Άλλοτε ο Beuys, άλλοτε ο Μπουζιάνης, άλλοτε ο Picasso των τελευταίων αναρχικών έργων.
Όταν, δηλαδή ένας καταπτοημένος ζωγράφος εικονίζεται απέναντι στο κυρίαρχο γυμνό θηλύ που κομπάζει για τους χυμούς του. Χυμοί της σάρκας, χυμοί της ζωγραφικής, χυμοί της ζωής που ρέουν χωρίς να σπαταλιούνται. Σώματα που εκρήγνυνται.
Ο Μηνάς είναι ο ζωγράφος του μεταίχμιου, των ανατροπών, της υπέρβασης των ορίων.
Γι αυτό είναι ένας ζωγράφος της απόγνωσης, της τρυφερότητας κι εκείνης της αγριάδας που σπάει εύκολα σαν γυαλί. Οι ζωγραφιές του ανέκαθεν χλεύαζαν το μέσο γούστο, τις ισορροπίες και τους καλλιτεχνικούς συμβιβασμούς. Επειδή το δράμα δεν (πρέπει να) εξωραΐζεται κι επειδή η επιθυμία δεν (πρέπει να) υπονομεύεται από την ενοχή. Κι επειδή, τέλος, η τέχνη είναι το πιο οδυνηρό ηδονικό πράγμα.
Ο Μηνάς Σεμερτζιάν είναι ένα ιστορικό όνομα της ελληνικής avant-garde με πολλές θρυλικές επιτυχίες στο ενεργητικό του. Σήμερα παραμένει ένας γέρο ρόκερ που σολάρει κόντρα στον κυρίαρχο εφησυχασμό και την περιρρέουσα αισθητική αποβλάκωση. Επειδή η αποβλάκωση εν Ελλάδι είναι κατ' εξοχήν πολιτικό φαινόμενο. Όπως ακριβώς και η οδυνηρή έλλειψη μνήμης, η πανταχού παρούσα αμνησία.
Ε, στους πίνακες του Μηνά η μνήμη μιας χαρισάμενης-χαμένης εποχής είναι παρούσα. Οδυνηρά, ηδονικά. Γυμνά κορμιά κείμενα.
Βέβαια, ίσως κάποιοι ενοχληθούν από την βιαιότητα και το απροσχημάτιστο των έργων του. Βλέπετε, ο Μηνάς ζωγραφίζει πολύ άγρια, πολύ επικίνδυνα πράγματα: Λουλούδια, άλογα και αιδοία.
17 Απριλίου 2011
Εργαστήρι του καλλιτέχνη
Μάνος Στεφανίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου