Από το 1930 στο 2017

 

 

Σας θυμίζει κάτι οικείο αυτή η ατμόσφαιρα; 

Πρόκειται για ακουαρέλα με πενάκι του  George Grosz (1893 - 1959) που εικονίζει σκηνή από το Βερολίνο του 1930. Δύο καλοντυμένοι αστοί φλερτάρουν στη κεντρική λεωφόρο  ενώ ένας άλλος - νεόπτωχος πια - επαιτεί με στανικό χαμόγελο. Προσέξτε πως κλείνει το μάτι ο άνδρας και πως ανταποκρίνεται η γυναίκα. Προσέξτε την "ομιλητική" γούνα της κυρίας αλλά και την γραβάτα του ζητιάνου. 

Συνθήκες κρίσης, φιλοτομαρισμός, επίδειξη, ψευδοπατριωτισμός, υποκρισία και παρακμή. Ο Grosz που αγγλικοποίησε το όνομα του από αντίδραση, πρωταγωνιστεί στο βερολινέζικο Νταντά συνδυάζοντας την βιτριολική, πολιτική καρικατούρα με τις ζωγραφικές ποιότητες της Νέας Αντικειμενικότητας (Neue Sachlichkeit). Ως τέτοιος, συνοδοιπορεί με τον Otto Dix, τον Max Beckmann αλλά και τον Piscator ή τον Brecht. Λεπτομέρεια: Ο κομμουνιστής δημιουργός θα αυτοεξοριστεί μετά από λίγο στις ΗΠΑ. 

Στην Ελλάδα νομίζω πως το οξύ, σχεδιαστικό του ύφος έχει επηρεάσει ιδιαζόντως τον αυτοδίδακτο Μίνω Αργυράκη, ιδιαίτερα ως προς στην γελοιοποίηση των νεόπλουτων επαρχιωτών και της ανάλογης πόζας τους. Πάντως αμφότεροι παραμένουν επίκαιροι, αν δούμε πιο διεισδυτικά την Ελλάδα του 2017. 

ΥΓ. 1 Κριτική στάση. Ό, τι δηλαδή λείπει δραματικά από τον τόπο μας. Όχι μόνο σε επίπεδο κοινωνίας αλλά και τέχνης και διανοουμένων. Κύρια φροντίδα να μην σπάσουν τα αυγά. Ναι, αλλά έτσι δεν θα φιάξουμε ποτέ ομελέτα. 

ΥΓ. 2  Ανυπαρξία κριτικής και στα εικαστικά. Πλην των συμπεφωνημένων δελτίων τύπου και των δημοσιογραφικών σινδονιάδων. Και παρά την ύπαρξη πολυπληθούς Εταιρείας Τεχνοκριτών. Δεν ήρθε, φαίνεται, ακόμα η εποχή για αισθητικές συγκρούσεις ή διαφωνίες. Για σάτιρα και για κριτική. Ο καθένας βολεύεται με τους επαίνους του μικροκύκλου του και οι καλλιτέχνες σιγά - σιγά κατάφεραν να εξαφανίσουν τους κριτικούς. Αν αυτό  τους ωφελήσει μακροπρόθεσμα, θα το δείξει η ιστορία. 

Ευτυχώς πάντως που δεν ζουν πια ούτε ο Αργυράκης, ούτε ο Grosz. Γιατί θα έπλητταν...

Αντιθέσεις δύο σύγχρονων εικόνων

  

Από την μια κοινωνίες που ισορροπούν στις αντιθέσεις τους ευημερώνοντας  και από την άλλη κοινωνίες αυτοκαταστροφικές, εθισμένες στην εκδικητική βία προς ό τι ορίζεται ως  ποιότητα της καθημερινότητας. Ο λαϊκισμός μιας υποκριτικής αριστεράς - όμοια όπως ο φαρισαϊσμός της "τιμωρητικής" Εκκλησίας - καταδίκασε αξιωματικά ως ένοχη οποιαδήποτε μορφή ευχαρίστησης δαιμονοποιώντας την ίδια την χαρά της ζωής. Και ιδού τα αποτελέσματα!

Στο όνομα των φαντασιακών "αγώνων" και της "στράτευσης" χάσαμε, χάνουμε τις στιγμές και τον ουσιαστικό χρόνο μέσα από τα δάχτυλα μας. Θα μου πείτε έχουμε την ικανοποίηση πως μετά από τόσους κόπους, πορείες, διαδηλώσεις κλπ. έγινε ο Αλέξης πρωθυπουργός και θα γίνει και η Περιστέρα επίκουρος. Δεν είναι και λίγο!

Η επανάσταση της Καλημέρας

 

 

 

Μία μικρή πόλη της κεντρικής Ευρώπης όχι ιδιαίτερα γνωστή μα με εκείνα τα στοιχεία που την καθιστούν παρόμοια, που την κάνουν οικεία με εκατοντάδες άλλες, ανάλογες. Στολισμένοι δρόμοι, δριμύ αλλά υποφερτό κρύο και χαρούμενος, χαριτωμένος κόσμος που κυκλοφορεί φορτωμένος πακέτα. Μια περίεργη γλύκα, μια ηρεμία κυριαρχεί γύρω που σε κάνει να ζηλεύεις εσένα, τον ταξιδιώτη του διαρκώς ανήσυχου, του διαρκώς ταραγμένου Νότου. Αλλά πάνω από όλα αυτό που επιβάλλεται είναι το απρόσβλητο εκείνο αίσθημα της συνέχειας που σου δημιουργεί σεβασμό. Της συνέχειας και της οργάνωσης. Σαν να έρχονται οι διπλανοί  σου άνθρωποι από πολύ μακριά μόνο και μόνο για να μεταφέρουν και να εγκαταστήσουν την κληρονομιά της παράδοσης εξίσου βαθιά τόσο στο σήμερα όσο και στην καρδιά του μέλλοντος. Μιας παράδοσης λειτουργικής και συνεχούς. Που διαπαιδαγωγεί πολίτες μέσω του σεβασμού κι όχι μέσα από την υποκουλτούρα των καταστροφών. 

Ό τι δηλαδή λείπει δραματικά από τον τόπο μας. Όχι μόνο η συνέχεια αλλά και ο αυτονόητος, σε άλλους, σεβασμός σε αυτό που υπήρξε, σε αυτό που θα υπάρξει. Ακόμη και εκείνο το ουσιαστικό πνεύμα μαθητείας που εμείς το εξορίσαμε από την παιδεία μας ως οπισθοδρομικό. Ένα από τα πολλά επίχειρα του λαϊκισμού που μας ταλανίζει. 

 Όλο το σκηνικό του χώρου συγκλίνει στην ίδια αίσθηση :Τα κτήρια που στέκονται απαράλλαχτα για αιώνες, τα δέντρα που ανταποδίδουν τον σεβασμό σε όσους τα φρόντισαν, τα μικρά καφέ ή τα παλιά βιβλιοπωλεία που μοιάζουν να κρύβουν αθόρυβα τις ιστορίες όλου του κόσμου, τα πεντακάθαρα πεζοδρόμια στα οποία καμία μάχη δεν δόθηκε εδώ και πάρα πολύ καιρό.

Συγκρίνω τους απαλλαγμένους από ρύπους τοίχους με τους αθηναϊκούς ή τους θεσσαλονικιώτικους και μελαγχολώ.  Μελαγχολώ με τα δεινοπαθημένα πεζοδρόμια του Συντάγματος που παρά τις διαρκείς θυσίες τους δεν κατάφεραν να αλλάξουν και πολλά πράγματα. 

Αντίθετα στην κεντροευρωπαϊκή πόλη που αναφέρομαι επικρατεί άλλου επίπεδου ησυχία. Πρόκειται για μιαν ησυχία που δεν θα ταράξει άνευ λόγου  κανένας επαγγελματίας του θορύβου, μια ομορφιά που δεν θα απειληθεί από όσους δεν την αντέχουν. Μόνο και μόνο για την μεταφυσική της καταστροφής.  Είναι με άλλα λόγια εκείνο το είδος του πολιτισμού που δραματικά μάς διαφεύγει. Της παιδείας καλύτερα και της αγωγής του πολίτη. Που δεν τολμάμε ούτε καν να τα ονειρευτούμε συμβιβασμένοι με την χυδαία  πραγματικότητα της καθημερινής, σχεδόν θεσμικής, βίας που ζούμε στη χώρα μας. Της ρυπαρότητας ως τρόπου ζωής. Μιας μάχης που δίνεται συνεχώς από όλους προς όλους μόνο και μόνο για να επιβεβαιώνει την ήττα μας. Εδώ, αντίθετα οι άνθρωποι χαμογελούν στους διπλανούς τους, λένε "ευχαριστώ" και "καλημέρα", ζητούν συγγνώμη και σου κρατούν τη πόρτα για να περάσεις! Εμείς κάποτε πρέπει να αποφασίσουμε στα σοβαρά την επανάσταση της προσωπικής καλημέρας, το βάρος του συνειδητού χαμόγελου. Που αργεί ακόμα! 

Και μη μου πείτε ότι αυτοί δεν έχουν προβλήματα ή ότι ανήκουν σε μια προνομιούχο μειονότητα γιατί και εμείς έχουμε ως πρόσφατα υπάρξει τέτοιοι. Και ακόμα διαθέτουμε μερικούς  εκατομμυριούχους αριστερούς υπουργούς για ξεκάρφωμα. Το γεγονός όμως αυτό δεν μεταφράστηκε σε αληθινή ποιότητα ζωής. Απεναντίας. Η υποκρισία και η αφρόσυνη ακόμα περισσεύουν...

ΥΓ.  Θα μπορούσαμε πάντως να ήμασταν σαν αυτόν τον χώρο της φωτογραφίας που μοιάζει να τον σχεδίασε ο Τσέχοφ: Το παλαιοβιβλιοπωλείο "Le Cabinet d' Amateur" κάπου στην καρδιά της Ευρώπης. Προτιμώ να το διαβάζω ως  Amant και να ταξιδεύω μέσα από την τόσο παραμυθένια - ερωτική βιτρίνα του. Το φωτισμένο δέντρο απέναντί του συνεχίζει την φαντασμαγορία του περιβάλλοντος μεταφέροντας την τώρα σε διαφορετικό παλκοσένικο, μιαν άλλη παράσταση : Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν για παράδειγμα ...Ή, ονοματίστε την εσείς όπως θα θέλατε. 

Σκέφτομαι πως μια τέτοιαν ατμόσφαιρα θα αργήσουμε πολύ να την ζήσουμε στη χώρα μας. Επειδή φοβόμαστε ακόμα και να την ονειρευτούμε. Πόσο μάλλον να την διεκδικήσουμε. Όσο περισσεύουν η συμπλεγματική ζήλια ή η παράφρων οργή. Το μίσος για  αυτό που μας ξεπερνάει και ο φθόνος για όσα δεν καταλαβαίνουμε. Επαναστάτες χωρίς αιτία- απλώς με αφορμές- σκοτώνουμε τις -πολύτιμες - στιγμές της μιας και μοναδικής ζωής μας στο όνομα εκείνης της  αιωνιότητας που δεν υφίσταται παρά μόνο στα ταραγμένα μυαλά κάποιων χιλιαστών της ιδεολογίας. Κυριολεκτικά λεηλασία μιας ζωής όπως ήταν ο τίτλος του παλιού μυθιστορήματος. Μόνο που τώρα πρόκειται για την ζωή μας...

Χάρτινα ταξίδια

 

Η ζωή είναι αυτό που εμείς την κάνουμε να είναι. 

Τα ταξίδια είναι οι ίδιοι οι ταξιδιώτες. 

Αυτό που βλέπουμε είναι αυτό που είμαστε...

Φ. Πεσσόα ,Το Βιβλίο της Ανησυχίας

Ένας χάρτης είναι πάνω απ' όλα ευκαιρία για ένα ταξίδι. Ακόμη περισσότερο ένας παλιός χάρτης που έχει διαβρωθεί από το δράμα του χρόνου και έχει οξειδωθεί από την χρήση της Ιστορίας. Ένα ταξίδι που πραγματοποιεί κανείς μισοκλείνοντας τα μάτια και απελευθερώνοντάς την φαντασία. Ο Γιώργος Κωστόπουλος, χρόνια τώρα, μαζεύει πολύτιμους, σπάνιους χάρτες, ιστορικά ντοκουμέντα μιας άλλης εποχής αλλά και μικρούς, χάρτινους θησαυρούς σαν αποδείξεις για τα ταξίδια δεν πραγματοποίησε ο ίδιος. Σαν λάφυρα όμως από τις περιπέτειες της ψυχής. Ταξίδια που κάνει κανείς όταν σκύψει επάνω σε ένα κομμάτι χαρτί που όμως έχει την μαγική δύναμη να περικλείει έναν ολόκληρο κόσμο. Έγραφα προλογίζοντας το ημερολόγιο του 2015: «... Ένας χάρτης είναι πρωτίστως ένας συμβολισμός, ένα σημείο που συμπυκνώνει έναν τόπο, ένας κώδικας που εμπεριέχει έναν κόσμο, ένα είδος μαγείας χωρίς καμία μαγική αναφορά. Η λυδία λίθος της περιπέτειας που όμως δεν προκύπτει από την αλχημεία. Αντίθετα. Ένας χάρτης είναι προϊόν γνώσης, εμπειρίας, μετρήσεων, αναγωγών αλλά και μιας ιδιάζουσας ποιητικής που ξέρει ν’ αφαιρεί και να σχηματοποιεί. Που χωράει ένα νησί σε μια παλάμη και εξισώνει μιαν ήπειρο με τον πήχυ ενός χεριού. Που βολεύει σ' ένα κομμάτι χαρτί μιαν έρημο ή μιαν οροσειρά. Που αναποδογυρίζει το θαύμα εν Κανά, ξανακάνοντας νερό και μάλιστα αρμυρό το κρασί των δισταγμών και των φόβων. Ένας χάρτης λέει “προχώρα”, “μη φοβάσαι”, “ο κόσμος είναι και δικός σου”, “διαπέρασε τα σύνορα”, “δεν μπορεί να υπάρχουν όρια για σένα” και άλλα τέτοια ηρωικά πλην κάπως παλαιομοδίτικα, που στην εποχή μας μοιάζουν σαν φλάμπουρα που ηττήθηκαν χωρίς μάχη και που δεν τα φουσκώνει πια κανείς καιρός.

Επειδή στους αληθινούς χάρτες, αυτούς δηλαδή που φτιάχτηκαν με αίμα και λάθη και κόστος ζωής, πνέει πάντα ένας σαρωτικός βοριάς, που κάπου κάπου γίνεται πουνέντες και ξεφυσούν ακατάπαυστα το θυμό τους μαστοφόρα κήτη και ο Αχάμπ ή ο Λαφίτ ο πειρατής, αναζητούν απελπισμένα τους συντρόφους του Οδυσσέα και ας ξέρουν πως έχουν πνιγεί μίλια μακριά από τις Εβρίδες, καταπώς μαρτύρησε κι ο Κόλλιας. Κι επειδή σ’ αυτούς τους χάρτες δεν εντοπίστηκε ακόμη ο δόκτωρ Λίβινγκστον, αλλά γιατροπορεύει ακούραστος τους μαύρους ασθενείς του, τριγυρισμένος μ’ εξημερωμένα αγρίμια σαν τον Ορφέα. Κι ούτε ο Στρογκώφ παρέδωσε το μήνυμα, χαμένος κάπου στις στέπες της Σιβηρίας. Σε αυτούς τους χάρτες το παραμύθι δεν τελειώνει ποτέ. Όπως, εξ άλλου, και το ταξίδι...»

Τι ωραιότερο λοιπόν για τη νέα χρονιά από ένα ημερολόγιο που μας παρακινεί να διεκδικήσουμε τώρα το ταξίδι που ποτέ δεν αποτολμήσαμε. Το ταξίδι που ενδεχομένως να κάνουμε μέσα στο 2017. Με αφορμή έναν χάρτη...

Της ΠΟΠης - η pop art σήμερα

Σοφία Φωτιάδου, Η τράπουλα της ΕΕ

 

Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος διπλασιάστηκε και το γιορτάζει με μία μεγάλη έκθεση επετειακή έκθεση στους δύο πλέον χώρους της από τις 17 Δεκεμβρίου 2016 έως και τις 31 Ιανουαρίου 2017.

Η έκθεση «της Πόπης – η POP art σήμερα» σε επιμέλεια του Μάνου Στεφανίδη ισορροπεί ανάμεσα στο χιούμορ αλλά και την υποχρέωση μας να αντισταθούμε στην μελαγχολία της εποχής. Συμμετέχουν 35 καλλιτέχνες μεταξύ αυτών διεθνώς καταξιωμένοι αλλά και νεότεροι με μεγάλα και μικρά έργα, αντικείμενα και μικρογλυπτά ως προτάσεις για δώρα στην εορτασική περίοδο που διανύουμε. Ανάμεσά τους, πρωτοπόροι του ρεύματος της ποπ, όπως ο Andy Warhol, προσδίδουν στην έκθεση έναν χαρακτήρα χρονικής και εξελικτικής παρατήρησης της τάσης που καθόρισε τη σύγχρονη τέχνη μεταπολεμικά και την οδήγησε στη μορφή που έχει αποκτήσει σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ο Μάνος Στεφανίδης, καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και επιμελητής  της έκθεσης, διερωτάται «H ποπ πάλι;»  και απαντά, «Ναι, γιατί στις μέρες μας το τραγικό συμπλέκεται οδυνηρά με το γελοίο.
Λίγη ιστορία τώρα. Η pop art ήταν η τέχνη εκείνη που αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έβγαζε γλώσσα στο σοβαρό και βαρύ φορμαλισμό του Αφηρημένου Εξπρεσιονισμού. Υπήρξε μία έκφραση ανάλαφρη, ανατρεπτική των κλασικών προτύπων και βαθιά αυτοσαρκαζόμενη, η οποία διαφήμιζε τον αμερικάνικο τρόπο ζωής ανά την Υφήλιο, τον καταναλωτισμό αλλά και τη μυθοποίηση του αντικειμένου, δηλαδή του προϊόντος – φετίχ. Μια τέχνη λαϊκή, που κολάκευε τις μάζες και το γούστο τους και δε φοβόταν το kitsch. Το δράμα πάντως της pop art ήταν η τόση επιτυχία της.

Και στην Ελλάδα των σοβαροφανών, των νεόπλουτων αλλά και των θλιμμένων; Ας κάνουμε μέσα από αυτήν την έκθεση μια σύντομη ανασκόπηση ανα – γνωρίζοντας 35 παλαιότερους και νεότερους δημιουργούς και ας δούμε πώς επιβιώνουν τα σύμβολά της και πώς προσλαμβάνεται η ποπ σήμερα. Λίγο ενοχικά, αρκετά απελευθερωτικά, πολύ μεταλλαγμένα, μάλλον πιο συνειδητοποιημένα…».

Εκτίθενται έργα των: Andy Warhol (1928 – 1987), Αλέξη Ακριθάκη (1939 – 1994), Δημήτρη Αληθεινού, Μανώλη Αναστασάκου, Χρήστου Αντωναρόπουλου, Άγγελου Αντωνόπουλου, Γιάννη Ασημακόπουλου, Γιώργου Βορρέ, Σοφίας  Γαϊτάνη, Γιάννη Γαΐτη (1923 – 1984),  Απόστολου Γιαγιάννου, Τζίνας Δελλασούδα, Αγγελικής Ερήμου, Ιωάννας  Ευθυμίου, Θράφια, Βασίλη Καρακατσάνη, Χάρη Κοντοσφύρη, Παναγιώτη  Κουλουρά, Γιώργου Κυπρή, Χάρη Λάμπερτ, Βασιλικής Λευκαδίτη, Χάρη Μαργαρίτη, Μανώλη Μπιτσάκη, Αλεξάνδρας Νάκου, Άγγελου  Παπαδημητρίου, Γιάννη Παυλίδη, Τάσου Παυλόπουλου, Ντίνου Πετράτου, Σελέστ Πολυχρονιάδη (1904 – 1985), Μανόλη Ρωμαντζή, Φούλας Σακέλλη, Γρηγόρη Σεμιτέκολο (1935 – 2014), Άγγελου Σπάρταλη, Σοφίας Φωτιάδου, Θοδωρή Χρυσικού.

Ο νέος χώρος της αίθουσας τέχνης Τεχνοχώρος, My artbox, by Technohorοs, έρχεται να συμπληρώσει τον ήδη υπάρχοντα της γκαλερί και να επεκτείνει την καλλιτεχνική της δραστηριότητα, δίνοντάς της τη δυνατότητα να παρουσιάζει ακόμη πιο ολοκληρωμένες εικαστικές εκθέσεις. Ταυτόχρονα, της επιτρέπει να πραγματοποιήσει την είσοδό της στον χώρο της performanceκαι της οργάνωσης καλλιτεχνικών εργαστηρίων, ενώ θα έχει την ικανότητα να εφαρμόσει έναν σύγχρονο τρόπο προτάσεων και ανεύρεσης των κατάλληλων εικαστικών έργων για τον κάθε επισκέπτη ξεχωριστά.

Διάρκεια Έκθεσης: 17 Δεκεμβρίου 2016 – 31 Ιανουαρίου 2017

Ημέρες και ώρες λειτουργίας Δεκεμβρίου 2016:

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου και
Παραμονή Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς:             11:00 – 17:00
Δευτέρα 19 έως Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου και
Τρίτη 27 έως Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου:                     11:00 – 20:30

 

Τι μας συμβαίνει, που πάμε;

Από το Νέο Επίπεδο που κυκλοφορεί

"Οι πελατειακές σχέσεις που κυριαρχούν κάνουν προσχηματικές τις ιδεολογίες...Μια κοινωνία αδρανής αποζυμά τον κρατικό μηχανισμό... Η αριστερά έχει τη δική της ευθύνη στην εκποίηση της χώρας γιατι υιοθετεί κάθε αίτημα, αρκεί αυτός που το προβάλλει ωα αυτοαποκαλείται "λαός"... Ελληνοκεντρισμός είναι ο υπεραναπλρωτικός μηχανισμός ενός έθνους που έχει ελάχιστη πνευματική και υλική παραγωγή..."  

Παναγιώτης Κονδύλης

 

 Προϋπόθεση απαραίτητη  για να αντιδράσουμε, είναι ασφαλώς το να κατανοήσουμε τι ακριβώς μας συμβαίνει, τι τελικά  συμβαίνει στη χώρα εδώ και αρκετά χρόνια. Δεκαετίες αφόρητου λαϊκισμού, πνευματικής οκνηρίας, παραπληροφόρησης, παραπαιδείας, παντελούς έλλειψης επαγγελματικού προσανατολισμού και μιας, έως πνιγμού, κυριαρχίας των πιο διαβρωμένων ακαλαίσθητων και σκόπιμα παραπληροφορούντων μαζικών μέσων επικοινωνίας έφεραν τη χώρα στο σημερινό κατάντημα της. Τα μίντια της  Ελλάδας ούτε πρόβλεψαν ούτε ανήγγειλαν τη πιο τρομαχτική είδηση : Την χρεοκοπία της πατρίδας και σε πραγματικό και σε συμβολικό επίπεδο. Η χώρα πια μοιάζει τραγικά με την τηλεόραση που βλέπει όλο αυτό το διάστημα της παρακμής, της παραλυτικής ραστώνης, της ευκολίας, του συμψηφισμού, της υπερκατανάλωσης, της επιδεικτικής αμάθειας καθοδηγούμενη από την δικτατορία των μετρίων. Της συστηματικής αποθέωσης, με άλλα λόγια, του τίποτα... 

Πρόκειται για την εικόνα μιας πραγματικότητας  αυτιστικής, αποκομμένης από τον γύρο της αληθινό κόσμο -και αυτόν του εσωτερικού αλλά κυρίως εκείνο του εξωτερικού -που αρέσκεται να προβάλλει μυθοποιημένα σκουπίδια και να αποθεώνει το ευτελές και το ασήμαντο. Στη σύγχρονη Ελλάδα έχει ανατραπεί οποιαδήποτε κλίμακα αξιών, έχουν χαθεί οποιοσδήποτε αυτοσεβασμός, πειθαρχία, υπακοή σε βασικούς κανόνες συμπεριφοράς και συνύπαρξης . Δηλαδή  η πλέον στοιχειώδης συνθήκη συμβίωσης, η κοινωνική έγνοια του ενός για το σύνολο ώστε να προκύψει και η φροντίδα του συνόλου προς τον ένα. Που θα πει, η πεμπτουσία της δημοκρατίας αλλά, τι σύμπτωση, και της μαρξιστικής ανάλυσης ως προς την κοινωνική δυναμική. Η έλλειψη κανόνων ή, ακόμα χειρότερα, η παντελής αδιαφορία για τη λειτουργία και την ισχύ των υπαρχόντων  κανόνων έχουν δημιουργήσει ένα τρομακτικό αίσθημα ανασφάλειας στους πολίτες. Και από την διάχυτη ανομία αλλά και την σχεδόν καθεστωτική αρνησιδικία. Βασικοί, θεσμικοί τομείς της πολιτείας  όπως η απονομή της Δικαιοσύνης ή η δημόσια ασφάλεια ή η στοιχειώδης μέριμνα του κράτους για  την υγεία την παιδεία και την ευμάρεια  του συνόλου, έχουν δημιουργήσει την ψυχολογία του κενού. Το ευρύ κοινό αισθάνεται αποπροσανατολισμένο, απροσανατόλιστο, εκτεθειμένο σε λογής υπαρκτούς και φανταστικούς  κινδύνους, αβοήθητο, χωρίς μία κυρίαρχη, συνεκτική έννοια που να του δίνει προοπτική αλλά και μια τρόπιδα για το ακολουθητέο ταξίδι. 

Απουσιάζει το κεντρικό, εθνικό αφήγημα που όμως είναι απαραίτητο για την επιβίωση μας ως κοινωνίας. Αντίθετα το υπάρχον, κυρίαρχο αφήγημα  προέκρινε πάντοτε απλοϊκές, ευθύγραμμες ερμηνείες ακόμη και στα πλέον πολύπλοκα ζητήματα, επέβαλλε αφελείς  και μονοδιάστατες ψευδολύσεις  που μακιγιάριζαν προσωρινά την κατάσταση  με αποτέλεσμα τα όποια προβλήματα να πολλαπλασιάζονται και να καθίστανται βρόγχος για το μέλλον της χώρας. Ζούμε, χρόνια τώρα, μιαν εικονική πραγματικότητα, μια προσομοίωση πολιτικής και θεωρίας με ποικίλα ανδροειδή να υποδύονται τους ταγούς της χώρας, πρωθυπουργούς, προέδρους ιδρυμάτων και θεσμών, υπουργούς κλπ, σε μιαν αδιατάρακτη διαπλοκή και όσμωση των επιμέρους εξουσιών, ώστε διάφορες προνομιούχες ελίτ, συνδικαλιστικές κλίκες ή απλώς μαφιόζικες ομάδες που δηλώνουν επιχειρηματίες, εφοπλιστές, τραπεζίτες κοκ, να νέμονται τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας. Και μάλιστα  με την κάλυψη της υπαλληλοποιημένης, κομματικής δικαιοσύνης, του υπαλληλοποιημένου στρατού, της κομματικής αστυνομίας. Αλλά και ενός κρατικού μηχανισμού που παραμένει σταθερά φέουδο της εκάστοτε εξουσίας, γαλάζιας, πράσινης και πρόσφατα κόκκινης με βαθείς μπλε, προς το μαύρο, όμως κόκκους. Αυτό το σάπιο σύστημα χρειάζεται επειγόντως μεταρρύθμιση, μόνο που εδώ και πέντε χρόνια θεωρούνται "μεταρρυθμίσεις», ακόμη και από τους σοφούς Ευρωπαίους εταίρους μας, η επιβολή ακόμη πιο επαχθών οριζόντιων φόρων εις βάρος των αποκλειστικών υποζυγίων που λέγονται μισθωτοί κα συνταξιούχοι. Στην Ελλάδα βιώνουμε πρωτίστως τη κρίση της Ευρώπης η οποία αποκαλύπτει οδυνηρά και την δική μας εθνική παρακμή. Κρίση θεσμών, ιδεολογίας, κοινού νομίσματος, κοινής πολιτικής και στοιχειώδους  solidarity μεταξύ των εταίρων. Έτσι δεν είναι καθόλου παράλογο το γεγονός ότι ο παραγωγικός ιστός της χώρας έχει τελείως διαρραγεί ενώ παράλληλα βυθιζόμαστε στην πλέον δραματική ύφεση. Χωρίς καμία ελπίδα ανάκαμψης στον ορίζοντα. Αυτό το τόσο δυσοίωνο κλίμα ήρθε να αποτελειώσει το λεγόμενο μεταναστευτικό πρόβλημα. Κατ' ουσίαν πρόκειται για ένα πολύ πιο παλιό ζήτημα το οποίο όμως οι εκάστοτε  κυβερνήσεις σε συνδυασμό με την σταθερά καταγγελτική και αρνητική κουλτούρα των αντιπολιτεύσεων αρνήθηκαν να αντιμετωπίσουν εν τη γενέσει του με αποτέλεσμα τώρα το  πρόβλημα να μας υπερβαίνει και ως χώρα και ως κοινωνία. Και επειδή είμαστε βαθιά εθισμένοι και στην υποκρισία και τον λαϊκισμό και το εύκολο σύνθημα, είναι απόλυτα φυσικό να μας κακοφαίνεται η εξίσου υποκριτική σήμερα, λαϊκίστικη και γεμάτη εύκολα συνθήματα, αντιμετώπιση μας από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους συμμάχους. Σήμερα η Ελλάδα λόγω των δικών της συσσωρευμένων λαθών είναι ο εύκολος σάκος του μποξ στο διεθνές ρινγκ της γεωπολιτικής συγκυρίας. Οι πάντες είναι έτοιμοι να μας φορτώσουν πρωτίστως τα δικά τους λάθη ή την αβελτηρία τους και να μεταμορφώσουν χωρίς τύψεις  τη χώρα μας σε ένα κολαστήριο ψυχών. Η Ευρώπη σήμερα εισπράττει τα λύτρα της συμμετοχής της στην νέο- αποικιακή πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών τόσο στην εγγύς  όσο και στην μέση Ανατολή. Η αλήθεια είναι πως η Ελλάδα αποτελεί το μόνο αθώο πιόνι μέσα σε αυτό το σύνθετο, πολιτικό διπλωματικό σκάκι. Όμως στη διεθνή πραγματικότητα καμιά "αθωότητα " δεν αναγνωρίζεται. Τα γεωπολιτικά συμφέροντα πάλι  μεταμορφώνουν τον θύτη που λέγεται Τουρκία σε θύμα και το θύμα που λέγεται Ελλάδα ή Κύπρος σε θύτη. Αυτό αποκαλείται  παγκόσμια πολιτική δικαιοσύνη...

Έχουμε σήμερα αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα; Η απάντηση είναι ασφαλώς όχι. Αυτό που έχουμε είναι ένα μόρφωμα ακροαριστερών και ακροδεξιών στοιχείων που έχει ως αποκλειστικό και μόνο στόχο την νομή και τη διατήρηση της εξουσίας. Για να το επιτύχει αυτό, μετέρχεται όλους τους παραδοσιακούς τρόπους των κομμάτων εξουσίας διαβρώνοντας το κράτος, προωθώντας κομματικά ενεργούμενα σε νευραλγικές θέσεις-κλειδιά, λέγοντας εμφανή ψέματα και οδηγώντας στη μιζέρια και την φτώχεια τεράστια τμήματα του πληθυσμού.  Κάνει δηλαδή η κατά φαντασίαν αριστερή κυβέρνηση  ό,τι κατήγγειλε πως κάνει, χρόνια τώρα, η λεγόμενη ξενόδουλη δεξιά. Αλλάζουν τα ονόματα, οι συμπεριφορές όμως και οι στάσεις παραμένουν ίδιες. Ο ΣΥΡΙΖΑ βολεύεται απόλυτα από το σύστημα που υποτίθεται πως πολεμάει. Πρόκειται για τον συνειδητό τυχοδιωκτισμό μιας δράκας επαγγελματιών της εξουσίας.  Φοβάμαι ότι σήμερα πληρώνουμε τα συσσωρευμένα ψεύδη και τις βολικές παρερμηνείες οι οποίες μας ακολουθούν ήδη από τον εμφύλιο πόλεμο έως και σήμερα. Φταίει το ότι ποτέ δεν είπαμε όλη την αλήθεια και ως αριστερά και ως δεξιά για το εθνικό μας όνειδος  αλλά προπαγανδίσαμε βολικά ψεύδη στα κομματικά ακροατήρια μας με προφανή τα εύκολα κέρδη. Η  αριστερά πάλι  βολεύτηκε στον ρόλο  του αιώνια διωκόμενου, του Γιάννη Αγιάννη, του ηρωικού θύματος και δεν παραδέχτηκε ποτέ  ανοιχτά την τεράστια ευθύνη της για το εμφύλιο αιματοκύλισμα . Το ότι δηλαδή υπήρξε και η ίδια θύτης και μάλιστα μειοψηφών προτού καταλήξει σε κυνηγημένο και εξόριστο θύμα...Επειδή εδώ ακριβώς βρίσκεται και ο ιδρυτικός της μύθος ως δύναμης του καλού, ως ήρωας του δίκιου των αδικημένων, της παγκόσμιας αλληλεγγύης, της αδελφοσύνης, της έγνοιας για τον πάσχοντα ή τον αδύναμο κλπ. Άρκεσαν λίγοι μήνες ψευτοαριστερής εξουσίας για να συνειδητοποιήσουμε, και οι πιο αφελείς, τι κούφια λόγια ήσαν όλες αυτές οι ρητορείες. Οι Συριζανέλ αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων, τελείως απαράσκευοι και με απόλυτη άγνοια των σύγχρονων κωδίκων του κυβερνάν στη παγκοσμιοποιημένη γεωπολιτική συγκυρία.    Η αλήθεια είναι πως ως λαός  βολευόμαστε με το χρόνιο  ψεύδος κρατώντας σκελετούς και πτώματα κακοφορμισμένα στις κομματικές μας ντουλάπες και αυτό δεν βοηθάει ούτε την εθνική συμφιλίωση αλλά και, κυρίως, την εθνική αυτογνωσία .Κάτι που είναι απαραίτητο αυτή τη στιγμή για να το ξεπεράσουμε τη σοβούσα κρίση. Χωρίς τις απαραίτητες, αν και οδυνηρές, αλήθειες το έθνος δεν μπορεί να ξεπεράσει τον κακό  εαυτό του, το μεγαλύτερο μας εμπόδιο για να βγούμε επιτέλους σ' ένα ξέφωτο.

ΥΓ1. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί δεν δέχονται οι Έλληνες υπουργοί τους υπαλλήλους των θεσμών στα  γραφεία τους, στα δημόσια κτίρια και σε όσο συμβολικό κύρος αυτά διαθέτουν και όχι σε έναν ιδιωτικό χώρο τον οποίο πληρώνει το δημόσιο, σ' ένα ξενοδοχείο, λες και πρόκειται για ροζ ραντεβού. Όλα επικοινωνία  μόνο επικοινωνία και τίποτε άλλο.

ΥΓ2.  ΟΎΤΕ, πάλι, καταλαβαίνω γιατί κλείνει όλη την ημέρα η Ηρώδου Αττικού διχοτομώντας το κέντρο της πόλης. Από ποιους θέλει να προφυλαχτεί ο αριστερός πρωθυπουργός μας; 

Και γιατί χρειάζεται τρεις λόχους αστυνομικών εκτός των άλλων που κοιμούνται στα τέσσερα (!) λεωφορεία και τις κλούβες που είναι ακροβολισμένες γύρω από του Μαξίμου; Που καταντήσαμε!