Συνολικές προβολές σελίδας

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ ή Του kitsch η μάνα

Δημήτρης Αληθεινός, Αγάπη και Συγχώρεση, Ασίζη, Σεπτ. 2012.
Πρόκειται για την άλλη Ελλάδα που δεν μπορεί να προστατεύσει το πολιτικό μας σύστημα γιατί δυστυχώς την αγνοεί. Λείπει δραματικά σήμερα ένας Μιχάλης Παπαγιαννάκης.

Τέχνη είναι κλάμα μας αλλιώς και το γέλιο μας βέβαια.Τέχνη η τελευταία μας δυνατότητα για αντίσταση .Τέχνη είναι η αξιοπρέπειά μας.Ό, τι, δηλαδή, μας έχουν αποστερήσει οι κυρίαρχες ελίτ του τόπου. Τέχνη είναι ο τρόπος μας όχι να αλλάξουμε τον κόσμο αλλά τον καθένα μας ξεχωριστά.
Μ.Σ.
 
 
Τον τόπο κατατρώγει επί τριάντα χρόνια μια ισοπεδωτική λοιμική. Αναποδογύρισμα αξιών, προσχηματική δημοκρατία, θεσμοί κατά το δοκούν και à la carte, κυριαρχία των μετρίων παντού, περιφρόνηση εκείνου του λιτού τρόπου ζωής που γαλούχησε γενιές και γενιές με αριστοκρατική πενία, εξανδραποδισμός μιας ολόκληρης κοινωνίας στο όνομα της υπερκατανάλωσης, του επιδεικτικού πλουτισμού, του ιδεολογικοποιημένου σταρχιδισμού και της επιβολής του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε». Ένας ανατριχιαστικός μεταμοντερνισμός όπου όλα πάνε με όλα επειδή τα πάντα επιτρέπονται. Ονειρεύομαι μιαν εποχή που το life style και η αισθητική του Κωστοπουλισμού θα προκαλούν ντροπή. Κι που το «εγώ» θα υποτάσσεται στο «εμείς». Η διάβρωση του κοινωνικού ιστού επέφερε την ανάλογη διάλυση του παραγωγικού αφού υπαλληλοποίησε ακόμη και την πρωτογενή οικονομία καθιστώντας τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους κρατικοδίαιτους. Τότε τα ΜΟΠ, μετά το ΕΣΠΑ, τώρα η αγία Δόση για έναν λαό χρόνιων εξαρτημένων. Καταντήσαμε μια χώρα που δεν παράγει κυριολεκτικά τίποτε και που βολεύτηκε να ζει με την «ελεημοσύνη» των ξένων. Η σπιρτάδα και το επιχειρηματικό δαιμόνιο του Ρωμιού χάθηκαν στις δοτές εργολαβές και την ταύτιση μ’ ένα κόμμα-πατρόνο. Έτσι όμως φαλκιδεύτηκαν βάναυσα όχι μόνο η εθνική αξιοπρέπεια αλλά και η εθνική κυριαρχία. Επιπλέον την ιδεολογική και πολιτική κρίση –οι φθαρμένοι και οι διεφθαρμένοι είναι ανίκανοι να εμπνεύσουν και να εμπνευστούν– επιτείνουν ο ακαταδάμαστος λαϊκισμός, –του kitsch η μάνα–, που σαρώνει όλο το πολιτικό φάσμα από δεξιά προς αριστερά και που εμποτίζει τα ΜΜΕ με κορωνίδα την τηλεοπτική μπαλαφάρα.

Με τέτοια πρότυπα η παιδεία ούτε ευδοκιμεί –ιδιαίτερα όταν οι δάσκαλοι καθίστανται κομματόσκυλα– ούτε ούτε ο πολιτισμός ακμάζει αφού όλα εξαρτώνται από τα κριτήρια της αγοράς. Βρισκόμαστε στην οριακή στιγμή όπου οι τάγοι μας, πολιτικοί και πνευματικοί, γνωρίζουν –ή παζαρεύουν– τη τιμή όλων των πραγμάτων αλλά αγνοούν την αξία του οποιουδήποτε. Η παχυλή ημιμάθεια και ο διανοουμενίζων σνομπισμός έχουν γίνει το σήμα κατατεθέν των κυρίαρχων ελίτ. Η πατρίδα είναι πνευματικά ανοχύρωτη και πολιτικά παραδομένη. Όσο για τις «αρχαιότητες» ή τις «ορθοδοξίες», αυτές έχουν καταστεί εύκολο σύνθημα –το οποίο δεν κατανοούν καν– στα χείλη των νεοφασιστών. Ξέρετε, όλων αυτών που επιχειρηματολογούν με τα μούσκουλα.

Αφού όμως η Αριστερά ενοχοποίησε τον πατριωτισμό στο όνομα ενός ανιστόρητου διεθνισμού, ταυτίζοντάς τον με τον εθνικισμό και την πατριδοκαπηλία, ήταν φυσικό να βρουν χώρο οι επαγγελματίες «πατριώτες» για να δράσουν. Κι ο κόσμος παρακολουθεί σιωπηλός και απόλυτα μπερδεμένος. Φίλοι από το εξωτερικο εκφράζουν τη λογική απορία πως είναι δυνατόν στο κοινοβούλιο μας τα κόμματα να μην συμφωνούν ούτε καν στο ελάχιστο. Και μάλιστα ούτε αυτή τη κρισιμότατη στιγμή. Φταίει το ότι λέμε την αλήθεια μισή κι ότι βολευόμαστε ακόμη με εύκολες λύσεις σώτηρίας ενώ η πραγματικότητα είναι οδυνηρά διαφορετική. Δηλαδή μόνο μέσα από πόνο θα βγούμε σ’ ένα ξέφωτο. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε την παιδαγωγική διάσταση της κρίσης και ν’ απομακρυνθούμε απ’ όλους εκείνους που μιλάνε για αλλαγές επειδή ακριβώς δεν θέλουν ν’ αλλάξει τίποτε.

ΥΓ. Όταν τελείται εντός του ακαδημαϊκού χώρου εγκληματική πράξη, δεν μπορεί ο πρύτανης να σφυρίζει κλέφτικα. Δεν μπορεί να μην έχει ευθύνες. Ντροπή. Το παράδειγμα μας ως δασκάλων επηρεάζει άμεσα τους μαθητές μας. Σε τελική ανάλυση, καμία βία είναι νόμιμη, καμία μειοψηφία δεν μπορεί μα να καταργεί την πλειοψηφία, καμία δημοκρατία δεν επιτρέπεται να υποθάλπει τραμπούκους.


Σάββας Πουρσανίδης, Η μπάντα, 2010-11 ( λεπτομέρεια), κάρβουνο σε καμβά (3,5 x 9 μ.). Ως τις 30 Νοεμβρίου στην Αποθήκη 9 του Λιμένα Θεσσαλονίκης
Σε αυτή την επική σύνθεση έξι οργανοπαίχτες,  σαν σύγχρονοι αστοί του Καλαί πάνω στο πάλκο του κόσμου, αγωνίζονται με τα συστραμμένα, εξπρεσιονιστικά σώματά τους να διώξουν το σκοτάδι φέρνοντας φως παντού, μέσα απ’ τη τέχνη. Η μουσική, η ύπατη δηλαδή των τεχνών σύμφωνα με τους φιλοσόφους του Ρομαντισμού, θα μας σώσει! Πρόκειται για μιαν εικαστική πρόταση υψηλής τεχνικής και εξαιρετικά επίκαιρου περιεχομένου.
Τα ανωτέρω κείμενα δημοσιεύθηκαν χτές στην εφημερίδα "6 μέρες" και στην σαββατιάτικη στήλη του Μ.Σ. με τον τίτλο "Εικονομαχίες". 

2 σχόλια:

  1. Σκάβει υγρασία ανώφελο. Αρνητικός ο θόρυβος πάλης να σπάσει το πώς έγινε ο κόσμος. Επιλογή στο αθόρυβο που δεν ανάβει και όμως δεν ανοίγει. Στον προθάλαμο παράτασης μια ελπίδα στα βαριά στασίδια αγωνίας θέλει να ζήσει μια άλλη να ζήσει από τα κομμάτια της και μια άλλη από τη ταφή της. Είναι άμορφα παρόντα και μέλλοντα και στα δύο δύω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μια γρήγορη ματιά από την έκθεση του Σάββα Πουρσανίδη με τίτλο UNPLUGGED στο λιμάνι Θεσσαλονίκης. Η έκθεση συνεχίζεται έως τις 30 Νοεμβρίου
    http://www.youtube.com/watch?v=4chyDUNozos&feature=youtu.be

    ΑπάντησηΔιαγραφή