Συνολικές προβολές σελίδας

Κυριακή 29 Αυγούστου 2021

Φανατισμοί και Φαντάσματα


(Και ολίγα περί παιδείας*)

Έλεος πια με την κομματική κακεντρέχεια. Ένθεν κακείθεν. Δεν είμαι ούτε Σύριζα, ούτε Ν.Δ, ούτε Κινάλ, ούτε μπαρουφοπαδός. Πειράζει; Μπορώ να κάνω πλάκα ή να θλίβομαι όποτε γουστάρω; Αμάν πια με τις κομματικές παρωπίδες σας. Είστε τόσο πολύ ικανοποιημένοι από τα κόμματα σας, μικρά και μεγάλα, ώστε δεν σηκώνετε μύγα στο σπαθί σας; Τόσο πολύ σάς καλύπτουν τα φαντάσματα του πολιτικού μας θιάσου; Οι συριζαίοι καμαρώνουν γιατί τους χωρίζουν μόλις δέκα (!) μονάδες από την ΝΔ ενώ οι νεοδημοκράτες χαίρονται γιατί, μόλις σε δύο μήνες, "έπεσαν" κατά πέντε ποσοστιαίες μονάδες από την προηγούμενη δημοσκόπηση. 
Και κάτι τελευταίο: Τον Κυριάκο τον έφερε ο Αλέξης όπως τον Αλέξη τον έφερε ο Αντωνάκης. Ο δε Κυριάκος πάντως κατάφερε να ξανακάνει την ΝΔ από δεξιά κέντρο. Την οποία ΝΔ είχε καταντήσει ο Αντωνάκης ακροδεξιά. Εξ ου και το χαμηλό 29% που είχε φέρει. Το δε 31,6 του Αλέξη, στην πρώτη φορά αριστερά, δεν ήταν μόνο δικό του, ούτε των τυχοδιωκτών του ΠΑΣΟΚ. Είναι και όλων όσοι ήθελαν να στηρίξουν μιαν αριστερή προοπτική (ανα)γνωρίζοντας πολύ καλά τα μειονεκτήματα του ΣΥΡΙΖΑ. Στο κάτω κάτω ένα από τα βασικά λάθη των περί τον Αλέξη, είναι ότι απομάκρυναν τους συμπορευόμενους διανοούμενους και καλλιτέχνες και εναγκαλίστηκαν τους επαγγελματίες συνδικαλιστές και δημοσιογράφους. Από κόμπλεξ και κυνισμό. Παρ'ότι ανέκαθεν η αριστερά διεκδικούσε και την αισθητική διάσταση του πολιτικού. Χωρίς θεωρία πολιτική και μάλιστα ριζοσπαστική δεν παράγεται. Η σήμερα η αριστερά είναι απογυμνωμένη θεωρητικά. Ουφ, τα είπα και ξαλάφρωσα. Ας μιλήσουμε τώρα και λίγο για τέχνη! 
* Επειδή αληθινή παιδεία, δηλαδή μαθητεία, γνώση, ταλέντο, είναι η κατασκευή αυτού του καμπαναριού - κεντήματος σε μάρμαρο στο οποίο συμποσούνται  τόσο ατομικές όσο και συλλογικές δεξιότητες και εμπειρία (Καθολικός ναός Παναγίας Κιουράς, Καρδιανή Τήνου). 
  ΥΓ. 1 Το εκπαιδευτικό σύστημα νοσεί βαριά και τα κόμματα περί αλλά τυρβάζουν αδυνατώντας να υπηρετήσουν μιαν αληθινά εθνική πολιτική... Επιμένω: Το πρόβλημα στην παιδεία είναι τεράστιο. Και δύσκολα συγκαλύπτεται. Παράγουμε συστηματικά ημιμαθείς ή αγράμματους χωρίς σφαιρική γνώση και μέθοδο σκέψης. Με τρομαχτικά κενά που εκ των πραγμάτων το πανεπιστήμιο αδυνατεί να καλύψει. Οι φοιτητές μου έχουν κάθε χρόνο και δραματικά χαμηλότερο επίπεδο, συνέπεια της ανύπαρκτης δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και του "εξειδικευμένου" παπαγαλίστικου "θεσμού" που λέγεται φροντιστήριο. Ούτε κι εδώ μπόρεσε να καινοτομήσει η κυβερνώσα αριστερά παρά την παρουσία ακαδημαϊκών δασκάλων τύπου Λιάκου στις τάξεις της... Ή, Γαβρόγλου που έκανε τα ΤΕΙ εν μια νυκτί ΑΕΙ. Για να έρθει μετά η νεοδεξιά Κεραμέως να κάνει με τη σειρά της ΑΕΙ τα ιδιωτικά κολέγια. Νυν και αεί!
Από την άλλη, τα πτυχία εδώ και χρόνια έχουν ελάχιστη ή καμία αξία αφού δεν απορροφώνται από την αγορά εργασίας και αφού δεν διαθέτουν, στην πλειοψηφία τους, κανένα, επαγγελματικό αντίκρισμα. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια την οποία όλοι οι εμπλεκόμενοι αποκρύπτουν υποκριτικά. Πρόκειται για ένα σιωπηρό, "διπλωματικό" άλλοθι ανεργίας. Εξ ου και η νέα φάμπρικα των μεταπτυχιακών που κοστίζουν πολύ, πάρα την ... δωρεάν παιδεία μας, και που αξίζουν πολύ λίγο κατά την προσωπική μου εμπειρία. Για να μη μιλήσω για τα διδακτορικά τα οποία είναι δύο στα τρία άχρηστα και προϊόντα "ακαδημαϊκής" σκοπιμότητας. Μονόφθαλμοι καθοδηγούν τυφλούς σε έρευνες που έχουν πραγματοποιήσει άλλοι προ πολλού, πολύ πιο καλά... 
Αν δεν γίνει, λοιπόν, ριζική μεταβολή μέσων και σκοπών, ριζικός επανασχεδιασμός αναγκών και προτεραιοτήτων η παιδεία στην Ελλάδα είναι, δυστυχώς, χαμένη υπόθεση. 
Και κάτι τελευταίο: Στον τόπο μας αξία αποτελεί μόνο ο φοιτητής. Ο πτυχιούχος είναι ανύπαρκτος, περίπου ανεπιθύμητος. Βάρος και στην πολιτεία που δεν έχει τι να τον κάνει  και στην οικογένεια του που πια έχει κουραστεί να τον συντηρεί. Γι'αυτό και η φοιτητική ζωή παρατείνεται τόσο παράλογα. Επειδή συμφέρει πολλαπλώς. Γιατί μετά ακολουθεί το απόλυτο κενό. Κορεσμένα επαγγέλματα, αχρείαστες ειδικότητες, επιστήμονες χωρίς επιστημονικό αντικείμενο και κυρίως χωρίς δουλειά. Εξ ου και η μη ζήτηση σχολών που κάποτε θεωρούντο προνομιούχες. Παράδειγμα η αρχιτεκτονική Ξάνθης. Προσωπικά όταν τελείωσα το ιστορικό αρχαιολογικό της Αθήνας, το 1977, μπορούσα να διοριστώ αμέσως (!) καθηγητής στη μέση εκπαίδευση, να μπω στην αρχαιολογική υπηρεσία (με εξετάσεις), να δουλέψω σε φροντιστήρια ή σε ιδιαίτερα με ηγεμονικές, τότε, αμοιβές, να προσληφθώ στην Εθνική Πινακοθήκη όπερ και εγένετο. Σήμερα με το αντίστοιχο πτυχίο, δεν μπορείς ούτε να μοιράζεις πίτσες αφού χρειάζεται και άδεια για μηχανάκι. Βλέπετε, η τελευταία είναι πιο χρήσιμη.

ΥΓ. 2 Η πραγματικότητα είναι εδώ, είναι αμείλικτη αλλά τα ΑΕΙ και οι ιθύνοντες των βρίσκονται αλλού. Το έχουμε ξαναπεί: 
Τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι φτιαγμένα για τους διδάσκοντες. Όχι για τους διδασκόμενους. Επειδή δεν τραβάει άλλο η εξίσωση "επιτυχία σε ανώτατη σχολή με μέσο όρο 5". Δεν κατανοώ γιατί στο λύκειο κόβεσαι με 9 αλλά στο πανεπιστήμιο εισάγεσαι. Η αριστερά πολέμησε λυσσαλέα κάθε ακαδημαϊκή αλλαγή την οποία, έστω άτσαλα, προωθεί η κυβέρνηση. Όπως ας πούμε τα πρότυπα σχολεία ή την κατάργηση της παγκόσμιας πατέντας "μεταφορά μεταφερομένου" μαθήματος (sic)! Και η κυβέρνηση συρρίκνωσε το πρόγραμμα της στην δημιουργία πανεπιστημιακής αστυνομίας. (Η πλέον ανεφάρμοστη όλων. Η οποία ψηφίστηκε για την εκτόνωση του κομματικού ακροατηρίου). Από την άλλη, όσο μεγαλύτερη αυτοτέλεια έχουν τα ΑΕΙ, τόσο καλύτερα. Να επιλέγουν μόνα τους τον αριθμό των εισαγόμενων, τη βάση εισαγωγής, το πρόγραμμα σπουδών. Η πολιτεία πάλι οφείλει να εξορθολογίσει ένα σύστημα που ήδη κατέρρευσε επιμένοντας στην κινητικότητα ανάμεσα σε σχολές, μαθήματα, επιστημονικές επιλογές και πτυχία. Επίσης δαπανώντας πολλά περισσότερα από όσα δαπανά έως τώρα. Το πανεπιστήμιο του αύριο οφείλει να έχει ελευθερία, αξιοκρατία, πειθαρχία πιστεύοντας στο μέλλον κι όχι αναπαλαιώνοντας το παρελθόν.
Φωτογραφία 1: Ανεβάζω εδώ τον γνωστό καπετάνιο συμβολικά. Για να πω ότι τα επαγγέλματα της θάλασσας είναι σήμερα απαξιωμένα παρά την διεθνή πρωτιά μας στην εμπορική ναυτιλία και την ανάλογη μας παράδοση. Οι μαμάδες προτιμούν τους βλαστούς τους πόρτα σε νυχτερινά κέντρα ή μπράβους σε μπιτσόμπαρα κι όχι ναυτικούς, μακριά τους. Αλλά και για να θυμίσω ότι η σχολή ναυπηγών ήταν κάποτε η πρώτη των πρώτων ενώ σήμερα ούτε ναυπηγεία διαθέτουμε, ούτε τους ναυπηγούς που εξακολουθούμε να εισάγουμε, μπορούμε να αξιοποιήσουμε. Τι τεράστια ντροπή, τι τεράστια αποτυχία για μια κοινωνία κατ' εξοχήν θαλασσινή. Ιδιαίτερα σήμερα, εποχή κρίσης οικονομικής αλλά και αυξανόμενης έντασης με την Τουρκία, δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε την μεγαλύτερη ναυπηγοεπισκευαστική δεξαμενή της Μεσογείου, τον Σκαραμαγκά, για να κατασκευαστεί έστω μια πυραυλάκατος του Π.Ν ή να συντηρηθεί ένα από τα χιλιάδες εμπορικά μας πλοία. Κάποιο απ' τα πλοία της γραμμής που διασχίζουν καθημερινά Αιγαίο, Κρητικό και Ιόνιο πέλαγος. Ποιός φταίει για αυτή την παρακμή; Απαντήστε με ειλικρίνεια εσείς.
Φωτογραφία 2: Το καμπαναριό του Αγίου Αθανασίου στην Καρύταινα Αρκαδίας φτιάχτηκε από Τήνιους τεχνίτες στα τέλη του 19ου αι. Εμπειρικός νεοκλασικισμός στηριγμένος σε εντόπια υλικά. Όταν η γνώση είναι προϊόν εξαγώγιμο!

Φωτογραφία 3 (πιο πάνω) : Στη Φιλοσοφική Σχολή του ΕΚΠΑ εδώ και δύο χρόνια, αθόρυβα, έχει αναληφθεί από τον νέο κοσμήτορα κ. Αχιλλέα Χαλδεάκη, μια προσπάθεια εξωραϊσμού των εσωτερικών και των εξωτερικών χώρων του κτιρίου. Με τοιχογραφίες, γλυπτική, ζωγραφική. Έτσι ώστε επιστρέφοντας οι φοιτητές από την δοκιμασία της πανδημίας να βρεθούν σ' ένα αναβαθμισμένο αισθητικά περιβάλλον. Που να μην έχει σχέση με τη συνήθη εγκατάλειψη ή μιζέρια των ΑΕΙ (για να μην γκρινιάζουμε μόνο). Ιδού το τελευταίο απόκτημα μας στο οποίο θα επανέλθω. Προσωπικά είμαι περήφανος για το αποτέλεσμα.

Σάββατο 21 Αυγούστου 2021

Ξηρασία και η ευφυΐα των δέντρων

Marasmus Senilis, (ξηρασία και πισίνες)!

(... όλοι πια φοβούνται το προφανές, τη φωτιά, όμως η μείζων καταστροφή είναι η λειψυδρία...)


Πρόκειται για την γνωστή λατινική φράση που σημαίνει χονδρικά "γεροντικός μαρασμός". Νομίζω πως πρόκειται για την ασθένεια που ταλανίζει από ετών την χώρα μας. Τη βασική αιτία της παρακμής της. Μια χώρα στην οποία οι νέοι βιάζονται να γεράσουν και οι γέροι δεν εγκαταλείπουν τα πόστα εξουσίας ποτέ. Μια χώρα που έχει κάνει τη διασκέδαση αγχωμένο καταναγκασμό και την αργόσχολη ραστώνη τρόπο ζωής. Μια χώρα που έχει τον μισό πληθυσμό της συνταξιούχους από τα πενήντα - για τις γυναίκες ακόμη πιο χαμηλά - και τον υπόλοιπο δουλοπάροικο σε τράπεζες λόγω χρεών. Μια χώρα - αποικία χρέους, με άλλα λόγια, ξεπουλημένη για τα επόμενα 99 χρόνια. Μια χώρα καταθλιπτικών που όμως δεν έχουν το σθένος να αναγνωρίσουν - τουλάχιστον - τη θέση τους. Μια χώρα που εξακολουθεί να καταναλώνει ασύστολα χωρίς να παράγει τίποτε. Μια χώρα που την πούλησαν οι πολιτικοί τους οποίους πάντως ο λαός είχε δημοκρατικά εκλέξει. Μια χώρα με ένδοξο παρελθόν, αξιοθρήνητο παρόν και ανύπαρκτο μέλλον. Μια χώρα - φάντασμα και μια κοινωνία που οι Αβδηρίτες κάτοικοι της εξακολουθούν να ρυπαίνουν τις παραλίες, να καίνε τα δάση, να ξοδεύουν ασύστολα τα αποθέματα του νερού που όμως εξαντλούνται δραματικά και να καταπατούν με ιδιοτέλεια κάθε σπιθαμή εκείνου του δημοσίου χώρου που μπορούν. 
Το παράδειγμα του Αγίου Ρωμανού στην Τήνο είναι χαρακτηριστικό: Μια πανέμορφη, μικρή παραλία η οποία άντεχε λίγους επισκέπτες που θα την σέβονταν και θα την χαίρονταν με μέτρο και σεμνότητα, έγινε εδώ και δύο χρόνια προορισμός must  εκείνου του lifestyle που η κρίση και η πανδημία δεν κατάφεραν να εξαλείψουν. 
Ευφάνταστοι "επιχειρηματίες" έστησαν ένα φαραωνικό μπιτσόμπαρο κλείνοντας τ' αρμιρίκια, με την ένοχη ανοχή των τοπικών αρχών το οποίο κάθε χρόνο επεκτείνεται όλο και περισσότερο. Το ίδιο επανελήφθη και στην ακόμη πιο μικρή παραλία της Βουρνής. Εδώ πλέον ο χώρος έχει γίνει απροκάλυπτα ιδιωτικός με παρκαδόρο να σε περιμένει καθώς κατεβαίνεις! Όπως Μύκονο!

Όμως πλέον έτσι γίνεται, σχεδόν παντού, σ' όλη την Ελλάδα. Οι τοπικές κοινωνίες εν ονόματι του ιερού κέρδους ξεπουλάνε χωρίς αναστολές ό τι δεν έχει ακόμη ξεπουληθεί. Όλοι πια φοβούνται το προφανές, τη φωτιά, ένα η πιο μεγάλη συμφορά είναι το νερό.
Δηλαδή το χειρότερο όλων από όσα μας πλήττουν, είναι η δραματική έλλειψη νερού. Που μετά την ετήσια κανονικότητα των όλο και πιο ολέθριων πυρκαγιών η έλλειψη αυτή - ιδίως στα κυκλαδονήσια - εξελίσσεται σε εφιάλτη. Ειδικοί προειδοποιούν ότι η υγρασία του εδάφους δεν ξεπερνά τα 40 εκατοστά. Η ερημοποίηση είναι ante portas αλλά οι αρχές παρέχουν αφειδώς άδειες για ιδιωτικές πισίνες οι οποίες όμως υδροδοτούνται από γεωτρήσεις που στερεύουν. Φαύλος κύκλος. Η διψασμένη Τήνος έστειλε νερό με υδροφόρα στην αποξεραμένη Μύκονο! Τα νησιά υποφέρουν από ξηρασία, λειψυδρία - με τα λιγοστά δέντρα να χαροπαλεύουν, τις συκιές να μην δίνουν φέτος καρπούς μαζεύοντας δυνάμεις - αλλά οι πισίνες δίπλα στη θάλασσα (!) πολλαπλασιάζονται. Νεόπλουτοι Έλληνες αλλά και οι πάμπολλοι ξένοι που αγοράζουν πλέον μανιωδώς στην Τήνο και την Άνδρο, αφού εξάντλησαν Μύκονο και Πάρο, απαιτούν οπωσδήποτε πισίνα. Και οι αρχές χωρίς αιδώ το επιτρέπουν. Ενώ συμβολικά η απέναντι στεριά καίγεται, αβοήθητη, μήνες τώρα χωρίς νερό...
Στον Άγιο Ρωμανό το μπιτσόμπαρο πλέον κατέλαβε σχεδόν διπλάσιο χώρο της αρχικής αδείας του, μετετράπη σε εστιατόριο που τηγανίζει και ψήνει παρότι ο νόμος απαγορεύει ρητά τη χρήση φωτιάς στις ακρογιαλιές. Επίσης διοργανώνει πάρτι χωρίς να έχει άδεια, χωρίς χημικές τουαλέτες, ρυπαίνοντας τον όμορφο γιαλό και δημιουργώντας κυκλοφοριακό αδιαχώρητο ως το ενάλιο κύμα. Αστυνομία, λιμενικό, Περιφέρεια, λοιπές αρχές απούσες... 
Αν αναφέρω, τώρα, το μεμονωμένο αυτό γεγονός, είναι γιατί ανάλογα συμβαίνουν σε όλη την επικράτεια. Με την ανάλογη, με το αζημίωτο, ανοχή. Σιγά σιγά οι παραλίες καταλαμβάνονται συστηματικά από τους επιτήδειους με στόχο την μυκονοποίηση κάθε ακτής. Εκεί που κάποτε υπήρχε ομορφιά και γραφικότητα, τώρα κυριαρχούν ηχορύπανση και αλητεία. Ο κόσμος της αθηναϊκής νύχτας, μέρα μεσημέρι, στα κυκλαδονήσια. 

Το κωδωνοστάσιο, μαρμάρινο κομψοτέχνημα, της Παναγίας Κιουράς στην Καρδιανή. Ευστάθεια και μέτρο ενώ κάτω ακριβώς η άλλοτε πλούσια πηγή του νερού (που όμως τώρα έχει μειωθεί σημαντικά).

Κάνω έκκληση όσο ακόμα είναι καιρός: 
Η καταστροφή που δημιουργείται είναι πολλαπλάσια του όποιου, εφήμερου κέρδους. Οι μικρές, ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, παραλίες δεν αντέχουν την υπερεκμετάλλευση. Εξάλλου δεν διαθέτουν τις στοιχειώδεις υποδομές, πάρκινγκ, νερό, δρόμους, αποχέτευση κλπ. Πλέον οι πληροφορημένοι αποφεύγουν τον πολυδιαφημισμένο Άγιο Ρωμανό και πράττουν σοφά. Πολύ γρήγορα η πρόσκαιρη ευφορία θα ανατραπεί. Χωρίς υποδομές η Τήνος θα ξεφτίσει ως τουριστική μόδα έχοντας συγχρόνως ξεπουλήσει την ψυχή της. Την αισθητική της μοναδικότητα. Ακούστε με:
 Ο μαρασμός ενός τόπου είναι οδυνηρότερος από τον μαρασμό ενός προσώπου. Σ' έναν άνθρωπο τα γηρατειά είναι φυσιολογικά. Σ'έναν τόπο όμως και σ' ένα περιβάλλον είναι οπτικοποιημένη κατάρα.

Βώλακας, αρχέγονο, μεταφυσικό τοπίο. Ψάχνοντας κάτω από τον ηφαιστειογενή βράχο τα κρυμμένα όπλα του Θησέα. Της φύσης που περιφρονούμε.

ΥΓ. Επαναλαμβάνω: Όλοι πλέον τρέμουν - και πολύ λογικά - την ενιαύσια, την επαναλαμβανόμενη κατάρα των πυρκαγιών. Όμως ακόμη πιο μεγάλη συμφορά είναι η παρατεταμένη ξηρασία - οι αιφνίδιες πλημμύρες την επιβεβαιώνουν, δεν την εξαλείφουν - είναι η λειψυδρία δηλαδή η απόλυτη στέρηση νερού. 
Στα κυκλαδονήσια, για παράδειγμα, η κατάσταση είναι εφιαλτική καθώς τους θερινούς μήνες ο πληθυσμός τους συχνά υπερδεκαπλασιάζεται με τις ανάγκες για νερό να πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα. Όλοι μιλούν για αφαλατώσεις αλλά έχουν γίνει ελάχιστα, οι υπάρχουσες δεξαμενές αδειάζουν δραματικά ενώ η κατάχρηση των γεωτρήσεων με την υπεράντληση του υδροφόρου ορίζοντα, επιτείνουν το πρόβλημα. Και να σκεφτεί κανείς πως η πολιτεία δεν απαγορεύει δια νόμου και ροπάλου τις πισίνες, αντιθέτως, τουλάχιστον στα μεγάλα τουριστικά νησιά, όπου έχουμε και την μεγαλύτερη και πιο επιδεικτική κατάχρηση των λεγόμενων pools. Οι νέες, υπερπολυτελείς βίλες πού κατασκευάζονται με έντονους ρυθμούς παντού, προϋποθέτουν απαραίτητα μία πισίνα. Ιδιαίτερα οι ξένοι αγοραστές την απαιτούν θεωρώντας την εκ των ουκ άνευ αξεσουάρ. Κι ας είναι δίπλα στην ωραιότερη θάλασσα! Κι ας στερούν το πολύτιμο νερό απ' την ντόπια χλωρίδα και πανίδα. Τα φυτά και τα ζώα. Ειδικοί προειδοποιούν ότι η υγρασία του εδάφους δεν ξεπερνά τα 40 εκατοστά! Από εκεί και κάτω οι ρίζες των δέντρων ξεραίνονται ανενεργές.
 Εμπρός σε αυτήν την επιθετική αλητεία, την ιδιωτική και κρατική αφροσύνη, τα ελάχιστα, πλέον, δέντρα το Αιγαίου επιστρατεύουν την κυτταρική τους μνήμη, την ευφυΐα τους για να επιβιώσουν. Κάνουν αιματηρές οικονομίες σε φύλλα και καρπούς, ενώ προσαρμόζονται ταυτόχρονα στις συνθήκες καύσωνα καταναλώνοντας με μέτρο, δηλαδή αξιοποιώντας και την ελαχιστότερη υγρασία που ο νοτιάς δημιουργεί τα ζεστά βράδια. Δεν επιτρέπουν από την άλλη στο βοριά να τα καταπονήσει και να τα ξεριζώσει. Ακολουθούν τη φορά του, τα πεύκα κυρίως αλλά και οι γέρικες συκιές, λυγίζοντας στο πέρασμα του όχι από φόβο αλλά από σοφία. Αιώνες τώρα. Δεν προσκυνάνε, αντιστέκονται.

Προχτές κοντά στο νέο λιμάνι της Τήνου, ανακάλυψα αυτή την επίμονη, μικρή συκιά, ένα μικρό θαύμα της φύσης, ένα μεγάλο μάθημα ύπαρξης και οικονομίας για όλους μας, που αναπτύχθηκε κυριολεκτικά στο τσιμέντο, ανάμεσα στο ρείθρο και την άσφαλτο. Αποθηκεύοντας, τις οίδε που, το ελάχιστο νερό των βροχών του χειμώνα. Ένα ευφυές δέντρο που επιμένει να αναπτύσσεται κόντρα στον άνεμο - γδάρτη αλλά και στον ανθρώπινο ιμπεριαλισμό. Ένα δέντρο που επιπλέον, παρά το ελάχιστο μέγεθος του, δίνει, όπως βλέπετε, καρπούς, εν μέσω γενικής ξηρασίας!

Πέμπτη 19 Αυγούστου 2021

Όχι άλλο (τέτοιον) Αύγουστο!

(Πρωθυπουργοί στο ράφι)

...Η φωτιά στην ορεινή Γορτυνία πριν μία εβδομάδα στέλνει αγωνιστικούς χαιρετισμούς στη φωτιά στα Βίλια...

Ενώ προσεγγίζουμε πλέον την 21η Αυγούστου μιας ακόμη δυσοίωνης χρονιάς, με τις οιμωγές ακόμη των καμμένων ανθρώπων στ' αυτιά μας, σκέφτομαι πόσους αχρείαστους, άχρηστους, εξωφλημένους πρωθυπουργούς έχουμε ήδη στο ράφι. Αλλά και πόσοι ακόμη θα τους ακολουθήσουν με μαθηματική ακρίβεια, σύντομα. Οι ίδιοι βέβαια δεν το ξέρουν, καμώνονται τους αιώνιους αλλά στο βάθος του μυαλού τους αναγνωρίζουν πόσο αναλώσιμοι είναι. 
Παρότι είναι νέοι και αισθάνονται δυνατοί, εν τούτοις ο κόσμος τούς ξεφορτώθηκε με ανακούφιση και είναι για αυτόν τον κόσμο πια σαν να μην υπάρχουν. Μέχρι προχθές άστραφταν και βροντούσαν μέσα στο χάλκινο αντηχείο της εξουσίας τους, τρομεροί εμπρός στον καθρέφτη ή τους λακέδες τους. Αυτή δηλαδή την παρασιτική τάξη που ζει γύρω, από, επί, υπό και δια της εξουσίας ως σαρξ εκ της σαρκός της.
 Και σήμερα; Σήμερα μελαγχολούν από το ύψος του ραφιού που βρίσκονται, όμοια άχρηστοι όπως και η πολυπληθής φρουρά που η πολιτεία τούς εξασφάλισε για να μην πάθουν τίποτα (!) και η οποία - φρουρά - φρουρεί κατά βάθος το τίποτα. Το κενό.
Θυμάστε τα ονόματα τους; Ο Κωστάκης και η πολύτιμη σαν χρησμός της Κασσάνδρας σιωπή του, ο Γιωργάκης με τον φασαριόζικο κοσμοπολιτισμό και την ανεπίληπτη ασημαντότητα του, ο Αντωνάκης με τον παλαιοντολογικό μεγαλοϊδεατισμό αλλά και την εντελώς σύγχρονη τσογλανοσύνη του. Όλοι εκεί, στο ράφι που τους τοποθέτησε η πατρίς, να περιμένουν και τους καινούργιους που καταφθάνουν οσονούπω. Ο Αλεξάκης, ο κουτοπόνηρος και αμαθής, ένας Γκαστόνε που όμως η τύχη του τελείωσε ή ο Κυριάκος που, ευτυχής ακόμη αλλά όχι πια αθώος, ούτε καν φαντάζεται τι τού επιφυλάσσει η μοίρα. Ο φετινός Αύγουστος έχει πολύ κόστος.
 Όλοι τους κουβαλάνε πάντως με σοβαρότητα τα βαρέα αλλά και άκρως ανθυγιεινά επώνυμα τους, ασχέτως του αν τα κατάντησαν κατηγορίας πτερού. (Φτεράααα που έλεγε και κάποια παλιά περσόνα της πόλης).
Αλλά κι άλλοι, οι δευτερότριτοι , οι Αδώνηδες, οι Βενιζέλοι, οι Πατούληδες που πάτωσαν, οι Φώφες, οι μούφες, οι Δούρες, οι γαϊδούρες... Όλα εδώ πληρώνονται.
 Αφού για όλους και για όλες σήμαναν ήδη τα σήμαντρα του τέλους. Ασχέτως του αν δεν θέλουν να το παραδεχτούν μέσα στην προπέτεια, την ευήθεια ή το κτηνώδες φαγοπότι τους. Είναι ήδη εκτός πλάνου!
 Μαζί με την τάξη που ανέδειξαν και τους ανέδειξε. Πού είναι τώρα η δυναστεία Λαμπράκη, η δυναστεία Κόκκαλη, η δυναστεία Ψυχάρη, η δυναστεία Μπόμπολα, η δυναστεία Λιακουνάκου, η δυναστεία Βγενόπουλου, η δυναστεία Λαυρεντιάδη; 
Νέες δυναστείες έχουν, βέβαια, πάρει τη θέση τους, οι εκάστοτε πρωθυπουργοί υπηρεσίας κάνουν τις διακοπές τους είτε στο φτωχικό ενός εφοπλιστή, είτε σε ένα από τα πάμπολλα (φτωχικά) σπίτια που διαθέτουν, ενώ ο καύσωνας επανέρχεται για να κατακαύσει ό τι απέμεινε. Εκεί, στα "φτωχικά" δηλαδή που ανέφερα, κλείνονται νέες δουλειές, δοκιμάζονται νέες συμμαχίες, νέες λυκοφιλίες, η αστική τάξη της χώρας ποτέ δεν πεθαίνει - επειδή ίσως ποτέ δεν υπήρξε αρκούντως αστική - αλλά πάντως το ράφι, αμείλικτο σαν Ερινύα, περιμένει τους πάντες. Δικαιοσύνη!

Λευτέρης Μιαούλης: Ασκήσεις λιτότητας με θέμα το λευκό και φόντο το Αιγαίο

Θυμάμαι με ντροπή τι έγινε μετά το Μάτι, το 2018 : Κι ενώ κανείς αξιοπρεπής άνθρωπος δεν θα άνοιγε το σπίτι του για να φιλοξενήσει ειδικά εκείνο τον πρωθυπουργό, ειδικά σε τέτοια, μαύρη εποχή... Τελικά βρέθηκε κάποιος φιλόξενος!  Βλέπετε ότι πάντα υπάρχουν άνθρωποι για όλες τις εποχές... Εκατό αστυνομικοί, διαβάζαμε έκπληκτοι, φυλάγανε τη περίεργη, ανθυγιεινή συντροφιά ενός παλαιοσταλινικού κι ενός νεόπλουτου, ενός κομμουνιστή κι ενός καπιταλιστή αλλά ... χαμένος κόπος. 
Κανείς πια δεν ασχολείται με τον Αλέξη, ούτε με τις επιτυχίες του, ούτε με τον συρφετό που είχε γύρω του. Ούτε με τα κόλπα, τις άλλες του επικοινωνιακές μαγκιές, τους ανασχηματισμούς, τις παράτες και τις λοιπές πατάτες... Τώρα νέος θίασος επί σκηνής. Μόνο που εκείνη η χαμένη ευκαιρία δεν πρέπει να ξεχαστεί.
Επειδή, φευ, κανείς από τους Έλληνες πρωθυπουργούς δεν μαθαίνει ποτέ, τίποτε από τον προηγούμενο του. Ποτέ. Το δράμα του τόπου. Η Ιστορία στα αζήτητα; Ε, όχι!
Όλοι εμείς, πάλι, οι υπόλοιποι σφίγγουμε τα δόντια, σιωπηλοί και θυμωμένοι περιμένοντας. Όχι μόνο τις κάλπες αλλά την κάθε επόμενη στιγμή ώστε να είμαστε έτοιμοι. Ενώ στο βάθος του πεδίου οι άγγελοι της ιστορίας ξεσκονίζουν μια καινούργια θέση στα ράφια της...

Ο βοριάς πλέκει σύννεφα ανάμεσα Τήνο, Αντίπαρο και Σύρο.

ΥΓ. Ξέχασα τον Σημίτη! Όχι εγώ, η Ιστορία. Ως προς τα νέα τζάκια τώρα, θα τους συμβούλευα να κάνουν μια βόλτα στο νεκροταφείο του προαστείου τους. Αν δεν καταθλιβούν, θα περάσουν πολύ ωραία! Την περασμένη Κυριακή, στο ευαγγέλιο που άκουσα στο Μουντάδο της Τήνου,: Ευκοπώτερον εστί κάμηλος δια τριμαλιάς ραφίδος εισελθείν ή πλούσιος εις την βασιλείαν των ουρανών. Εγώ το λέω ταμπουριώτικα. Πλούσιοι, είσαστε κιτς!

Σάββατο 14 Αυγούστου 2021

Δύσθυμο καλοκαίρι...

Εν φάει και όλεσσον

...οι μέλισσες φέτος είναι μελαγχολικές και δύσθυμες λόγω ξηρασίας, όπως εξ άλλου είναι και οι άνθρωποι, αυτό το μελαγχολικό και δύσθυμο καλοκαίρι...

Πάνω φωτογραφία : 

Από το Πίσω Λιβάδι της Ηρακλειάς αγναντεύει κανείς τη Σχοινούσα, κάποιες ακατοίκητες βραχονησίδες και στο βάθος δεξιά την Αμοργό. Πλησιάζει το ηλιοβασίλεμα και η λαμπρότητα του φωτός είναι μοναδική. Η διαύγεια του είναι οξεία σαν διαμάντι. Η γλύκα του κόβει τα ήπατα και σε διαπερνά ως την καρδιά. Σαν βέλος του γιού της Αφροδίτης. Εδώ η φυσική γίνεται μεταφυσική. Εν δε φάει και όλεσσον.
Νομίζω πως οι μικρές Κυκλάδες είναι ένα τοπίο συμπαντικό. Γύρω από την ιερή Δήλο, την γενέτειρα του θεού του ηλιακού φωτός και την Ρήνεια, γενέτειρα της θεάς του σεληνόφωτος, δημιουργείται ένα σύμπλεγμα βραχονησίδων μοναδικής ενέργειας και άγριας ομορφιάς. Ίσως φταίει η γειτνίαση με τον εξόχου κάλλους και συμμετρίας 38ο παράλληλο, ίσως φταίει ότι εδώ ζουν άνθρωποι από τις απαρχές του πολιτισμού παράγοντας πολιτισμό μοναδικό.
 Τα ονόματα είναι εν πολλοίς προελληνικά, μινωικά, γλώσσα των λεγόμενων λαών της θάλασσας (sea people). Π.χ Αμοργός. Όπως εξ άλλου συμβαίνει και με τα  Αλικαρνασσός, Τέλενδος, Ίμβρος, Τένεδος, Ιαλυσός, Κύθνος, Κύθηρα, Τυμφρηστός, Αρδηττός κλπ.

Κάτω φωτογραφία : 

Από την κορυφή του λόφου του Αγίου Γεωργίου της Ηρακλειάς αγναντεύω την κορυφή του Ζα απέναντι στην Νάξο. Το πέτρινο μονοπάτι οδηγεί στο μοναδικό λιμάνι ενός νησιού - παραρτήματος της Χοζοβιώτισσας από την Αμοργό. Αμοργιανοί εγκαταστάθηκαν εδώ μετά την Επανάσταση ως δουλοπάροικοι της Μονής. Αφού το ξερονήσι ανήκε σε αυτήν. Ο δρόμος είναι γεμάτος θυμάρι που φτάνει σε μέγεθος ακόμη και μικρού δέντρου και "παράγει" σύμφωνα με τις μετρήσεις του Δημόκριτου το καλύτερο μέλι πανελλαδικά. 93% καθαρότητα! 
Οι ντόπιοι κουβαλάνε μυστικά, στις τσέπες τους, σε μικρά κουτάκια βασίλισσες από τη Λάρισα ή τη Σπάρτη με τον "Σκοπελίτη", τον ήρωα της άγονης γραμμής, για να ενισχύσουν το δυναμικό του νησιού τους. Η διαδικασία αυτή είναι επίσημως απαγορευμένη. Βλέπετε, οι βασίλισσες είναι ελάχιστες και πολύτιμες ενώ οι κηφήνες πολλοί και άχρηστοι. Σαν αρσενικό δεν αισθάνομαι και πολύ υπερήφανος. Ο πολιτισμός αυτών των εντόμων υπερτερεί του ανθρώπινου ισχυρίζεται ο ξάδερφος μου Δημήτρης Στεφανίδης, παθιασμένος μελισσοκόμος που παράγει μέχρι και 2 τόνους θυμαρίσιο μέλι! Ανάλογα τη χρονιά.
Φέτος όμως δεν έβρεξε και οι μέλισσες τράφηκαν με το μέλι τους το ίδιο. Το γεγονός αυτό τις έκανε μελαγχολικές και νευρικές.
Από μια περίεργη σύμπτωση και τα έλλογα όντα αυτού του τόπου είναι εξ ίσου μελαγχολικά και δύσθυμα αυτό το μελαγχολικό και περίεργο καλοκαίρι...
Η τρίτη φωτογραφία απαθανάτισε τις φωτιές στην Γορτυνία, ανάμεσα στην Ανδρίτσαινα και την Καρύταινα.