ΣΠΕΥΣΑΤΕ, ΤΡΕΞΑΤΕ Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «Ο ΟΜΕΡ ΠΡΙΟΝΗΣ ΔΗΜΑΡΧΟΣ» ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΣΕ ΛΙΓΟ.

Ο Νικήτας Κακλαμάνης αναδεικνύεται πραγματικά ο απόλυτος “κύριος Τίποτα” της πρωτεύουσας.

Πίσω από ένα αντισυμβατικό και μειλίχιο ύφος τελικά κρύβεται ένας λαϊκιστής σατραπίσκος που την προσωπική τους ανικανότητα κρύβει έντεχνα μέσα σε μηντιακές και επικοινωνιακές μπουρμπουλήθρες.

Η 4ετής θητεία του θα μπορούσε να γίνει θέατρο σκιών – κυριολεκτικά – υπό τον τίτλο «Ο Ομέρ Πριόνης Δήμαρχος».

Κι όμως αντ’ αυτού, ο “εναλλακτικός” Νικήτας υπεραμύνεται του «έργου» του, κλείνει το μάτι στην ακροδεξιά και αφήνει ανέγγιχτους τους μαφιόζικους μηχανισμούς του Δήμου της Αθήνας, οι οποίοι εξάλλου και τον στηρίζουν. Παράλληλα σηκώνει το “αντιμνημονιακό” λεβέντικο του παράστημα. Βέβαια αυτά όλα για όσους διαθέτουν αδύναμη μνήμη.

Ο πολιτικάντης της «Πολιτικής Άνοιξης» που έγινε υπουργός υγείας επί Κωστάκη, την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια από τις ευθύνες ενός υπουργείου – ωρολογιακής βόμβας – για να κρεμάσει λαμπιόνια στην Ομόνοια.

Η χειροπιαστή ανεπάρκεια του αλλά και οι άψογες δημόσιες σχέσεις του, κατατρόπωσαν κι αυτόν ακόμη τον “καγκελάριο” Αβραμόπουλο.

Επί των ημερών Κακλαμάνη τα γκέτο στο κέντρο της πόλης νομιμοποιήθηκαν de facto, ιστορικές περιοχές όπως η Ομόνοια, του Ψυρρή, η πλατεία Κοτζιά, η πλατεία Θεάτρου, η πλατεία Καραϊσκάκη, ερήμωσαν ή παραδόθηκαν στις μαφίες των ναρκωτικών, της πορνείας ή του trafficking των μεταναστών. Ενώ η αστυνόμευση – προληπτική ή κατασταλτική – καθεύδει για να μην θιγούν επώνυμα ή ανώνυμα συμφέροντα.

Ο Κακλαμάνης, εκφραστής μιας πολιτικής που αφήνει τον Δήμο υπερχρεωμένο και τη χώρα στα πρόθυρα της πτώχευσης, έχει το θράσος να παρουσιάζει το άσπρο – μαύρο ως … αντιμνημονιακός … τσάμπα μάγκας. Οι ένοχοι γίνονται κήνσορες – σημεία των καιρών – και οι … κότες, κοκοράκια.

Η υποψηφιότητα Καμίνη δίνει μοναδική προοπτική σ’ έναν χώρο που τον θέλουν καταδικασμένο. Είναι η τελευταία ευκαιρία μιας πόλης που αξίζει καλύτερη τύχη.

Ας μην την απεμπολήσουμε….

Ο Μάνος Στεφανίδης, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στην Αθήνα με τον συνδυασμό Γιώργου Καμίνη, οργανώνει αύριο Παρασκευή 30/10 στις 9 το βράδυ στο μπαρ Booze Cooperativa (Κολοκοτρώνη 57, κοντά στην Αιόλου) συγκέντρωση ανθρώπων που θέλουν κάτι ν' αλλάξει σ' αυτή την εγκαταλελειμμένη πόλη. Που θέλουν να εξαλείψουν τα γκέτο, τις τοπικές μαφίες, την εγκληματική αλητεία, τη βρόμα και την υποβάθμιση.

Ο Μάνος Στεφανίδης ΔΕΝ είναι υπέρ του Μνημονίου αλλά δεν είναι και υπέρ του λαϊκισμού ή της πολιτικής ευήθειας. Το ΔΝΤ το έφερε το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα με τις πράξεις και τις παραλείψεις του. Όπως επίσης και τον δήμαρχο Νικήτα.

Ας περισώσουμε ότι μπορεί να περισωθεί, αρχίζοντας από την Αθήνα.

Άκου, Νικήτα! της Ευφροσύνης Δοξιάδη

Άκου, Νικήτα!

Η εικαστικός Ευφροσύνη Δοξιάδη, κόρη του ανθρώπου που σχεδίασε ολόκληρες πόλεις και είναι υπεύθυνος για μια όμορφη πλευρά της Αθήνας που αγαπάμε, πιστεύει ότι η θητεία του Νικήτα Κακλαμάνη υπήρξε εγκληματική για την πόλη μας. Εξηγεί γιατί.

Για πρώτη φορά, πιστεύω, στην ιστορία της σύγχρονης Αθήνας, η εκλογή του επόμενου δημάρχου είναι τόσο κρίσιμης σημασίας. Μία πιθανή επανεκλογή του κ. Κακλαμάνη θα οδηγούσε την Αθήνα στον θάνατο. Ποτέ η πόλη μας δεν ήταν σ' αυτά τα χάλια! Το ιστορικό της κέντρο, που θα έπρεπε να είναι όχι μόνο η βιτρίνα της πόλης αλλά και ολόκληρης της χώρας (βλ. άρθρο του Γιάννη Βούλγαρη «Η καταρρέουσα Αθήνα ψηφίζει», «Τα Νέα», 2 Οκτωβρίου 2010), το τόσο πλούσιο σε μνημεία και αρχαιότητες, αντί για το πολιτιστικό πάρκο που όφειλε να είναι, έχει μετατραπεί σε έναν απόλυτο εφιάλτη όχι μόνο για τους κατοίκους αυτής της περιοχής -όπως είμαι εγώ- αλλά και για τους επισκέπτες της, Έλληνες και ξένους. Τέσσερις σημαντικές πλατείες του κέντρου -η *Ομόνοια, *η πλατεία Κοτζιά, η πλατεία Θεάτρου και η κακοπαθημένη πλατεία Μοναστηρακίου- παρουσιάζουν μια δραματική εικόνα. Αυτές οι 4 εξαθλιωμένες, όπως τις κατάντησαν, πλατείες (αλλοτινά στολίδια) «περικλείουν» ασφυκτικά το Μέγαρο του Δημαρχείου. Και αναλογίζομαι και απορώ πώς άραγε μπορεί ο κ. Κακλαμάνης να κάθεται και να εργάζεται στον επίχρυσο θρόνο του μεγαλοπρεπούς γραφείου του μέσα στο Δημαρχείο, όταν το γραφείο αυτό έχει μετατραπεί εδώ χρόνια σε κέντρο του ΚΥΚΛΟΥ της ΚΟΛΑΣΗΣ, ενός κύκλου που ορίζουν οι 4 αυτές πλατείες. Έντονα απορώ... Είκοσι μέτρα από το Δημαρχείο βρίσκεται η στοά του *Πρωτοδικείου,* που ενώνει την οδό Λυκούργου με την πλατεία Ομονοίας. Η στοά αυτή κάθε βράδυ μέχρι τα χαράματα γεμίζει από δεκάδες τραγικούς ηρωινομανείς, που με το κλείσιμο των καταστημάτων καταφεύγουν εκεί ημίγυμνοι και εξαθλιωμένοι και τρυπούν με ενέσεις τα γεννητικά τους όργανα μπροστά στο αδιάφορο βλέμμα των περαστικών. Και δίπλα, η πλατεία Ομονοίας, η καρδιά της Ελλάδας, έχει μετατραπεί σε μια απέραντη πασαρέλα από εμπόρους ναρκωτικών, βαποράκια, χρήστες. Μια εικόνα απόλυτης κόλασης! Την ίδια ώρα που μπροστά στον πάγκο με τις εφημερίδες αντηχούν τα γέλια μιας ανέμελης παρέας παλικαριών της Δημοτικής Αστυνομίας. «Δεν είναι δική μας δουλειά τα ναρκωτικά», μου είπαν κεφάτα, όταν τους πλησίασα αγανακτισμένη και τους ρώτησα γιατί δεν κάνουν κάτι. Αντίθετα, είναι δουλειά τους να σουλατσάρουν όλο το 24ωρο κόβοντας κλήσεις, ενώ δίπλα τους χαίνει η άβυσσος... Ούτε, βέβαια, είναι δουλειά του Αστυνομικού Τμήματος Ομονοίας που βρίσκεται 20 μέτρα από την πλατεία, στην οδό Βερανζέρου...

Κύριε Κακλαμάνη, αν δεν έχετε αρμοδιότητες για να δράσετε άμεσα και αποτελεσματικά, να τις αποκτήσετε! Γι' αυτό σας ψήφισαν οι πολίτες της Αθήνας. Δεν σας ψήφισαν για να διοργανώνετε το *τραγικό «φεστιβάλ» του Δήμου Αθηναίων* στα Τουρκοβούνια ούτε για να καταντήσετε τον δημοτικό σταθμό 9.84 σε κέντρο λαϊκής διασκέδασης και σε σταθμό άθλιας προπαγάνδας και αποσιώπησης! Ο Τζουλιάνι στη Νέα Υόρκη, με θέληση, πυγμή και όραμα άλλαξε την εικόνα της πόλης, τη μεταμόρφωσε, την έσωσε. Η πλατεία Θεάτρου, πίσω από τη Βαρβάκειο Αγορά, είναι πλέον άβατη λόγω του ότι έχει καταληφθεί από έναν υπόκοσμο πρωτόγνωρο στην ιστορία της Ελλάδας. Η Σοφοκλέους και η Σωκράτους θυμίζουν το αλλοτινό Χάρλεμ. Η απειλή καραδοκεί σε κάθε βήμα σου. Εστιατόρια και μπαρ κλείνουν κακήν κακώς, επιχειρήσεις πολλών ετών μεταφέρονται αλλού για να σωθούν. Η πλατεία *Μοναστηρακίου, *από τους Ολυμπιακούς Αγώνες κιόλας, λόγω της απουσίας συνεργείων καθαριότητας του δήμου, έχει καταστεί εστία μολύνσεων και δυσωδίας. Εργοτάξιο για πολλά πολλά χρόνια, για να ανακαινιστεί ξοδεύτηκε μια περιουσία από το δημόσιο χρήμα και πλακοστρώθηκε ολόκληρη με αμφιβόλου γούστου μωσαϊκό από ακριβά μάρμαρα, το οποίο είναι καλυμμένο μ' ένα τεράστιο στρώμα βρόμας. (Το σχέδιο του μωσαϊκού, βέβαια, με τους κυματισμούς, είναι φρικτά κοπιαρισμένο από τη ριβιέρα του Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας! Θλιβεροί απόηχοι από την Κόπα Καμπάνα στη σκιά της Ακρόπολης...) Στο κάτω μέρος της οδού *Μητροπόλεως, *αυτό με τις ψησταριές και τα κεμπάπ, σιχαίνεσαι να πατήσεις εξαιτίας της συσσωρευμένης στο πεζοδρόμιο λίγδας. Προς τι τα νεοπλουτίστικα κιτς μάρμαρα, κύριοι δήμαρχοι, παρόντες και απελθόντες; Όζουν άπλυτα από δεκαετίες... Ερχόμαστε μπροστά στην *Αγία Ειρήνη,* έργο του Λύσανδρου Καυταντζόγλου, όαση πολιτισμού στο εσωτερικό της, όπου ο Λυκούργος Αγγελόπουλος κρατάει ζωντανή με τον πιο συγκινητικό τρόπο την πολιτισμική μας κληρονομιά, ψέλνοντας με τον πιο γνήσιο και άρτιο τρόπο τους βυζαντινούς ύμνους. Στην πλατεία αυτή, χάρη στον θαυμάσιο παπα-Θωμά, γίνεται η ωραιότερη Ανάσταση που μπορεί να ζήσει κάποιος. Χωρίς βεγγαλικά, γιατί κανείς από τους εκατοντάδες παρευρισκόμενους δεν διανοείται να χάσει ούτε μια στιγμή από τη λυρική αυτή εμπειρία, από βαρελότα και τρακατρούκες που εκπυρσοκροτούν. Επί της Αιόλου, όμως, το ευρύτερο περιβάλλον είναι και αυτό απαράδεκτα παραμελημένο από τον δήμο και γεμάτο εστίες μόλυνσης υπό τη μορφή περιφραγμένων με κυματιστή λαμαρίνα νεοκλασικών που χρησιμοποιούνται ως αποχωρητήρια από τα στίφη των πλανόδιων πωλητών, οι οποίοι, φτωχοί και εξαθλιωμένοι, βρίσκουν εκεί τη μόνη λύση. Τούρτες από ανθρώπινα κόπρανα ξαφνιάζουν τον ανυποψίαστο επισκέπτη. Δύο βήματα από τον ιερό βράχο! Ο πεζόδρομος της Αιόλου καλύπτεται με ένα χαλί από πατημένες μαύρες τσίχλες ετών. Η πρωτοφανής αυτή μάστιγα εξαπλώνεται μέχρι τα πεζοδρόμια της λεωφόρου Αμαλίας. Εκεί απ' όπου περνούν όλοι οι ξένοι επισκέπτες της χώρας μας και φρικιούν με τα κακοχυμένα εξαμβλώματα-προτομές που έχει ορθώσει ο κ. Αβραμόπουλος. Ο πεζόδρομος της οδού *Ερμού *με τα ακριβότερα εμπορικά ενοίκια έχει επιλεγεί από τους αδίστακτους έμπορους ανθρώπινης δυστυχίας ως ιδανικός τόπος επίδειξης των τραγικών τους θυμάτων. Επί δημαρχίας Μπακογιάννη στήθηκαν δυο αποτρόπαια, κακότεχνα μπρούντζινα γλυπτά στις διασταυρώσεις Ερμού με Βουλής και Ερμού με Νίκης, ποιος ξέρει ποια πελατειακά συμφέροντα υπηρετώντας. Το ένα από αυτά σού πλακώνει την ψυχή, διότι δείχνει δυο ανθρώπινες πατούσες μπηγμένες σε μια σύνθεση από σκουπίδια. Ο αλαφιασμένος περαστικός ταυτίζεται απόλυτα με την εικόνα αυτή - ένας άνθρωπος γυμνός, θαμμένος μες στα σκατά! Μα δεν ντραπήκατε, κ. Μπακογιάννη, να επιλέξετε αυτό το συγκεκριμένο γλυπτό για να κοσμήσει το πλέον κομβικό σημείο της Αθήνας; Το πεζουλάκι του σιντριβανιού, μαρμάρινο, σπασμένο και μονίμως βρεγμένο απωθεί και τον πιο εξαντλημένο διαβάτη. Την ίδια ώρα που τα αριστουργηματικά γλυπτά του Θανάση Απάρτη και του Χρήστου Καπράλου, αφού ξηλώθηκαν από τις θέσεις τους, σαπίζουν στις Δημοτικές Αποθήκες... Στο Μοναστηράκι, κοντά στον σταθμό του μετρό, βρίσκεται το ιστορικό κτίριο που στέγαζε κάποτε το Κακουργιοδικείο της Αθήνας, το οποίο ανακαινίστηκε πρόσφατα με έξοδα του Ιδρύματος Νιάρχου για λογαριασμό της Εκκλησίας, στην οποία ανήκει το κτίριο, για να στεγάσει μια βιβλιοθήκη της Εκκλησίας. Μετά από δεκαετίες εγκατάλειψης, το κτίριο ανακαινίστηκε πολυτελώς, με τρόπο όμως που έχασε τη λιτή ομορφιά που είχε πριν. Από το τέλος της επισκευής του το κτίριο περιφράσσεται με τη γνωστή κυματιστή λαμαρίνα ύψους δυο μέτρων, η οποία έχει μετατραπεί και αυτή σε δημόσιο αποχωρητήριο. Η μυρωδιά είναι αφόρητη! Και, τελικά, πόσα χρόνια θα μείνει περιφραγμένο το περιουσιακό αυτό στοιχείο, ανεκμετάλλευτο και αχρησιμοποίητο; Αναίσχυντα η δημοτική Αρχή έχει εγκαταλείψει, εδώ και χρόνια, την καθαριότητα της πόλη μας, γιατί δεν είναι καινούργια όλα αυτά που συμβαίνουν. Ζήσαμε τη μεγαλομανία και το κιτς του *κ. Αβραμόπουλου,* υποστήκαμε την ασύστολη αδιαφορία και τις προκλητικές σπατάλες της κ. Μπακογιάννη και πρόσφατα υφιστάμεθα την ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ κακοδιοίκηση του κ. Κακλαμάνη.

Κύριοι και κυρίες, μας έχετε ρημάξει! Το 2003 γδύσατε το ιστορικό κέντρο της Αθήνας, ξηλώνοντας τα εκατόν πενήντα ετών μαρμάρινα πεζοδρόμιά του και τα αντικαταστήσατε με τσιμεντένια που πρόωρα θρυμματίστηκαν, καθότι ήταν ανεπαρκώς ψημένα. Η κλίμακα της τότε καταστροφής κατεγράφη από τον ηρωικό και αείμνηστο Χρήστο Παπουτσάκη στο περιοδικό «Αντί». Η έρευνα του περιοδικού είχε τότε αποκαλύψει ότι τα θαυμάσια αυτά μάρμαρα από τα πεζοδρόμια που ξηλώσατε πήγαν κατευθείαν για πώληση στις μάντρες της *Ιεράς Οδού* και μοσχοπουλήθηκαν σε κοσμικούς Αθηναίους για να διακοσμήσουν τις νεόπλουτες εξοχικές τους βίλες, κατά κανόνα στα νησιά. Μας έχετε καταντήσει να ζούμε μέσα σε μια αθλιότητα, ενώ πληρώνουμε τους υψηλότερους δημοτικούς φόρους. Έχετε σπαταλήσει το δημόσιο χρήμα με τρόπους που προσβάλλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Οι μεγαλομανείς

γιορτές σας έχουν αδειάσει τα ταμεία. Η πόλη των Αθηνών, που θα έπρεπε να ανυψώνει το πνεύμα όλων μας με την εγγενή φυσική ομορφιά της, μας υποβαθμίζει και μας ντροπιάζει. Άλλη μια θητεία του κ. Κακλαμάνη θα έδινε τη χαριστική βολή στην πόλη που γεννηθήκαμε, που ζούμε, που αγαπούμε και που βλέπουμε να βιάζεται μπρος στα μάτια μας καθημερινά εξαιτίας σας. Έλεος! Δεν σας αντέχουμε πια. Η Αθήνα ψυχορραγεί...

Ο Πρετεντέρης φταίει για όλα!

Η τελευταία συλλογική μας ιδεοληψία. Ο φρέσκος αποδιοπομπαίος τράγος στον οποίο πλέον φορτώνουμε τα χρονίζοντα, δικά μας ανομήματα. Αυτός φταίει για το ΔΝΤ, για τον τηλεοπτικό εκμαυλισμό των μαζών, για την εθνική μας παρακμή. Αυτός μαζί μ’ εκείνους που μας ψεκάζουνε από μυστηριώδη αεριωθούμενα για να κάμψουν το αγωνιστικό μας φρόνημα. Μαζί με τ’ αντικαβλωτικά που ρίχνουν οι αδίστακτοι καφετεριάρχες στους φραπέδες της φυλής. Τον ψεκασμό της δεσποινίς Ρούλας ή της δεσποινίς Πάνιας δεν τον υπολογίζω. Ο κ. Πρετεντέρης βέβαια δεν είναι αθώος όπως δεν είναι αθώος ποτέ κανένας μοχλός του Συστήματος. Αλλά ούτε κι εκείνοι που δίνουν στο Σύστημα κάλυψη είτε με τη ψήφο, είτε με την ανοχή τους. Όμως από την εποχή που στηλίτευα στο «Αντί» τους ΔΟΛίους και τα παιχνίδια εξουσίας τους, έχει περάσει πολλά βαρύς καιρός. Ο κ. Πρετεντέρης, ευφυής και ευέλικτος, εκ των πυλώνων του Συγκροτήματος, αποδείχθηκε συγχρόνως ο άνθρωπος με τις λάθος επιλογές ή την αδιαλλαξία που συνέτεινε στο μαρασμό του. Από την εποχή του Έβερτ ως τον Βενιζέλο και τη Ντόρα ποντάρει στα κουτσά άλογα της πολιτικής ενώ για ψίχουλα τηλεθέασης δίνει απλόχερα το σοβαροφανές βήμα του σε πλεύρηδες, αδώνιδες και τα λοιπά μπουμπούκια μιας βουλής που μοιάζει όλο και πιο πολύ με κυνοβούλιο. Όπως και ο τόπος με ΕΛΛΑΣ ΒΕΓΚΑΣ. Δεν αναφέρομαι στον Καρατζαφέρη γιατί αυτός είναι αποκλειστικότητα του άλλου λαμπρού χαμαιλέοντος, του Χατζησαρίπολου του κουροπαλάτη (λέξη συνθετική εκ του «Κουρής» και του «Διογένης Παλλάς»). Ο κ. Πρετεντέρης πάντως διαθέτει κοινό νου, στοιχειώδη γνώση της ελληνικής κι εκείνο το κρυόκωλο χιούμορ-υφάκι του Κολωνακίου που μπορεί να διαλύσει τους προγλωσσικούς συνομιλητές του. Ιδιαίτερα εκείνους που αναθεματίζουν το ΔΝΤ λες και δεν εκλιπάρησε η λαοπρόβλητη κυβέρνηση μας την έλευση του ή υπήρχε άλλη, εφαρμόσιμη, λύση αντ’ αυτού. Έτσι, παρά την ιδεολογική μου διαφορά, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω πως δεν έχει πτωχεύσει η Ελλάδα αλλά το διεφθαρμένο χαοτικό κράτος με τους 1.000.000 άχρηστους ή αναξιοποίητους ή υποαπασχολούμενους ή πρόωρα και χαριστικά συνταξιοδοτηθέντες δημόσιους υπαλλήλους του. Ένα συγκεντρωτικό κράτος σοβιετικού στυλ με περισσότερο ελλειμματική και διαπλεκόμενη την καταχρεωμένη τοπική αυτοδιοίκηση. Η πλειονότητα των επικεφαλής της οποίας απλώς διεκπεραιώνουν χρηματιζόμενοι τις «υποθέσεις» των τοπικών μαφιών και έπειτα επανεκλέγονται με τη ψήφο όλων μας. Πράγμα που θα γίνει κατά πάσα πιθανότητα και τώρα με τρανό παράδειγμα τον παταγωδώς αποτυχόντα, τζάμπα υπερόπτη, ψιψινάκη κ. Κακλαμάνη παρά τη λαμπρή υποψηφιότητα του Γιώργου Καμίνη. Κι γι αυτό φταίει όμως ο Πρετεντέρης. Είναι φως φανάρι. Το πρόβλημα βέβαια της ελληνικής δημοσιογραφίας είναι πολυεπίπεδα δυσώδες και αποτελεί ασφαλώς καίριο παράγοντα της νεοελληνικής τραγωδίας. Υπό την έννοια αυτή αντιλαμβάνομαι γιατί στοχοποιείται έτσι ο εν λόγω κύριος (Ενώ λ.χ. ο αθλιότερος Θέμος και οι πορνοδραστηριότητές του επιβραβεύονται με την ανοχή της άγιας, μέσης, ελληνικής οικογένειας). Ακούω καθημερινά στο ΣΚΑΪ ή στο ΒΗΜΑ FM δημοσιογράφους (;) να διαφημίζουν ξεδιάντροπα είτε τις επιχειρηματικές δραστηριότητες των αφεντικών τους, είτε τα δικά τους «λογοτεχνικά» πονήματα και με πιάνει πονοκέφαλος από αηδία. Μου λείπουν τρομερά ο Καρκαγιάννης, ο Καλλιγάς ή η Ρεζάν, ο Καψής πατέρας. Όμως ο τύπος πληρώνει ήδη ακριβά τα λάθη των πατρώνων του, δηλαδή όλων όσων ανακάτεψαν σ’ ένα χυλό την πληροφορία, την άποψη, την αγορά, την αρπαχτή και την κομματική σπέκουλα. Κάποτε, διαπρεπής πολιτικός με ήθος και ιστορία καυτηρίαζε από το βήμα της βουλής τους ντερμπεντέρηδες και τους εργοδότες τους. Έπειτα πήγε ο ίδιος και έγινε υπάλληλος του Τζίγγερ. Τη συνέχεια την ξέρετε. Μήπως κι γι’ αυτό φταίει ο Πρετεντέρης που είναι βάζελος;

ΥΓ1 Χάρμα ως ηθοποιός ο Κραουνάκης στην Επίδαυρο. Τώρα πρέπει να χορέψει την «Λίμνη των Κύκνων».

ΥΓ2Τους εχθρούς του αμετροεπούς Τσόκλη τους είδαμε. Διερωτώμαι όπως που είναι οι πολυπληθείς φίλοι του. Οι τεχνοκριτικοί, οι τηλεπαρουσιαστές, οι συνθέτες, οι δημοσιογράφοι που κατά καιρούς έχουν εκθειάσει το ίνδαλμά τους απολαμβάνοντας την φιλοξενία του. Αχάριστος κόσμος μαιτρ. Όλα είναι δημόσιες σχέσεις.

ΥΓ3 Την Εθνική Πινακοθήκη πνίγουν η δημοσιουπαλληλική νοοτροπία και η γεροντίλα. Πετσόκοψαν τη θαυμάσια έκθεση του Τσίλλερ για να στριμώξουν το Μετζικώφ και τα εκθαμβωτικά ταμπλώ βιβαντ του. Σαν να μην έφτανε αυτό, η έκθεση διαρκεί ως τις 17 Οκτωβρίου. Ούτε ένα μήνα! Έχει πλάκα ή οργάνωσή τους!

Ευνουχισμοί

«Όμορφη και παράξενη πατρίδα» που λέει ο Hondos στην Ομόνοια που το άκουσε απ’ τον Νταλάρα που το δανείστηκε απ’ τον Ελύτη που ήξερε την Άννα. Τι τα θέλετε, έχω μπερδευτεί! Δεν ξέρω αν προϋπήρξε ο διαφημιστής του ποιητή ή ο έμπορος του τραγουδοποιού. Η συγκίνηση με πνίγει. Η όμορφη και παράξενη πατρίδα μου διαθέτει σοσιαλιστές που με κομψότητα βυτιοφόρου σεμνύνονται ότι διαθέτουν 60 σπίτια εκ κληρονομίας και δεν ξέρουν τι να τα κάνουν. Εφόσον πλέον οι εθνικοί ευεργέται και οι ευεργεσίες τους είναι ντεμοντέ. Ακόμη και αυτή η ιδέα, η έννοια «πατρίδα» είναι ντεμοντέ. Η οποία πατρίδα, μέρα με τη μέρα, γίνεται όλο και λιγότερο όμορφη, κι όλο και περισσότερο παράξενη. Ως τα όρια της αηδιαστικής παραμόρφωσης. Βλέπετε το απειρόκαλο του ανθρώπινου τοπίου, επηρεάζει δραματικά το φυσικό. Το καταστρέφει και συμβολικά και ρεαλιστικά. Παχύσαρκοι, ξεχειλωμένοι ηγέτες που σέρνονται αγκομαχώντας απ’ τη δύσπνοια και λίγο πριν απ’ το εγκεφαλικό, είναι αδύνατον να λειτουργήσουν στοιχειωδώς εγκεφαλικά και ψύχραιμα για να λάβουν τις σωστές αποφάσεις. Το μυαλό τους έχει καταστεί λιπαρό τμήμα του λοιπού κοινωνικού ιζήματος. Σύμβολο της περιρρέουσας παρακμής. Η Ελλάδα των δήθεν όπου κανείς δεν αρκείται στον ρόλο του αλλά θέλει να είναι κάτι άλλο: Από τον Κωνσταντόπουλο στον Κραουνάκη και από την Νταλάρα στον ατακαδόρο στοχαστή Τσόκλη. Χάθηκε η αίσθηση του γελοίου. Η Ελλάδα της χαριτωμενιάς, της διαφήμισης του τίποτε και της άσκοπης δημοσιογραφικής φλυαρίας. Η Ελλάδα των μπουκωμένων κρετίνων που δεν αντιλαμβάνονται πως η προκλητική ιδιοκτησία δεν είναι ανήθικη , είναι αντιαισθητική. Είναι εις βάρος του μέτρου.. Και γι’ αυτό ο τόπος βουλιάζει. Η Ελλάδα των μέτριων που όμως παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά. Η Ελλάδα των καστράτων. Κάποιος ας πει στην δέσποινα Άννα Νταλάρα, στον υπερφυά Πάγκαλο, στον επαναστατημένο Αλαβάνο, στον ανοικονόμητο Βενιζέλο πως τόση ιδιοκτησία, τόση κατοχή, τόσα σπίτια, τόσα «κατεχόμενα», τόσα μετρητά, τόσος ανώφελος πλούτος, εστραμμένος αυνανιστικά προς το εαυτό του, καταντάει όχι παράνομος ή ανήθικος αλλά απλά αντιαισθητικός. Τι πιο ωραία ευκαιρία προσφοράς, διερωτώμαι, αυτή τη στιγμή που η πατρίδα δοκιμάζεται που βουλιάζουν νοσοκομεία, που δεν λειτουργούν σχολεία, που συνάνθρωποί μας μένουν στο δρόμο, που συνταξιούχοι λιμοκτονούν, για όλους αυτούς υπερφορτωμένους με τα δώρα της τύχης σοσιαλιστές; Και η παραμικρότερη χειρονομία θα τους διαφήμιζε για πάντα δίνοντας συγχρόνως και στον απλό κόσμο και στους εκπροσώπους του εγχώριου πλούτου ένα μοναδικό παράδειγμα προς μίμηση. Σίγουρα η όποια προσφορά εκ μέρους τους δεν θα έσωζε τον τόπο, ο βολονταρισμός τους όμως θα εξασφάλιζε την υστεροφημία τους και θα έσωζε τη ψυχούλα τους. Λίγο είναι αυτό;

ΥΓ1. Τα κατεχόμενα στην Β. Κύπρο και τα «κατεχόμενα» σπίτια των ιδιοκτητών του ελληνικού κοινοβουλίου. Ανάλογης βίας και αηδίας…

ΥΓ2. Οι Νεοέλληνες ακόμη κουβαλάνε το σύνδρομο του Αίγισθου. Τόσα χρόνια και δεν απηλλάγησαν από τις ενοχές για τον φόνο του Αγαμέμνονα για τον ευνουχισμό του Αρχιστράτηγου. Στο τόπο μας όλο και πάει ν’ ανεβεί μια τραγωδία αλλά στο τέλος εκφυλλίζεται σε φάρσα. Σαν τον Κραουνάκη στην Επίδαυρο. Η κατάρα των Ακριδών.