Τα ρούχα

Μνήμη Βλάση Κανιάρη (1928-2011)

 

Μ’ αρέσουν τα φθαρμένα ρούχα. Τα μεταχειρισμένα. Αυτά που έχουν λιώσει στους αγκώνες, στις μανσέτες, στο κολάρο. Αυτά που σαν τα σπίτια έχουν μεταφέρει τη ζωή, τον ιδρώτα, την αγωνία, τη χαρά, την έκσταση ακόμη, εκείνου που τα φόρεσε. Αυτά που βγήκαν βιαστικά για να γυμνωθούν τα σώματα, αυτά που φορέθηκαν πάλι όταν όλα πια είχαν τελειώσει. Αυτά που ποτίστηκαν απ’ τα υγρά σαν γη που δεν μπορούσε πλέον να ανθίσει. Μιλάω για τα ρούχα της γιορτής, του πένθους, του γάμου, της πρώτης συνάντησης. Τα ρούχα της τελευταίας. Όσα πόνεσαν, όσα μάτωσαν, όσα βρόμισαν περισσότερο κι από τους ανθρώπους που τα φόρεσαν. Τα ρούχα του εργάτη όταν δουλεύει, και τα άλλα ρούχα του, όταν βγαίνει το βράδυ για να ψάξει την ολιγόζωη χαρά ή τον έρωτα. Τα ρούχα του γυμνού βασιλιά. Τα ρούχα εκείνων των γυμνών που φοράνε με αξιοπρέπεια μόνο το δέρμα τους. Το δέρμα που είναι πάντα ένα ρούχο, ένα σπίτι. Τα ρούχα που υποδύονται το δέρμα ενώ δεν είναι... Τα ρούχα μερικές φορές είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι. Όσοι έζησαν και τώρα πια το άδειο τους σακάκι κρέμεται σαν ανάμνηση. Και βέβαια όσοι ζουν. Για τ’ άλλα δεν ξέρω... Ξέρω  όμως ότι τα παλιά μου ρούχα είμαι εγώ, σε απόλυτο βαθμό. Είμαι εγώ όπως υπήρξα και όπως ποτέ δε θα ξαναείμαι. Ήδη αυτό ηχεί σαν μουσική ενός ηρωικού πλην πένθιμου εμβατηρίου. Να είμαι εγώ σε παλιότερες, νεανικές εκδοχές μου. Να είμαι εγώ... αλλά δεν είμαι. Ευτυχώς είναι ακόμα τα ρούχα μου.

ΥΓ. Ευτυχώς όλα τ’ άλλα θα γίνουν αύριο.