Όσοι τον γνωρίζουν, παραδέχονται πως τον τελευταίο καιρό ο Αλέξης έχει αλλάξει πολύ. Έχει γίνει δύσθυμος, νευρικός και έχει απολέσει το διάσημο ανά την υφήλιο χαμόγελο του. Έχει αποκτήσει παραξενιές και και συμπεριφέρεται συχνά σαν μισάνθρωπος. Οχυρώνεται στο Μαξίμου ζωσμένος με τις αστυνομικές κλούβες γύρω του όπως ζώνονται οι τζιχαντιστές τα εκρηκτικά. Και δεν έχει άδικο. Η κατάσταση έχει γίνει εκρηκτική. Όλα τον ενοχλούν και κυρίως το κόμμα το ίδιο που επιμένει να τον τραβάει το μανίκι. Που θέλει να κάνει εκείνο τον ανασχηματισμό επιβάλλοντας του πρόσωπα και γραμμή. Ο Αλέξης ξέρει πλέον πως όλο και περισσότερο είναι ένας πρωθυπουργός χωρίς αρμοδιότητες, ένας πρωθυπουργός υπό προθεσμία, αποκομμένος από την πραγματικότητα που τον υπερβαίνει και πως με τον υπό διαμόρφωση ανασχηματισμό παίζει το τελευταίο του χαρτί. Όσο όμως κι αν ανακατεύει την τράπουλα αποκλεισμένος στο γραφείο του απέναντι από τον πίνακα του Κοκκινίδη, η πασιέντζα δεν του βγαίνει.
Πρώτον γιατί κανένας νουνεχής από την ευρύτερη κεντροαριστερά δεν τον εμπιστεύεται εκτός από μερικά ρετάλια του βαθέος ΠΑΣΟΚ. Μπορείς όμως να κερδίσεις τις εντυπώσεις μόνο με την Ξινό -Γιαννακό - πως - την - λένε ή τον παντός καιρού Ρουμελιώτη; Όχι βέβαια! Πόσα ορφανά, τέλος, του Γιωργάκη ή του Κοσκωτά να χωρέσει η φιλόξενη όσο και οπισθόβουλη,καιροσκοπική αγκαλιά σου; Δεύτερον, ενώ ξέρει πως μόνο εάν αλλάξει όλο, συλλήβδην, το υπουργικό συμβούλιο έχει κάποιες πιθανότητες επιτυχίας, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί. Βλέπετε, ο Αλέξης, εγκλωβισμένος στις δικές του, άκρως αποτυχημένες επιλογές, δεν μπορεί να απαλλαγεί ούτε από τον Παππά, ούτε από τον Σκουρλέτη, ούτε από τον Τσακαλώτο, ούτε από τον Κατρούγκαλο, ούτε καν κι από αυτόν τον δυστυχή Φλαμπουράρη ο οποίος μετά δυστύχημα της Αίγινας έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης. Αλλά και από θαλάσσης, μπορώ να πω.
Όλα κι όλα όμως ο Αλέξης είναι σιγουράκιας όπως και οι δύο πολιτικοί του πάτρονες, ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κωστάκης Καραμανλής. Μέχρι πρότινος μάλιστα ήταν αληθινός Γκαστόνε, δηλαδή όλα του έβγαιναν και η τύχη του εμφανιζόταν σκανδαλωδώς προκλητική. Τώρα όμως το φύλλο έχει αλλάξει και η τύχη μοιάζει να τον εγκαταλείπει όπως ο Οδυσσέας την Καλυψώ, μονάχη της πάνω στο νησί του παραδείσου.(Ξέρω ότι η παρομοίωση δεν πολυταιριάζει αλλά αυτή τη στιγμή δεν έχω κάτι πιο επιτυχημένο. Έχουμε κι εμείς οι συγγραφείς τις κακές μας στιγμές ...).
Είναι αλήθεια λοιπόν πως ένας σαρωτικός ανασχηματισμός θα άλλαζε κάπως την άθλια εικόνα της κυβέρνησης και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Κυρίως εκεί. Ακόμα περισσότερο ένας σαρωτικός ανασχηματισμός θα λειτουργούσε ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τον ίδιο τον πρωθυπουργό ο οποίος έτσι θα απαλλασσόταν από τα δικά του ολέθρια λάθη τα οποία θα τα φόρτωνε όλα στους καρατομηθέντες υπουργούς του. Και βέβαια θα παρουσιαζόταν ο ίδιος άμωμος και αμόλυντος, έτοιμος να κάνει μια νέα αρχή, να γυρίσει καινούργια, λευκή σελίδα. Όλα κιόλα ο Αλέξης ξέρει από αυτά. Μπορεί να μην διαθέτει πολιτική εμπειρία, πολιτικό ένστικτο και πολιτική γνώση, όμως είναι άριστος τακτικιστής και γνωρίζει να μανιπουλάρει τόσο την κοινή γνώμη όσο και τους σκληρούς της κεντρικής Επιτροπής. Τέλος, ο Αλέξης γνωρίζει από πατροκτονίες και τώρα είναι ψυχολογικά έτοιμος να εμβαθύνει και στο κεφάλαιο των αδελφοκτονιών. Για να εξασφαλίσει λοιπόν το πολιτικό του μέλλον, μπορεί να προβεί σε κομματικούς φόνους, συντροφικές εκκαθαρίσεις, ακόμα και σε διαπόμπευση των πρώην συντρόφων και νυν αντιπάλων. Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά και δεν υπάρχει λόγος να τα απαριθμήσουμε εδώ. Αναφέρω μόνο χάρη παραδείγματος τα ονόματα του Αλέκου Αλαβάνου και της ζωής Κωνσταντοπούλου.
Θα μου πείτε, υπάρχει και το φαινόμενο Κουβέλης, δηλαδή η περίπτωση ενός κομματικού πατέρα του Αλέξη τον οποίον ο τελευταίος καρατόμησε, διακωμώδησε, εξευτέλισε και τώρα είναι έτοιμος να τον ξαναχρησιμοποιήσει για τους δικούς του ιδιοτελείς, πολιτικούς σκοπούς. Και ο κυρ Φώτης είναι έτοιμος, με αυτό το ατάραχο ύφος που προδιαθέτει για τα χειρότερα και μ' αυτόν τον λόγο που θυμίζει κατηχητή του '50, να υποστεί ξανά την δοκιμασία της διαπόμπευσης. Βλέπετε για αυτού του είδους την αριστερά και για αυτούς τους αριστερούς πολιτικούς η εξουσία δεν είναι μέσον αλλά αυτοσκοπός. Με αλλά λόγια οι αγώνες και τα όνειρα κάποιων - όχι λίγων - δικαιώνονται απολύτως με το να είναι ο Αλέξης πρωθυπουργός και ο Φώτης υπουργός. Τόσο απλά, τόσο χυδαία.
Όμως όλα αυτά δεν μας αφορούν καθόλου πόσο μάλλον που όλα αυτά μας αφήνουν παγερά πιά αδιάφορους. Τα παιχνίδια της μικροεξουσίας και τα κόλπα των πολιτικάντηδων, είτε από αριστερά είτε από δεξιά, δεν έχουν να συνεισφέρουν ούτε το ελάχιστο στο πολύχρονο δράμα που ταλανίζει την χώρα και τους πολίτες της. Τα αδιέξοδα του Αλέξη δεν έχουν σε τίποτε να κάνουν με τα αδιέξοδα της χώρας. Και η αδυναμία του να προχωρήσει σε έναν ανασχηματισμό της προκοπής, δείχνει απλώς πόσο επίκαιρο είναι το ρητό "ώδινεν όρος και έτεκεν μυν".
ΥΓ.1 Κατ´ ουσίαν πρόκειται για έναν ανασχηματισμό που απέτυχε προτού ακόμη πραγματοποιηθεί.
ΥΓ.2 Ο πανικός της κυβέρνησης δεν προιωνίζεται τίποτε καλό. Επειδή δεν είναι πια λύση ο ανασχηματισμός αλλά οι εκλογές. Κι αυτό την δεδομένη στιγμή συνιστά την χειρότερη εξέλιξη. Η παρούσα κυβέρνηση οδεύει προς την έξοδο έχοντας σπαταλήσει άδικα δύο πολύτιμα χρόνια και περί τα ογδόντα τόσα δισεκατομμύρια ευρώ και μη προσφέροντας ουσιαστικά τίποτε στη χώρα (πλην ίσως της "επανάστασης" στα θρησκευτικά).
Όλοι οι νυν υπουργοί είναι βαρίδια για τον πρωθυπουργό και ο πρωθυπουργός, ο ίδιος το μεγαλύτερο βαρίδι του εαυτού του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου