Συνολικές προβολές σελίδας

Τετάρτη 30 Μαΐου 2018

ΤΟ ΠΈΡΑΣΜΑ ΤΗΣ ΚΑΣΣΆΝΔΡΑΣ


( λίγες σκέψεις για το μεταπολεμικό, ελληνικό θέατρο εν όψει των στρογγυλών τραπεζιών που διοργανώνει το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά στις 6 Ιουνίου και στα οποία θα συμμετάσχω )
Πόσο είναι νόμιμο να εκθειάζεις τον έρωτα αποσιωπώντας την οδύνη από τον έρωτα, εκείνο το πένθος που νομοτελειακά τον ακολουθεί; Ο Δημητριάδης ταυτίζει τον έρωτα με την βακχεία και μεταμορφώνει την μάντισσα κακών που όμως δεν πιστεύει κανείς, την Κασσάνδρα, σε βακχίδα του Απόλλωνα εξισώνοντας το ιερό με τον πόθο. Η παρθένα θα ευαγγελιστεί τον ίμερο καθιστάμενη οιονεί ιέρεια της Αφροδίτης. "Ποτέ μην αρνείστε σ' εκείνον που ποθεί, εκείνο που ποθεί"...
Τώρα είναι η σειρά του θεϊκού εραστή, του Απόλλωνα, να διονυσιαστεί. Ο πόθος ως εμμονή ζωής είναι για τον Δημητριάδη η ονειρεμένη λύση στο αίνιγμα της ζωής. Από την άλλη έχουμε την αποθέωση της γυναίκας μέσα από την προσέγγιση - πολύ ευτυχή - ομολογουμένως - και του σκηνοθέτη Θάνου Σαμαρά και της ερμηνεύτριας Έλλης Τρίγγου. Μια κοσμογονία εικόνων απογειώνει τον μονόχορδο, αξιωματικό λόγο του ποιητή - συγγραφέα. Την ερωτική επί του Όρους ομιλία του. Την ανάβαση στο λόφο της Κύπριδος. Παρατηρημένο: Όσο πιο αποδραματοποιημένο, δηλαδή συμβολικά ακίνητο, είναι ένα κείμενο, τόσο πιο πολύ προσφέρεται σε ξέφρενη, σκηνοθετική δράση. Ό τι δηλαδή σώζει την παράσταση και καθαίρει τον θεατή στον Ευαγγελισμό της Κασσάνδρας. Ό τι καθιστά τη λυρική πρόζα, θέατρο και θέαμα. Κατά τ' άλλα;
Κατά τ' άλλα είμαστε περαστικοί από τις ζωές των ανθρώπων και οι άνθρωποι, μόνοι στο τέλος και μοναδικοί στο άθλημα της μοναξιάς, συμβιώνουν περισσότερο με τις αναμνήσεις των σωμάτων παρά με τα σώματα τα ίδια. Το εφήμερο του ίμερου είναι ο δυσοίωνος χρησμός του αιώνιου θήλεος. Έστω και αν δεν τον πιστεύει κανείς.
 

ΒΙΒΛΙΚΌΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΆΔΗΣ

 -Ποιά κείμενα μπορούν να καταστούν θέατρο; Οι μοντέρνοι θα έλεγαν τα πάντα ενώ οι μεταμοντέρνοι συμφωνώντας θα πρόσθεταν με την γνωστή αποδομητική τους διάθεση “τα πάντα και επιπλέον εκείνα που δεν έχουν ακόμα γραφτεί”. 
Αν ο κάθε κλασικισμός υπερασπίζεται την καλλιέπεια και τον ορθολογισμό της αφήγησης δηλαδή το προφανές των πραγμάτων, ο κάθε νεοτερισμός διατείνεται πως αν υπάρχει κάποια αλήθεια, αυτή κρύβεται στο παραλήρημα του εσωτερικού μονολόγου, στο τυχαίο ασαμπλάζ εικόνων ασύνδετων που αντανακλούν περισσότερο τα σκοτάδια του μυαλού, την σκοτεινάγρα της ψυχής σε εκείνο τον ασταμάτητο πόλεμο του έρωτα παρά στην συμφιλιωτική ειρήνη της αγάπης. Τα κείμενα είναι πληγές περισσότερο παρά φάρμακα...
 Αναφέρομαι στα κείμενα εκείνα που με ενδιαφέρουν προσωπικά, που περισσότερο αγωνιούν με ερωτήματα, με ερωτηματικά, με ερωτικά σύμβολα νίκης ή ήττας, παρά που ναρκισσεύονται με καθησυχαστικές απαντήσεις.
 Σαν τον απελευθερωτικό - παραληρηματικό επινίκιο του Δημητριάδη για παράδειγμα στον μονόλογο "Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας" που υπηρετεί τόσο εμπνευσμένα αυτό το μικρό στοιχειό του θεάτρου μας, η  Έλλη  Τρίγγου. Ένα κείμενο που υπογράφει ένας γέρος πια άντρας αποθεώνοντας τολμηρά τον ίμερο, την επιθυμία, τον πόθο, τη τρέλα  και την λώβα του σπερματικού, πρωτίστως, του εμπειρίκειου έρωτα. Εκείνου του έρωτα που δικαιώνει και που δικαιολογεί τα πάντα, αρκεί να αφήνονται τα κορμιά στην Προφητεία του, να διατρυπούν και να διατρυπώνονται, να κατακαίγονται  από το πυρ  του χωρίς να γίνονται στάχτη. Κορμιά πυρίκαυστα και πυρίμαχα ταυτόχρονα.
Ο Δημητριάδης εδώ ερωτοτροπεί με τη γλώσσα, φιάχνει λέξεις, εκμαυλίζει τις λέξεις, λεξιμαχεί ως ακατασίγαστος λεξιλάγνος και ευαγγελίζεται έναν έρωτα για τα πάντα, προς τους πάντες σαν τη μόνη απάντηση στο πανταχού παρόν ντομίνιο του Θανάτου. Σαν βιβλική προφητεία που απελευθερώνεται για να απελευθερώσει, σαν μιαν Ομιλία όχι επί του όρους των Ελαιών ούτε των Κέδρων αλλά στον λοφίσκο της Αφροδίτης...
Βέβαια ο πανσεξουαλισμός του Δημητριάδη, ιλαρός και ευφορικός, ευφάνταστος και γεμάτος από λεξιμαργική ευρηματικότητα, αποενοχοποιημένο χιούμορ και παιδική σκανταλιά - με τον τρόπο που τα σκολιαρόπαιδα λένε "βρωμόλογα" - πολύ δύσκολα κρύβει στο βάθος της εικόνας του το πένθος που καιροφυλακτεί στους βουβώνες  -κάθε-  απελευθερωμένου έρωτα. Επειδή νόμος του έρωτα, δύναμη και μαζί αδυναμία του, είναι το αδήριτα εφήμερο της ύπαρξης του. Είναι άπειρα πολύς επειδή ζει λίγο. Και δεν είναι κασσανδρισμός να το αναλογίζεται κανείς. Στην νίκη του έρωτα υπάρχουν μόνο σφάγια και ρέει αποκλειστικά το αίμα των θυμάτων που θριάμβευσαν...

ΥΓ. Τα μεγάλα μεταπολεμικά κείμενα που αποτελούν ipso facto θέατρο υψηλού επιπέδου, είναι τα έργα του Ρίτσου, η Σονάτα του Σεληνόφωτος, η Ελένη κλπ. είναι η Νυκτωδία της Κροστάνδης του Καρούζου που δεν την τόλμησε κανείς, είναι ο Λειβαδίτης στα λυρικά του, είναι η Μαρία Νεφέλη, η Ελένη ή η Σονάτα του Σεληνόφωτος του Ρίτσου κοκ. Διερωτώμαι αν θα υπήρχε το ποιητικό θέατρο του Ζιώγα, του Καμπανέλλη, της Αναγνωστάκη, του Μάτεσι χωρίς π.χ τα κείμενα του Χειμωνά. Αλλά και οι νεότεροι ποιητές μας, φερ' ειπείν ο Γιώργος Μαρκόπουλος, έχουν εξαιρετικό, θεατρικό ενδιαφέρον. Φρονώ ότι ο Δημητριάδης αρδεύεται από αυτά τα ποτάμια. Εκεί λούζει τις πληγές του δικού του κορμιού. Εκεί ενοράται τους Ευαγγελισμούς του.
Θα τελειώσω με τον ποιητή του "Κλέφτικου", του Γιώργου Πρεβεδουράκη ο οποίος στο τελευταίο του βιβλίο Οδός Ρόδων, εκδόσεις Πανοπτικόν γράφει:
...το τι πράττει κανείς με το σώμα του είναι υπόθεση συλ-λο-γι-κή.
 

ΦΩΤΟΔΙΗΓΗΜΑ



( ΨΥΧΟΣΆΒΒΑΤΟ )
Μία συγκινητική ιστορία συναισθημάτων αλλά και της δοκιμασίας ή της υστέρησης τους από το όχι και τόσο μακρινό '60. Εποχή δύσκολη αλλά και βαθιά ρομαντική. Απελπισμένα ρομαντική.
Η Ελένη από τον Πειραιά, δεκαοχτώ χρονών, αρραβωνιάζεται τον ως τότε άγνωστο της Χρήστο από την Χίο εμπρός στην φωτογραφία του. Ο Χρήστος είναι ναυτικός, ταξιδεύει και το μυστήριο, η αλλαγή των δακτύλιων αρραβώνων τελείται μέσω συγγενών του. Τόπος η Ευγένεια στο Κερατσίνι δίπλα στο εργοστάσιο της Κοπής που η Ελένη ( Νίτσα ) δουλεύει.
Η Ελένη έχει χάσει τους γονείς της στα Δεκεμβριανά και μεγάλωσε στην οικογένεια του θείου Βασίλη και της θείας Στέλλας. Όμοια παραδόθηκαν σε συγγενείς και η μικρότερη αδελφή κι ο αδελφός της.
Στην δεύτερη φωτογραφία η χαρά των δύο νέων έχει ολοκληρωθεί. Ο γάμος έχει μόλις γίνει και οι νεόνυμφοι ποζάρουν ευτυχείς αλλά και ολίγον αμήχανοι. Δεν έχει ακόμη αγγίξει ο ένας τον άλλο. Σε λίγο πάντως ο σύζυγος θα ξαναμπαρκάρει. Μέσος χρόνος ταξιδιών εκείνη την εποχή ο ενάμισης χρόνος. Ο αφηγητής παίζει στο έργο ως ο μικρός παράνυμφος δεξιά. Όλα τα πρόσωπα αποτελούν αυτοτελείς όσο και αυθεντικές ιστορίες.
Θα μπορούσε να υπάρχει happy end αλλά αυτό δεν συμβαίνει ποτέ στον έρωτα ακόμη και όταν παίρνει τόσο μετριοπαθείς και ήπιες μορφές. Εντός του δεδομένου ελληνοχριστιανικού, δηλαδή μικροαστικού πλαισίου.Τόσο ήσυχες και τόσο ανθρώπινες. Ο Χρήστος, νωρίς θα προσβληθεί από μυασθένεια και θα εγκαταλείψει τις θάλασσες. Η σύζυγος του, το κορίτσι της πρώτης φωτογραφίας, θα τον περιθάλψει μέχρι το τέλος. Σήμερα ζει στον Πειραιά, κοντά στα ογδόντα, μόνη κοιτώντας τις παλιές φωτογραφίες επί ώρες ή επισκέπτεται τα δύο, ενήλικα παιδιά της . Έχει έναν εγγονό. Όταν κοιτάζει τους σκοτωμένους λέει " ο μπαμπάς " και " η μαμά μου". Εδώ θα ή μικροαστική ηθογραφία αποκτά όρους υπόκωφης τραγωδίας. Μιας τραγωδίας που έχουν βιώσει τα περισσότερα μεταπολεμικά σπίτια.
Διατηρεί όμως πάντα ένα στωικό χαμόγελο,γεμάτο απορία. Ποτέ δεν κατάλαβε γιατί είναι έτσι η ζωή κι όχι αλλιώς...



Υ.Γ. Ο Εμφύλιος που συνεχίζεται...



* επηρεασμένος από την συναισθηματική όσο και ακριβοδίκαιη εξιστόρηση του Εμφυλίου ως διεθνούς πολέμου από τον Ανδρέα Γερολυμάτο (εκδόσεις Διόπτρα)
- Οι δύο φωτογραφίες αφιερώνονται στον Πάρι και τον Σπύρο Στεφανίδη, την Δάφνη και την Αριάδνη Στεφανίδη, τον Αντώνη και τον Κυριάκο Σταθερόπουλο, την Πόπη και τον Κυριάκο Φλωρά.
- Οι δύο φωτογραφίες αποτελούν, τρόπον τινά, τη συνέχεια του φωτοδιηγήματος που δημοσίευσα τις προάλλες, αποτέλεσμα του ξεφυλλίσματος του ίδιου, αρχαίου άλμπουμ. Ο πλωτάρχης αριστερά είναι ο παππούς της Ελένης, της πρωταγωνίστριας της προηγούμενης ιστορίας που αρραβωνιάστηκε μια φωτογραφία. Που κάποιες φωτογραφίες είναι σήμερα όλη η ζωή της.



Τα κορίτσια πάνω είναι η θεία και μητέρα της, κόρες του γέρο Υδραίου αξιωματικού κάτω. Φωτογραφία προπολεμική. Οι γονείς της Ελένης μαζί με τον παππού της - τον παππού μας Παρασκευά -εκτελέστηκαν από την ΟΠΛΑ στα Δεκεμβριανά του 1944. Οι πληγές σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο παραμένουν ακόμη ανεπούλωτες. Ο εμφύλιος συνεχίζεται...

Τα ρούχα

Μνήμη Βλάση Κανιάρη (1928-2011)

 

Μ’ αρέσουν τα φθαρμένα ρούχα. Τα μεταχειρισμένα. Αυτά που έχουν λιώσει στους αγκώνες, στις μανσέτες, στο κολάρο. Αυτά που σαν τα σπίτια έχουν μεταφέρει τη ζωή, τον ιδρώτα, την αγωνία, τη χαρά, την έκσταση ακόμη, εκείνου που τα φόρεσε. Αυτά που βγήκαν βιαστικά για να γυμνωθούν τα σώματα, αυτά που φορέθηκαν πάλι όταν όλα πια είχαν τελειώσει. Αυτά που ποτίστηκαν απ’ τα υγρά σαν γη που δεν μπορούσε πλέον να ανθίσει. Μιλάω για τα ρούχα της γιορτής, του πένθους, του γάμου, της πρώτης συνάντησης. Τα ρούχα της τελευταίας. Όσα πόνεσαν, όσα μάτωσαν, όσα βρόμισαν περισσότερο κι από τους ανθρώπους που τα φόρεσαν. Τα ρούχα του εργάτη όταν δουλεύει, και τα άλλα ρούχα του, όταν βγαίνει το βράδυ για να ψάξει την ολιγόζωη χαρά ή τον έρωτα. Τα ρούχα του γυμνού βασιλιά. Τα ρούχα εκείνων των γυμνών που φοράνε με αξιοπρέπεια μόνο το δέρμα τους. Το δέρμα που είναι πάντα ένα ρούχο, ένα σπίτι. Τα ρούχα που υποδύονται το δέρμα ενώ δεν είναι... Τα ρούχα μερικές φορές είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι. Όσοι έζησαν και τώρα πια το άδειο τους σακάκι κρέμεται σαν ανάμνηση. Και βέβαια όσοι ζουν. Για τ’ άλλα δεν ξέρω... Ξέρω  όμως ότι τα παλιά μου ρούχα είμαι εγώ, σε απόλυτο βαθμό. Είμαι εγώ όπως υπήρξα και όπως ποτέ δε θα ξαναείμαι. Ήδη αυτό ηχεί σαν μουσική ενός ηρωικού πλην πένθιμου εμβατηρίου. Να είμαι εγώ σε παλιότερες, νεανικές εκδοχές μου. Να είμαι εγώ... αλλά δεν είμαι. Ευτυχώς είναι ακόμα τα ρούχα μου.

ΥΓ. Ευτυχώς όλα τ’ άλλα θα γίνουν αύριο.



Πέμπτη 24 Μαΐου 2018

Το κορμί. Ο έρωτας


Σε κοίταξα κι άρχισα τότε
να μην εμπιστεύομαι τα όνειρα μου.
Μη κοιμάσαι, έλεγα στον εαυτό μου.
Δεν έχει τίποτε να δεις πιο πολύ.
Κράτα τα μάτια σου ανοιχτά,
ορθάνοιχτα και κοίταζε την...
Φτωχές οι νύχτες σου από εδώ
και εμπρός, χωρίς εικόνες.

Να οι εικόνες. Εκεί είναι έξω,
γατζωμένες στα μαλλιά της.
Καθρεφτίζονται στα μάτια της
σαν ήλιοι σε λίμνη, ή σαν κύκνοι.
Φτεράκια βγάζουν και πετάνε
σαν χαρούμενες πεταλούδες.
Όχι, σαν λυπημένες πεταλούδες,
υποψιασμένες για το τέλος.
Το τέλος θα μοιάζει μ' έναν ύπνο
δίχως όνειρα, μ' ένα σκοτάδι
χωρίς άστρα. Σου λέω το μυστικό.
Αν έρθει το τέλος, θα κλείσω
τα μάτια μου, θα σ' ονειρευτώ
και το ταξίδι θα είναι ευτυχισμένο.

ΥΓ. Στην φωτογραφία: "Αγάπη" και βέβαια θάνατος από τον Robert Indiana που πέθανε συμπτωματικά χτες.

ΝΤΡΟΠΗ ΚΥΡΊΑ ΚΟΣΚΙΝΆ



Ο Δήμος Τήνου ζήτησε για μια (1) ώρα το auditorium του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης ώστε να παρουσιάσει τις εκδηλώσεις του για το φετινό έτος Χαλεπά (1851- 1938)... Μια συνταρακτική, για τον τόπο, επέτειο. Και προσωπικά παρακάλεσα την διευθύντρια να συναινέσει στο απλό και άκρως λογικό αίτημα. Ενώ λοιπόν αρχικά συμφώνησε, μετά υπαναχώρησε και μας παρέπεμψε στο Δ.Σ μέσα από μιαν απίστευτη γραφειοκρατία - να συνεδριάσει το όργανο, να αναβληθεί η συνεδρίαση, να δοθεί η άδεια, να μην δοθεί η άδεια κλπ. Κι όλα αυτά για μιαν συνέντευξη τύπου για τον μεγαλύτερο Έλληνα καλλιτέχνη της νεότερης Ελλάδας. Τον οποίο πολλαπλώς εκδικείται, ακόμη και τώρα, και η πολιτεία και οι διορισμένοι της πολιτιστικάριοι. Αδίκως ήλπιζα ότι η Κατερίνα Κοσκινά θα είναι διαφορετική από την Άννα Καφέτση. Αποτελούν και οι δύο τα προϊόντα της ίδιας πολιτικοϊδεολογικής συναλλαγής. Την Καφέτση την διόρισε ο Βενιζέλος, την Κοσκινά ο Σαμαράς. Δυστυχώς. Και οι δύο λογοδοτούν στις ίδιες, σκοτεινές δυνάμεις. Λυπάμαι γιατί αμφότερες έχουν υπάρξει φίλες μου. Γυναίκες, και πείτε με σεξιστή, είναι σήμερα η κατάρα των κρατικών μουσείων μας. Από τα αρχαιογνωστικά και τα βυζαντινά ως την Εθνική Πινακοθήκη και τα μουσεία σύγχρονης τέχνης.Με τις ίντριγκες, τις απύθμενες φιλοδοξίες, το ανύπαρκτο έργο. Μετριότητες που αναπαράγουν το μέτριο χωρίς δυνατότητα αντίδρασης. Περίμενα τουλάχιστον ο Σύριζα να άλλαζε τον κατάπτυστο βενιζέλειο νόμο όπου ο εκάστοτε υπουργός Πολιτισμού διορίζει το κάθε πουλαίν του ως διευθυντή στα μουσεία της δικαιοδοσίας του. Χωρίς ανοιχτές διαδικασίες επιλογής και αξιολόγηση υποψηφιοτήτων. Χωρίς αξιοκρατία. Νόμο που τότε στην Βουλή είχαν καταπολεμήσει και το ΚΚΕ και ο Συνασπισμός. Μάταια. Τα μουσεία και οι μοναδικοί σε παγκόσμιο επίπεδο αρχαιολογικοί μας χώροι που δεν αποτελούν μόνο ένδειξη πολιτισμού ή ευκαιρία διαπαιδαγώγησης αλλά και πηγή απίστευτων εσόδων, βουλιάζουν σήμερα από τον θανάσιμο εναγκαλισμό μιας παρωχημένης, γραφειοκρατικής διοίκησης. Χωρίς αυτοματισμούς, ηλεκτρονική μηχανογράφηση, εκπαιδευμένο προσωπικό, σωστούς μάνατζερς, φωτισμένες ηγεσίες. Με τους χώρους συχνά κλειστούς από έλλειψη προσωπικού! Σε μιαν Ελλάδα της ανεργίας και του υπερπλεονάζοντος προσωπικού στο δημόσιο! Αληθινή, γραφειοκρατική παράνοια! Χωρίς σύγχρονες, πρωτοποριακές ιδέες. Χωρίς καντίνα για νερό και χωρίς υποτυπώδες εστιατόριο ή πωλητήριο όπως π.χ η Αρχαία Ολυμπία και δη κατά την θερινή περίοδο!!! Η βαριά μας βιομηχανία, σύμφωνα με πλείστους δοκησίσοφους πολιτικούς. Επειδή δεν υπάρχει μια μεγαλύτερη ντροπή από τα κλειστά μουσεία και τις απροσπέλαστες αίθουσες και μάλιστα σε περιόδους τουριστικής αιχμής λόγω ... έλλειψης προσωπικού!
Αν ήμουν διευθυντής στο ΕΜΣΤ θα ζητούσα το γλυπτό από τον Δήμο Αθηναίων και θα εξέθετα την Κοιμωμένη στο κεντρικό χώρο υποδοχής του μουσείου για όλους τους τουριστικούς μήνες δείχνοντας τη σχέση του μνημείου με τα γλυπτά του Παρθενώνα και προβάλλοντας σε διαφάνειες όλο το έργο του ιδιοφυή Γιαννούλη. Κάνοντας καθημερινές ξεναγήσεις μέσω εθελοντών ιστορικών τέχνης σε μιαν άλλου τύπου άμιλλα και ζωντανεύοντας την τέχνη και την ιστορία της χωρίς χρήματα ή πρότζεκτ. Απλά με ιδέες και πάθος. "Γεμίζοντας" έτσι ένα κατά τα άλλα θλιβερά άδειο Μουσείο.
Έπειτα θα έμπαινα επικεφαλής μιας πανελλήνιας εκστρατείας ώστε να επιστρέψει φέτος που είναι το έτος Χαλεπά, η Κοιμωμένη στην Τήνο. Δεδομένου ότι συναινεί και η οικογένεια Αφεντάκη στην οποίαν ανήκει το μνημείο. Και μάλιστα στο Ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού που διαθέτει την εγκυρότερη και ωραιότερη συλλογή έργων του μπάρμπα Γιαννούλη. Ώστε να τιμηθεί λόγω και έργω η μνήμη του μεγάλου καλλιτέχνη.
Μακριά από ίντριγκες, σκοπιμότητες και γραφειοκρατίες. Αυτά θα έκανα εγώ... Si j'étais roi.




ΥΓ. Τί λέω τώρα και σε ποιους. Αφού - και ευτυχώς να λέμε - ουσιαστικό ΥΠΠΟ είναι σήμερα το Ίδρυμα Νιάρχος. Το πτωχευμένο κράτος ούτε χρήματα διαθέτει ούτε φαντασία αλλά ούτε και προσωπικό για να πάρει την οποιαδήποτε πρωτοβουλία.

Πέμπτη 17 Μαΐου 2018

Στιχηρά και ηδυόμελα


Ολιγόστιχα

(Αναφορά στον Καρούζο)
 
Kalos & Klio, Art Athina 2014

Ψηφίζω την απελπισία μου
απέναντι σ’ όλη την παραπλανητική
θαλπωρή του κόσμου.

Γράφουμε
επειδή διστάζουμε να ζήσουμε.
Όπως ονειρευόμαστε
όταν φοβόμαστε να υπάρχουμε.

Δε μοιράζομαι τη λύπη μου
με κανέναν και για κανέναν λόγο.
Φοράω το πένθος μου
σαν φωτοστέφανο.

Ένα τίποτε η θλίψη μου,
όμως τόσο λάμπει μέσα μου.

Η θλίψη εντός μου ένα τίποτε
που αστραποβολεί.

Τόσα πυροτεχνήματα,
τόσες φωτοβολίδες,
μα η νύχτα ανένδοτη.

Άλλοι πιστεύουν στον φύλακα-άγγελό τους.
Εγώ στον θάνατο-πρωτοστάτη.

"Στοχάσου λιγάκι δίχως ανταλλάγματα:
δίχως αλήθεια και ψέμα".
Αχ! Νίκο, φεύγοντας
έρχεται κανείς.


Well meet again
Χρήστος Παλλαντζάς, Art Athina 2014

Το μόνο που ξέρω, το μόνο που νιώθω
είναι πως θα ξανασυναντηθούμε...
Δεν ξέρω πού, δεν ξέρω πώς ή πότε.
Ξέρω μόνο πως θα συναντηθούμε πάλι.
Δεν μπορεί παρά να ξανασυναντηθούμε.

Θα είναι μέρα ηλιόλουστη ή μήπως βράδυ;
Βράδυ μάλλον, με ένα από εκείνα τα φεγγάρια
που σου άρεσαν, μια πανσέληνο.
Εκτός κι αν είναι μέρα βροχερή, με κρύο.
Φοβάμαι πως θα είναι μέρα βροχερή,
φοβάμαι πως θα κάνει πολύ κρύο.
Θέλω να κάνει κρύο, μήπως και σε κρατήσω
περισσότερο στην αγκαλιά μου.
Το κρύο θα ’ναι το πρόσχημα, όπως τότε.

Θα αισθανθώ αμήχανα ή άδολη χαρά;
Θα σε γνωρίσω αμέσως ή με δυσκολία;
Θα χτυπήσει τρελά πάλι η καρδιά μου,
όπως κάθε φορά όταν σε συναντούσα;
Θα νιώσω λύπη, απογοήτευση ή πόνο;
Αυτά θα νιώσω, μα κι άλλα περισσότερα.

Και τότε οι παλιές οι πίκρες θα σβηστούν
και ίσως σε δω όπως ποτέ δε σε είδα.
Κι ίσως τότε να ξαναγεννηθείς στα μάτια μου
κι εγώ να ξεπλυθώ με δάκρυα απ’ τα δικά σου.