Δεν στέγνωσε το μελάνι από το προηγούμενό μας σημείωμα σχετικά με την τεράστια αδικία που έχει διαπράξει το ΥΠΠΟ προς τον Λουκά Σαμαρά, και ο νέος υπουργός, ο συνονόματός του, παρακάμπτοντας συμβούλους και επιτροπές, τον στέλνει αριστίνδην στη φετινή Biennale Βενετίας. Δικαιώνοντάς μας έστω και με καθυστέρηση αρκετών χρόνων. Υπενθυμίζω ότι στην πρώτη απόρριψή του -επί Μικρούτσικου- τα κείμενα του καταλόγου θα υπέγραφαν η Jan Avgikos και εγώ. Σκέφτομαι τώρα μήπως χρειάζεται και νέα συνέντευξη Βουλγαράκη και νέα συγγνώμη για την απαράδεκτη ενέργειά του να παρακάμψει την προπέρσινη πρότασή μου με τον Λ. Σαμαρά υπέρ της ανεκδιήγητης επι-ντροπής του. Εχει όμως ο καιρός γυρίσματα που επιτρέπουν στην ελληνική Τέχνη να ξεφεύγει από τον αυτισμό και την ίντριγκα των εμπλεκόμενων «παραγόντων» και να ανασαίνει ελεύθερα αξιοποιώντας και τη δυναμική της Διασποράς. Πληροφορήθηκα επίσης ότι ο κ. Λιάπης, λίγο πριν φύγει, ενέκρινε έκθεση ελληνικής Τέχνης στην Αγγλία οργανωμένη από τη συμπαθή Μαρίζα Καλογεροπούλου, γκαλερίστα και σύζυγο Φασιανού. Διάνα ο τ. υπουργός, και εγώ που ισχυριζόμουν ότι δεν έκανε τίποτα. Δεν επιχαίρω που δικαιώνομαι, αλλά μάλλον θλίβομαι για την τόση καθυστέρηση, για τις τόσες χαμένες ευκαιρίες. Στην πολιτική μας βιοποικιλότητα ισχύει απολύτως η tabula rasa. Ηδη η θητεία του ΠΑΣΟΚ έπρεπε να είναι σχολείο αποφυγής πολιτικών λαθών. Με την αξιοποίηση ειδημόνων ή όσων, τέλος πάντων, γνωρίζουν επαρκώς τα ζητήματα. Στην ελληνική πραγματικότητα όμως, πολιτικός τείνει να σημαίνει «αυτός που αποφασίζει για θέματα που αγνοεί». Η έλλειψη παιδείας, φίλτατοι, είναι η λοιμική που κατατρώγει το σώμα της νεοελληνικής κοινωνίας. Οι καταλήψεις σχολείων ή πανεπιστημίων είναι μια ακόμη απόδειξη της συλλογικής μας αποτυχίας. Ποιοι όμως αληθινά επωφελούνται από το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η κάθε νέα γενιά βγαίνει πιο αστοιχείωτη από την προηγούμενη; Οι πολιτικοί σχεδιάζουν μεταρρυθμίσεις και οι εργοδότες αναμένουν, τρίβοντας τα χέρια, το αδαές και άρα ευχειραγώγητο δυναμικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου