Στην πρώτη φωτογραφία η παλαιά πόλη του Νεσατέλ στη γαλλόφωνη Ελβετία και τις όχθες της ομώνυμης λίμνης. Εδώ το στολισμένο καλντερίμι που ανεβαίνει προς το μεσαιωνικό κάστρο και την γοτθική εκκλησία, την κολεζιάλ. Τόποι που η παράδοση επιβιώνει δίπλα σε όλες τις καινοτομίες της εποχής μας. Αυτές που κάνουν την σύγχρονη ζωή ευκολότερη. Ό τι δηλαδή ονομάζω αξιοπρέπεια της καθημερινότητας, χαρά της ζωής. Επιπλέον σεβασμός ακόμη και στον τελευταίο, ακόμη και στον πιο περιθωριοποιημένο πολίτη, ντόπιο ή ξένο.
Από την μια λοιπόν κοινωνίες που ισορροπούν στις αντιθέσεις τους ευημερώντας και από την άλλη κοινωνίες αυτοκαταστροφικές, εθισμένες στην εκδικητική βία προς ό τι ορίζεται ως ποιότητα της καθημερινότητας. Ως δικαίωμα στη χαρά.
Η δεύτερη φωτογραφία, περσινή, καταγράφει το πυρπολημένο τρόλεϊ στην Πατησίων. Πρόκειται για τον λαϊκισμό μιας υποκριτικής αριστεράς - όμοια με τον φαρισαϊσμό της "τιμωρητικής" Εκκλησίας που ενοχοποιεί το σώμα και την επιθυμία - η οποία καταδικάζει a priori και αξιωματικά ως ένοχη οποιαδήποτε μορφή ευχαρίστησης.
Δαιμονοποιώντας την ίδια την χαρά της ζωής. Και ιδού τα αποτελέσματα!
Στο όνομα των φαντασιακών "αγώνων" και της "στράτευσης" χάσαμε, χάνουμε τις στιγμές και τον ουσιαστικό χρόνο μέσα από τα δάχτυλα μας βυθίζοντας μιαν ολόκληρη πόλη στην απελπισία και τον πανικό. Η υποκουλτούρα των καταστροφών, η ηλίθια βία που καίει δεντράκια από ανία και που μπερδεύει τα μέσα με τους στόχους καλλιεργώντας τον αδιέξοδο φόβο παντού. Η άθλια δηθενιά των αριστερών που αγνοούν πόσο δεξιοί είναι κατά βάθος. Κι αυτοί κι φασιστικές μέθοδοι της (ακρο) αριστεράς τους.
Θα μου πείτε έχουμε την ικανοποίηση πως μετά από τόσους κόπους, πορείες, αγώνες, όνειρα, διαδηλώσεις κλπ. έγινε ο Αλέξης πρωθυπουργός, ο Καμμένος υπουργός, ο Πάκης πρόεδρος, η Θάνου Θάνου και η Περιστέρα επίκουρος. Δεν είναι και λίγο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου