Της χωματερής

Απλά μαθήματα επαναστατικής εγρήγορσης και πρακτικής. Από κάτω. Μικρές, τουτέστιν ατομικές επαναστάσεις. Μήπως και ξεφύγει ο καθένας προσωπικά από την εντεταλμένη γυάλα που τον έχουν τοποθετήσει· όπως ο καημένος πρωταγωνιστής του «Τρούμαν Σόου». Κι έπειτα να μιλήσουμε για συλλογικές δράσεις. Και αλλαγές από πάνω. Η επανάσταση μάλιστα να σχετίζεται με την καθημερινή πρακτική και το ατομικό παράδειγμα. Που θα πει απλά ν' αναλάβουμε προσωπικά σαν τον «ποβερέλο», τον φτωχούλη της Ασσίζης, το δικαίωμά μας ν' αλλάξουμε τον κόσμο. Από κάτω. Να σώσουμε τον πλανήτη. Ο καθένας ξεχωριστά κι όλοι μας. Αρχίζοντας από τα πιο απλά: φέρ' ειπείν από τη διαχείριση του νερού στο διαμέρισμα και την πολυκατοικία μας. Από τη διαχείριση των σκουπιδιών μας. Ο μικροαστός που μπανιάρει αμέριμνος με το λάστιχο το πιο πολύτιμο έχει του, το Ι.Χ. του, σπαταλά το νερό που χρειάζεται ένας Αφρικανός έναν μήνα μόνο για επιβίωση. Αδικία και ρατσισμός. Ισως έτσι, με ατομικά παραδείγματα, να πείσουμε τους ιθύνοντες ως προς το μέγα περιβαλλοντικό έγκλημα του Αχελώου. Αυτούς που οδηγούν στην ερήμωση τον κάμπο της Θεσσαλίας καθώς έχει εξαντληθεί τραγικά ο υδροφόρος του ορίζοντας. Δεκαετίες τώρα ασκούνται οι μονοκαλλιέργειες του βαμβακιού μόνο και μόνο για να εισπράττονται οι επιδοτήσεις. Παράλληλα σπαταλώνται μάταια απίστευτες ποσότητες ύδατος. Ενώ το ίδιο το προϊόν ως ακριβό και αντιπαραγωγικό απαξιώνεται. Ομοια όπως απαξιώνεται και η σχέση του αγρότη με τη γη του και κατ' επέκταση με το κοινωνικοπολιτιστικό σύστημα που αυτά εκπροσωπούν. Μακάρι, τουλάχιστον, να βρεθεί στη Λάρισα πετρέλαιο. Μήπως και γλιτώσει από την υπεράντληση η τεχνητή λίμνη Πλαστήρα. Και σωθεί το πολιτικό μέλλον του κ. Σουφλιά.

Βροχές δεν έχουμε, το νερό είναι είδος σε ανεπάρκεια -όπως εξάλλου συμβαίνει σ' όλο τον πλανήτη- οι θάλασσες και τα παράλια μολύνονται ενώ το φυσικό περιβάλλον αντιμετωπίζεται ως «κεφάλαιο» που αξιοποιείται, αποδίδει, αγοράζεται και πωλείται χωρίς περαιτέρω συνέπειες. Εγκλημα και τιμωρία. Οι φωτιές, η μόλυνση, οι καταστροφές, η εξαφάνιση της χλωρίδας και της πανίδας δεν είναι ο άγνωστος Χ μιας δισεπίλυτης εξίσωσης αλλά το προφανές «ένα κι ένα κάνουν δύο». Ρωτήστε και τα κύματα του Σαρωνικού.

Απ' την άλλη δεν έχουμε ακόμη, δασολόγιο, κτηματολόγιο, πολιτική πρόβλεψης και καταστολής των πυρκαγιών, τοπικά μέσα δασοπυρόσβεσης, επιτήρηση και συντήρηση των εθνικών δρυμών, υπουργείο περιβάλλοντος και ενημέρωσης των πολιτών κ.ά. Δεν έχουμε επίσης ανακύκλωση απορριμμάτων στους περισσότερους δήμους της χώρας. Εγκληματικό! Αντίθετα, έχουμε Κωστάκη, Γιωργάκη, Ντόρα, Αλέκα, Αλέκο αλλά όχι ένα κόμμα ακραιφνώς οικολογικό που να μας εκπροσωπεί δυναμικά στο Κοινοβούλιο... Και έχουμε βέβαια ανεξέλεγκτες χωματερές καθ' άπασαν την επικράτεια. Και γι' αυτό φταίμε όλοι. Που γνωρίζουμε καλά τον Γιώργο Καρατζαφέρη αλλά όχι τον Νάνο Βαλαωρίτη. Και που εξισώσαμε την ευαισθησία μας με το talent show και τη γενικότερη τηλεοπτική ευήθεια. Επιτρέποντάς τους να καταστήσουν μάζα το κρίσιμο, εκλογικό σώμα και να δώσουν τις ευαίσθητες, νεανικές ηλικίες, βορά στον κρετινισμό, την κενολογία και το life style. Αυτούς που ακόμη δεν τόλμησαν να διαχωρίσουν την Εκκλησία απ' το κράτος, επιτρέποντας στους ρασοφόρους να κατέχουν και να εκμεταλλεύονται τεράστιες εκτάσεις με οθωμανικούς τίτλους ιδιοκτησίας. Οι προεκλογικές πυρκαγιές (δες άρθρο μου στην «Ε» της 15.9) δεν είναι παρά ένα οδυνηρό μεν αλλά προσδοκώμενο πολιτικό σύμπτωμα, προϊόν ιδιωτικής πρωτοβουλίας και κρατικής υστεροβουλίας. Βλέπετε, κάπως πρέπει ν' ανοίξουν οι δουλειές. Και το φιλέτο της παρθένας δυτικής Πελοποννήσου έμενε για δεκαετίες αναξιοποίητο. Αμαρτία!

Τον περασμένο μήνα ο τ. υπουργός κ. Στέφανος Μάνος επηρεασμένος κι αυτός απ' το δράμα των εμπρησμών έγραψε στην «Κυριακάτικη Ε.» ένα εμπνευσμένο άρθρο για το τι μέλλει γενέσθαι. Ας πούμε, ένα γενναίο μέτρο θα ήταν να μην επιτρέπονται οι πισίνες των νεόπλουτων στα κυκλαδονήσια με τη, δεδομένη, δραματική υστέρηση του νερού. Κάτι τέτοιο θ' αποτελούσε αναγκαία, ατομική συνεισφορά στο συλλογικό καλό· αποδεικνύοντας, απαραίτητη, κοινωνική συνείδηση. Και όπως έγραφα σε παράπλευρη στήλη, λειτουργώντας ως «κορυφαίο, ατομικό παράδειγμα». Απ' αυτά που έχει άμεση ανάγκη ο τόπος. Μια ανοιχτή πισίνα στον Τριαντάρο της Τήνου, λ.χ., κύριε Μάνο εξαερώνει 7 με 8 κ.μ. νερού εβδομαδιαίως! Κι είναι γνωστό πως το νησί, σουρωτήρι πια από νόμιμες και λαθραίες γεωτρήσεις δεν αντέχει άλλη σπατάλη. Κάποτε ας πούμε τις οδυνηρές αλήθειες. Και ας κάνουμε, επιτέλους, αυτό που πρέπει. Για το μέλλον των παιδιών και των συνανθρώπων μας. Για να σπάσει αυτό το ατομικιστικό μοντέλο της χωματερής· του ατομικού δηλαδή, παραδείσου και του συλλογικού αφανισμού...

ΥΓ.: Πλαισιώστε τις δύο σοβαρότερες οικολογικές οργανώσεις παγκοσμίως: Την Greenpeace και την WWF. Η συνδρομή είναι μόλις 20 ευρώ το χρόνο. Για ένα μίνιμουμ ελπίδας...

Ενας, ακόμη, διαμαρτυρόμενος του πλανήτη. Τον φωτογράφισα πριν από 20 μέρες σ' ένα δρόμο της Αρλ, κοντά στο ρωμαϊκό αμφιθέατρο.

7 - 30/09/2007

Σκίτσο μελλοντικού ηγέτη

Χθες που ξυριζόμουν, είδα, εξαίφνης, στον καθρέφτη μου ένα μελλοντικό ηγέτη. Τον αναγνώρισα αμέσως από το σκληρό, αποφασιστικό βλέμμα, τους αφρούς στο στόμα -που δεν πρέπει να συγχέονται με τους αφρούς ξυρίσματος-, τον αφρισμένο λόγο: «Συγχωρώ τους ταλαίπωρους ανθρώπους», είπα στον εαυτό μου, «ου γαρ οίδασι ότι ήγγικεν η βασιλεία του Ανθρώπου». «Ο Μεσσίας είναι εδώ», σκέφτηκα και αποφάσισα πως όταν είσαι μελλοντικός ηγέτης πολύ λίγη σημασία έχουν οι δημοκρατικές διαδικασίες. «Τώρα είναι η ώρα τού Εγώ», ψιθύρισα παραφράζοντας τους στίχους του Εμερσον. Εξάλλου και στον Γ.Α. Παπανδρέου έτσι, αυτοκρατορικά, αναγνωρίστηκε η ηγεσία και ο Ευ. Βενιζέλος, από μόνος του, ονόμασε εαυτόν όχι «υποψήφιο» αλλά «μέλλοντα» ηγέτη. Η διαφορά είναι, νομίζω, προφανής ώστε κι εγώ δεν πρέπει να διστάσω. Είμαι μελλοντικός ηγέτης και φαίνομαι. Οσο μάλιστα το σκέφτομαι, πείθομαι όλο και περισσότερο πως υπερτερώ των άλλων μελλοντικών ηγετών. Αναφέρω ως παράδειγμα τον Πετράκη Ευθυμίου για να ευθυμήσουμε λίγο.

Δεν έχω το ελάττωμα άλλων μελλοντικών ηγετών που περπατάνε σαν να ποδοπατούν τους αντιπάλους και που κοιτάνε το συνομιλητή τους σαν να του λένε «δες πόσο ηλίθιος είσαι εσύ και πόσο έξυπνος είμαι εγώ». Απαγε της βλασφημίας. Δεν έχω, επίσης, το μειονέκτημα του ηγέτη Γιωργάκη να μην μπορεί ποτέ να είναι ο εαυτός του αλλά να εμφανίζεται άλλοτε σαν καρικατούρα του μπαμπά του κι άλλοτε σαν αντι-Καραμανλής. Εν ολίγοις δεν έχω υπάρξει ποτέ υπερεκτιμημένος ούτε τα έχω κάνει θάλασσα στη λιμνοθάλασσα του Μαραθώνα, τα υπουργείαΤύπου, Δικαιοσύνης και Πολιτισμού ούτε διετέλεσα ζεϊμπέκης υπουργός Εξωτερικών ή σύμβουλος του κ. Βαλλιανάτου στο υπουργείο Παιδείας. Επίσης δεν φόρτωσα στη χώρα τα πανάκριβα «μνημεία» Καλατράβα, δεν χρυσοπλήρωσα τη, μισή, συλλογή Κωστάκη και δεν ανακατεύτηκα στην πρόσφατη συνταγματική αναθεώρηση που θέλει όλη αναθεώρηση. Ούτε και γνωμάτευσα ως ιστορικός τέχνης κατά παραγγελίαν. Στο κάτω κάτω δεν έχω δώσει ποτέ συνέντευξη στον κ. Πρετεντέρη, ούτε με θυμιάτισε με σμύρνα, λίβανον και αλόη η κ. Τρέμη. Τέλος, με εκτιμούσε συντροφικά και ο αείμνηστος Φαίδων Βεγλερής. Ολα αυτά παρακαλώ να συνεκτιμηθούν στα προσόντα μου ως μελλοντικού ηγέτη της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης, που έχασε πάντως πανηγυρικά από την άλλη, τη νεοδημοκρατική, παράταξη, και που διαθέτει δημοκρατικούς αρχηγούς είτε με κληρονομικό χάρισμα είτε με αυτοανακήρυξη στο Ζάππειο. Οπως ο Οβελίξ εναντίον των Ρωμαίων!

Σκέφτομαι πάλι ότι δημοκρατικές διαδικασίες όπως κατάθεση πολιτικών απόψεων, διάλογος, προσέγγιση των ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων και εκλογές είναι μάλλον χάσιμο χρόνου εφόσον τον βρήκαμε το μέλλοντα ηγέτη, τον έναν, τον χαρισματικό, τον απαράμιλλο. Εμένα! «Δοξάστε με», όπως θα 'λεγε και ο παλαιός φίλος του Βενιζέλου -όχι του αεροδρομίου, του άλλου- Χάρρυ Κλυνν. Βγάλτε με αρχηγό, χειροκροτήστε με, ανεβάστε με στην ασπίδα, να τελειώνουμε. Εδώ και τώρα! Αν σας βαστάει. Κι αν αντέχετε το πολιτικό μου βάρος. Και τη folie de grandeur που αποτελεί την πασιφανή μου γοητεία. Ταλαίπωροι υπήκοοι! Σκουλήκια!

ΥΓ. Ο Καραμανλής, από την άλλη, κόντυνε ηλικιακά την κυβέρνησή του και πλειοδότησε σε νέους και δουλευταράδες. Τα χρονικά περιθώρια όμως στενεύουν δραματικά και η κρίση στο ΠΑΣΟΚ, αντί να ενδυναμώσει, θα παρασύρει σε ανάλογη δελφινολογία και τη Ν.Δ. Ο στρατηγός Χειμών θα είναι αμείλικτος για όλους. Στο ΠΑΣΟΚ, τέλος, όποιος κι αν επικρατήσει -και η γνώμη μας είναι πως ο Γ.Α.Π. θα παραμείνει αρχηγός- θα υποχρεώσει τον αντίπαλο σε αποχώρηση. Δηλαδή το τέλος του δικομματισμού αρχίζει με τη φυλλορροή, κατ' αρχάς, της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Για σκεφθείτε το.

ΥΓ. 2. «Υπουργείο Καινοτομιών»! Αυτό κι αν είναι λύση. Για όλα τα δεινά του τόπου. Μπράβο στον εγκέφαλο που το συνέλαβε. Το αναλαμβάνω εκθύμως.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/09/2007

Ο χρόνος είναι κρίμα

Ζαλισμένος. Οντα που κοιτάζουν αλλά δεν βλέπουν! Επειδή δεν θυμούνται. Παρατηρημένο. Πέραν πάσης αμφιβολίας και ξεκάθαρα που θα έλεγε ο Καραμανλής· υποκύπτοντας στη χρήση μιας μεταγλώσσας που ούτε λέγει, ούτε κρύπτει, ούτε σημαίνει: Οσο πιο εκκωφαντική είναι μια τηλεοπτική εντύπωση -συμφορά, συνήθως- τόσο πιο γρήγορα αποσβέννυται από τη γρηγορούσα μνήμη και ταξινομείται απλώς ως μια, περαιτέρω, πληροφορία. Συνειδήσεις που ξεχνούν διψώντας για το καινούριο σοκ. Στο διηνεκές. Μην ξηλώνεις, μην ξαναράβεις το υφάδι σου Πηνελόπη. Εμείς θέλουμε να μείνουμε γυμνοί. Κρίμα το χρόνο σου. Ο δικός μας χρόνος, παρελθοντικός και μελλοντικός, συναιρείται χλιαρά και ανώδυνα στο διαρκές παρόν. Δεν θυμόμαστε, δεν ονειρευόμαστε, δηλαδή δεν ασκούμε τις λειτουργίες του παρελθόντος και του μέλλοντος, όχι για να μην πονάμε αλλά για να μην σκεφτόμαστε. Βλέπετε, είναι πιο βολικό να εκλαμβάνεις τις εικόνες ως έννοιες και αντικατοπτρισμούς της αλήθειας, δηλαδή της πραγματικότητας, παρά να επιχειρείς μέσα από τις έννοιες να εξαγάγεις εικόνες. Ο ορισμός της τέχνης ή του σινεμά, αν προτιμάτε.

- Και τώρα τι γίνεται; Διαστείλαμε τερατικά την παρούσα στιγμή ως εξορκισμό θανάτου, βολεύοντας έτσι μυριάδες ατομισμούς, ιδιοτέλειες και επιθυμίες σε τρόπον ώστε να μην μπορούμε πια να επιθυμήσουμε τίποτε βαθιά και ειλικρινά. Ούτε καν τον διπλανό μας, που είναι πλέον οχληρός και ξένος. Ετσι, ο έρωτας κατάντησε από σώμα με εκκρίσεις και αίμα απλή δήλωση ή πόζα και τεχνική για τα high life περιοδικά. Με συμβουλές του τύπου «πώς να ερωτευθείτε χωρίς να χάσετε το χρόνο ή το μυαλό σας και χωρίς να σας εγκαταλείψει το αποσμητικό σας». Τι κρίμα! Ομορφα -κατ' ανάγκην- αγόρια και κορίτσια που δεν έχουν τίποτε να δώσουν ήγουν να νιώσουν επειδή ακριβώς δεν διαθέτουν ούτε στιγμή χρόνου περισσευούμενου. Ούτε δευτερόλεπτο για να επενδυθεί σε καρδιοχτύπι, μοναξιά, ή μελαγχολία. Στον τόσο κερδισμένο, «χαμένο χρόνο».

«Η Ελλάδα αλλάζει σελίδα». Και η κ. Στάη χτένισμα, και όπως εικάζω μπούστο. Οι «νικητές» παλαβωμένοι από επισφαλή ευτυχία, οι «ηττημένοι» δύσθυμοι γιατί δεν τους βγήκε η παρτίδα-πατρίδα. Ολοι τους αίτιοι, θύματα και αποτελέσματα μαζί της κλινικής κρίσης που αντιμετωπίζει ο τόπος. Και για την οποία δεν μιλάει κανείς. Αφού κανείς δεν διαθέτει τις αρμόδιες λέξεις ούτε μπορεί να εφεύρει σχετικά έναν άλλο χρόνο πιο γόνιμο και εύπλαστο. Φτάσαμε λοιπόν στο επίπεδο όπου οι εξισώσεις δεν πειθαρχούν στους άγνωστους Χ τους και οι συναρτήσεις εξελίσσονται ασυνάρτητα και χωρίς το happy end της μεταφυσικής των μαθηματικών. Βαρύτητες, ανώσεις, διαθλάσεις, επιταχύνσεις, μάζες, καρτεσιανά γινόμενα και τα λοιπά να τα ξεχάσετε. Εδώ είναι η επικράτεια του μετρ Vulgaireράκης. Κάθε πρόβλεψη καθίσταται περιττή. Η μοίρα του Μπομπ κατάντησε η μοίρα του τόπου. Και ο Ευάγγελος αναμένει στη γωνιά «για να λάβουνε τα όνειρα (του) εκδίκηση».

Διάβαζα πρόσφατα στη «Monde» την επείγουσα ανάγκη να αποσύρουμε κάποιες σημαντικές λέξεις από την καθημερινή τύρβη και κατάχρησή τους γιατί στο μέλλον θα είναι απαραίτητες σε ομιλητές, αξιότερους ημών. Προτείνω, λοιπόν, ν' αρθεί το δικαίωμα χρήσης στις λέξεις «αλλαγή», «μεταρρύθμιση», «ανατροπή», «αξιοκρατία», «σεμνότητα», «περιβάλλον», «οικολογική συνείδηση», «πρόοδος» κ.λπ., ώσπου να έρθουν καλύτερες μέρες. Ο κατάλογος, βέβαια, παραμένει ανοιχτός σε όποιον επιθυμεί να συμβάλει. Δυστυχώς, οι λέξεις «συνέπεια», «αξιοπρέπεια» και «φιλότιμο» δεν μπορούν να αποσυρθούν προσωρινά γιατί έχουν αποβιώσει. Οριστικά.

Από τον βράχο του Αγίου Ρωμανού βλέπω τη Δύση να επελαύνει, πορτοκαλί ιππικό, στο έσχατο γκρίζο του ορίζοντα. Οι αποχρώσεις φτάνουν σε ένα οπτικό κρεσέντο, πυρακτώνουν με μοβ τη Γυάρο κι έπειτα ψυχραίνουν αργά.

Γεμίζω γαλήνη. Κάπως έτσι ας είναι το τέλος. Το όποιο τέλος. Το τέλος όσων αγαπώ, το δικό μου τέλος, το τέλος του χρόνου. Γεμάτο χρώματα. Εως ότου φανούν η περίκομψη Αφροδίτη και ο φλογερός Αρης στο στερέωμα. Ηδη ο Ηλιος - δεσμώτης έγειρε στη φυλακή του πίσω από το ξερονήσι εξαντλώντας βυσσινιά και μπλε ως το αόρατο του γαλάζιου και ευλογώντας όσους κατάλαβαν, έστω και τώρα, πως ο χρόνος είναι κρίμα να είναι χρήμα. Εφόσον, πάνω απ' όλα, είναι χρώμα!

ΥΓ1. Δεν αναγνώρισε τις φωνές του κυρίου Σεφέρη και του κυρίου Ελύτη αλλά, τουλάχιστον, δεν μπερδεύει τη φωνή του Ραμαντζότι. Εξάλλου ένας απλός υπουργός Πολιτισμού ήταν. Κι όχι η Ζαν ντ' Αρκ.

ΥΓ2. Τι δράμα να είσαι δημοσιογράφος και να πρέπει ν' αναλύεις στα σοβαρά τους λόγους του Γιώργου και τα κείμενα του Νίκου.

Πολιτικοί ράτσας έτοιμοι να επανιδρύσουν την πατρίδα (να ρεφάρουν την παρτίδα). Πάντως, τον εκ δεξιών τον βλέπω πολύ αποφασισμένο.

7 - 23/09/2007

Ομιλείτε ελληνικά;

Αν μπορούσαν οι εκλογές να αλλάξουν κάτι, θα είχαν απαγορευθεί (Εξάρχεια)

Καίμε την πατρίδα μας επειδή πρώτα κάψαμε -έκαστος κατά την ανάγκη του- τη γλώσσα μας· αυτή την πρώτη κι έσχατη πατρίδα. Αυτό το «υλικό» γεγονός που μορφοποιεί όλα τ' άλλα γεγονότα της ύπαρξης, υλικά ή άυλα. Οταν φτωχαίνει η γλώσσα, φτωχαίνει αντίστοιχα και ο κόσμος που την αντανακλά και που συγκροτείται απ' αυτήν. Σήμερα, ημέρα αγκουσεμένων και βουβών εκλογών θέλω να ξαναδιαβάσουμε, μ' έπιασε πάλι η υστερία του φιλολόγου, το κείμενο της εξαγγελίας τους όπως πριν από έναν μήνα το διατύπωσε ο κ. Ρουσόπουλος: «Με αυτοκριτική και πάνω απ' όλα με ειλικρίνεια ο λαός συγκρίνει και κρίνει. Καλείται να επιλέξει αλλαγές και μεταρρυθμίσεις ή πισωγυρίσματα και περιπέτειες από την ανακόλουθη πολιτική του ΠΑΣΟΚ». Δήλωση-διαμάντι! Προσέξτε: Μιλάει για αυτοκριτική (των ψηφοφόρων!), για ειλικρίνεια (του λαού!), για αλλαγή (sic), για μεταρρυθμίσεις (τσικ) και ολοκληρώνει (όπως μόνο οι πολιτικοί μπορούν να ολοκληρώσουν) με τη λέξη που μ' εκνευρίζει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη. Πισωγυρίσματα! Μια λέξη φιαχτή, απ' το παρελθόν, που την χρησιμοποιούσε ο Αντρέας όταν ήθελε ν' αναφερθεί στις έννοιες «οπισθοδρόμηση» ή «παλινδρόμηση» σε τρόπον ώστε όμως να φαίνεται «προοδευτικός» ενώ λαΐκιζε αφόρητα στοχεύοντας το κοινό της δεσποινίς Πάνιας. Λέξη που έκτοτε αγκάλιασαν ασμένως μυριάδες πασόκων.

Και τώρα ο πρίγκηψ της Νεοδεξιάς, ο καινοτόμος Θοδωρής, καταφεύγει στην ίδια άθλια λέξη ως συμβολική σπονδή στη συνέχεια του δικομματισμού. Το συμφραζόμενο προφανές: Είμαστε ίδιοι. Δεν έχει αλλάξει τίποτε. ΔΕΝ έχει ο καιρός πισωγυρίσματα. Η κ. Μάρα και η κ. Στάη είναι δίδυμες! Μα γιατί να μ' ενοχλεί τόσο μια λέξη; Επειδή έχει συγκαλυμμένη σεξουαλική χροιά -όπως εξάλλου και η λέξη «πανωσηκώματα»- ενώ συγχρόνως διατυμπανίζει τον καιροσκοπισμό και την πνευματική οκνηρία του χρήστη της. Οπως και με το σουξέ «πρώτη, προτεραιότητα», δεν προδίδει μόνο σχετλιασμό κακόζηλο αλλά και μηχανική λειτουργία της γλώσσας, έλλειψη προσωπικής σχέσης με τις λέξεις και τον κόσμο τους.

Οι εν τέλει ανηθικότητα. Επειτα, τι θλιβερό παράδειγμα δίνεται στον κόσμο ευρύτερα καθώς το δράμα της γλώσσας δεν είναι άσχετο με το δράμα του τόπου. Με τη βαθύτατη κρίση που σοβεί εδώ και χρόνια. Με τα ελληνικά του κ. Εβερτ, του κ. Σημίτη, του κ. Γ. Α. Παπανδρέου έχουμε κατά καιρούς ασχοληθεί. Να που επέστη η ώρα να σχολιάσουμε και τα ελληνικά του φίλου κ. Ρουσόπουλου. Και δεν μας ευχαριστεί ιδιαιτέρως αυτό.

Επειδή δεν πρόκειται για αγραμματοσύνη αλλά για κάτι απείρως πιο επικίνδυνο: υποβιβασμό της γλώσσας σ' επίπεδο επικοινωνιακού κλισέ και λεκτικής μούτας. Οχι έκφραση αλλά μπαλαφάρα επιθεωρησιακή, όχι λόγος αλλά κραυγή που παραπέμπει σε στερεότυπο τηλεοπτικής αισθητικής. Και φτάσαμε στο σημείο λέξεις που έφεραν ένα πολύτιμο εννοιακό περιεχόμενο, προκλητικά ζωντανές και χυμώδεις σαν κοριτσίστικη σάρκα, να καταντήσουν κέρινα ομοιώματα στο Μουσείο μιας μαντάμ Λεξικογράφου: Αλλαγή, εκσυγχρονισμός, μεταρρύθμιση, πρόοδος, μέλλον κ.λπ. Λέξεις-πρότυπα προτροπάδην αποφυγής για τους νεότερους επειδή κουβαλούν τεράστια κοροϊδία και εξαπάτησης, ευκαιρία για χάχανο ή καζούρα. Λέξεις που πια δεν δηλώνουν τίποτε, ούτε καν το είδωλό τους στον διαθέσιμο πολιτικό καθρέφτη. Επεα πτερόεντα πλην χωρίς φτερά αλλά με μπαταρίες, σαΐτες από χαρτί τού τίποτε, ξεπουπουλιασμένες κι αποπτιλωμένες. Ονειδος της γλώσσας σαν στίχος του je t' aime ή σχόλιο τηλε-αστέρα των 8. Καμένη γλώσσα που δεν επαρκεί για να θρηνήσει όπως της αξίζει μιαν καμένη, καημένη πατρίδα.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι ικανοί να κατανοήσουν ούτε καν την πτώση τους, να λάβουν επίγνωση της παρακμής τους. Καίγοντας λέξεις με το σωρό, θα ήταν ανόητο να περιμένουμε ότι προνόησαν, έστω, για τη λέξη «αξιοπρέπεια«, «υπευθυνότητα» ή «υστεροφημία». Αφού διαμέλησαν ευπρεπείς έννοιες όπως «σεμνότητα» και «ταπεινότητα», επέπεσαν από απελπισία στη βαρυσήμαντη έννοια της μεταρρύθμισης. Ομως, πώς να περιμένεις ανατροπές από μια κοινωνία που ξέμαθε να συγκρούεται και ν' αμφισβητεί και που βουλιάζει στον συμψηφισμό των μετρίων και στην αφόρητη αναξιοκρατία; Το σύστημα νοσεί, το σύστημα πνέει τα λοίσθια. Ο κ. Καραμανλής και ο κόσμος του αποτελούν την έσχατη απόδειξη αυτής της ολοφάνερης αλήθειας.

Προσπάθησε, ας του το αναγνωρίσουμε, να ρίξει ένα βότσαλο στη λίμνη. Και πέτυχε απλώς ν' ανακατέψει την ιλύ του πυθμένα. Τον βούρκο δηλαδή. Κι επειδή το σύστημα πέθαινει, σας καλώ όλους ν' αναφωνήσουμε: Ζήτω το Σύστημα!

ΥΓ.: Ο πρωθυπουργός, επαρκής αγορητής, δεν απέφυγε τον κίνδυνο των επαναλαμβανόμενων κοινοτοπιών. Με αποτέλεσμα ν' αρθρώνει έναν λόγο συγκροτημένο μεν, αδιάφορο δε. Κατά τ' άλλα ακολούθησε, σχεδόν αταβιστικά, την πολιτική του προκατόχου του, κ. Σημίτη. Μόνο που οι ψυχροί ιστορικοί του μέλλοντος θα καταγράψουν πως ο εκείνος υπήρξε αποτελεσματικότερος. Επίσης, ο κ. Καραμανλής οφείλει να γνωρίζει πως η δεύτερη τετραετία του κ. Σημίτη στάθηκε μοιραία για την υστεροφημία του. Αλλά είπαμε: οι λέξεις πια δεν σημαίνουν ούτε καν το είδωλό τους.

Leonard Freed (1929-2006) από την αναδρομική που είδα στη Λοζάνη (Musee de L'Elysee). Επειδή πολύς κόσμος φιλοδοξεί να σώσει τον κόσμο.

7 - 16/09/2007

Ψήφος της αηδίας

Πικραμένος. Φαντάζομαι όπως όλοι. Επειδή το πένθος του Αυγούστου διαδέχτηκε ο Σεπτέμβριος των παραληρούντων προσώπων με τις σημαίες και τον ιδρωμένο ενθουσιασμό. Γεμάτες οι πλατείες από νεανικά πρόσωπα που σφάζονταν στα πόδια των αρχηγών πιστεύοντας (;) το όραμά τους (!). Δηλαδή μια θέση αργόμισθου εάν συναινέσει η Merrill Lunch και εάν ευδοκήσει το κράτος-εργατοπατέρας. Κατά τ' άλλα η κρίση που χρόνια σοβεί στον τόπο, ψηλαφητή. Η κοροϊδία και η υποκρισία δυσθεώρητες· και από την πολιτική και από τη μηντιακή εξουσία. Τρεις ώρες ντιμπέιτ και ούτε μια λέξη για τον πολιτισμό ούτε μια αναφορά στους δασοκτόνους νόμους που από το 1979 (Ν. 998 Γιάννη Μπούτου) ώς το 2003 (Ν. 3208 του Δρυ) και το 2004 (εγκύκλιος Μπασιάκου για να εφαρμοστεί ο νόμος Δρυ που αποχαρακτήριζε εκατ. στρεμμάτων), κατ' ουσίαν οπλίζουν το χέρι των εμπρηστών.* Για να μην αναφέρω τη σύμπνοια και των δύο κομμάτων ως προς την αναθεώρηση του άρθρου 24, το οποίο συνταγματικά επιβάλλει την αναδάσωση των καμένων περιοχών και το οποίο απαγορεύει τα «μεταφυσικά» διλήμματα των εμπόρων της πολιτικής σχετικά με το «τι είναι δάσος». Ερωτήματα που εξαίφνης και αθώα παρουσιάζονται πάντα παραμονές εκλογών. Παράλληλα με την ιλιγγιώδη έξαρση των πυρκαγιών.

Προσέξτε την εξόφθαλμη συνάρτηση πολιτικών γεγονότων και φωτιάς που ρημάζει τη χώρα: 1977, εκλογές, κάηκαν 500.000 στρέμμ. 1981, εκλογές, κάηκαν 800.000 στρέμμ. 1985, εκλογές, κάηκαν 1.000.000 στρέμμ. 1988, νόμος περί βοσκοτόπων, κάηκαν 1.200.000 στρέμμ. 2000, εκλογές, κάηκαν 1.500.000 στρέμμ. 2007, εκλογές, κάηκαν περισσότερα από 2.000.000 στρέμμ.** Και βέβαια δεν λησμονούμε ότι παραμονές εκλογών οι κυβερνώντες χαϊδεύουν αυτιά υποσχόμενοι νομιμοποίηση αυθαιρέτων, πολεοδομική ένταξη περιοχών εκτός σχεδίου, ποικίλες «ρυθμίσεις» εκκρεμοτήτων που σχετίζονται με τη χρήση γης. Θυμάστε; «Αν το δηλώσεις, μπορείς να το σώσεις»!

Αύριο ψηφίζουμε. Γι' αυτό να μην ξεχάσουμε: τους αγέρωχους πρωταγωνιστές της συμφοράς μας που δεν ζήτησαν μία συγγνώμη και που δεν υπέβαλαν μία παραίτηση. Διαρκώς ανεύθυνοι περιφέρουν τη μετριότητά τους ανά την επικράτεια απαντώντας με ιταμότητα στη βουβή οργή και χλευάζοντας ως βλαπτική την ψήφο διαμαρτυρίας που, όμως, επικρέμαται. Ισχυρίζονται πως έτσι δεν θα υπάρξει ισχυρή κυβέρνηση, λες και οι μέχρι τώρα «ισχυρές» κυβερνήσεις πρόσφεραν λίγη απ' την «ισχύ» τους στον τόπο.

Αν αύριο δεν μιλήσει εκείνο το ποτάμι της αποστροφής και του θυμού, της αηδίας και της αξιοπρέπειας του καθενός μας, τότε περισσότερα δεινά περιμένουν τον τόπο. Δεινά για τα οποία οι πάντες θα έχουμε μερίδιο ευθύνης. Γι' αυτό να μην ξεχάσουμε: Τους εξήντα τόσους ανώνυμους νεκρούς. Τ' απελπισμένα βλέμματα των γερόντων. Το σκαμμένο σαν φλούδα ελιάς πρόσωπο της γιαγιάς που κάθε βράδυ μουσκεύει στ' αποκαΐδια. Το ουρλιαχτό των ζώων που λαμπάδιαζαν αβοήθητα. Το θρήνο των ελάτων. Το συριγμό των νεροσυρμών. Το βόμβο των εργολάβων που, ήδη, έρχονται.

Να μην ξεχάσουμε: Την αγέρωχη ηλιθιότητα των «υπευθύνων». Τη βελούδινη παρακμή που μας εξασφάλισε η τηλε-δημοκρατία τους. Τη φαλκίδευση της μνήμης και την απαξίωση του πολιτισμού στα χέρια των ποικίλων Μπομπ Vulgaire-ράκηδων. Την αισθητική Λαλιώτη στα διαφημιστικά της συμφοράς και το πολιτικό μέγεθος «Φώφη» που αντέταξε ο Γ.Α. Παπανδρέου ως παρηγοριά στο δράμα των πυρόπληκτων. Την έλλειψη, ακόμη και τώρα, εθνικού κτηματολογίου, δασολογίου και υπουργείου Περιβάλλοντος. Την έλλειψη, κυρίως, εθνικής τσίπας. Μπορεί προσώρας να μην υπάρχει κόμμα της αηδίας. Σίγουρα όμως υπάρχει ψήφος.

*Διαβάστε περισσότερα στον «Ιό» της 9.11 («Κ.Ε.»)

**Πηγή: «Καθημερινή», 19.8

ΥΓ1: Οι δασοκτόνοι νόμοι συντάσσονται μετά από πιέσεις ομάδων πολιτών, συνεταιρισμών, περιοχών ολόκληρων που εκβιάζουν με τη δύναμη της ψήφου τους. Οπως και αύριο. Δημοκρατία!

ΥΓ2: Απ' το ντιμπέιτ μ' έπεισε περισσότερο το πρόγραμμα του Χατζησαρίπολου. Και η γραβάτα του πρωθυπουργού (ο οποίος παραμένει επικοινωνιακά ο καλύτερος. Μακάρι να ήταν και πολιτικά).

ΥΓ3: Ο καλύτερος... υπουργός της Ν.Δ.: ο Σταύρος Δήμας! Και η σημαντικότερη της μεταρρύθμισης: ο Γιώργος Λούκος. Η πρόταση της κ. Γαλάνη. Γιατί, πάντα, τα πρόσωπα κάνουν τη διαφορά.

ΥΓ4: Νικήτας Κακλαμάνης. Τι απογοήτευση! Αυξάνει τη σειρά των δημάρχων -τίποτε της παράταξής του. Τουλάχιστον ας μην κάνει πολιτικές δηλώσεις. Κι ας σκουπίζει καλύτερα.

ΥΓ5: Δηλαδή η υπερνομάρχης - σωτήρας ήθελε να εγκαταλείψει τη θέση της λίγους μήνες μετά το θρίαμβό της; Οποία συνέπεια...

ΥΓ6: Αυτιά ερμητικά κλειστά η κυβέρνηση. Αυτονόητο γιατί δεν κατέβασε τον κ. Αφτιά.

15/09/2007

Πρέπει να ποτίζουμε τον κήπο μας

Θυμάμαι συχνά τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Καλλιγά όταν περιέγραφε το κοινωνικό ίζημα που διαμορφώθηκε τις τελευταίες δεκαετίες στον τόπο αλλά και τον πυθμένα του που κατέστη σταδιακά επιφάνεια. Κι εγώ μιλάω συχνά για την υφέρπουσα βία που διακρίνει την καθημερινότητά μας ως κοινωνίας, αυτό δηλαδή το άφιλο πράγμα που στερεί την καλημέρα στον διπλανό και το χαμόγελο στον άγνωστο του δρόμου. Αυτήν την επιθετικότητα που διακρίνει συλλογικές και ατομικές συμπεριφορές και την ανάλογη αρπακτικότητα προς το φυσικό ή το υλικό περιβάλλον. Το συνειδητοποιήσαμε λοιπόν δραματικά τον τελευταίο καιρό πως το οικοδόμημα της μεταπολίτευσης το οποίο στηρίχθηκε και στην αισθητική παράδοση της δικτατορίας για να καταστεί η πρόσφατή μας φαρσοκωμωδία μιας βουλής-τσίρκου άγγιξε, ήδη, το τραγικό της φινάλε. Σχεδόν μισός αιώνας υπαναχωρήσεων, διαρκών αναβολών και συνειδητής χρήσης ζωτικών ψευδών πληρώνεται με τόκους και επιτόκια στις μέρες μας. Τουτέστιν μας ήρθε ο λογαριασμός με τον θεαματικό τρόπο μιας χώρας-παραναλώματος. Το τσεκ της ιστορίας και το έμβασμα της μνήμης που δεν ευδοκίμησε, στάλθηκαν σε φόρμα εμπρησμών. Ο εθνικός σουρεαλισμός για τον οποίο μιλούσαμε τις προάλλες απαίτησε νερωνική, ειρωνική δικαίωση.

Ποιος φέρει τελικά την ευθύνη σ' αυτόν τον τόπο των καθολικώς και θεσμικώς ανευθύνων; Μήπως οι χλομοί πολιτικοί που μοιράζουν, ακόμη και τώρα, αξιοθρήνητες θέσεις δημοσίου και πυροπαθή τριχίλιαρα σε όσους σπεύσουν, ακόμη κι αν δεν το δικαιούνται -τέτοια ώρα, τέτοια λόγια- ή όσοι έτρεξαν να ασπασθούν το χέρι του εμπρηστή τους; Φταίει ο πρωθυπουργός που αιφνιδίασε (;) με πρόωρες εκλογές ή όλοι όσοι επιτακτικά τις ζητούσαν ακόμη κι όταν σοβούσαν καύσωνας και πυρκαγιές;

Εκτός κι αν δεν φέρει ευθύνη ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης που κατήγγειλε το γεγονός παρ' ότι ο ίδιος πρωτοστατούσε στην προεκλογολογία από τον περασμένο Φεβρουάριο. Και ο οποίος, εκφράζοντας τη βαθιά επιθυμία της εκλογικής του βάσης «να τ' αλλάξει όλα», ανεκάλεσε από την εφεδρεία τον κ. Λαλιώτη και συστράτευσε στον καλόν αγώνα τον κ. Λιάγκα (η αισθητική της χούντας που σας έλεγα). Και εν πάση περιπτώσει ας τελειώνουμε μ' αυτή τη φυλή που εγκαθίδρυσε την τηλε-δημοκρατία και τώρα απαιτεί (!) απ' τον λαό της ορθοφροσύνη και ψυχραιμία. Είπαμε: Το σύστημα κατέρρευσε, ολοκλήρωσε τον ιστορικό του κύκλο, έκαψε όχι μόνο το λάδι στο καντήλι του αλλά και τη μούργα. Κυρίως αυτή. Η ηγεσία, σ' όλο της το φάσμα, αποδεικνύεται καθημερινά κατώτερη των περιστάσεων και οι εκπρόσωποί της αξιοθρήνητα λίγοι. Αφήστε που μας τελείωσαν και τα ψέματα ή οι τρυφεροί μύθοι περί μοναδικού, περιούσιου, πανταχόθεν βαλλομένου και ανάδελφου λαού που προέρχεται από το Αλφα του Κενταύρου. Τουτέστιν ο Αστραχάν, το μουλάρι, είχε καταγωγή από τον Κένταυρο. Οπως και οι επαγγελματίες εμπρηστές είναι ευκλεείς πρόγονοι του αρχαίου ημών Ηροστράτου. Ελπίζω να σας κάλυψα ιστορικοεπιστημονικώς.

Στον «Καντίντ» του ο Βολταίρος επιτίθεται εναντίον της θεολογικής τάξης και ασφάλειας που υποστήριζε με μαθηματική μεταφυσική ο Λάιμπνιτς -ο κόσμος μας είναι ο τελειότερος δυνατός! Αν είναι δυνατόν-και χλευάζει τις ταξικές-φιλοσοφικές ισορροπίες του Ancien Regime, του παλαιού δηλαδή κόσμου που κατέρρεε έστω κι αν δεν το παραδεχόταν. Στο ίδιο κλίμα ο κορυφαίος Αγγλος ζωγράφος Χόγκαρθ, ο ουσιαστικός πατέρας της ευρωπαϊκής καρικατούρας και πρόδρομος του Ντομιέ, σ' ένα σαρκαστικό χαρακτικό του 1764 (το τελευταίο του), απέδωσε τον κόσμο μας ν' αυτοαναφλέγεται και μιαν καταχθόνια θεότητα να τον εποπτεύει. Επρόκειτο για το VATHOS, απ' τη λέξη «βάθος». Το έργο αυτό πυροδότησε τα περίφημα Caprichos που ο Γκόγια τύπωσε το 1797, στα οποία προτάσσει τη φιγούρα του να κοιμάται και κάτω τη δυσοίωνη επιγραφή: Ο ύπνος της λογικής αφυπνίζει τα τέρατα.

Στη συνέχεια έπονται σε 80 χαλκογραφίες όλα τα τρομώδη φαντάσματα του ρομαντικού παροξυσμού. Η ιστορία της δυτικής αλαζονείας διατυπωμένη με προφητικούς υπαινιγμούς που εξαργυρώνονται ακόμη και σήμερα με τόκους υπερημερίας.

Ο «Καντίντ» αρχίζει με την εξής φράση στον πρόλογο: «Πρέπει να καλλιεργήσουμε τον κήπο μας». Αφήσαμε, αδέλφια, τον κήπο μας απότιστο κι ακαλλιέργητο χρόνια, παραδίνοντάς τον σ' άπληστους νεοβάρβαρους. Οι ίδιοι τώρα είναι έτοιμοι να πυρπολήσουν και τ' αφεντικά τους τα ίδια. Βλέπετε, η επικήρυξη είναι πολύ μεγάλη.

ΥΓ.: Ο πολιτισμός ενός τόπου κρίνεται από τον τρόπο που διαχειρίζεται τα υδάτινα αποθέματά του. Στην Ελβετία των χιονιών, των λιμνών και των βροχών έχουν από μια δεξαμενή σε κάθε σπίτι· και δύο ταχύτητες νερού στο καζανάκι.
7 - 09/09/2007

Μαρία Σκουλά, κατασκευή 2005-6. Αποβλάκωσαν έναν ολόκληρο κόσμο με την πιο ηλίθια τηλεόραση και με κατευθυνόμενη ενημέρωση. Τον αλυσόδεσαν με καταναλωτικά δάνεια ή πιστωτικές κάρτες και κατασκεύασαν έναν Καρατζαφέρη για να τον σώσει. Πριν από τα υλικά καίνε τ' άυλα οι φωτιές.

Η Βουλή σαν τσίρκο

Δεν ζούμε στην εποχή της εικόνας αλλά της εξαθλίωσής της. Στην εποχή που η εικόνα-νόημα καταβαραθρώθηκε σε οπτική κραυγή. Και η τηλεδημοκρατία αναγορεύθηκε σε αναγκαίον πολιτικό πραγματισμό. Που σημαίνει πως δεν αποτελεί κίνδυνο για τους θεσμούς ο κ. Καρατζαφέρης και ο θίασος σκιών που τον ακολουθεί, αλλά όλοι όσοι κατέστησαν τον κ. Καρατζαφέρη κρίσιμο παράγοντα του κοινοβουλευτικού μας βίου. Εφόσον η παρακμή έχει αρχίσει από παλιότερα. Ο αρχηγός του ΛΑΟΣ απλώς έμαθε τους (νέους) κανόνες του (αρχαίου) παιγνίου πολύ καλά και ως τηλε-περσόνα απεδείχθη ο επαρκέστερος και ο πιο χαριτωμένος κλόουν από όλους τους τρέχοντες τηλε-πολιτικούς (το ρ. τρέχω από το ουσ. Βέγγος) ή τους αστέρες των τηλε-εφημερίδων.

Είναι ευφυέστερος του κ. Γιακουμάτου, ψυχραιμότερος του κ. Παγκάλου, κυνικότερος του κ. Κύρτσου και ευγλωττότερος του κ. Γιωργάκη. Στο κάτω-κάτω η Βουλή των Ελλήνων χωράει όχι έναν αλλά δέκα καρακαταφερτζήδες όπως χώρεσε ποικίλες Ελενες, Αντζελες, Λιάνες, Μιλεντεμουζούδες, κατσικοτάδε και κουλουροδείνα. Σιγά μην στάξει του γαϊδάρου η ουρά! (Συμβολικώς ομιλώ).

Το πρόβλημα βρίσκεται αλλού. Ο εκχυδαϊσμός και η naivete ενδημούν πλέον σ' όλο το κοινωνικό σώμα γνωστού όντος από πού βρομάει πάντα το ψάρι. Αφού η γενικόλογη τιποτολογία κατέστη η κυρίαρχη ρητορεία των δύο κομμάτων εξουσίας (ξέρετε, αλλαγή, εκσυγχρονισμός, μεταρρύθμιση, όραμα μπλα, μπλα...), τι εμποδίζει τον κάθε Αδωνι ν' ανακατέψει από Δωδεκάθεο έως 17 Νοέμβρη, από αντισημιτισμό έως αντιαμερικανισμό και από Πλάτωνα και Μαρξ έως Χριστόδουλο; Ποιος διαννοούμενος έχει μείνει απροσκύνητος και απούλητος για να καταθέσει σκέψη εκεί που θάλλουν μόνο η μπαλαφάρα και η νεοπλουτίστικη αγραμματοσύνη; Ποιος πολιτικός είναι σε θέση να αναδείξει προσωπικό παράδειγμα και ν' αποσυρθεί δηλώνοντας την αηδία του; (Παρένθεση: Εγώ ανέκαθεν εκτιμούσα τον Σπήλιο και το έγραφα. Καταλαβαίνετε τώρα γιατί).

Κάποτε τα έδρανα του Κοινοβουλίου κοσμούσαν προσωπικότητες σαν τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, τον Ηλία Ηλιού ή τον Λεωνίδα Κύρκο. Σήμερα είναι έτοιμοι να καταπλεύσουν ποικίλοι βαΐτσηδες, ψιψινάκηδες κι όλο το τηλε-σούργελο που διασκεδάζει ένα κοινό αντίστοιχης παιδείας και αισθητικής. Είναι κι αυτό ένα από τα στοιχεία της τηλε-δημοκρατίας. Οταν εξουθενώνεις την κρίσιμη πολιτική μάζα βομβαρδίζοντάς την με kitsch, είναι αφελές μετά να της ζητάς ορθοφροσύνη. Αφήστε που ο κόσμος θα ψηφίσει ΛΑΟΣ και για χαβαλέ -ιδιαίτερα οι νέοι που όντας παντελώς αποκλεισμένοι δεν έχουν τίποτε να χάσουν- και για να πονέσει όσους τον κατέστησαν πολιτική πελατεία και μετά τον εξηπάτησαν. Πρωτόγονα ανακλαστικά σ' ένα ανθρώπινο τοπίο που χαρακτηρίζεται από ιδεολογική σύγχυση και γλωσσική αναπηρία. Οσοι χάζευαν τις φωτιές με φραπέδες ή συμμετείχαν σε κομματικά γλέντια, αποτελούν, φευ, τον κυρίαρχο λαό και τους δυνάμει, υποστηρικτές του άλλου «λαού» ο οποίος ομνύει στα πάντα· και στον φαντασιακό περιούσιο λαό και στη λαοκρατία. Βλέπετε, δεν θα δώσει λόγο σε κανέναν. (Εκτός κι αν ο κ. Τέρενς αναλάβει την τελευταία στιγμή τις ευθύνες του).

Στην εποχή του «Σταρχιδισμού» και των τηλε-σταρ μην περιμένετε καλλιέπεια και κριτική βάσανο. Η Βουλή προετοιμάζεται όπως όπως για να λειτουργήσει σαν τσίρκο και οι υπεύθυνοι γι' αυτό περί άλλα τυρβάζουν. Επειδή η αρρώστια της εξουσίας και η αρχομανία είναι χειρότερες κι απ' τον καρκίνο. Βλέπω με θλίψη πόσο αλλάζει τους ανθρώπους ο, όποιος, θώκος. Πρώην φίλοι και νυν εχθροί που κυκλοφορούν με μαύρες λιμουζίνες και ασφάλεια. Δεν λέω και η Τσιτσιολίνα, η πορνοστάρ, μπήκε στην ιταλική Βουλή κι έπειτα παντρεύτηκε τον νεοπόπ σταρ Τζεφ Κουνς με κουμπάρο τον κ. Δάκη, αν δεν απατώμαι. Η Ιταλία όμως είναι η πατρίδα του Μακιαβέλι, του Αρετίνο και του Φελίνι. Που θα πει ξέρει ν' αυτοσαρκάζεται. Εμείς είμαστε σοβαροφανείς μέσα στον συμπλεγματικό επαρχιωτισμό μας. Που θα πει επιρρεπείς στη βελούδινη παρακμή. Ετσι ο κ. Καρατζαφέρης ετοιμάζεται να γελοιοποιήσει τα συν και τα πλην του αριστερού μας άλλοθι ίσως γιατί, όπως λέει ο Βλάσης Κανιάρης, «ο ΛΑΟΣ δεν ξεχνά τι σημαίνει και Αριστερά».

Σημ. 1.: Κι ο Σαρκοζί επελαύνει αφού διεμβόλισε τους σοσιαλιστές και αφού κάνει σ' εκατό μέρες όσα φοβήθηκε να κάνει ο εντόπιος ομόδοξός του τριάμισι χρόνια.

Σημ. 2.: Η άρνηση της δεσποινίς Αννιταπάνιας να πολιτευτεί, αποδεικνύει πως είναι η συνεπέστερη επαγγελματίας του είδους της.
7 - 02/09/2007

Επελαύνει σε λίγο ο Απόστολος Γιαγιάννος. Με την κορυφαία ζωγραφική καταγγελία της χρονιάς. Αληθινό ράπισμα στο κυρίαρχο δήθεν.

Το πένθος δεν ταιριάζει στους γελοίους

Ο κατάλογος ΙΚΕΑ έχει παγκοσμίως μεγαλύτερη κυκλοφορία από τη Βίβλο

Εφημ. «Le Matin», 20/8

Μιλάω χρόνια για τη βαθύτατη κρίση που βιώνουμε ως κοινωνία και εισπράττω ειρωνεία και χλεύη. Γράφω συνέχεια για τη μελαγχολία που διαρρέει υποδόρια τον τόπο και μου επιστρέφεται καχυποψία και ο ψόγος της γραφικότητας. Και όμως, σε όλο και περισσότερους γίνεται πια ορατό το οδυνηρό αδιέξοδο στο οποίο έχουμε φτάσει συνολικά ως κοινωνία. Δεν είναι μόνο οι ανάξιοι της πατρίδας πολιτικοί, οι ταρταρίνοι πολιτικάντες ή τα ανεκδιήγητα talking heads των ΜΜΕ. Δεν είναι οι κατώτεροι των περιστάσεων ηγέτες ή τα κρατικά στελέχη, τα βουτηγμένα στον ηθικό δωσιλογισμό, και την αργυρώνητη φρεναπάτη. Είναι πρωτίστως αυτός ο διάχυτος καρκίνος που έχει μολύνει καθετί σε αυτή τη χώρα καθιστώντας και τους πνευματικούς ταγούς ασύμμετρα μικροσκοπικούς και τον κάθε πολίτη ανεξαιρέτως, κομμάτι της ίδιας παρακμιακής μηχανής.

Μου 'λεγε προχθές ο παλιός μου συμμαθητής Μιχάλης Σπουρδαλάκης στη συγκέντρωση πένθους του Συντάγματος, ότι ήρθε η ώρα να πληρώσουμε τον λογαριασμό μιας 60ετίας. Ηγγικεν, δηλαδή, η στιγμή που το σύστημα, το στηριγμένο στην απροκάλυπτη βία εναντίον του φυσικού περιβάλλοντος, των ανθρώπινων σχέσεων και της πολιτισμικής μας ιστορίας -διατυπωμένης σε μνήμες και μνημεία- τα έφτυσε! Χτύπησε μπιέλες, φαλιμέντο, πώς το λένε! Δεν είναι ότι δεν επανιδρύθηκε το κράτος κατά πώς θα 'θελε ο μυστικοσύμβουλος του πρωθυπουργού ποιητής Αντωνάκης (όχι ο Φαμφάρας, ο άλλος)· ή, ότι υπολειτουργούν οι υπηρεσίες του, αιφνιδιασμένες από τις εν μέσω καύσωνος και πυρκαγιών πρόωρες εκλογές. Είναι πως αυτή η πατρίδα πουλήθηκε ήδη σε μιαν υπεροπτική αγορά χωρίς το έμψυχο δυναμικό της να διαθέτει πλέον το αναγκαίο σθένος να την επαναδιεκδικήσει. Αυτή είναι η μεγαλύτερη, αν και υπόρρητη, τραγωδία.

Το φωνάζαμε χρόνια: μορφώστε τους ουσιαστικά, διδάξτε τους ποίηση και μουσική προτού σας κάψουν κι εσάς τους ίδιους! Μέσα στα υπερασφαλή γραφεία σας ή στα μπούνκερ της Εκάλης, το αγλαό υπερμνημείο της ελληνικής υποαρχιτεκτονικής, δεν είστε πια ασφαλείς! Το σύστημα εξεμέτρησε το ζην, εξέμεσε εαυτόν, απεβίωσε, βρε αδερφέ! Οι πέντε οικογένειες που νέμονται αυτό το φέουδο, χωρίς όμως και να σέβονται τους κανόνες της ιπποσύνης -ούτε καν της γαϊδουροσύνης-, έφτασαν στα όριά τους αποδεικνύοντας τη γύμνια τους.

Πολιτικοί, οικονομικοί και επιχειρηματικοί παράγοντες με τους παρατρεχάμενους, επικοινωνιακούς τους σμπίρους. Σύνολον, χίλια πρόσωπα, μέσα και συμπούρμπουλο το ημεδαπό παράρτημα του London School of Economics. Χίλια λοιπόν άτομα έφτασαν και περίσσεψαν για να κάνουν στάχτη έναν τόπο. Και δεν εννοώ τα χωριατόσπιτα ή τα λιόφυτα. Εννοώ τη συλλογική του συνείδηση, την ιστορική μνήμη, τα κοινωνικά του ανακλαστικά και την κοινωνική του αξιοπρέπεια.

Προσωπικά αναλαμβάνω την ευθύνη που μου αναλογεί. Το ποσόν της ίδιας γελοιότητας. Η, όποια, ελπίδα ανάκαμψης θα αρχίσει από την αυτοκριτική του καθενός, έλλογου όντος αυτής της χώρας. Με τους επαγγελματίες της πολιτικής αγοράς, έσχατους. Για ευνόητους λόγους. Και τους επαγγελματίες εμπρηστές επίσης. Οι οποίοι, αν το καλοσκεφτείτε, φταίνε λιγότερο. Από την άλλη οι στρατηγοί του συστήματος, φορτωμένοι κλάρες και παράσημα, παρέδωσαν στον εξωτερικό εχθρό το Αιγαίο και στον εσωτερικό την ενδοχώρα. Ποιος να αντισταθεί; Το σχέδιο ήταν διαβολικά διεστραμμένο:

Ο κόσμος έπρεπε να αποβλακωθεί από την εργαλειακή εκπαίδευση που παράγει αμόρφωτους, από την πελατειακή σχέση με το κράτος που παράγει αργόμισθους ή γραφειοκράτες και από την τηλεόραση που παράγει οργανικά ηλίθιους. Βάλτε από δίπλα τις τραπεζικές κάρτες και την υστερία υπερκατανάλωσης που αλυσσόδεσε όλον τον μικροαστικό πολτό του τόπου και γέμισε κουρσάκια, τζιπ και εξοχικά στην πλάτη του γείτονα κάθε βουνοπλαγιά και κάθε παραλία, και έχετε πλήρως το καμένο σκηνικό. Η βία που σοβούσε στην καθημερινότητά μας, ξέσπασε νερωνική, ειρωνική και αποτρόπαιη σε όλη την επικράτεια! Σε ένα προεκλογικό κρεσέντο κι ένα παρανάλωμα πυρός! Και όπως θα 'λεγε και ο επικούρειος κ. Βουλγαράκης δεν κάηκε το μουσείο· μόνο λίγα δέντρα, ενώ τσουρουφλίστηκε κι ο Επικούριος στη Φιγαλεία. Εξάλλου, τα πραγματικά μουσεία τα φυλάμε στη Βουλή!

ΥΓ.: Απορία: Ο δαφνοστεφής στρατηγός Κόης ακόμη δεν παραιτήθηκε;
01/09/2007