Κούνεβα, Πετρούλα και βία

Πρόκειται για δύο περιπτώσεις προφανούς κοινωνικής βίας, οι οποίες λόγω συγκυριών έχουν γίνει ευρύτατα γνωστές. Πριν τη δω στο γυαλί, είχα διαβάσει το όνομά της χίλιες φορές. Eνα ακόμα τηλεοπτικό προϊόν, σκέφτηκα, με ημερομηνία λήξης αλλά και με πλούσιο παρόν προβολής. Από την άλλη, πόση σεξουαλική στέρηση, πόση μοναξιά κρύβει αυτή η αγέρωχη, ανδροκρατική κοινωνία μας ώστε να τρελαίνεται κυριολεκτικά από τέτοιες περιπτώσεις; Σήμερα η Πετρούλα, προχθές η Τζένη (Χειλουδάκη) ή η Πέπη. Δίπλα τους τα ημίγυμνα κοριτσόπουλα του Θέμου, ενός ακόμα πυλώνα της σοφτ πορν διασκέδασης των καταπιεσμένων μικροαστών. Οι έμποροι της εικόνας έχοντας προ οφθαλμών έναν πήχυ τόσο χαμηλό δεν χρειάζεται καν να κουραστούν για να έχουν «επιτυχίες». Κι έρχομαι στην Κούνεβα. Την προσωποποίηση των συλλογικών και ατομικών τύψεών μας ως προς το φαινόμενο της εκμετάλλευσης και κακοποίησης μεταναστών. Εμείς που κάποτε αιμορραγούσαμε οικονομικούς μετανάστες σε Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία, σήμερα έχουμε καταστεί διαμετακομιστικός κόμβος φοβισμένων ψυχών και γιαλαντζί μητρόπολη που υποδέχεται τους παρίες του κόσμου για να χτίσουν την ευμάρειά της. Τον πλουτισμό μας τον στηρίζουν σχεδόν αποκλειστικά τα φθηνά εργατικά χέρια. Οσο για τα ερωτικά μας προβλήματα, φροντίζουν οι μαφίες του πρώην σοβιετικού παραδείσου και μερικά επίλεκτα μέλη της ΕΛ.ΑΣ. Το μαρτύριο της Κούνεβα, πρωτοφανές και σε σύλληψη και σε εκτέλεση. Την υποχρέωσαν να πιει βιτριόλι, κατακαίοντας οισοφάγο, φωνητικές χορδές και πεπτικό σύστημα, ενώ της έκαψαν συγχρόνως το πρόσωπο προκαλώντας μερική τύφλωση. Ποιοι; Προφανώς μπράβοι αυτού του δικτύου που λυμαίνεται εργολαβίες του Δημοσίου, χρησιμοποιώντας ως καθαρίστριες τις αποδοτικές και υποταγμένες μετανάστριες. Εξαίρεση η Κούνεβα. Η οποία ζήτησε εργατικά δικαιώματα σε έναν εργασιακό μεσαίωνα και τιμωρήθηκε αποτρόπαια. Οποιαδήποτε άλλη αστυνομία του κόσμου θα είχε συλλάβει εντός 48 ωρών εκτελεστές και ηθικούς αυτουργούς. Η δική μας, μετά από μήνες, ομφαλοσκοπεί. Ή, στην καλύτερη περίπτωση, ασχολείται με τον καιρό. Σαν την Πετρούλα.

Κράτος ακράτητο!

Ο αρχηγός των κουκουλοφόρων τον ελεύθερο χρόνο του είναι τζαμάς. Κατά τα άλλα, θέλεις να γράψεις κάτι αισιόδοξο αλλά η ίδια η πραγματικότητα στο απαγορεύει. Στη Σκουφά, τα σπάνε 35 «εξεγερμένοι», στην Τσακάλωφ η Δημοτική Αστυνομία, την ίδια στιγμή (!), κόβει κλήσεις, στην Κανάρη και την Πανεπιστημίου ολόκληρη κλούβα των ΜΑΤ κοιμάται το νήδυμον. Τούτων δοθέντων, όπως θα έλεγε και ο Πάνος Παναγιωτόπουλος, ο κ. Μαρκογιαννάκης ετοιμάζει νέο «θεσμό» αστυνόμευσης για το κέντρο, εντός και εκτός του κεντρικού θεσμού της Αστυνομίας. Οταν η Πολιτεία είναι σε αμηχανία, στήνει μια επιτροπή και ξεμπερδεύει. Οταν μάλιστα είναι σε απόγνωση, συστήνει «θεσμό». Ανεβασμένα πράγματα. Είπαμε: αστυνομοκρατούμαστε χωρίς να αστυνομευόμαστε. Πρωθυπουργός και Ντόρα διαβεβαιώνουν πως θα μαζέψουν το σπάταλο κράτος περιορίζοντας τις δαπάνες του ακράτητου δημόσιου τομέα. Ωραία πρωτοβουλία αλλά αρκετά καθυστερημένη. Για την ακρίβεια, μόλις πέντε χρόνια. Οποιος έχει ελάχιστη δοσοληψία με το κράτος γνωρίζει πόσο ανοικονόμητο είναι. Από τις εργολαβίες των δημόσιων έργων ως τους παχυλά αμειβόμενους κομματικούς εγκάθετους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Στοιχειώδες συμμάζεμά τους θα απέδιδε σεβαστά ποσοστά οικονομίας σε αυτή τη δύσκολη περίοδο. Υπάρχει όμως η βούληση ή η τεχνογνωσία; Απαντήστε μόνοι σας. Μικρή ενδεικτική λεπτομέρεια: Ακόμη και την ύστατη στιγμή της πώλησης της Ολυμπιακής τη φορτώνουν με «δικά μας» παιδιά, για να ισοφαρίσουν τα «παιδιά» των προηγουμένων. Στην αρχή της νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης, ο κ. Λέανδρος Ρακιντζής, γενικός επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης, εντόπισε σπατάλες και διαχειριστικές ανωμαλίες στην Εθνική Πινακοθήκη, μιαν αποκεντρωμένη, μικρή υπηρεσία του υπ. Πολιτισμού. Θέλετε να μάθετε τι έγινε; Απλώς τίποτε. Οι σπατάλες δεν απασχολούν όσους έχουν καταστήσει τις σπατάλες πολιτική τους. Σήμερα, ο κ. Ρακιντζής στέλνει εκατοντάδες υπαλλήλους σε ΕΔΕ για τη μη υποβολή «πόθεν έσχες» ή για ύποπτο πλουτισμό. Πολεοδομίες και εφορίες έχουν την τιμητική τους. Οι μεγαλογιατροί του Δημοσίου έπονται. Ηταν τόσο σπουδαίο κάτι ανάλογο να γίνει πέντε χρόνια πριν; Αντί νέων νόμων ή «θεσμών» επιβάλλεται να ενεργοποιήσουμε τους υφιστάμενους υποχρεώνοντας να δουλέψουν τα υποκείμενά τους. Τόσο απλά!

Παλίμψηστος πολτός

Ολα μπερδεύονται γλυκά. Αν μη τι άλλο, ζούμε ενδιαφέρουσες στιγμές. Με τρικυμίες στο ποτήρι ή εν κρανίω. Σε απόσταση ασφαλείας, βεβαίως, από το αυθεντικό δράμα. Τώρα, βλέπετε, οι μάχες δίνονται για μια χούφτα ευρώ παραπάνω. Κι όχι για ιδέες ποτισμένες στο αίμα. Ελπίδα μας είναι το «και μη χειρότερα». Ο Αλέξης, στη χαρούμενη αθωότητά του, είπε πως μετά τον υπαρκτό σοσιαλισμό πεθαίνει και ο υπαρκτός καπιταλισμός. Sancta Simplicitas! Αμ δε… Ο καπιταλισμός απλώς μετασχηματίζεται, αναδιανέμεται και… αντέχει. Αυτά που σταδιακά αποβιώνουν είναι οι πολιτικές κοινωνικής πρόνοιας, τα εργασιακά δικαιώματα, η αλληλεγγύη και, τέλος, το κύρος του εθνικού κράτους. Σήμερα ζούμε σε έναν υπερεθνικό πολτό, όπου όλοι στρέφονται εναντίον όλων. Τα μείζονα και τα ελάσσονα διευθετούνται από μετριότητες. Η Ε.Ε., στηριγμένη σε ένα απόλυτο laissez faire, laissez passer, αναρωτιέται τι της συμβαίνει και ματαιώθηκαν όλες οι προβλέψεις. Και ακυρώθηκαν όλοι οι γκουρού, πολιτικοί και οικονομολόγοι. Κι εμείς; Οντες το «μαύρο πρόβατο» πια της ευρωζώνης, καθόμαστε φρόνιμα, μήπως και μας αγνοήσουν στην αναμπουμπούλα. Οι φωνές απευθύνονται αποκλειστικά στην εσωτερική κατανάλωση. Η άνοδος του Γιώργου αφύπνισε τον Κώστα, ο οποίος πάντως ανέκαθεν διέθετε και ωραίες ιδέες και πειθώ. Στην εφαρμογή υστερούσε. Ο ΣΥΡΙΖΑ, πάλι, κατρακυλάει γλυκά, έχοντας αποσπάσει το θαυμασμό και των επαναστατών και των ρεβιζιονιστών. Το πρόβλημα των κομμάτων μας είναι ο κομματικός στρατός τους, τον οποίο και ΔΕΝ απογαλακτίζουν. Παράδειγμα οι πρόσφατες κρίσεις στις Ενοπλες Δυνάμεις ή η τοποθέτηση του κ. Σταμάτη Μαύρου ως κρατικού επιτρόπου στην Protonbank. Προηγούμενες θέσεις του: πρόεδρος ΟΝΝΕΔ και Οργανισμού Προώθησης Ελληνικού Πολιτισμού. Πάνω στη σύγχυση, η Μαργαρίτα Θεοδωράκη, συναινούντος του Μίκη, έδωσε τους «Λιποτάκτες» και το «Μαουτχάουζεν» στην κ. Θεοδωρίδου για το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Το ήθος γίνεται έτσι κολακεία της επικαιρότητας και η στάση χάνεται στο μεταμοντέρνο, μπουζουκλερί χυλό. Κρίμα…

Τοπίο στην ομίχλη

Το τοπίο σταδιακά αποσαφηνίζεται. Ομιχλώδες. Τουλάχιστον για δύο χρόνια. Με ρυθμούς ανάπτυξης γύρω στο μηδέν και με ανεργία ή απολύσεις σε κρεσέντο. Ο παγκόσμιος καπιταλισμός δεν πέφτει από τις κρίσεις του. Γίνεται ακόμη πιο κυνικός. Κι οι μαθητευόμενοι μάγοι του ακόμη πιο αστείοι στις σοβαροφανείς προβλέψεις τους. Διαβάζω στο έγκυρο ελβετικό περιοδικό «Hebdo» ότι η escroquerie, «αισχροκέρδεια» του Αμερικανού τραπεζίτη Μπέρναρντ Μάντοφ άγγιξε 3 εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Αν αυτό αποτελεί παρηγοριά για τη δυσανεξία μας… Πρώτα συμπεράσματα:

Α) Εστω και αν είναι προσχηματική η έκκληση του πρωθυπουργού για συναίνεση, παραμένει ο μόνος δρόμος επιβίωσης του πολιτικού μας συστήματος. Μόνον τυφλοί ή καιροσκόποι δεν το βλέπουν. Οταν η αντιπολίτευση αρνείται τη συναίνεση, αφενός χτίζει την αγιογραφία του Καραμανλή και αφετέρου ενισχύει τη δυσπιστία του κοινού προς τις επιλογές της.

Β) Οσοι σήμερα ζητούν εκλογές αποδεικνύουν πως σκέφτονται μόνο την κομματική τους επιβίωση. Κι αυτό μακροπρόθεσμα ευνοεί την εικόνα της κυβέρνησης.

Γ) Η κρίση αφύπνισε τον Καραμανλή –αρκετά καθυστερημένα ομολογουμένως–, ενώ βυθίζει σε γλυκιά ραστώνη τον Παπανδρέου. Σε τέτοιο βαθμό ώστε το «ώριμο φρούτο» της ενδεχόμενης εξουσίας να σαπίσει προτού δοκιμαστεί. Η ηρεμία του ΠΑΣΟΚ είναι επιφανειακή. Οι Βενιζέλος, Διαμαντοπούλου, Χρυσοχοΐδης αδημονούν και… συσκέπτονται. Από τις Βρυξέλλες και μετά πάντως ο Καραμανλής παρουσιάζεται αλλαγμένος. Στη σύγκρουσή του με την αντιπολίτευση στη Βουλή ήταν κάτι περισσότερο από πειστικός.

Τώρα μένει να κερδίσει το χαμένο καιρό. Πράγμα δύσκολο (ακόμα και για τον Προυστ). Και συμβαίνει το εξής παράδοξο: Να αποτελεί ατού για τον Καραμανλή η «δράση» της αντιπολίτευσης και μειονέκτημα ορισμένα πρόσωπα της κυβέρνησής του. Βλέπετε, από νωρίς κάηκαν χαρτιά στα οποία ο ίδιος πόνταρε πολύ: Ρουσόπουλος, Βουλγαράκης, Τσιτουρίδης, Αλογοσκούφης. Ωστε τώρα να αρκείται στους Σουφλιά, Χατζηδάκη, Παυλόπουλο ή Στυλιανίδη. Κι όμως, η διαρρεύσασα πενταετία δεν έχει μόνο αποτυχίες. Στα θετικά μετράνε το, έστω και χαμηλόφωνο, όχι στο σχέδιο Ανάν, το άνοιγμα στη Ρωσία και την Κίνα, μέσω εμπορικών συμφωνιών, η προσπάθεια να λυθεί το ασφαλιστικό ή το χρονίζον πρόβλημα της Ολυμπιακής. Το στοίχημα για την Παιδεία. Η αλλαγή του Φεστιβάλ Αθηνών. Γενικό συμπέρασμα: η έγνοια για το κόμμα δεν συνιστά κατ’ ανάγκην και έγνοια για τον τόπο… Ιδιαίτερα σε εποχές διεθνούς κρίσης.

Εντός και εκτός (και επί τα αυτά)

Ετσι λεγόταν μια έκθεση-αναφορά στη δεκαετία του ’60 και την ελληνική πρωτοπορία που διοργάνωσα το 2004 στην Ελληνοαμερικανική Ενωση. Τώρα βλέπω πως και το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, το φιλοξενούμενο από υπογείου εις υπόγειον, επαναλαμβάνει τον ίδιο τίτλο για μια δική του παραγωγή. Το αστείο όμως με το ΕΜΣΤ, αλλά και τις περισσότερες αθηναϊκές ή θεσσαλονικιώτικες γκαλερί βρίσκεται στην επιμονή τους να χρησιμοποιούν τίτλους ή κείμενα στα αγγλικά, ως ηχηρή απόδειξη του μεταστατικού επαρχιωτισμού μας. Οι Ελληνες καλλιτέχνες και οι «παράγοντες» της εγχώριας δημιουργίας ζουν –και πεθαίνουν– με το φρούδο όνειρο ότι θα περάσει σαν τον άγγελο στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ ένας ξένος τεχνοκριτικός για να τους ανακαλύψει και να τους αποσπάσει από την ιθαγενή μιζέρια. Ετσι, κύλησε άδοξα, με ξενομανείς φανφάρες, μια γενιά δημιουργών, με τους δασκάλους στην ΑΣΚΤ να μην έχουν βγάλει μαθητές και τους σταρ εικαστικούς να διατελούν σε ημιαποβλάκωση λόγω της εξαντλητικής αλλά χωρίς προφανή λόγο δημοσιότητάς τους. Λειτουργώντας σαν ωχρές αντανακλάσεις ξένων προτύπων και ως ενεργούμενα ενός δεσποτικού μάρκετινγκ που μπερδεύει το σνομπισμό με την πρωτοπορία, οι δημιουργοί μας καταργούνται όχι μόνο σε επίπεδο καλλιτεχνικό αλλά και ανθρώπινο. Γιατί βέβαια διαχρονικό θέμα της Τέχνης είναι το αίνιγμα της ζωής, το μυστήριο του θανάτου και όχι η νεύρωση της κάθε παρεξηγημένης (;) ιδιοφυΐας. Η Τέχνη κάθε εποχής χαρίζει στην εποχή το πρόσωπό της και η δική μας εποχή –μακριά από μιντιακές ευκολίες– αναζητεί εναγώνια το δικό της. Ωστε να επιτευχθεί η υπέρβαση των εκκρεμοτήτων της ψυχής, όπως θα ’λεγε ο Κλεμάν Ροσέ. Εκτός κι αν ολόκληρο το νόημα της ζωής (μας) κρύβεται στη μυθοποίηση της αγοράς (από τους νεοφιλελεύθερους) ή στη δαιμονοποίησή της (από τους παλαιομαρξιστές). Κατά τ’ άλλα, Τέχνη είναι ό,τι χαρίζει την ψευδαίσθηση εκείνης της αθανασίας που μας αρνήθηκαν οι θεοί. Κρίμα όμως για τον τόπο να προπαγανδίζονται σαν Τέχνη τα διάφορα πανηγυράκια τύπου Γιουροβίζιον. Μεταξύ μας, πάντως, κ. πρόεδρε, το τραγουδάκι με τη «γριά στο Καρναβάλι» ήταν καλύτερο από του Σάκη. Θα μου πείτε, εσείς δεν είστε ειδικός στη μουσική, μόνο στην τηλεόραση.

(Τηλε)Ιστορία μου, αμαρτία μου

Η τηλεόραση, και όταν ακόμα σοβαρεύει, βγάζει γέλιο αβίαστο. Μεταμορφώνοντας τους μιντιακούς σταρ που υποστηρίζουν τα καμώματά της σε κλόουν. Εβλεπα -και λυπόμουν- τον υπεύθυνο της σειράς «Οι Μεγάλοι Ελληνες» να αναλύει τα εγχειρήματά του και δεν πίστευα στα αφτιά μου. Εφόσον ανέδειξε στις θέσεις 82, 83, 84 και 85, κατ’ αξιολογική προφανώς σειρά, τους Ιουστινιανό, Λαζόπουλο, Ηρόδοτο, Βέγγο! Αυτοί που είχαν την ιδέα ανεπιγνώστως συνέλαβαν την πιο cult και την πιο post-modern ελληνική κωμωδία! Οπου στον τηλε-πολτό των «Ελλήνων» ανακάτεψαν ό,τι πετάει κι ό,τι κολυμπάει στο μιντιακό μας σύμπαν, επιβάλλοντας στο κοινό την υποχρέωση να κάνει πλάκα. Εφόσον δεν μπορεί, περί πλάκας θα πρόκειται η ψήφος στον Ζαγοράκη, στον «Αγνωστο στρατιώτη», στον Πλάτωνα. (Αφήνω τον Γ. Παπαδόπουλο.) Ο Παλαιοκώστας πάλι καταφανώς αδικείται από τη συγκυρία, εφόσον θα μπορούσε να τα βάλει στα ίσα με τους Βενιζέλο, Μέγα Αλέξανδρο αλλά και τον καταραμένο όφι ακόμη. Μήπως πρέπει για λόγους δικαιοσύνης να ξαναψηφίσουμε; Αν δεν κάνω λάθος, έτσι κάνουν και στο Big Brother. Ετσι χτίζεται κάθε ψευτοπραγματικότητα σήμερα. Πράγμα που θα πει ότι την Ιστορία ας την προσεγγίσουμε με περισσότερο σεβασμό. Προτού εφαρμόσουμε καλλιστεία για τους πρωταγωνιστές της, οφείλουμε να μορφώσουμε και να ενημερώσουμε σχετικά τους «κριτές» τους. Αλλιώς θα ανακατεύουμε εποχές, μεγέθη και αντιλήψεις με μια κουτάλα που από τη μια γράφει «σοβινισμός» και από την άλλη «ηλιθιότητα». Από την άλλη, αφού η κρατική τηλεόραση έχει αναγάγει σε θέσφατο την ψηφοφορία της Γιουροβίζιον, γιατί να μην τη μιμηθεί κι ένα εναλλακτικό ιδιωτικό κανάλι; Πάνω από όλα η ποιότης. Επίσης, πλάκα έχουν και οι «ειδικοί» που καλούνται να υπερασπιστούν τους «Μεγάλους Ελληνες». Τι κρίμα που οι Ροΐδης, Παρθένης, Σκαλκώτας, Μπουζιάνης, Σικελιανός, Σαχτούρης, Πηνελόπη Δέλτα, Χειμωνάς, Κουνέλλης, Κανιάρης δεν είναι μέσα σε αυτούς. Η νοικοκυρούλα ΕΡΤ της Μπήλιως και τα ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΪ δεν έχουν βρει χρόνο να μας μιλήσουν σχετικά. Αφήστε που δεν θέλουμε κιόλας.

Σαρακοστή στις Βρυξέλλες

Ετσι πάνε αυτά. Πάππου προς πάππου. Πρώτα έρχονται οι Αποκριές, τα μασκαρέματα, το ξεφάντωμα, τα τραγούδια με το διονυσιακό περιεχόμενο. «Ακουσε τα σκολιανά του» λέμε αναφερόμενοι κατευθείαν στα σκόλια άσματα των αρχαίων. Επονται τα Κούλουμα, λαμπρή είσοδος στη μακρά νηστεία. Το σαρανταήμερο, δηλαδή, με τους Χαιρετισμούς, τα Ψυχοσάββατα, τις Προηγιασμένες ως το τελετουργικό της Μ. Εβδομάδας. Οπου ένας Θεός πάσχει σαν άνθρωπος κι ένας άνθρωπος διεκδικεί θέωση. Το Πάσχα των Ελλήνων στηρίζει τη μοναδικότητά του στην προηγηθείσα νηστεία. Για να ευφρανθούν τα σώματα πρέπει πρώτα να συγχωρεθούν οι ψυχές: με στάρι, αμύγδαλα και ρόδια. Διερωτώμαι αν όλα αυτά σημαίνουν κάτι για τα νέα παιδιά ή ακόμη και για τους κακομαθημένους από μια εύκολη ευμάρεια και μιαν εξωτερική χρήση της παράδοσης συνομηλίκους μου. Με άλλα λόγια, ποια είναι τα κρίσιμα συστατικά που δένουν τον κοινωνικό και συναισθηματικό ιστό μας και τον εξοπλίζουν με την αναγκαία συλλογικότητα ή το αίσθημα του συνανήκειν, ώστε να αντεπεξέλθει στην κρίση. Αναφέρομαι τόσο στην ύπαρξη μιας ζώσας παράδοσης όσο και στη συνταγματική επίκληση του πατριωτισμού μας. Ενός πατριωτισμού που δεν αφορά μόνο στα Σκόπια αλλά στην πολύπαθη καθημερινότητά μας. Στα μικρά ή στα μεγάλα εγκλήματα που διαπράττουμε κατά μόνας ή σε ευρύτερα σύνολα. Από την ελλιπή ανακύκλωση ως τη συστηματική ρύπανση του περιβάλλοντος. «Ωχαδελφισμός», τερατώδης εγωπάθεια του μικροαστού και πάνω απ’ όλα απάθεια: σε πληγές που βασανίζουν τον τόπο περισσότερο κι από τη μιντιακά μεγεθυμένη κρίση ή τον τρομοκρατικό λαϊκισμό της αντιπολίτευσης. Φαίνεται ότι η κυβέρνηση διαθέτει σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία και σχέδιο που θα αντιμετωπίσει τα προβλήματα αλλά και τη βούληση να το εφαρμόσει. Η παρουσία του πρωθυπουργού στις Βρυξέλλες υπήρξε πειστική και εντός και εκτός. Τώρα στα χέρια του βρίσκεται το χαρτί της σοβαρότητας και της αποτελεσματικότητας. Στοιχειώδης ορθοκρισία επιβάλλει, τέλος, να περατωθεί κάθε φιλολογία περί εκλογών γιατί αποσπά τους πάντες από τα πραγματικά ζητήματα. Αρκετά κυβερνήθηκε η χώρα από δημοσκοπήσεις και τρικ μιντιακών μάγων. Καιρός να υπερισχύσουν το προσωπικό παράδειγμα των πολιτικών και το ένστικτο αυτοσυντήρησης των πολιτών. Η κρίση θα περάσει, αρκεί να μη διαρραγεί ο κοινωνικός ιστός που προανέφερα. Κάθε Σαρακοστή οδηγεί στο Πάσχα…