"Και γαρ ο Υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντι πολλών". (Μαρκ. ι΄ 45).
Μην υποτιμάτε τα δάκρυα!
Κι ούτε να τα φοβάστε όταν τρέχουν.
Πώς νομίζετε ότι γεμίζουν τα ποτάμια;
Πώς γεμίζουν οι στέρνες του Παράδεισου;
Από πού πίνουν νερό οι Άγγελοι;
Με τί ξεπλένει ο θεός κάθε πρωί
το πρόσωπο του;
Μην τα υποτιμάτε λοιπόν ...
Επειδή είναι ο τρόπος μας για να μιλάμε
με τους νεκρούς που αγαπήσαμε.
Τα δάκρυα μας ποτίζουν τα κλειστά τους
βλέφαρα και έτσι αυτοί μας βλέπουν.
Έτσι μας ακούνε οι νεκροί, έτσι μιλάμε
και μ' όσους ζωντανούς είναι νεκροί
για 'μας. Για πάντα.
Μην υποτιμάτε, παρακαλώ, τα δάκρυα!
Γιατί είναι αυτά που ξεχειλίζουν
όλα τα μέσα ποτάμια του κόσμου...
Που κάνουν εύφορες τις ψυχές,
που διατηρούν την υγρασία των σωμάτων
και που φουσκώνουν το σύννεφο
της επιθυμίας. Που πληρώνουν το λύτρο της.
Λύτρον αντί πολλών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου