Η εποχή της βαρβαρότητας ή Η βουλή σαν σκουπιδότοπος

Φωτό Θ. Λιανόπουλου

Πολιτισμός και Παιδεία, η μόνη απάντηση στον πολιτικαντισμό

Τι νόημα έχει πια να γράφει κανείς κείμενα ή να διατηρεί blog γνώμης; Πέρασε ανεπιστρεπτί ο καιρός που τα κείμενα μπορούσαν να αλλάξουν κάτι στον κόσμο. Τώρα κυριαρχεί η προγλωσσική βαρβαρότητα των εικόνων.

Πριν δέκα χρόνια κυκλοφορούσα ένα βιβλίο που λεγόταν «Ο Πολιτισμός στην εποχή της Μελαγχολίας». Πέρασε απαρατήρητο τότε μέσα στο κλίμα της διατεταγμένης ευτυχίας και της ξεχειλωμένης ευφορίας εν όψει Ολυμπιακών Αγώνων και γενικευμένης ρεμούλας. Και να σκεφτεί κανείς πως επρόκειτο για επιλογή κειμένων δημοσιευμένων στο «Αντί» από το τέλος του ’90. Προφητείες αυτοεκπληρούμενες επειδή όλοι μεν έβλεπαν αλλά ελάχιστοι μιλούσαν.

Σήμερα θα χρησιμοποιούσα τον τίτλο «Η εποχή της βαρβαρότητας», αν θα ήθελα να βγάλω ένα βιβλίο. Που δεν θέλω. Που δεν έχει πια κανένα νόημα, σ’ έναν τόπο που καταρρέει αναπολόγητος ενώ η ηγεσία του, αλλού νυχτωμένη, περί άλλα τυρβάζει. Όπως και οι εθνοπατέρες του σ’ αυτή τη βουλή-σκουπιδότοπο με την αισθητική της Χ.Α. να δίνει τον τόνο. Επίσης με τους βουλευτές-«νούμερα», τους ανύπαρκτους, τους βολεμένους, τα λαμόγια. Μα πάνω απ’ όλα με τους στυγνούς επαγγελματίες, δεξιούς ή αριστερούς. Οι οποίοι εισπράττουν περί τα 8.000 ευρώ μηνιαίως, έχουν διορίσει όλο τους το σόϊ με ανάλογους μισθούς -οι υπάλληλοι της βουλής παίρνουν ακόμη!!! 300.000 ευρώ εφάπαξ-, και οι οποίοι θεωρούν λαϊκισμό να υποστούν έστω και μια μικρή, συμβολική μείωση. Ενώ ο ανεκδιήγητος πρόεδρός τους κ. Μεϊμεράκης υποστηρίζει σοβαρά ότι δεν τίθεται κανένα ηθικό ή πρακτικό θέμα κι ότι όποιος βουλευτής δεν επιθυμεί, μπορεί να μην εισπράττει τα ποσά που δεν χρειάζεται (sic). Τόσο απλά, τόσο ηθικά και μάλιστα σε μια στιγμή που ο υπόλοιπος κόσμος βρίσκεται σε απόγνωση λόγω απολύσεων, υπερφορολόγησης, ανεργίας, υπερχρεωμένων δανείων κ.λ.π.

Δείτε τους στο κοινοβούλιο: Αστεία, γελάκια, πόζες, μούρες, αφασία. Δείτε τους στις τηλεοράσεις: Ιταμότητα, γελοιότητα, αμάθεια, κουτσαβακισμός. Επειδή Ταμήλο και Ραχήλ δεν διαθέτουν μόνο η Ν.Δ. ή οι ΑΝ.ΕΛ. Λόγω συγκυρίας σ’ αυτή τη βουλή έχει μπει κάθε καρυδιάς καρύδι. Με αποκορύφωμα τους Χρυσαυγίτες. Οι οποίοι βλέπουν τα ποσοστά τους να μεγαλώνουν αφού το πολιτικό σύστημα ακόμη δεν βρήκε το θάρρος ν’ αποκαθαρθεί. Κι αφού ως μόνοι αποδιοπομπαίοι κρίνονται οι Τσοχατζόπουλος, Μαντέλης και Παπαγεωργόπουλος. Άντε και ο Βουλγαράκης. Θα μου πείτε πως παλιότερα ήσαν βουλευτές η Σελήνη και ο υπαστυνόμος Θεοχάρης του Φωσκόλου, ο Ανατολάκης του Καρατζαφέρη. Ναι, αλλά σήμερα το τίποτε αναβαθμίστηκε σε λογής Παναγιώταρου.

Δηλαδή η Ελλάδα, κατά τ’ άλλα, βάφεται σταθερά φαιόχρους έως μαύρη επειδή οι πολιτικοί της αδυνατούν να κοκκινίσουν από ντροπή. Οι πάντες έχουν ευθύνη πλην αυτών. Αν και νομίζω, προσωπικά, ότι ένας και μόνο απλός νόμος θα μπορούσε να αναστρέψει το υπάρχον κλίμα υπέρ της Χ.Α. Εξηγούμαι: Μείωση των βουλευτών από 300 σε 150. Τόσοι φτάνουν. Μείωση των αποδοχών τους στο ήμισυ. Μείωση του αριθμού των εργαζομένων στη βουλή στο ήμισυ. Μείωση του προϋπολογισμού της βουλής στο ήμισυ. Να μην επιτρέπεται στο ίδιο πρόσωπο η εκλογή πέραν των 2 θητειών. Να μην συνταξιοδοτούνται οι βουλευτές από το κοινοβούλιο αλλά απ’ την κύρια εργασία τους. Να μην τους παραχωρείται δωρεάν αυτοκίνητο αλλά μόνο έξοδα μετακίνησης. Αυτά τα μέτρα θα ήσαν ένα αντίδωρο προς τα εκατομμύρια των πολιτών που δοκιμάζονται επί χρόνια χωρίς να φταίνε. Ή, τουλάχιστον, χωρίς να έχουν ίδιες ευθύνες με τους νομοθετούντες εθνοπατέρες.

Οι Ιταλοί και οι Ισπανοί πολιτικοί πήραν αυτοβούλως ανάλογα μέτρα ώστε να τονωθούν οι δημοκρατικοί θεσμοί και ν’ αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων προς αυτούς τους ίδιους και προς τους θεσμούς.

Εμείς γιατί όχι; Δεν μας ενοχλεί η σαπίλα; Δεν μας πνίγει η πτωμαΐνη; Δεν βλέπουμε τα χειρότερα που έρχονται; Είναι δυνατόν να παραμένει αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ο σκοτεινότερος και επικινδυνωδέστερος πολιτικός της Μεταπολίτευσης;

Ο ΣΥΡΙΖΑ, πολύ σωστά, τον εγκαλεί και μάλιστα πολύ τεκμηριωμένα, για το αηδιαστικό σκάνδαλο των υποβρυχίων που ακόμα παραμένει ανεξιχνίαστο. Αυτό αποτελεί έναν, πάντως, μόνο σκελετό από τους πολλούς που κρύβονται στους φοριαμούς του κοινοβουλίου. Και η Βουλή των Ελλήνων, σ’ αυτή την εποχή της βαρβαρότητας, δεν νομοθετεί, δεν παράγει πολιτική έχοντας εκχωρήσει τις αρμοδιότητες της, είτε στις υπουργικές αποφάσεις, είτε στις ντιρεκτίβες των Βρυξελλών. Ως βουβό μνημείο μιας άλλης εποχής. Ως Μαυσωλείο στο οποίο εγκαταβιούν ζόμπι που τρέφονται από το αίμα μας.

«Βοήθεια» που θα έλεγε και η Ζωή.

Σύγχρονη τέχνη «Προσφορά» για το Αρχαιολογικό Μουσείο

Άρθρο της Καθημερινής 26/11/2013

University of Westminster

Η Ηλέκτρα Καλούδη φοιτήτρια του Πανεπιστημίου του WESTMISTER στο 2^ο έτος του Τμήματος PUBLIC RELATIONS στα πλαίσια του μαθήματος DIGITAL PR πήρε την πρωτοβουλία να σχεδιάσει καμπάνια, με σκοπό να προκαλέσει το ενδιαφέρον Ελλήνων καθηγητών, γονιών και μαθητών, ως προς τις δυνατότητες που παρέχει το συγκεκριμένο Πανεπιστήμιο για φοίτηση σε άτομα με μαθησιακές δυσκολίες και κινητικά προβλήματα.

Η Ηλέκτρα στην εργασία της παρουσιάζει αναλυτικά σε υποψήφιους φοιτητές με ειδικές ανάγκες, τους ειδικά διαμορφωμένους χώρους και τις δυνατότητες και διευκολύνσεις, που τους παρέχει το Πανεπιστήμιο, καθώς και το ειδικευμένο διδακτικό προσωπικό του.

ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΤΕ κ. ΑΡΒΑΝΙΤΟΠΟΥΛΕ

"Ο Δάσκαλος", από το μουσείο του Θ. Παπαγιάννη στο Ελληνικό Ιωαννίνων

-Ποιος είναι ο νέος ορισμός της υποκρισίας;

-Να μην χαθεί το εξάμηνο!

Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο δωρεάν και το τζάμπα; Νομίζω ότι υπάρχει και δεν είναι μόνο αισθητικού επιπέδου. Το τζάμπα κοστίζει πολύ ακριβά. Για παράδειγμα το δημόσιο πανεπιστήμιο θεωρείται μεν ότι παρέχει δωρεάν παιδεία ως δημοκρατικό και κοινωνικοπολιτικό κεκτημένο αλλά στην πράξη αποθεώνει το “τζάμπα”, δηλαδή λειτουργεί ως προϊόν πολιτικάντικου συμβιβασμού και διαρκών εκπτώσεων σύμφωνα με τις οποίες οι καθηγητές υποκρίνονται ότι διδάσκουν και οι φοιτητές ότι διδάσκονται αλλά στην ουσία και οι δυο πλευρές ενδιαφέρονται για τις νομιμοποιητικές αμφοτέρων, εξετάσεις και για την θεατρικότατη παροχή πτυχίων άνευ αντικρίσματος. Όσοι μάλιστα αγωνίζονται ηρωικά -και είναι πολλοί- για ένα τέτοιο “δωρεάν και δημόσιο πανεπιστήμιο” ανοίγουν τον αναπόφευκτο δρόμο στο ιδιωτικό το οποίο πια φαντάζει ως η πιο ρεαλιστική λύση και για γονείς και για φοιτητές. Τόσο έχει ευτελισθεί δυστυχώς η ακαδημαϊκή διαδικασία με τα τελευταία άθλια γεγονότα να είναι άλλη μια απόδειξη αυτού του ευτελισμού. Μετά από τρεις μήνες αδράνειας και παράλυσης, όλοι μοιάζουν ευτυχείς με τις εξελίξεις παρότι μια ακόμη χρονιά χάθηκε γελοιωδώς πριν καν αρχίσει.

Ο υπουργός παιδείας, μετά από απίστευτες κωλοτούμπες, ολιγωρίες, φαρισαϊσμούς, πήρε τα πάντα πίσω και, αντί να παραιτηθεί ως αποτυχών -κυρίως γιατί διέλυσε το νόμο Διαμαντοπούλου-, επιχαίρει προφανώς διότι διατήρησε αλώβητες τις πανεπιστημιακές κλίκες, δεν αξιολόγησε ως όφειλε τους εργαζόμενους στα ΑΕΙ, νομιμοποίησε τους “παραθυράτους” και υποβίβασε τους προσοντούχους, ακύρωσε στην πράξη τα, δικά του, συμβούλια σχολών και συνέχισε το διοικητικό μεσαίωνα των πανεπιστημίων, συναλλασσόμενος με τους φοιτητοπατέρες-πρυτάνεις τους των οποίων τη θητεία και επιμήκυνε. Ούτε κάθαρση των οικονομικών σκανδάλων, ούτε ορθολογική διαχείριση, ούτε εξάλειψη του νεποτισμού, ούτε απόδοση λογαριασμών, ούτε αξιολόγηση, ούτε στοιχειώδης αξιοκρατία. Απλώς μικροσυναλλαγές και μάλιστα εις βάρος των αληθινά αξίων. Και μόνο για αυτά ο υπουργός θα έπρεπε να παραιτηθεί αμέσως. Επειδή χρεώνεται με μια τεράστια αποτυχία εις βάρος χιλιάδων πολιτών. Ή, έστω, να τον παραιτήσουν. Ιδιαίτερα μετά τη φαεινή του ιδέα-νομοθετική ρύθμιση περί σωτηρίας του εξαμήνου και δικαιώματος των διπλών εξετάσεων τον Φεβρουάριο η οποία υποβιβάζει στο μη περαιτέρω τα ΑΕΙ μεταμορφώνοντάς τα σε ταχυδρομεία αποστολής πτυχίων. Ενώ καταντά τα πτυχία άνευ αντικειμένου κουρελόχαρτα.

Το τζάμπα λοιπόν και η αισθητική του επικράτησαν πλέον πανηγυρικά. Το τζάμπα κοστίζει πολύ ακριβά. Μοιάζει κανείς να μην έχει χάσει τίποτε σε αυτήν την αφασική κοινωνία των συμβολικά τζαμπατζήδων. Μπακάλικες λογικές τεκμαίρουν πως “ούτε γάτα, ούτε ζημιά”, οι τζάμπα μάγκες σεμνύνονται, σαιξπηρικώ τω τρόπω, πως “τέλος καλό όλα καλά” μόνο που η κρίση στην ανωτάτη παιδεία, με τέτοια πολιτική και ακαδημαϊκή ηγεσία, δεν έχει τέλος...

ΥΓ. Τι θα γίνει τελικά με τους καταβληθέντες μισθούς των απεργών; Ο κ. Υπουργός είχε δηλώσει πως θα τους κόψει αναδρομικά. Ποια είναι η τελευταία εκδοχή του δράματος;

Χρυσόστομος, η απόλυτα ρεαλιστική εκδοχή του αφηρημένου

Με αφορμή την έκθεσή του στη Γκαλερί Titanium

 

Ζωγραφική έχουμε όταν στον καμβά κατατίθεται όχι ο τρόμος του ορατού αλλά το τρομερό ως οπτική δυνατότητα.
Quo vadis Domina?
Πού πηγαίνει σήμερα η ζωγραφική, αυτή η τέχνη του χειροποίητου, μέσα στον κατακλυσμό της ηλεκτρονικής εικόνας, δηλαδή της αναπαραγωγής μορφών αποκλειστικά με μηχανικά, με άυλα μέσα;
Έφτασε ήδη στα όριά της, στην ιστορική ολοκλήρωση των εκφραστικών της τρόπων σαν τελευταίο προπύργιο ενός αστικού τρόπου ζωής, ή μπορεί να πει ακόμη πράγματα ως μια ποιητική της αντίστασης απέναντι σ’ αυτή τη vita nova terribilis?

Προσωπικά απεχθάνομαι εκείνη τη ζωγραφική που ζηλεύει ή μιμείται τη φωτογραφία και που υποβιβάζει την χειροποίητη διαδικασία σ’ ένα επίπεδο αναπαραστατικής ψευδομαγείας τέτοιας που να εντυπωσιάζει τον μικροαστό και τίποτε άλλο. Πρόκειται για εκείνη τη ζωγραφική που ο Duchamp ονόμαζε υποτιμητικά πλην ορθώς «τέχνη του αμφιβληστροειδούς».
Αντίθετα, με γοητεύει η ζωγραφική που επιτρέπει να φανεί η διαδικασία που την κατασκεύασε βήμα-βήμα, πινελιά τη πινελιά σαν τις μικροφόρμες -δομικά στοιχεία που χρησιμοποιούσε ο Cézanne για να χτίσει τις μουσικές-αρχιτεκτονημένες συνθέσεις του. Συνθέσεις που οδηγούσαν dulcissime από το προφανές στο αινιγματικό, από την υλική στην πνευματική υπόσταση των πραγμάτων. Και το μάθημα του  Cézanne, αλλά και αυτό του Matisse, του Bonnard, του Pollock, του Rothko παραμένει επίκαιρο εκατό ή πενήντα χρόνια μετά το θάνατό τους σαν μια μυστική επανάσταση που επανατροφοδοτείται και δεν θέλει να κλείσει τον κύκλο της.
Σ’ αυτό το δόγμα της ζωγραφικής που ερμηνεύει αλλά και «φανερώνει» κατά τους τρόπους του Heidegger, ανήκει και ο Χρυσόστομος Μ., διανοούμενος πρώτα και μετά ζωγράφος, ένας φιλόσοφος που σκέπτεται με τα χέρια και διατυπώνει οπτικά θεωρήματα, ο Χρυσόστομος αποτελεί ένα μοναδικό παράδειγμα ηθικής στάσης -δηλαδή αισθητικής- στη σύγχρονή ελληνική ζωγραφική. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Η έρευνά του αναψηλαφεί τους μοντερνιστικούς κώδικες του προηγούμενου αιώνα για να προχωρήσει όχι σε μια φορμαλιστική εφαρμογή αλλά σε μιαν εξ εφόδου ανακατάληψη κάποιων στόχων μυθικών και για να δηλώσει πως το ταξίδι συνεχίζεται... Κάνει δηλαδή mutatis mutandis ό,τι έκαναν οι συνθέτες του όψιμου ρομαντισμού έως τον Mahler ενσωματώνοντας σε ρηξικέλευθα έργα τους μουσικούς τρόπους των μεγάλων κλασικών. Ή, αίφνης ο Picasso όταν «έκλεψε» την τεχνοτροπία του Ingres στο πορτρέτο της Olga Koklova ή όταν επιδιδόταν σε πολυάριθμες παραλλαγές των Meninas του Velázquez.
Ο Χρυσόστομος πάλι επιμένει να ζωγραφίζει την τρομακτική εκείνη τάξη που κρύβεται στο συμπαντικό ή υπαρξιακό χάος. Τον αμείλικτο ρυθμό που κρύβει κάθε ανοργάνωτο και τυχαίο γεγονός, είτε έχουμε να κάνουμε με σεισμό (φυσικό ή μεταφορικό), είτε αμπώτιδα (ιδεών και υδάτων), είτε παλίρροια (νεκρών φίλων, νεκρών φύλλων ή συναισθημάτων).
Θέλω να πω με όλα αυτά πως εδώ έχουμε να κάνουμε μ’ έναν δημιουργό που καταπιάνεται με τα δύσκολα, που οι εικόνες του είναι φορτισμένες με το άγχος και με το δέος του υπάρχειν και που αγωνιά να εγκιβωτιστεί μέσα σε μια σειρά χειρονομιακών δράσεων πάνω στον καμβά, τον ρέοντα χρόνο, το συγκεκριμένο που όμως ποτέ δεν αποκαλύπτεται σαν τέτοιο και τις άπειρες παραλλαγές που μπορεί να πάρει το εφήμερο ή το καθημερινό στα μάτια ενός μυημένου. Υπό την έννοια αυτή η ζωγραφική  του είναι η απόλυτα ρεαλιστική εκδοχή του αφηρημένου.
Σε ανάλογη λογική -και ηθικοαισθητική στάση- κινούνται και τα απειράριθμα (!) σχέδια εκ του φυσικού που εκπονεί συνεχώς, με καταιγιστικούς ρυθμούς και με το πάθος ενός μανιακού. Το θέμα του εξίσου εμμονικό επί δεκαετίες: το γυμνό γυναικείο σώμα. Όχι το πρόσωπο, όχι το αιδοίο αποκλειστικά. Το σώμα μόνο, γυμνό και απροστάτευτο αλλά και παντοδύναμο λόγω της ερωτικής του προσφοράς. Ένας χειροποίητος ανθρωπισμός, ένα δράμα του ζην μ’ άλλα λόγια χωρίς προσποιήσεις ή ορθολογιστικούς συμψηφισμούς. Ο ποιητής λέει: Η ποίησις πρέπει να είναι σπερματική ή να μην υπάρχει. Ο ζωγράφος απαντά με τον τρόπο του: η ζωγραφική όσο πιο ερωτική είναι, τόσο πιο κοντά βρίσκεται στην αλήθεια, δηλαδή στο θάνατο.
Τα ερωτικά σχέδια του Χρυσόστομου θα μπορούσαν να διαβαστούν σαν μια εικαστική φιλοσοφία του Μπουντουάρ, σαν μια αφήγηση της επιθυμίας και του Ίμερου. Έχουν όλη τη καλλιέπεια και τον βιρτουόζικο οίστρο για να το επιτύχουν. Επειδή ο ζωγράφος εδώ συνενώνει τη γνώση του από τον Fragonard και τον Rodin, από τον Giacometti και τον Tiepolo. Θα ήταν όμως λάθος να εκληφθούν τα σχέδια αυτά απλώς σαν γραφιστικές φαντασιώσεις του προσφερόμενου κορμιού, ως το εικαστικό πάρισο μιας πραγματοποιημένης ή απραγματοποίητης συνουσίας. Πιστεύω πως τα χιλιάδες (!) αυτά σχέδια βρίσκονται σε μια απόλυτα διαλεκτική σχέση με την υπόλοιπη ζωγραφική του. Και εκεί και εδώ το ίδιο χάος χαρτογραφείται. Το χάος του σύμπαντος κόσμου εξισωμένο προς το χάος μιας ανώνυμης, ανθρώπινης ύπαρξης, ενός κοριτσιού με συστραμμένο έτσι το κεφάλι ώστε να μη βλέπουμε το βλέμμα του. Ο Χρυσόστομος είναι έτσι σαν να μας λέει πως ο κάθε άνθρωπος είναι ένας ολόκληρος κόσμος, ένα νησί στις ακτές του οποίου μπορούμε να κολυμπήσουμε αλλά ποτέ δεν θα διαπεράσουμε ολόκληρη την ενδοχώρα του: τόσο κοντά και τόσο μακριά μας. Τελικά, τόσο μα τόσο μακριά... Όπως και κάθε ουτοπία.

Μάνος Στεφανίδης
05.07.12

CHRYSOSTOMOS  
LA VERSION ABSOLUMENT REALISTE DE L’ABSTRAIT

    On peut parler de peinture lorsque, sur la toile, on fait apparaitre non pas l’effroi du visible mais plutôt l’horrible en tant que possibilité optique.
-  Quo vadis domina?
- Où donc va aujourd’hui la peinture, cet art manuel enfoui sous une avalanche d’images électroniques, c’est-à-dire de reproductions de formes réalisées exclusivement par des procédés mécaniques, immatériels?
-A-t-elle déjà atteint ses limites, a-t-elle atteint la réalisation historique de ses moyens d’expression, comme le dernier bastion d’un mode de vie urbain, ou a-t-elle encore des choses à dire en tant que poétique de la résistance face à cette vita nova terribilis?

    Personnellement, je déteste cette peinture qui jalouse ou imite la photographie et qui rabaisse le processus manuel à un niveau de pseudomagie représentative propre à impressionner le petit bourgeois et rien de plus.  Il s’agit de cette peinture que Duchamp nommait de manière humiliante, mais à juste titre, « art du rétinien » .
    Au contraire, j’apprécie la peinture qui permet la révélation de son processus de fabrication, pas à pas, touche par touche, comme les micro-formes -éléments structuraux dont se servait Cézanne pour construire ses compositions musicales-architecturées. Compositions qui conduisent dulcissime de l’évident à l’énigmatique, de la substance matérielle à la substance spirituelle des choses. Et la leçon de Cézanne, mais aussi celle de Matisse, Bonnard, Pollock et Rothko, reste actuelle cent ou cinquante ans après leur mort, telle une révolution mystique qui se recharge sans cesse et ne veut pas boucler pas sa boucle.
    C’est à ce dogme de la peinture, qui interprète mais aussi « révèle » à la manière de Heidegger, qu’appartient Chrysostomos M., tout d’abord intellectuel puis peintre, un philosophe qui pense avec ses mains et établit des théorèmes visuels, Chrysostomos constitue un exemple unique d’attitude morale -c’est-à-dire esthétique- dans la peinture grecque moderne. Et ceci est très important.
    Sa recherche remodèle les codes modernistes du siècle passé pour avancer non pas vers une application formaliste mais vers une reconquête offensive de certains buts mythiques, et pour déclarer que le voyage continue... Il fait donc mutatis mutandis ce qu’ont fait les compositeurs, du romantisme précoce jusqu’à Mahler, en incorporant dans leurs œuvres novatrices les manières musicales des grands classiques. Ou quand inopinément Picasso « volait » le style d’Ingres dans le portrait d’Olga Koklova ou lorsqu’il s’adonnait à d’innombrables variations des « Menines » de Velázquez.
    Chrysostomos lui s’entête à peindre cette ordre terrifiant qui se cache dans le chaos universel ou existentiel. Le rythme implacable que cache tout événement fortuit ou inorganisé, que ce soit un séisme (naturel ou métaphorique), que ce soit une marée basse (d’idées ou d’eau), que ce soit une marée haute (d’amis morts, de feuilles mortes ou de sentiments).
    Je veux dire par là que nous avons affaire à un créateur qui s’attèle à des tâches difficiles, dont les images sont chargées de l’angoisse et de l’effroi de l’existence et qui lutte pour insérer sur la toile par une séries d'actions gestuelles le temps qui passe, spécifiquement celui qui pourtant ne se découvre jamais en tant que tel, et les infinies variations que peut prendre l'éphémère ou le quotidien aux yeux d'un initié. En ce sens, sa peinture est la version absolument réaliste de l'abstrait.
    Dans une logique similaire -et une attitude éthico-esthétique- se meuvent les innombrables dessins sur nature qu'il réalise à un rythme effréné et avec une passion de maniaque. Son thème tout aussi obsessionnel depuis des décennies : le corps féminin nu. Pas le visage, pas le sexe exclusivement. Le corps seulement, nu et vulnérable, mais aussi tout puissant de par son offrande érotique. Un humanisme fait à la main, un drame de l'être en d'autres mots, sans simulations ni compromis rationnels. Le poète dit: « La poésie doit être spermatique ou ne pas être » . Le peintre répond à sa manière : « Plus la peinture est érotique plus elle se trouve proche de la réalité, c'est-à-dire de la mort ».
    Les dessins érotiques de Chrysostomos pourraient être interprétés comme une « Philosophie du Boudoir » picturale, comme un récit du désir et de l'Imeros. Ils sont dotés de toute l'élégance et de la verve virtuose nécessaire pour y parvenir. Car le peintre ici relie sa connaissance à Fragonard et  Rodin, à Giacometti et Tiepolo. On aurait pourtant tort de considérer ces dessins simplement comme des phantasmes graphiques du corps offert, comme l'équivalent pictural d'un coït, accompli ou pas : Je crois que ces milliers (!) de dessins se trouvent en relation totalement dialectique avec le reste de sa peinture. Là comme ici, c'est le même chaos qui est cartographié. Le chaos du monde universel rendu égal au chaos d'une existence humaine anonyme, d'une jeune fille dont la tête est ainsi tournée qu'on n'en voie pas le regard. Chrysostomos est ainsi, comme s'il nous disait que chaque homme est un monde entier, une île sur les côtes de laquelle on peut nager mais dont jamais on ne traversera les terres intérieures : si près et si loin de nous : Finalement tellement, mais tellement loin... Comme toute utopie.
Manos Stefanidis
5/7/2012

Η βρομιά του πλανήτη

Στα μαζικά μέσα μεταφοράς
Εκεί που στριμώχνεται ο λαουτζίκος
Κι η φτωχολογιά των μεταναστών
Δοκιμάζεται το αγαπάτε αλλήλους,
Εμπεδώνεται η δημοκρατία εν τοις πράγμασιν,
Τη νιώθεις δηλαδή την δημοκρατία
Στη ξινίλα του διπλανού σου, στον ιδρώτα
Και την κοιλιά που σε σπρώχνει
Να προχωρήσεις στο μην περαιτέρω.
Στο βλέμμα του Πακιστανού η περιφρόνηση,
Στο βλέμμα του νεαρού με τα γουόκμαν 
Αναλυτό, χειροπιαστό το μίσος.
Σαν να σου λέει "εσύ φταις"!
Και βέβαια εσύ φταις,
Η βρομιά του πλανήτη
Ξεκινά από το χνώτο σου...

7/9/13

Ξενάγηση στο ΕΑΜ - Προσφορά 2

Για τους φοιτητές και όποιον άλλον ενδιαφέρεται, Δευτέρα 25 Νοεμβρίου στις 2.30 μμ. Ιδιαίτερη σημασία θα δοθεί στην "Τοιχογραφία της Άνοιξης" και το "Θησαυρό των Αντικυθήρων".

Φώτο: Θοδωρής Λιανόπουλος

Έκθεση "Προσφορά" διαφημιστικό

Έκθεση "Προσφορά" Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο

Υπόθεση Χαντζόπουλου ή Τα παιδιά στην εξουσία

 

Συμπληρώθηκαν δέκα χρόνια από την αναδρομική έκθεση του Βλάση Κανιάρη στο Ίδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού της Νέας Υόρκης. Πρωταγωνιστούσε το θέμα που θα τον απασχολούσε ως το τέλος της ζωής του το 2011: "Ό, τι θέλει ο λαός, από πίσω κι από μπρος". Ο Κανιάρης κατάφερε σε όλη τη ζωή να είναι και αριστερός και αντιλαϊκιστής και εστέτ. Δύσκολα πράγματα!

Οι νεανίες στον ΣΥΡΙΖΑ, ως επαγγελματίες αριστεροί, πηγαίνουν από γκάφα σε γκάφα και γίνονται έτσι εύκολα στόχοι στο Σύστημα. Βλέπετε, παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά. Θυμάστε το θεατρικό του Βιτράκ, "Τα παιδιά στην εξουσία"; Παίζεται αυτό τον καιρό στην Κουμουνδούρου, η οποία παραπαίει ανάμεσα στο μεγαλείο και τον πανικό. Και πάντως βρίσκεται μακριά από την αισθητική και την παράδοση της Αριστεράς -π.χ. Του ΚΚΕ εσωτερικού- αφού θυμίζει μάλλον τους ζηλωτές -πρασινοφρουρούς του πρώτου ΠΑΣΟΚ και της Αυριανής. Παιδιά, είστε δημόσια πρόσωπα, εκτίθεστε πολλαπλώς ως τέτοια, καταγράφεστε συνεχώς και ασφαλώς κρίνεστε, σατιρίζεστε, γίνεστε γελοιογραφίες (ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτογελοιοποιήστε, όπως πρόσφατα, γελοιοποιώντας κι όλους εμάς που σας υποστηρίζουμε). Κάποιοι, φοβούμαι, δεν έχετε συνειδητοποιήσει πόσο αμείλικτη και τιμωρητική είναι η τηλεοπτική εικόνα.

Πέρα απ' όλα αυτά, η επίθεση σας εναντίον του κορυφαίου γελοιογράφου Δημήτρη Χαντζόπουλου υπήρξε πολλαπλώς απαράδεκτη. Πολλαπλώς λογοκριτική και παρεμβατική σε ένα έργο τέχνης. Εκτός κι αν έργα τέχνης είναι μόνο όσα πουλιούνται στους Sotheby's. Επιπλέον απέδειξε την κοντή μνήμη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ (για να μην πω την αγραμματοσύνη). Ο Χαντζόπουλος, ο Ιωάννου, ο Πετρουλάκης, ο Αρκάς, ο Καλαϊτζής, ο Στάθης, ο Κουντούρης, ο Κουφογιώργος, ο Αναστασίου, ανήκουν -οι περισσότεροι- στη μεγάλη σχολή του περιοδικού “Αντί”, η οποία με το “ασεβές”, το αναρχικό της χιούμορ απογείωσε μεταδικτατορικά την πολιτική γελοιογραφία. Σαρκάζοντας αμείλικτα την εξουσία της εποχής. Και παραλαμβάνοντας τη σκυτάλη από τον Μποστ, τον Χριστοδούλου, τον VAS, τον Παυλίδη, τον ΚΥΡ, τον αειθαλή Κώστα Μητρόπουλο, τον πατριάρχη του κωμικού σκίτσου στην Ελλάδα κλπ. Η χτεσινή δήλωση του τελευταίου υπήρξε αληθινός κόλαφος, τουλάχιστον για τα δικά μου μάγουλα. Κι ούτε βέβαια είναι σεξισμός η αναφορά σε γυναίκες-πολιτικούς. Τα δημόσια πρόσωπα δεν είναι και δεν πρέπει να είναι στο απυρόβλητο. Αλλιώς δεν λειτουργεί η δημοκρατία. Θυμηθείτε πως σχεδίαζε ο Καλαϊντζής τη Λιάνη-Παπανδρέου ή την Μέρκελ και πως ο Στάθης την Διαμαντοπούλου-Φράου Μπλύχερ.

Παιδιά, ξεκαβαλήστε, το γράφω με μεγάλη λύπη και απογοήτευση, όσο είναι καιρός. Επειδή κι ο Δούρειος Ίππος άλογο ήταν. 

ΥΓ. Άσχετο: Ένα κείμενο που αφηγείται κάτι, μια εικόνα που αποδίδει κάτι, έχουν αξία για αυτό που υπαινίσσονται, που μεταφέρουν στο δέκτη, πέραν της αρχικής ιστορίας και της οπτικής περιγραφής. Το αφήγημα και το γράφημα είναι τα μέσα που οδηγούν προς κάτι άλλο. Εκεί, σε αυτό το δυσπερίγραπτο όσο και πολύτιμο "άλλο", κρύβει η τέχνη τα αυγά της. Οι πολλοί άνθρωποι αρκούνται στην ιστορία ή την ζωγραφιά και εξαντλούνται σε αυτήν νομίζοντας πως την έχουν εξαντλήσει. Το "άλλο" , βέβαια, τους εκδικείται. Ανεπαισθήτως...

Στο πάρκο - Promenade au parc

Glenna Goodacre, The old man and his dog

Στο πάρκο

Προσεχτικά οδηγεί στο πάρκο
Ο γέρικος σκύλος το αφεντικό του,
Ο γύρος του πάρκου,ο γύρος του κόσμου.
Διακριτικά τον περιμένει όταν εκείνος
Βαριανασαίνει και κουράζεται,
Τάχα μου κάνει πιπί του, ο σκύλος,
Για να μην νιώθει άσχημα ο άνθρωπος.
Τάχα μου κουράστηκε κι αυτός
Και πειθαρχημένα τον γυρίζει σπίτι.
Κάθε μέρα παρατηρώ το ζευγάρι
Ταυτισμένους μέσα στην αδυναμία τους
Και νιώθω  πιο βολικά στον άβολο κόσμο.
Ένας σκύλος με σοφό, βαθύ βλέμμα
Κι ένας γέρος σε σιωπηλή απόγνωση.
Ο σκύλος να τραβάει τόσο το λουρί του
Όσο χρειάζεται για να μη θιγεί το αφεντικό
Να μην φανούν η ηλικία και οι πληγές της.
Σε αυτή τη βελούδινη σχέση εξουσίας
Σκύλος και άνθρωπος βρήκανε  ισορροπία.
Ίσως φταίει ο χρόνος που τους μεταποίησε όμοια
Ίσως ο θάνατος που τους σκεπάζει στοργικός
Ήδη με φτερά μαργωμένα....


Promenade au parc

Le vieux chien conduit prudemment
Son maître en promenade au parc,
Un tour du parc, le tour du monde.
Discrètement il l'attend lorsque celui-ci
essoufflé traine les pieds,
Soit disant il fait pipi le chien
Pour que l'homme ne le prenne pas mal,
Soit disant il est fatigué lui aussi
et sagement il le reconduit à la maison.
Chaque jour j'observe ce duo
Identiques dans leurs faiblesse
Et je me sens un peu mieux dans ce monde inconfortable.
Un chien au regard sage et profond
Et un homme au désespoir silencieux.
Le chien tire sur sa laisse juste suffisamment
Pour ne pas vexer son maître,
Pour que n'apparaissent ni l'âge ni ses blessures.
Dans cette relation de pouvoir de velours
L'homme et le chien ont trouvé un équilibre.
Peut-être est-ce la faute du temps qui les a de même déformés,
Peut-être de la Mort qui de ses ailes froides
Tendrement déjà les recouvre...

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΘΕΑΤΡΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ - ΞΑΝΑΓΗΣΕΙΣ

Με απόφαση της Συγκλήτου καλείται το σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας στην έναρξη των μαθημάτων από την Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013. Στην ιστοσελίδα του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών αναρτάται το αναλυτικό πρόγραμμα των μαθημάτων του χειμερινού εξαμήνου. Από την ιστοσελίδα θα ανακοινώνονται συστηματικά και όλες οι εκδηλώσεις που έχουν προγραμματιστεί για το τρέχον ακαδημαϊκό έτος. Το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών καλεί τις φοιτήτριες και τους φοιτητές του, όλων των ετών, να πλαισιώσουν τις εκπαιδευτικές και ερευνητικές δραστηριότητες που επιβάλλει η ακαδημαϊκή λειτουργία. Οι διδάσκοντες του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού προγράμματος κάθε εξαμήνου προτείνουν ορισμένες δραστηριότητες που συμβάλλουν στην επικοινωνία των φοιτητριών και των φοιτητών του Τμήματος με τους σύγχρονους δημιουργούς. Στο πλαίσιο των διαφόρων μαθημάτων διοργανώνονται επισκέψεις σε εκθέσεις, παρακολούθηση παραστάσεων, συζητήσεις με καλλιτέχνες, συνέδρια και κύκλοι διαλέξεων. Κατά το αμέσως επόμενο διάστημα έχουν προγραμματιστεί οι ακόλουθες εκδηλώσεις:

1. Γιάννης Τσαρούχης Εικονογράφηση μιας αυτοβιογραφίας. Πρώτο Μέρος (1910--1940).

Η ξενάγηση στην έκθεση θα γίνει από τον Επίκουρο Καθηγητή Μάνο Στεφανίδη.

Μουσείο Μπενάκη, Κτήριο Οδού Πειραιώς, Πειραιώς 138, Μετρό

Κεραμεικός – Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013, Ώρα προσέλευσης: 13.00-­13.15 (Είσοδος δωρεάν).

2. Προσφορά --‐  65 Σύγχρονοι Έλληνες Δημιουργοί στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.

Η ξενάγηση στην έκθεση θα γίνει από τον επιμελητή της, Επίκουρο Καθηγητή του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών, Μάνο Στεφανίδη.

Αρχαιολογικό Μουσείο, Πατησίων και Τοσίτσα, Μετρό Ομόνοια -­

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013, Ώρα προσέλευσης: 14.15-­14.30 (Είσοδος δωρεάν).

3. Επιστημονική Συνάντηση του Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών ΜΜΕ τη συμμετοχή μεταπτυχιακών φοιτητριών και φοιτητών, υποψήφιων διδακτόρων και διδακτόρων του Τμήματος.

Κτήριο Κωστής Παλαμάς, Ακαδημίας 50, Μετρό Πανεπιστήμιο

21-­ 23 Νοεμβρίου 2013.

Το Τμήματα Θεατρικών Σπουδών εκφράζει την αγωνία του για το μέλλον του Πανεπιστημίου τονίζοντας ότι η πρωτοφανής για τα ακαδημαϊκά δεδομένα κρίση που αντιμετωπίζει θέτει σε κίνδυνο όλες τις ακαδημαϊκές δραστηριότητες. Η αδυναμία πλήρους και καλής λειτουργίας χωρίς το απαραίτητο προσωπικό όπως έχει τονιστεί και από τις ανακοινώσεις της Κοσμητείας της Φιλοσοφικής Σχολής, η λύπη για την σχεδιαζόμενη απομάκρυνση πολύτιμων συνεργατών του διοικητικού προσωπικού το οποίο υποστηρίζει το εκπαιδευτικό έργο και εξασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία της σχολής, και η αβεβαιότητα που προκαλεί αυτή ως προς τις προοπτικές της δημόσιας Παιδείας επιτείνουν αυτή την αγωνία. Παρά το γεγονός αυτό το Τμήματα διοργανώνει τις φετινές εκδηλώσεις του δηλώνοντας ταυτόχρονα την επιθυμία των διδασκόντων του να επικοινωνήσουν με τις φοιτήτριες και τους φοιτητές του Τμήματος.

Ο Πρόεδρος του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ

Πλάτων Μαυρομούστακος

Τοιχογραφία Αγίου Νικολάου Λεγρενών δια χειρός Παπασταμάτη Σκλήρη

Ο Άγιος Νικόλαος είναι ένα μικρό μονόχωρο ιδιωτικό παρεκκλήσι πλάι σε μια αγροικία των Λεγρενών, δυο βήματα από το ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο. Ο Παπασταμάτης, με την γνωστή ποιητική του ματιά, ανανεώνει την παραδοσιακή τυπολογία του Αγίου, εμπλουτίζοντάς την με μια νέα αφηγηματική διάσταση. Στην κόγχη του ιερού και πάνω από την άγια τράπεζα δεσπόζουν μια τρικυμία, ένα ιστιοφόρο που κλυδωνίζεται και η θεοφάνεια του προστάτη των θαλασσινών, ο οποίος εμφανίζεται θαυματουργικά με πύρινες γλώσσες φωτός εν μέσω τυφώνος και σώζει το πλοίο. Αριστερά και δεξιά είναι τα δυο τοπόσημα, οι καβοκολώνες και η Ακρόπολη που ορίζουν τη διαδρομή του καραβιού. Σε πρώτο επίπεδο κυριαρχεί το crescendo της φύσης μέσα από γαλαζοπράσινα κύματα που οργανώνονται με σχεδόν γεωμετρικό τρόπο. Η θάλασσα, που βρίσκεται λίγα μέτρα μακριά, εισβάλλει συμβολικά μέσα στο ναΐδριο ενώ η χάρις του Αγίου σκέπει τα λογικά και τα άλογα κτίσματα του κόσμου. Ο ζωγράφος συνειδητά αποδίδει έναν νοητό παράδεισο επί της γης, υμνεί τη χαρά της ζωής με τα χρώματα του Van Gogh και του Gauguin και ονειρεύεται το επέκεινα σαν ένα χαριτωμένο λιβάδι όπως αυτά που βλέπουμε στα ψηφιδωτά του San Vitale στη Ravenna. Παγανισμός και χριστιανισμός εκβάλουν σε κοινή θάλασσα κάλλους απ' την οποία άλλοτε αναδύεται γεραρός ο Ποσειδώνας κι άλλοτε ο μειλίχιος γέροντας, ο άγιος της ναυτοσύνης.

Αριστερά και δεξιά της κεντρικής σύνθεσης ιστορούνται η Παναγία και ο Χριστός ως οι σταθερές που συγκροτούν τον σύμπαντα κόσμο εις αιώνας αιώνων.

Ατάκες, αριστεροί γιάπηδες και Realpolitik

Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, 9/11/2013, φώτο Αθηνά Γκριτζάλα

Τι απογοήτευση... Ολόκληρη η Βουλή να διολισθαίνει προς την αισθητική και τις πρακτικές της Χρυσής Αυγής. Ο τόπος, ή μάλλον μεγάλη μερίδα των πολιτών, αντιμετωπίζει οδυνηρό πρόβλημα επιβίωσης και οι τρέχοντες πολιτικοί, αντί να σκύψουν συνεργαζόμενοι ώστε να αρθούν τα αδιέξοδα, ανταγωνίζονται στην πιο τηλεοπτική ατάκα, σε ψευτοπαλικαρισμούς ή σε χυδαία υπονοούμενα. Κάποιοι νομίζουν ότι είναι ηθικότεροι, εξυπνότεροι και πιο πατριώτες από τους άλλους με αποτέλεσμα η υποκρισία και ο φανατισμός να αμιλλώνται την ηλίθια οίηση μέσα στο κοινοβούλιο. Λυπάμαι αλλά αυτή τη φορά τον τόνο της γελοιότητας έδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ κι για αυτό ίσως υπερψηφίστηκε από τους ξεδοντιασμένους Χρυσαυγίτες. Με έναν αρχηγό, κατώτερο των περιστάσεων, να έχει μπερδέψει την κυβίστηση με τον εξυπνακισμό και με ένιους βουλευτές να έχουν υπερβεί τα όρια της αυτογελοιοποίησης. Βοήθεια! Κάποιοι είναι βαθιά βυθισμένοι στο προσωπικό τους πρόβλημα, πολύ μακριά από τα προβλήματα της πατρίδας. Γι αυτό και καταφεύγουν κάθε τρεις και λίγο σε ξεθυμασμένες επαναστατικές πρακτικές στο όνομα ενός "λαού" που βρίσκεται αποκλειστικά στο μυαλό τους. Έχει γίνει τόση και τέτοια κατάχρηση, μέρα παρά μέρα, από συλλαλητήρια, διαδηλώσεις, καταλήψεις, κλπ, ώστε αυτά τα τόσο δυναμικά μέσα πίεσης να έχουν εξευτελιστεί και απονευρωθεί πλήρως. Οι επαγγελματίες όμως μιας αριστεράς-φαντάσματος δεν έχουν καταλάβει σε τι ιδεολογικά διλήμματα οδηγούν όλους όσους επιμένουν ακόμη να τη στηρίζουν. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ ταυτίζεται όλο και περισσότερο με τα νεκραναστημένα ρετάλια του ΠΑΣΟΚ και ο πρόεδρός του θυμίζει τον Ανδρέα (ακόμη και στην εκφώνηση του λόγου). Κάποτε η Αριστερά διέθετε προσωπικότητες με πνευματικό κύρος και αγωνιστικό ήθος. Ανθρώπους με αληθινή ταξική συνείδηση και αίσθημα ιστορικής ευθύνης. Σήμερα;

Σήμερα η πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε τόσο άκαιρη πολιτικά όσο και κουτοπόνηρη μικροπολιτικά. Το μόνο που κέρδισε, είναι πρόσκαιρες εντυπώσεις παραχωρώντας όμως έτσι έξι άλλους μήνες απρόσκοπτης λειτουργίας στην κυβέρνηση. Ήταν φυσικό μια τέτοια ιδιοφυής κίνηση να επικροτείται από ψήφους της Χ.Α., των ΑΝ.ΕΛ. και του Κ.Κ.Ε. Η στάση της ΔΗΜ.ΑΡ. -εξαιρετικός ο αγορητής της κ. Τσούκαλης- κρίνεται η πιο οξυδερκής πολιτικά. Κρατώντας αποστάσεις και από τους δυο μονομάχους αποκάλυψε την ουσία του προβλήματος. Σκεφτείτε: Άλλη μια φορά υποκριτικοί και ανούσιοι φιλιππικοί εναντίον της τρόικας και του Μνημονίου από λάβρους βουλευτές οι οποίοι μετά θα εισπράξουν καθησυχασμένοι τον παχυλό μισθό που όμως τους εξασφαλίζει το μνημονιακό δάνειο! Απ' την άλλη, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αφού έπλεξε το εγκώμιο των ΗΠΑ στο Τέξας (Τι δημοκρατία! Τι κοινωνικό κράτος! Τι οικονομικό σύστημα!), δήλωσε ξανά, γενικά και αόριστα, την πίστη της στην Ευρώπη. Αλίμονο όμως η μόνη Ευρώπη που σήμερα “παίζει” είναι εκείνη των ολιγαρχών και των τραπεζιτών. Η Ευρώπη του γεωρατσισμού ανάμεσα σε Βορρά και Νότο, η Ευρώπη της Μέρκελ και της ύφεσης, η Ευρώπη της υποκρισίας και της τραγωδίας στη Λαμπεντούζα. Απ' την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθει όσο καθοδηγείται από συστημικούς συνδικαλιστές -η ηγεσία της ΠΟΣΠΕΡΤ είναι κωμικοτραγικό παράδειγμα ανάλογο με την κατάληψη του ραδιομεγάρου από “βαθυψυχίτες”- όσο και από μεγαλοαστούς οικονομολόγους σπουδαγμένους σε πανάκριβα πανεπιστήμια της Εσπερίας που, μετά τον Γιωργάκη, ήρθαν να πουλήσουν εναλλακτικά οικονομικά και στον Αλέξη. Γαμβροί τ. προέδρων του ΣΕΒ, εκλεκτοί του "αμαρτωλού" διεθνούς ακαδημαϊκού κατεστημένου λόγω των σχέσεων του με το πολυεθνικό κεφάλαιο, επιδίδονται σε διαγωνισμό μπαρούφας στου κασίδη το κεφάλι υπό τις ευλογίες των σταθερά “αθώων” ελληνικών ΜΜΕ. Ο κ. Βαρουφάκης, από το μακρινό Τέξας, εμφανίζεται στις οθόνες και τα έντυπα της ψωροκώσταινας συχνότερα και από τον Άδωνι. Για να οδηγηθούμε έτσι στο φιάσκο της πρότασης μομφής. Όταν όλα εξαντλούνται σε τηλεπαιχνίδια εντυπώσεων (Βοήθεια!), είναι φυσικό η πραγματική πολιτική να εκδικείται. 

Επιπλέον τα καμώματα αυτά δίνουν συγχωροχάρτι σε μια κυβέρνηση που εξακολουθεί να έχει αντιπρόεδρο τον Βενιζέλο, που δεν προωθεί καμία ουσιαστική μεταρρύθμιση -η εξοντωτική, οριζόντια φορολόγηση και οι ανάλγητες οριζόντιες απολύσεις ΔΕΝ είναι μεταρρύθμιση-, που δεν πατάσσει την μεγαλοφοροδιαφυγή, που δεν ελέγχει τους εφοπλιστές, που επιτρέπει στις οργανωμένες καθηγητικές κλίκες να λυμαίνονται τα πανεπιστήμια, που δεν απορρίπτει την οικογενειοκρατία, την γεροντοκρατία, την αναξιοκρατία, που, που.... Ανάμεσα σε αυτή τη δεξιά κυβέρνηση και εκείνη την αριστερή αντιπολίτευση, με το κείμενο των 58 (Βοήθεια!) να είναι πιο υποτονικό και υπναλέο και από τους λόγους του Παπαδήμου ή του Παπούλια, διερωτώμαι μήπως οι εκθέσεις ιδεών του Ζουράρι είναι, εν τέλει, μια κάποια λύσις;

Ξενάγηση στο ΕΑΜ

Το Σάββατο 9 Νοεμβρίου στις 12 το μεσημέρι, ο Μ.Σ. θα ξεναγήσει το κοινό στην έκθεση "Προσφορά" που οργάνωσε στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, Πατησίων και Τοσίτσα. Για μαθητές και φοιτητές είσοδος δωρεάν.

Χρονικό προαναγγελθέντων θανάτων

Μετά τη δολοφονία Φύσσα, ήταν περίπου νομοτελειακό να ενεργοποιηθεί και η τρομοκρατία ζητώντας εκδίκηση. Η βία φέρνει τη βία και η θεωρία των δυο -ιδεοληπτικών- άκρων μόνο θεωρία δεν είναι. Ποιος φταίει γι αυτό; Κατ' αρχάς η ΕΛ.ΑΣ που επί δυο και περισσότερα χρόνια ανεχόταν την προκλητική βία της Χρυσής Αυγής και έπειτα η δικαιοσύνη που την άφηνε προκλητικά ατιμώρητη. Η ατιμωρησία φέρνει την αυτοδικία κι όσοι χαράζουν το δέρμα “υπανθρώπων”, οφείλουν να αναμένουν τα επίχειρα της άλλης πλευράς. Αυτό που βέβαια προξενεί αποστροφή είναι το τυφλό μίσος , η εξοικείωση με το αίμα και η κτηνώδης βία και των δυο πλευρών. Όσο τώρα για τους νοικοκυραίους και τους δημοσιογράφους των ειδήσεων των 8, φαντάζομαι πόσο θα ξανά-πέσουν από τα σύννεφα όταν θα δουν στις οθόνες του να εκρήγνυνται ένας μικρός εμφύλιος κατά το πρώτο συλλαλητήριο ρουτίνας που θα διοργανώσουν οι επαγγελματίες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Οι οποίοι βεβαίως μετά θα δηλώσουν αθώοι του αίματος. Όπως άλλωστε όλη η υπόλοιπη Ελληνική κοινωνία, κράτος, ψηφοφόροι, πολιτικοί, σώματα ασφαλείας, συνδικάτα, κλπ... Ως τότε όμως εμείς θα ασχολούμαστε με το αν πρέπει να γίνει η παρέλαση της 25η Μαρτίου -ο σύντροφος Κουράκης θα λέει όχι- κι αν τα κλειστά πανεπιστήμια θα διασφαλίζουν εις στο διηνεκές την δημόσια και δωρεάν παιδεία. Sic!

Αλλαγή κλίματος τώρα γιατί ασφυκτιώ: Περιμένουμε με ανυπομονησία την παράσταση “Ιλιάδα” του Στάθη Λιβαθηνού, στο ανακαινισμένο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Κατά την άποψή μου ό, τι καλύτερο έχει κάνει το θέατρο μας τα τελευταία χρόνια. Kαι, σίγουρα, σημαντικότερο από την αυτιστική,πολυδιαφημισμένη και εικονογραφική “Οδύσσεια” του Bob Wilson.

Είδα όλες τις εκθέσεις του Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς και ενθουσιάστηκα τόσο με την ευρηματικότητα τους όσο και από την πολυμορφία τους. Το Μουσείο Μπενάκη του Άγγελου Δεληβορριά και των συνεργατών του αποτελεί τον αρτιότερο, το πιο ζωντανό, μουσειολογικό οργανισμό της χώρας. Φανταστείτε τον Άγγελο στο τιμόνι του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου και μελαγχολήστε. Βλέπετε, ο Δεληβορριάς δεν είναι φίλος του πρώην υπουργού Τζαβάρα! Για να συλλάβετε,επίσης τη σχιζοφρένεια του ελληνικού δημοσίου, μετά την αποχώρηση του αθόρυβου αλλά ουσιαστικού διευθυντή Νίκου Σκαλτσά, η ναυαρχίδα των μουσείων μας διοικείται, κατά καιρούς, από αναπληρωτές επειδή το κράτος δεν έχει το σθένος να επιλέξει κάποιον αξιοκρατικά και εκτός κομματικής καμαρίλας.

Thomas Chimes, Docteur Faustroll et roi Ubu, μικτή τεχνική

Ας επιστρέψουμε στη Πειραιώς: Η κεντρική έκθεση των θαλασσογραφιών αποτελεί ιστορικά την πληρέστερη παρουσίαση της ελληνικής φωτογραφίας από τον 19ο αιώνα ως σήμερα. Συγχαρητήρια στον Κωστή Αντωνιάδη και στους συνεργάτες του. Επίσης είμαστε ευγνώμονες στο Ίδρυμα Κωστόπουλου γιατί μας γνώρισε έναν εξαιρετικό conceptual Αμερικανό καλλιτέχνη Ελληνικής καταγωγής ο οποίος ανάμεσα στην αρχαία φιλοσοφία, τον Poe, τον Joyce, την παταφυσική και τον Jarry, συγκροτεί ένα έργο ιδιαίτερο, πολύ προσωπικό, ένα σκιάς ,διαφάνειας και υπαινιγμών εγκώμιον! Πρόκειται για τον Thomas Chimes (1921-2009) και την έκθεσή του “Εν λευκώ”.

Thomas Chimes, Ο Ποδηλατιστής Jarry

Τέλος, εκτός του νεανικού Τσαρούχη, φιλοξενείται ,σε συνεργασία με τον Goethe Institut,η έκθεση “Home/s” Media Art in Bulgaria, Greece and Turkey. Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για την καλύτερη video-art παρουσίαση που έγινε ποτέ στην Αθήνα. Συγχαρητήρια στις δυο επιμελήτριες Δάφνη Δραγώνα και Κατερίνα Γκουτζιούλη.

Συμπέρασμα: Κλείστε τη τηλεόραση και πηγαίνετε στα μουσεία. Ο μόνος που θα στεναχωρηθεί από τη επαναστατική αυτή πράξη,θα είναι ο Άδωνις!

Υ.Γ.  Το μόνο που λειτουργεί σαν ελβετικό ρολόι στο διαλυμένο δημόσιο είναι οι Εύζωνοι της Προεδρικής Φρουράς. Ιδού η απόδειξη:

La prière des chats

Ειρήνη Κανά, ζωγραφική, 2013

A Ariane

Je vois le chat affamé du coin

son oreille mordue et son pelage mité

et je pense avec solidarité chrétienne

à tous les chats de gouttière de la planète.

Que mangeront-ils aujourd'hui?

Que leur réserve demain?

A ces chats du Siam, du Brésil, d'Indochine,

du Canada, de Cuba, du Sénégal.

A ces milliers de chats bourrés de dignité

se battant pour survivre

dans un monde hostile et injuste,

injuste pour les pauvres gens et pour les chats.

Mais Toi mon Dieu, qui a crée les chats et les hommes

ne les abandonne pas, ne les oublie pas.

Donne Ton soleil et Ta chaleur

pour que se réchauffent

les chats et les hommes laissés pour compte.

Του σύννεφου…

Ένας Turner σαν Monet για να μπερδεύονται οι ιστορικοί και να δυσανασχετούν οι έμποροι

Ο μετεωρολόγος υπηρεσίας τα φτύνει – κυριολεκτικά – επειδή ένα παιχνιδιάρικο, ροζουλί σύννεφο παίζει με τον επίσημο άνεμο του κράτους εν ου παικτοίς. Τρέχει από δω, τρέχει από κει. Ανεβαίνει, κατεβαίνει, γίνεται στρογγυλό σα μπάλα, απλώνει, σαν μαρμελάδα στο ψωμί, «θα βρέξω εδώ», λέει αποφασισμένα, «θα βρέξω εκεί», μετανιώνει αμέσως, «θα στις βρέξω», απαντάει ο κυβερνητικός άνεμος-εκπρόσωπος που βλέπει το πρόγραμμα του να γίνεται σμπαράλια και προσπαθεί να σπρώξει το ατίθασο συννεφάκι κατά τις ανάγκες της κυβέρνησης.

«Για το καλό της πατρίδας» το απειλεί υπό τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα του μετεωρολόγου υπηρεσίας, ο οποίος απεχθάνεται τέτοιες ελευθέριες συμπεριφορές στον αιθέρα.

Τότε το άταχτο σύννεφο, τα αφήνει κανονικά σαν το χρυσό σπέρμα του Δία στο κόλπο της Δανάης, ευλογημένο κάτουρο εξ ουρανού. Τα κάνει δηλαδή αφ΄ υψηλού του και ξεζουμίζει όλο του το ροζ υγρό ακριβώς στην πόρτα της καλής μου.

«Με τόση υγρασία που θα βγεις;» φωνάζει η, υποψιασμένη, μητέρα της και ματαιώνει το ραντεβού μας. Το μοιραίο σύννεφο ξεφουσκωμένο πια και ξέπνοο μόλις προλαβαίνει να καταλάβει τι έκανε.

«Μπορείς να με συγχωρήσεις;» με ρωτάει καθώς είναι έτοιμο να μεταστεί στις τάξεις της πιο αραιής και ανάερης ομίχλης. «Σε συγχωρώ» του λέω βιαστικά «αρκεί να κρύψεις για ένα λεπτό το παράθυρο της στην πάχνη σου, μέχρι να προλάβω ένα φιλί». «Έγινε» απαντάει το σύννεφο ροδίζοντας από αυθόρμητη αιδώ. Κι εγώ με τα μάτια κλειστά δεν ήξερα τι φιλούσα εκεί στη μυστική γωνιά του δρόμου. Ένα πρόσωπο που εξαερώθηκε ή μια πνοή του ανέμου που έλαβε προς στιγμήν σάρκα και χείλη;

ΥΓ1

Για τα περισσότερα ζευγάρια που ξέρω ισχύει ο κανών «δύο, ερωτευμένοι με έναν». Συνήθως, εκείνος μ΄ εκείνη κι εκείνη πάλι με τον εαυτό της. Το αντίστροφο είναι μάλλον σπάνιο. Παρά τον πολύ διαδεδομένο ανδρικό ναρκισσισμό.

ΥΓ2

Η υπερπροσφορά καταναλωτικών αντικειμένων οδηγεί στην ακύρωση της επιθυμίας. Απ΄ την άλλη πλευρά παρότι έχουμε υπερεπάρκεια σύννεφων, εντούτοις δεν μπαίνουμε στον πειρασμό να τα καταναλώσουμε, έστω και μεταφορικά. Τι κρίμα.

L'argument de l'Aube Dorée et Sotchi

Le système politique a enfin commencé de museler l' Aube Dorée après un tollé international mais aussi avec un retard «criminel» de deux ans. Si le Führer Michaloliakos et son lieutenant sont les instigateurs moraux des meurtres, des passages à tabac mortels et des centaines d'actes de violence, je me demande ce que sont tous ceux qui, depuis si longtemps, ont toléré leur action criminelle?
En bref, le système politique, parce qu'il ne veut pas procéder à son nettoyage interne, utilise le démantèlement de l'Aube Dorée comme alibi. En cela, ils ont raison d'aboyer, les nasillons depuis leur prison. Nous l'avons déjà dit: une demi-vérité équivaut à un mensonge tout entier. Le pays ne supporte plus l'hypocrisie. Le nouveau départ, que réclame désespérément le pays, ne peut pas réussir sans un nettoyage à fond de son système politique pourri. À moins que toute la culpabilité soit concentrée uniquement sur les épaules de Tsochatzopoulos et Papagiorgopoulou¹ ! Les mêmes personnes usées et corrompues ne méritent pas prendre la tête de l'effort national pour sortir de la crise.

Et tout particulièrement après les sacrifices énormes qui ont été presque exclusivement imposés aux couches populaires. C'est pour cette raison que lorsque les néo-fascistes de l'Aube Dorée criaient aux députés des partis gouvernementaux "Fermez vos gueules, voleurs !", ces dernier riaient jaune.
Le mois dernier, je suis allé avec ma fille au Stade des Panathénées pour voir l'allumage de la flamme olympique pour les jeux d'hiver de Sotchi en Russie. J'ai été grandement impressionné par les applaudissement chaleureux des cinq mille spectateurs présents environ qui ont accueilli l’entrée du drapeau national, mais aussi par la froideur éloquente lors de l'entrée du Président de la République. Malheureusement, je pense que monsieur Papoulias ne symbolise plus la nation, mais seulement son système politique pourri et imparfait. Il est lui aussi l'un de ceux qui ne dispose pas de l'autorité nécessaire imposée par la situation de crise actuelle. Une institution telle que la Présidence, à mon avis, ne supporte pas d'avoir des représentants insignifiants. Les gens respectent toujours les symboles nationaux. Ils s'y accrochent comme à une dernière planche de dignité. Ils ont en haute estime la fonction de Président de la Démocratie, mais dédaignent les personnes. C'est ce dont j'ai eu la confirmation l'autre jour au Stade des Panathénées. C'était d'ailleurs l'argument principal de l'Aube Dorée pour attirer les masses déboussolées. Et il est triste de constater que cet argument est encore valable...

1Respectivement ex-Ministre de la Défense du PASOK condamné à 20 ans de prison pour blanchiment d'argent sale, pots de vin etc... et ex-maire de Salonique de la Nouvelle Démocratie, condamné à perpétuité pour détournement de fonds publiques.

Η ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΦΡΑΠΕ

Μνήμη Νίκου Φώσκολου και κειμένου των "58"

Εκείνον που πλήθη ανθρώπων επευφήμησαν σε αίθουσες κλιματιζόμενες ή κατά μόνας...
Ν. Βαγενάς

Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ περισσότερο κλαίει παρά γελάει. Και το κοινό της επίσης. Ο εθισμός στη συγκίνηση είναι μεγαλύτερος από τον εθισμό στη νικοτίνη. Από την άλλη, το κλάμα πουλάει πολύ. Στις σειρές του Φώσκολου λ.χ. οι πάντες είναι βουρκωμένοι. Ετσι πρέπει. Τα μεγάλα πάθη, οι τρομερές συγκρούσεις οφείλουν να κολυμπάνε στο δάκρυ. Σιγά σιγά αυτή η κλιμακούμενη υγρασία διαποτίζει το πλήθος έως μυελού οστέων. Η μεγάλη δύναμη της τηλε-εικόνας κρύβεται στο εύκολο και άφθονο δάκρυ που μπορεί να εκμαιεύσει. Είναι τότε που στάδια, αεροδρόμια, πλατείες και δρόμοι γεμίζουν από νοτισμένα μάτια έτοιμα να αποθεώσουν και να επευφημήσουν. Κι είναι τότε που τα δάκρυα σκουπίζονται αποκλειστικά με γαλανόλευκες πρώτης ανάγκης. Για το μπαλκόνι, το αυτοκίνητο, για την πλάτη μας σαν πουλόβερ ή γύρω από το λαιμό σαν κασκόλ. Επίσης σε μια μεγαλειώδη υπέρβαση ο ιστορικός χρόνος καταργείται και η τηλεόραση -πάλι ο Φώσκολος πρωτοπορεί εδώ- μεταφέρεται στον παρόντα χρόνο. Ο γάμος, σου λέει, θα γίνει αρχές Ιουνίου και η δίκη μετά του Αγίου Πνεύματος. Δηλαδή τώρα! Οπότε ο δακρυρροών θεατής δεν χρειάζεται να ζήσει τη ζωή του εφόσον συμβιώνει αρμονικά με τους τηλε-ήρωες της αγαπημένης του σειράς. Οι πιο αθώοι μάλιστα ετοιμάζουν και δώρο για τη νύφη. Και στα δικά σας.

ΤΗ «ΛΑΜΨΗ» ΤΗΝ ΑΓΑΠΟΥΝ οι τρίτες ηλικίες και οι οικονομικοί μετανάστες. Παρατηρήστε τα ελληνικά τους· είναι σαν του Γιάγκου Δράκου. Οχι μόνο το λεξιλόγιο αλλά και η εκφορά του λόγου ή ο στόμφος. Ακόμη και οι επαναλήψεις που επιμηκύνουν τον τηλεοπτικό χρόνο και κάνουν έτσι το επεισόδιο οικονομικότερο. Να ένα παράδειγμα διαλόγου:

- Ήρθε η ώρα να μάθω την αλήθεια.

- Πιστεύεις, αλήθεια, πως ήρθε η ώρα να μάθεις την αλήθεια;

- Ναι στ' αλήθεια αυτή η ώρα, η ώρα της αλήθειας ήρθε...

- Και θ' αντέξεις στ' αλήθεια αυτή την ώρα, όλη την αλήθεια;

- Μη με βασανίζεις Γιάγκο Δράκε και πες μου την αλήθεια!

Αντιλαμβάνεσθε πως και καρδιά από πέτρα να είχε κανείς, θα λύγιζε στο τέλος εμπρός σ' αυτό το ασήκωτο συναισθηματικό βάρος. Στ' αλήθεια...

ΤΟ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΣΙΡΙΑΛ είναι πιο σοφιστικέ, κυρίως γιατί αξιοποιεί την εμπειρία του φωσκολικού μελό με έναν τρόπο post, δηλαδή μεταμοντέρνο. Στη θέση της αρχαϊκής ακαμψίας των πλάνων και των δύο προσώπων που συγκρούονται επί σκηνής όπως στον Αισχύλο -ο ένας, κατά κανόνα, είναι μπάτσος και ο άλλος ξανθιά-, στη ΒΕΡΑ οικονομείται καλύτερα ο χρόνος, το μοντάζ είναι πιο σφιχτό, περισσότερα πρόσωπα μπαινοβγαίνουν σε σκηνικά πιο αληθοφανή, ενώ τα εξωτερικά γυρίσματα βρίσκονται σε καθημερινή σχεδόν χρήση. Οι διάλογοι πάλι είναι πιο κουλτουριάρικοι άρα το δάκρυ δυσκολότερο. Οι μπάτσοι αξιοποιούνται με μέτρο, ενώ οι κακοί δεν είναι τόσο μονοδιάστατοι ούτε πάντα ζάπλουτοι. Η ταξικότητα της λάμψης στα χέρια της Ελενας έγινε απλώς κοινωνικός αποκλεισμός όπως θα 'λεγε κι ο Σπύρος Βούγιας. Οι διάλογοι πάντως τροχοδρομούν στα κλασικά πρότυπα του είδους:

- Είσαι κάθαρμα, κάθαρμα, κάθαρμα και το ξέρεις.

- Εμένα αποκάλεσες κάθαρμα, κάθαρμα, κάθαρμα;

- Εσένα αποκάλεσα και δεν το μετανιώνω ούτε ανακαλώ.

- Και γιατί παρακαλώ; - Γιατί είσαι κάθαρμα ρε!

ΑΘΑΝΑΤΗ, ΕΥΣΥΓΚΙΝΗΤΗ ΕΛΛΑΣ! Ένα εργοστάσιο κλείνει ή μια βιοτεχνία και στο χώρο τους ανοίγουν ένα ξενυχτάδικο ή ένα καφέ μπαρ. Παντού από άκρον απ' άκρου εις άκρον στον ευλογημένο τούτο τόπο είναι απλωμένα τραπεζοκαθίσματα και χυμένη σ' αυτά η εύελπις νεολαία μας πίνοντας φραπόγαλα. Η τιμή του καφέ αυξάνει δραματικά, αλλά η εμμονή της φυλής στις αραχτές παραδόσεις της παραμένει αταλάντευτη. Ώρες επί ωρών οι μερακλήδες έχουν πιάσει τις καρέκλες σταυρωτά και το φιλοσοφούν. Είναι βλέπετε και η ανεργία που ωθεί τον κόσμο στο επιτήδευμα του φραπέ, έτσι ώστε οι ταλαίπωροι γονείς να έχουν κόψει ειδικό, μηνιαίο επίδομα στα τέκνα και τα τεκνά τους. Κατά τα άλλα όλο και κάποια εθνική νίκη θα επισυμβεί - ποδόσφαιρο και τα συναφή ώστε να ξεχυθούν οι συγκινημένοι συμπατριώτες μας στους δρόμους εγκαταλείποντας προς στιγμήν τις πολυθρόνες. Τα ειδικά αυτά μαγαζιά με τα σμήνη των τραπεζοκαθισμάτων απλώνονται από την παραλιακή ώς την Κηφισίας από το Νέο Ηράκλειο ως το Μπουρνάζι και από τα Χανιά στην Καβάλα χωρίς καμία περιστολή. Τι ωραία σημειολογική εικόνα! Να κλείνει ένας χώρος παραγωγής και να ανοίγει μια επιχείρηση φραπέ. Βλέπετε, είναι πολλά τα επιδόματα αδέλφια. Τώρα θα με ρωτήσετε ποιος παράγει και τι σ' αυτόν τον ευλογημένο, υπερχρεωμένο πλην περήφανο, τόπο. Ειλικρινά δεν θέλω να σας γελάσω. Πάντως παράγουμε πολλούς -τηλεοπτικούς- καφέδες, μουσακάδες και πιλάφια γενικώς, καθώς το fiction είναι πραγματικότητα και η πραγματικότητα fixion.

Ζήτωωωωω! Ολεεε! Είμαστε λαός για τις επευφημίες και για τα κλάματα.

ΤΟ ΔΥΣΑΡΕΣΤΟ ΤΩΡΑ: Έπειτα από 11 χρόνια ο Γιάγκος θα πεθάνει, πληροφορούμαι, γιατί ζήτησε αύξηση. Σ' αυτά ο συγγραφεύς είναι αμείλικτος. Ή στήνει ένα αυτοκινητιστικό ή στέλνει τον στασιαστή στην Αυστραλία. Για φραπέ...



Ελευθεροτυπία ON OFF - 29/05/2005

Η Γελοιότητα πάει παντού (και κυρίως στους υπουργικούς θώκους)

Στον Θόδωρο Πάγκαλο και τους χορηγούς του.

Η αφόρητη κομματίλα και ο τσιφλικάδικος συνδικαλισμός που μας έφεραν ως εδώ, δεν έχουν καμφθεί διόλου. Το αντίθετο. Έστω κι αν μπήκαμε στον τέταρτο χρόνο της κρίσης. -Πόσο απέχει η γελοιότητα από τη τραγωδία; -Όσο απέχει η ψευτοσοβαρή πόζα του κυβερνητικού εκπρόσωπου από την αλήθεια που υποτίθεται ότι υπηρετεί. Κατά την άποψή μου ο Σαμαράς έως ότου απολύσει τον εαυτό του, πρέπει να απαλλαγεί τάχιστα απ’ όλη αυτή την αποκρουστική κουστωδία υπουργών και συμβούλων που ο ίδιος διόρισε και πρωτίστως από τον αντιπρόεδρό του. Και το λέω αυτό παρ' ότι πιστεύω πως ο νυν πρωθυπουργός, μέχρι τώρα, αποδεικνύεται συγκριτικά επαρκέστερος από τους τέσσερις προκατόχους του: Πικραμένο, Γιωργάκη, Παπαδήμο, Κωστάκη. Έπειτα να στείλει στον εισαγγελέα τον πρώην υπουργό και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Παπανδρέου, ο οποίος χαχανίζοντας σε συστημικό, ραδιοφωνικό σταθμό ξεφούρνισε ότι η ΕΥΠ παρακολουθούσε τον Αμερικανό πρέσβη στην Άγκυρα (!). Δηλαδή, απεκάλυψε μεταξύ τυρού, αχλαδίου και μικρονοϊκού παλιμπεδισμού ένα κρατικό μυστικό που ΔΕΝ δημοσιοποιείται χωρίς κόστος. Πολλώ μάλλον δεν κανιβαλίζεται αβρόχοις ποσίν στα ΜΜΕ. Δυστυχώς αυτό είναι το επίπεδο του πολιτικού μας προσωπικού. Θα μου πείτε ο Πάγκαλος έχει αποσυρθεί. Αμ' ο Άδωνις; Κάθε πρωί είναι στα πάνελ, κάθε βράδυ στα παράθυρα, τις μικρές ώρες πουλάει βιβλία στα τσοντοκάναλα και προχτές τον είδα και στην πρεμιέρα του Cirque du Soleil. Πότε δουλεύει ας το βρει ο πρωθυπουργός κι ας μας απαλλάξει από τη φλύαρη, ξερολική τσιρίδα του. Ας επιστρέψει σε αντάλλαγμα ο Κούγιας στις οθόνες μας. Ή έστω η Κορομηλά. Αυτός ο τόπος δεν έχει μέλλον γιατί η γελοιότητα των ιθυνόντων του δεν έχει όρια. Επί μέρες πρώτη είδηση ήταν η παρέλαση της 28^ης Οκτωβρίου, αν πρέπει να γίνει, αν θα βγουν άρματα, ποιος θ’ ανέβει στην εξέδρα, πόσοι θα φυλάνε τον πρόεδρο από την αγάπη του λαού, πως θ’ αποκλειστεί το Σύνταγμα για να παρελάσουν οι μινοφορούσες μακριά από τους γονείς τους, κ.ο.κ. Αυτά μας απασχολούν. Α, και η κόντρα Βενιζέλου-Αβραμόπουλου. Μονομαχία δύο γιγάντων στο μπρελόκ του Κέρμιτ από το Muppet Show. Επίσης, και ο συνάδερφος καθηγητής-υπουργός κ. Αρβανιτόπουλος. Τόσο σοβαρός και αδέκαστος για να ‘ναι αληθινά αληθινός. Μπαίνουμε ήδη στο τρίτο μήνα απεργίας με την Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου κυκλοτερώς αποκλεισμένη -ποιος άραγε έχει το δικαίωμα να καταλαμβάνει μια δημόσια έκταση μερικών χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων;- κι ο υπουργός έμαθε μόλις προχθές ότι οι απεργούντες διοικητικοί υπάλληλοι πληρώνονται κανονικά! Επίσης ο πρύτανης Πελεγρίνης αφυπνίσθηκε σχετικά μετά την επέμβαση του εισαγγελέα. Βλέπετε, για να ισχύσει ο νόμος, οι δημόσιοι λειτουργοί πρέπει συστηματικά να εκφοβίζονται με εισαγγελική παρέμβαση. Τόσο απλά, τόσο εμετικά. Επί δύο μήνες οι είσοδοι της Πανεπιστημιούπολης είναι αποκλεισμένες, όμοια και η κεντρική λεωφόρος που συνδέει τη Καισαριανή με του Ζωγράφου. Και ουδείς συγκινείται. Ποιος μπορεί να καταλαμβάνει δημόσια γη με το «έτσι θέλω»; Τι κάνει σχετικά το Συμβούλιο της Σχολής; Το οποίο, επειδή δεν έχει αίθουσα να συνεδριάσει, στην πράξη αυτοκαταργείται. Η μέγιστη υποκρισία. Οι δε ακαδημαϊκοί δάσκαλοι αγωνίζονται (sic) για να μη χαθεί το εξάμηνο. Κι άλλη γελοιότητα πλην της υποκρισίας. Επί χρόνια το πανεπιστήμιο έχει υποβιβαστεί με πάροχο πτυχίων δια αλληλογραφίας . Ε, και τι έγινε που δεν θα γίνουν μαθήματα; Η πλειονότητα των διδασκόντων που τώρα λουφάζουν αιδημόνως, βλέπουν τους φοιτητές τους αποκλειστικά την ημέρα των εξετάσεων (υπάρχουν φοιτητές που υπερηφανεύονται πως πήραν πτυχίο χωρίς να παρακολουθήσουν ούτε ένα μάθημα). Άρα το εξάμηνο άφοβα μπορεί να συρρικνωθεί στις έξι εβδομάδες. Και πολύ λέω. Τέτοια φτήνια. Εξάλλου άρχισαν και οι νέες εκπτώσεις. Πράγμα που σημαίνει ότι η γελοιότητα δεν αφορά μόνο στο πολιτικό προσωπικό αλλά και στην πνευματική ηγεσία. Γι’ αυτό διατείνομαι ότι δεν υπάρχει σωτηρία.

Στο τελευταίο σοβιετικό καθεστώς της Ευρώπης, την Ελλάδα, οι πάντες απαιτούν τα πάντα από ένα μεταφυσικό κράτος-πατερούλη. Έλα όμως που αυτό το κράτος επτώχευσε! Δηλαδή ο πατερούλης είναι πλέον ευνουχισμένος! Κι γι' αυτό δεν φταίει ούτε η τρόικα, ούτε το μνημόνιο. Απεναντίας. Αυτοί εκλήθησαν όπως όπως από το Σύστημα για να το διασώσουν. Αυτό είναι η πικρή αλήθεια. Από την άλλη, οι ψηφοφόροι-πελάτες του ανωτέρω πολιτικού συστήματος θεωρούν το κράτος-μαγαζί ιδιοκτησία τους. Πολιτικά ζητήματα που αλλού έχουν ξεκαθαριστεί αιώνες πριν, όπως ο διαχωρισμός του ιδιωτικού από το δημόσιο, εδώ παραμένουν ταμπού. Έτσι, ο Πάγκαλος θεωρεί ακόμη το ΥΠΕΞ τσιφλίκι του, οι απεργοί του ΕΚΠΑ τον Υμηττό μποστάνι τους ενώ ο Βενιζέλος πήρε το στικάκι με τη λίστα Lagarde στο σπίτι του. Κανένα αίσθημα ευθύνης, συλλογικής ή ατομικής, καμία λογοδοσία, ουδείς φόβος ιστορίας. Κι όλα αυτά στο όνομα της πιο απεχθούς τηλε-δημοκρατίας.

Ο Λέανδρος Ρακιντζής, αυτός που αποκάλυψε πως το πτωχευμένο κράτος παρέχει συστηματικά 200.000 αναπηρικά αμαξίδια το χρόνο, μου έλεγε τις προάλλες ότι το δημόσιο είναι παντελώς διαλυμένο. Τα μόνα που δεν γνωρίζουν κάμψη και δεν μετέχουν στην κυρίαρχη μιζέρια είναι οι λαμπρές γραβάτες και τα ατσαλάκωτα κουστούμια των υπουργών. Μέχρι να τα φορέσουν οι επόμενοι…

Υ.Γ. 1 Κάνω έκκληση στους νυν αγέρωχους υπουργούς μας : Να σκεφτούν τη μοίρα του Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Δηλαδή να σκεφτούν εκτός από το σήμερα και το αύριο.

Υ.Γ. 2 Η διαφήμιση για το ΒΗΜΑ FM λέει πως “Εδώ δεν ξέρεις ποτέ τι θα ακούσεις”. Ε, όχι και δεν ξέρω. Θα ακούω συστηματικά τους προβοκατόρικους εξυπνακισμούς του Πάγκαλου και τη βλεννολεξιλόρροια του Αδώνιδος.

Υ.Γ. 3 Σοφός φίλος με πληροφορεί πως το υψηλό σάκχαρο του Πάγκαλου τον καθιστά κυριολεκτικά ανεξέλεγκτο συγκεκριμένες ώρες της ημέρας. Η χαρά των ραδιοφωνιτζήδων!