Κάντε κάτι…

Το ένα θέμα είναι να ζητήσουμε το πόθεν έσχες και το τι έχουν πληρώσει στην εφορία τα τελευταία δέκα χρόνια ο πολύς κ. Τράγκας, τιμητής και είρων (αλλά και το κανάλι του τον φιλοξενεί) ο κ. Θέμος ο επονομαζόμενος και Τρύπας (όπως επίσης και το τηλε-έντυπο που διευθύνει), ο κ. Δασκαλόπουλος ο πρόεδρος και βιομήχανος χωρίς όμως βιομηχανία (άραγε κατετέθηκαν οι φόροι κατά την αγοραπωλησία με τον κ. Βγενόπουλο;). Ο κ. Κόκκαλης, ο Ολυμπιακός «του» και το γήπεδο «του»; Ο κ. Μπόμπ Βουλγαράκης και οι off shore εταιρίες του κ.λ.π. Πρόκειται για ένα ζήτημα που εμπλέκεται και ανακυκλώνει όλην την νεοελληνική κοινωνικοπαθολογία: τη δικαιοσύνη, τη διαπλοκή κομμάτων και επιχειρηματιών, το φοροεισπρακτικό σύστημα, τη δημόσια διοίκηση, το νομικό και οικονομικό κατεστημένο κλπ. Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, μια τέτοια διαδικασία θα απογειώσει τα κανιβαλικά, αιμοδιψή ανακλαστικά του τόπου, θα δώσει τροφή στα χειμαζόμενα λόγω κρίσης ΜΜΕ (τι λέω τροφή, μάννα εξ ουρανού! ) και θα πολλαπλασιάσει σε άπειρο, χρονικό ορίζοντα τους εθνικούς κήνσορες, τους επαγγελματίες τιμητές και τους δημόσιους εισαγγελείς τύπου Λαζόπουλου ή Μπογιόπουλου . Ξέρετε εκείνον τον δημοσιογράφο του «Ριζοσπάστη», που έχει αναγάγει τον προβοκατορικό, τηλετσαμπουκά σε τέχνη υψηλή. Το άλλο θέμα είναι να αντεπιτεθούμε στη παγκόσμια κατακραυγή προβάλλοντας τους άλλους Έλληνες και την άλλη Ελλάδα. Αυτήν που δεν δείχνει ποτέ η μικροαστή κουτσομπόλα τιβί (της δεσποινίς Μπήλιως συμπεριλαμβανομένης) . Να οργανώσουμε εκθέσεις που να προβάλλουν διαχρονικά τον πολιτισμό μας στην καρδιά των ¨εχθρών¨ στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο, στο Λονδίνο. Να επιμείνουμε στην σύγχρονη τέχνη τους στο θέατρο, τη ζωγραφική, τη ποίηση, τη μουσική… Και μάλιστα μακριά από την αισθητική του τουριστικού φολκλόρ. Δύσκολα πράγματα, χρονοβόρα πλην απαραίτητα. Και, παραδόξως, πολύ φτηνά σε σχέση μάλιστα με τις αδιαφανείς, χρυσοφόρες δαπάνες ή τους άδηλους πόρους υψίστης εθνικής ασφαλείας, δηλαδή υπέρ «ημετέρων». Τ’ ακούτε κ. Πρωθυπουργέ; Τ’ ακούτε κ. υπουργέ του Πολιτισμού (και του Τουρισμού);

Τόπος τίποτε

Απότομη προσγείωση; Δεν νομίζω… Μόνο τυφλοί δεν τόβλεπαν και ηλίθιοι δεν το αντιλαμβάνονταν. Το χρόνιο, το ληθαργικό βούλιαγμα του τόπου σε μιαν γλίτσα συμψηφισμών, ακηδίας και υπερμεγέθυνσης εκείνου του «τώρα» που όφειλε (νόμιζαν) να διαρκέσει για πάντα. Το κυρίαρχο ιδεολόγημα του μεταμοντέρνου δηλαδή και η μεταφυσική του γελοίου που δεν δολοφονεί απλώς την Ιστορία μέσα από τον θάνατο του Θεού, της τέχνης κλπ, αλλά καταργεί ipso facto και το μέλλον διαστέλλοντας το παρόν ως το μην περαιτέρω.

Και τώρα; Ζαλισμένοι από ένα χύδην life style και μπουκωμένοι απ’ το κιτσάτο καταναλωτισμό θέλουμε γρήγορες λύσεις εδώ και τώρα: επιτάχυνση των διαδικασιών και επώδυνα αλλά βραχυπρόθεσμα μέτρα για να περάσουμε ει δυνατόν από την «κόλαση» της ποινής σαν σε ημερήσια εκδρομή. Και να επιστρέψουμε έπειτα εκεί που έχουμε μάθει. Στον παράδεισο της αμάθειας, των μετριοτήτων και της αποθέωσης του χυδαίου.

Αμ δε! Αυτή είναι η ουσιαστικότερη –και γι’ αυτό άκρως παιδαγωγική –τιμωρία μας: οφείλουμε εκόντες άκοντες να ξαναποκτήσουμε φυσική σχέση με το χρόνο, δηλαδή να εθισθούμε, θέλοντας και μη, πάλι στη ροή του· τη αργή την βασανιστική, τη σωτήρια. Στο στάγδην βραδέως των λεπτών, των ωρών, των ετών. Απωλέσαμε τη συνείδηση ιστορίας επειδή αντιμετωπίσαμε το χρόνο αφενός «πολιτικά» κι αφετέρου «οικονομικά»: Τον εξαγοράσαμε, τον διαχειριστήκαμε, τον αποθηκεύσαμε, τον προεξαγγείλαμε, τον καταργήσαμε. Τώρα πρέπει να τον εφεύρουμε εξαρχής. Σε προσωπική και σε συλλογική βάση. Η περιπέτεια αυτή στην οποία βρίσκεται ο τόπος για να έχει αξία πρέπει να έχει και διάρκεια. Αλλιώς δεν γίνεται. Και η διάρκεια κατακτιέται με τον εξορκισμό των άυλων και των διαφανών υπέρ των υλικών, των βαθύτατα σωματικών πραγμάτων. Nulla sine tragoedia gloria όπως αρεσκόταν να επαναλαμβάνει (και να ζωγραφίζει) ο «συμπατριώτης» μας Giorgio De Chirico. Εδώ σας θέλω λεβέντες μου. Να αποκαταστήσετε τις απώλειες μέσα από τον στοχασμό και την σκέψη. Την αυτοσυνείδηση. Μπας και αρχίσει να παράγεται κάτι σε αυτό τον τόπο του τίποτε…

ΥΓ. Νομίζω πως παρά τα προβλήματα μας δεν πρέπει να παραλείψουμε ως πολίτες με συνείδηση ιστορίας να ιδρύσουμε κι ένα «Ίδρυμα Κωνσταντίνου Καραμανλή του Νεότερου (ή μάλλον του Μικρού)». Με ισόβιο διευθυντή τον κ. Θόδωρο Ρουσόπουλο. Τιμής Ένεκεν. Από την άλλη να επιβάλουμε στον Αβραμόπουλο να ξηλώσει με προσωπική εργασία τις ανενεργές μπάρες που αυτός φύτεψε κι εμείς πανάκριβα πληρώσαμε στο ιστορικό κέντρο. Ή να τις βάλει να λειτουργούν επιτέλους ο μπαγάσας…

Ημερολόγιο φυλακής 5.5.2010

Ευτυχώς που δεν θα κυκλοφορήσει αύριο η αγνώριστη πλέον Ελευθεροτυπία κι έτσι δεν θα χρειαστεί να αποκρύψει το φρικτό γεγονός: το ο, τι δηλαδή η ανεξέλεγκτη όσο και βάρβαρη βία που αυτοαποκαλείται επανάσταση έβαψε πάλι τα χέρια της με αίμα αθώων. Ποιος αμφιβάλει ότι η τρομοκρατία αποτελεί πια τεράστιο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας καθώς φαλκιδεύει δημοκρατικές κατακτήσεις και σπείροντας χάος υπονομεύει τη λαϊκή ενότητα;

Ευθύνες

«Να πληρώσει η πλουτοκρατία κι όχι ο λαός»! Τέσσερις ασάφειες σε μια πρόταση, που χρειάζονται διευκρίνιση.

Πρώτα απ’ όλα, ο «λαός». Έννοια που περιλαμβάνει τον εργαζόμενο αλλά και τον αργόμισθο, τον συνταξιούχο από τα 45 και τον «προνομιούχο» των 550 ευρώ, το μικροεισοδηματία-καταπατητή και τον απελπισμένο άνεργο, τον Βγενόπουλο και τον ζητιάνο της γωνίας. Όλοι «λαός»! Και κυρίως αυτοί που «μαχητικά» διαδηλώνουν εδώ και δεκαετίες να μην εκσυγχρονιστεί το ασφαλιστικό, να μην ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα, να μην θίγουν προνόμια συντεχνιακών ομάδων, να μην ταρακουνηθούν τα κατεστημένα, να μην μετακινηθεί το τέλμα. Πρόκειται για τον ίδιο «λαό» που παραληρεί κατά τις εθνικές εκλογές υπέρ και εναλλάξ του Αντρέα, του Μητσοτάκη, του Σημίτη, του Κωστάκη, του Γιωργάκη. Κακά τα ψέματα, το μοντέλο της μεταπολίτευσης το στήσανε από κοινού άρχοντες-αρχόμενοι και βολευτήκαμε όλοι σε αυτό. Τώρα το σύστημα τάφτυσε και δεν ωφελούν παλικαρισμοί αλλά απαιτούνται επώδυνες αποφάσεις και αλλαγή νοοτροπιών και συμπεριφορών. Απ’ όλους. Με μέριμνα βεβαίως για τους πιο άγρια πληττόμενους, τους απολυμένους ή τους αναξιοπαθούντες. Που είναι, ακόμη, μειοψηφία απέναντι στους τακτοποιημένους και κομποδεματούχους, τους θιασώτες της μίζας και της μαύρης οικονομίας. Δεν μας φταίνε ούτε η Μέρκελ ούτε το ΔΝΤ. Κυρίως φταίει ο ακατάσχετος λαϊκισμός Δεξιάς και Αριστεράς και όσοι έκαναν τον λαϊκισμό σημαία των προσωπικών τους νιτερέσων.

Ετέρα έννοια που χρειάζεται επεξήγηση: πλουτοκρατία. Στο τόπο μας όμως ο πιο πλούσιος παράγοντας είναι το κράτος κι αυτό επτώχευσε. Οι ιδιώτες πλούσιοι πάλι ανήκοντας στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό μπορούν εύκολα να την κάνουν για αλλού αφήνοντας πίσω τους ανεργία και έλλειψη ρευστού, άδειες τράπεζες και μηδενικές επενδύσεις. Και τότε ποιος θα πληρώσει τη νύφη; (η τρίτη ασάφεια).

Τετάρτη ασάφεια: Να μην πληρώσει ο «λαός»! Γιατί άραγε; Είναι αριστερή άποψη ο υπερκαταναλωτισμός, η χυδαία σπατάλη, η επίδειξη; Δεν θα μπορούσαμε αν όχι όλοι πάντως οι περισσότεροι να ζήσουμε μειώνοντας τις δαπάνες και περιορίζοντας τα «θέλω»; Η περιφρόνηση του κιτσάτου πλούτου δεν αποτελεί την βαθύτερη αισθητική και ηθική της Αριστεράς; Πόσο περισσεύει η υποκρισία μας; Και εν πάση περίπτωσει ο τόπος έχει μπει σε μιαν κολοσσιαία δοκιμασία. Ποια είναι τ’ ανακλαστικά μας ως πολιτών, ως δημοκρατικών, ως Ελλήνων; Τι θα έκαναν στη θέση μας οι αρχαίοι ημών πρόγονοι για τους οποίους είμαστε περήφανοι; Το «κακό» ΔΝΤ ζητάει μάθει πόσους δημόσιους υπάλληλους και συνταξιούχους έχουμε και η «καλή» πολιτεία μας αδυνατεί ν’ απαντήσει. Να βάλουμε τον Αυτιά να τα μετρήσει.