Τρελαίνομαι με το κέφι και το παιχνίδι αυτού του έργου. Ο Πικάσο επιστρέφει το 1914 στον λεγόμενο συνθετικό κυβισμό μ' ένα έργο - ζωγραφικό διαμάντι στο οποίο απομιμείται με λάδι το κολάζ, τα ένθετα, δηλαδή πραγματολογικά στοιχεία, την παλαιότερη κατάκτηση του! Παίζει καταφανώς με τη γλώσσα δια της γλώσσας και με - τελικό - στόχο τη γλώσσα, τις λέξεις της, τον αδιάκοπο κυματισμό των νοημάτων της. Κλασικιστής του μοντερνισμού γαρ.
Επιπλέον χρησιμοποιεί το γλωσσολογικό στοιχείο "Journal" που διαβάζεται αποκομμένο ως ur(i)nal = ουρητήριο! Τρία χρόνια πριν τον Duchamp! Σκόπιμο, τυχαίο, δεν θα μάθουμε ποτέ. Απλώς θα ασκούμε εαυτούς και αλλήλους στην ανάγνωση της διαλεκτικής όχι των κινημάτων της πρωτοπορίας αλλά των ανοιγμάτων - αινιγμάτων της. Όπως π.χ συνέβη με τον Βλάση Κανιάρη (1928 - 2011) και την εγκατάσταση του Ουρητήριο από το 1979. (Αυτό που λίγο φιλολογικά ονόμασα γύρω στο '90 "Ουρητήριο της Ιστορίας").
Η πρωτοπορία από τον Jarry και μετά (1898) χρησιμοποιεί τα σκατολογικά - σεξουαλικά υπονοούμενα χωρίς το παραμικρό ... υπονοούμενο! Μόνο χλεύη για την σοβαροφάνεια του ακαδημαϊσμού και αστείρευτη επιθυμία και για πειραματισμούς και για πρόκληση. Επειδή... Αλλάζουμε τον κόσμο αλλάζοντας τη γλώσσα του κόσμου. Από τα επινοητικά collages του Πικάσο προέρχονται τα reliefs του Tatlin, τα Merzbau του Schwitters κλπ. Η μισή ιστορία της τέχνης του εικοστού αιώνα. Όλα, εκεί γύρω στις αρχές του πρώτου μεγάλου Πολέμου. Οβίδες αυτοί; Τέχνη και ειρωνεία εμείς! Έως της συντελείας του αιώνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου