Σκίτσο μελλοντικού ηγέτη

Χθες που ξυριζόμουν, είδα, εξαίφνης, στον καθρέφτη μου ένα μελλοντικό ηγέτη. Τον αναγνώρισα αμέσως από το σκληρό, αποφασιστικό βλέμμα, τους αφρούς στο στόμα -που δεν πρέπει να συγχέονται με τους αφρούς ξυρίσματος-, τον αφρισμένο λόγο: «Συγχωρώ τους ταλαίπωρους ανθρώπους», είπα στον εαυτό μου, «ου γαρ οίδασι ότι ήγγικεν η βασιλεία του Ανθρώπου». «Ο Μεσσίας είναι εδώ», σκέφτηκα και αποφάσισα πως όταν είσαι μελλοντικός ηγέτης πολύ λίγη σημασία έχουν οι δημοκρατικές διαδικασίες. «Τώρα είναι η ώρα τού Εγώ», ψιθύρισα παραφράζοντας τους στίχους του Εμερσον. Εξάλλου και στον Γ.Α. Παπανδρέου έτσι, αυτοκρατορικά, αναγνωρίστηκε η ηγεσία και ο Ευ. Βενιζέλος, από μόνος του, ονόμασε εαυτόν όχι «υποψήφιο» αλλά «μέλλοντα» ηγέτη. Η διαφορά είναι, νομίζω, προφανής ώστε κι εγώ δεν πρέπει να διστάσω. Είμαι μελλοντικός ηγέτης και φαίνομαι. Οσο μάλιστα το σκέφτομαι, πείθομαι όλο και περισσότερο πως υπερτερώ των άλλων μελλοντικών ηγετών. Αναφέρω ως παράδειγμα τον Πετράκη Ευθυμίου για να ευθυμήσουμε λίγο.

Δεν έχω το ελάττωμα άλλων μελλοντικών ηγετών που περπατάνε σαν να ποδοπατούν τους αντιπάλους και που κοιτάνε το συνομιλητή τους σαν να του λένε «δες πόσο ηλίθιος είσαι εσύ και πόσο έξυπνος είμαι εγώ». Απαγε της βλασφημίας. Δεν έχω, επίσης, το μειονέκτημα του ηγέτη Γιωργάκη να μην μπορεί ποτέ να είναι ο εαυτός του αλλά να εμφανίζεται άλλοτε σαν καρικατούρα του μπαμπά του κι άλλοτε σαν αντι-Καραμανλής. Εν ολίγοις δεν έχω υπάρξει ποτέ υπερεκτιμημένος ούτε τα έχω κάνει θάλασσα στη λιμνοθάλασσα του Μαραθώνα, τα υπουργείαΤύπου, Δικαιοσύνης και Πολιτισμού ούτε διετέλεσα ζεϊμπέκης υπουργός Εξωτερικών ή σύμβουλος του κ. Βαλλιανάτου στο υπουργείο Παιδείας. Επίσης δεν φόρτωσα στη χώρα τα πανάκριβα «μνημεία» Καλατράβα, δεν χρυσοπλήρωσα τη, μισή, συλλογή Κωστάκη και δεν ανακατεύτηκα στην πρόσφατη συνταγματική αναθεώρηση που θέλει όλη αναθεώρηση. Ούτε και γνωμάτευσα ως ιστορικός τέχνης κατά παραγγελίαν. Στο κάτω κάτω δεν έχω δώσει ποτέ συνέντευξη στον κ. Πρετεντέρη, ούτε με θυμιάτισε με σμύρνα, λίβανον και αλόη η κ. Τρέμη. Τέλος, με εκτιμούσε συντροφικά και ο αείμνηστος Φαίδων Βεγλερής. Ολα αυτά παρακαλώ να συνεκτιμηθούν στα προσόντα μου ως μελλοντικού ηγέτη της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης, που έχασε πάντως πανηγυρικά από την άλλη, τη νεοδημοκρατική, παράταξη, και που διαθέτει δημοκρατικούς αρχηγούς είτε με κληρονομικό χάρισμα είτε με αυτοανακήρυξη στο Ζάππειο. Οπως ο Οβελίξ εναντίον των Ρωμαίων!

Σκέφτομαι πάλι ότι δημοκρατικές διαδικασίες όπως κατάθεση πολιτικών απόψεων, διάλογος, προσέγγιση των ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων και εκλογές είναι μάλλον χάσιμο χρόνου εφόσον τον βρήκαμε το μέλλοντα ηγέτη, τον έναν, τον χαρισματικό, τον απαράμιλλο. Εμένα! «Δοξάστε με», όπως θα 'λεγε και ο παλαιός φίλος του Βενιζέλου -όχι του αεροδρομίου, του άλλου- Χάρρυ Κλυνν. Βγάλτε με αρχηγό, χειροκροτήστε με, ανεβάστε με στην ασπίδα, να τελειώνουμε. Εδώ και τώρα! Αν σας βαστάει. Κι αν αντέχετε το πολιτικό μου βάρος. Και τη folie de grandeur που αποτελεί την πασιφανή μου γοητεία. Ταλαίπωροι υπήκοοι! Σκουλήκια!

ΥΓ. Ο Καραμανλής, από την άλλη, κόντυνε ηλικιακά την κυβέρνησή του και πλειοδότησε σε νέους και δουλευταράδες. Τα χρονικά περιθώρια όμως στενεύουν δραματικά και η κρίση στο ΠΑΣΟΚ, αντί να ενδυναμώσει, θα παρασύρει σε ανάλογη δελφινολογία και τη Ν.Δ. Ο στρατηγός Χειμών θα είναι αμείλικτος για όλους. Στο ΠΑΣΟΚ, τέλος, όποιος κι αν επικρατήσει -και η γνώμη μας είναι πως ο Γ.Α.Π. θα παραμείνει αρχηγός- θα υποχρεώσει τον αντίπαλο σε αποχώρηση. Δηλαδή το τέλος του δικομματισμού αρχίζει με τη φυλλορροή, κατ' αρχάς, της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Για σκεφθείτε το.

ΥΓ. 2. «Υπουργείο Καινοτομιών»! Αυτό κι αν είναι λύση. Για όλα τα δεινά του τόπου. Μπράβο στον εγκέφαλο που το συνέλαβε. Το αναλαμβάνω εκθύμως.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/09/2007