Συνολικές προβολές σελίδας

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

Μνήμη Νίκου Αλεξίου (1960 - 2011)



Στο Μοντερνισμό, οι μικροαστοί εκστασιάζονται μπροστά σε αυτό που δεν κατανοούν. Κυρίως γι' αυτό. Για την ακατανοησία. Για την οποία και υπαρξιακά ντρέπονται. Στο Μεταμοντέρνο, πάλι, ω του θαύματος, εκστασιάζονται από αυτό που κατανοούν απόλυτα. Ή, που έτσι νομίζουν.
 Και άλλη αντίφαση: Ο πρόεδρος του ΣΕΒ, κατεξοχήν θεσμικός εκπρόσωπος του εγχώριου καπιταλισμού, διαθέτει συλλογή έργων τέχνης, διεθνούς πλέον εμβέλειας, η οποία όμως ασκεί κριτική τόσο στο καπιταλισμό όσο και στους νεόπλουτους εκπροσώπους τους. Μαζοχισμός; Όχι, μάλλον πονηρή επένδυση. Τα "Merda d'Artista" του Piero Manzoni, όπως και το "Ουρητήριο" του Duchamp χτυπάνε limit up στο χρηματιστήριο της τέχνης και αποτελούν το τρόπαιο πανάκριβων, διεθνών συλλογών. Όσο πιο ακριβά πουλιούνται τόσο περισσότερο απομειώνεται το νόημα και εκμηδενίζεται η επαναστατικότηα τους. Ιδού η μεγάλη δύναμη του καπιταλισμού: Να ξανακάνει σκατά, πληρώνοντάς τα μάλιστα πανάκριβα, τα ιδεολογικοποιημένα merda d'artista ( ή τα Merzbau του Schwitters, αν προτιμάτε).

 Kurt Schwitters Merzbau (Teilansicht: Grosse Gruppe), um 1932 zerstört (1943) Foto (Repro): Kurt Schwitters Archiv im Sprengel Museum Hannover © Pro Litteris, Zürich

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου