Ο Μάριος Πράσινος και ο μύθος του

ART THESSALONIKI (1-4 Δεκεμβρίου)

Επιμέλεια: Μάνος Στεφανίδης

Ο Μάριος Πράσινος παρότι αποτελεί πρωταγωνιστική μορφή της ελληνικής καλλιτεχνικής διασποράς είναι ελάχιστα γνωστός στον τόπο μας. Ή, είναι γνωστή μόνο η τελευταία περίοδος της ζωγραφικής του παραγωγής και κυρίως η ενότητα τα Δέντρα (Les Arbres). Αντίθετα παραμένει άγνωστη η εντυπωσιακή νεανική συμπόρευσή του με του θεμελιωτές του Υπερρεαλισμού, η εικονογράφηση κλασικών βιβλίων της γαλλικής avant-garde -επειδή υπήρξε πρωτοπόρος χαράκτης- η ενασχόλησή του με το θέατρο ως βασικός συνεργάτης του Charles Dullin και του Jean Vilar, οι μοναδικές του ταπισερί και τέλος τα ποιητικά όσο και αινιγματικά του κείμενα. Ο Μάριος Πράσινος εκπροσωπεί από μόνος του μια ολόκληρη εποχή και πολλά ισοδύναμα είδη τέχνης. Αρκεί να θυμηθεί κανείς πως η πρώτη του ατομική έκθεση το 1939 στην γκαλερί Billiet-Worms προλόγισε ο René Char και την είδαν οι υψηλοί του φίλοι, Breton, Eluard, Duchamp, Man Ray, Benjamin Péret, Max Ernst, Dali, Arp, κλπ. Από τι 1942 συνεργάζεται με τον Raymond Queneau και τις εκδόσεις NRF. Κατά την διάρκεια του πολέμου επίσης γνωρίζεται με τους Camus, Sartre, Bachelard και Michel Gallimard. Το 1947 σχεδίασε τα κουστούμια για ένα έργο του Paul Claudel που ανέβασε ο Jean Vilar στο φεστιβάλ της Avignon. Το 1951 φτιάχνει τις πρώτες του ταπισερί ενώ θα εκθέτει συστηματικά στην Galerie de France. Το 1966 θα πρωτοεμφανιστεί στην Ελλάδα στη γκαλερί Μέρλιν ενώ το 1973 και 78 στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, στη «Μέδουσα», στο Titanium, κ.α. Ο Πράσινος υπήρξε ένας μύστης της μαγικής διάστασης των εικόνων, του δραματικού διαλόγου φωτός-σκιάς και αντιμετώπιζε τη ζωγραφική ως την πλέον αρχετυπική μορφή της γραφής. Γι’ αυτόν η τέχνη ήταν πάντα το αμάλγαμα γνώσης και ενόρασης.

Ο Γιώργος Κωστόπουλος συλλέγει ευλαβικά εδώ και δεκαετίες κάθε μορφή έκφρασης αυτού του πρωτεϊκού καλλιτέχνη έχοντας πάντως επιτύχει κάτι μοναδικό: Δηλαδή να μαζέψει σχεδόν όλες τις εκδόσεις τέχνης (και εννοώ τις αριθμημένες, τις numérotées) και τα artist books ή τα folios του καλλιτέχνη.

Έτσι μεταξύ των άλλων οι επισκέπτες της ART Thessaloniki θα έχουν την ευκαιρία να δουν εκτός των ελαιογραφιών, των μεταξοτυπιών, των λιθογραφιών, των σχεδίων και των ταπισερί, τα εξής σπάνια και πολύτιμα βιβλία – objets d’art:

·         Jean-Paul Sartre, Le mur, με 35 έγχρωμες οξυγραφίες, Gallimard, 1945

·         Edgar Allan Poe, The Raven, 12 ξυλογραφίες και 10 οξυγραφίες, Ed. Pierre Worms, 1952

·         Arthur Rimbaud, Une saison en enfer, 18 έγχρωμες οξυγραφίες, Les Bibliophiles comtois, 1966

·         Raymond Queneau, L’Instant fatal, με 16 ασπρόμαυρες οξυγραφίες και 1 έγχρωμη χαλκογραφία, Nourritures Terrestres, 1946

·         Guillaume Apollinaire, Le Bestiaire, 6 οξυγραφίες, αυτοέκδοση, 1949.

·         Guillaume Apollinaire, L’Hérésiarque et Cie, με 12 χαλκογραφίες, Paris, Ed. Stock, 1945

·         Six dessins de Mario Prassinos, Neuchâtel, Galerie Numaga, 1964

·         Gisèle Prassinos, L’instant qui va, 1 χαλκογραφία, Folle Avoine, 1985

·         Maurice Toesca, Speranza La Fleur, 30 σχέδια, Rougerie, 1951

·         Mario Prassinos, Les Prétextats, Paris, Gallimard, 1973
Theatre de Racine,  II Les plaideurs,  Britannicus,  Berenice,  χαλκό γράφεις,  Editions de l'image Litter aire,  Paris- Nice,  1949

Ο Μάριος Πράσινος γεννήθηκε στη Κωνσταντινούπολη το 1916 και πέθανε στην Avignon το 1985. Ο πατέρας του Λύσανδρος ήταν επίσης καλλιτέχνης ενώ η αδελφή του Gisèle, γεννημένη το 1920, έγινε διάσημη ως ποιήτρια και μούσα των Υπερρεαλιστών. Αυτή είναι η πρώτη έκθεση των μοναδικών του βιβλίων στην Ελλάδα.

Χρήστος Αντωναρόπουλος, «Από την Αφροδίτη της Μήλου στη Μέριλιν»

Δίπλα στην έκθεση του Μάριου Πράσινου, ένας σύγχρονος Έλληνας δημιουργός, ο Χρήστος Αντωναρόπουλος (1958) παρουσιάζει συμπληρωματικά επτά κατασκευές από φύλλα Plexiglas χαραγμένα με λέιζερ και φωτισμένα από ταινίες LED. Τα ιδιότυπα αυτά φωτογλυπτά που ισορροπούν ανάμεσα στην υλικότητα και την ψευδαίσθηση όπως επίσης το ακριβές σχέδιο και την τεχνολογική εφαρμογή, εικονογραφούν ευρηματικά την εναγώνια περιπέτεια των εικαστικών μορφών: από την Αφροδίτη της Μήλου, σύμβολο όχι μόνο του αρχαίου κόσμου αλλά και της δυτικής αισθητικής υπεροχής, έως τον Πικάσο και τον Andy Warhol, δηλαδή την αυθάδη αντίσταση του Μοντερνισμού απέναντι σε κάθε κλασικό πρότυπο. Οι Πράσινος-Αντωναρόπουλος αναπτύσσουν στη κοινή αυτή τους παρουσίαση έναν εξαιρετικά εντυπωσιακό διάλογο φωτός και σκιάς.