Πικραμένος. Φαντάζομαι όπως όλοι. Επειδή το πένθος του Αυγούστου διαδέχτηκε ο Σεπτέμβριος των παραληρούντων προσώπων με τις σημαίες και τον ιδρωμένο ενθουσιασμό. Γεμάτες οι πλατείες από νεανικά πρόσωπα που σφάζονταν στα πόδια των αρχηγών πιστεύοντας (;) το όραμά τους (!). Δηλαδή μια θέση αργόμισθου εάν συναινέσει η Merrill Lunch και εάν ευδοκήσει το κράτος-εργατοπατέρας. Κατά τ' άλλα η κρίση που χρόνια σοβεί στον τόπο, ψηλαφητή. Η κοροϊδία και η υποκρισία δυσθεώρητες· και από την πολιτική και από τη μηντιακή εξουσία. Τρεις ώρες ντιμπέιτ και ούτε μια λέξη για τον πολιτισμό ούτε μια αναφορά στους δασοκτόνους νόμους που από το 1979 (Ν. 998 Γιάννη Μπούτου) ώς το 2003 (Ν. 3208 του Δρυ) και το 2004 (εγκύκλιος Μπασιάκου για να εφαρμοστεί ο νόμος Δρυ που αποχαρακτήριζε εκατ. στρεμμάτων), κατ' ουσίαν οπλίζουν το χέρι των εμπρηστών.* Για να μην αναφέρω τη σύμπνοια και των δύο κομμάτων ως προς την αναθεώρηση του άρθρου 24, το οποίο συνταγματικά επιβάλλει την αναδάσωση των καμένων περιοχών και το οποίο απαγορεύει τα «μεταφυσικά» διλήμματα των εμπόρων της πολιτικής σχετικά με το «τι είναι δάσος». Ερωτήματα που εξαίφνης και αθώα παρουσιάζονται πάντα παραμονές εκλογών. Παράλληλα με την ιλιγγιώδη έξαρση των πυρκαγιών.
Προσέξτε την εξόφθαλμη συνάρτηση πολιτικών γεγονότων και φωτιάς που ρημάζει τη χώρα: 1977, εκλογές, κάηκαν 500.000 στρέμμ. 1981, εκλογές, κάηκαν 800.000 στρέμμ. 1985, εκλογές, κάηκαν 1.000.000 στρέμμ. 1988, νόμος περί βοσκοτόπων, κάηκαν 1.200.000 στρέμμ. 2000, εκλογές, κάηκαν 1.500.000 στρέμμ. 2007, εκλογές, κάηκαν περισσότερα από 2.000.000 στρέμμ.** Και βέβαια δεν λησμονούμε ότι παραμονές εκλογών οι κυβερνώντες χαϊδεύουν αυτιά υποσχόμενοι νομιμοποίηση αυθαιρέτων, πολεοδομική ένταξη περιοχών εκτός σχεδίου, ποικίλες «ρυθμίσεις» εκκρεμοτήτων που σχετίζονται με τη χρήση γης. Θυμάστε; «Αν το δηλώσεις, μπορείς να το σώσεις»!
Αύριο ψηφίζουμε. Γι' αυτό να μην ξεχάσουμε: τους αγέρωχους πρωταγωνιστές της συμφοράς μας που δεν ζήτησαν μία συγγνώμη και που δεν υπέβαλαν μία παραίτηση. Διαρκώς ανεύθυνοι περιφέρουν τη μετριότητά τους ανά την επικράτεια απαντώντας με ιταμότητα στη βουβή οργή και χλευάζοντας ως βλαπτική την ψήφο διαμαρτυρίας που, όμως, επικρέμαται. Ισχυρίζονται πως έτσι δεν θα υπάρξει ισχυρή κυβέρνηση, λες και οι μέχρι τώρα «ισχυρές» κυβερνήσεις πρόσφεραν λίγη απ' την «ισχύ» τους στον τόπο.
Αν αύριο δεν μιλήσει εκείνο το ποτάμι της αποστροφής και του θυμού, της αηδίας και της αξιοπρέπειας του καθενός μας, τότε περισσότερα δεινά περιμένουν τον τόπο. Δεινά για τα οποία οι πάντες θα έχουμε μερίδιο ευθύνης. Γι' αυτό να μην ξεχάσουμε: Τους εξήντα τόσους ανώνυμους νεκρούς. Τ' απελπισμένα βλέμματα των γερόντων. Το σκαμμένο σαν φλούδα ελιάς πρόσωπο της γιαγιάς που κάθε βράδυ μουσκεύει στ' αποκαΐδια. Το ουρλιαχτό των ζώων που λαμπάδιαζαν αβοήθητα. Το θρήνο των ελάτων. Το συριγμό των νεροσυρμών. Το βόμβο των εργολάβων που, ήδη, έρχονται.
Να μην ξεχάσουμε: Την αγέρωχη ηλιθιότητα των «υπευθύνων». Τη βελούδινη παρακμή που μας εξασφάλισε η τηλε-δημοκρατία τους. Τη φαλκίδευση της μνήμης και την απαξίωση του πολιτισμού στα χέρια των ποικίλων Μπομπ Vulgaire-ράκηδων. Την αισθητική Λαλιώτη στα διαφημιστικά της συμφοράς και το πολιτικό μέγεθος «Φώφη» που αντέταξε ο Γ.Α. Παπανδρέου ως παρηγοριά στο δράμα των πυρόπληκτων. Την έλλειψη, ακόμη και τώρα, εθνικού κτηματολογίου, δασολογίου και υπουργείου Περιβάλλοντος. Την έλλειψη, κυρίως, εθνικής τσίπας. Μπορεί προσώρας να μην υπάρχει κόμμα της αηδίας. Σίγουρα όμως υπάρχει ψήφος.
*Διαβάστε περισσότερα στον «Ιό» της 9.11 («Κ.Ε.»)
**Πηγή: «Καθημερινή», 19.8
ΥΓ1: Οι δασοκτόνοι νόμοι συντάσσονται μετά από πιέσεις ομάδων πολιτών, συνεταιρισμών, περιοχών ολόκληρων που εκβιάζουν με τη δύναμη της ψήφου τους. Οπως και αύριο. Δημοκρατία!
ΥΓ2: Απ' το ντιμπέιτ μ' έπεισε περισσότερο το πρόγραμμα του Χατζησαρίπολου. Και η γραβάτα του πρωθυπουργού (ο οποίος παραμένει επικοινωνιακά ο καλύτερος. Μακάρι να ήταν και πολιτικά).
ΥΓ3: Ο καλύτερος... υπουργός της Ν.Δ.: ο Σταύρος Δήμας! Και η σημαντικότερη της μεταρρύθμισης: ο Γιώργος Λούκος. Η πρόταση της κ. Γαλάνη. Γιατί, πάντα, τα πρόσωπα κάνουν τη διαφορά.
ΥΓ4: Νικήτας Κακλαμάνης. Τι απογοήτευση! Αυξάνει τη σειρά των δημάρχων -τίποτε της παράταξής του. Τουλάχιστον ας μην κάνει πολιτικές δηλώσεις. Κι ας σκουπίζει καλύτερα.
ΥΓ5: Δηλαδή η υπερνομάρχης - σωτήρας ήθελε να εγκαταλείψει τη θέση της λίγους μήνες μετά το θρίαμβό της; Οποία συνέπεια...
ΥΓ6: Αυτιά ερμητικά κλειστά η κυβέρνηση. Αυτονόητο γιατί δεν κατέβασε τον κ. Αφτιά.
Προσέξτε την εξόφθαλμη συνάρτηση πολιτικών γεγονότων και φωτιάς που ρημάζει τη χώρα: 1977, εκλογές, κάηκαν 500.000 στρέμμ. 1981, εκλογές, κάηκαν 800.000 στρέμμ. 1985, εκλογές, κάηκαν 1.000.000 στρέμμ. 1988, νόμος περί βοσκοτόπων, κάηκαν 1.200.000 στρέμμ. 2000, εκλογές, κάηκαν 1.500.000 στρέμμ. 2007, εκλογές, κάηκαν περισσότερα από 2.000.000 στρέμμ.** Και βέβαια δεν λησμονούμε ότι παραμονές εκλογών οι κυβερνώντες χαϊδεύουν αυτιά υποσχόμενοι νομιμοποίηση αυθαιρέτων, πολεοδομική ένταξη περιοχών εκτός σχεδίου, ποικίλες «ρυθμίσεις» εκκρεμοτήτων που σχετίζονται με τη χρήση γης. Θυμάστε; «Αν το δηλώσεις, μπορείς να το σώσεις»!
Αύριο ψηφίζουμε. Γι' αυτό να μην ξεχάσουμε: τους αγέρωχους πρωταγωνιστές της συμφοράς μας που δεν ζήτησαν μία συγγνώμη και που δεν υπέβαλαν μία παραίτηση. Διαρκώς ανεύθυνοι περιφέρουν τη μετριότητά τους ανά την επικράτεια απαντώντας με ιταμότητα στη βουβή οργή και χλευάζοντας ως βλαπτική την ψήφο διαμαρτυρίας που, όμως, επικρέμαται. Ισχυρίζονται πως έτσι δεν θα υπάρξει ισχυρή κυβέρνηση, λες και οι μέχρι τώρα «ισχυρές» κυβερνήσεις πρόσφεραν λίγη απ' την «ισχύ» τους στον τόπο.
Αν αύριο δεν μιλήσει εκείνο το ποτάμι της αποστροφής και του θυμού, της αηδίας και της αξιοπρέπειας του καθενός μας, τότε περισσότερα δεινά περιμένουν τον τόπο. Δεινά για τα οποία οι πάντες θα έχουμε μερίδιο ευθύνης. Γι' αυτό να μην ξεχάσουμε: Τους εξήντα τόσους ανώνυμους νεκρούς. Τ' απελπισμένα βλέμματα των γερόντων. Το σκαμμένο σαν φλούδα ελιάς πρόσωπο της γιαγιάς που κάθε βράδυ μουσκεύει στ' αποκαΐδια. Το ουρλιαχτό των ζώων που λαμπάδιαζαν αβοήθητα. Το θρήνο των ελάτων. Το συριγμό των νεροσυρμών. Το βόμβο των εργολάβων που, ήδη, έρχονται.
Να μην ξεχάσουμε: Την αγέρωχη ηλιθιότητα των «υπευθύνων». Τη βελούδινη παρακμή που μας εξασφάλισε η τηλε-δημοκρατία τους. Τη φαλκίδευση της μνήμης και την απαξίωση του πολιτισμού στα χέρια των ποικίλων Μπομπ Vulgaire-ράκηδων. Την αισθητική Λαλιώτη στα διαφημιστικά της συμφοράς και το πολιτικό μέγεθος «Φώφη» που αντέταξε ο Γ.Α. Παπανδρέου ως παρηγοριά στο δράμα των πυρόπληκτων. Την έλλειψη, ακόμη και τώρα, εθνικού κτηματολογίου, δασολογίου και υπουργείου Περιβάλλοντος. Την έλλειψη, κυρίως, εθνικής τσίπας. Μπορεί προσώρας να μην υπάρχει κόμμα της αηδίας. Σίγουρα όμως υπάρχει ψήφος.
*Διαβάστε περισσότερα στον «Ιό» της 9.11 («Κ.Ε.»)
**Πηγή: «Καθημερινή», 19.8
ΥΓ1: Οι δασοκτόνοι νόμοι συντάσσονται μετά από πιέσεις ομάδων πολιτών, συνεταιρισμών, περιοχών ολόκληρων που εκβιάζουν με τη δύναμη της ψήφου τους. Οπως και αύριο. Δημοκρατία!
ΥΓ2: Απ' το ντιμπέιτ μ' έπεισε περισσότερο το πρόγραμμα του Χατζησαρίπολου. Και η γραβάτα του πρωθυπουργού (ο οποίος παραμένει επικοινωνιακά ο καλύτερος. Μακάρι να ήταν και πολιτικά).
ΥΓ3: Ο καλύτερος... υπουργός της Ν.Δ.: ο Σταύρος Δήμας! Και η σημαντικότερη της μεταρρύθμισης: ο Γιώργος Λούκος. Η πρόταση της κ. Γαλάνη. Γιατί, πάντα, τα πρόσωπα κάνουν τη διαφορά.
ΥΓ4: Νικήτας Κακλαμάνης. Τι απογοήτευση! Αυξάνει τη σειρά των δημάρχων -τίποτε της παράταξής του. Τουλάχιστον ας μην κάνει πολιτικές δηλώσεις. Κι ας σκουπίζει καλύτερα.
ΥΓ5: Δηλαδή η υπερνομάρχης - σωτήρας ήθελε να εγκαταλείψει τη θέση της λίγους μήνες μετά το θρίαμβό της; Οποία συνέπεια...
ΥΓ6: Αυτιά ερμητικά κλειστά η κυβέρνηση. Αυτονόητο γιατί δεν κατέβασε τον κ. Αφτιά.
15/09/2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου