Συνολικές προβολές σελίδας

Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

Νομική Ελλάδος Γεια σου

Παρακολουθώντας πρωινές ειδήσεις της 26/1 έμαθα το εξής:

  1. Τα κανάλια για να βρουν την αλήθεια ξεκινάνε τα πάνελ τους με τα αστέρια του ΛΑ.ΟΣ: Βελόπουλος, Άδωνις, Πλεύρης και Βορίδης σε μεγάλες πιένες. Όλα τα υπόλοιπα κόμματα έπονται καταϊδρωμένα. Ό, τι θεωρεί τον εαυτό του “αριστερά” γίνεται και πάλι βούτυρο στο ψωμί των ακροδεξιών και της εύκολης δημοσιογραφικής μπαλαφάρας.

  2. Δεν έγινε κατάληψη της Νομικής αλλά τιμητική πρόσκληση από Μη Κυβερνητική Οργάνωση δαπάναις της κυβερνήσεως. Δηλαδή εισιτήρια πλοίων, πούλμαν, κλπ.

  3. Εντός της Νομικής ΔΕΝ είναι Αφγανοί αλλά μετανάστες του Μαγκρέμπ.

  4. Η υφυπουργός παιδείας κ. Αικατερίνη Χριστοφιλοπούλου κάθεται αμίλητη στο εκράν επί ημίωρο περιμένοντας τον Αυτιά να της δώσει το λόγο. Από τούδε και στο εξής μπορούμε να την φωνάζουμε “μπατονέτα”. Παρένθεση: Οι τηλεοπτικοί υπουργοί πότε δουλεύουν;

  5. Παρ' όλα αυτά υπάρχει λύση: Ας παραχωρήσουμε στους μετανάστες από ένα πτυχίο νομικής. Ούτως ή άλλως τα πτυχία κάπως έτσι μοιράζονται. Το επιστημονικό προλεταριάτο, ανεπάγγελτο εκ τω πραγμάτων, χωρά τους πάντες. Αφού είναι τζάμπα.

  6. Δεν θα πω τις κοινοτοπίες περί ανύπαρκτου κράτους κοκ.. Το μόνο που θα πω είναι πως το κράτος δεν έχει πολιτική ούτε για τους μετανάστες όπως δεν έχει πχ. για τους πτυχιούχους κλπ. Απλώς αφού τους χρησιμοποιήσει ως μαύρη εργασία, τους πετάει μετά σαν σκουπίδια κάτω από το χαλάκι.

  7. Η Ελληνική κυβέρνηση έχει ως πάγια πολιτική τη μη πολιτική.

  8. Πολιτική θα έχουμε και μάλιστα μόνο επικοινωνιακή όταν αναφυεί το όποιο πρόβλημα.

  9. Έξω από το σπίτι μου στη Νέα Σμύρνη η ΔΕΗ περνάει καλώδια. Όλα τα συνεργεία της είναι αλλοδαποί. Όπως αλλοδαποί είναι οι οδοκαθαριστές του Π. Φαλήρου.

  10. Απορία: Ο Κούγιας, γιατί δεν παίρνει θέση; Τα πάνελ του Πρετεντέρη και του Χατζησαρίπολου είναι τόσο φτωχά χωρίς αυτόν.


Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

ΜΕ ΜΑΤΙΑ ΚΛΕΙΣΤΑ

Σχόλιο για την έκθεση "Ο χρόνος. Οι άνθρωποι. Οι ιστορίες τους" στο Μπενάκη.


Είμαστε πάντα ελεύθεροι να επιλέξουμε το παρελθόν μας.

Η πραγματικότητα ως νόημα των καλώς ή μη συγκερασμένων σημείων του χάους

αναδύεται από τη ματιά του θεατή ως το θέαμα του κόσμου, θα ‘λεγε ο Ποντύ, ως το σαρτρικό πράττειν της μεταμόρφωσης του. Η ανάδυση του νοήματος ως ισοδύναμο πραγματικότητας (γιατί μας χρειάζεται ακόμα αυτή η λέξη;) έστω μέσω μιας κατά Γιάκομπσον ανάγνωσης των αντιθέτων δεν μπορεί να υπάρξει παρά ως ματιά από το εκάστοτε τελικό σημείο της χρονικής περιπέτειας του θεατή: της συνάντησης του με τον Μεγάλο Άλλο. Μια συνάντηση-μάχη μέχρις εσχάτων για την επικράτηση του Χεγκελιανού νοήματος και ταυτόχρονα διάνοιξη του ορυκτού της σιωπής προς το Χαϊντεγκεριανό ξέφωτο.

Έτσι και δω: η διεκδίκηση του νοήματος υπήρξε εξοντωτική. Μάχη χωρίς έλεος, από την πρώτη κιόλας νύχτα της συνάντησης, πριν ανατείλει η επόμενη μέρα. Ακόμα και τώρα, κρουνοί αίματος στραγγίζουν άλικες σταγόνες, κατακόκκινοι αν και εξασθενημένοι ανεμοστρόβιλοι περιδινίζονται στα ταβάνια, μια μαυροκόκκινη λάσπη πάει να αιχμαλωτίσει τα παπούτσια των επισκεπτών. Φύλακες σε κατάσταση αλλόφρονα τραυλίζουν ακατάληπτες λέξεις και για να μην χάσουν τη δουλειά τους φτιάχνουν νάρθηκες από ξόρκια, προσπαθώντας να διατηρήσουν τουλάχιστον την κοκαλωμένη στάση των σωμάτων, έτσι όπως βρέθηκαν το πρωί. Η μάχη βέβαια δεν τελείωσε, συνεχίζεται τις νύχτες μόλις κλείσουν οι πόρτες ή το βλέμμα του θεατή. Ο προσεκτικός επισκέπτης θα διακρίνει ένα ελαφρύ λαχάνιασμα στο στήθος, υποψία ιδρώτα στους κροτάφους, ρυτίδες στις επιφάνειες των εικόνων.

Οφείλω να πω, ότι η επιμέλεια της παρουσίασης υπήρξε άψογη. Τηρήθηκαν όλοι οι όροι ασφάλειας για να μην αλληλοσπαραχτούν και μάλιστα, με ιδιάζουσα ευφυΐα και σαφή προσανατολισμό προς την αιωνιότητα. Μα, πώς να εμποδίσεις τα τέρατα να κρατήσουν τις αποστάσεις; Το ‘βλεπες, με το παραμικρό γύρισμα της πλάτης ήταν έτοιμα να αλληλοεπιτεθούν. Κι αν γύριζες ξαφνικά για να τα συλλάβεις επ’ αυτοφώρω – να τους πεις ότι η Τέχνη οφείλει να είναι ευγενική, να εξημερώνει, να εκπολιτίζει, έπαιρναν ένα προσποιητά προσβεβλημένο ύφος, στο οποίο διέκρινες ελαφρά ειρωνεία. Ή πάλι προσποιούνταν ότι δεν σε άκουγαν και συνέχιζαν, δήθεν τον διάλογο για την εξέλιξη της Τέχνης.

Βγαίνοντας, μου φάνηκε ότι διέκρινα τους φίλους μου, τον Ρολάν και τον Λούντβιχ να συνομιλούν. Ναι, ήταν αυτοί. Περνώντας δίπλα τους άκουσα τον Μπαρτ να λέει: «ο καλύτερος τρόπος για να βλέπουμε ένα έργο Τέχνης είναι με τα μάτια κλειστά». Μάτια ερμητικά κλειστά. Και τον Βιτγκενστάιν να συμφωνεί λέγοντας: αυτή η έκθεση αποτελείται από δυο μέρη: εκείνο που βλέπεις και εκείνο που δεν βλέπεις. Και το πιο σπουδαίο είναι εκείνο που δεν βλέπεις.

Εκείνο που δεν βλέπεις; Θα ζητήσω τα λεφτά μου πίσω. Θ’ απαιτήσω εξηγήσεις από τον επιμελητή. Ή, μάλλον, θα ξανάρθω. Μ ένα μαντήλι στα μάτια. Ίσως έτσι μπορέσω να δω τ’ αντικριστά βλέμματα των έργων, σαν τ’ αντικριστά χείλη του αιδοίου που εμπεριέχουν την «Καταγωγή του Κόσμου».


Φώτης Καγγελάρης

Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

Εξ όνυχος

Στιγμιότυπα πολιτιστικής παρακμής


Μνήμη Γιώργου Τσαγκάρη και Δημήτρη Δεληγιάννη.


Η συγχωρεμένη η μανούλα μου έλεγε πάντα όταν ήθελε να ασκήσει κριτική σε κάτι “εξ όνυχος”. Δηλαδή απ' το νύχι καταλαβαίνει κανείς την ποιότητα του λιονταριού. Σήμερα που εξέλειπαν οι λέοντες και μας έχουν μείνει μόνο τα τομάρια τους, η κατάσταση είναι πιο περίπλοκη. Αφήστε που έχουν στομώσει και τα νύχια. Όταν δεν είναι βαμμένα. Ιδού μερικά στιγμιότυπα παρακμής: Ο μουσικοσυνθέτης Δημήτρης Παπαδημητρίου, δημιουργός του σουξέ "Του πόθου τ' αγρίμι”, με το οποίο ή με άλλα “λαϊκοέντεχνα” παρόμοια χιλιάδες Έλληνες λικνίστηκαν -πήγα να γράψω τσικνίστηκαν- σε γήπεδα ή σε νυχτερινά κέντρα στα οποία τα τραπέζια χρησιμεύουν όχι για να τρως αλλά για να χορεύεις και όπου τη θέση των φωνών παίρνουν τα μικρόφωνα ή τα μεγάφωνα, ανέλαβε εκτός από διευθυντής του Γ' προγράμματος, του μόνου δηλαδή ελληνικού ραδιοφώνου που μεταδίδει προγραμματικά σοβαρή μουσική και διευθυντής ολόκληρης της κρατικής ραδιοφωνίας. Λυπάμαι αλλά ο συμπαθέστατος κ. Παπαδημητρίου δεν υπήρξε η πλέον κατάλληλη επιλογή για το Γ' πρόγραμμα, το οποίο το άφησε επί μια πενταετία να βαλτώσει και να μην συγκρίνεται ούτε κατ' ελάχιστον με το επίπεδο στο οποίο το είχε φέρει ο προκάτοχός του αείμνηστος Γιώργος Τσαγκάρης. Το Γ' πρόγραμμα βουλιάζει μέσα στη δημοσιοϋπαλληλική ακαδημία, την επανάληψη και το νεποτισμό. Για παράδειγμα, εκπομπές πήραν μόνο δημοσιογράφοι που κατά καιρούς έχουν “γλείψει” σε συνεντεύξεις τους τον συνθέτη. Με αποθέωση την εκπομπή καρικατούρα ΜΑΝΟΣ - ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ – ΦΛΟΫΝΤ” ή κάτι τέτοιο, με τη οποία γελάνε κάθε πρωί όλοι οι μουσικόφιλοι-παθιασμένοι-ακροατές του Γ'. Βέβαια, πίσω από τον Παπαδημητρίου υπάρχει και το Ίδρυμα Ωνάση το οποίο κατά καιρούς και χορήγησε δραστηριότητες του διευθυντή-αδελφού του προέδρου προς επίρρωσιν της οικογενειοκρατικής φιλαλληλίας που διέπει όλη τη χώρα. Από το κοινοβούλιο ως τα ερτζιανά και παραπέρα. Επιμένω όμως. Ο κ. Παπαδημητρίου ασχολήθηκε ελάχιστα με το Γ' πρόγραμμα, μετέβαινε στο γραφείο του αραιότατα και δεν ανανέωσε ούτε κατ' ελάχιστον έναν χώρο που είχε στοιχειώσει η παρουσία του Μάνου Χατζιδάκι. Εκτός αν ανανέωση νοείται η χιλιοστή επανάληψη της “Λιλιπούπολης”. Αφήστε που δεν πιάνω καλά το Τρίτο ούτε καν στη Νέα Σμύρνη. Η αναβάθμιση του κ. Παπαδημητρίου δείχνει σαφέστατα το πως αντιλαμβάνεται την αξιοκρατία το Πασόκ και πως την προωθεί στην πράξη. Οι άνθρωποι αυτοί, παρά τις δραματικές τους πόζες, ούτε έμαθαν ούτε κατάλαβαν τίποτε. Κυρίως γιατί δεν έπαθαν. Ακόμη. Ανακυκλώνουν τον ίδιο χυλό προσώπων που ξεβράζει δεκαετίες τώρα το σύστημα. Καμία υποψία, καμία φαντασία για την άλλη Ελλάδα που τους κοιτάει από τα παρασκήνια άλλοτε γελώντας σαρδόνια και άλλοτε κλαίγοντας από απελπισία...


Πήγα να δω την έκθεση “1900, Παρίσι” στην Εθνική Πινακοθήκη. Κι εκεί απόλαυσα ένα θέαμα υψηλού επιπέδου με θεατρικότατο στήσιμο και σωστή αναπαράσταση της Belle Epoque, στο πρώτο κτήριο του Ιδρύματος, ενώ λίγο πιο μέσα στα κυρίως εκθέματα βασίλευαν η εγκατάλειψη και η επαρχιωτίλα. Και το χειρότερο οι αίθουσες της μόνιμης έκθεσης ήταν κλειστές λόγω έλλειψης ... φυλάκων! Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των υπαλλήλων της , οι οποίοι συχνά προσφέρουν τις υπηρεσίες τους απλήρωτοι, η Πινακοθήκη βουλιάζει στην απαξίωση ή τη ρουτίνα και δεν την σώζουν οι σπάνιες αναλαμπές κάποιων εν πολλοίς δοτών εκθέσεων. Με θησαυρούς να σαπίζουν στα υπόγεια, με ωράρια απαράδεκτα - τη Κυριακή κλείνει στις... 2μμ - με στησίματα βαριεστημένα και διεκπεραιωτικά, χωρίς άλλες δραστηριότητες πλην των αυτοκρατορικών εμφανίσεων της διευθύντριας και του πανάσχετου προέδρου πρώην δικαστικού, η ΕΠΜΑΣ ζει τη χειρότερη περίοδο της ιστορίας της. Αποψιλωμένη από ταλαντούχους ιστορικούς τέχνης οι οποίοι βρήκαν αλλού το δρόμο τους, χωρίς εσωτερική δημοκρατία, χωρίς νέο αίμα η Πινακοθήκη είναι έρμαιο των αποφάσεων του κάθε -άσχετου- υπουργού πολιτισμού. Ο οποίος επιλέγει διευθυντή όχι με ανοιχτές διαδικασίες και μέσα από υποψηφιότητες αλλά με οδηγό τη κομματική βούλα ή τις δημόσιες σχέσεις. Το ίδιο συμβαίνει και στο άλλο αραχνιασμένο και μονοπρόσωπο μαγαζί, το ΕΜΣΤ (Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης). Και στα δυο αυτά μουσεία οι διευθύνσεις κρατούν δεκαετίες έχοντας λάβει ανανέωση θητείας χωρίς αντιπάλους από υπογραφές τόσο έγκυρες όσο εκείνες του κ. Λιάπη και του κ. Βουλγαράκη (ο οποίος πρόλαβε και τα έκανε όλα μετά την προφητική ρήση του διαδόχου του). Μια η λύση. Αλλαγή με νόμο του καθεστώτος που διέπει τα δυο ιδρύματα. Επιλογή διευθυντών αλλά και του ΔΣ με ανοιχτές διαδικασίες, εσωτερικός κανονισμός για την ανέλιξη των επιμελητών που θα προσλαμβάνονται από το ΑΣΕΠ. Αξιοποίηση όλου του διοικητικού ή τεχνικού προσωπικού κι όχι μόνο των ημετέρων. Σύνδεση της Εθνικής Πινακοθήκης με τις λοιπές δημοτικές πινακοθήκες Ελλάδας και Κύπρου. Αξιοποίηση της σύγχρονης ελληνικής τέχνης! Τώρα! Γιατί δεν επιτρέπεται τα έργα τέχνης που είναι αφορμή για προβληματισμό και παιδεία να σαπίζουν σε αποθήκες και υπόγεια εργαστήρια. Επειδή δεν έχει κανείς το δικαίωμα να αποκόβει τους δημιουργούς από τους φυσικούς αποδέκτες τους που είναι το ευρύτερο κοινό. Κανένα κόμμα, κανείς πολιτικός, καμία πολιτική, ουδείς ανεύθυνο-υπέυθυνος υπάλληλος.


ΥΓ1. Ομοίως κλειστές αίθουσες συναντά ο επισκέπτης στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, το ίδρυμα εκείνο που διαθέτει τους περισσότερους θησαυρούς αρχαιοελληνικής τέχνης στο κόσμο. Τι ντροπή! Τα ΜΜΕ βέβαια καταλαμβάνονται από ιεράν οργήν, και δικαίως, όταν συμβασιούχοι κλείνουν την Ακρόπολη. Όταν το ίσιο το κράτος κλείνει τα μουσεία του, τη βαριά του δηλαδή βιομηχανία στο χώρο του πολιτισμού, μη καταβάλλοντας τους γλίσχρους μισθούς των φυλάκων, τότε τσιμουδιά! Τότε η Μεγκα-λη σιωπή των αμνών αλλά και των αμνοεριφίων.


ΥΓ2. Συγχαρητήρια στις κυρίες Λορέτα Γαΐτη, Μαριλένα Κασιμάτη και Μαρία Κατσανάκη για την πολύ ωραία παρουσίαση της έκθεσης “Παρίσι, 1900”.


ΥΓ3. Κάθε πρωί στο ραδιόφωνο του Σκάι έγκριτοι δημοσιογράφοι και ο διευθυντής του σταθμού καταναλώνουν ανερυθρίαστα το προϊόν το οποίο χορηγεί την εκπομπή τους. Επιπλέον της διαφημιστικής ζώνης. Διερωτώμαι, αν το χρόνου τις εκπομπές τους εταιρία προφυλακτικών, τι θα κάνουν; Θα κατακεραυνώνουν τον Πάγκαλο και συγχρόνως θα ... φοράνε το χορηγό τους; Θα μου πείτε πως ο καλός δημοσιογράφος είναι πρώτα απ' όλα καλός επαγγελματίας. Κι για αυτό βασικός συντελεστής της σοβούσας κρίσης.


Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

Ξενάγηση

Το μάθημα της Ιστορίας της Τέχνης του Μάνου Στεφανίδη της Πέμπτης 13.1 θα πραγματοποιηθεί στην Εθνική Πινακοθήκη (έναντι Χίλτον) στο πλαίσιο της έκθεσης "Παρίσι, 1900, Σάρα Μπερνάρ" στις 12 το μεσημέρι.

Η ξενάγηση είναι ανοιχτή στο κοινό.

Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2011

Lux in Tenebris

Στο πλαίσιο της διαφάνειας, δημοσιεύουμε την πρότασή μας για την 54η Biennale Βενετίας ευχόμενοι κάθε επιτυχία στη φίλη Διοχάντη.


Lux in Tenebris



Πρόταση για την Biennale Βενετίας 2011



Δυο καλλιτέχνες εκθέτουν στο Padiglione Greco και προαιρετικά δυο στο Ίδρυμα Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών.



Το θέμα της φετινής Biennale, απροσδόκητα ιστορικό, αναφέρεται στον maître του βενετσιάνικου Μανιερισμού Tintoretto και στο ιδιότυπο φως του. Ένα φως που διεισδύει από πλάγιες οπτικές γωνίες δημιουργώντας δραματικά chiaroscuro ή κινηματογραφικά εφέ και που ανατρέπει έτσι τις κλασικίζουσες ισορροπίες της ώριμης Αναγέννησης. Ο Μανιερισμός του Tintoretto, απόλυτα ζωγραφικός και συγχρόνως ανατρεπτικός των ισχυουσών ασφαλειών, προαναγγέλλει, απλουστευτικά μιλώντας, τη σύγχρονη αντίθεση του μοντέρνου-μεταμοντέρνου και την πλάγια ματιά απέναντι σ' έναν κόσμο που τελικά δεν είναι όπως εκ πρώτης όψεως φαίνεται. Αυτό το στοιχείο με ώθησε να επιλέξω ένα έργο υπογεγραμμένο από δυο δημιουργούς , μια 5άπτυχη videoγραφία, η οποία συνθέτει με επικό τρόπο ζωγραφική και video οπτική. Το έργο αναφέρεται σε διαχρονικά ζητήματα εξουσίας, τιμωρίας ή φυλακίσεων -ο Tintoretto ζωγράφιζε τις πολυπρόσωπες αποθεωτικές συνθέσεις της Sala del Maggior Consiglio λίγες δεκάδες μέτρα από την γέφυρα των Στεναγμών (Ponte dei Sospiri) και τις φυλακές (Carceri) της Γαληνότατης και τέλος συνοψίζει με ευφυή τρόπο τα επιτεύγματα της σύγχρονης ελληνικής τέχνης εντός του παγκόσμιου γίγνεσθαι μέσα από μια ομαδική πρόταση.

Η πεντάπτυχη videoγραφία των Κυριάκου Καντζουράκη (1944)-Μπάμπη Βενετόπουλου (1973) εξετέθη πρόσφατα στο στρατόπεδο Κόδρα της Θεσσαλονίκης και εκτίθεται σήμερα σε συνεπτυγμένη μορφή στο Μουσείο Μπενάκη μέσα στο κοζανίτικό αρχοντικό του 18ου αιώνα στο πλαίσιο της έκθεσης “Ο χρόνος. Οι άνθρωποι. Οι ιστορίες τους”. Πιο συγκεκριμένα στο Lux in Tenebris” έχουν βιντεοσκοπηθεί πέντε θέματα τα οποία εξεικονίζουν τριάντα ημίγυμνους άνδρες συνωθούμενους σ' ένα μαύρο φόντο. Πρόκειται για φιγούρες που ετοιμάζονται να ανακριθούν, να βασανισθούν, να εκτοπιασθούν, να προσαχθούν σε μιαν καφκική δίκη χωρίς κατηγορία και με προειλημμένη την καταδικαστική απόφαση. Η πολλαπλή λήψη είναι αργή, τα σώματα κινούνται ελάχιστα και η δυναμική της αφήγησης παραπέμπει στη δραματική πύκνωση της Scuola di San Rocco. Στο κέντρο του περίπτερου, μια όρθια αντρική φιγούρα που προβάλλεται σε στενόμακρη αιωρούμενη οθόνη, πλένεται μ' ένα σφουγγάρι ενώ ακούγονται διακριτικές οι σταγόνες του νερού (αναφορά στους “Λουόμενους” του Cézanne και τη Βάπτιση του Piero). Το πολύπτυχο αυτό έργο μεταβλητών διαστάσεων θα απλωθεί σε όλο τον χώρο του περίπτερου ενώ στην είσοδο σε ειδικό τοιχίο 6 μ. θα εκτεθούν 5 ζωγραφικά έργα 100x50 εκ. του Κυριάκου Καντζουράκη που αποτέλεσαν την πρώτη εικαστική του προσέγγιση και δυο μικρά video του Μπάμπη Βενετόπουλου (η “Αγκαλιά”, “Χωρίς τίτλο”).

Κέντρο του πολύπτυχου αποτελούν τα δυο πολυπρόσωπα θέματα "Βασανισμοί" (αναφορά στον Caravaggio) και “Προς Ανάκριση” (αναφορά στον Tintoretto). Τα θέματα αυτά πλαισιώνονται από τους “Φύλακες” (σχόλια στο Αμπού Γκράιμπ και το Γκουαντανάμο) και το “Μονόλογο των φυλακισμένων” (1969, μηνήμες από τη στρατιωτική θητεία του Κ.Κ.).





Τεχνικά χαρακτηριστικά:

  • Μέγιστη επιτοίχια προβολή 300x500 εκ. (για καθένα από τα 4 θέματα).

  • Η φιγούρα του “Λουόμενου” προβάλλεται στο χώρο σε διάφανη οθόνη 300x100 εκ.

  • Ταυτόχρονη προβολή 5 video projectors σε λούπα 5 λεπτών H.D.





Κείμενα:

Εισαγωγή επιμελητή, θεωρητικές αναλύσεις της Μαρίας Κενανίδου, ιστορικού τέχνης και του Γιώργου Αριστηνού, θεωρητικού της λογοτεχνίας. Μεταφράσεις-επιμέλεια κειμένων: Χρύσα Κακατσάκη, Ελένη Ταμβάκη.





Προϋπολογισμός εκθέσης (κατά προσέγγιση):

25.000 ευρώ (μεταφορές-ασφάλειες έργων, σχεδιασμός καταλόγου, μετάβαση πέντε προσώπων χωρίς διαμονή, κατασκευή τοιχίων από νοβοπάν 6 μ..

Ο επιμελητής και ο καλλιτέχνης θα διαμένουν στο Ινστιτούτο Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών.

Η παραγωγή του καταλόγου είναι χορηγία των εκδόσεων ΜΙΛΗΤΟΣ.



Συμπληρωματική, προαιρετική πρόταση



  1. Στην αίθουσα του Ινστιτούτου Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών εκθέτουν έργα συμπληρωματικά προς το κύριο θέμα Lux in Tenebris οι Δημήτρης Ζουρούδης (1958) και Κώστας Τσιρώνης (1954).

Τίτλος της έκθεσης: “Θέωση και τρόμος”.

Ο Ζουρούδης εκθέτει:

  • Την H.D. ψηφιακή προβολή (2005)

Χριστιαν-

Ισλαμ- ΙΣΜΟΣ

Λενιν-

  • Τρεις σημαίες-λάβαρα (1998) 140x200 εκ.

  • Κεντημένες εικόνες (Las Meninas, Άγιος Μηνάς, Παντοκράτωρ) 120x100



Ο Τσιρώνης εκθέτει:

  • Άτιτλο (Μίτρα-Νεκροκεφαλή), μικτή τεχνική 95x50x70 εκ.

  • Άτιτλο (Σκελετός Swarovski) πολυουρεθάνη 130x40x75 εκ. Μικτή τεχνική (2008)



Υ.Γ.1 Η διαδικασία εκγατάστασης και η τεχνική υποστήριξη (video projectors, κλπ) αναλαμβάνονται από τους καλλιτέχνες.

Υ.Γ.2 Το 2006, πρότεινα τον Λ. Σαμαρά αλλά η επιτροπή δεν εξέτασε την πρότασή μου επειδή ήταν, λέει, συνοπτική. Χαίρομαι φέτος που ζητούνται συνοπτικά κείμενα. Προς άρσιν παλαιάς αδικίας.



Μάνος Στεφανίδης