Τάσος Λειβαδίτης
"Ολοκληρώθηκε αργά το βράδυ της Πέμπτης, στην Ολομέλεια της Βουλής, η συζήτηση και ψήφιση του νομοσχεδίου του υπουργείου Παιδείας για το Εθνικό Σύστημα Επαγγελματικής Εκπαίδευσης, Κατάρτισης και Διά Βίου Μάθησης. Υπέρ της αρχής του νομοσχεδίου τάχθηκαν μόνο οι βουλευτές της Ν.Δ. ενώ η Ελληνική Λύση δήλωσε «παρών» και τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης καταψήφισαν. Την τελευταία στιγμή το ΥΠΑΙΘ κατέθεσε τροπολογία που αφορά στην αναγνώριση επαγγελματικών προσόντων και επαγγελματικής ισοδυναμίας των πτυχίων των Κολεγίων.
Με την τροπολογία αυτή, που ψηφίστηκε κατά πλειοψηφία, οι πτυχιούχοι Κολλεγίων θα έχουν τα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα με αυτά των πτυχιούχων των ελληνικών Πανεπιστημίων..."
( Ρεπορτάζ από την Εφ. Συν.)
Η νεαρότατη υπουργός παιδείας, πληθωρικά λαμπερό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας που δέσποζε προεκλογικά στις τηλεοπτικές κάμερες κατάγοντας εύκολες νίκες απέναντι στους ήδη ηττημένους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ, μοιάζει πια σαν να προέρχεται από τα πιο γερασμένα λαγούμια της ακροδεξιάς συντήρησης. Η αρχικά εντυπωσιακή επιλογή του πρωθυπουργού - όπως εξάλλου και η ανάλογη στο υπουργείο Πολιτισμού - εξελίσσεται στην αχίλλειο πτέρνα της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Αν ψέγαμε και ορθώς ψέγαμε τον υπουργό του Τσίπρα, καθηγητή κ. Γαβρόγλου επειδή εν μια νυκτί και χωρίς μελέτη, υποδομές ή προεργασία, βάφτισε τα ΤΕΙ σε ΑΕΙ, για όμοιους λόγους ψέγουμε σήμερα την κυρία Κεραμέως γιατί συνεχίζει να εξισώνει, χρησιμοποιώντας πονηρή "ευρωπαϊκή" επιχειρηματολογία, τα ιδιωτικά κολλέγια με τα κρατικά πανεπιστήμια. Κι αυτή ανάλογα νομοθετώντας, κατά το έθος της εξουσίας, με τροπολογία επί τροπολογιών και μέσα στα άγρια μεσάνυχτα.
Αν είχα, τέλος, κάτι βασικό να κατηγορήσω την υπουργό, αυτό θα ήταν έλλειψη ενσυναίσθησης. Η κ. Κεραμέως λειτουργεί ως Αντουανέτα της παιδείας, ως η κατέχουσα την απόλυτη αλήθεια και γι' αυτό αντιμετωπίζει τους δεκάδες χιλιάδες καθηγητές ως υπήκοους ταυτίζοντας τους - κάκιστα - με τους, όντως ανεπαρκείς, συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ. Τεράστιο λάθος. Όπως επίσης συμπεριφέρεται στους εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές και τους γονείς τους σαν ποίμνιο που χρειάζεται άνωθεν καθοδήγηση. Χωρίς να έχουν προηγηθεί διάλογος με την εκπαιδευτική κοινότητα, ενημέρωση όλων των εμπλεκομένων και, κυρίως, συνειδητοποίηση ότι η φετινή σχολική περίοδος δεν μοιάζει με καμία άλλη - από την εποχή της μεταπολίτευσης - και άρα δεν επιτρέπονται βιαστικές και βεβιασμένες αποφάσεις, πειραματισμοί εκτός αντικειμένου και "καινοτομίες" κενές ουσιαστικού περιεχομένου. Επειδή είναι τόσο δύσκολη, τόσο ιδιαίτερη η εποχή, απαιτεί ανάλογα λεπτεπίλεπτους χειρισμούς. Χειρισμούς τους οποίους δεν διαθέτουν, φοβάμαι, οι σύμβουλοι αλλά και το ego, δηλαδή το σύμπλεγμα αυθεντίας, της κυρίας υπουργού.
Η εκ του πονηρού επαγγελματική αλλά και θεσμική εξίσωση των ιδιωτικών κολλεγίων μετά ΑΕΙ ακυρώνει την πολύ καλή κατά τα άλλα πρωτοβουλία της υπουργού ως προς την θέσπιση βάσης εισαγωγής στα πανεπιστήμια. Αλλά και την άλλη ακόμα πιο επαινετέα πρόταση της ως προς την παραχώρηση του δικαιώματος στα τμήματα των άει να θέτουν μόνα τους τα κριτήρια και την βάση εισαγωγής των υποψηφίων φοιτητών τους. Κοσμογονία! Όμως η οποία "εντατικοποίηση" που λέγαμε παλιά οι φοιτητικές νεολαίες, των σπουδών στα δημόσια πανεπιστήμια καθιστά σχεδόν αναπόδραστη την καταφυγή των αποτυχόντων στην ιδιωτική εκπαίδευση. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν τα πτυχία της εξισούνται απόλυτα με τα κρατικά. Άρα για ποιον τελικά δουλεύει συγχρόνως "δουλεύοντας" όλους εμάς τους υπόλοιπους η κυρία υπουργός;
Άλλο τεράστιο λάθος είναι το υπό ίδρυση σώμα αστυνόμευσης των πανεπιστημίων της χώρας. Λάθος και ως σύλληψη και ως διεκπεραίωση και ως επικοινωνιακή τακτική. Πως να το κάνουμε, δεν μιλάς τόσο πρόχειρα για αστυνομία και αστυνόμευση στα ΑΕΙ εν Ελλάδι! Για χίλιους και έναν λόγους. Είναι λάθος και ως έκφραση και ως πολιτική. Μιλάς κυρίως για ασφάλεια και προστασία. Τόσο απλά.
Ένα τέτοιο σώμα λοιπόν, σαφώς εκτός πραγματικότητας αλλά και αρμοδιοτήτων, θυμίζει τους αλήστου μνήμης αγροφύλακες του Πολύδωρα!
Φαντάζεστε, μ' άλλα λόγια, κάποιους ένστολους να ελέγχουν στις εισόδους των σχολών τους εισερχόμενους κατά εκατοντάδες φοιτητές; Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να σκηνοθετήσει κανείς μία σύρραξη! Δεν μπορεί να είναι τόσο αφελείς και τόσο εκτός πραγματικότητας εκεί, στα υπουργικά έδρανα και στο Μαξίμου.
Πόσο μάλλον που τα ίδια τα πανεπιστήμια διαθέτουν και μέσα και τρόπους, θεσμικά κατοχυρωμένους για την φύλαξη τους. Αυτά τα μέσα και αυτοί οι τρόποι θα έπρεπε καταρχάς να βελτιωθούν και να επικαιροποιηθούν. Σχολάζοντες υπάλληλοι που υπηρετούν ήδη, θα έπρεπε να ευαισθητοποιηθούν και να εμπλακούν άμεσα στα ουσιαστικά τους καθήκοντα που είναι η φύλαξη και προστασία των ιδρυμάτων. Με περιπολίες, με αξιοποίηση των οχημάτων ασφαλείας, με φωτισμούς, με περιμετρικές κάμερες, με ενεργοποίηση των ακαδημαϊκών ταυτοτήτων κλπ. Σε κάτι τέτοιο θα συναινούσαν και οι πρυτάνεις και όλη η ακαδημαϊκή κοινότητα και βέβαια οι ίδιοι οι φοιτητές. Αντίθετα τώρα, είτε από δικαιολογημένη ανησυχία είτε και από υστερόβουλο φόβο, οι πάντες θα στραφούν εναντίον τέτοιων αφελών όσο και επικίνδυνων πρωτοβουλιών. Έχουν ήδη στραφεί. Ενώ παράλληλα και η ίδια η κυβέρνηση δίνει ένα ανέλπιστο όπλο στην καταπτοημένη, μείζονα αντιπολίτευση. Βούτυρο στο ψωμί της επαγγελματικής αριστεράς που θα έχει πλέον λόγους, ενεργοποιώντας τα ιδεολογικά της φετίχ, να πυροδοτήσει συστηματικές και συνεχείς αναταραχές. Όχι μόνο στα πανεπιστήμια αλλά και στην κοινωνία ευρύτερα η οποία ενδιαφέρεται και νοιάζεται για ότι συμβαίνει στην ευρύτερη, ακαδημαϊκή κοινότητα.
Άλλο μείζον λάθος του υπουργείου Παιδείας είναι η αφ' ψηλού και συγκεντρωτική - συνολική αντιμετώπιση των προβλημάτων, χωρίς να λαμβάνονται υπ' όψιν οι ιδιαιτερότητες αλλά και το αυτοδιοίκητο των δεκάδων πανεπιστημίων σε όλη τη χώρα. Επειδή άλλα προβλήματα ασφαλείας αντιμετωπίζει π.χ το Οικονομικό Πανεπιστήμιο ή το Μετσόβιο Πολυτεχνείο που βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα κι άλλα το Ιόνιο ή το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, ή Αιγαίου. Άρα μία συγκεντρωτική λύση είναι απλά μία εκ περισσού, μία λάθος λύση. Καλύτερα, μία μη λύση. Αφήστε που ο περί Ασύλου νόμος επιβάλλει, χωρίς χρονοτριβή, την πάταξη οποιασδήποτε ποινικά κολάσιμης πράξης εντός των ΑΕΙ χωρίς περαιτέρω νομοθετικές πράξεις και ανώφελα όσο και ανωφελή σώματα δήθεν ασφαλείας...Το μόνο που χρειάζεται είναι απλώς ο νόμος να εφαρμοστεί από κάθε πλευρά. Και προφανώς να ισχύσει ο κοινός νους, η τεράστια έλλειψη των καιρών μας.
ΥΓ. Πριν τρία χρόνια και κάτι προέβην σε τεκμηριωμένες καταγγελίες για την ύπαρξη έντονα παραβατικών περιστατικών στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου. Οι καταγγελίες αυτές έτυχαν πολύ μεγάλης δημοσιότητας η οποία όντως βοήθησε στην περιστολή των κρουσμάτων βίας, τουλάχιστον στον δικό μου χώρο. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι σε σχετική συζήτηση στη Βουλή ο νυν πρωθυπουργός και τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιτιθέμενος στον κ. Τσίπρα αναφέρθηκε ονομαστικά τόσο σε μένα όσο και στον καθηγητή κ. Άγγελο Συρίγο. Χρησιμοποιώντας μας σαν μείζονα επιχειρήματα του. Σκέφτομαι πως αν τότε είχα δίκιο και ορθά με συμπεριέλαβε στην επιχειρηματολογία του ο κ. πρωθυπουργός, στοιχειώδης λογική επιβάλλει να δει με προσοχή κι όχι κομματικά και τις τωρινές μου ενστάσεις. Σώματα ασφαλείας εντός των πανεπιστημίων είναι η θρυαλλίδα που δεν χρειάζεται ούτε αυτή τη στιγμή ούτε στο μέλλον η κοινωνία μας. Εκτός κι αν μιλώντας για πολυφωνία, διάλογο ή αξιοκρατία εννοούμε απλώς συμπεφωνημένη σιωπή αποκλειστικά υπέρ μιας κομματικής "αριστοκρατίας".
" Ο Πόλλοκ στην πισίνα Έλληνα, εφοπλιστή συλλέκτη", 2020, πίνακας του Βασίλη Σούλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου