ΦΩΤΟΔΙΗΓΗΜΑ

( ΨΥΧΟΣΆΒΒΑΤΟ )
Μία συγκινητική ιστορία συναισθημάτων αλλά και της δοκιμασίας ή της υστέρησης τους από το όχι και τόσο μακρινό '60. Εποχή δύσκολη αλλά και βαθιά ρομαντική. Απελπισμένα ρομαντική.
Η Ελένη από τον Πειραιά, δεκαοχτώ χρονών, αρραβωνιάζεται τον ως τότε άγνωστο της Χρήστο από την Χίο εμπρός στην φωτογραφία του. Ο Χρήστος είναι ναυτικός, ταξιδεύει και το μυστήριο, η αλλαγή των δακτύλιων αρραβώνων τελείται μέσω συγγενών του. Τόπος η Ευγένεια στο Κερατσίνι δίπλα στο εργοστάσιο της Κοπής που η Ελένη ( Νίτσα ) δουλεύει.
Η Ελένη έχει χάσει τους γονείς της στα Δεκεμβριανά και μεγάλωσε στην οικογένεια του θείου Βασίλη και της θείας Στέλλας. Όμοια παραδόθηκαν σε συγγενείς και η μικρότερη αδελφή κι ο αδελφός της.
Στην δεύτερη φωτογραφία η χαρά των δύο νέων έχει ολοκληρωθεί. Ο γάμος έχει μόλις γίνει και οι νεόνυμφοι ποζάρουν ευτυχείς αλλά και ολίγον αμήχανοι. Δεν έχει ακόμη αγγίξει ο ένας τον άλλο. Σε λίγο πάντως ο σύζυγος θα ξαναμπαρκάρει. Μέσος χρόνος ταξιδιών εκείνη την εποχή ο ενάμισης χρόνος. Ο αφηγητής παίζει στο έργο ως ο μικρός παράνυμφος δεξιά. Όλα τα πρόσωπα αποτελούν αυτοτελείς όσο και αυθεντικές ιστορίες.
Θα μπορούσε να υπάρχει happy end αλλά αυτό δεν συμβαίνει ποτέ στον έρωτα ακόμη και όταν παίρνει τόσο μετριοπαθείς και ήπιες μορφές. Εντός του δεδομένου ελληνοχριστιανικού, δηλαδή μικροαστικού πλαισίου.Τόσο ήσυχες και τόσο ανθρώπινες. Ο Χρήστος, νωρίς θα προσβληθεί από μυασθένεια και θα εγκαταλείψει τις θάλασσες. Η σύζυγος του, το κορίτσι της πρώτης φωτογραφίας, θα τον περιθάλψει μέχρι το τέλος. Σήμερα ζει στον Πειραιά, κοντά στα ογδόντα, μόνη κοιτώντας τις παλιές φωτογραφίες επί ώρες ή επισκέπτεται τα δύο, ενήλικα παιδιά της . Έχει έναν εγγονό. Όταν κοιτάζει τους σκοτωμένους λέει " ο μπαμπάς " και " η μαμά μου". Εδώ θα ή μικροαστική ηθογραφία αποκτά όρους υπόκωφης τραγωδίας. Μιας τραγωδίας που έχουν βιώσει τα περισσότερα μεταπολεμικά σπίτια.
Διατηρεί όμως πάντα ένα στωικό χαμόγελο,γεμάτο απορία. Ποτέ δεν κατάλαβε γιατί είναι έτσι η ζωή κι όχι αλλιώς...

Υ.Γ. Ο Εμφύλιος που συνεχίζεται...

* επηρεασμένος από την συναισθηματική όσο και ακριβοδίκαιη εξιστόρηση του Εμφυλίου ως διεθνούς πολέμου από τον Ανδρέα Γερολυμάτο (εκδόσεις Διόπτρα)
- Οι δύο φωτογραφίες αφιερώνονται στον Πάρι και τον Σπύρο Στεφανίδη, την Δάφνη και την Αριάδνη Στεφανίδη, τον Αντώνη και τον Κυριάκο Σταθερόπουλο, την Πόπη και τον Κυριάκο Φλωρά.
- Οι δύο φωτογραφίες αποτελούν, τρόπον τινά, τη συνέχεια του φωτοδιηγήματος που δημοσίευσα τις προάλλες, αποτέλεσμα του ξεφυλλίσματος του ίδιου, αρχαίου άλμπουμ. Ο πλωτάρχης αριστερά είναι ο παππούς της Ελένης, της πρωταγωνίστριας της προηγούμενης ιστορίας που αρραβωνιάστηκε μια φωτογραφία. Που κάποιες φωτογραφίες είναι σήμερα όλη η ζωή της.

Τα κορίτσια πάνω είναι η θεία και μητέρα της, κόρες του γέρο Υδραίου αξιωματικού κάτω. Φωτογραφία προπολεμική. Οι γονείς της Ελένης μαζί με τον παππού της - τον παππού μας Παρασκευά -εκτελέστηκαν από την ΟΠΛΑ στα Δεκεμβριανά του 1944. Οι πληγές σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο παραμένουν ακόμη ανεπούλωτες. Ο εμφύλιος συνεχίζεται...