Ακόμα δυο ποιήματα + 1

Arnold Böcklin, Vita somnium breve

Ένα ρέκβιεμ για τον πολιτισμό της Δύσης

Αφού δεν μπορώ να σωθώ εγώ

Αφού για μένα δεν υπάρχει λυτρωμός

Ας χαθούνε όλοι. Είμαι απελπισμένος,

Κουβαλάω την απελπισία ενός κόσμου,

Ενός ολοκλήρου κόσμου χωρίς νόημα.

Θα πατήσω το κουμπί, όπως πατάει η μέλισσα

Το λουλούδι. Τρυφερά αλλά και αποφασισμένα.

Συγχωρέστε με. 

Δεν μπορώ να είμαι μόνος μου στο τέλος.

Ναι, αλλά και τα βρέφη; - Και τα βρέφη. 

Και οι μικροί μαθητές; - Και οι μικροί μαθητές. 

Και οι νεαρές μητέρες; - Και οι μητέρες.

Μα γιατί τόσοι αθώοι; - Δεν υπάρχουν αθώοι, 

Αυτό έμαθα στο σχολείο, αυτό μου δίδαξαν στην εκκλησία.

Το προπατορικό αμάρτημα με πνίγει

Αποφάσισα να πεθάνω, αφού δεν μπορώ να ζήσω. 

Είμαι Γερμανός, εμείς τελειώνουμε πάντα τις δουλειές μας.

Όταν πονάω γίνομαι ακόμα πιο αποφασιστικός. 

Με λένε Ιωσήφ αλλά δεν έχω αδελφούς.

Με λένε Josef K. αλλά δεν θα με δικάσει κανείς. 

Εγώ θα γίνω ο δικαστής του εαυτού μου. 

Είμαι απόλυτος στην απελπισία μου.

Είμαι Γερμανός, ξέρω τι είναι τραγωδία. 

Δεν ξέρω τι είναι κάθαρση ούτε θέλω να μάθω.

Εγώ πρέπει να τραβήξω το μοχλό. 

Ήταν πάντα χειμώνας στο Μέλανα Δρυμό, 

Έτσι, το μαύρο είναι το χρώμα μου.

Πάω να συναντήσω το μαύρο. 

Δεν κολύμπησα ποτέ στη Μεσόγειο.

Δεν υπάρχει νόημα σε όλα αυτά, 

Δεν υπάρχει νόημα πουθενά 

Κι αυτή η θυσία τόσων ανθρώπων 

Χαμένη να πάει πρέπει...

28/3/2015

Arnold Böcklin, Η Πανούκλα

Άτιτλο

Βρόμικα πεζοδρόμια.

Βλέπετε, οι φιλόζωοι σιχαίνονται

Τα σκατά των σκύλων τους και δεν τα μαζεύουν.  

Ξεφεύγουν, νομίζουν, 

Παρότι τα σκατά τούς ακολουθούν 

Σαν συμβολισμός. 

Βρόμικοι τοίχοι.

Η απελπισία μιας ζωγραφικής

Χωρίς βλέμμα.

Βλέπετε οι φιλότεχνοι 

Είναι πάντα μύωπες.

(Όπως οι ατάλαντοι πάντα θα είναι

Περισσότεροι ).

Βρόμικη πόλη πόσο ν´ αντέξει

Τόσους απελπισμένους ανθρώπους.

Ανθρώπινα ούρα στη γωνία 

Άστεγοι κουρνιασμένοι στα παγκάκια

Και τα πρεζόνια να σε κοιτούν

Με άδεια μάτια 

Αφού πάντα οι νεκροί θα είναι 

Περισσότεροι ...

29/3/2015 

Arnold Böcklin, Η Νύμφη 

Παλίμπαιδες

Στη φίλη μου Κική Δ.

Κουτσά-στραβά και με λάθη

Κι αφού περάσουν χρόνια άσκησης 

Μαθαίνουμε, απ´ τα θρανία ακόμη,

Τον ρόλο της νεότητας. Κι όλοι μας 

Πρωταγωνιστές, χωρίς εξαίρεση. 

Και μόλις τον υποδυθούμε με επάρκεια

Κι αφού στα ρούχα βολευτούμε και τις μάσκες του

Έξαφνα βάζει τις φωνές ο σκηνοθέτης

Τι παλαιομοδίτικο στυλ, τι απαράδεκτο...

Σαν γέροι παίζετε! 

3/3/2015