Λοιπόν, δεν μου βγάζετε από το μυαλό πως κατά βάθος ικανοποιήθηκε ο κ. Παπανδρέου από την παραίτηση Βερελή (αν δεν την προκάλεσε ο ίδιος. Σαν τον καπετάνιο που ξεφορτώνεται σαβούρα για να επιταχύνει το σκάφος του). Οπως επίσης ανακουφίστηκε από το αιφνίδιο, έως ύποπτο, κλείσιμο της Βουλής. Βλέπετε, στην εποχή της τηλε-δημοκρατίας ακόμα και μια τέτοια Βουλή, που αποτελείται από αμνοερίφια και διαθέτει συνείδηση Καμόρας, είναι αρκούντως επικίνδυνη όταν λειτουργεί. Οπότε καλύτερα η πολιτική να ασκείται στα κουφώματα και τα παράθυρα της τηλοψίας και με τους όρους που επέβαλαν τα ΜΜΕ και καταδέχθηκαν οι κομματικοί ηγέτες: εικονικές φιγούρες μάλλον της επικοινωνίας παρά οντότητες της πολιτικής. Με τον κ. Καρατζαφέρη και τους «φακελωμένους» βουλευτές του να αναδεικνύονται σε αριστείς του μιντιακού kitsch και της λαϊκίστικης μπαλαφάρας. Ας όψονται, όμως, όσοι ανέδειξαν σε αυτή την εποχή της φθήνιας και των εκπτώσεων τους κομπάρσους σε, γιαλαντζί έστω, πρωταγωνιστές. Ετσι, για να βυθομετρείται έτι περαιτέρω η κατάντια του συστήματος ή το αδιέξοδο και του δικομματισμού και του πολιτικού προσωπικού του. Εφόσον την κοινοβουλευτική σιωπή των αμνών αντικαθιστά η θριαμβική φλυαρία των αρχόντων της τηλε-εικόνας. Ολων, δηλαδή, αυτών που υπάρχουν μόνο και μόνο επειδή εμφανίζονται και χάνουν την όποια υπόσταση μόλις ο εργοδότης τους κλείσει το διακόπτη. Ικανοποιημένος, λοιπόν, ο ΓΑΠ από τις εξελίξεις και ας γαβγίζει. Επειδή διέθετε την πολυτέλεια να διαγράφει ένα όνομα εκτεθειμένο εδώ και πολύ καιρό στην «εποποιία» της μίζας. Πράγμα που αδυνατεί να κάνει ο κ. Καραμανλής με τον Παυλίδη. Η δική του παντοδυναμία άντεξε έως τον Τατούλη. Επειτα προσέκρουσε σε ύφαλο. Γλίτωσε από τους καρχαρίες για να τον απειλούν τώρα οι μαρίδες. Και να οδηγούν τον τόπο κουνώντας το δάχτυλο σε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο. Ο,τι χειρότερο, δηλαδή, για την οικονομική μας κατρακύλα. Τι να κάνουμε; Αυτή η κοινοβουλευτική κουλτούρα διδάσκεται με πράξεις όπως οι σύσσωμες αποχωρήσεις εν όψει επώδυνων ψηφοφοριών ή οι νόμοι περί απαλλαγής υπουργών που συντάσσονται από συνταγματολόγους με θητεία στις ακμάζουσες μαφίες της πλατείας Συντάγματος.
Συνολικές προβολές σελίδας
Παρασκευή 15 Μαΐου 2009
Η εποποιία της μίζας
Δεν είμαι ένας Βερολινέζος
Ετυχα στο Βερολίνο το περασμένο Σαββατοκύριακο για μια διάλεξη. Εμεινα στο πρώην Ανατολικό και βέβαια σεργιάνισα στο πρώην Δυτικό, στην αρχιτεκτονική Disneyland της μεταμοντέρνας Ευρώπης: τα κτίρια-σκηνογραφίες δηλαδή του Renzo Piano, το (διαστημικό) κέντρο της Sony και την καταφανή προσπάθεια της ενωμένης Γερμανίας να προχωρήσει εμπρός χωρίς να ξεχάσει. Στα μουσεία της, πάντως, παραδοσιακά και μοντέρνα, αποθεώνονται ο ιστορικός χρόνος και τα έργα του, το δράμα των ανθρώπων από τις ιδεοληψίες των λαών και των ηγετών τους. Αισθάνεσαι παντού αυτή την επώδυνα ενοχλητική «συνείδηση Ιστορίας» να σφραγίζει και τις νεότερες γενιές. Τρακάριζα, βέβαια, και τις lifestyle ορδές των «φιλάθλων» μας, που καμάρωναν στην... κοσμάρα τους για το πόσο Ελληνάρες είναι, χωρίς να υποψιάζονται καν πόσο ελληνικά είναι, π.χ., το Altes Museum ή εκείνο της Περγάμου. Στο μυαλό τους «Ιστορία» ήταν μόνο η «τιτανομαχία» γαύρων και βάζελων. Η πλατεία Πότσδαμ αντηχούσε από τις προσφωνήσεις «ρε μαλ...» ή «άσε τις μαλ...». Αισθάνθηκα τότε εθνικά υπερήφανος. Τι κι αν η Πύλη του Βραδεμβούργου αναφέρεται ευθέως στα Προπύλαια του Παρθενώνα; Οι Ελληνάρες έγραψαν στον τοίχο της Neue Nationalgalerie, έργο του Μις φαν ντερ Ρόε, «OLYMPIAKOS 7». Δάκρυσα από συγκίνηση από τη γενναιότητά τους. Παράλληλα, χάζευα τους συμπατριώτες μας να χαζεύουν την πόλη με τη χαρακτηριστική επαρχιώτικη υπεροψία τους, να ψωνίζουν υστερικά και να τρώνε, υπέρβαροι(ες) όντας, σαν να ήταν οι έγκλειστοι του Μεσολογγίου. Επίσης, εριστικοί, γκρινιάρηδες και αγέλαστοι, μα πάνω απ’ όλα επιδειξιομανείς, κουβαλούσαν τις άπειρες σακούλες τους σαν τα λάφυρα των Μηδικών Πολέμων. Νομίζοντας πως έτσι έκαναν το χρέος τους προς την Ιστορία. Κι όμως. Στο φαντασμαγορικό Βερολίνο η κρίση είναι ψηλαφητή. Βλέπετε, αυτοί δεν ανήκουν στην πιο χρεοκοπημένη χώρα της ευρωζώνης με τους πλουσιότερους όμως κατοίκους. Ας πρόσεχαν.
Το γαϊτανάκι της ντροπής
Αυτό που με εξοργίζει περισσότερο είναι ότι ξεχνάμε τόσο εύκολα σ’ αυτό τον τόπο. Οτι το παρελθόν δεν αποτελεί μάθημα για όσους διαχειρίζονται το παρόν ή προγραμματίζουν το μέλλον. Οτι τα κύρια oνόματα «Νεονάκης», «Πάχτας», «Μαντέλης», «Τσουκάτος» ή Four Seasons αντιμετωπίζονται από την τρέχουσα νομενκλατούρα ως ουσιαστικά και μάλιστα αφηρημένα. Οτι, τέλος, ομοθυμαδόν κυβέρνηση και αντιπολίτευση ασκούν αφ’ υψηλού κριτική για τις χρόνιες πληγές της χώρας, την έλλειψη παραγωγικότητας ή επενδύσεων, το αργοκίνητο πανάκριβο κράτος, τις στρατιές των αργόμισθων ή των ομήρων συμβασιούχων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, την ανεργία, την ακρίβεια, το χάλι της δημόσιας Παιδείας και Υγείας, την ανασφάλεια, τη διαφθορά, τη γενικευμένη παραβατικότητα και ανομία, την, την, την...
Εικόνες σε φόντο γκρίζο
Παρήγορη εικόνα: Ο Καραμανλής αγορητής στο κυπριακό κοινοβούλιο, επειδή μοιάζει να ξεχνάμε ποια είναι τα παιχνίδια της πολιτικής, αρκούμενοι στα τριτεύοντα ή το τηλεκουτσομπολιό. Τα λέμε συχνά: Αυτός ο τόπος ανήκει κατ’ οικονομίαν σ’ εμάς τους παρόντες. Περισσότερο ανήκει στους νεκρούς του –συχνά πιο παρόντες από τις σημερινές σκιές που ακκίζονται ύπαρξη μέσα στις λιμουζίνες τους–, αλλά και στις μελλοντικές γενιές. Φοβάμαι πως αυτός ο εφιάλτης δεν ταράζει το μακάβριο ύπνο μερικών δοτών ή από σπόντα ηγετών της πατρίδας. Είτε μιλάμε για πνευματικούς ταγούς είτε για πανίσχυρους επιχειρηματίες είτε για επικεφαλής κομμάτων. Δυσοίωνη εικόνα: Το Κυπριακό εισήλθε ήδη σε νέα φάση, οι ως τώρα πολιτικές δεν επαρκούν, η κατάρα του Ανάν ανασταίνεται πάλι, ο αυτόματος πιλότος του ΥΠΕΞ δεν εξασφαλίζει πλέον τίποτε. Επιβάλλεται να αναθεωρηθούν οι έως τώρα στρατηγικές μας, εφόσον η Τουρκία, με τη στήριξη Ομπάμα, παρουσιάζεται ως ο ισχυρός εταίρος των ΗΠΑ στην περιοχή, το «κλειδί» στο Μεσανατολικό, το σταυροδρόμι ex meritus για τα πετρέλαια ή το φυσικό αέριο. Επίσης, η κορυφαία βαλκανική χώρα και η μελλοντική «ιπποδύναμη» της Ε.Ε. Με τα 70 εκατομμύριά της εγκατεσπαρμένα από το Βερολίνο έως τον Καύκασο. Κι εμείς ασχολούμαστε με τον Παυλίδη και τις μικροκομματικές σπέκουλες. Και αφήνουμε να κάνουν πολιτική στο Αιγαίο κάτι τύποι του μιντιακού τσίρκου, οι οποίοι συνδυάζουν κουτοπονηριά, επαγγελματική «φιλοπατρία» και... Αγαθονήσι. Θλιβερή εικόνα: Η γυναίκα μου είναι Ελβετίδα και κάθε εβδομάδα (!) βομβαρδιζόμαστε με έντυπα ψηφοφορίας από τη χώρα και το καντόνι της για να συμμετάσχει σε τοπικά δημοψηφίσματα, ετήσιες εκλογές κ.λπ. Ετσι, διατηρείται ζωντανός ο δεσμός με την πατρίδα και η ίδια αισθάνεται υπεύθυνη για τη μοίρα της. Αυτό το δικαίωμα το αρνήθηκε η Βουλή των Ελλήνων στα εκατομμύρια των συμπατριωτών μας στην Αμερική, στην Αυστραλία, στη Β. Ευρώπη. Αγνοώντας πως η Διασπορά ανέκαθεν αποτελούσε τεράστια δύναμη για τον Ελληνισμό, ακόμη ανεκμετάλλευτη. Κρίμα, κυρίως γι’ αυτούς που ίδρυσαν υφυπουργείο Απόδημου Ελληνισμού...
Η εποχή της (αν)αξιοπρέπειας
Τς, τς, τς! Που θα ’λεγε και ο αείμνηστος Τσιφόρος. Το πολιτικό, λέει, σύστημα λαδώνεται από εξωτερικούς ή εσωτερικούς λαδέμπορους και τα κόμματα εισπράττουν από πολυεθνικές, όπως η Siemens, παχυλές μίζες για να υπογράψουν συμφωνίες-μαμούθ. Πέφτω από τα σύννεφα! Υπάρχει γενικευμένη διαφθορά στα πολιτικά υποκείμενα, ενώ οι εξαγορές βασιλεύουν εδώ και δεκαετίες! Ξαναπέφτω! Τούτων δοθέντων, η τακτική Παυλίδη «δεν παραιτούμαι και κουνάω και το δάχτυλο» έχει μια λογική. Ενώ συγχρόνως αποτελεί και τη λογική του συστήματος. Εφόσον ουδείς παραιτείται και ουδείς τιμωρείται (εκτός ίσως της εθελουσίας αυτομαστίγωσης στο Σύνταγμα). Γιατί λοιπόν ενοχλεί η στάση του; Ο τέως υπουργός αγωνίζεται για να επιβιώσει σε μια πολιτική ζούγκλα, της οποίας δεν αποτελεί δα και το μόνο «θηρίο». Ομοια πράττοντες και οι λοιποί βουλευτές -δηλαδή φροντίζοντας το στενό πολιτικό τους μέλλον- θα ψηφίσουν τη μη παραπομπή του. Επειδή τώρα δεν είναι εποχή για ψήφο κατά συνείδηση. Αλλωστε και πότε ήταν; Θα μου πείτε, η εντιμότητα επιβάλλει σε έναν πολιτικό άνδρα να εγκαταλείψει τη θαλπωρή του Κοινοβουλίου, ώστε να αντιμετωπίσει το φυσικό του δικαστή με τους όρους που ισχύουν για τους υπόλοιπους Ελληνες πολίτες. Ειδικά όταν πρόκειται για κατηγορίες Χρηματιστηρίου και εκβίασης. Φρονώ όμως πως ούτε για υπερβολική επίδειξη ευθιξίας είναι επίσης η εποχή. Επειτα βέβαια διερωτώμεθα γιατί σπάνε βιτρίνες οι κουκουλοφόροι ή καταστρέφουν δημόσια περιουσία στα πανεπιστήμια. Επειδή αυτή είναι πρωτίστως μια εποχή γενικευμένης παραβατικότητας αλλά και υποκρισίας. Ενώ απολείπουν τα παραδείγματα και τα πρότυπα. Ωστε είναι χυδαιότητα να δείχνουμε με το δάχτυλο αποκλειστικά τους εξεγερμένους του περασμένου Δεκεμβρίου. Αυτή η κοινωνία είναι καταδικασμένη είτε να αντιμετωπίσει τα προβλήματά της κατάματα είτε να αυτοκτονήσει. Το ανησυχητικό έλλειμμα δημοκρατίας, η αργή και ναρκοθετημένη από έξωθεν παρεμβάσεις Δικαιοσύνη, η πολλαπλασιαζόμενη αναξιοκρατία σε κάθε τομέα και η έλλειψη ενός εθνικού οράματος που θα δώσει πάλι ψιχία ελπίδας στους πολλαπλώς απελπισμένους αποτελούν πληγές που χαίνουν στο σώμα της πατρίδας. Αντ’ αυτών η κυβέρνηση υπερήφανη προέκρινε τη μείωση των τιμών των Ι.Χ. -κατεξοχήν συμβόλων της μικροαστικής ευτυχίας. Ηρθε, επιτέλους, η ώρα να αγοράσω την τζιπάρα των ονείρων μου. Ουάου!