Ένας νεκρός στον καθρέφτη λάμπει!

HENRI CARTIER - BRESSON
GREECE. Piraeus. 1953. Zeibekiko dancer in a café.

Ο φακός μαγεύεται, είναι φυσικό, από τον σκυμμένο χορευτή στο πρώτο επίπεδο. Διαθέτει το προφίλ φιγούρας του θεάτρου σκιών και μπριγιαντίνη στο μαλλί. Είναι αποσκελετωμένος έφηβος της Κατοχής και του Εμφυλίου. Είναι μαγκίτης αλλά όχι μάγκας. Κρατάει κομπολόγι και χαμηλώνει για να ακουμπήσει το πάτωμα. Πλακάκια; Από την γη παίρνει δύναμη σε αυτό το κατά μόνας ταξίδι. Η επιτήδευση στην κίνηση του, παρά την σεμνότητα της, αποκαλύπτει μίμηση παλαιότερων προτύπων. Τον έχει καταλάβει η τραγουδίστρια με τον χρυσό (!) σταυρό και χαμογελάει. Κρατάει το τέμπο με τα δάχτυλα. Το αιώνιο θήλυ. Ο μπουζουξής είναι πιο αυθεντικός ενώ ο μουσικός πίσω του βρίσκεται σε έκσταση. Με ακορντεόν!
Προσέξτε τον καθρέφτη και την λειτουργία του : Διπλασιάζει τον χώρο δημιουργώντας μία νεκρή φύση με το πήλινο ανθοδοχείο. Χους εις χουν. Επιθυμία, ντέρτι, ερωτισμός, κοινωνικοί ρόλοι, ιεραρχία αλλά και η αβάσταχτη παρουσία του θανάτου. Ανάμεσα στα μαύρα και τα γκρίζα. Στα μάτια που κοιτάνε χωρίς να βλέπουν.
Και βέβαια όλοι καταλάβατε σε ποιόν ανήκει το φαλακρό πρόσωπο του καθρέφτη. Τι ακούει, ποιον περιμένει. Γιατί γύρω του το φως έγινε μαύρο. Η μουσική υπάρχει, κατά τ ' άλλα, μέσω της σιωπής.
Σύνθεση - μάθημα που παραπέμπει στα καλύτερα κινηματογραφικά πλάνα του '50. Ροσελίνι και Κούνδουρος. Κακογιάννης και Φελίνι. Τότε που οι αστοί ιχνηλατούσαν τον θαμμένο κόσμο των λούμπεν προλετάριων. Την ιερή λαϊκότητα πριν καταντήσει φολκλόρ. Νεορεαλισμός και μαγικά υπονοούμενα. Τέχνη ... Με χωμάτινα υλικά.