Συνολικές προβολές σελίδας
Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011
Βομβίδια πολιτικής και πολιτιστικής αφασίας
Το διατύπωσε εξαιρετικά ο Αχιλλέας Κυριακίδης: “Κάποτε δεν υπέγραφαν οι αριστεροί, τώρα δεν υπογράφουν οι δεξιοί”. Προοδεύουμε!
Κaι για αυτό έχουμε κι εμείς σοσιαλφασιστική δοτή κυβέρνηση. Όσο η Αριστερά κρύβεται και δεν αναλαμβάνει ευθύνες εξουσίας, θα παίζουν μόνα τους τα ποντίκια της πολιτικής και οι επαγγελματίες Ελληνάρες.
Θα ήθελα να μάθω την άποψη του περινούστατου κ. Ν. Γ. Ξυδάκη, επικεφαλής του πολιτιστικού της Καθημερινής, για τον υπουργό πολιτισμού και για τα έργα του.
Αν μάλιστα η άποψη είναι και γραμμένη, ακόμη καλύτερα. Γιατί βαρέθηκα τις γενικολογίες και την αυτάρεσκη επίδειξη ύφους ως προς τα αίτια της κρίσης.
Επίσης την άποψη του ως ασυμβίβαστου δημοσιογράφου για τον απαξαπαντάρχη του κρατικού ραδιοφώνου και υπερδιαφημιζόμενο με λεφτά των φορολογουμένων (δες Ραδιοτηλεόραση) συνθέτη κ. Δημήτρη Παπαδημητρίου. Επειδή κάποιοι φταίνε για όλα αυτά.
Ad hominem κύριοι. Αλλιώς σκασμός! Εφόσον πλέον η αποσιώπηση και ο συμψηφισμός, δηλαδή το παιχνίδι που χρόνια παίζατε από τα έντυπά σας σημαίνει απλώς συνενοχή.
Σημεία των καιρών: το Δ.Σ. της Εταιρείας Τεχνοκριτών αλλά και τα μέλη της δεν ασκούν τεχνικριτική ούτε δημοσιεύουν ανάλογα κείμενα.
Κρατούν απλώς μια σφραγίδα και αγωνίζονται για... την συνταξιοδότηση των μελών της.
Γραφειοκρατεία, συν αμβλύνοια συν μετριότητα ίσον υπαλληλοποίηση.
Κατά σύμπτωση αντιπρόεδρος της Εταιρείας Τεχνοκριτών είναι ο Ν. Γ. Ξυδάκης.
Ο οποίος και εψήφισε, ως μέλος της επιτροπής του ΥΠΠΟΤ, για να πάει η Πρόεδρος της Εταιρείας στη Biennale Βενετίας.
Ο κ. Γερουλάνος λοιπόν είναι περισσότερο ανύπαρκτος στο ΥΠΠΟΤ -πως λέμε ΤΖΑΚΠΟΤ- και από τον αλησμόνητο κ. Λιάπη (στο μόνο που μοιάζουν είναι στα ελληνικά και την αλαζονεία).
Και σε λίγους μήνες από τώρα θα έχει ξεχαστεί ταχύτερα και από τον κ. Βουλγαράκη.
Ο οποίος στο βραχύ διάστημα της θητείας του έμαθε και έκανε -ομολογουμένως- περισσότερα απ' ό,τι ο πορφυρογέννητος φίλος του Forrest ΓΑΠ.
Το ΥΠΠΟΤ κατ' ουσίαν διοικεί δυο χρόνια τώρα η αρχαιολόγος Λίνα Μενδώνη, παλαιός στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και γ. Γραμματέας του υπουργείου επί Βενιζέλου. Με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει.
Οι επιλογές πάντως του Ζαχόπουλου ακόμη ζουν και βασιλεύουν στη Μπουμπουλίνας. Σσσστ όμως! Μην το μάθουν οι ατσίδες δημοσιογράφοι του πολιτισμού και αρχίσουν τις αποκαλύψεις.
Χτες ο υπουργός πολιτισμού, απαντώντας στον κ. Λαφαζάνη στο Mega, είπε: “Μην παραπλανείτε (sic) το λαό”. Βέβαια το σωστό είναι “μην παραπλανάτε”. Αλλά μάλλον τα ελληνικά του Harvard είναι διαφορετικά από την κοινή ελληνική!
Έλλην δημοσιογράφος εργαζόμενος σε Συγκρότημα: ο ιδανικός συνδυασμός ημιμάθειας, ιταμότητας και καιροσκοπισμού!
Μπράβο στο Εθνικό Θέατρο και τον Χουβαρδά για το φετινό πρόγραμμα που τιτλοφορείται “Τι είναι η πατρίδα μας; Ι”
Μπράβο στην ΕΛΣ και τον Μιχαηλίδη για το άνοιγμα της σε Έλληνες μουσουργούς. Ο Σπύρος Σαμάρας μια διαρκής αποκάλυψη.
Μετά τους Παπαϊωάννου οι αληθινοί δημιουργοί, κι όχι οι δημιουργοί της εικόνας τους παίρνουν ρεβάνς. Δηλαδή ο Ευαγγελάτος και η Πατεράκη.
Ακούστε τους μονωδούς της ΕΛΣ για να καταλάβατε πόσο έχει ανέβει το μουσικό επίπεδο της εγχώριας όπερας.
Είδα τον Φίλιπ Γκλας στο Μέγαρο Μουσικής της Κομοτηνής καλεσμένος φίλων. Εντυπωσιάστηκα και από την μινιμαλμαξιμαλιστική, σχεδόν μονοφωνική, σύνθεση και από το κτήριο και από τη φιλοξενία!
Η έκθεση του Γιάννη Τζερμιά στη “Μέδουσα” (Ξενοκράτους 7) με αποστόμωσε. Ο τίτλος της: “Οιδίπους, εικόνες μετά τη τύφλωση”.
Επειδή συχνά λέω πως ένα “βαρύ,” φιλολογικό θέμα γίνεται ελαφρό θέαμα στα εικαστικά.
Ο Τζερμιάς, αντιθέτως, καταθέτει μεγάλη ζωγραφική. Αυτοεξομολογητική και συγχρόνως απολογητική μιας ευθύνης συλλογικής. Το έργο του παραμένει κλασικά σύγχρονο.
Το αντίθετο συμβαίνει με τον Κύριλλο Σαρρή και το “Finnegan's wake”.
Υψηλή φιλοδοξία κι εδώ να δαμαστεί οπτικά ένα κείμενο που όμως δεν δαμάζεται καθώς αρνείται αξιωματικά να γίνει εικόνα. Καταστροφή!
Κι ενώ εκστασιάστηκαν οι εντόπιοι ημιμαθείς μοδέρνοι, εμείς απλά λέμε : Που πα' ρε Καραμήτρο!
Ο Βασίλης Βασιλικός αποφάσισε να ξυπνήσει τη νυσταλέα εκπομπή του για βιβλία στην ΕΤ3 (Finnegan's wake!) μιλώντας για την... οικονομία με τον πρώην σημιτοφύλακα κ. Χριστοδουλάκη.
Ο οποίος θέλει “κι αυτός” να ξαναέρθει για να μας ξανασώσει!
Με κάτι τέτοια θα τη κλείσουν την ΕΤ3 οι πλουσιοαργόμισθοι της δημοσιογραφίας και οι αιωνόβιοι σταρ της
Βλέπω πόσο αυτοεξευτελίζεται στον Antenna ο γερασμένος Πέτρος Κωστόπουλος, ο φίλος του Λαλιώτη, και χαίρομαι. Η δικαισύνη αργεί αλλά έρχεται για όσους εκμαύλισαν αυτό το τόπο ανενδοίαστα. Ταυτίζοντας το life style με τη κομματική μαγκιά.
Και ο Τσίμας, ο πλέον ταλαντούχος χαμαιλέων της γενιάς του, ανησυχεί για τον τόπο και έβγαλε, κι αυτός, βιβλίο. Σαν το Μπίστη. Και ύστερα λέμε πως η “Αριστερά” δεν διανοείται.
Το Σύστημα αναδιοργανώνεται, ανασυντάσσεται, και πιστεύει πως μπορεί, τελικά, να επιβιώσει.
Απόψε στον Ιανό στη Σταδίου, οι Θανάσης Μουτσόπουλος και Μάνος Στεφανίδης παρουσιάζουν τη ψηφιακή δουλειά του ζευγαριού Κλειώ-Καλός και του ανάλογου εξαιρετικού του βιβλίου.
Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011
Τάσος Γουδέλης Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ
Τάσος Γουδέλης
Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ
Κέδρος 2010
Σκέφτομαι, σημαίνει σκέφτομαι το θάνατο.
Νάνος Βαγενάς
Ο υποψιασμένος πεζογράφος, ό, τι κι αν γράφει σήμερα, δεν επιτρέπεται να αγνοεί την ιστορική εξέλιξη του είδους που υπηρετεί. Δεν μπορεί δηλαδή να γράφει σαν να μην έχουν γραφεί ακόμη η «Αισθηματική Αγωγή», ο «Πόλεμος και Ειρήνη», ο «Ηλίθιος» ή το «Ζερμινάλ». Θέλω να πω ότι είναι ανόητο όσο και άσκοπο να χάνεται χρόνος και να κόβονται δέντρα για να κυκλοφορούν θηριώδεις τόμοι που υπηρετούν απλώς το αυτονόητο που αναπαράγουν τις ίδιες, τυποποιημένες ιστορίες, που μπερδεύουν τη γραφή με το εξιστορείν, που φιλοδοξούν να (ξανα)πουν την (ίδια) ιστορία χωρίς καν να έχουν διόλου καρυκεύσει την διαδικασία αφήγησης, ώστε να αντέξει λίγο ακόμη ο μακρόθυμος αναγνώστης.
Από την άλλη πλευρά, ο υποψιασμένος πεζογράφος αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να χάσει το θάρρος του, αναμετρούμενος με τους τιτάνες του είδους ή να πέσει σ΄ έναν άλλου είδους ακαδημαϊσμό, αυτόν της καθ΄ υπαγόρευση πρωτοπορίας. Με άλλα λόγια, μιας γραφής που προωθείται μέσα από μοντερνιστικά κλισέ. Κάποιοι νομίζουν πως αν το γράψιμο δεν είναι μελό ή παλαιομοδίτικο, είναι κατ΄ ανάγκην υπναλέο και αδιάφορο. Όπου εδώ η δευτέρα πλάνη έσται μείζων της πρώτης (δες Αλέξη Ζήρα, Αυγή, 8/8/2010).
Άποψή μου είναι πως δεν επιτρέπεται, δεν μπορούμε να γράφουμε αν διαρκώς δεν αναρωτιόμαστε γιατί γράφουμε και τι είναι η γραφή κι αν απλώς γράφουμε επειδή γράφει όλος ο κόσμος ή επειδή γνωρίζουμε ανάγνωση και γραφή και θέλουμε να το αποδείξουμε ή επειδή νομίζουμε πως η ιστορία της ζωής μας ή κάποιας θείας μας από τη Σμύρνη ή μιας πρώην μας που τώρα κάνει καριέρα τεχνοκριτικού στο τύπο είναι πράγματα που πρέπει καλά και σώνει να γίνουν βιβλία. Με κάθε κόστος. Άρα γράφουμε για την ανάγκη της γραφής κι όχι για να κατευνάσουμε κάποια ναρκισσευόμενη ματαιοδοξία μας. Σας διαβεβαιώ πως ο τίτλος «συγγραφέας» ούτε επίζηλος μπορεί να είναι πια στις μέρες μας ούτε καν κερδοφόρος. (Εκτός αν γράφει κανείς συνταγές μαγειρικής ή άλμπουμς με τους σταρ του σινεμά).
Τα λέω όλα αυτά γιατί βούλομαι να εμπλακώ στη πρόσφατη συζήτηση για το πρόσφατο βιβλίο του Τάσου Γουδέλη «Η παρουσία, Κέδρος 2010».
Πιστεύω, λοιπόν και το λέω ευθέως, πως πρόκειται για ένα βιβλίο εξαιρετικά καλογραμμένο και γι αυτό εξαιρετικά ενδιαφέρον. Ο Γουδέλης λέει κι αυτός ιστορίες, αλλά πώς τις λέει! Πειραματιζόμενος συνεχώς, παίζοντας με τον αναγνώστη και με το ύφος του το ίδιο, το οποίο παρά τον ποιητικό του μινιμαλισμό και ευδιάκριτο είναι και υποβλητικό, κατά περίπτωση. Ο συγγραφέας δεν περιγράφει την πραγματικότητα, πρώτον γιατί δεν υπάρχει μια πραγματικότητα και δεύτερον γιατί περισσότερο από τα στερεά φαινόμενα, τον ενδιαφέρουν και τον συγκινούν όσα βρίσκονται σε ρευστή κατάσταση. Όμως, τη ρευστότητα δεν την περιγράφεις αλλά την υποβάλεις.
Επειδή στη πραγματικότητα δεν κοιτάνε, οι εκατομμύρια θεατές, τόσο τον πίνακα Las Meninas όσο ο ίδιος ο Velasquez κοιτάει, από τότε ως σήμερα, το κοινό του δηλαδή την τόσο ευμετάβλητη ιδέα της πραγματικότητας. Στην καθόλου ιστορία της τέχνης ο καθρέφτης συμβολίζει τη παθητική αντανάκλαση της πραγματικότητας. Αντίθετα, ο πίνακας ζωγραφικής αποδίδει το διαρκώς ανοιχτό ερώτημα: Τι είναι πραγματικότητα και πώς προσεγγίζεται;
Ούτως ή άλλως η τέχνη είναι μια πραγματικότητα αφ΄ εαυτής. Ως τέτοια μπορεί να ερμηνεύσει την όποια πραγματικότητα.
Γράφει ο Γουδέλης: “Εάν το τυχαίο προβάλει στη γωνία ξαφνικά... αφού και ο πιο φευγαλέος γίνεται Ιστορία μέσα στο χρόνο και διεκδικεί το δικαίωμα στο φόβο σου, πόσο μάλλον εκείνος που βγαίνει αποφασιστικά από τη σκιά του... Στα μάτια μου άλλωστε καθένας ευημερούσε το ίδιο μέσα στο θαύμα του... Η εξαδέλφη μου, υποθέτω, συνέχιζε μόνη και αβοήθητη να συναντά κρυφά τη σκιά της...”. Τα κείμενά του υποδύονται μεν ιστορίες αλλά είναι πάνω απ' όλα ρωγμές στο σώμα της γραφής, είναι σενάρια ανοιχτά σε κάθε ευκαιρία των διαδρομών της αφήγησης, είναι αφηγήσεις μαζί και θεωρία, είναι εκείνος ο λόγος που ενώ υπονομεύεται, ταυτόχρονα απελευθερώνει πλούσια ποιητική ύλη. Είναι λίγο αυτό; Τα όπλα του συγγραφέα παραμένουν και σε αυτό το βιβλίο αξιόμαχα: το ψυχολογικό υποκείμενο, ο εσωτερικός μονόλογος, η εστίαση που διαρκώς μετακινείται (κατά τους τρόπους του Ρέιμοντ Κάρβερ), το δώρο της αμφιβολίας, τέλος, που λυτρώνει τα κείμενα από οποιονδήποτε σοβαροφανή στόμφο. Παρακολουθείστε τώρα ακόμα μια οπτική εικόνα σε ύφος Ταρκόφσκι: “...ενώ τώρα η άλλη όχθη απομακρύνεται με τον εαυτό μου εκεί να μην μου χαρίζει ούτε ένα νεύμα συμπάθειας...”. Και μόνο οι τίτλοι των διηγημάτων της παρουσίας θα μπορούσαν να εικονογραφήσουν το νεοελληνικό μας μελόδραμα. Επειδή όμως πρόκειται για αφηγήσεις μετά την αφήγηση και ενδιάθετες γραφές το τέλος δεν μπορεί παρά να είναι happy end, δηλαδή μια υπόσχεση ευτυχίας που πιθανόν να επισυμβεί αύριο. Ή με τα λόγια του Γουδέλη: “Οι μεταφορές είναι έτοιμες για το επόμενο διήγημα μου που ίσως το τελειώσω κάποτε...”. Άμποτε!
Γιάννης Βαρβέρης, Βαθέος γήρατος
Γιάννης Βαρβέρης, Βαθέος γήρατος, Κέδρος, 2011
Στην υγειά σας πεθαμένοι!
Ένα γερασμένο παιδί είναι η ποίηση. Μια φωτογραφία είναι που μας χαμογελάει, χτες, προχτές, πριν από τόσα χρόνια; Είναι το ποίημα εκείνος ο θάνατος που κλαίει για τους θανάτους των ανθρώπων; Είναι ένα πένθος που δεν τελειώνει, ένα μαύρο πανί που δεν κατεβαίνει ποτέ από τον βραχίονα του ποιητή; Τι κι αν παίζει με τους έρωτες η ποίηση, τι και αν παίζει με τις χαρές και τις χάρες της ζωής... Κατ' ουσίαν διαπραγματεύεται το κόστος των αναμνήσεων. Ζητάει καλύτερες τιμές, ανεβάζει καιροσκοπικά το ΦΠΑ σε εικόνες που έχουν ήδη πεθάνει. Η ποίηση είναι ο εντολοδόχος του θανάτου στο ντομίνιο της ζωής. Χλευάζει οικτίρει, παρωδεί ό, τι ζει ανακαλώντας ακόμη και στα επιθαλάμια την αμνήμονα μνήμη του θανάτου. Κατ' ουσίαν η ποίηση είναι ελεγεία. Κατ' ουσίαν η ελεγεία που δεν ντρέπεται για τον εαυτό της, έχει τις προδιαγραφές να καταστεί μεγάλη ποίηση. Η ποίηση δεν (μπορεί να) είναι τίποτε άλλο παρά το λεκτικό απείκασμα του θανάτου. Ο συνειδητός ποιητής γράφει (για) τον θάνατο του. Περιγραφεί ό, τι τυπικά αγνοεί και ουσιαστικά ξέρει. Δεν χωρούν ναρκισσισμοί, ωραιοπάθειες ή πόζες εδώ. Τα πάντα (πρέπει να) είναι απλά, για να είναι αμείλικτα. Ο θάνατος ν' αφήνει στην πόρτα μας τα αυγά του όπως κάποτε ο γαλατάς το γάλα. Όρθρου βαθέος. Η ποίηση γίνεται τότε ένας διαμεσολαβητής του επέκεινα. Πραΰνει το φόβο, την απελπισία, τον θρήνο, το πένθος μέσα στον άπειρο ωκεανό της μόνης πραγματικότητας που υφίσταται. Συνομιλεί με τους νεκρούς από θέση ισχύος. Δίνοντας στους νεκρούς δικαίωμα λόγου γίνεται το Σύνταγμα στη Δημοκρατία του Άδη. Τωόντι ο θάνατος είναι η απόλυτη έννοια, κι η ζωή η σχετική, η εξαίρεση, το περιπτωσιακό, η εφημερότητα, το παρατυχόν, το συμβεβηκός, η υποδιαίρεση, το νυν και γε έχον και έπειτα ου. Η ζωή είναι η εξαίρεση, ο θάνατος ο κανόνας. Η ζωή υπάρχει όσο διαρκεί η εκφορά του ρήματος “υπάρχω”· εκφορά όπως ξόδι και ξόδιασμα. Ο θάνατος πάντως δεν στέργει τέτοιους θεατρινισμούς. Δεν ενοσφίζεται. Η ζωή εποφθαλμιά, ο θάνατος ενοφθαλμίζεται. Ο θάνατος νυν και αεί και εις τους αιώνες ο άχρονος, ο παλαιός των ημερών, ο αχώρητος, ο ακόρεστος, η κοκκινίλα του...
Έτσι συμβαίνει και με τον Βαρβέρη στην post mortem εκδοθείσα ποιητική συλλογή του “Βαθέος γήρατος” (Κέδρος, 2011). Απέριττη ως όφειλε. Καίρια και αναπόφευκτη σαν το βήμα των νεκροπομπών. Επειδή πολλά οίδε άλγεα και νόστον ουκ έγνω ο ποιητής της: Φωτογραφία, ΙΙ, (σ.73). “Τώρα είναι πια / αυτή η παλιά φωτογραφία του γάμου σας / πιο πολλά χρόνια χήρα / απ' όσα παντρεμένη.” Κομψότητα, επιφανειακή ηρεμία, άσκηση μέσων αναζητώντας το ελάχιστο, μινιατούρες της φθοράς, το άλγος του ποιητή δεν σαρκάζει την υγεία απλώς θλίβεται με την υπερβολή της αισιοδοξίας της. Σαν τη μελαγχολική μουσική του Tino Rossi (σ. 56). Ή σαν αντηχήσεις των λεπταίσθητων θρήνων της Παλατινής Ανθολογίας. Εξάλλου εδώ το επίτευγμα του Βαρβέρη είναι ο ισότιμος (!) διάλογος όχι με τον Προπάτορα Ποιητή -όπως σχεδόν οι πάντες επιχείρησαν- αλλά με τη μητέρα του: Χαρίκλεια Π. Καβάφη, ϯ 4.2.1899 (σσ. 83, 84). “ ... τι τυχερή γυναίκα / στον θρήνο της προσήλθε / ένας Καβάφης.” Ο Γιάννης στάθηκε πολύ τυχεράκιας τελικά. Δεν υπήρξε μέρα που να μην τζογάρει τον θάνατό του. Έτσι, διαρκώς χάνοντας, δεν το κατάλαβε, όταν τελικά εκείνος προσήλθε. Έγειρε κομψά στο πίσω κάθισμα του ταξί καθ' οδόν για το πουθενά -εξαιρετικός στο ρόλο του περατάρη Αχέροντα ο ταξιτζής- και έτσι πεθαίνοντας λίγο πριν την Ομήρου γλύτωσε το κόμιστρο. Από κει και έπειτα όλα ήταν πιο εύκολα: Β' Νεκροταφείο (σ. 39). “Τέλη δημοτικά ζητάνε κάθε χρόνο / απ' το Νεκροταφείο / για τον ιδιωτικό μας τάφο. / Μικρό ποσό που πάντα θες / να το πηγαίνουμε μαζί / στο κοντινό ταχυδρομείο. / Ακραία νομοταγής / ευελπιστείς σε παρατάσεις.” Πάντα η μεγάλη ποίηση, από Ομήρου αρχομένη, γράφεται από τους νεκρούς για τους νεκρούς...
ΥΓ. Ο Γ.Β. ίσως είναι ο τελευταίος επίγονος του αστισμού του '50. Ένας μικρομέγαλος πιτσιρίκος που συνάντησε τον Τσέχοφ στο Λουτράκι, στα Μέθανα ή σε μια βεγγέρα στη Κυψέλη. Η σκηνογραφία της ποίησης του ξεκινάει από μια πολυθρόνα σε ένα μικροαστικό σαλόνι όπως ακριβώς και οι μεταφράσεις του στο Μένανδρο: Παπιγιόν, κολάρα, γραμμόφωνα, λινά τραπεζομάντιλα, καράφες με νερό, Σουγιούλ, Μπρασένς, φωτογραφίες-ενθύμια Χριστουγέννων στη πλατεία Συντάγματος, μαραζωμένος λυρισμός, Αλέξανδρος Μπάρας, Κώστας Oυράνης , savoir-mourir.
Αν έλθετε στη κηδεία μου
Θα έλθω κι εγώ στη δική σας.
Η ποίηση σαν διαδήλωση σε δυάρι, σαν σημαία σε ιδιωτικό χώρο, σαν σύντομο διαφημιστικό της αιωνιότητας...
Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011
Βομβίδια - Η ντροπή των διανοουμένων
Σκέφτομαι πως για λόγους αισθητικής και μόνο ο νέος πρωθυπουργός έπρεπε ν' αποκλείσει τον Άδωνι από την κυβέρνησή του.
Και να μας απαλλάξει από τους δυο αντιπροέδρους στο πλαίσιο της ίδιας λογικής.
Γελοίος και επικίνδυνος ο ΓΑΠ. Να φανταστείτε επέμενε στον Ρουμελιώτη.
Στους αποτυχημένους, εκτός του Μπεγλίτη που “είδε” πραξικόπημα και καρατόμησε την ηγεσία του στρατεύματος, βάλτε και τον “πρώην” επιτυχημένο” Χρυσοχοΐδη.
Ένας φαφλατάς επηρμένος επαρχιώτης, που δεν έκανε απολύτως τίποτε για την ανάπτυξη.
Αλλά βέβαια έχει βλέψεις για την ηγεσία του Πασόκ. Κι αυτός!
Η συνωμοσία των μετρίων.
Είναι παρήγορο πάντως -όταν δεν είναι απλώς ύποπτο -ότι αυτά που γράφαμε προ εικοσαετίας καταγγέλλοντας τον λαϊκισμό, τη φτήνια και τη λογική της αρπαχτής, τα γράφουν σήμερα, με τον ανάλογο στόμφο, μεγαλοδημοσιογράφοι -στηρίγματα του Συστήματος.
Το περίεργο πάντως είναι -και το ύποπτο επίσης- ότι όλοι αυτοί, αν και δημοσιογράφοι, δηλαδή κυνηγοί της είδησης και υπηρέτες της αποκάλυψης, απλώς σχολιάζουν αφ' υψηλού, μιλώντας γενικόλογα και βέβαια αποφεύγοντας τις ad hominem αναφορές, τις προσωπικές επιθέσεις.
Η κοινωνία, το πολιτικό σύστημα, οι ελίτ, τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, κλπ. Το συμπέρασμα είναι σαφές Είτε λόγω των αφεντικών τους, είτε εξαιτίας προσωπικών σχέσεων με την εξουσία, αποφεύγουν σαν τον διάβολο το λιβάνι τις προσωπικές επιθέσεις. Ως “διανοούμενοι” της γελοιότητας απλώς θεωρητικολογούν θηρεύοντας -τάχα- ύφος, εκφράζουν το spleen της εποχής κι έπειτα αποσύρονται στην Εκάλη όπου και κατοικούν για contemplatio.
Πχ οι πολιτιστικοί συντάκτες της Καθημερινής. Γράφουν για όλα γεμάτοι γενικόλογο λυρισμό πλην του Γερουλάνου, του βίου και των επιτευγμάτων του (ή, καλύτερα των μη επιτευγμάτων του) στο δραχμοφόρο ΥΠΠΟΤ. Που το είπαν έτσι για να ομοηχεί με το τζακπότ.
Τέλος, ας αναφερθούμε στους συνεργάτες-επιφυλλιδογράφους των εφημερίδων που, για να δουν τα κείμενά τους δημοσιευμένα, υφίστανται παντοίους εξευτελισμούς από τα μαντρόσκυλα της σύνταξης, πληρώνονται πενταροδεκάρες και, το κυριότερο, προσέχουν σαν τα μάτια τους να μην βλάψουν, έστω και άθελά τους, τα συμφέροντα της εργοδοσίας.
Γιατί αν τα βλάψουν, τότε σφαγιάζονται απότομα και μπαίνουν στην λίστα των προγραμμένων που διατηρεί κάθε εφημερίδα που σέβεται τον εαυτό της.
Ο ΔΟΛ υπήρξε πρωταθλητής στο είδος, η Καθημερινή και το Έθνος έπονται. Το δράμα των διανοουμένων του τόπου είναι πως για να υπάρξουν -νομίζουν- οφείλουν να έχουν την έγκριση του Ψυχάρη, του Μπόμπολα ή του Παπαχελά.
Απ' την άλλη, το Σύστημα παίζει συνεχώς Στέλιο Ράμφο, ο οποίος πάντως φθέγγεται αφελείς κοινοτοπίες με το ύφος του γκουρού της πατρίδας. Παιδιά προς θεού μη σπάσουμε τα αυγά.
Κι ας μην ξεχνάμε, ο Ράμφος είναι ο άνθρωπος που δίδασκε ελληνικά στον Forrest ΓΑΠ.
Τελικό συμπέρασμα: Την κυβέρνηση απαρτίζουν επαγγελματίες-τραπεζίτες, επαγγελματίες- λαϊκιστές, επαγγελματίες-πατριώτες.
Πρόκειται για μιαν έντιμη χαρτογράφηση του εθνικού μας πρόσωπο σήμερα.
Κι όσοι λένε για τον Βορίδη, ας μην ξεχνάνε τη Φώφη ή τη Ξινογιαννακο-πως τη λένε.
Ας μην ξεχνάνε Παπουτσή, Πάγκαλο ή Βενιζέλο.
Επειδή η πολιτική γελοιότητα του τόπου δεν έχει τέλος.
-Τι να σου κάνουν και οι ταλαίπωροι, υποτελείς διανοούμενοι;
Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011
Ρόλοι για ιδανικούς και δανεικούς Έλληνες
Στην αρχαία Αθήνα, οι παρασκευαστές του κωνείου εθεωρούντο μάγειροι ή εντολοδόχοι μιας συγκεκριμένης πολιτικής;
Και τότε και τώρα τέτοιοι “μάγειροι” ή “πολιτικοί” δεν τρώγονται με τίποτε.
Εμπρός Έλληνες! Με τραπεζίτη πρωθυπουργό να σώσουμε το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Μια πεταλουδίτσα η χώρα μας, που τα φτερά της προκαλούν χρηματιστηριακές καταιγίδες στη Ν. Υόρκη. Πάντως όσα συμβαίνουν στον τόπο είναι απλώς η τελευταία πράξη ενός πολιτικού δράματος που ξεκίνησε τη Μεταπολίτευση και τώρα ολοκληρώνεται. Κι είναι σπάνιο να βλέπεις να ξετυλίγεται εμπρός σου, σαν σε τηλεοπτικό live, την κατάληξη μιας ολόκληρης εποχής. Τους τίτλους τέλους μιας παράστασης την οποία δεν συγκροτούν πολιτικοί, πολιτικές, άνθρωποι με σάρκα και οστά αλλά μόνον ρόλοι. Μάσκες χωρίς πρόσωπα. Ο Forrest Γ.Α.Π. έπαιξε με ανέμπνευστο τρόπο τον ρόλο του πρωθυπουργού που θέλει αλλά δεν μπορεί να σώσει την πατρίδα-παρτίδα, πανικόβλητος ενώπιον των ευθυνών του. Ο Πάγκαλος ξεκίνησε ως ο χαριτωμένος μπουνταλάς που λέει δυσάρεστες αλήθειες -στο ρόλο αυτό είχε διαλάμψει παλαιότερα ο Στέφανος Μάνος- για να καταλήξει σε βωβό πρόσωπο που τρώει επί σκηνής και για αυτό δεν μιλάει. Ο Σαμαράς είναι ο μοναχικός καβαλάρης που επιστρέφει από τα παλιά και θέλει να πάρει πολυκαιρισμένη εκδίκηση ισορροπώντας ανάμεσα στο φιλμ νουάρ και το μπουρλέσκ -κυρίως λόγω των συμβούλων του. Ενώ ο αντιπρόεδρος Βενιζέλος τα παίζει όλα για όλα, θέλει τα πάντα τώρα, γεννήθηκε -νομίζει- για αυτό αφού δικαίως είναι πρωταγωνιστής φιλμ του μυαλού του “Ο τυχοδιώκτης των 5 Ηπείρων”. Οι υπόλοιποι ρόλοι είναι κομπάρσοι που ονειρεύονται όμως να γίνουν σταρ, έχουν μάθει τις ατάκες τους, τις λένε μηχανικά, ακόμα και ο θυμός τους είναι τεχνητός, και έπειτα πηγαίνουν σπίτια τους για να ονειρευτούν τι καλά που θα ήταν αν έπαιζαν σε άλλο έργο. Γιατί περί αυτό πρόκειται. Όλοι, δυστυχώς, παίζουν σε λάθος έργο παρασυρμένοι από έναν σκοτεινό σκηνοθέτη που όμως βλέπει πολύ μακρυά και φιλοδοξεί πρωτίστως να τους γελοιοποίησει ενώπιον της Ιστορίας· οψέποτε έρθει η ώρα. Λόγια, πόζες, μούτες, μονόλογοι, διάλογοι, υποκλίσεις, φάλτσες άριες και ρετσιτατίβα της συμφοράς ιδού το πολιτικώς ομιλείν και το πολιτικώς πράττειν. Απλώς και η εκφώνηση μόνον των ονομάτων τους μπορεί πια να δημιουργεί κλαυσίγελο και χάχανα στο κοινό. Τα ονόματα τους δηλαδή σαν ατάκες επιθεώρησης. Ας το επιχειρήσουμε: Παπουτσής! Πρωτόπαπας! Άδωνις! Ρέππας! Χυτήρης! Αβραμόπουλος! Σπηλιοτόπουλος! Μιλένα! Λιάνα! Ροντούλης! Ευθυμίου! κλπ. Η αλήθεια πάντως είναι πως όσο ευθυμήσαμε, ευθυμήσαμε. Τώρα la commedia e ja finita, τα παρασκήνια αδειάζουν, οι ηθοποιοί βγάζουν τις περούκες και τις μάσκες τους. Και στο ημίφως της πλατείας απλώνεται ανησυχητική σιωπή. Και τώρα τι κάνουμε; Οι ρόλοι ήταν μια κάποια λύσις. Τώρα πίσω από την αυλαία καραδοκεί ο σκοτεινός σκηνοθέτης.
Αφήστε που ο από μηχανής θεός Βενιζέλος γκρεμίστηκε από το θεολογείον λόγω -πολιτικού- βάρους.
Ποιητές κατ' επάγγελμα και νεροκουβαλητές εκδοτών με πολλά “θ” στην υπογραφή τους αφού έγλειψαν αισχρά τον Γιωργάκη, την Άντα, τον έρημο φίλο Γερουλάνο που ούτε έχει καταλάβει ακόμη τίποτε απ' όσα γίνονται, παραμένουν τώρα χωρίς δουλειά. Δεν τους φοβάμαι όμως. Όλο και κάποια νέα γνωριμία θα κάνουν έτσι ώστε οι επιφυλλίδες τους στα ΝΕΑ να μην χάσουν το άρωμα της επικαιρότητας. Πως σας φαίνεται τι όνομα “Χρύσανθος”; Δεν μυρίζει αρκούντως;
Σαν συμφορά μου ζω το Mega και το Sky
Σαν έκπτωση από μια χάρη πρωτινή
Σε κάθε φράσης σας κυμάτισμα από κάτω
Να κρυφακούω τον Σολωμό ή τον Λασκαράτο
Σαν καταδίκη την επίπεδη φωνή
Ωϊμέ- του Χατζηνικολάου και της Στάη
Νίκος Φωκάς, 1994
Να ο ορισμός της (κάθε) τέχνης: Παίρνουμε σκύβαλα και τα μεταμορφώνουμε σε χρυσάφι μέσα από μιαν ιερή αλχημεία. Παίρνουμε ψίχουλα και τα φτιάχνουμε άρτο της ζωής, παίρνουμε «ενθύμια φρίκης» κι αυτά γίνονται από αλγηδόνες λαμπηδόνες. Κι έτσι αντέχουμε γύρω τον πόνο των ανθρώπων και των πραγμάτων· έτσι αντέχουμε τη γελοιότητα ή την κτηνωδία τους. Τυχεροί ή άτυχοι λοιπόν οι «πρωταγωνιστές» του ανωτέρω ποιήματος που έγιναν «υλικό» για να παρασκευαστεί τέτοια ποίηση από έναν τεχνίτη του είδους; Ούτε τύχη ούτε ατυχία· απλώς λειτούργησε εκείνος ο αδήριτος νόμος της έκφρασης που απαιτεί να τακούν τόνοι λέξεων για να παραχθεί ένα γραμμάριο ποίησης· αλλά και δικαιοσύνη γιατί σ' αυτή τη διαδικασία της τήξης κύρια ονόματα και ουσιαστικά γίνονται ένα. Έστω κι αν η τρέχουσα συγκυρία φουσκώνει κάποια μπαλόνια και ξεφουσκώνει μερικά άλλα. Το μυστικό είναι να ζούμε το τώρα. Να ενεργούμε υπό το βλέμμα της αιωνιότητας· μόνο και μόνο επειδή είμαστε αναπόδραστα θνητοί.
«Όταν δουλεύεις συνεχώς, δεν μπορείς να βγάλεις λεφτά»
Γιου Ντάι Σουν*
Δεν κατάλαβα! Γιατί είναι μεμπτό όταν έχεις φάει τα είκοσι καλύτερά σου χρόνια ως υπουργός ιδρώνοντας για την ευημερία του λαού, να μην φας και αστακό εν Παρισίοις τρώγοντας τα δεδουλευμένα σου μαζί με χαβιάρι και νυμφευόμενος όποιαν γουστάρεις, που να πάρει; Στο κάτω κάτω επειδή είμαστε σοσιαλιστές, δεν σημαίνει ότι είμαστε και λιγούρηδες. Για αυτό και κατοικούμε στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Άσχετοι, ε άσχετοι! Ακούς εκεί πρόκληση ένας γάμος, ένα μυστήριο! Ακούς εκεί, έχουμε χάσει την επαφή με την πραγματικότητα και το πολιτικό ήθος. Ξου ρε Λάκη! Υπάρχει πιο απτή πραγματικότητα από την πραγματικότητα του πλούτου και της επίδειξης; Άλλωστε αν δεν δείχνεις ότι έχεις λεφτά, ποιος ο λόγος να τα μαζεύεις;
* Ιάπωνας αθλητής του σούμο που πάσχει από AIDS. (Να μην συγχέεται με τον φίλο του Γιου Ντάι Σουν Του).
Αθάνατη, ευσυγκίνητη Ελλάς! Ένα εργοστάσιο κλείνει ή μια βιοτεχνία και στο χώρο τους ανοίγουν ένα ξενυχτάδικο ή ένα καφέ μπαρ. Παντού από άκρον απ' άκρου εις άκρον στον ευλογημένο τούτο τόπο είναι απλωμένα τραπεζοκαθίσματα και χυμένη σ' αυτά η εύελπις νεολαία μας πίνοντας φραπόγαλα. Η τιμή του καφέ αυξάνει δραματικά, αλλά η εμμονή της φυλής στις αραχτές παραδόσεις της παραμένει αταλάντευτη. Ώρες επί ωρών οι μερακλήδες έχουν πιάσει τις καρέκλες σταυρωτά και το φιλοσοφούν. Είναι βλέπετε και η ανεργία που ωθεί τον κόσμο στο επιτήδευμα του φραπέ, έτσι ώστε οι ταλαίπωροι γονείς να έχουν κόψει ειδικό, μηνιαίο επίδομα στα τέκνα και τα τεκνά τους. Κατά τα άλλα όλο και κάποια εθνική νίκη θα επισυμβεί - ποδόσφαιρο και τα συναφή ώστε να ξεχυθούν οι συγκινημένοι συμπατριώτες μας στους δρόμους εγκαταλείποντας προς στιγμήν τις πολυθρόνες. Τα ειδικά αυτά μαγαζιά με τα σμήνη των τραπεζοκαθισμάτων απλώνονται από την παραλιακή ως την Κηφισίας από το Νέο Ηράκλειο ως το Μπουρνάζι και από τα Χανιά στην Καβάλα χωρίς καμία περιστολή. Τι ωραία σημειολογική εικόνα! Να κλείνει ένας χώρος παραγωγής και να ανοίγει μια επιχείρηση φραπέ. Βλέπετε, είναι πολλά τα επιδόματα αδέλφια. Τώρα θα με ρωτήσετε ποιος παράγει και τι σ' αυτόν τον ευλογημένο, υπερχρεωμένο πλην περήφανο, τόπο. Ειλικρινά δεν θέλω να σας γελάσω. Πάντως παράγουμε πολλούς -τηλεοπτικούς- καφέδες, μουσακάδες και πιλάφια γενικώς, καθώς το fiction είναι πραγματικότητα και η πραγματικότητα fiction.
ΕΛΛΑΣ – ΒΕΓΚΑΣ δηλαδή! Αυτό είναι το προσομοίωμα που πλασάρεται από τα ηλεκτρονικά μέσα ως πρόσωπο της πατρίδας με τα ανθρωποειδή, άφυλα αλλά κυρίως άφιλα, που περιφέρονται στις γυάλινες πίστες ως ιδανικοί -ή μήπως δανεικοί;- Έλληνες. Αυτούς που οι πιτσιρίκοι με το μπουκωμένο από χάμπουργκερ στόμα και τα μπουκωμένα από Φοίβο remix αυτιά πρέπει να θαυμάσουν και στη συνέχεια να μιμηθούν. Μπουκωμένα μάτια. Σκεφθείτε έναν προς έναν όλους αυτούς τους οποίους αφήνετε κάθε μέρα να κυκλοφορούν ασύδοτοι σπίτι σας λέγοντας άρρητα αθέμιτα σε τρισβάρβαρα ελληνικά, τα οποία ρουφάνε πάντως ως μάννα εξ ουρανού οι άμοιροι ελληνικών βλαστοί σας. Μετρήστε τους ψύχραιμα και βαθμολογήστε τους. Τι αξίζουν, αλήθεια, μακριά από την τηλε-άλω και την τεχνητή χρυσόσκονη που τους χαρίζει το μέσον; Απλώς μηδενικά, πολύ κατώτερα, γιατί είναι πεινασμένα για κέρδος και εξαρτημένα από το ναρκωτικό της προβολής, από το μέσο Έλληνα που και ευπρεπής είναι και καχύποπτος προς όλο αυτό το φωνασκούν σούργελο. Απλώς δεν έχει πολλές επιλογές και έχει και το χτικιό της συνήθειας, της εύκολης, άνευρης, παθητικής διασκέδασης. Αυτό γνωρίζοντας κι εκείνοι, κατεβάζοντας συνειδητά τον πήχη κάθε χρόνο και περισσότερο μένουν πιστοί στις εντολές των αφεντικών τους.
Κάποτε λέγαμε “μολών λαβέ”, στον τόπο αυτό. Σήμερα το μεταφράσαμε σε Cash and Carry και πορευόμαστε αμέριμνοι ανατρέφοντας προγλωσσικούς γραικύλους ή τεχνοκράτες εκσυγχρονιστές.
Σ'ένα δημοτικό των ΗΠΑ ζητήθηκε από τους μαθητές να ζωγραφίσουν ένα κοτόπουλο. Κι αυτοί το σχεδίασαν με τη ζελατίνα· του σούπερ μάρκετ...
Απόλυτα ικανοποιημένος από το Σύστημα Υγείας, την απονομή Δικαιοσύνης, την αξιοκρατία, την Παιδεία, την τηλεόραση, τις φορολογικές μεταρρυθμίσεις, την κοινωνική πρόνοια, τις ευκαιρίες εργασίας, το Ασφαλιστικό, το δημοκρατικό ήθος και την αποτελεσματικότητα της Αστυνομίας, το υψηλό, τέλος, επίπεδο των κρατικών υπηρεσιών, αλλά και την εξάπλωση των δραστηριοτήτων τού, επίσης κρατικού, τζόγου..., είμαι έτοιμος να ξαναψηφίσω όσους μου επιδαψίλευσαν την ανωτέρω ποιότητα ζωής.
Μήπως είμαι ο ορισμός του μαλάκα; (Με την καλή έννοια). Καλή τους χώνεψη!
*Οι φωτογραφίες είναι από τον Γκοοόρτσος Γκοοόρτσος http://www.facebook.com/gortsosgortsos?sk=wall
Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011
Η πορεία
“… Η πορεία ξεκίνησε σαν χείμαρρος, κινούμενη από παλμό ,ωθούμενη από τα νέα μέτρα της κυβέρνησης. Στην πρώτη γραμμή διέκρινα τον Μάκη, δεν ξέρω τι δουλειά κάνει, τόσα χρόνια συνδικαλιστή τον ξέρω. Δίπλα του η ξαδέρφη μου η Μάρθα από τα 37 της συνταξιούχος, γιατί είχε κλείσει 15ετία στον Ευαγγελισμό με ανήλικο τέκνο. Μαζί της η φίλη της η Στέλλα, που 30 χρόνια τώρα έπαιρνε σύνταξη σαν άγαμη θυγατέρα. Παραδίπλα ο Στάθης, η εθελουσία από τον ΟΤΕ του είχε αποφέρει 120.000 ευρώ και τώρα αγωνιζόταν στο ψάρεμα. Μαζί και ο Κώστας 46 χρονών, πυροσβέστης, που έχει καταθέσει εδώ και ένα μήνα τα χαρτιά του για σύνταξη (είχε προλάβει να κατοχυρώσει, λέει) και περιμένει και κάποιο χοντρό εφάπαξ. Και από κοντά τα δυο αδέρφια: ο Στέλιος, που του είχε βάλει το κόμμα τα 2 παιδιά στο Δημόσιο, και ο Γρηγόρης, που έπαιρνε τα έργα του Δήμου υπερτιμολογημένα λόγω γνωριμιών. Πίσω, στην δεύτερη σειρά, ακολουθούσε ο Γιάννης, πατέρας: εδώ και κάτι μήνες έκανε εξάσκηση του νέου νόμου περί άδειας πατρότητας στο Δημόσιο, αγκαλιά με την γυναικά του την Μάρω, που με τρεις γέννες είχε να πατήσει στην δουλειά της 3 χρόνια. Και από κοντά ο Μιχάλης Π . εργολάβος με συνεργείο 27 ανασφάλιστους αλλοδαπούς και -3 Έλληνες.. Στα δεξιά τους ο Λάκης: φοιτητής ετών 32, παρέα με τον Γιώργο, γιατρό, τον επονομαζόμενο και "ταχυδρόμο" από τα φακελάκια. Μαζί τους και ο Θόδωρος, γιατρός του ΙΚΑ, που στο ιδιωτικό του ιατρείο δεν έκοβε ποτέ του αποδείξεις, με τον Κυριάκο της Εφορίας, που δεν είχε δει ποτέ του παράβαση τα τελευταία 6 χρόνια... Και φυσικά δεν θα έλειπε και ο Βασίλης, λιμενικός, πρώτος ταβλαδόρος στο τελωνείο. Να και ο Μηνάς, που είχε ξεχάσει πότε έκοψε το τελευταίο του τιμολόγιο, μαζί με τον Ορέστη επιδοτούμενο χρονιά αγρότη, που δεν ήξερε πού ήταν τα κτήματα του. Δες και τον Φόντα, υπάλληλο στο γραφείο προμηθειών του κρατικού Νοσοκομείου που έστηνε τους διαγωνισμούς μαζί με τους ιατρούς με τεχνικές προδιαγραφές δοσμένες από προμηθευτές για την προμήθεια εξοπλισμού κατά 700% ακριβότερου, που έφτιαξε 2 σπίτια στη Τζιά για τα παιδιά του. Κοίτα και τον Νίκο από το ΙΚΑ που ζήτησε και του έδωσαν την προηγούμενη εβδομάδα αναρρωτική άδεια, για να μην χαλάσει την κανονική, για να πάει να δει τον Ολυμπιακό στην Ευρώπη. Όλοι μαζί με άλλους τόσους σήκωσαν τα χέρια ψηλά και με σφιγμένες τις γροθιές βροντοφώναξαν, "Κάτω τα χέρια από τα ΛΕΦΤΑ ΜΑΣ !" Ο Στέφανος, αδερφικός μου φίλος, άνεργος οικοδόμος με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια: "-Ρε, Κώστα, εμείς εδώ τι κάνουμε?" Έλα, ντε!"
Το ανωτέρω κείμενο το έλαβα ανυπόγραφο μέσω e-mail και το αναδημοσιεύω.
Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011
Βομβίδια πολιτικής αφασίας
Μολών λαβέ Έλληνες! Εμπρός να σώσουμε το παγκόσμιο οικονομικό Σύστημα με πρωθυπουργό έναν διεθνή τραπεζίτη.
Ο Αντώνης Μανιτάκης το είπε ξεκάθαρα: Η νέα δανειακή σύμβαση εμπεριέχει όλα τα μνημόνια. Τα πριν και τα επόμενα. Κυρ Αντώνη μου.
Πόσες αδελφές χρειάζονται για να κατασκευαστεί ένας σωστός άνδρας; Σύμφωνα με τον Antenna πέντε.
Πάλι καλά και συγχαρητήρια για την εκπομπή σας. Κύριε Ψινάκη γιατί δεν πήρατε τον κ. Κακλαμάνη στην ομάδα; Θα έδενε.
Πόσοι αρχηγοί χρειάζονται για να διαπραχθεί μια πολιτική κωλοτούμπα; τουλάχιστον δυο, σύμφωνα με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Μέχρι τώρα οι πολιτικές αποφάσεις παίρνονταν σε πραγματικό τηλεοπτικό χρόνο. Τώρα παίρνονται και σε πραγματικό χρηματιστηριακό...
Ήγουν πολιτική απόφαση έχουμε όταν χάσει την υπομονή του ο Πρετεντέρης κι όταν ανοίξει το χρηματιστήριο του Χονγκ-Κονγκ.
Πως σας φαίνεται ο King Kong για μελλοντικός πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας; Θα ήταν πολύ θεαματικό.
Μια πεταλουδίτσας είναι η Ελλάδα τελικά. Χτυπάει εδώ τα φτερά της και σείεται το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα στη Ν. Υόρκη.
Ελλαδάρα ολέ! Τότε Μαραθώνες, σήμερα Μνημόνια και Marathon Project που θα έλεγε και ο Γερουλάνος. Το παν είναι να είσαι πάντα στη μόδα.
Πρώτη είδηση στο CNN. Ποιος είσαι ρε Χρύσανθε, ποιος είσαι ρε Μιχελάκη! Αντώνη, μοιάζεις του Johnny Depp. Στις μεταμορφώσεις!
Τηλεοπτικό θαύμα! Οι Λυριτζής-Οικονόμου και Πορτοσάλτε τρώνε on air το Becel Proactiv τους.
Όταν η Δημοσιογραφία παντρεύεται το κιτς, η δεοντολογία το... Σκάι από το παράθυρο της ενημέρωσης.
Δυο εκπληκτικές παραστάσεις στο Εθνικό θέατρο! Στον “Βασιλικό” μεγαλουργεί ο Ευαγγελάτος, στο “Κόκκινο βράχο” γοητεύει η Πατεράκη. Μπράβο στον Χουβαρδά!
Ελάτε τη Τετάρτη 9/11 στις 5μμ στο φουαγέ της ΕΛΣ με ελεύθερη είσοδο. Θα μιλήσουμε για το Ρομαντισμό στην όπερα, τη ζωγραφική και την... πολιτική. Στο πιάνο ο Νίκος Ξανθούλης.
Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011
LA TERRA TREMA
Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, η Ν.Δ. είναι υπέρ της νέας δανειακής σύμβασης αλλά εναντίον του Μνημονίου;
Γεια σου Αντώνη, γεια σου Χρύσανθε με τα ωραία σας!
Επίσης είμαστε υπέρ του νέου Δανείου για να σωθούμε και εναντίον του Γιωργάκη που το πέτυχε για να μας σώσει;
Η εθνική μας σχιζοφρένεια δε θα χρεοκοπήσει ποτέ!
Δεν θέλαμε, λέει, τον Γιωργάκη γιατί δεν έχει αξιοπιστία στο εξωτερικό.
Ομοίως όπως δεν έχουν καμία αξιοπιστία οι Μέρκελ-Σαρκοζί στο εσωτερικό τους ενώ λοιδορούνται διεθνώς.
Η εθνική μας παράνοια πάντως χαίρει άκρας υγείας! Και μακροημερεύει...
Η Ν.Δ. πάλι, λέει, ότι δέχεται το Δάνειο αρκεί να μην αμφισβητεί την εθνική μας κυριαρχία. Λέει!
Ξέρετε, αυτήν για την οποία αποφασίζουν σε καθημερινή βάση εδώ και χρόνια στις Βρυξέλλες.
Ή, αυτήν που παρακολουθούσε η πρεσβεία των ΗΠΑ μέσω της Vodafone υποκλέπτοντας τα τηλέφωνα του Κωστάκη και των υπουργών του.
Πώς λεγόταν εκείνος ο δυστυχής που τον “αυτοκτόνησαν” τότε; Μάθαμε τι έγινε η δικογραφία; Αξέχαστα χρόνια εθνικής υπερηφάνειας!
Δηλαδή τώρα θα μας σώσουν οι Σαμαράς-Βενιζέλος; Ζήτω που... σωθήκαμε.
Σε ένα πάντως είμαστε τυχεροί: Παρακολουθούμε την Ιστορία να γράφεται ενώπιον μας σε live αναμετάδοση. Τώρα ποιος το καταλαβαίνει, αυτό είναι άλλη ιστορία.
Όλα πλέον είναι ρόλοι σε μια αποτυχημένη παράσταση τις οποίας πέφτουν πια οι τίτλοι του τέλους.
Κκ. Ψυχάρη μου, Πρετεντέρη μου, Καψή μου, Φυντανίδη μου, Κύρτσο μου, Χατζηνικολάου μου, Πορτοσάλτε μου, Τσίμα μου, Παπαχελά μου και κκ. Στάη μου και Τρέμη μου. Ξαναδείτε παρακαλώ την ταινία για επιμόρφωση “La terra trema” του κόκκινου κόμη Visconti (Μεγάλο βραβείο φεστιβάλ Βενετίας, το σημαδιακό 1948).
Ξέρουν άραγε οι κκ. Κωστάκης, Γιωργάκης, Αντωνάκης, Βαγγελάκης, τι έγινε το 1948;
Ας το μάθουν έγκαιρα γιατί μπορεί και να ξαναγίνει!