Χάρτινα ταξίδια

 

Η ζωή είναι αυτό που εμείς την κάνουμε να είναι. 

Τα ταξίδια είναι οι ίδιοι οι ταξιδιώτες. 

Αυτό που βλέπουμε είναι αυτό που είμαστε...

Φ. Πεσσόα ,Το Βιβλίο της Ανησυχίας

Ένας χάρτης είναι πάνω απ' όλα ευκαιρία για ένα ταξίδι. Ακόμη περισσότερο ένας παλιός χάρτης που έχει διαβρωθεί από το δράμα του χρόνου και έχει οξειδωθεί από την χρήση της Ιστορίας. Ένα ταξίδι που πραγματοποιεί κανείς μισοκλείνοντας τα μάτια και απελευθερώνοντάς την φαντασία. Ο Γιώργος Κωστόπουλος, χρόνια τώρα, μαζεύει πολύτιμους, σπάνιους χάρτες, ιστορικά ντοκουμέντα μιας άλλης εποχής αλλά και μικρούς, χάρτινους θησαυρούς σαν αποδείξεις για τα ταξίδια δεν πραγματοποίησε ο ίδιος. Σαν λάφυρα όμως από τις περιπέτειες της ψυχής. Ταξίδια που κάνει κανείς όταν σκύψει επάνω σε ένα κομμάτι χαρτί που όμως έχει την μαγική δύναμη να περικλείει έναν ολόκληρο κόσμο. Έγραφα προλογίζοντας το ημερολόγιο του 2015: «... Ένας χάρτης είναι πρωτίστως ένας συμβολισμός, ένα σημείο που συμπυκνώνει έναν τόπο, ένας κώδικας που εμπεριέχει έναν κόσμο, ένα είδος μαγείας χωρίς καμία μαγική αναφορά. Η λυδία λίθος της περιπέτειας που όμως δεν προκύπτει από την αλχημεία. Αντίθετα. Ένας χάρτης είναι προϊόν γνώσης, εμπειρίας, μετρήσεων, αναγωγών αλλά και μιας ιδιάζουσας ποιητικής που ξέρει ν’ αφαιρεί και να σχηματοποιεί. Που χωράει ένα νησί σε μια παλάμη και εξισώνει μιαν ήπειρο με τον πήχυ ενός χεριού. Που βολεύει σ' ένα κομμάτι χαρτί μιαν έρημο ή μιαν οροσειρά. Που αναποδογυρίζει το θαύμα εν Κανά, ξανακάνοντας νερό και μάλιστα αρμυρό το κρασί των δισταγμών και των φόβων. Ένας χάρτης λέει “προχώρα”, “μη φοβάσαι”, “ο κόσμος είναι και δικός σου”, “διαπέρασε τα σύνορα”, “δεν μπορεί να υπάρχουν όρια για σένα” και άλλα τέτοια ηρωικά πλην κάπως παλαιομοδίτικα, που στην εποχή μας μοιάζουν σαν φλάμπουρα που ηττήθηκαν χωρίς μάχη και που δεν τα φουσκώνει πια κανείς καιρός.

Επειδή στους αληθινούς χάρτες, αυτούς δηλαδή που φτιάχτηκαν με αίμα και λάθη και κόστος ζωής, πνέει πάντα ένας σαρωτικός βοριάς, που κάπου κάπου γίνεται πουνέντες και ξεφυσούν ακατάπαυστα το θυμό τους μαστοφόρα κήτη και ο Αχάμπ ή ο Λαφίτ ο πειρατής, αναζητούν απελπισμένα τους συντρόφους του Οδυσσέα και ας ξέρουν πως έχουν πνιγεί μίλια μακριά από τις Εβρίδες, καταπώς μαρτύρησε κι ο Κόλλιας. Κι επειδή σ’ αυτούς τους χάρτες δεν εντοπίστηκε ακόμη ο δόκτωρ Λίβινγκστον, αλλά γιατροπορεύει ακούραστος τους μαύρους ασθενείς του, τριγυρισμένος μ’ εξημερωμένα αγρίμια σαν τον Ορφέα. Κι ούτε ο Στρογκώφ παρέδωσε το μήνυμα, χαμένος κάπου στις στέπες της Σιβηρίας. Σε αυτούς τους χάρτες το παραμύθι δεν τελειώνει ποτέ. Όπως, εξ άλλου, και το ταξίδι...»

Τι ωραιότερο λοιπόν για τη νέα χρονιά από ένα ημερολόγιο που μας παρακινεί να διεκδικήσουμε τώρα το ταξίδι που ποτέ δεν αποτολμήσαμε. Το ταξίδι που ενδεχομένως να κάνουμε μέσα στο 2017. Με αφορμή έναν χάρτη...