ΥΠΝΟΣ - ΘΑΝΑΤΟΣ

(αφιέρωμα στον Λουκά Σαμαρά)

Μισοΰπνι… Απόγευμα Ιουνίου. Βρισκόμουν σε εκείνη την κατάσταση όπου κοιμάσαι, έχοντας όμως συνείδηση, σαν να παρατηρείς τον εαυτό σου ενώ έχει βυθιστεί στις στοές του υποσυνειδήτου. Σαν να ονειρεύεσαι κατά κάποιο τρόπο τον ύπνο σου τον ίδιο. Να ονειρεύεσαι δηλαδή τα όνειρά σου. Να τα πλάθεις με τις εικόνες που ψάρεψες άφθονες από εκεί κάτω. Σχοινί του ακροβάτη, το να είσαι και το να μην είσαι, ύπαρξη και μη ύπαρξη. Εσύ ή ο άλλος. Όλα στο δίχτυ του ψαρά. Κάποιος έρωτας που κοιμάται κάτω από το δέρμα της ψυχής και που σε κάνει να συνειδητοποιείς τον εαυτό σου τη στιγμή ακριβώς που αυτός βυθίζεται σε μια γλυκιά εγκατάλειψη. Κανένα πένθος, καμιά οδύνη, μόνο βυθός! Πρόκειται για εκείνο τον ύπνο που σε κάνει Άγγελο. Πετάς, βουλιάζεις, πλέεις, αναπνέεις στο ρυθμό του σύμπαντος. Βλέπεις ολοκάθαρο το παρελθόν, περνάς τη μικρή ρωγμή του παρόντος και να, βρέθηκες ήδη στο μέλλον σου! Στο κάτω κάτω τι είναι το παρόν παρά  μια ρυτίδα ανάμεσα στο πριν και το μετά! Παρά μια αυλακιά στο μέτωπο του χρόνου...

 

Υ.Γ. 1  Το θεϊκό δίδυμο Ύπνου – Θανάτου αποδίδεται στην αρχαία, κλασική τέχνη με νεανικά γυμνά σώματα και μακριές φτερούγες προοικονομώντας τους βυζαντινούς αγγέλους.

 

Υ.Γ.2  Συνταρακτικές οι τελευταίες φωτογραφίες με τις οποίες ο Lucas Samaras καταγράφει τον εαυτό του τη στιγμή ακριβώς που ο εαυτός του προετοιμάζεται για το τέλος. Το ηρωικό τέλος του Νάρκισσου! Ο Απεκδυόμενος τη ζωή του με την απάθεια στωικού φιλοσόφου. Η καθημερινότητα ως έργο και η βιντεοσκόπηση του επικείμενου θανάτου ως ήρεμη, τρυφερή γιορτή. Ο δικός μας Σαμαράς, τόσο κοντά, τόσο μακριά. (Ευχαριστώ τον Arne Glimcher, φίλο από παλιά, από τότε που άλλοι άσπονδοι φίλοι δεν πέρασαν την πρότασή μου να μας εκπροσωπήσει ο Σαμαράς στη Μπιενάλε Βενετίας, που μου έστειλε το συνταρακτικό άλμπουμ This and That).

Μ.Σ.  2/6/2015