Το γυμνό καλοκαίρι διδάσκει λιτότητα. Άνθρωποι ευτυχισμένοι στο νερό να μαζεύουν δωρεάν ήλιο και να χορταίνουν με λίγο καρπούζι. Στην παραλία η Αριάδνη, δυο ετών, μαλώνει μα τον Γιάννη που είναι δυόμιση. «Αυτό είναι δικό μου» του λέει αρπάζοντας ένα κουβαδάκι. «Όχι, είναι δικό μου» επιτίθεται ο Γιάννης ξαναρπάζοντάς το απ’ τα χέρια της. Για λίγα λεπτά, τα δυο παιδιά είναι δυστυχισμένα καθώς αγωνίζονται να επιβεβαιώσουν πλάι στο κύμα το «έχειν και κατέχειν» τους. Επάνω ψηλά δυο γλάροι βλέπουν τα πάντα και γελάνε. Έπειτα μοιράζονται ειρηνικά μια μαρίδα ακριβώς στη μέση. Σκέφτομαι πως η μανία της ιδιοκτησίας είναι παιδική αρρώστια της ανθρωπότητας που δεν λέει να μεγαλώσει και καπιταλισμός η τρέχουσα ονομασία της ασθένειας αυτής. Εφόσον εμπρός στον άπειρο χρόνο δεν κατέχουμε τίποτε άλλο πέρα από τα καλοκαίρια που προλάβαμε να ζήσουμε. Τα βήματά μας στην υγρή άμμο η μόνη μας ιδιοκτησία.
Λίγο πιο πίσω και οι γονείς τους επίσης διαφωνούν για τα μέτρα του ΔΝΤ, επείγονται να βγουν στη σύνταξη από τα πενήντα κάνοντας χρήση ευεργετικών (υπο)νόμων, συσκέπτονται πως θα κρύψουν τ’ αυθαίρετά τους από την εφορία και πως θα διοχετεύσουν τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό. Από ψηλά ένας ήλιος, ξεκαρδισμένος παιδαγωγός, τους τσουρουφλίζει μεθοδικά αλλά αυτοί δεν αποφασίζουν να μπουν στη θάλασσα. Η αγωνία να επωφεληθούν από την κρίση υπερισχύει. Το βράδυ στο συζυγικό κρεβάτι αντί ερωτόλογων θ’ ανταλλάσσουν κρέμες για τα εγκαύματα και θ’ αναστενάζουν για άλλους λόγους. Οι γονείς της Αριάδνης ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ και του Γιαννάκη Ν.Δ.. Μέσα από μια ουράνια μηχανική οι σκέψεις των συγκεκριμένων ψηφοφόρων επηρεάζουν τους κομματικούς αρχηγούς. Έτσι ο Σαμαράς σε ιδιοφυές κρεσέντο θα ξαναπροτείνει το Νικήτα για το Δήμο της Αθήνας και τον Ψωμιάδη για υπερπεριφεριάρχη κάνοντας πράξη το ρητό του «θα τ’ αλλάξουμε όλα». Όμως κανείς δεν μπορεί ν’ αλλάξει κατά βάθος τον εαυτό του εφόσον το καλοκαίρι και η πανσέληνος παίζουν μυστηριώδη παιχνίδια σ’ όσους έχουν πάρει πολύ σοβαρά τον εαυτό τους. Ο Γιωργάκης πάλι, παιδί οικογένειας, σκέφτεται για την Αθήνα τη Φώφη η οποία είναι επίσης κόρη του μπαμπά της, καθιστώντας τον Freud περισσότερο επίκαιρο από ποτέ. Πατροκτονίες, αιμομιξίες κι ένας αυτοκτονικός Αμλέτος εγκατέλειψε τη Δανία κι ήρθε εν μέσω θέρους στη Μεσόγειο για ψυχαναλυτικά λουτρά. «Τι κάνω εδώ;» θ’ αναρωτηθεί αύριο σαν τον άλλο Φασουλέτο, τον Κωστάκη. Όμως τότε θα είναι πολύ αργά. Το καλοκαίρι και τα μαθήματα ραστώνης του θα’ χουν τελειώσει.
