Α Λυκείου δίνονται σαν επιλογή στους μαθητές κάποιες φορές, ελάχιστες, όχι πάντα. Δεν το επιλέγουν γιατί δεν υπάρχει ως επιλογή!
Το ελεύθερο και το γραμμικό σχέδιο
τα διδάσκονται προσχηματικά, από ένα 2ωρο την εβδομάδα ενώ απαιτείται από ένα 4ωρο για να λέμε ότι γίνεται σοβαρή προετοιμασία. Άρα γιατί να το επιλέξουν; για να λένε ότι κάνουν σχέδιο στο λύκειο; Η μόνη σοβαρή προετοιμασία γίνεται στο ΕΠΑΛ, σε ολιγομελή τμήματα. Το τμήμα ΟΦΕΊΛΕΙ να είναι ολιγομελές αλλιώς δεν γίνεται δουλειά. Το υπουργείο όμως μην ξεχνάμε ότι μας κατατάσσει στα θεωρητικά μαθήματα! Αλλιώς θα απαιτούνταν εργαστήριο και μειωμένος αριθμός μαθητών στα τμήματα.
Στα τμήματα που έχω εργαστεί, όσες φορές με κάλεσαν, είχα από 20 έως 25 μαθητές, ενώ έχω διδάξει και 30!! Σε εικαστικά της Α Λυκείου. Αυτό σαν απάντηση στη μη συμμετοχή. Στα site των καθηγητών εικαστικών μπαίνουν από χθες οι συνάδελφοι και αναφέρουν πολυπληθή τμήματα. Έτσι κι αλλιώς δεν επιτρέπεται στο γενικό λύκειο η δημιουργία τμήματος με λίγα παιδιά".

Φωτογραφία:
Πίνακας του Βασίλη Σελιμά από την ομαδική έκθεση των 21 δημιουργών 
"Επειδή είναι το σκοτάδι που γεννάει το φως..." η οποία θα εγκαινιαστεί στις 18 Ιουλίου, στο Ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού.

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2020

Εις τόπον λεγόμενον Κεραμέως






Η καημένη μας, η κυρία Κεραμέως
με τα γαλλικά και τ' αγγλικά της
κόρη του μπαμπά της βεβαίως βεβαίως, 
δεν τα κατάφερε καλά με τη δουλειά της.

Τώρα θα της απομείνει μόνο το κλέος
που απήλαυσαν ο Γαβρόγλου με τον Φίλη
κι ευθύς θα φύγει, φαίνεται, δρομέως
αλλού να λέει τα γαλλικά ή τ' αγγλικά της

όμως...θα παραμείνουμε δύο φίλοι
χωρίς τα πάθη της παιδείας και τα λάθη
εξάλλου ποιός κάτι έμαθε χωρίς να πάθει,
χωρίς μια πίκρα να του καίει τα χείλη;

Αχ η καλή, η αυστηρή μας Κεραμέως
αν πάει στη διοίκηση άλλου φορέως,
εκεί να μην ξεχάσει πως η ιδεολογία
διαφέρει εντελώς από την ιδεοληψία.

Παρέα του λοιπού θα κάνει η κ. Κεραμέως
με τη Μενδώνη, υπουργό της Παναγιωταρέως
αφού κι δυό επέδειξαν εν πλήρει αρμονία
πόσο απλά να σάς το πω; Διαγωγήν κοσμία!

Φωτογραφία: Πρόσφατο έργο του πολύ καλού ζωγράφου Τζουλιάνο Καγκλή. Θέμα: Ο Νικόλαος Γύζης στο Μόναχο ανάμεσα στους μαθητές του!  Ένας νεότερος αναγνωρίζει συγκινημένος τις οφειλές του σε έναν παλιότερο. Χωρίς να μιμείται το στυλ αλλά υποτασσόμενος στο ήθος. Αυτό το τελευταίο λέγεται παράδοση. Τα υπόλοιπα τέχνη. Τι κρίμα που η κ. Κεραμέως μπέρδεψε όσα που ένας έξυπνος και ευαίσθητος άνθρωπος απαγορεύεται να μπερδεύει.

Τρίτη 16 Ιουνίου 2020

Μεγάλος Περίπατος και Μπουρδελότσαρκα

Μεγάλος Περίπατος και Μπουρδελότσαρκα

Τύχη αγαθή (;) συνέβαλε ώστε η έναρξη του Μεγάλου Περιπάτου να συμπέσει με την επαναλειτουργία των πορνείων. Έτσι εγώ π.χ. που μένω Π. Φάληρο, παίρνω το τραμ απ'την Παναγίτσα για Σύνταγμα και κατεβαίνω υποχρεωτικά Κασομούλη επειδή το τραμ εδώ και δύο χρόνια δεν φτάνει στην αφετηρία του, το Σύνταγμα, λόγω κακού - κάκιστου - σχεδιασμού. Οι μελετητές ανακάλυψαν εκ των υστέρων και μετά υπερδεκαετή λειτουργία του ότι η κοίτη του θαμμένου Ιλισσού δημιουργεί προβλήματα καταβύθισης στους συρμούς του. Κι όλα αυτά λίγο μετά την αποπεράτωση και της δεύτερης τροχιάς στο Σύνταγμα, γεγονός που κάλυψε την συγκεκριμένη, ζωτικής σημασίας, λεωφόρο κατά το ήμισυ! Έτσι έχουμε μεν Μεγάλο Περίπατο αλλά δεν έχουμε τραμ ενώ πάλι τα λεωφορεία υπολειτουργούν αφού το ένα τρίτο εξ αυτών τα 'φτυσε λόγω παλαιότητας. Ε, και; Θα πάρουμε όλοι ποδήλατα.
Εγώ πάλι επιμένω να πάω μπουρδελότσαρκα
 - όπως λέγαμε στη βάναυση, γυμνασιακή μας διάλεκτο την θλιβερότατη επίσκεψη στους οίκους ανοχής - στην Λεωνίδου και την Φυλής. Άρα θα κατηφορίσω από την Κασομούλη προς Χαμοστέρνας και θα πάρω το μετρό από το ΦΙΞ. Από εκεί θα πάω Σύνταγμα και θα αρχίσω ευτυχής τον Μεγάλο Περίπατο ως την Ομόνοια. Οι οδηγοί θα βρίζουν, οι πεζοί όπου φύγει φύγει αλλά εγώ έχω τον στόχο μου! Μέσω Αθηνάς θα βρεθώ στους δρόμους των ονείρων μου, γύρω από το Γκάζι. Εκτός κι αν πάρω τον ηλεκτρικό για Βικτωρίας κι από εκεί εν μέσω όλων των φυλών της γης, οδεύσω προς Αριστοτέλους και Αχαρνών όπου και τα κόκκινα φανάρια. Αν έχω ποδήλατο, ακόμη καλύτερα!
Ευτυχώς που δεν μένω Πειραιά. Γιατί εκεί το τραμ μετά από πολύχρονα έργα που κατέστρεψαν το κέντρο της πόλης, τελικά ΔΕΝ θα λειτουργήσει! Καλά διαβάσατε. Οι μελετητές, σχεδιαστές, ειδικοί κλπ. έκαναν και εδώ λάθος! Το τραμ είναι και στον Πειραιά επικίνδυνο! Πάλι λόγω καταβυθίσεων (κυρίως στην Ηρώων Πολυτεχνείου). Η άλλη πάλι γραμμή Σύνταγμα - Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, δηλαδή ΣΕΦ (άσχετο: ο απόλυτος πασοκισμός στον τίτλο) τερματίζει κυριολεκτικά στο πουθενά. Σε μη κατοικημένη περιοχή!  
Θα μου πείτε κι αυτοί που τα σχεδίασαν, τα υπουργεία που τα ενέκριναν, οι ειδικοί που τα πρότειναν, οι εργολάβοι και οι εταιρείες που τα κατασκεύασαν; Οι πρωθυπουργοί και οι υπουργοί που τα εγκαινίασαν; Θα λογοδοτήσει κανείς για τα τρελά λεφτά που δαπανήθηκαν εις μάτην; Για την διαρκή παράνοια των αβίωτων πόλεων μας; Για τον πολίτη που πληρώνει αγόγγυστα την κάθε "ευφυή" μπίζνα των πολιτικών (που πάντως γίνεται για το καλό μας); Λόγου χάρη τις μπάρες στο ιστορικό κέντρο του Αβραμόπουλου που ουδέποτε λειτούργησαν ή την μεγάλη απάτη των διαδρόμων των τυφλών. Δεν έχω απάντηση. 
Ελπίζω πάντως αυτοί που σχεδίασαν τόσο γρήγορα και μάλλον πρόχειρα τον Μεγάλο Περίπατο, να μην είναι οι ίδιοι που κατασκεύασαν το τραμ του Πειραιά και το μετρό της Θεσσαλονίκης. Επίσης νόμιζα ότι τέτοια έργα τόσο μεγάλης έκτασης μελετώνται επισταμένως από την κεντρική διοίκηση, το Υπουργείο Δημοσίων Έργων, το Υπουργείο Συγκοινωνιών και αποφασίζονται μετά από ενημέρωση της Βουλής. Εν προκειμένω ο πρωθυπουργικός ανιψιός, ο οποίος όντως θέλει να αλλάξει την Αθήνα, δρα κυριολεκτικά με carta bianca. Εν λευκώ.
Όσο για σας... πληρώνετε που πληρώνετε τις κακοτεχνίες τους, σάς χρησιμοποιούν που σάς χρησιμοποιούν σαν υποζύγια χωρίς να λαμβάνουν υπ' όψη την εξακολουθητική ταλαιπωρία σας, γιατί δεν πάτε μια μπουρδελότσαρκα, έτσι για αλλαγή;

ΥΓ. 1 Το κείμενο μοιάζει αστείο αλλά δεν είναι. Είναι μάλλον προϊόν θυμού και διαρκούς απογοήτευσης για τα "έργα" που μάς ταλαιπωρούν κι για εκείνους που τα πραγματοποιούν τόσο επιπόλαια. Ούτε πρόκειται για αντιπολιτευτική μπροσούρα. Απεναντίας. Εκτιμώ ότι ο νέος δήμαρχος θέλει να αναπληρώσει την τεράστια αδράνεια της δεκαετίας Καμίνη όμως το timing των έργων είναι, τουλάχιστον, εντελώς άστοχο. Όπως και οι χρωματισμοί της λεωφόρου Όλγας δίπλα ακριβώς στον περικαλλή ναό του Ολυμπίου Διός. Επειδή θυμίζει μάλλον Λας Βέγκας. Ή, καλύτερα Ελλάς Vegas. 
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής συμβουλευόταν για τις παρεμβάσεις του τον Δημήτρη Πικιώνη και τους διασήμους πολεοδόμους Κωνσταντίνο Δοξιάδη και Γεώργιο Κανδύλη. Ποιά αρχιτεκτονική προσωπικότητα, διερωτώμαι, βρίσκεται δίπλα στο νέο δήμαρχο αλλά και στο νέο πρωθυπουργό;

ΥΓ. 2 Όσο για τα πορνεία οφείλω να πω ότι τρέφω απέραντο σεβασμό για την κοινωνική προσφορά των κοριτσιών που δουλεύουν σ' αυτά αλλά και τεράστια απέχθεια για την όλη "διαδικασία" που γίνεται κυριολεκτικά με την συνέργεια της επίσημης πολιτείας. 
Επειδή γνώρισα από κοντά το απίστευτο αυτό κύκλωμα την δεκαετία του '90 όταν κατήγγειλα  ως αφελέστατος στο αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας τα αίσχη που γίνονταν στους οίκους ανοχής του Μεταξουργείου με το trafficking των γυναικών του πρώην ανατολικού μπλοκ. Κατήγγειλα τους βιασμούς, τους ξυλοδαρμούς, τις απόπειρες αυτοκτονίας, την κατακράτηση διαβατηρίων, την με τη βία εξώθηση σε πορνεία των δυστυχισμένων πλασμάτων που ερχόνταν από τη Ρωσία, την Ουκρανία, τη Γεωργία, τη Ρουμανία κλπ. σε αυτούς που ήταν τα κατεξοχήν αφεντικά εκείνων των μαγαζιών! Αστυνομικοί, υπάλληλοι του Υπουργείου Δικαιοσύνης, μπράβοι πολιτικών, τελωνειακοί κλπ.
Σήμερα δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει με το "σύστημα". Γνωρίζω όμως πως σε αυτά τα λαϊκά χαμαιτυπεία η ταρίφα είναι 10 ευρώ και τα κορίτσια μπορεί στη βάρδια τους να δεχτούν ακόμα και 60 πελάτες! Η επίσκεψη κρατάει λίγα μόλις λεπτά της ώρας και το κορίτσι περιφέρεται ημίγυμνο από δωμάτιο σε δωμάτιο προς τέρψη του φιλοθεάμονος κοινού (αυτό σημαίνει κατά βάση "μπουρδελότσαρκα". Δηλαδή το "μάτι" κι όχι η επίσκεψη).
Σήμερα δεν είναι πια οι πελάτες μαθητές, παρεπιδημούντες επαρχιώτες, φαντάροι, ή φοβισμένοι μικροαστοί αλλά κυρίως νεαροί μετανάστες, πρόσφυγες ή όπως αλλιώς θέλετε να τους πείτε. Τα φαινόμενα της βίας και οι τραυματισμοί είναι πάντα κοινός τόπος στην καθημερινότητα αυτών των υπάρξεων. Και βέβαια μην περιμένετε καταγγελίες ή τιμωρία. Για αυτό και δεν μπορώ να γελάσω με όσους διασκέδασαν με τα μέτρα που εξαγγέλθηκαν και τα οποία πρέπει να ακολουθούν εργαζόμενες και πελάτες των οίκων ανοχής. Όποιος έχει την παραμικρή αίσθηση της πραγματικότητας εκεί, δεν μπορεί παρά να μελαγχολεί βαθιά.






Κυριακή 14 Ιουνίου 2020

Ένας καινούργιος, άγνωστος κόσμος

Ένας καινούριος, άγνωστος κόσμος

( Για τον νεόκοπο νόμο Κεραμέως) 

Αν υπάρχει κάτι που δεσπόζει σήμερα στα πολιτικά μας πράγματα, αυτό είναι η αμοιβαία καχυποψία αλλά και η κομματική "ηθική", το χρέος δηλαδή του κόμματος προς τον ανώνυμο ψηφοφόρο και το αποκλειστικό "δίκιο" του. Όπως επίσης οι οφειλές της ηγεσίας προς τον επώνυμο συνδικαλιστή και τα ιερά "δικαιώματα του". Η μαχητικά πρασινοκόκκινη με βαθείς, γαλάζιους τόνους ΟΛΜΕ είναι ένα δραματικό παράδειγμα. 
Εν προκειμένω, ανάμεσα στον συντηρητισμό της Νέας Δημοκρατίας και τον συντηρητισμό του ΣΥΡΙΖΑ διαπιστώνω πως η νυν κυβέρνηση διαθέτει τη βούληση να κινήσει εκ νέου την πολυκαιρισμένη, αγκομαχούσα μηχανή, να αλλάξει κάποια στοιχεία που έχουν κακοφορμίσει ενώ η επίσημη πολιτική των Συριζανέλ ήταν η στατικότητα, το dolce far niente. Ακόμη χειρότερα η καθήλωση στο παρελθόν. Το τόσο μανιχαϊστικό όχι σε όλα. Χωρίς καμία υποψία σύνθεσης και υπέρβασης.
Για να εξηγούμαστε: Θεωρώ την Κεραμέως λιγότερο επικίνδυνη από τον Γαβρόγλου όπως επίσης θεωρώ σταθερά επικίνδυνη την αντιμετώπιση της παιδείας μέσα από κομματικοποιημένα μέτρα εκδίκησης και επίδειξη δύναμης. Χωρίς ευρύτερη συναίνεση και διάλογο με όλους τους εμπλεκόμενους και χωρίς κομματικές παρωπίδες. Και με την έμμεση ή άμεση απαξίωση των εκπαιδευτικών. Οι οποίοι, χωρίς να είναι άμοιροι ευθυνών για την κατάντια της παρεχόμενης εκπαίδευσης, είναι άδικο να αντιμετωπίζονται συλλήβδην ως οι απόλυτοι ένοχοι. Ανάμεσα στους χιλιάδες δασκάλους όλων των βαθμίδων υπάρχουν και τα διαμάντια και τα σκουπίδια. Όπως παντού εκ άλλου. Χρέος της πολιτείας είναι να αναβαθμίσει τους πρώτους και να αποκλείσει τους δεύτερους. Επειδή, τέλος, η παιδεία είναι θέμα ΕΘΝΙΚΌ, οφείλει να το προσεγγίζει κανείς ιδεολογικά μεν αλλά όχι ιδεολογικοποιημένα. Εν προκειμένω νομίζω ότι η διαφορά είναι εμφανής. 
Ως εκ τούτου βρίσκω ότι το πακέτο της κυρίας Κεραμέως - που απλώς εφαρμόζει τις προεκλογικές δεσμεύσεις της Ν.Δ - περιέχει πολλά θετικά στοιχεία όπως είναι η αξιολόγηση, η βάση του 10, η τράπεζα θεμάτων, η αναβάθμιση του πρυτανικού θεσμού, οι γλώσσες, η ηλεκτρονική εκπαίδευση κλπ. για αυτό δεν κατανοώ το εσπευσμένο της υπερψήφισης χωρίς ευρύτερες συναινέσεις - ας πούμε, της ακαδημαϊκής κοινότητας που θα συμφωνούσε σε μεγάλο βαθμό - πράγμα το οποίο είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα οδηγήσει στα αντίθετα των επιδιωκόμενων αποτελέσματα. Μην ξεχνάτε πόσο εύκολα αποσκορακίστηκε ο Νόμος Διαμαντοπούλου παρά την συντριπτική κοινοβουλευτική αποδοχή. Έχω την αίσθηση ότι η πολιτική ηγεσία, και τότε και τώρα, αγνοεί την δραματική καθημερινότητα κυρίως της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και το βαθύ χάσμα ανάμεσα στην διδακτέα ύλη και σε αυτά που εν τέλει αποκομίζουν οι μαθητές. Η αμορφωσιά επιπολάζει σε διδάσκοντες και διδασκόμενους και αυτή η χρόνια παθογένεια δεν θεραπεύεται με την μονομερή επίδειξη πολιτικής δύναμης. Ο ΑΣΕΠ είναι η μόνη ελπίδα στοιχειώδους αξιοκρατίας και βέβαια η αξιολόγηση! Οι εκπαιδευτικοί αντί να την αρνούνται, το οπισθοδρομικό "όχι σε όλα" που λέγαμε, οφείλουν να διεκδικήσουν το αδιάβλητο της διαδικασίας της 
Ιδού ποια είναι η τραγική αλήθεια. Ως εκ τούτου συστήνω λιγότερη αλαζονεία, περισσότερη μετριοπάθεια και βέβαια ανοιχτό δημοκρατικό διάλογο. Χωρίς κωλυσιεργίες! Ο καινούργιος νόμος είναι προφανώς προϊόν "γραφείου", τεχνοκρατικός και ήκιστα οραματικός. Τα υπόλοιπα μένει να τα δούμε στην πράξη.
Η νεότατη κ.Κεραμέως, ως εκ τούτου, επείγεται να αφήσει το δικό της ιδεολογικό ίχνος στην βαριά νοσούσα παιδεία μας. Αγνοώντας, φοβάμαι, τα όσα συμβαίνουν στην μέση, κυρίως, εκπαίδευση.Το πόσο έχει διαφοροποιηθεί το κλίμα... Εξ ου και οι αμφιβολίες μου. Ως απόφοιτος της Ιωνιδείου, του προτύπου δηλαδή δημόσιου γυμνασίου του Πειραιά, δεν μπορεί παρά να συμφωνώ με την αναβάθμιση και αύξηση των προτύπων σε όλη τη χώρα μόνο που τη διαφορά στην εκπαίδευση την κάνει αφενός ο δάσκαλος και αφετέρου το σχολικό εγχειρίδιο. Εκεί χρειάζεται επίπονη προσπάθεια που θα αποδώσει σε βάθος χρόνου. Δεν διστάζω να πω από προσωπική πείρα ότι στο γυμνάσιο τα δύο τρίτα των βιβλίων είναι ΠΑΝΤΕΛΏΣ ακατάληπτα από τους μαθητές! Όχι μόνο επειδή είναι κακογραμμένα ή αποτελούν συμπίληματα ετερόκλητων εργασιών αλλά και γιατί δεν είναι ελκυστικά προς τον χρήστη τους. Γι'αυτό απλώς δεν διαβάζονται! Στο λύκειο πάλι κυριαρχεί η λογική και η αισθητική του λυσαριού κι όχι η δημιουργική ανάγνωση. Όσο για τα πανεπιστήμια ηγεμονεύει το ένα, το μοναδικό βιβλίο του καθηγητή. Αποτέλεσμα όλων αυτών η λεξιπενία, ο δύσκολα συγκεκαλυμμένος αναλφαβητισμός και το γνωστικό πασάλειμμα χωρίς εμπέδωση και βάθος. Οι πρωτοετείς μας φοιτητές έχουν συχνά γνώσεις πρώτης λυκείου παρότι οι βαθμολογίες των είναι υψηλές. Τί έχει συμβεί; Ένας βελούδινος συμψηφισμός! Οι καθηγητές μοιράζουν εικοσάρια, οι γονείς είναι ικανοποιημένοι και οι μαθητές παρασυρόμενοι από την "επιτυχία" μοιραία κάνουν λάθος επιλογές. Έτσι τα ΑΕΙ "φορτώνονται" με ανθρώπους που ποτέ δεν θα αξιοποιήσουν το πτυχίο που κουτσά στραβά και με χίλιους συμβιβασμούς θα αποκτήσουν (όχι τόσο για τους ίδιους όσο για τη ... μαμά τους). Χιλιάδες ατομικές αποτυχίες αθροίζονται έτσι σε μιαν διαρκή ήττα και στην καθήλωση της κοινωνίας. 
Τώρα τα φώτα της Βουλής έσβησαν, οι πολιτικοί έπραξαν το καθήκον τους διαπληκτιζόμενοι, οι συνδικαλιστές μάζεψαν τα ανορθόγραφα πανό τους για να τα αξιοποιήσουν στην επόμενη, ανώφελη και βαρετά παλαιομοδίτικη διαμαρτυρία και το ελληνικό σχολείο με τους θεράποντες του επέστρεψε στη θλιβερή του πραγματικότητα.

ΥΓ. Και δύο λόγια για τα δύο κύρια επιχειρήματα της αντιπολίτευσης (που στάθηκε κατώτερη των περιστάσεων και παραχωρώντας έναν εύκολο θρίαμβο στην κυβέρνηση). Πρώτον οι ... κάμερες! Που δεν είναι κάμερες αλλά απλώς η οθόνη ενός λαπ τοπ και η δυνατότητα να παρασχεθεί εκπαίδευση σε ακραίες συνθήκες όπως αυτή του αναγκαστικού εγκλεισμού. Δηλαδή λόγω έκτακτου ανάγκης. Δεν πρόκειται ούτε για αστυνόμευση του διδάσκοντος ούτε για έκθεση ή προσβολή του διδασκόμενου αλλά αξιοποίηση της τεχνολογίας αλλά και μιας αισθητικής που βρίσκεται στο DNA του σημερινού μαθητή. Στο πανεπιστήμιο αλλά και στα ακριβά ιδιωτικά σχολεία η ηλεκτρονική εκπαίδευση είναι αυτονόητο κεκτημένο εδώ και καιρό. Θα μπορούσε βέβαια να έχει τακτοποιηθεί το ζήτημα απλά με υπουργική απόφαση ώσπου να αρθούν όλες οι ενστάσεις κι όχι με βαρύγδουπο νόμο. 
Εν προκειμένω η ηγεσία δεν αντιλήφθηκε - κακώς - τις ευαισθησίες της βάσης ιδιαίτερα όταν αυτές αφορούν σε προσωπικά δεδομένα. 
Δεύτερον... η διαγωγή! Που μάς φέρνει ως ορολογία πίσω στο '60. Όμως όλοι συμφωνούμε πως είναι άμεση ανάγκη να αποκατασταθούν ο σεβασμός, το πνεύμα της μαθητείας και η πειθαρχία στην εκπαίδευση όπως και η ουσιαστική καλλιέργεια του ήθους. Άραγε η επιστροφή της διαγωγής θα αποκαταστήσει το κύρος του δασκάλου και θα επιτύχει την κόσμια συμπεριφορά του μαθητή; Επειδή μοιάζει με μέτρο αποκλειστικά πειθαρχικό, αστυνομικό, φοβάμαι ότι θα λειτουργήσει ελάχιστα. Επειδή έχει  αλλάξει δραματικά η καθημερινότητα στα σχολεία. Αλλά κι ο ψυχισμός και οι συμπεριφορές των παιδιών. Το πρόβλημα είναι τρομαχτικά σύνθετο. Πρόκειται για ένα καινούργιο, άγνωστο κόσμο που εμείς, οι μεγάλοι τραγικά αγνοούμε. Και χρειάζεται πολλή δουλειά και περισσότερη αγάπη για να τον αντιληφθούμε. Για να τον κερδίσουμε ξανά ...

Πέμπτη 4 Ιουνίου 2020

Ύπνος - Θάνατος



Δεν φοβάμαι τον θάνατο, τον ύπνο φοβάμαι.
Αυτόν που με διαλύει ανυπεράσπιστο.
Που έρχεται με φαντάσματα ή εφιάλτες
σαν προσομοίωση πολλών νυχτερινών,
μικρών θανάτων. Δεν φοβάμαι τον θάνατο. Μια ζωή τον σπουδάζω, τον ημερώνω, 
τον φωτίζω, τον περιμένω. Με περιέργεια!
Ξέρω...μόνο εκείνος δεν θα με προδώσει
και ότι θα φτάσει αφεύκτως, στην ώρα του
 μαζί μου να μείνει στον άπαντα αιώνα.
Μοναδικό μου περιουσιακό στοιχείο.
Τον ύπνο φοβάμαι. Αυτός με βασανίζει.
Κι όταν έρχεται κι όταν δεν έρχεται.
Κι αν ο θάνατος με βρει στον ύπνο μου
αυτό θα σημαίνει ότι υπάρχει κόλαση.

Ο καπιταλισμός του έρωτα κι ο κομμουνισμός της αγάπης


"Τα πάντα πυορροεί"
(Ο Μπέκετ διαβάζει Ηράκλειτο)

Ο έρωτας έχει κάτι από την παράνοια και την απληστία του καπιταλισμού. Πρόκειται τόσο για την ιδιοκτησία του άλλου όσο και για το ξόδεμα του εαυτού. Διαρκές ανικανοποίητο. Διαρκής επιθυμία. Διαρκής ανάγκη. Κι ο τρόμος της μοναξιάς να ελλοχεύει και στην πιο παθιασμένη αγκαλιά. Κανένας παρηγορητικός κομμουνισμός της αγάπης σ' εκείνη την ανασφάλεια που είναι όλη δική σου. Και το κοινωνικό σύστημα που αναγκαστικά επιλέγεις, σπάταλα δουλοκτητικό. Έως τελικής εξοντώσεως.
Επειδή ερωτευμένος με μια κίνηση, ένα βλέμμα, ένα σκίρτημα, ένα χαμόγελο, δηλαδή με το μέρος αντί του όλου, ερωτεύεσαι κατ' ουσίαν τον άγνωστο βασανιστή σου που αφελώς πιστεύεις πως γνωρίζεις. Αφέντης και δούλος στο σκλαβοπάζαρο των αισθήσεων, των παραισθήσεων και των παραστρατημένων συναισθημάτων.
 Κανένα κέρδος για το αύριο, δηλαδή το μέλλον και τα γηρατειά που τα λένε  αγάπη. Εδώ καμιά εξασφάλιση. Όλα μεροδούλι μεροφάι. Με την γεύση του αρμυρού ιδρώτα διαρκώς στα χείλη. Ίδια με την γεύση της ανασφάλειας. Της απογοήτευσης.
Είναι τότε βέβαια που πιστεύεις, μέσα στην μέθη της τρέλας σου, ότι η ίδια η Άνοιξη επέστρεψε οπισθοβατώντας στην καρδιά του καλοκαιριού μόνο και μόνο για να σου δείξει τη γυμνή της πλάτη... Αποκλειστικά για σένα. Για να μυρίσεις τα μαλλιά της. Μήπως και ονειρευτείς κάποτε το πρόσωπο της. Γλυκερά ψέματα θα πεις. Όμως ψέματα. Το ξέρεις, το έμαθες πια. Έτσι είναι...
Αφού η πίκρα, καθόλου ψεύτικη,  σερβίρεται τελευταία.