Ποιος είσαι;

Η νύχτα και το φεγγάρι που γεμίζει,το παιχνίδι 

των σκιών,το μυστικό πως όλα θα γίνουν καλύτερα.

Στην ευτυχία που δικαιούμαστε. Αύριο...

Ποτέ γνωρίζουμε καλύτερα τον άλλον; Όταν είμαστε μαζί ή όταν έχουμε χωρίσει; Όταν τον κρατάμε στην αγκαλιά μας και αισθανόμαστε κατάβαθα τη γλύκα της ασφάλειας ή όταν πια έχει φύγει χτυπώντας με οργή την εξώπορτα πίσω του; Ειλικρινά δεν ξέρω. Αν και γνώρισα κάποιους ανθρώπους στ´ αλήθεια, όταν πια είχε μπει ανάμεσά μας σαν σύννεφο ομίχλης η απόσταση και ο χρόνος. Τους είδα όπως ήταν όταν δεν τους έβλεπα πια! Για να συνειδητοποιήσω, κάπως αργά, ότι ήμουν μαζί με κάποιον άλλον. Ίσως και για χρόνια. Κάποιον που δεν υποπτευόμουνα και που ο συναισθηματισμός μου μ´ εμπόδιζε να γνωρίσω. Απ'την άλλη,πιστεύω πως κάθε γνωριμία,κάθε σχέση είναι ένα είδος άσκησης για τη μεγάλη σχέση που θάρθει κάποτε. Έτσι είναι. Χρησιμοποιούμε τους άλλους και μας χρησιμοποιούν ανεπίγνωστα ώσπου να εμφανιστεί ο άλλος που θα γίνει δικός. Αν έρθει ποτέ κι αν γίνει. 

Έτσι είναι. Ως τότε θα ερωτευόμαστε ένα φάντασμα, το manequino εκείνο, σαν τα ανθρωποειδή του De Chirico, που έχουμε φτιάξει τόσο με τα χέρια όσο και με τη φαντασία μας. Τον πραγματικό σύντροφο όμως θα τον γνωρίσουμε, αν τον γνωρίσουμε, μόνο μετά. Μόνο με την απόσταση ανάμεσά μας. Χωρίς τα γλαρωμένα βλέμματα ή τα υγρά χείλια. Χωρίς τα λόγια, προπάντων αυτά, αλλά με τη σιωπή. Προπάντων αυτή. Ακριβώς όπως απομακρυνόμαστε για να βλέπουμε καλύτερα έναν πίνακα.Για να τον δούμε συνολικά. Και είναι τότε που η γνώση του άλλου, η ουσιαστική του γνωριμία, δεν έχει καμιά σημασία, πιά.  

ΥΓ .Οι σονάτες για τσέλο του Μπετόβεν με τον Πάμπλο Καζάλς (τον οποίο η Σία δεν ήξερε). Δεν πειράζει Σία, ξέρεις άλλα. Απλώς ένας μικρός Παρθενώνας στη καρδιά του ευρωπαϊκού Κλασικισμού, ένα σύνολο βαθύ που λέει όλα όσα νιώθεις μεν αλλά δεν μπορείς να πεις εσύ. Εντέλει, αλίμονο σ'όσους δεν νιώθουν. Σκεφτείτε,υπάρχουν άνθρωποι που προτιμούν ένα σούπερ μάρκετ απ´ ένα μουσείο. Κυρίως γιατί σ'ένα μουσείο περισσότερο απ´ τα έργα πρέπει να δεις τον εαυτό σου.Κι αυτό δεν το αντέχουν.

    

ΥΓ 2.Ο Αριστοτέλης έγραψε στα Φυσικά πως η τέχνη, όταν δεν μιμείται τη φύση, ολοκληρώνει όσα η φύση αδυνατεί να τελειοποιήσει. Κι ο Νίτσε πως τέχνη είναι εκείνο το ψέμα που κάνει υποφερτή την πραγματικότητα (την αλήθεια ).

Μεθεόρτια

Αξέχαστα γενέθλια, Γάνδη, 2012

 

Απάσας και άπαντας τους συμμετασχόντας στον χτεσινό βαρύτατον εορτασμόν μας ολοψύχως συλλυπούμεθα. Προσωπικά ευχαριστήρια δεν θα αποσταλώσι. Ουφ! Πέρασε κι αυτό. Του χρόνου πάλι αν αντέξουμε. Του χρόνου και του Κρόνου που τρώει τα δικά μας παιδιά, τις μέρες μας, τα χρόνια μας...

Γενέθλια

Μνήμη των ξαδέλφων μου Λευτέρη Ταμβακοπούλου και Αλέκας Μπαζανή-Βλάχου που έφυγαν στη διάρκεια αυτού του καταραμένου Ιουλίου, ανάμεσα σε δυο πανσελήνους. Φαντάζομαι θα συμφωνούσε ο Μάνος, δεν είναι μόνο ο Απρίλης ο μήνας ο σκληρός. 

 

24 Ιουλίου, η επέτειος της φαλκιδευμένης μας Δημοκρατίας. Και τα γενέθλιά μου. Μη ρωτάτε τι κλείνω, ρωτήστε τι ανοίγω. Πετάω το παρελθόν σαν μολυσμένο κουφάρι, που θα έλεγε και ο Ναούμ Γκάμπο, και προστρέχω στο μέλλον και τις θεότητες του. Εξάλλου η νεότητα δεν είναι ηλικία, είναι στάση, είναι τρόπος να ζεις, είναι η βούληση του να είσαι αλλιώς. 

Επίσης μόνο οίκτος για κάποιους γερασμένους εικοσάρηδες που αγωνιούν από τώρα για τη συντάξη τους, που κρύβονται πίσω από την ασφάλεια του μέτριου, που υποδύονται τον έρωτα μέσα από κλισέ, χωρίς αληθινά πάθη, αλλά με συνταγές παθών. Αλλά και χωρίς εκείνη την ηδονή του κενού, τη μόνη ηδονή που νομιμοποιεί, λόγω υψηλού κόστους, όλες τις υπόλοιπες. Γιορτάζω λοιπόν και γιορτάζω μόνος, χαρούμενα λυπημένος, ερήμην της γενιάς μου, που ξεπούλησε και ξεπουλήθηκε, που αρνήθηκε να ωριμάσει, να επωμισθεί τις ευθύνες της ιστορίας, νομίζοντας πως έτσι δεν θα γεράσει ποτέ. Και τώρα που ήρθε ο λογαριασμός, κοιτάει αλλού, αδιάφορα, χωρίς ενοχές. 

Αυτό ήμουν πάντα. Μη σας φαίνεται αλαζονικό. Γεμάτος λάθη ή αδυναμίες αλλά και σταθερά μόνος εναντίον όλων. Το μόνο μου παράσημο: "Μόνος μου και όλοι σας". Κάνοντας τον απολογισμό ξέρω τι ΔΕΝ κέρδισα. Τουλάχιστον ας συνειδητοποιούσαν όλοι οι άλλοι γύρω μου, έστω για λίγο, τι έχουν χάσει ζώντας χωρίς να ζουν. Πόση ζωή του έφυγε από τα χέρια, πόσοι έρωτες κακοφόρμησαν από ανία και έλλειψη πάθους. Α, το πάθος πληρώνεται πάντα, και μάλιστα ακριβά. Αλίμονο αν δεν ήτανε έτσι. Εγώ περιμένω το αύριο και το καινούριο που θα μου φέρει. Πόσοι ακόμα το μπορούν;

ΥΓ. 1 Η σύντροφός μου κάθε βράδυ ή σχεδόν, πολλά απογεύματα ή νωρίς το πρωί, ακούγοντας τη μουσική που αγαπάμε, με πείθει πως είμαι νέος και εγώ της το ανταποδίδω με ευγνωμοσύνη. Είναι ένας τρόπος να μετράω το χρόνο με δευτερόλεπτα έντασης και όχι με χρόνια πλαδαρότητας, με την ηδονή όχι διάλειμμα αλλά κατάσταση και με τα γενέθλιά μου να γιορτάζονται κάθε μέρα, ή σχεδόν...

ΥΓ. 2 Γενέθλια σημαίνουν εκείνη τη μέρα που κανείς αναμετρά το παρελθόν με όρους μέλλοντος και τον θάνατο με όρους ζωής.

ΥΓ. 3 Οι φίλοι μου ας ακούσουν το δημοτικό τραγούδι "τ´ αντρειωμένου τ´ άρματα δεν πρέπει να πουλιώνται..." σε μουσική Λουκιανού Κηλαηδόνη και την ιερή φωνή της αγαπημένης Βίκυς Μοσχολιού. Επίσης, την Première Gymnopédie: Lent et douloureux του Erik Satie, για να ευθυμήσουμε λίγο!

ΥΓ. 4 Η τέχνη,όπως και η γιορτή,είναι εκείνο το ψέμα που κάνει λίγο λιγότερο αποκρουστικό το ψέμα της ζωής.

Κείμενα στο Facebook

Μάνος Σ. Στεφανίδης

Nobel στο Βαρουφάκη!

Στη Μιρέιγ Θεοδωράκη, την έμπνευση μου!

Βαρουφάκης στο CNN σχετικά με την δήλωση του Κρούγκμαν πως είχε υπερτιμήσει την ικανότητα της κυβέρνησης: "Συμφωνώ απόλυτα μαζί του, απόλυτα, όσο σοκαριστικό και αν ακούγεται".Βέβαια ο Αμερικανός νομπελίστας και φίλος του Φόρεστ ΓΑΠ εννοεί,πρωτίστως,τον ίδιο τον μίστερ Μπαρούφα.

Αυτός ο τύπος το δικαιούται. Κατάφερε σε πέντε μήνες ό, τι δεν κατάφεραν κυβερνήσεις ολόκληρες επί  δεκαετίες: να τορπιλίσει την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, να χτίσει μεθοδικά το Grexit, να μας οδηγήσει στα πρόθυρα της δραχμής ή άλλου παραλλήλου νομίσματος, να διαλύσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα κλείνοντας επ´ αόριστον τις τράπεζες και επιβάλλοντας σκληρό capital control, να προωθήσει τα αμερικανικά συμφέροντα στο σκληρό ευρωπαϊκό πυρήνα υπονομεύοντας έτσι το ευρώ και την ευρωζώνη, να αποσυντονίσει επί μήνες το Eurogroup με τη δημιουργική του ασάφεια και τα λοιπά του παίγνια, να διχάσει ένα ολόκληρο κόμμα και να γελοιοποιήσει και στο εξωτερικό και στο εσωτερικό μια παράταξη που μόλις είχε πάρει την εξουσία και ήταν κάρφος οφθαλμών για τους απανταχού συντηρητικούς. Παρέσυρε τον ίδιο τον πρωθυπουργό που τον εμπιστεύτηκε, του ανταπέδωσε αχαριστία όπως συνήθως συμβαίνει, και χωρίς να μετανιώσει καθόλου που γύρισε μια χώρα χρόνια πίσω, ψευδόμενος συνεχώς αραδιάζοντας προφητείες που αυτοδιαψεύδονταν, τώρα κορδακίζεται σαν μελλοντικός αρχηγός πατώντας στις 146.000(!) ψήφους με τις οποίες τον σταυροδότησαν αφελείς συμπατριώτες μας οι οποίοι ενημερώνονται,προφανώς, από την τηλεδημοκρατία του Λαζόπουλου, του Αυτιά ή του Παπαδάκη. Γιατί εκεί έμαθε το πανελλήνιο τον Βαρουφάκη. Από κει τον ψώνισε ο Τσίπρας αλλά και ο Γιωργάκης, από τα φλύαρα πρωινάδικα αλλά και τις αρλούμπες που έγραφε στο LIFO ως γκουρού των οικονομικών. Δεν του αξίζει λοιπόν το Nobel; Τι άλλο πρέπει να κάνει; Να βάλει εκρηκτικά στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα; Ή να μπουκάρει στο θησαυροφυλάκιο  της Bundesbank μαζί με τον άλλο παράφρονα,τον Λαφαζάνη; Εξάλλου τί  άλλο παραπάνω έχουν οι Stiglitz, Krugman, Sachs, Piketti και Σία; (Γειά σου Σία!) Και αυτών οι θεωρίες αποδείχτηκαν λανθασμένες, και αυτοί υπήρξαν άκρως επικίνδυνοι σύμβουλοι για αφελείς, απελπισμένες κυβερνήσεις όπως η δική μας, και αυτοί έβγαλαν εκατομμύρια πουλώντας βαθυστόχαστες κοινοτοπίες, αποδεικνύοντας πόσο μεγάλη σχέση έχουν τα οικονομικά τους, αυτά τα σνομπ οικονομικά ex cathedra, με την αστρολογία, την λεκανομαντεία, αλλά και την μετεωρολογία ειδικού τύπου (αυτή που προβλέπει λιακάδα λίγο πριν ξεσπάσει το μπουρίνι). Nobel λοιπόν για να δοξαστεί ακόμα περισσότερο η πατρίδα μας διά του Βαρουφάκη και να αντιληφθεί επιτέλους αυτή η τυχοδιωκτική, πασοκίζουσα, ημιμαθής και θρασύδειλη μετά-Αριστερά που μας κυβερνάει πως ό, τι λάμπει δεν είναι χρυσός και πως δεν αρκεί να βγάλεις τη γραβάτα, να σηκώσεις το γιακά ή να φορέσεις στολή σαν τον Μάο η τον Ahmadinejad για να γίνεις αληθινά ριζοσπαστικός, πραγματικά επαναστάτης, ουσιαστικά χρήσιμος και για τον τόπο και για τους συμπατριώτες σου. 

ΥΓ. 1 Δεν χρειάζεται κανείς, επίσης, να είναι φυσιογνωμιστής για να αντιληφθεί πόσο κούφιο και ασήμαντο είναι, πόσο δήθεν, αυτό το επηρμένο ζευγάρι του Γιάνη και της Δανάης. Αυτοί οι δυο κακομαθημένοι νεόπλουτοι χειρίστηκαν τόσο επιπόλαια τις τύχες της χώρας αλλά και την ιστορία και την αξιοπρέπεια της Αριστεράς σαν να έπαιζαν πινάκλ στη ταράτσα τους, κάτω από την Ακρόπολη, ταράτσα την οποίαν όλοι θαυμάσαμε στο ξεβρακωτικό όπως φάνηκε αργότερα, άρθρο του Paris Match. Όταν δηλαδή την έκαναν ακόμα ταράτσα εις βάρος ημών, των αθεράπευτα κορόιδων.

ΥΓ. 2 Ρε Αλέξη, άκου και καμιά φορά  την Περιστέρα...

Η ζωή είναι ωραία

"Α, τι ωραία ζωή" είπε το γλαρόνι πρωτανοίγοντας τα μάτια πάνω στον ξασπρισμένο, αρμυρό  βράχο και κοιτάζοντας γύρω τη θάλασσα έκθαμβο ενώ πιο πέρα ο πατέρας του ράμφιζε τον αφρό. Τ´ άκουσαν οι καρακάξες, πολύξερες, και το επανέλαβαν φτερακίζοντας κόντρα στον ήλιο πάνω απ´ το ερημητήριο του Αγίου Ρωμανού, τ´ άκουσε και ο ασβός που φωλιάζει στη γωνιά του κτήματος και το μετέφερε στα μικρά του που όμως σαφώς αδιαφόρησαν. Όρθωσε τα αυτιά ενώ κοιμόταν στα πόδια μου,η Τρικολίν, η γάτα της Αριάδνης, έπιασε το σήμα και γουργουρίζοντας συμφώνησε. Δεν είχα λόγο ούτε κι εγώ προσωπικά να διαφωνήσω. Παρόλο που τελευταία ήμουν ζοφερά δέσμιος των μελτεμιών και των μηνυμάτων τους. Κάθισα μάλιστα και έγραψα σ´ ένα κομμάτι χαρτί "η ζωή είναι ωραία" και έπειτα το κοίταζα εκστατικός σαν το απόλυτο φάρμακο για την όποια πίκρα. Γιατί επέτρεψα στον εαυτό μου να το ξεχάσει; Ήδη το γλαρόνι δοκίμαζε το αφρόψαρο που του προσκόμισε ο μπαμπάς γλάρος και, ώ του θαύματος, και το ίδιο το ψάρι, πεθαίνοντας, ομολογούσε δακρυσμένο "α, τι ωραία ζωή". Ντράπηκα που μου μάθαιναν σε αυτή την ηλικία τόσο σοβαρά πράγματα τα ψάρια, οι γάτες, τα κοράκια της ράτσας never more ή τα θαλασσοπούλια και άρχισα να σκίζω τα χαρτιά μου σαν τιμωρία της ολιγοψυχίας μου.

Τότε η Τρικολίν που είχε εν τω μεταξύ ξυπνήσει, βρέθηκε με ένα σάλτο στη αγκαλιά μου παρηγορώντας με:"θα σ´ αγαπώ πάντα" μου νιαούρισε για να προσθέσει "κάθε μέρα και λίγο πιο πολύ"κι έπειτα κοίταξε προς το πιάτο της με νόημα. Κατάλαβα αμέσως το ποιόν του έρωτά της και έσπευσα στη σακούλα με τις γατοτροφές. Ήταν τότε που κουδούνισε σαν σε ταινία μυστηρίου πρώτα το σταθερό κι έπειτα  το κινητό μου. Είπα να μην το σηκώσω, όπως το συνηθίζω, αλλά πάλι σκέφτηκα: "Κι αν είναι αυτή, η γυναίκα με το γελοίο όνομα και τα υπέροχα μάτια, και αν με ψάχνει;" Αφού η ζωή, μόλις το παραδέχτηκα, οφείλει να είναι ωραία και ο έμφυτος πεσιμισμός μου να υποχωρήσει ακαριαία. 

-"Σία;" βιάστηκα να ρωτήσω. 

-"Σία και αράξαμε", μου απάντησε μια γνωστή πλην ανδρική φωνή. "Αυτή την ώρα έχει πρόγραμμα, αποκλείεται να σου τηλεφωνήσει. Μάζεψε το μυαλό σου και κάνε κάτι άλλο."

-"Η ζωή είναι ωραία" του απάντησα αμήχανα για να εισπράξω μια αποσβολωμένη, αμήχανη σιωπή. 

Εν τω μεταξύ η γάτα είχε αποφάει και ξάπλωσε υπό το φως του ηλιοβασιλέματος, ικανοποιημένη κοιτάζοντας με το πράσινο βλέμμα της Σίας (από το Αφροδισία), τα νυχτοπούλια πετάριζαν επαγγελματικά γύρω από το κτήμα ψάχνοντας για αρουραίους, οι καρακάξες κούρνιαζαν ψάλλοντας τα τελευταία κεκραγάρια, τα φίδια ξεθάρρευαν και ερωτοτροπούσαν πάνω στις ζεστές ακόμα πέτρες ενώ ο ασβός κρύφτηκε στη τρύπα του περιμένοντας το απόλυτο σκοτάδι για να εξέλθει σαν τους πρωταγωνιστές τελετών μαύρης μαγείας, τους ερωτευμένους και τους κατα συρροήν δολοφόνους. 

Λίγο πριν δύσει ο ήλιος το γλαρόνι είχε ήδη αποπειραθεί τους πρώτους του φτερακισμούς πάνω στον όξινο απο τις εκατομμύρια κουτσουλιές βράχο. Η αυτοπεποίθησή του πρόλαβε να τσαλακωθεί σε ένα αγωνιώδες ερωτηματικό πριν βουτήξει στο γαλανό κενό: "Η ζωή είναι ωραία;"

"Η ζωή είναι ωραία" βροντοφώναξα κι εγώ απ´ το δικό μου βράχο προς ενίσχυσίν του τη μαγική στιγμή που συνυπήρχαν στον ουρανό η Σελήνη και ο ήλιος του δειλινού  και αν δε μ´ άκουσε -που μάλλον μ´ άκουσε- κακό του κεφαλιού του.

ΥΓ. 1 Η Αφροδισία τηλεφώνησε αγχωμένη λίγο αργότερα ρωτώντας πως μου φάνηκε η συνέντευξη με τον υπουργό Τρυφεροκωλαρούλη. "Η ζωή είναι ωραία", της απάντησα αυθόρμητα κι εκείνη μου έκλεισε το τηλέφωνο. Ψιλά στον ουρανό, μια καθυστερημένη καρακάξα, ίδια η έμπνευση του Πόε, μ´ έκραζε κανονικά. 

ΥΓ. 2 Αργά, μετά τα μεσάνυχτα, ένα κοκκινωπό αστέρι πλάι στον Βέγα που πρασίνισε από το θυμό του, μου αναβόσβησε συνθηματικά το μήνυμα σαν τον πλοίαρχο του "Θεολόγου": Η ΖΩ-Η ΕΙ-ΝΑΙ-Ω-ΡΑΙ-Α. Το τηλέφωνο ξαναχτύπησε περιέργως στον ίδιο ρυθμό της αστρικής επικοινωνίας. Δεν το σήκωσα...

Στάχτες μετά τη φωτιά ή η Αριστερά σαν ΠΑΣΟΚ

Μετά τη φωτιά η στάχτη και μετά την επονείδιστη συμφωνία, ο θλιβερός ανασχηματισμός με τον Σκουρλέτη και τον Χάλι Γκάλι. Η Αριστερά στη γωνία και σε ρόλο ουραγού παραδίνεται υπογράφοντας και υποσχόμενη να εφαρμόσει το τρίτο, χειρότερο απ´ όλα, μνημόνιο! Πως φτάσαμε ως εδώ; Δεν φταίνε μόνο οι συνωμοσίες του Σόιμπλε ή ο καιροσκοπισμός του Δ.Ν.Τ. Δεν ευθύνονται μόνο τα παιχνίδια του διεθνούς κεφαλαίου, ο Ομπάμα ή ο Πούτιν. Δεν βαρύνονται μόνο οι προηγούμενες κυβερνήσεις με τις υπαναχωρήσεις και τις οπισθοβουλίες τους. Φταίει και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ που ήρθε εντελώς απαράσκευος να κυβερνήσει, χωρίς πρόσωπα, χωρίς πρόγραμμα και με έξαρση λαϊκίστικων συνθημάτων ή δημαγωγίας, που θύμιζαν τόσο  ενοχλητικά το ΠΑΣΟΚ και την αισθητική του.Ο Αλέξης σαν επαρχιώτης Αντρέας με αγγλικά linguaphone και με επιτελείο το Πασόκ του Γιωργάκη (Μπαρούφας,Παναρίτη,Κοτζιάς,Ρουμελιώτης και Σία...όχι εσύ μωρό μου)με ολίγη από Πασόκ του Σημίτη (Πανούσης,Τσουκαλάδες,Κατρούγκαλος!),και τις συνιστώσες ως αριστερίστικο προκάλυμμα για τον εξευμενισμό των Εξαρχείων, πέτυχε να φέρει τη χώρα τόσο πίσω όσο δεν την έφερε ποτέ η ίδια η δεξιά. Οι ερασιτεχνισμοί του ανεκδιήγητου Βαρουφάκη και οι σχεδιαζόμενοι, φρενοβλαβείς τακτικισμοί του Λαφαζάνη που θα εισέβαλε στο Νομισματοκοπείο(sic), δείχνουν τι τεράστιο έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας μαστίζει τον τόπο. Αλλά και οικονομικής και πνευματικής και κοινωνικής. Με ανυπαρξία θεωρίας και ανάλυσης, συγκεκριμένων στόχων ή στρατηγικής, η Αριστερά βολοδέρνει χωρίς συλλογικά ανακλαστικά, χωρίς ευρωπαϊκή συνείδηση, χωρίς προσωπικότητες και ηγεσία, χωρίς ανατρεπτική άποψη για την παιδεία και τον πολιτισμό -ο κ. Ξυδάκης υπερασπιζόταν τη δραχμή και τον Παπουλάκο για να ψηφίσει ΝΑΙ συγκαλύπτοντας με τη κωλοτούμπα του τη ανυπαρξία έργου στο υπουργείο του-, η Αριστερά,επαναλαμβάνω, συμπεριφέρεται σαν ένα μικρομέγαλο, συμπλεγματικό ΠΑΣΟΚ που ο προηγούμενος αιώνας ξέβρασε στα νερά του 21ου με αρκετή δόση χιούμορ αλλά και χαιρεκακίας... 

ΥΓ. 1 Τα περισσότερα από τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν εργαστεί κυρίως ως συνδικαλιστές, δεν έχουν πάρει πτυχίο ή μεταπτυχιακό, δεν έχουν μετεκπαιδευτεί ή εργαστεί στο εξωτερικό και οι αγώνες και η εκτελεστική  εμπειρία τους  εξαντλούνται σε καταλήψεις, πορείες ή συλλαλητήρια. Δηλαδή η ίδια, ξεθυμασμένη εδώ και δεκαετίες επαναστατική γυμναστική εκείνης της Αριστεράς που ασκείται από μερικούς ως βασικό επάγγελμα. Υπενθυμίζω πως το Ναι που δαιμονοποίησε η κυβέρνηση του Τέρενς Κουίκ για να το ψηφίσει μετά στη Βουλή ντροπιασμένη,το γενναίο όσο και δύσκολο Ναι της ευθύνης-που βέβαια καταψήφισε η ηρωική Κατάντια Βαλαβάνη,εκπρόσωπος της γενιάς μου και αγωνίστρια του Πολυτεχνείου-,υποστήριξαν εκατοντάδες παλιοί Ρηγάδες και ο πολύτιμος Δημήτρης Ραπτόπουλος από τους βετεράνους της "Επιθεώρησης Τέχνης".Σας λέει τίποτε το όνομα νεότεροι,ημιμαθείς αλλά και ξερόλες,σύντροφοι μου;

ΥΓ. 2 Εδώ και 20 χρόνια, ο παλιός συμμαθητής, φίλος και σύντροφος μου Γιώργος Ιωακειμίδης εκλέγεται δήμαρχος ανελλιπώς στον δύσκολο Ρέντη και στην ακόμη πιο δύσκολη Νίκαια. Είναι αθόρυβος αν και άκρως επιτυχημένος και γνωρίζει όσο λίγοι την δημόσια διοίκηση. Όσο τουλάχιστον την γνωρίζει ένας άλλος αφανής ήρωας ο Λέανδρος Ρακιντζής, γενικός επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης. Σε μια πανεθνική προσπάθεια ανασυγκρότησης δεν θα μπορούσαν οι άνθρωποι αυτοί, και άλλοι τόσοι ακόμη εκτός κομματικών στεγανών,διερωτώμαι, να προσφέρουν από κυβερνητικές θέσεις για την ανάταξη του τόπου; Στη θέση,ας πούμε,του Πολάκη .Τη στιγμή αυτή ο Αλέξης παίζει τα ρέστα του δυστυχώς από το ρευστό που ΔΕΝ διαθέτει πια ο τόπος...

Ρόλοι και μάσκες

Στον Στάθη Λιβαθηνό, με τις ευχαριστίες μου

Οι καλλιτέχνες οι μικροί πονάνε τόσο

Όσο κι οι μεγάλοι, μόνο που είναι μικροί. 

Είναι εκείνοι οι ηθοποιοί οι οποίοι 

Τη μάσκα παίρνουν του θεάτρου σπίτι τους

Και τη φοράνε στο μπακάλικο όταν

Παραγγέλνουν μακαρόνια ή τυρί

Με μια φωνή διάτορη και μούτες. 

Γελάνε οι άλλοι με το εξόφθαλμο τους ψέμα 

Μα οι μικροί οι καλλιτέχνες δεν πικραίνονται

Γιατί το ψέμα έκαναν τρόπο ζωής τους.

Και στη ζωή όμως πόσοι δεν υποκρίνονται 

Τον έρωτα και δεν φοράνε μάσκες ώστε

Μια μάσκα έγινε από καιρό το πρόσωπό τους,

Μια μάσκα κακοφορεμένη και το σώμα;

Πονάνε, τάχα, κλαίνε, έπειτα πλαγιάζουν 

Και κάνουνε τον έρωτα βαριεστημένο ρόλο. 

Α, τι κακό που στάζουν τότε στις ψυχές τους

-αυτές τις έρημες, μοναχικές ψυχούλες-

Τον έρωτα έτσι παίζοντας σαν ρόλο...

  

ΥΓ.Ό,τι ήταν ωραίο στις στιγμές της ηδονής,παραμένει 

εξαίρετο στις στιγμές της θλίψης.

                                               Μ.Γιουρσενάρ

Τήνος, 17/7/2015 

  

Άντε Αλέξη ...!

Εικόνες και πληροφορίες ανάκατες, σύγχυση, σκέψεις πανικού, αισθήματα ντροπής και απόγνωσης, αδιέξοδα που επιμένουν. Σαν καλειδοσκόπιο οι γνωστοί-άγνωστοι να ξαναπυρπολούν το Σύνταγμα, να πετούν μολότοφ στη Μεγάλη Βρετανία -μέσα δουλεύει ο ανιψιός μου γκρουμ- η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ να στέκεται αλληλεγγύα προς τα Εξάρχεια και να ζητεί την αποπομπή του Πανούση -παλιά μου τέχνη κόσκινο-, η Βαλαβάνη να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα με τις καταθέσεις της στο εξωτερικό, οι Σταθάκης - Τσακαλώτος να μην έχουν ανακοινώσει αν επαναπάτρισαν τις δικές τους καταθέσεις  για να δώσουν το καλό παράδειγμα στους πολίτες, ο Τσίπρας να βολοδέρνει ανάμεσα στα ανεπίτρεπτα προεκλογικά ψεύδη και στη αδήριτη μετεκλογική πραγματικότητα, ανάμεσα στην ιστορική ευθύνη και στις ίντριγκες των θρασύδειλων συντρόφων του,ανάμεσα στους ιδεοληπτικούς και τους γέροντες της Κουμουνδούρου και την ιστορική του υποχρέωση να απευθυνθεί στους ευρωπαϊστές του κεντρώου χώρου που τον στηρίζουν ως κυβέρνηση παρότι είναι μειοψηφία. Δηλαδή στον Σταύρο Δήμα -τον οποίον αφρόνως απέκλεισε-, τον Αρίστο Δοξιάδη, τη Μαριέτα Γιαννάκου, αλλά και τον Τάσο Γιαννίτση, τον Φλωρίδη, τον Αλέκο Παπαδόπουλο, την Άννα Διαμαντοπούλου, τον Σπύρο Λυκούδη, τον Λαοκράτη Βάσση, τον Κωνσταντίνο Τσουκαλά, κ.α. ώστε να φτιάξει ένα αξιόμαχο, πολυκομματικό σχήμα που θα τρέξει άμεσα το πρόγραμμα και θα ανατάξει τη χώρα. Τους εχθρούς μας τους ξέρουμε. Καιρός να αξιοποιήσουμε τους φίλους μας και να δημιουργήσουμε συμμαχίες εντός και εκτός. Μακριά από τακτικισμούς ή μικρομεγαλισμούς. 

Αλέξη, η στήριξη των ΗΠΑ είναι ένα σοβαρό όπλο αλλά δεν φτάνει.Η γεωστρατηγική θέση της χώρας δεν αρκεί για να αποτρέπει όλα τα δεινά .Μια Ελλάδα εκτός Ευρώπης είναι ανέλπιστο δώρο προς κάθε γείτονα μας,ιδιαίτερα εξ ανατολών. Πρέπει κι εσύ να αποδείξεις πως εκτός απο λαοφιλής δημεγέρτης είσαι και ηγέτης. Όχι πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αλλά πρωθυπουργός ευθύνης μιας ολόκληρης χώρας.Σ'ένα εξαιρετικά περίπλοκο περιβάλλον . Τα λάθη σου τα ξέρεις. Έμαθες από αυτά; Το άμεσο περιβάλλον σου είναι ολέθριο και σε κατέστησε εύκολο θύμα στα χέρια του Σόιμπλε και του διεθνούς τυχοδιωκτικού κεφαλαίου. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει άλλος στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό για να φορέσει τα δικά σου παπούτσια. Πράγμα που θα πει απλά, αφού μόνος σου αυτοεγκλωβίστηκες, σου απαγορεύεται να παραιτηθείς. Οφείλεις να κυβερνήσεις χωρίς εξισορροπητικά παιχνίδια ή μικροστρατηγικές. Οφείλεις να υπερασπιστείς το πρόγραμμα που εσύ ψήφισες, να στηρίξεις το ΝΑΙ που εσύ λοιδόρησες επειδή ακόμη καιροφυλακτούν οι υπέρμαχοι της δραχμής και οι δορυφόροι του Σόιμπλε. Μόλις χτες ο Χάμπερμας προέβη σε μια συνταρακτική δήλωση μιλώντας για τη μαύρη νύχτα του γερμανικού κυβερνητικού Συνασπισμού ο οποίος διέγραψε με το αδυσώπητό κυνήγι της Ελλάδας,60 χρόνια προοδευτικής παράδοσης της χώρας του. Αυτό που δεν είπε,ήταν οι τεράστιες ευθύνες του Μπαρουφάκη ο οποίος πάντως σε μάγεψε!

Φίλε Αλέξη, σε ξέρω από 18 χρονών, και αναγνωρίζω πως μπορείς και να επιβιώνεις και να προσαρμόζεσαι και, πρωτίστως, να μαθαίνεις από τα λάθη σου. Είσαι ένας Γκαστόνε της πολιτικής αν και ό,τι πέτυχες δεν ήταν απλά θέμα τύχης. Καλώς ή κακώς  παίζεις χωρίς αντίπαλο. Πρόσεχε τους φίλους σου, τους εχθρούς τους ξέρεις. Μην τους επιτρέψεις να βλάψουν κι εσένα και την πατρίδα. 

Προχτές οι φωτιές στο Σύνταγμα, τώρα οι εμπρηστές του Υμηττού καθιστούν ακόμα πιο ζοφερή τη κόλαση που ζούμε σε αυτό το φονικό καλοκαίρι. Προδότες; Ψυχασθενείς; Πράκτορες; Εραστές του χάους και της καταστροφής; Ακροαριστεροί ή ακροδεξιοί που θέλουν να εξαφανίσουν όσα περιτρίμματα πολιτείας και κράτους έχουν απομείνει; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι πως εσύ και μόνο εσύ φέρεις πιά την αποκλειστική ευθύνη για τη σωτηρία του τόπου...

ΥΓ. 1 Να και μια καλή επιλογή, ο διπλωμάτης-ποιητής Γιώργος Βέης πρεσβευτής μας στην UNESCO. Ας προτάξουμε επιτέλους τον πολιτισμό ουσιαστικά και όχι μέσα από κομματικές σπέκουλες ή ατάλαντους πολιτιστικάριους. 

ΥΓ. 2 Ειλικρινά πιστεύω πως ο Μπαρουφάκης πρέπει να λογοδοτήσει, τουλάχιστον, ενώπιον της Βουλής για όσα καταστροφικά έπραξε ή δεν έπραξε στους πέντε μήνες της υπουργίας του καταφέροντας ανεπούλωτες πληγές στο σώμα της εθνικής οικονομίας, παρασύροντας όλη τη κυβέρνηση σε λάθος στόχους και γελοιοποιώντας διεθνώς τη χώρα. Αλέξη, ψώνισες τον Βαρουφάκη από του Αυτιά και του Παπαδάκη, απ´ όπου εξάλλου τον γνώρισε και ο τελευταίος μικροαστός τηλεθεατής.Οι ευθύνες του Αντέννα και του Σκάι σχετικά είναι τεράστιες όπως και των υπόλοιπων ΜΜΕ ως προς το πως και το που παρέχουν το βήμα-εξουσία το οποίο διαθέτουν.Το δήθεν που απεχθάνομαι, αισθητικό, κοινωνικό, πολιτικό και δυστυχώς και επιστημονικό, σε όλη του την ουτιδανή  αμετροέπεια. Σε θυμάμαι να παρουσιάζεις ένα του βιβλίο πριν από δυόμισι περίπου χρόνια μαζί με τους αστέρες του Σκάι και της Καθημερινής, Μπάμπη Παπαδημητρίου και Νίκο Ξυδάκη, τον νυν υπουργό και υπερασπιστή των συμφερόντων του εφοπλιστή Διαμαντίδη (από τότε άρχισε η κόντρα μας). Ήρθε και έδεσε το γλυκό. Επειδή είμαι φυσιογνωμιστής, θαύμαζα στο πάνελ μια φυσιολογική φάτσα, τη δική σου, ανάμεσα σε τρεις υπερφίαλες φαλάκρες. Μόνο τον Μπάμπη δεν υπουργοποίησες. Εκτός κι αν έχεις τίποτε ιδέες στον προκείμενο ανασχηματισμό.

Το «ΟΧΙ», το αμερικάνικο «Κόμμα της Δραχμής» και ο… Νταβούτογλου (Μέροςδεύτερο)

Πηγή: Το «ΟΧΙ», το αμερικάνικο «Κόμμα της Δραχμής» και ο… Νταβούτογλου (Μέρος δεύτερο)

Του Γιώργου Καραμπελιά

Παρ’ ότι αμφιβάλλω για τα υπολείμματα ευθυκρισίας τα οποία έχουν απομείνει στους Έλληνες, μετά από πέντε χρόνια λιτότητας και πέντε μήνες οργουελιανού newspeak που μεταβάλλει το μαύρο σε άσπρο και τανάπαλιν, θα συνεχίσω να επαναλαμβάνω μονότονα κάποιες αλήθειες στις οποίες επιμένω, όπως γνωρίζουν οι παλιότεροι αναγνώστες μας, ήδη από τις αρχές της κρίσης.

Το πρώτο και βασικό στοιχείο είναι πως, στη Γερμανία και σε ένα μεγάλο μέρος της Βόρειας Ευρώπης, υπάρχει ένα ισχυρότατο λόμπι το οποίο, σε μια λογική οικονομικής πειθάρχησης, επιδιώκει την εκδίωξη της Ελλάδας από την ευρωζώνη ή, στην έσχατη περίπτωση, την ολοκληρωτική εκπτώχευση και υποταγή της. Παράλληλα, ένα άλλο μεγάλο μέρος της Ευρώπης, για γεωπολιτικούς λόγους κυρίως, δεν επιθυμεί την έξωση της Ελλάδας. Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο αυτής της διαίρεσης, που διαπερνά ακόμα και τις κυβερνήσεις της Ευρώπης, είναι η συστηματική διαφοροποίηση ανάμεσα στους πολιτικούς υπεύθυνους και τους υπουργούς Οικονομικών της ευρωζώνης. Ακραία περίπτωση αυτής της αντίθεσης αποτελεί η περίπτωση της Αυστρίας, ο καγκελάριος της οποίας, εδώ και χρόνια, εμφανίζεται ως «φιλέλληνας», ενώ ο υπουργός Οικονομικών της συντάσσεται πάντα με τον Σόιμπλε και τους πιο ακραίους αντιπάλους της Ελλάδας. Γι’ αυτό και το Γιούρογκρουπ, δηλαδή οι υπουργοί Οικονομικών, συντάσσεται σχεδόν πάντα με τον Σόιμπλε, ενώ αντίθετα, στην Επιτροπή της Ένωσης, κυριαρχεί η ηπιότερη εκδοχή αντιμετώπισης της Ελλάδας την οποία εκπροσωπεί ο Γιουνκέρ. Σε ηπιότερη έκφραση, η ίδια αντίθεση, ιδιαίτερα από το 2012 και μετά, εκφράστηκε και στο εσωτερικό της Γερμανίας ανάμεσα στη Μέρκελ και τον Σόιμπλε, με αποκορύφωμα τις αγκαλιές του Τσίπρα με τη Μέρκελ από τη μία πλευρά και τα γρονθοκοπήματα Σόιμπλε–Βαρουφάκη από την άλλη. Γι’ αυτό, εξάλλου, και ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ ανέπτυξαν τη θεωρία της «λύσης» σε πολιτικό επίπεδο και με πολιτική διαπραγμάτευση.

Η στρατηγική του Σόιμπλε, του Αυστριακού υπουργού Οικονομικών και πολλών άλλων υπουργών των Βορείων χωρών συνίσταται στην εμμονή σε μία ακραία στρατηγική εξώθησης των επιβαλλόμενων μέτρων στα άκρα, έτσι ώστε να προκληθεί ρήξη με την Ελλάδα, συνεπικουρούντος του ελληνικού κόμματος της δραχμής, των αρπακτικών που περιμένουν με 200 δισεκατομμύρια ευρώ που έχουν στο εξωτερικό για να αγοράσουν όλη την ελληνική οικονομία, αν επιτύχει το περιπόθητο grexit. Προφανώς, αποφασιστικό ρόλο διαδραματίζει και το εσωτερικό ιδεολογικό «κόμμα της δραχμής», που αρχίζει από τους φονταμενταλιστές του μπολσεβικισμού, του σταλινισμού και του τροτσκισμού, οι οποίοι συνωθούνται στην αριστερά, και φθάνει στους φονταμενταλιστές της ορθοδοξίας του ανατολικορωμαίικου κόμματος και τους ναζί της Χ.Α.

Ενώ η κυβέρνηση Τσίπρα επένδυε, υποτίθεται, στη χρησιμοποίηση των γεωπολιτικών και πολιτικών συνιστωσών της ευρωπαϊκής πολιτικής, «ξέχασε» ένα απλό γεγονός. Ότι η αντιπαράθεση δεν αφορά στα γεωπολιτικά τεκταινόμενα της Μ. Ανατολής, ούτε στον προσανατολισμό της Ε.Ε., αλλά σε ένα κατεξοχήν οικονομικό ζήτημα, δηλαδή την οικονομική κρίση που ταλανίζει εδώ και έξι χρόνια την Ελλάδα. Κατά συνέπεια, δεν ήταν δυνατό να διεξαχθεί μία πολιτική διαπραγμάτευση η οποία θα μπορεί να αγνοεί την οικονομική παράμετρο και τον ρόλο των οικονομικών θεσμών (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, EFSΜ, Eurogroup κ.λπ.). Κατά συνέπεια, η πολιτική διαπραγμάτευση μπορούσε απλώς να απαλύνειτα επιβαλλόμενα μέτρα ή να εμποδίσει, όπως έχει κάνει επί έξι χρόνια, την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, αλλά όχι και να εξαλείψει τα ίδια αυτά τα οικονομικά μέτρα. Η Μέρκελ, ο Γιουνγκέρ, ο Ολάντ και κομπανία παρεμβαίνουν στην κρίση χρέους της Ελλάδας και όχι γενικά και αφηρημένα σε μία κρίση για το «μέλλον της Ευρώπης» και άλλες χαζοχαρούμενες συριζέικες μπούρδες. Έτσι, λοιπόν, όταν το μαχαίρι έφθασε στο κόκαλο, η «ήπια» εκδοχή Γιουνκέρ, Μέρκελ, Ολάντ υποχώρησε στη σκληρή εκδοχή Ντάιζελμπλουμ και γι’ αυτό εκείνο που πέτυχε τις τελευταίες εβδομάδες η (μη) διαπραγμάτευση ΣΥΡΙΖΑ ήταν να «τσιμεντώσει» το μέτωπο Σόιμπλε – χαρακτηριστικό είναι ότι στη Γερμανία, την τελευταία εβδομάδα, η δημοτικότητα του Σόιμπλε εκτινάχθηκε το 70% (ξεπερνώντας εκείνη της καγκελαρίου) και έτσι υποχρέωσε τη Μέρκελ να συνταχθεί με το σκληρό μέτωπο.

Παρ’ όλο λοιπόν που την τελευταία περίοδο, το 2014, πριν από τις αρχές της βαρουφακιάδας, η γραμμή του grexit είχε υποχωρήσει, επανήλθε πλησίστια και ενισχυμένη από τους σαλτιμπαγκισμούς και την ανικανότητα της ελληνικής κυβέρνησης.

Απόδειξη εξάλλου της ενίσχυσης αυτού του μετώπου αποτελεί και η αναιμική έως μηδενική αντίδραση των «αγορών» σε ένα ενδεχόμενο grexit, σε πλήρη αντίθεση με τις φαντασιώσεις εκείνων που παριστάνουν το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης και προσδοκούσαν μια σαρωτική οικονομική πτώση που θα έκανε τον Σόιμπλε να πέσει εκλιπαρώντας στα πόδια του Βαρουφάκη.

Ανάλογες είναι οι εξελίξεις και στον άλλο πόλο των οικονομικοπολιτικών αποφάσεων, δηλαδή το ΔΝΤ και τους Αμερικανούς. Εδώ, η αρχική εμπλοκή του ΔΝΤ στο πρώτο μνημόνιο, η οποία πραγματοποιήθηκε με την εμμονή του ΓΑΠ να βάλει τον αμερικανικό παράγοντα από την πίσω πόρτα στην Ευρώπη (οι αναγνώστες δεν πρέπει να ξεχνούν πως το ΔΝΤ έχει πάντα Γάλλο πρόεδρο, ο οποίος βρίσκεται στο προσκήνιο των επαφών, αλλά διοικείται ουσιαστικά από τον Αμερικανό αντιπρόεδρο, που είναι σήμερα ο Τζέρι Ράις). Έτσι, το ΔΝΤ εξελίχθηκε σε αποφασιστικό παράγοντα που ενέπλεξε και περιέπλεξε παραπέρα το ζήτημα της ελληνικής διαπραγμάτευσης, συμβάλλοντας ουσιαστικά στην ενίσχυση της στρατηγικής του Σόιμπλε.

Η στρατηγική του ΔΝΤ, από την αρχή της κρίσης, ήταν επικεντρωμένη σε έναν βασικό στόχο. Να προκαλέσει, μέσω της Ελλάδας, μια αποδυνάμωση της ευρωπαϊκής οικονομίας, τόσο μέσα από τη διαιώνιση της ελληνικής κρίσης και την αποδυνάμωση του ευρώ όσο και με το να πλήξει τις ευρωπαϊκές οικονομίες και τράπεζες μέσα από τα χρέη της Ελλάδας, αρχικώς, και πιθανώς άλλων υπερχρεωμένων ευρωπαϊκών χωρών στη συνέχεια. Γι’ αυτό είχε διαρκώς μία αντιφατική από πρώτη άποψη παρουσία. Από τη μία πλευρά επέμενε διαρκώς στο κούρεμα του ελληνικού χρέους, ιδιωτικού ή δημόσιου, επιδιώκοντας δηλαδή να πλήξει τις ευρωπαϊκές τράπεζες και τα δημόσια οικονομικά των Ευρωπαίων δανειστών της Ελλάδας, ενώ ταυτόχρονα έδειχνε την πιο σκληρή στάση στις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα, σαμποτάροντας αναρίθμητες φορές τις συμφωνίες. Ο περιβόητος Πολ Τόμσενανταμείφθηκε εξάλλου για τον ρόλο του σε αυτό το σατανικό παιχνίδι με την εκτίναξή του στην ηγεσία του ΔΝΤ. Συμφέρον των Αμερικανών ήταν να διαιωνίζεται η κρίση, να αιμορραγεί η Ευρώπη και παράλληλα να δημιουργούνται οι πιθανές προϋποθέσεις για ένα πιθανό grexit, σε βάθος χρόνου, που θα αφαιρούσε από την Ευρώπη την παρουσία της, μέσω της Ελλάδας, σε αυτήν την αποφασιστική γεωπολιτικά περιοχή του κόσμου.

Δηλαδή, η Ελλάδα, μέσω πρακτόρων, χρήσιμων ηλιθίων και ενεργουμένων, μεταβλήθηκε στο παίγνιο της πολιτικής των Μεγάλων Δυνάμεων, με βαρύτατο τίμημα για τον ελληνικό λαό.

Αυτή η πολιτική, στην αντιφατικότητά της, δεν εκφραζόταν μόνο μέσω του ΔΝΤ αλλά και μέσω της ίδιας της αμερικανικής πολιτικής, δηλαδή των οικονομικών φορέων και της κυβέρνησης. Δηλαδή, από τη μία πλευρά, ο Ομπάμα και οι υπουργοί Οικονομικών (Γκάιτνερ και Λιου στη συνέχεια) παρενέβαιναν πυροσβεστικά, κυρίως το 2012, για να εμποδίσουν μία έξοδο της Ελλάδας εκείνη τη στιγμή, που απειλούσε να επιδεινώσει την κρίση σ’ όλη την παγκόσμια οικονομία, και από την άλλη, ενίσχυαν διαρκώς και την ακριβώς αντίθετη πτέρυγα. Οι οίκοι αξιολόγησης, ελεγχόμενοι από τους Αμερικανούς και το αμερικανοεβραϊκό λόμπι, υποβάθμιζαν συνεχώς την ελληνική οικονομία και τις ελληνικές τράπεζες, οι αγγλοσαξωνικές εφημερίδες και οι οικονομολόγοι «φίλοι» της Ελλάδας, και μάλιστα αρχικώς του ΓΑΠ και εν συνεχεία του Τσίπρα, Κρούγκμαν, Στίγκλιτς, Γκαλμπρέιθ, προπαγάνδιζαν διαρκώς την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ κ.ο.κ. Διότι το συμφέρον των Αμερικανών, όπως προείπαμε, ήταν η διαιώνιση και επιδείνωση της κρίσης στην Ευρώπη, πράγμα που την ίδια στιγμή εξάλλου πραγματοποιούσαν και στα ανατολικά σύνορά της, στην Ουκρανία, ώστε να αποκόψουν την Ευρώπη και κατεξοχήν τη Γερμανία από τη Ρωσία.

Αυτή η αμερικανική στρατηγική εμπεριείχε και την ενίσχυση των ανάλογων πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα που μπορούσαν να προκαλέσουν ή να επιτείνουν αυτή την κρίση. Ο ρόλος του ΓΑΠ ήταν καθοριστικός και παραμένει ανεξήγητος αν δεν ληφθούν υπ’ όψιν αυτοί οι σχεδιασμοί. Επί έξι μήνες έκανε το παν για να αποκόψει την Ελλάδα από τις αγορές, φουσκώνοντας ακόμα και τα στατιστικά στοιχεία για τα ελλείμματα, ώστε να οδηγηθούμε στα νύχια του ΔΝΤ και του Σόιμπλε, που από διαφορετική στόχευση είχαν παρόμοιες επιθυμίες (η στρατηγική Σόιμπλε στηρίζεται στην άποψη πως η Ευρώπη πρέπει να ενωθεί γύρω από τον γερμανικό της πυρήνα, έχοντας αποβάλει σε έναν περιφερειακό χώρο ξερά κλαδιά όπως η Ελλάδα). Στη συνέχεια, όταν το καθαρόαιμο ΓΑΠ μεταβλήθηκε σε πληγιασμένο παλιάλογο, έπρεπε να βρεθούν νέοι πολιτικοί συνδυασμοί για την παρέμβαση των υπερατλαντικών. Και πέρα από τις γνωστές επαφές με μέρη του παλιού πολιτικού συστήματος, οι Αμερικανοί επένδυσαν συστηματικά σε δύο κατευθύνσεις: τη «μεγάλη και τη μικρή». Η «μεγάλη» αφορούσε τον ΣΥΡΙΖΑ, που αναδεικνυόταν ως ο νέος πολιτικός πόλος που θα αντικαθιστούσε το ΠΑΣΟΚ και τον ΓΑΠ, και η “μικρή”, τους ΑΝΕΛ και τον Πάνο Καμμένο, ο οποίος εξάλλου δεν έκρυβε ποτέ τον φιλοαμερικανισμό του και πρότεινε ανοικτά να περάσουμε σε μια δραχμή συνδεδεμένη με το δολάριο.

Έτσι, συστηματικά, εκμεταλλευόμενοι τη δίψα για εξουσία του Αλέξη Τσίπρα, ένα μεγάλο μέρος του επιτελείου του Γιώργου συνδέθηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η Κατσέλη, ο Βαρουφάκης, η Παναρίτη, ο Κοτζιάς κ.ά. πολλοί – προσχώρηση η οποία επέτρεψε στον ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσει επαφές πέραν του Ατλαντικού και να αρχίσει να θεωρείται μια πιθανή κυβερνητική λύση, από ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού κατεστημένου (κατεξοχήν εκείνων που έχουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό), των εφοπλιστών, π.χ., Γιάννα Αγγελοπούλου κ.λπ. Το γεγονός ότι ο Γιάννης Βαρουφάκης, παλιός σύμβουλος του ΓΑΠ, συνδεδεμένος ανοιχτά με το ινστιτούτο Σόρος και το ινστιτούτο Λέβι, ανέλαβε την κεντρική διαπραγμάτευση με τους δανειστές ενείχε πάντοτε τη δυνατότητα του σαμποταρίσματός της. Παράλληλα, άλλα στρατηγικά υπουργεία παραχωρήθηκαν σε δυνάμεις φιλικές προς τους Αμερικανούς και εχθρικές προς τη Γερμανία και την Ευρώπη (η λυσσαλέα αντίδραση των Γερμανών και άλλων ευρωκρατών, καθώς και του Ποταμιού, απέναντι στον Πάνο Καμμένο δεν ερμηνεύεται μόνο ή κυρίως εξαιτίας των δήθεν ακροδεξιών του απόψεωναλλά μάλλον εξαιτίας του ανοικτού ατλαντικού του προσανατολισμού, παρά τις προσπάθειες να τον συσκοτίσει και με ολίγους Ρώσους ολιγάρχες). Έτσι, όταν ο Βαρουφάκης σαμποτάρισε ανοιχτά τις διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους, προφανώς σε διασύνδεση με τους μέντορές του των πολυποίκιλων ιδρυμάτων και μηχανισμών, σε αγαστή σύμπνοια με τη Λαγκάρντ και τον Σόιμπλε, κατέστη πλέον δυνατόν να εξελιχθεί το plan Β των Αμερικανών. Αφού οι Έλληνες δεν μπορούν να αντέξουν στην ευρωζώνη, και οι ίδιοι έκαναν ό,τι μπορούσαν γι’ αυτό, αναπτύσσεται πλέον ανοιχτά η στρατηγική της δραχμής. Μια Ελλάδα εκπτωχευμένη θα προσφύγει αναγκαστικά, πιστεύουν, στις ΗΠΑ και τότε ίσως να μην τους χρειάζεται και ο Τσίπρας. Και θα εξαρτάται πλέον από αυτούς σε μεγάλο βαθμό, έτσι ώστε να μπορούν να πραγματοποιήσουν το σενάριο της ανασύστασης του αμερικανικού πόλου στη Μ. Ανατολή, μεταξύ Ισραήλ, Τουρκίας και μιας εκτουρκευμένης Κύπρου και Ελλάδας, η οποία θα αποτελεί το δώρο της Αμερικής στον Ερντογάν, όπως είχε συμβεί το 2004 με την προσφορά της Κύπρου προκειμένου να μπει η Τουρκία στο μέτωπο κατά του Σαντάμ.

Ο αναγνώστης, ο οποίος έχει ανατραφεί είτε με σενάρια συνωμοσιολογίας είτε με χορτάρι «δημοκρατίας και ελευθερίας» της δυτικής ή της ψευδοαριστερής προπαγάνδας, δεν μπορεί να κατανοήσει πως όσα προαναφέραμε δεν αποτελούν συνωμοσιολογία αλλά ρεαλιστική ανάλυση της πραγματικότητας. Οι μεγάλες δυνάμεις διαθέτουν πάντα πολλές εναλλακτικές λύσεις στη φαρέτρα τους, προσαρμόζονται στις κοινωνικές και γεωπολιτικές εξελίξεις και, ανάλογα με την περίπτωση, επιλέγουν τη μία ή την άλλη εκδοχή. Δεν είναι οι Αμερικανοί που αποκαθήλωσαν τον ΓΑΠ για να τον αντικαταστήσουν με τον Τσίπρα. Δεν είναι αυτό που ισχυρίζομαι. Απλούστατα, η κατάρρευση του ΓΑΠ και του παλιού ΠΑΣΟΚ τούς έθεσε επιτακτικά την ανάγκη να συνδεθούν με τις νέες, αναδυόμενες από την κρίση, δυνάμεις, και η απίστευτη τυχοδιωκτική εξουσιομανία του Τσίπρα τους προσέφερε τη δυνατότητα να τον προσεγγίσουν και, αν χρειαστεί, να τον χρησιμοποιήσουν, ακόμα και εν αγνοία του(;!) Οι παλιοί φίλοι του Άρδην και των αναλύσεών μου αξίζει ίσως να θυμηθούν πως, τον Μάιο του 2012, όταν ο Τσίπρας, επικεφαλής μιας έως τότε ασήμαντης συμπαράταξης μικρών ομάδων, προβλήθηκε ως η εναλλακτική κυβερνώσα αριστερά, είχα εξοργισθεί, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου. Έγραφα πως, επειδή στην Ελλάδα δεν υπήρχαν ούτε οικονομικές ούτε οι κοινωνικές προϋποθέσεις για μια αυθεντική εναλλακτική διακυβέρνηση, κάθε εγχείρημα ανόδου στην εξουσία, προϋπέθετε συμφωνίες και συμμαχίες ανίερες που θα εξασφάλιζαν την απαραίτητη βάση γι’ αυτήν, και βέβαια, κάποια στιγμή, οι σύμμαχοι θα έστελναν τον λογαριασμό, απαιτώντας από τον ελληνικό λαό να τον καταβάλει. Αλλά επειδή, όπως λέει ο μεγάλος Χέγκελ, το πουλί της σοφίας πετάει πάντα το σούρουπο, ο ελληνικός λαός καλείται να ανακαλύψει αυτές τις πραγματικότητες όταν το δράμα οδηγείται στην κορύφωσή του και έχει αρχίσει ήδη το σούρουπο μιας εγκληματικά τυχοδιωκτικής πορείας.

Δεν έχουμε μέλλον χωρίς συγκεκριμένο παραγωγικό πρότυπo

Γράφει ο καθηγητής Αδαμάντιος Πεπελάσης

Μετά την ψήφιση στην Βουλή των προ-απαιτουμένων και την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, θα χρειαστεί να αποκωδικοποιήσουμε συμβολισμούς, προβλήματα και θεσμικές παρεκκλίσεις στις διαπραγματεύσεις με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Αυτό διότι, τα πράγματα δεν τελειώνουν εδώ. Θα βρισκόμαστε σε διαρκείς διαπραγματεύσεις για την βελτίωση και προσαρμογή των μέτρων στα πραγματικά δεδομένα και τις μέλλουσες επιδιώξεις για την οικονομία. Μόνον έτσι θα αποδώσουν τα αναμενόμενα για τους δανειστές και προπαντός, θα εξυπηρετήσουν τις δικές μας ανάγκες.

Τα μέτρα ως έχουν είναι βίαια, ετεροσχεδιασμένα και κυρίως δημοσιονομικά. Απαραίτητες μεταρρυθμίσεις δεν περιλαμβάνονται αφού δεν έχουμε δικό μας σχέδιο. Σχέδιο που να ανταποκρίνεται στη δομή της οικονομίας που επιθυμούμε για την επόμενη γενιά. Αυτή η συζήτηση δεν έχει γίνει παρά μόνον ίσως, σε ορισμένους αξιόλογους αλλά κλειστούς κύκλους ερευνητικών φορέων. Πολλές φορές έχω αναφερθεί στο ΚΕΠΕ, το Ινστιτούτο Εργασίας κι άλλα κέντρα παραγωγής χρήσιμων σχεδίων και προτάσεων. Αυτά όμως, δεν έφθασαν ποτέ στην κοινωνία.

Ακούμε πολλά για μεταρρυθμίσεις. Κι εδώ προκύπτουν προβλήματα διότι, επί πολλές δεκαετίες δυσφημείται η έννοια της μεταρρύθμισης. Έκτακτες φορολογήσεις, επιδοτήσεις, ευκαιριακά κίνητρα, προσωρινές διευθετήσεις δεν μεταμορφώνουν την οικονομία. Θυμάται κανείς μια μεταρρύθμιση ως μέρος ενός ολοκληρωμένου προγράμματος;

Μάλλον θυμόμαστε την επίκλησή της για να δικαιολογηθούν δημοσιονομικά, αποσπασματικά μέτρα, που επιβάρυναν τάξεις μη προνομιούχων. Μέτρα που άμεσα έπλητταν ευρύτερες κοινωνικές ομάδες, χωρίς ή με ασθενή συντεχνιακή εκπροσώπηση, συνοδευόμενα με την υπόσχεση για μελλοντικά οφέλη.

Προϋπόθεση για να τα βγάλουμε πέρα δεν είναι η ανεμπόδιστη λήψη μέτρων αλλά οι σχεδιασμοί που οδηγούν σε συγκεκριμένο παραγωγικό πρότυπο. Διαφορετικά δεν έχουμε μέλλον ως δημοκρατική και ανεξάρτητη χώρα. Και επειδή μόνον έτσι θα ανταποκριθούμε στις δανειακές υποχρεώσεις μας, μετά από κάποιο διάστημα, οι ίδιοι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί θα αποδεχθούν τεκμηριωμένες προτάσεις.

Η κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της ισχυρίζονται ότι το υπό διαμόρφωση μνημόνιο θα είναι κοινωνικώς περισσότερο δίκαιο. Ίσως, αλλά ακόμη δεν είμαστε σε θέση να το επιβεβαιώσουμε. Το βέβαιο είναι ότι θα χρειασθούν επανασχεδιασμοί στην οικονομική πολιτική και για δικαιοσύνη και για ανάπτυξη.

Η ευρεία συναίνεση είναι αφορμή μεγάλης αισιοδοξίας. Για να αποδώσει, θα χρειαστεί ειλικρίνεια και προθυμία για ρήξη με κατεστημένες νοοτροπίες. Να δούμε τις κοινωνικές και τις οικονομικές ομάδες ταξινομημένες σύμφωνα με τις ανάγκες τους και σύμφωνα με την συμπιεσμένη δυναμική τους. Σήμερα, οι άτυπες ταξινομήσεις ακόμη καθορίζονται από κομματικές επιδιώξεις ή από συντεχνιακές αντιστάσεις.

Για την ανάπτυξη είναι πλέον αναπόφευκτη η σύγκρουση με συντεχνίες που, διασφαλίζοντας τα μέλη τους, αποκλείουν από την απασχόληση ή την επιχειρηματική δραστηριότητα τους άλλους, τους πολλούς. Ας αναζητηθεί εκεί, η αποδοχή αφού προηγουμένως αποκαταστήσουμε την πραγματική έννοια της μεταρρύθμισης και αφού αποβάλουμε τις ιστορικές φοβίες που καλλιέργησαν τα ψεύδη και οι λαϊκισμοί.

Δεν έχουμε περιθώρια αναβολών. Το επιστημονικό δυναμικό υπάρχει, η αγωνία της κοινωνίας πραγματική και η συναίνεση μοιάζει ισχυρή. Ελπίζω, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, να μη χαθεί η ευκαιρία.

Πηγή: Ανοιχτό Παράθυρο: http://www.anoixtoparathyro.gr/δεν-έχουμε-μέλλον-χωρίς-συγκεκριμένο/

Και ολίγη πολιτική ποίησις!

Προς μαθητευόμενον πρωθυπουργόν

-Είπες μιαν αρλούμπα;

-Κάνε κωλοτούμπα!

-Είπες και μιαν άλλη 

με τη πεντοζάλη;

-Μάζεψε την τώρα!

Βούλιαξες τη χώρα!

Αμανές 

Μνήμη Μιχάλη Παπαγιαννάκη 

Αχ, βαχ, αμάν και τιριρέμ

Εμπρός από ένα ATM.

Υπέρβαση

Τώρα είναι ώρα όχι για λόγια αλλά για σκληρή δουλειά, από όλους. Δεξιοί και αριστεροί ινστρούκτορες βγάλτε το σκασμό, αφήστε τα συνδικαλιστικά παιχνίδια και τις συντεχνιακές διεκδικήσεις υπέρ των βολεμένων και εναντίον του συνόλου και συστρατευθείτε στη κοινή εθνική προσπάθεια. Απελευθερώσετε το κέντρο από τις καθοδηγούμενες, γελοίες συγκεντρώσεις και τον επαγγελματικό ακτιβισμό των κουκουλοφόρων. Ξεχάστε για μια φορά το μικροαστό εαυτό σας που έχει μόνο δικαιώματα και ποτέ υποχρεώσεις. Σκεφτείτε κάποτε και τον διπλανό σας. Τα πρώτα δείγματα είναι ανησυχητικά: απεργούν ΑΔΕΔΥ, ΠΟΕ-ΟΤΑ και φαρμακοποιοί. Οι βολεμένοι και οι λιγότερο πληγέντες πάλι στις επάλξεις!

Συμπέρασμα: οι κατεστημένες νοοτροπίες δεν αλλάζουν από μια μέρα στην άλλη.Ευθύνη όλου του πολιτικού κόσμου είναι να καθοδηγήσει σωστά έναν βαρύθυμο κόσμο που επί δεκαετίες εκμαύλισε .

Μελτέμια της αγάπης

Φτάνει πια με τις πολιτικές αναλύσεις. Οποίος κατάλαβε, κατάλαβε. Ας μη με διαβάζει άλλο η φίλη μου η Νίνα με τις διαφωνίες της αφού τη στεναχωρώ .Αρκεί που με δικαιώνει η ίδια η κυβέρνηση .Και τώρα τι θα κάνει ο Λαφαζάνης εκτός κυβέρνησης;Μια ιδέα θα ήταν να πάρει το πτυχίο του επωφελούμενος των διατάξεων Μπαλτά περί αιωνίων φοιτητών.Μια άλλη να αρχίσει ρωσικά.

Μελτέμι

Κυκλάδες σημαίνουν μελτέμια. Είναι η σύγκρουση πάνω από το Αιγαίο καθοδικών βορειοδυτικών και βορειοανατολικών ανέμων που ξεχύνονται από τα Βαλκάνια και τη Μικρά Ασία για να δημιουργήσουν κάθε χρόνο, "ετησίαι", περιδίνηση και σφοδρούς κυματισμούς στον υγρό τάφο του Αιγέα. Μελτέμι, η βαθιά αναπνοή της φύσης.

Τήνος σημαίνει μελτέμι. Είναι εκείνος ο τρελός άνεμος που στροβιλίζει και στροβιλίζεται, τα καλοκαίρια, που σηκώνει τραπεζομάντηλα αλλά και τραπέζια, -άλλοτε σήκωνε και πλισέ φούστες κοριτσιών- που δημιουργεί αμμοβολή στη παραλία και που ξεφυσάει σταθερά κι όλο υγεία πάνω από το κρεβάτι μου στον βράχο του Αγίου Ρωμανού σαν μινιμαλιστική μουσική του Wim Mertens, παιγμένη σε πιάνο φόρτε. Κοιμάμαι και μου ψιθυρίζει συνέχεια πως είναι εδώ, πως με νιώθει και να μη φοβάμαι και πως θα με προστατεύει από τις δυο φονικές Πανσελήνους αυτού του μοναδικού και σίγουρα αξέχαστου Ιουλίου.

Όποιου δεν του αρέσουν τα μελτέμια, όποιος δεν θέλει να τον ραπίζει η άμμος και να τον γδέρνει ο άνεμος, ας μην έρχεται στις Κυκλάδες. Θα υποφέρει! Ας μην έρχεται στη Τήνο, οι ξερολιθιές θα πληγώσουν τον πισινούλη του. Αφήνω στην άκρη τα φιδάκια και τους σκορπιούς. Ας πάει στην Αίγινα μαζί με τον Βαρουφάκη με τους άλλους κρυόκωλους που ο Τσίπρας βάφτισε αριστερούς για να γελοιοποιήσουν και την Αριστερά και την Ελλάδα μέχρις ότου ένα πολιτικό μελτέμι τους ξεβράσει στην πιο επονείδιστη αναξιοπρέπεια... 

ΥΓ: Φτάσαμε,λοιπόν,στον πυθμένα της πολιτικής αναξιοπρέπειας με τους βουλευτές να καταψηφίζουν αλλά να μην παραιτούνται,να επιμένουν σ'ένα κρεσέντο λαϊκισμού,ιδεοληψιών,υποκρισίας και,παράλληλα,να διατηρούν έδρες και προνόμια,να μην παραδίδουν π.χ τ'αυτοκίνητα κλπ.Αυτοί θα προωθήσουν τις αναγκαίες όσο και οδυνηρές μεταρρυθμίσεις για να προχωρήσει ο τόπος και να βγει η κοινωνία απ´ τα αδιέξοδα;Μικρομέγαλα μεγέθη,αληθινή Βουλή των Γελοίων,αληθινός συνταγματικός αχταρμάς,η Αριστερά της ευρωπαϊκής κωμωδίας και του παραλογισμού,έχουν επωμισθεί τις βαρύτερες ευθύνες που αντιμετωπίζει η χώρα απ´ τον Ιούλιο του 1974.Φοβάμαι...Κυρίως γιατί ο Σόιμπλε καραδοκεί.Κυρίως γιατί ο Τσίπρας ΔΕΝ έχει αντίπαλο,κυρίως γιατί το ψέμα και το παραμύθι συνεχίζονται.Χωρίς παραμυθία από πουθενά.Άσχετο,σχετικό :Πρόεδρε,άλλο παραμύθια,άλλο παραμυθία,άλλο Παραμυθιά.

 

Οχτάστιχα αγάπης

Είχα μια αγάπη,

Τέλειωσε.

Βοριάς την πήρε,

Χάθηκε.

Φεύγουν στα νέφη

Χαρταετοί.

Γρέγος φυσάει 

Το πέλαγο.

Αγάπη άλλη μου

Έλαχε. 

Απ´ τα βουνά μου

Ήρθε κι όχι 

Απ´ το πέλαγο.

Λεβάντες μου 

Έλεγε το μυστικό,

Πάλι μπορώ. 

Ναυσικά 

...Θαύμα, το κλάμα μου έγινε γέλιο 

Και αγκαλιά εγίνη το φραγγέλιο. 

Αφού θα υπάρχουν πάντα οι τρόποι

Για να χαρούν ξανά όλοι οι ανθρώποι 

Όσο θα παίζουν πρόθυμοι στο κύμα 

Η Ναυσικά και ο Οδυσσέας μ'ένα τόπι...

Άγιος Ρωμανός, 15/7/2015

 

Λοιπόν φίλοι μου

Του Πάρη Στεφανίδη

        

Έχω ένα καλό και ένα κακό νέο. Το κακό νέο είναι ότι ο Ιάκωβος Καμπανέλης  πέθανε. Το καλό νέο είναι ότι πρόλαβε και έγραψε το Μεγάλο μας Τσίρκο, αρκετά χρόνια πριν. Φανταστείτε τι είχε να γράψει, εάν το έγραφε σήμερα.

Οι στιγμές που ζούμε είναι ιστορικές. Για μία ακόμη φορά, όλος ο κόσμος έχει στραφεί εναντίον της πατρίδας μας. Αυτό έγινε λέει, γιατί έχουμε Αριστερή κυβέρνηση, και οι άλλοι λέει, δεν θέλουν Αριστερή κυβέρνηση. Όλοι οι άλλοι. Και οι μέσα και οι έξω. (Παντού κίνδυνοι). Μας φταίνε οι άλλοι επειδή οι συμπατριώτες μας, σωστά και πατριωτικά φερόμενοι σήκωσαν από  τις τράπεζες όλες τους τις καταθέσεις τινάζοντας κυριολεκτικά, το σύστημα στον αέρα. Τώρα, το σωστό και το δίκαιο απέναντι στη χώρα μας, είναι να μας δώσουν οι κουτόφραγκοι και άλλα δάνεια για να ανταπεξέλθουμε κι ας ξέρουν ότι, εμείς σε λίγο θα τους κατηγορούμε  για επαχθές και επονείδιστο χρέος. Μας φταίνε οι άλλοι επειδή παρά το ότι έχουμε την μεγαλύτερη ναυτιλία στον κόσμο, τα ουσιαστικά οφέλη τις πατρίδας μας από αυτό είναι μηδαμινά. ( Είναι όπως φαίνεται και οι Έλληνες εφοπλιστές υπερβολικά πατριώτες ). Είναι διαπιστωμένο ότι, εάν ένα μικρό μέρος του ελληνόκτητου στόλου έκανε επισκευές σε Ελληνικά Ναυπηγεία, η εγχώρια οικονομία θα είχε μεγάλα οφέλη. Μας φταίνε οι άλλοι επειδή ο Έλληνας Πρωθυπουργός αποφάσισε  να χειριστεί την δύσκολη κατάσταση με μία πολύ μικρή ομάδα επικεφαλής της οποίας αποφάσισε να τοποθετήσει κάποιον που μόνο και τη φωτογραφία του να δεις καταλαβαίνεις ότι υπάρχει πρόβλημα. Τη δύσκολη κατάσταση την οποία εν πολλοίς ο ίδιος δημιούργησε επιμένοντας να φέρει τις εκλογές πιο κοντά. Τις εκλογές που δεδομένα θα κέρδιζε, όποτε και αν γίνονταν. 

Θα μου πείτε όμως – ρε φίλε, πολλά δεν ζητάς από κάποιους ανεπάγγελτους σαραντάρηδες , παιδιά κομματικού  σωλήνα, που η μοναδική τους κοινωνική ζύμωση έχει γίνει είτε στα δεκαπενταμελή ή στις κομματικές Πανεπιστημιακές συνελεύσεις στις οποίες κακά τα ψέματα, έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Όχι λοιπόν. Δεν ζητάω πολλά. Οι προαναφερθέντες σαραντάρηδες είναι σήμερα αυτοί που έχουν στα χέρια τους τις τύχες της πατρίδας μας. Το μόνο που ζητάω πλέον είναι να ανοίξουμε, όσο είναι καιρός και όσο περισσότερο μπορούμε τα μάτια και τα μυαλά μας. Δεν μπορεί συνέχεια να αντιδρούμε με το θυμικό. Είναι υποχρέωση μας, να λειτουργήσουμε με το μυαλό μας. Όσο μας έχει απομείνει.

Έχω μάθει στη ζωή μου ότι, η Αριστερά έχει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Το σπουδαιότερο μάλλον είναι το ΗΘΟΣ. Αυτό που κατά τη γνώμη μου λείπει από όλους αυτούς που σήμερα διαγκωνίζονται και πάλι στα κανάλια που οι ίδιοι κατηγορούν, δηλώνοντας ότι δεν παραιτούνται...

Για τον Νίκο Κωνσταντόπουλο και τη σιωπή του

Το Grexit το αποφύγαμε, όχι όμως και το Greekfuck...

Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος είναι φίλος μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη βοήθεια που μου πρόσφερε αυτός και η κόρη του όταν, πριν από σχεδόν 20 χρόνια, ο Πάγκαλος, ως υπουργός εξωτερικών και ο Βενιζέλος, ως υπουργός πολιτισμού, με μάρτυρα κατηγορίας τη Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα θέλησαν να με εξοντώσουν και ως προσωπικότητα και ως δημόσιο υπάλληλο με μια βαρύτατη κατηγορία εθνικής προδοσίας (sic) εντελώς κατασκευασμένη και ανυπόστατη. Τότε ο Νίκος, πρόεδρος του Συνασπισμού, ως μάρτυρας υπεράσπισης διέλυσε κυριολεκτικά το έωλο κατηγορητήριο και με αθώωσε. Αυτό δεν το ξεχνάω. Όπως δεν ξεχνάω πόσο με στήριξε όταν ήμουν επικεφαλής του τμήματος πολιτισμού του ΣΥΝ. Έγραφα τότε στο "Αντί" πως ο Κωνσταντόπουλος είναι ένας κεντρώος που διασώζει την τιμή της Αριστεράς. Όταν αποχώρησε από το κόμμα, άνοιξε ο ασκός του Αιόλου με τους λογής έξαλλους, τους ιδεοληπτικούς και τους νεοσταλινικούς. Μετά το Νίκο, ο ΣΥΝ απογειώθηκε ως ΣΥΡΙΖΑ για να καταλήξουμε στη σημερινή εθνική τραγωδία  όπου μαθητευόμενοι μάγοι της εξουσίας προπαγανδίζουν υστερικά το όχι διχάζοντας ένα ολόκληρο λαό για να ψηφίσουν ναι πέντε μέρες μετά! Το παιχνίδι του Schäuble πέτυχε απόλυτα ρίχνοντας την Ελλάδα στο καναβάτσο επιβάλλοντας πιο εξοντωτικούς όρους από ποτέ και δίνοντας ένα σκληρό μάθημα σε όποιον αμφισβήσει στο μέλλον το γερμανικό Imperium. Απ´ την άλλη, Ομπάμα και Πούτιν προώθησαν τις δικές τους πολιτικές, σαφώς αντιευρωπαϊκές, με δούρειο ίππο τον Τσίπρα και το μικροαστικό, ψευδοεπαναστατικό δημοσιοϋπαλληλικό-κρατικιστικό κόμμα του. Η γεωπολιτική θέση της χώρας είναι,βλέπετε δέλεαρ για κάθε μικρό ή μεγάλο ιμπεριαλιστή που έχει συμφέροντα στην περιοχή. Τα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ και η εγκληματική ανεπάρκεια της ηγεσίας του θα διδάσκονται στο μέλλον στις σχολές πολιτικής επιστήμης. 

Το θέμα μας όμως είναι ο Νίκος. Γιατί παραμένει, ακόμα και τώρα, πιο άφωνος ακόμη και από τον Καραμανλή ... τον φλύαρο; Αντιλαμβάνομαι πως η θέση του είναι πολύ δύσκολη καθώς στο γενικό ξεχαρβάλωμα του τόπου πρωτοστατεί η πρωτοθυγατέρα του Ζωή. Ο Κωνσταντόπουλος θα μπορούσε να είναι σήμερα Πρόεδρος της Δημοκρατίας στη θέση του ανύπαρκτου Πάκη ή του αδιάφορου Παπούλια. Το όνομά του έπαιζε ήδη από του 2004 και είχα προσωπικά συμβάλει σε αυτό με εισηγήσεις μου προς τον Κώστα Καραμανλή. Η ευθύνη του τελευταίου στις μετέπειτα εξελίξεις δεν χρειάζεται να αναπτυχθεί σε αυτο το μικρό σημείωμα. Πρέπει όμως να υπογραμμιστεί ότι ο Καραμανλής, παρά τα ιστορικά του λάθη, με τη δραματική έξοδο του από την κυβέρνηση, προσπάθησε να περισώσει ό,τι μπορούσε να περισωθεί από το προσωπικό πολιτικό του κεφάλαιο. Κάτι που δεν έκανε ο Νίκος, και που φοβάμαι, δεν τολμάει να κάνει ο Τσίπρας πιεζόμενος από την τραγική φόρτιση της στιγμής. Ο Νίκος, όντας ιδιώτης, διορίστηκε από τον ολιγάρχη-πελάτη του πρόεδρος του Παναθηναϊκού για να απολυθεί μετά από λίγες μέρες ως αποτυχών. Ένας Βαρδινογιάννης "τελείωσε" έναν Κωνσταντόπουλο με συνοπτικές διαδικασίες δια παντός! Τεράστιο μάθημα για κάθε νυν και μέλλοντα ηγέτη ο οποίος θα αφήσει την προσωπική του φιλοδοξία να στραγγαλίσει και την δημόσια του εικόνα και την ιστορία του. 

Και έρχομαι στον Τσίπρα: Αν θέλει να περισώσει τα περιτρίμματα του πολιτικού του κεφαλαίου,ας παραιτηθεί τώρα  υπέρ π.χ. του Γιώργου Σταθάκη, του πιο ικανού και του πιο προβλεπτικού, όπως απεδείχθη, από τα κυβερνητικά του στελέχη. Αλλά κι ενός ανθρώπου, ξέρω τι λέω, που έχει καλές σχέσεις με το ντόπιο κεφάλαιο. Ας το επαναλάβω, πολιτική είναι να συνθέσεις τα αντίθετα, να εξισορροπείς ανάμεσα στο επιθυμητό και το εφικτό, δηλαδή να ανακατεύεσαι με τα σκατά και να λερώνεσαι όσο το δυνατόν λιγότερο.

ΥΓ. Τη στιγμή αυτή μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας ειδικού σκοπού με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει η πιο ρεαλιστική λύση στον γκρεμό που έχει βρεθεί η χώρα. Όποιος διαβάζει τα κείμενα μου, θα πρέπει να παραδεχτεί πως από την πρώτη στιγμή κατήγγειλα και τον Μπαρουφάκη και την προβοκατόρικη πολιτική του και τον μικρομεγαλισμό των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τις τεράστιες ιστορικές του ίδιου του πρωθυπουργού, ενός ανθρώπου με άστρο που βιάστηκε να το "ανάψει" σε βάρος ενός ολοκλήρου τόπου. Τώρα με μαθηματική ακρίβεια θα γίνει ό, τι λέγαμε στον Τσίπρα να κάνει λιγότερο από ένα χρόνο πριν (δηλαδή εκλογές το αργότερο ως το τέλος του 2015). Η αρχομανία ορισμένων και η προφανής ολιγοφρένεια των υπολοίπων έφεραν τη χώρα στο σημερινό κατάντημα. Οι εκλογές θα γίνουν σύντομα, η τωρινή αστεία Βουλή με την μοναδική πρόεδρο της θα διαλυθεί και ένα καινούργιο μνημόνιο με υπογραφή Τσίπρα θα ταλανίσει στο άδηλο μέλλον τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Αυτή η Αριστερά μας άξιζε;

ΥΓ2:Ο Κυρίτσης κι ο Φίλης, τι μεγέθη!Εμπρός τους ο Ψαριανός μοιάζει Αντόρνο !Κουιζ:Ποιος Αριστερός ζήτησε "να μη ζούμε με ψέματα";

Αλέξη ξαναχάσαμε

Πύρρειο νίκη δηλαδή επικίνδυνη ήττα υπέστη χτες ο πρωθυπουργός στη Βουλή ο οποίος εξάλλου κατάγεται από την Άρτα όπως και ο Πύρρος. Μετά από ένα κρεσέντο τακτικισμών που όμως δεν έχουν σχέση με την ουσιαστική πολιτική ήρθε η στιγμή της οδυνηρής αλήθειας. Ο Αλέξης και το νηπιαγωγείο του έκανε το ίδιο λάθος με τον Ναπολέοντα στο Βατερλό: Έχασε πολύ χρόνο παίζοντας κυριολεκτικά μια χώρα στα ζάρια. Αυτή δεν είναι Αριστερά αυτοί δεν είναι Αριστεροί, είναι απλά επαγγελματίες ή ερασιτέχνες τις εξουσίας όπως π.χ ο Μικρούτσικος(το όνομα του κυριολεκτεί εδώ και περίπου σαράντα χρόνια) και ο περιώνυμος Βαρουφάκης. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέστησε την Ελλάδα πιο ευάλωτη στην διεθνή κερδοσκοπία από ότι η ΝΔ συνδυάζοντας λαϊκισμό και ιδεοληψία. Αυτή είναι η αλήθεια σύντροφοι. Ο πρωθυπουργός ψήφισε χτες στην Βουλή ο,τι ζήτησε από τον ελληνικό λαό να καταψηφίσει την προηγούμενη Κυριακή. Ο ορισμός του εξευτελισμού η πεμπτουσία της ξεφτίλας, η Αριστερά σε ρόλο ουραγού. Και τώρα τι κάνουμε; Ο Αλέξης θα κάνει ανασχηματισμό με το προσωπικό του κεφάλαιο όμως στραπατσαρισμένο και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Θα μπορούσε να παραιτηθεί τώρα διασώζονται την υστεροφημία του κάπως και να σχηματιστεί μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και πρωθυπουργό π .χ τον Δραγασάκη . Δεν θα το κάνει. Γιατί ακόμα επηρεάζεται από ολέθριους συμβούλους .Στο προσωπικό του περιβάλλον ο μικρομεγαλισμός κυριαρχεί. Στη φάση αυτή όμως δεν προέχει η ατομική σωτηρία του Τσίπρα ή του Παππά, δεν προέχει καν η σωτηρία του ΣΥΡΙΖΑ, προέχει η σωτηρία της χώρας, προέχει η σωτηρία των εκατοντάδων χιλιάδων απελπισμένων, λόγω των μοιραίων επιλογών της (για πρώτη φορά Αριστεράς). 

Υ.Σ Αληθινός κλαυσίγελως ο Μικρούτσικος που, ως συνεπής επαγγελματίας επαναστάτης, ξαναφόρεσε το κουστούμι του 1975 και ξανάπαιξε το ίδιο πρόγραμμα με το οποίο βγάζει το ψωμί του και το παντεσπάνι του, ο υπουργός του Αντρέα και φίλος του Τσίπρα, σαράντα χρόνια τώρα. Ο τόπος βρίσκεται σε κρίση επειδή καταναλώνει ένα διαρκές ψέμα. Πτωμαΐνη.

Στρατιωτικό δημώδες

Μνήμη του συμμαθητή μου Σάκη Μπουλά

Έχεις πάρει ένα λόχο

και με λες και βωμολόχο.

Έχεις πάρει ένα τάγμα

και μου λες σιγά το πράγμα.

Έχεις πάρει μεραρχία 

και μου κάνεις την Αγία.

Τι να κάνω ρε βλαμμένο 

όλα σου τα υπομένω.

Στο ζητώ απελπισμένα

πάρε κάποτε και μένα!

Ολέ!

Ο εγκληματικός αυτισμός των ΜΜΕ

Η τελευταία εβδομάδα κόστισε στην πατρίδα μας όσο τα σαράντα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Η Δεξιά και η Αριστερά βρέθηκαν ενώπιον των ιστορικών ευθυνών τους για την κατάντια της χώρας και αυτή την στιγμή πληρώνουν στην ιστορία ένα πολλοστημόριο του χρέους που θα καταθέσουν στο μέλλον. Συγχρόνως όμως πληρώνουν και τα ΜΜΕ το τίμημα της διαρκούς φενάκης τους προς την κοινωνία. Όπου φενάκη είναι η περούκα στο φαλακρό κεφάλι του συμφέροντος και της εξαπάτησης. Πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι ο τρόπος με τον οποίο χάθηκε το ΝΑΙ από την αδυναμία των ΜΜΕ  να αρθούν στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων και να ξεπεράσουν τον αυτιστικό εαυτό τους. Δύο εβδομάδες τώρα επιμένουν στην εμπορικά επιτυχημένη συνταγή των ανόητων κοκορομαχιών με τα γνωστά και προβλέψιμα δίδυμα π.χ Άδωνι-Φίλη, Κατρούγκαλου-Βορίδη κτλ. Από την άλλη, τα συστημικά ΜΜΕ, επαναλαμβάνοντας αυτιστικά τον γνωστό και μη εξαιρετέο εαυτό τους, συνετέλεσαν καθοριστικά στην μεγέθυνση του θυμικού ΟΧΙ που διατύπωσε η πλειοψηφία. Δεν διανοήθηκαν ούτε στιγμή τα συστημικά ΜΜΕ να παρουσιάσουν και πρόσωπα εκτός του γνωστού και βαρετού θιάσου ποικιλιών που τους εξασφαλίζουν θεαματικότητες, δηλαδή διαφήμιση, ώστε να αντιληφθεί η κοινωνία περί τίνος πρόκειται. Δεν εμφανίστηκε ούτε ένας αριστερός του ΝΑΙ, ο Ψαριανός δεν είναι αριστερός, είναι απλός επαγγελματίας γελοίος και ο Τατσόπουλος ερασιτέχνης, με αποτέλεσμα το ΟΧΙ να το υποστηρίζουν με τον γνωστό τους επαγγελματικό τρόπο όσοι δεν το εδικαιούντο: Πρετεντέρης και Σία. Εξαιρώ την Σία του Σκάι για προσωπικούς, συναισθηματικούς λόγους (ρε Σία πάρε και κανά γαμωτηλέφωνο). Έτσι λοιπόν δεν ακούσαμε ποτέ από τα συστημικά ΜΜΕ πως η επιστροφή στην δραχμή θα σημάνει το τέλος των ΕΣΠΑ, τα οποία ΕΣΠΑ, μεταξύ των άλλων, συντηρούν από νηπιαγωγεία ως μεταπτυχιακά Προγράμματα Πανεπιστημίων και χτίζουν μουσεία από το Αγαθονήσι ως το Σουφλί. Τα ΜΜΕ στην αυτιστική τους μανιοκατάθλιψη επανέλαβαν τον γνωστό εαυτό τους ο οποίος δεν βλέπει πέρα από το βραχυπρόθεσμο κέρδος του ιδιοκτήτη. Έχασαν την ιστορική ευκαιρία να παίξουν τον ρόλο του αντικειμενικού ενημερωτή. Πόνταραν πάλι στην εύκολη κόντρα και την εντύπωση. Γι'αυτό και έχασαν. Από την Δευτέρα το πολιτικό και κοινωνικό τοπίο θα είναι εντελώς διαφορετικά. Μοιραία θα είναι και το μιντιακό. Αρκεί να μην επιμείνει η κυβέρνηση σε μια κυβερνητική ΕΡΤ και να επιβάλει επιτέλους την κάθαρση στα ιδιωτικά ΜΜΕ. Εκτός και αν η διαπλοκή παραμένει διακομματική και υπερχρονική.

Με έρωτα και με θάνατον ακαταπαύστως

"Οι ερωμένες στον καμβά". Λίγες σκέψεις για το θεατρικό έργο της Σοφίας Καψούρου που θα ανέβει προσεχώς. 

La Fornarina, Raffaello

Υπάρχει η θεσμική αγάπη πού ενώνει το άρρεν με το θήλυ και  που ευλογείται με τα δεσμά του γάμου. Υπόσχεται σε όσους την αποζητούν την ηρεμία εκείνης της λίμνης που σπάνια ταράζουν καταιγίδες. Αλλά υπάρχουν επίσης και ο έρωτας και το πάθος. Και η επιθυμία και η έξαψη των σωμάτων. Και ο οίστρος και η τρέλα της σάρκας. Πράγματα που μπορεί να σχετίζονται με την αγάπη αλλά που μπορεί και όχι... Εν πάση περιπτώσει οι "Ερωμένες στον καμβά" της Σοφίας Καψούρου ασχολούνται αποκλειστικά με τον έρωτα εκτός των κοινωνικών κλισέ, την τέχνη του έρωτα αλλά και τον έρωτα της τέχνης μέχρι τα κράσπεδα του θανάτου. Ο λόγος τρέχει, άλλοτε ανάλαφρος, άλλοτε μελαγχολικός, συχνά λυρικός (ιδιαίτερα στην τελευταία πράξη) αλλά πάντα υπερασπιστικός των γυναικών και του πάθους τους. Ή, καλύτερα, του γυναικείου δικαιώματος στην επιθυμία. Στους διαλόγους πρωταγωνιστούν τέσσερις γυναίκες.  Φέρνουν από πολύ μακρυά τις ιστορίες τους για να τις εκβάλουν στο σήμερα. Είναι οι...ερωμένες. Είναι οι Ερωμένες σ´ έναν κόσμο ανδρών. Λίγες επώνυμες και εκατομμύρια ανώνυμες. Όλες όμως από εκείνη την εκλεκτή ράτσα που ξέρει να κάνει τον έρωτα τέχνη. Αλλά και που μια πατριαρχική εντολή τις όρισε να διακοσμούν τον θρίαμβο των ανδρών από το παρασκήνιο : είτε πρόκειται για μια επιτυχημένη στύση είτε για μια καλλιτεχνική δημιουργία. L'homme créateur, la femme inspiratrice όπως είναι ο κοινός τόπος αλλά και όπως το ήθελε ο Νίκος Εγγονόπουλος. Η χριστιανική αγωγή μάς μάθαινε πως πίσω από κάθε μεγάλο άνδρα κρύβεται ασφαλώς μια σπουδαία γυναίκα, η μητέρα του. Εξίσου μεγάλη αν και όχι διάσημη. Η Καψούρου, δικαιολογώντας  ίσως το επώνυμό της, υποστηρίζει πως πίσω απο κάθε καλλιτέχνη κρύβεται μια εξίσου σημαντική ερωμένη, μια γυναίκα του πάθους που εμπνέει και εμπνέεται.Αυτό που στην αργκώ των μπουζουκομάγαζων λέμε καψούρα.Πρόκειται για εκείνο το πάθος που είναι απόλυτο επειδή είναι εφήμερο. Που περιφρονεί οποιονδήποτε άλλο παράδεισο εκτός από τον επίγειο. Που ζει τη στιγμή σαν αιωνιότητα. Και που μπορεί να μετατρέψει τις σταγόνες της ηδονής σε σταγόνες ποίησης. Τον οργασμό αν δεν φοβόμαστε τις λέξεις.Δηλαδή τη καύλα. Την υψηλότερη μορφή τέχνης τελικά; Άλλωστε και η λέξη τέχνη όπως και η καύλα,είναι γένος θηλυκού.

Τι θα ήταν ο Ραφαήλ, αναρωτιέται η συγγραφέας, χωρίς τη κόρη του φούρναρη; Θα ήταν πάλι ο Ραφαήλ, ο πρίγκιπας της ώριμης Αναγέννησης, χωρίς όμως εκείνο το κάτι που κάνει τις ανεπίληπτες μαντόνες του τόσο γήινες. Και τι θα ήταν ο Modigliani χωρίς την Jeanne Hébuterne; Θα ήταν το ίδιο παθιασμένος, το ίδιο παράφορος αλλά χωρίς εκείνο το βάθος που κάνει τη ζωγραφική του αληθινά μεγάλη, απόλυτα δραματική στην τελευταία περίοδο της ζωής του. Η παράλογη όσο και εξαίσια θυσία της Hébuterne (αυτοκτόνησε λίγες ώρες μετά το θάνατο του εραστή της όντας έγκυος στο δεύτερο παιδί τους) ανεβάζει τον  βασανισμένο Modi στο βάθρο ενός θεού του έρωτα. Για τον οποίο αξίζει κανείς να θυσιαστεί. Επειδή πεθαίνει κανείς από έρωτα όπως πεθαίνει κανείς από αγάπη. Και τότε ο θάνατος διεκδικεί αισθητικό πρόσημο. Πράγματα ασφαλώς ακατανόητα για τους επαγγελματίες της ζωής και τους γραφειοκράτες της τέχνης. 

Κι ας μην ξεχνάμε: η τέχνη είναι εκείνο το αγρίμι που τρέφεται με τους κυνόδοντες και όχι με τους τραπεζίτες. Οι Ερωμένες της Καψούρου αγωνίζονται εναντίον της διαρκούς παρουσίας του θανάτου παντού με όπλο τους όχι τη τέχνη, δεν καταδέχονται τέτοια ανδρικά παιχνίδια, αλλά την καθημερινότητα. Τη χαρά της στιγμής...Το πάθος που δεν ανταλλάσσεται ούτε κληροδοτείται στους ολιγόψυχους ή τους συμβιβασμένους...

ΥΓ. 1. Οι μικροί καλλιτέχνες έχουν όλες τις αγωνίες των μεγάλων μόνο που είναι μικροί. Αυτο το δράμα τους συνθλίβει. Αντίθετα οι Ερωμένες ακόμα κι αυτών των μικρών καλλιτεχνών  βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή στη κορυφή.Εκτός συναγωνισμού. Το πάθος ήταν ανέκαθεν αξία απόλυτη. 

ΥΓ. 2. Σκέφτομαι αυτή τη στιγμή εκείνο το τέρας, τον Pablo. Έζησε 92 χρόνια για να πεθάνει το 1973. Η πιο αδικημένη ερωμένη του, αυτή που τη ζωγράφιζε πάντοτε να κλαίει, η Marie-Thérèse Walter, αυτοκτόνησε το 1977 σε ηλικία 68 ετών. Η Jacqueline Roque, η τελευταία του σύζυγος αυτοκτόνησε το 1986 σε ηλικία 60 ετών αφού πρώτα διαμοίρασε τη τεράστια περιουσία του Πικάσο ανάμεσα στο Γαλλικό κράτος και τα αντιμαχόμενα παιδιά του. Η ζωή χωρίς εκείνον δεν είχε για εκείνη πια καμία σημασία. Η απώλεια του αγαπημένου σαν ενσαρκωμένος θάνατος. Η τραγική κληρονομιά της Hébuterne...

ΥΓ. 3. Ο πίνακας του Πικάσο που κλάπηκε πρόπερσι από την Εθνική Πινακοθήκη εικόνιζε,  εξπρεσιονιστικά παραμορφωμένο, το άλλο περίφημο πάθος του Πικάσο, τη Dora Maar. Δεν άρεσε όμως στη κ. Λαμπράκη, διαχρονική ερωμένη της εξουσίας απ´ όπου κιαν προέρχεται. Στη διευθύντρια της Πινακοθήκης αρέσει ο Μποκόρος. Στην Ελλάδα των μετρίων οι Ερωμένες δεν έχουν μεγάλη τύχη. 

Neuchâtel, 24 Αυγούστου 2014

Μάλτα γιόκ

Ας πούμε την αλήθεια επιτέλους. Οχι μόνο αποκλειστικά τη δική μας αλλά και των άλλων. Που έχουν κι αυτοί δικαιώματα και υποχρεώσεις όπως κι εμείς. Στο πρόσφατο Eurogroup οι πλέον επιθετικοί απέναντι στα αιτήματα της Ελλάδας δεν ήταν ο Σόιμπλε ή ο Ντάισελμπλουμ αλλά οι υπουργοί οικονομικών της Μάλτας και της Λιθουανίας που εκπροσωπούν χώρες με πολύ πιο χαμηλούς μισθούς από τους πτωχευμένους δικούς μας (τουλάχιστον ως τη στιγμή αυτή). Οι Λιθουανοί μας δάνεισαν 350 εκ. € τα οποία θα μπορούσαν να διαθέσουν για τις δικές τους συντάξεις ή υποδομές τη στιγμή που το κράτος των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα δίνει ακόμα και τώρα συντάξεις των 4000€ και 16 παχυλούς μισθούς το χρόνο και εφάπαξ 400.000€ στους υπαλλήλους της Βουλής. Δεν θα έπρεπε η Αριστερά να διαλύσει επιτέλους αυτά τα μισθολογικά φέουδα και να αποκαταστήσει στοιχειώδη δικαιοσύνη, εφαρμόζοντας το ενιαίο μισθολόγιο; Δεν θα έπρεπε να επιβάλει αξιοκρατία σε αυτή τη λιπαρή και γεμάτη ρωγμές δημόσια διοίκηση; Να διαχωρίσει την Εκκλησία από το κράτος και να τη φορολογήσει; Να δώσει κίνητρα ώστε να επιστρέψουν τα κεφάλαια  από το εξωτερικό; Να αξιοποιήσει και να φορολογήσει το εφοπλιστικό κεφάλαιο; Με τους νεοσταλινικούς ή παλαιοκρατικιστές Λαφαζάνη, Δρίτσα ή Στρατούλη θα προωθηθούν σχέδια παραγωγικής ανάπτυξης και των απόλυτα αναγκαίων ιδιωτικοποιήσεων; 

Αν ο Τσίπρας είχε δρομολογήσει κάποια μέτρα προς την σωστή, την προοδευτική κατεύθυνση, το κλίμα στην ΕΕ θα ήταν εντελώς διαφορετικό και δεν θα αντιμετωπίζαμε σήμερα τον άμεσο κίνδυνο του κλεισίματος δυο από τις τέσσερις συστημικές μας τράπεζες. Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη για το έγκλημα των κλειστών τραπεζών και του θανάτου της οικονομίας της αγοράς; Και τα χειρότερα έπονται. Ο Τσίπρας θα υπογράψει, αν υπογράψει, ένα μνημόνιο πολύ πιο επώδυνο από το μέιλ Χαρδούβελη. Εκεί φτάσαμε. Αν πάλι δεν υπογράψει, τότε Ελλάδα... γιόκ. 

ΥΓ. Il paraît que les Grecs, en votant non au référendum, ont retrouvé leur dignité. Que vaut une dignité arrachée aux dépens (au mépris?) des autres Européens? Pour Syriza et certains de ses adorateurs, Athènes avait dimanche soir des airs de Grand Soir...

Φαίνεται πως οι Έλληνες, ψηφίζοντας όχι στο δημοψήφισμα, ξαναβρήκαν την αξιοπρέπειά τους. Τι αξίζει όμως μια αξιοπρέπεια κερδισμένη εις βάρος (περιφρονώντας) τους λοιπούς Ευρωπαίους; Για το ΣΥΡΙΖΑ και μερικούς από τους θαυμαστές του, η Αθήνα την Κυριακή το βράδυ έζησε μια Μεγάλη Νύχτα...

L'Hebdo, Chantal Tauxe, 9/7/2015

ΥΓ. 2 Ήδη οι ευθύνες του πρωθυπουργού είναι τεράστιες.Θα υπερβούν όμως ακόμη και εκείνες των ολέθριων προκατόχων του Σαμαρά,Βενιζέλου,Forrest ΓΑΠ ή Κωστάκη του Φλύαρου,αν οδηγήσει τη χώρα σε Grexit.

ΥΓ. 3: Η τόσο σοβαρή πιθανότητα ενός Grexit αποδεικνύει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο την συλλογική μας αποτυχία ως χώρας και ως κοινωνίας. Ό, τι χτίσαμε στη μεταπολίτευση ήταν τόσο κάλπικο και ευτελές ώστε τώρα ακριβοδίκαια να καταρρέει.

Θυμάται άραγε κανείς σήμερα τον Ενρίκο Μπερλινγκουέρ και τον τόσο ριζοσπαστικό, για την εποχή του, ευρωκομμουνισμό; Εμείς οι παλιοί ρηγάδες και οι του Εσωτερικού τον θυμόμαστε με ανάμικτα συναισθήματα.

ΥΓ 4: Ο Αλέξης Τσίπρας "έφαγε" πολιτικά κατά σειρά εμφανίσεως τους Αλαβάνο, Κουβέλη, Βενιζέλο, Αβραμόπουλο, Σαμαρά, Βαρουφάκη. Μένει τώρα να "φάει" τους Μέρκελ, Σόιμπλε, Σούλτς και Γιουνκέρ για να εφαρμόσει απερίσπαστος το πρόγραμμά του!

Γιατί;

Αυτή τη στιγμή, το μεγάλο δράμα που βιώνουμε όλοι δεν είναι τόσο η κρίση της χώρας όσο η κρίση των ανθρώπων σε αυτή τη χώρα.

Δημήτρης Αληθεινός

Περάστε φτηνές διακοπές στην Ελλάδα

Τουρίστες: Η γυναίκα μου κι εγώ ψηφίσαμε δημοκρατικά και αποφασίσαμε να μην πληρώσουμε!

Τι απογοήτευση να διαπιστώνεις ότι η Αριστερά στην εξουσία είναι πιο επικίνδυνη από την Δεξιά στην εξουσία.

Γιατί έπρεπε να φτάσουμε ως εδώ;
Γιατί έπρεπε να υποστούμε όλον αυτόν τον εξευτελισμό μέσα από τη κατάχρηση μικροστρατηγικών και παιδικών εκβιασμών προς μιάν αυστηρή μαμά που δεν μας δίνει το γλυκό που δεν δικαιούμαστε;

Γιατί έπρεπε να συναινέσουμε σε αυτό το δημοψήφισμα φάρσα, σε αυτή τη μετάθεση ευθυνών που ισχυροποιεί το γερμανικό βέτο στην Ευρώπη και τοποθετεί όλους τους εταίρους απέναντί μας; Εγώ ήξερα μιάν Αριστερά που μπορούσε να αναλύει ψύχραιμα, να προβλέπει έγκαιρα και κυρίως να αποστασιοποιείται από θυμικές υπερβολές. Και τώρα βλέπω μαθητευόμενους μάγους που αυτοσχεδιάζουν, ξεσηκώνουν τον κόσμο με εύκολες, λαϊκοπατριωτικές κορώνες και είναι έτοιμοι να παίξουν την χώρα κυριολεκτικά στα ζάρια. Και μάλιστα εκ των προτέρων σημαδεμένα. Διερωτώμαι, δεν θα μπορούσε ο πρωθυπουργός να έχει αποπέμψει τον ολέθριο Μπαρουφάκη ένα μήνα πριν, να έχει ζητήσει συμβούλιο πολιτικών αρχηγών και να έχει αποφύγει και το κλείσιμο των τραπεζών και τη διάλυση της αγοράς, των μικρομεσαίων που ασφυκτιούν, του τουρισμού που καταρρέει και της καταβαράθρωσης των κρατικών εσόδων; Το οικονομικό κόστος των τελευταίων ελιγμών του πρωθυπουργού είναι προς ώρας απροσμέτρητο και πηγαίνει τον τόπο χρόνια πίσω κάνοντας καθεστώς την απελπισία στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Η Ευρωπαϊκή ιδέα και συνοχή βρίσκονται σε κρίση. Το ξέραμε. Ο άξονας Βερολίνου Βρυξελλών, βουτηγμένος στην αλαζονεία της απόλυτης δύναμης,  στον αυτοματισμό μιας μονόδρομης άποψης που αγνοεί επιμέρους ιδιαιτερότητες ή τοπικές ανάγκες, δεν συνθέτει αλλά διαλύει την κοινή προσπάθεια. Επειδή όμως το Βερολίνο είναι επικίνδυνο, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αυτοκτονήσει η Αθήνα. Επιμένω. Παίξαμε με απόλυτη αφροσύνη το παιχνίδι του Σόιμπλε και προστρέχουμε τώρα σαν μισοπνιγμένοι ναυαγοί εκλιπαρώντας την μακροθυμία του. Αυτό δεν είναι πολιτική, αυτό δεν είναι στρατηγικός σχεδιασμός, αυτό δεν είναι η αριστερά που μας ταιριάζει. Ο πανίσχυρος αυτή τουλάχιστον τη στιγμή στο εσωτερικό της χώρας πρωθυπουργός  είναι εξαιρετικά ευάλωτος στη διεθνή σκηνή και μάλιστα όταν οι ισχυροί παίχτες, π.χ. Αμερικανοί ή Ρώσοι, ποντάρουν στη στιγμή της οριστικής του έκλειψης .Τεράστια οικονομικά συμφέροντα διεθνώς στοιχηματίζουν  στην επιστροφή της δραχμής,στη περαιτέρω περιθωριοποίηση μας όχι μόνο πολιτικά αλλά και γαιοστρατηγικά .Μετά, η χώρα μας θα καταστεί το πιο φτηνό φιλέτο για τους υπερεθνικούς κερδοσκόπους.Ο Σόρος ,φίλος του Γιωργάκη και του Βασιλάκη,καιροφυλακτεί.
Φίλε Αλέξη , αξιοποίησε το άστρο που διαθέτεις και μη φοβάσαι να πάρεις επώδυνες αποφάσεις. Μην φοβάσαι την αυστηρή κριτική αλλά τις κολακείες. Η ιστορική σου ευθύνη παραμένει τεράστια όσο τουλάχιστον και τα πρόσφατα λάθη σου. Απαλλάξου τάχιστα από τα κομματικά βαρίδια που σου θολώνουν τον οπτικό ορίζοντα. Εφάρμοσε real Politik και όχι ιδεολογήματα .´Ένωσε την κεντροαριστερά που παραπέει και προχώρησε τις επώδυνες αλλά αναγκαίες μεταρρυθμίσεις χωρίς άλλες ηλίθιες κωλυσιεργίες. Μην διστάσεις να συγκρουστείς με συμφέροντα εφόσον διαθέτεις,προσώρας τουλάχιστον, τέτοια λαϊκή στήριξη. Λειτούργησε ως ηγέτης και δεν θα σε αμφισβητήσει κανείς την επόμενη δεκαετία. Αλλιώς το τέλος σου είναι προδιαγεγραμμένο...

ΥΓ1 . Επικοινωνιακά η κυβέρνηση εξακολουθεί να κυριαρχεί. Από τη στιγμή που το ΝΑΙ υπερασπίζονταν σε καθημερινή βάση και κρουνηδόν οι Πορτοσάλτε, Μπάμπης, Πρετεντέρης, Άδωνις, Σαμαράς, Βενιζέλος, Βορίδης, Χατζηνικολάου, Θέμος, Μπόμπολας, Ψυχάρης, δηλαδή όλο το σύστημα της μιντιακής διαπλοκής, ήταν βέβαιο πως τα ανακλαστικά των απηυδισμένων τηλεψηφοφόρων θα αντιδρούσαν ανάλογα. Όταν μάλιστα μπήκαν στο παιχνίδι οι Σουλτς, Γιούνκερ, Ολάντ, Σόιμπλε και Σια,χωρίς να εξαιρώ και τη Σία με τα γατίσια μάτια,τότε το αποτέλεσμα ήταν απολύτως προβλέψιμο.
Τα συγχαρητήριά μου σύντροφε Παππά. Από τακτικισμούς σκίζουμε. Από πολιτική;

ΥΓ 2 . Τα δύσκολα αρχίζουν όταν τελειώνει ο αυτισμός του έρωτα και πρέπει να αρχίσει  η προσφορά της αγάπης.Τότε οι κακοί ηθοποιοί φοράνε την μάσκα τους κι εκτός σκηνής. Εγώ όμως φεύγω για να μην δω τον ρόλο που αγάπησα να παίζεται τόσο άθλια. Η αηδία παραμένει υγιές συναίσθημα όσο η προδοσία και η φτήνια υποδύονται την αρετή.

ΥΓ 3 . Οι εκτός θεάτρου τραγωδία έγκειται στο ότι ενώ τα πράγματα ξεκινάνε πάντα τόσο διαφορετικά, λάμπουν τόσο  πρωτότυπα, τελειώνουν πάντα με τον ίδιο καταθλιπτικά άδοξο τρόπο. Κρίμα.

ΥΓ. 4 Τουλάχιστον είναι παρήγορο πως το  39% των Ελλήνων έχουν επαφή με την πραγματικότητα και δεν θεωρούν τον εαυτό τους κέντρο του κόσμου. Το υπόλοιπο 61% την Κυριακή ας δει τον εαυτό του στον καθρέφτη, προσεκτικά...